Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση σε πολλούς πιστούς ή μη, πως πλήθυναν στην εποχή μας και η απιστία και η αθεΐα. Αυτό βέβαια εν μέρει είναι σωστό και δεν μπορούμε να το αρνηθούμε.
Είναι καιρός όμως να αναρωτηθούμε, αν εμείς οι Χριστιανοί είμαστε άμοιροι ευθυνών. Δεν μας αναλογεί κανένα μερίδιο ευθύνης; Και μήπως πολλοί από τους άπιστους και τους άθεους στην ουσία ούτε άπιστοι είναι ούτε άθεοι, αλλά αναζητούν μια γνήσια θρησκευτικότητα και ένα γνήσιο Θεό;
Γιατί όπως έλεγε ωραιότατα ο μεγάλος Γάλλος φιλόσοφος και υπαρξιστής Ζαν – Πωλ Σαρτρ, «ο άθεος είναι ένας μανιακός του Θεού που βλέπει παντού την απουσία του, που δεν μπορεί ν’ ανοίξει το στόμα του χωρίς να προφέρει το Όνομά του. Κοντολογίς ένας κύριος με θρησκευτικές πεποιθήσεις»Τι λοιπόν προσφέρουμε οι περισσότεροι από εμάς στους παραπάνω «άθεους» και τους «άπιστους», εκτός από μια τυπική και εν πολλοίς υποκριτική θρησκευτικότητα και το κυριότερο έναν παραμορφωμένο Θεό και όχι Αυτόν που μας γνώρισε ο Χριστός και οι μαθητές του;
Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΘΕΟΣ
Ευκαιρία λοιπόν να σας γνωρίσουμε τον Θεό μας, αυτόν που ποτέ δεν μάθατε και ούτε καν υποψιάζεστε πως υπάρχει.
Ο δικός μας Θεός λοιπόν είναι ο Θεός Πατέρας που είναι ΑΓΑΠΗ, και ο οποίος ΕΛΕΥΘΕΡΑ δίνει απλόχερα αυτήν την αγάπη του, βρέχοντας επί δικαίους και αδίκους.
Ο δικός μας Θεός είναι ο Θεός Λόγος (Χριστός), που είναι ΑΓΑΠΗ, και ο οποίος ΕΛΕΥΘΕΡΑ ταπεινώνεται και σταυρώνεται για το πλάσμα του.
Ο δικός μας Θεός λοιπόν είναι το Άγιο Πνεύμα που είναι ΑΓΑΠΗ, και το οποίο ΕΛΕΥΘΕΡΑ έρχεται και κατοικεί μέσα μας με την βάπτιση και το χρίσμα δίνοντάς μας απλόχερα τα χαρίσματά του.
Ο δικός μας Θεός επειδή είναι ΑΓΑΠΗ ούτε ξενόφοβος είναι ούτε ρατσιστής, αλλά σαν Πατέρας που είναι, αγαπάει ανεξαιρέτως όλους τους ανθρώπους πέρα από θρησκείες και κοινωνικές τάξεις. Ιδιαίτερη αδυναμία και αγάπη έχει στα «άτακτα» παιδιά του, ελπίζοντας στην μετάνοια και την επιστροφή τους κοντά του, ώστε να γευτούν την αγάπη του αυτή.
Ο δικός μας Θεός επειδή είναι ΑΓΑΠΗ δεν είναι τιμωρός για να βασανίζει τους κακούς στα ανύπαρκτα καζάνια της κόλασης. Γιατί και η κόλαση είναι εκδήλωση της αγάπης του Θεού. Επειδή ο Θεός είναι τόσο ελεύθερος ώστε δέχεται και σέβεται την επιλογή του πλάσματος του, να ζήσει και μετά θάνατον μακριά από την αγάπη του αυτή. Όμως ο άνθρωπος αισθανόμενος αυτή την αγάπη του Θεού αυτοβασανίζεται (κόλαση) επειδή δεν μπορεί να την γευτεί. Αντίθετα αυτός που επέλεξε ελεύθερα εν ζωή, να ζήσει κοντά στο Θεό, μετά θάνατον είναι σε θέση να προγεύεται αυτήν του την αγάπη (παράδεισος) η οποία θα γίνει πλήρης μετά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.
Ο δικός μας Θεός δεν έχει αναθέσει «εργολαβικά» την εκπροσώπησή του στη Γη σε δήθεν αυτόκλητους πραιτοριανούς του, εν σχήματι ή μη, οι οποίοι με περίσσιο θράσος εκμεταλλεύονται την αφέλεια και πίστη του κοσμάκη για να περνάνε αυτοί «ζωή και κότα». Αλλά έχει το ορατό του σώμα την Εκκλησία, στην οποία συμμετέχουν ΟΛΟΙ ΙΣΟΤΙΜΑ και οι εν σχήματι (κληρικοί) και οι μη (λαϊκοί).
Ο δικός μας Θεός ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ το κακό στο κόσμο – για το οποίο μοναδικός υπεύθυνος είναι ο άνθρωπος – γιατί είναι ΑΓΑΠΗ. Και η αγάπη για να είναι αγάπη προϋποθέτει κάτι, που δεν βολεύει τον άνθρωπο. Την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Γι’ αυτό το επιτρέπει. Γιατί αν δεν το επέτρεπε ούτε Θεός θα ήταν, ούτε οι άνθρωποι θα ήταν ελεύθεροι.
Ο ΠΑΡΑΧΑΡΑΓΜΕΝΟΣ ΘΕΟΣ
Αντίθετα ο παραχαραγμένος Θεός είναι ένας αδύναμος, αιμοδιψής, σαδιστής και τύραννος Θεός.Αυτός λοιπόν ο «Θεούλης» σπέρνει τον φόβο στα αδύναμα πλάσματά του εκβιάζοντας με τον φόβο της καταστροφής τους και εκμηδένισης τους.
Στέλνει το Γιό του στην γη, για να σταυρωθεί και έτσι να ικανοποιηθεί σαδιστικά η θεία δικαιοσύνη, που πληγώθηκε από την παράβαση του πλάσματός του (Αδάμ και Εύας), χωρίς να καταλαβαίνει πως δεν είναι Θεός, γιατί ενώ καλεί τον άνθρωπο να συγχωρεί, ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙ.
Ετοιμάζεται να κάνει πόλεμο στην γη και να την πνίξει στο αίμα, για να εξαλείψει τους «πονηρούς» και να δικαιώσει τους «αγαθούς»(καθωσπρέπει Χριστιανούς δηλ. τους υποκριτές), οι οποίοι θα χαρούν από την εξολόθρευση των «πονηρών» και την κατ’ αυτούς απόδοση δικαιοσύνης .
Έχει μονομανία με την γενετήσια σεξουαλική πράξη, την οποία ενώ στη Γένεση 1: 28 την ευλόγησε, την θεωρεί τώρα ως την ύψιστη των αμαρτιών!
΄Ετσι «κατασκευάζει» ανθρώπους νευρωτικούς που είτε καταπιέζουν κάθε εκδήλωση τρυφερότητας μέσα τους είτε εξωτερικά και κοινωνικά είναι άψογοι, στην προσωπική τους ζωή όμως, είναι γεμάτοι βρωμιά και κάθε είδους σεξουαλική ανωμαλία.
Κατασκοπεύει και την παραμικρή κίνηση και εκδήλωση του ανθρώπου και σαν άλλος «μπακάλης» τις καταγράφει στα «τεφτέρια» του, ώστε μετά θάνατο να στείλει τον «αμαρτωλό» στα καζάνια της κόλασης και τον «δίκαιο» στα λιβάδια του Παραδείσου.
Ένα τέτοιο Θεό κ. κ. απανταχού «ευσεβείς» και «δίκαιοι», σας τον χαρίζω να τον χαίρεστε. Προτιμώ να είμαι «ΑΘΕΟΣ» παρά να πιστεύω σε ένα Θεό, βγαλμένο από την πιο αρρωστημένη και σαδιστική φαντασία του ανθρώπου.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή
κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι
υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.
Συγχαρητήρια για αυτό το καταπληκτικό σας άρθρο, κ. Χρήστο, που έρχεται σε συνέχεια των εξαιρετικών εορταστικών άρθρων του ιστολογίου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθώς το διάβαζα θυμήθηκα ένα άρθρο του θεολόγου Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη στο περιοδικό Φίλοι Φυλακισμένων (Φθινόπωρο-Χειμώνας 2009, σελ. 16).
Ήταν αρκετό το βαθύ περιεχόμενο της φράσης αυτής, για να προκαλέση την αιφνίδια μεταστροφή του Φραγκίσκου Καρνελούτι: «Εν φυλακη ήμην, καί επεσκέψασθέ με» (Ματθ. ΚΕ 39).
Ο λαμπρός αυτός νομικός αφηγήθηκε ότι ενώ ξεφύλλιζε το Ευαγγέλιο, πού έπεσε συμπτωματικά στα χέρια του, διάβασε μια φράση που έλεγε: «Ήμουν στη φυλακή και με επισκεφθήκατε». Τότε, όπως διηγείται ο ίδιος, ξανάρθαν στη μνήμη μου οι πολυάριθμοι φυλακισμένοι, τους οποίους γνώρισα ως ποινικολόγος. Ξανάδα τους δολοφόνους, τους βιαστές, τους πατροκτόνους, τους απαγωγείς, όλους εκείνους τους ανθρώπους που ζουν σε κτηνώδη κατάσταση. Και να που ο Θεός των Χριστιανών κατέβαινε στο επίπεδό τους. Δεν ταυτιζόταν, τουλάχιστον, με τον αξιοθαύμαστο πολιτικό κρατούμενο ή με το θύμα μιας άδικης κατηγορίας. Όχι. Η φράση «στη φυλακή ήμουν» περιελάμβανε οποιονδήποτε απατεώνα· όλους τούς κοινούς εγκληματίες. Τότε κατάλαβα, συμπεραίνει ο Καρνελούτι, ότι καμμιά θρησκευτική φαντασία δεν μπορεί να έχη επινοήση έναν παρόμοιο Θεό. Μόνο ο Δημιουργός αυτών των ασήμαντων και απελπισμένων ανθρώπων είχε τη δύναμη να ταυτιστή μαζί τους.
Αυτός, λοιπόν, είναι ο Θεός μας. Αυτόν παραμόρφωσε η λαίλαπα των Δυτικών νομικίστικων «εκλογικευμένων» αιρέσεων (όπως έχετε αποδείξει σε άπειρα άρθρα σας, κ. Χρήστο). Αυτόν παραμορφώνουμε και εμείς οι Χριστιανοί όταν Τον βλέπουμε με τα γυαλιά οράσεως της ψυχής μας, χωρίς πρώτα να τα καθαρίσουμε.
Από την άλλη πλευρά, για να τα λέμε όλα, και οι «άθεοι» και οι «επαναστάτες» έχουμε τις ευθύνες μας, όταν αδιαφορούμε μπροστά στην αγάπη του Χριστού. Γιατί, ως γνωστόν, η αγάπη αναζητεί πάντα έναν τρόπο. Η αδιαφορία βρίσκει πάντα μία δικαιολογία.
Πολλά πολλά πολλά συγχαρητήρια για την τόσο αξιόλογη δουλειά σας, και να τα εκατοστήσει ο Αντιαιρετικός Μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά σε όλους και καλή συνέχεια στο έργο σας.
Βενέτης Παναγιώτης
Και από μένα καλές γιορτές και καλά Χριστούγεννα σε όλους και ιδιαιτέρως σε σένα, Παναγιώτη :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑύριο είναι η τιμητική του κ. Χρήστου. Ο Θεός να τον έχει καλά να συνεχίζει το ευλογημένο έργο του!
πολύ όμορφο, χρόνια πολλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα! Χρόνια Πολλά! Επιτρέπεται η αντιγραφή του άρθρου με αναφορά στο blog σας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά το απόλαυσα