tag:blogger.com,1999:blog-3834582806412640366.post4962848058893401356..comments2023-10-08T12:08:58.010+03:00Comments on ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΣ: Περί ειδικού ιερατείου στην πρώτη (αποστολική) ΕκκλησίαΧΡΗΣΤΟΣhttp://www.blogger.com/profile/00997124997448964535noreply@blogger.comBlogger4125tag:blogger.com,1999:blog-3834582806412640366.post-4900266251832559062012-09-25T01:09:29.339+03:002012-09-25T01:09:29.339+03:00Ας μην ξεχνάμε όμως το πλήθος των περιπτώσεων όπου...Ας μην ξεχνάμε όμως το πλήθος των περιπτώσεων όπου άρτος και οίνος γίνονται σάρκα και αίμα με τρόπο ορατό στα ανθρώπινα μάτια ή που άγιοι άνθρωποι βλέπουν ένα βρέφος πάνω στην αγία τράπεζα. Γνωρίζω δύο περιπτώσεις που συνέβησαν στην Κρήτη τα τελευταία χρόνια, εκτός από εκείνες που γράφονται στα βιβλία.<br />Η πιο χαρακτηριστική και ερευνημένη περίπτωση προφανώς είναι το θαύμα του Λαντσιάνο, για το οποίο δείτε εδώ: <br />http://www.oodegr.com/oode/asynithista/sarka1.htmΘεόδωρος Ρηγινιώτηςnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3834582806412640366.post-34915543692506875572012-09-25T01:01:49.536+03:002012-09-25T01:01:49.536+03:00ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ.
Ας θέσουμε τώρα δύο ερω...ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ.<br />Ας θέσουμε τώρα δύο ερωτήματα:<br />1) Όταν ο Χριστός λέει «εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ», μιλάει κυριολεκτικά ή μεταφορικά; Αν μιλάει μεταφορικά, τότε δεν βρίσκεται μέσα μας και εμείς μέσα Του. Άρα η αναφορά αυτή δεν έχει καμιά αξία, γιατί αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ο Χριστός εν ημίν.<br />Αν μιλάει κυριολεκτικά, τότε είναι φανερό ότι στη θεία μετάληψη υπάρχει πραγματική και όχι συμβολική παρουσία Του.<br />Το θέμα αυτό θεωρώ ότι είναι σχετικό με τα γνωστά Ιω. 15, 2-6 : «παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν, αίρει αυτό, και παν το καρπόν φέρον, καθαίρει αυτό, ίνα πλείονα καρπόν φέρη. ήδη υμείς καθαροί εστε δια τον λόγον ον λελάληκα υμίν. μείνατε εν εμοί, καγώ εν υμίν. καθώς το κλήμα ου δύναται καρπόν φέρειν αφ' εαυτού, εάν μη μείνη εν τη αμπέλω, ούτως ουδέ υμείς, εάν μη εν εμοί μείνητε. εγώ ειμι η άμπελος, υμείς τα κλήματα. ο μένων εν εμοί καγώ εν αυτω, ούτος φέρει καρπόν πολύν, ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν. εάν μη τις μείνη εν εμοί, εβλήθη έξω ως το κλήμα και εξηράνθη, και συνάγουσιν αυτά και εις το πυρ βάλλουσι, και καίεται. εάν μείνητε εν εμοί και τα ρήματά μου εν υμίν μείνη, ό εάν θέλητε αιτήσασθε, και γενήσεται υμίν.»<br /><br />Από αυτά γίνεται φανερό ότι η τήρηση των εντολών (καρπός) είναι αδύνατη αν κάποιος δεν μείνει «εν τω Χριστώ»: «ο μένων εν εμοί καγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν». Για ποιον όμως ισχύει αυτή η φράση; Κατά το Ιω. 6, που είδαμε πριν, ισχύει για εκείνον που κοινωνεί τη σάρκα και το αίμα του Ιησού. Αυτά συνηγορούν στην κυριολεκτική ερμηνεία των λόγων του Κυρίου στο Ιω. 6.<br /><br />2) Με ποιον τρόπο πρέπει να εννοήσουμε ότι ο άρτος και ο οίνος «είναι» σώμα και αίμα Χριστού;<br />Ασφαλώς αν τα πάμε για ανάλυση, θα βρούμε άρτο και οίνο, όχι αίμα και σάρκα. Κατά τούτο, μπορούμε να πούμε ότι η μεταβολή είναι «πνευματική», όπως λένε κάποιοι προτεστάντες. Πνευματική όμως δεν σημαίνει συμβολική και μη αληθινή. Σημαίνει ότι έχουμε ενώπιών μας δράση του Αγίου Πνεύματος, που προκαλεί μια κατάσταση ανεξήγητη και μυστηριώδη.<br />Αν δεν υπάρχει πραγματική παρουσία του Χριστού στη θεία Μετάληψη, όπως ανέφερα πριν, δε μπορεί να έχουν ισχύ τα λόγια Του και τα λόγια του Παύλου, του Ιγνάτιου και γενικά των αγίων όλων των εποχών για τη σωτηριώδη σημασία της θείας Μετάληψης. Τότε σωστική αξία θα έχουν μόνο οι εντολές του Χριστού. Έλα όμως που ο ίδιος ο Χριστός εξαρτά απολύτως τη σωτηρία από τη συμμετοχή στη βρώση και πόση και τονίζει ότι δι’ αυτής βρίσκεται μέσα μας και αν δεν βρίσκεται μέσα μας δε μπορούμε να φέρουμε καρπό…<br />Κατά τα άλλα, ο τρόπος της μεταβολής ή ο τρόπος ύπαρξης του θείου σώματος και αίματος στον άρτο και τον οίνο ξεφεύγει από τη δική μας κατανόηση.<br />Ευχαριστώ.Θεόδωρος Ρηγινιώτηςnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3834582806412640366.post-63546231323539947642012-09-25T01:01:16.587+03:002012-09-25T01:01:16.587+03:00Περί θείας Μεταλήψεως:
Α) Ο φίλος μού είπε: Αν έχο...Περί θείας Μεταλήψεως:<br />Α) Ο φίλος μού είπε: Αν έχουμε αληθινό σώμα Χριστού, τότε ο ορθόδοξος ιερέας του μπήγει τη λόγχη και γίνεται φονεύς του Χριστού!<br />Όμως η λόγχη καρφώνεται στον άρτο πριν τη μεταβολή του σε σώμα Χριστού. Πρόκειται για συμβολική πράξη και όχι για κάρφωμα του θείου σώματος. Θα ήταν άλλωστε αστείο να λέμε ότι άγιοι ιερείς όλων των εποχών, που προσεγγίζουν με δέος το ιερό μυστήριο (και έχουν και ουράνιες οπτασίες κατά την τέλεσή του), τολμούν να καρφώνουν ως άλλοι Ρωμαίοι το θείο σώμα.<br />Η θεία μετάληψη ονομάζεται αναίμακτη θυσία – ο Χριστός δεν ανασταυρώνεται. Αλλά ο άρτος και ο οίνος μεταβάλλονται στο σταυρωθέν και αναστηθέν σώμα και αίμα Του. Αυτό γράφει και ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας. Πώς ακριβώς γίνεται αυτό δεν πολυπραγμονούμε. Μα και η ανάσταση του Χριστού πώς ακριβώς έγινε, δεν πολυπραγμονούμε. Η ανθρώπινη σοφία δεν κατανοεί τα μυστήρια του Θεού (ακόμη και στην κβαντική φυσική η λογική έχει ελλείψεις, πόσο μάλλον στα ιερά μυστήρια).<br /><br />Β) Ο άγιος Ιγνάτιος (110 μ.Χ.) δεν θεωρεί τη θεία μετάληψη συμβολική τελετή, πλην των άλλων γιατί τη χαρακτηρίζει «φάρμακον αθανασίας, αντίδοτον του μη αποθανείν, αλλά ζην εν Χριστώ Ιησού διά παντός». Απλά σύμβολα δε μπορεί να έχουν αυτές τις ιδιότητες.<br /><br />Ο απόστολος Παύλος ομοίως, γιατί τη χαρακτηρίζει όχι απλώς ανάμνηση και καταγγελία του θανάτου του Κυρίου, αλλά κοινωνία του σώματος και του αίματος του Χριστού (Α΄ Κορ. 10, 16), όπως δηλ. την ονομάζει και η Ορθοδοξία διαχρονικά, δηλ. μετοχή στο σώμα και αίμα Του, ήτοι λήψη από το σώμα και αίμα Του. Επίσης τονίζει ότι η ανάξια μετοχή σ’ αυτήν προκαλεί ασθένειες και θάνατο.<br />Απλά σύμβολα δε μπορεί να έχουν αυτές τις ιδιότητες, ούτε τη θετική ούτε την αρνητική.<br /><br />Ομοίως και ο Κύριος, λέγοντας ότι η σάρκα Του «αληθώς εστί βρώσις» και το αίμα Του «αληθώς εστί πόσις». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αναφέρεται στη θεία Μετάληψη, όχι μόνο γιατί συμπληρώνεται με την παράδοση του μυστηρίου στο μυστικό δείπνο, αλλά και γιατί δεν υπάρχει άλλο σημείο στο χριστιανισμό –πλην της θείας Μεταλήψεως– όπου να γίνεται λόγος για βρώση και πόση σώματος και αίματος Χριστού.<br />Λέει επίσης ότι ο κοινωνών «εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ», «έχει ζωήν αιώνιον», ενώ οι μη κοινωνούντες δεν έχουν «ζωήν εν εαυτοίς» (βλ. Ιω. 6, 48-58, ως γνωστόν). Απλά σύμβολα δε μπορεί να έχουν αυτές τις ιδιότητες. Γι’ αυτό, ακόμη και οι πλέον εκτοπισμένοι ασκητές φρόντιζαν να κοινωνούν έστω μια φορά το χρόνο. Η αγία Μαρία η Αιγυπτία κοινώνησε μια φορά πριν την κοίμησή της μετά από δεκαετίες στην έρημο.<br />Οι «αόρατοι ασκητές» του Αγιοφάραγγου (νότια Κρήτη) και του Άθωνα – δηλ. απομακρυσμένοι ασκητές, κρυμμένοι από ανθρώπινα μάτια, αλλά πιθανώς και αόρατοι με την κυριολεκτική έννοια – συγκεντρώνονται με ιερείς και κοινωνούν σε μυστικά μέρη, κάποια από τα οποία διασώζει η παράδοση.<br />Θεόδωρος Ρηγινιώτηςnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3834582806412640366.post-29539756213493886182012-09-22T13:16:27.748+03:002012-09-22T13:16:27.748+03:00Επιχείρημα του φίλου, μετά την αποστολή του κειμέν...Επιχείρημα του φίλου, μετά την αποστολή του κειμένου στον Αντιαιρετικό:<br />Κατά τον απόστολο Παύλο, η ιεροσύνη του Χριστού είναι "απαράβατος" (δηλ. δεν μεταβιβάζεται σε άλλον, Εβρ. 7, 24). Συνεπώς, δεν υπάρχει άλλος ιερέας στο χριστιανισμό, παρά μόνον ο Χριστός.<br />Απαντώ, στο όνομα του Θεού: αν αυτό αποτελούσε εμπόδιο, ούτε η γενική ιεροσύνη θα υπήρχε στους χριστιανούς. Πώς, δηλ., είμαστε "βασίλειον ιεράτευμα", αφού η ιεροσύνη του Κυρίου δεν μεταβιβάζεται;<br />Όμως, η ιεροσύνη των χριστιανών αποτελεί μετοχή στην ιεροσύνη του Χριστού (με τον οποίο ενώνονται), όχι μεταβίβασή της σε αυτούς (αντίστοιχα υπάρχει μετοχή στο βασιλικό και αρχιερατικό αξίωμά Του). Άρα, η σχετική διδασκαλία του απ. Παύλου δεν καταργεί την ιεροσύνη.<br />Η ειδική ιεροσύνη δεν είναι θεσμός που επινοήθηκε από τους "αποστάτες" των μεταποστολικών γενεών, αλλά χάρισμα του Αγ. Πνεύματος, που δίνεται με την επίθεση των χειρών των αποστόλων (όπως φαίνεται και στο άρθρο). Αυτό δεν γίνεται να αγνοηθεί και να αναζητούμε σημεία των Γραφών για να το παρερμηνεύσουμε. Δεν υπάρχει εποχή όπου η Εκκλησία "δεν είχε λειτουργούς" (αυτούς που κοινώς λέμε "ιερείς", εκκλησιαστικά επισκόπους, πρεσβυτέρους και διακόνους)και "άρχισε να έχει" στη συνέχεια. Η μεταποστολική Εκκλησία, μέχρι σήμερα, δεν κάνει τίποτε άλλο από αυτό που παρέδωσαν οι απόστολοι στους μαθητές τους Τίτο, Τιμόθεο και πλήθος άλλων.<br />Ωστόσο, τη γενική ιεροσύνη οι άγιοι Πατέρες την αναγνωρίζουν. Παραθέσαμε τη χρυσοστομική διδασκαλία:<br />«Όταν έρχεται η ώρα της τελέσεως των υπερθαύμαστων μυστηρίων εύχεται ο ιερεύς στο λαό και ο λαός στον Ιερέα, αφού η φράση «και μετά του πνεύματος σου» δε σημαίνει τίποτε άλλο από αυτήν την ανταπόδοση της ευχής. Άλλα και οι ευχές που αναπέμπονται κατά την τέλεση της Ευχαριστίας λέγονται από κοινού. Δεν προσφέρει λοιπόν την Ευχαριστία ο ιερέας μόνος, αλλά μαζί του και όλος ο λαός. Κάνει την αρχή βέβαια ο ιερέας με τον πρώτο λόγο, αλλά, αφού, στη συνέχεια, συμφωνήσουν όλοι ότι «αξίως και δικαίως» γίνεται τούτο, τότε αρχίζει την ευχή της Ευχαριστίας. Και γιατί θαυμάζεις ακούγοντας ότι ο λαός εύχεται μαζί με τον ιερέα, όταν αυτός ο λαός και με αυτά τα ίδια τα χερουβείμ και τις άνω δυνάμεις τους ιερούς εκείνους ύμνους αναπέμπει;» (ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Ε.Π.Ε. Τόμος 19ος, σελ. 486,488).<br />Ο σύγχρονος άγιος γέροντας Σωφρόνιος γράφει:<br />"Είναι δυνατόν να είναι τις φορεύς της χάριτος του "βασιλείου ιερατεύματος" (βλ. Α΄ Πέτρ. β΄ 5 και 9) και όταν δεν φέρει ιερατικόν αξίωμα. Η εσωτερική ουσία της ιεροσύνης ταύτης έγκειται εις την προσευχήν υπέρ όλου του κόσμου κατά το "υπόδειγμα" (Ιω. ιγ΄ 15) του Ιδίου του Κυρίου. [...] Πάντες και έκαστος εκ των πιστευόντων εις τον Υιόν του Θεού εκλήθησαν να δεχθούν την δωρεάν ταύτην εκ του Δωρεοδότου: να γίνουν "βασίλειον ιεράτευμα"..." (Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, "Περί της λειτουργικής προσευχής", σελ. 370-1).Θεόδωρος Ρηγινιώτηςnoreply@blogger.com