ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ;

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

     

Πηγή εικόνας, http://proionta-tis-fisis.blogspot.com

    Χωρίς αμφιβολία οι αρχαίοι μας πρόγονοι υπήρξαν ξεχωριστός λαός του αρχαίου κόσμου. Δημιούργησαν έναν ανεπανάληπτο πολιτισμό, ο οποίος προκαλεί το θαυμασμό όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών. Κανένας τομέας του ανθρωπίνου πνεύματος, της επιστήμης και της ευγενούς δραστηριότητας δεν έμεινε έξω από την καλλιέργεια των σοφών Ελλήνων. Κανένας, εκτός από έναν, τη θρησκεία! Αυτή κατά τρόπο παράδοξο και ανεξήγητο, συγκρινόμενη με τα άλλα επιτεύγματα του αρχαιοελληνικού θαύματος, παρέμεινε χονδροειδής ειδωλολατρική πίστη, γεμάτη αστειότητες, ανηθικότητες και αθλιότητες, πραγματικά ασυμβίβαστη με το κατά τα άλλα καλλιεργημένο πνεύμα των προγόνων μας. Ο συγγραφέας Ν. Βασιλειάδης τόνισε πως «Η θρησκευτική αθλιότης των προγόνων μας ήρχετο εις τρομεράν αντίφασιν με το μεγαλείον, το οποίον παρουσίαζον η φιλοσοφία, η τέχνη και η ποίηση των αρχαίων Ελλήνων» (Ν. Βασιλειάδη, Ο Ανθρωπισμός του Χριστιανισμού, Αθήναι 1986, σελ.85)...

ΟΙ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΤΩΝ ΜΟΡΜΟΝΩΝ, ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

του Αρχιμανδρίτου

Γρηγορίου Κωνσταντίνου

                          Διδάκτορος Θεολογίας

Μορμόνοι Ιεραπόστολοι

1. Ο κόσμος των πνευμάτων μετά την ενσάρκωσή τoυς

Οι Μορμόνοι πιστεύουν ακόμη και σήμερα πως η  απομάκρυνση των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο, ήταν μέσα στο σχέδιο του Θεού, με σκοπό τη σωτηρία τους. Μετά το τέλος της δοκιμασίας τους ελευθερωμένοι από τα υλικά τους σώματα δια του θανάτου, τα πνεύματά τους  γύρισαν και πάλι στο δικό τους χώρο. Ο χώρος συγκέντρωσης των πνευμάτων για τους Μορμόνους είναι ένας τόπος αναμονής, εργασίας, εκπαίδευσης, και αναπαύσεως από τις λύπες και τις φροντίδες. Στον χώρο αυτό τα πνεύματα θα παραμείνουν ως την τελική  ανάσταση. Στη συνέχεια κάθε υλικό σώμα θα ενωθεί και πάλι με το πνεύμα του για να λάβει το βαθμό δόξας που απέκτησε...

ΟΙ ΕΡΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

   Ο Ρωμαίος ηγεμόνας Ιούλιος Καίσαρας ήταν αυτός που σκέφτηκε να μεταρρυθμίσει το ημερολόγιο που ίσχυε έως τότε στην αχανή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Για το λόγο αυτό το 46 π.Χ.  κάλεσε στην Ρώμη τον Έλληνα αστρονόμο Σωσιγένη για να μελετήσει τη μεταρρύθμιση, του τότε ισχύοντος ημερολογίου. Ο Σωσιγένης ο Αλεξανδρεύς ήταν Έλληνας αστρονόμος, μαθηματικός και φιλόσοφος (1ος αι. π.Χ.) από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ο Σωσιγένης βασίστηκε στη διάρκεια του αστρονομικού έτους, την οποία οι Αιγύπτιοι αστρονόμοι είχαν προσδιορίσει σε 365 ημέρες και 6 ώρες και σύστησε την παραδοχή ενός πολιτικού έτους 365 ημερών, αντί του σεληνιακού των 355 ημερών, που ήταν σε χρήση έως τότε, αφού ο κάθε σεληνιακός μήνας (μήνας: από τη λέξη μήνη = σελήνη) είχε 29 με 30 ημέρες. Για να ρυθμίσει την διαφορά των έξι ωρών υπέδειξε ανά τρία συνεχή κανονικά έτη των 365 ημερών να ακολουθεί ένα έτος 366  ημερών. Η επιπλέον αυτή ημέρα που προστίθετο μετά την 24^η Φεβρουαρίου, η οποία λέγονταν έκτη, πριν από τις καλένδες του Μαρτίου, ονομάστηκε δίσεκτη ή λατινικά βισσέκτι και το έτος δίσεκτο, επειδή είχε δύο έξι (bis-sextus = δυο φορές το έξι). Η μεταρρύθμιση που πρότεινε ο Σωσιγένης με τη συνεργασία του Φλαβίου Μάξιμου έγινε αποδεκτή και το μεταρρυθμισθέν ημερολόγιο ονομάστηκε έκτοτε προς τιμή του Ιούλιου Καίσαρα «Ιουλιανό». Μάλιστα για να γίνει δεκτή αυτή η διόρθωση το έτος εκείνο δηλαδή το 46 π.Χ. διήρκησε 445 ημέρες!

Το κύρος των Πατέρων και των Συνόδων, Δύση και Ανατολή, Αίρεση και Ορθοδοξία, μέσα από τη διδασκαλία του αγίου Φωτίου του Μεγάλου (9ος αι.)

του Παναγιώτη

Περιεχόμενα

1. Πρόλογος.
2. Ο Μέγας Φώτιος, το έργο και η θέση του στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
3. Ένας Πατέρας της Εκκλησίας γράφει για τους Πατέρες της Εκκλησίας με αφορμή το Filioque (Φιλιόκβε).

·         Ποια είναι η αίρεση του Φιλιόκβε;

4. Το έργο των Πατέρων και των Συνόδων στη διδασκαλία του Μεγάλου Φωτίου.

·         Οι Λατίνοι αιρετικοί δεν έχουν δικαιολογία για την πλάνη τους, αφού η Δύση διέθετε ιεράρχες που ακολουθούσαν την ορθή πίστη.

·         Ο Μέγας Φώτιος αρνείται το πρωτείο εξουσίας του Πάπα και θεωρεί ότι η υπεράσπιση του δόγματος έγινε στην Ανατολή, και από εκεί έφτασε η ορθή πίστη στη Δύση.

·         Η λατινική γλώσσα ως πηγή θεολογικών προβλημάτων.

·         Η Συμφωνία Πατέρων (Consensus Patrum) δεν αναιρείται από τη μεμονωμένη και ευκαιριακή διαφωνία.

·         Η Συμφωνία Πατέρων ισχύει ακόμα και όταν παρατηρούνται χάσματα στην ιστορική μας γνώση.

·         Η αποσιώπηση ακόμα και μιας σημαντικής διδασκαλίας, από έναν Πατέρα της Εκκλησίας, δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως συμφωνία με την αίρεση.

·         Δεν πρέπει να βιαζόμαστε να καταλογίσουμε σφάλμα σε έναν Πατέρα της Εκκλησίας, αλλά οφείλουμε να εξετάζουμε όλες τις πιθανότητες.

·         Μια εσφαλμένη Πατερική θέση μπορεί να θεωρηθεί αιρετική, μόνο αν εκείνος που την διατύπωσε, μετά από νουθεσίες, εξακολουθεί να επιμένει σε αυτήν.

·         Οι Πατέρες της Εκκλησίας είναι δυνατόν να σφάλουν, όταν δεν καλούνται εκ των επειγόντων εκκλησιαστικών καταστάσεων να εκφράσουν τον λόγο της Εκκλησίας.

·         Η σημασία των Οικουμενικών Συνόδων στην χάραξη του Κανόνα της Πίστεως

5. Επίλογος

Πρόλογος

Για την Ορθόδοξη Εκκλησία, η Ιερά Παράδοση αποτελεί τον μεγίστης σπουδαιότητας συνεκτικό ιστό είκοσι αιώνων λατρευτικής και πνευματικής της ζωής, αλλά και δογματικής, λειτουργικής, υμνογραφικής, εικονογραφικής και νομοκανονικής της έκφρασης. Ασφαλώς, η ιερή και θεόπνευστη Γραφή αναδείχθηκε από την Εκκλησία ως πλήρης και επαρκής πηγή για την υπεράσπιση της χριστιανικής αλήθειας, είναι όμως απαραίτητο αυτή να «ερμηνεύεται ως σύνολον της ζώσης Παραδόσεως της πίστεως, υπό τας οδηγίας ή τον έλεγχον του ‘’κανόνος της πίστεως’’»[1]. Αυτό ακριβώς βεβαιώνει και εξηγεί ο Μέγας Αθανάσιος: «παρέδωκα», μας λέει, την «παραδοθείσαν ημίν παρά των πατέρων αποστολικήν πίστιν […] συμφώνως ταις Αγίαις Γραφαίς»[2], και πρέπει να γνωρίζουμε πως «η Εκκλησία τεθεμελίωται» στην «εξ αρχής παράδοσιν και διδασκαλίαν και πίστιν της καθολικής Εκκλησίας, ην ο μεν Κύριος έδωκεν, οι δε Απόστολοι εκήρυξαν και οι Πατέρες εφύλαξαν»[3].