"ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ": Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΣΗΜΕΡΑ!

Του πατρός Σεραφείμ Ζαφείρη

Η Ορθόδοξη Πίστη και Εκκλησία είχε και έχει πολλούς εχθρούς. Στο παρελθόν, αλλά και σήμερα. Όχι μόνο τούς άθεους και απίστους. Αυτοί αμέσως εκδηλώνονται και τούς διακρίνουμε από τις θέσεις τους και την πολεμική τους κατά του Χριστιανισμού. Επικίνδυνους εχθρούς έχει κυρίως τούς αιρετικούς. Αυτοί εφθάρησαν περί την αλήθειαν και ακρίβειαν της ορθοδόξου διδασκαλίας και εξέπεσαν από την "άπαξ παραδοθείσαν τοις αγίοις πίστιν" (Ιούδα,3). "Εναυάγησαν περί την πίστιν" (Α' Τιμ. α' 19) και εξήλθαν από την ιερή και σωτήρια μάνδρα της Εκκλησίας, είτε καταδικασμένοι και αφορισμένοι με συγκεκριμένες εκκλησιαστικές αποφάσεις, είτε από μόνοι τους αποστασιοποιημένοι και ενταγμένοι ιδεολογικά και εκ πεποιθήσεως στον πνευματικό χώρο κάποιας αιρέσεως η παραθρησκείας. Έτσι γνωρίζουμε ως αιρετικούς τους παπικούς, τούς προτεστάντες (ευαγγελικούς, πεντηκοστιανούς), τούς μονοφυσίτες, και κυρίως, τούς χιλιαστές η Ιεχωβίτες.

«Άνωθεν Σοφία» ή «Άνωθεν Νοθεία» και φίμωση της ελεύθερης έκφρασης

Όταν διαβάζαμε σε διάφορα αντιαιρετικά εγχειρίδια ή ακούγαμε τις διηγήσεις πρώην μελών διαφόρων αιρετικών ομάδων και σεχτών όπως π.χ. Πεντηκοστιανών, Ευαγγελικών, Μαρτύρων του Ιεχωβά κ.λ.π για τις πρακτικές που ασκούνταν από τους επικεφαλής αυτών και το κλίμα φόβου και ανελευθερίας που επικρατεί μέσα σ’ αυτές αδυνατούσαμε να το πιστέψουμε.
Μεγαλωμένοι στον ελεύθερο αέρα της Ορθοδοξίας αρνούμασταν – πεισματικά μπορούμε να πούμε – να δεχτούμε πως είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Γιατί σκεφτόμασταν πως οι αιρέσεις αυτές μπορεί να διαφοροποιούνται από την Ορθοδοξία αλλά είναι τουλάχιστον Χριστιανικές. Και η βάση του Χριστιανισμού είναι η αλήθεια και η ελευθερία. Χωρίς αυτά τα δύο βασικά είναι αδύνατον να υπάρξει Χριστιανισμός.
Έπρεπε να γίνουμε εμείς οι ίδιοι μάρτυρες και θύματα τέτοιων πρακτικών, ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΝ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΜΑΣ ΣΕ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΟ ΜΠΛΟΓΚΣΠΟΤ, για να πειστούμε πως όλα αυτά δεν ήταν στην σφαίρα του φανταστικού αλλά δυστυχώς συνέβησαν και συμβαίνουν.

Υπόσταση-πρόσωπο-άτομο: Η σημασία του ‘μερικού’ στη σκέψη του Ιωάννη Δαμασκηνού

Του κ. Ιωάννη Πλεξίδα δρ Δογματικής Θεολογίας και δρ Φιλοσοφικής Ανθρωπολογίας

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: Ένας από τους μεγαλύτερους θεολόγους της Εκκλησίας μας

Ο Ιωάννης Δαμασκηνός θέτει ως σκοποθεσία της συγγραφής του την εννοιολογική αποσαφήνιση των όρων ‘ουσία’, ‘φύση’, ‘μορφή’, ‘είδος’, ‘ειδικότατο είδος’, ‘γένος’, ‘γενικότατο γένος’, καθώς και των εννοιών ‘πρόσωπο’, ‘υπόσταση’ και ‘άτομο’. Το κύριο μέλημα του ιερού συγγραφέα είναι να οριστούν επακριβώς οι δυσνόητοι και επίμαχοι αυτοί θεολογικοί όροι, ώστε να προφυλαχθούν από τις όποιες ερμηνευτικές αυθαιρεσίες. Ο συγγραφέας θα επιχειρήσει να αποδώσει τα σημαινόμενα του κάθε όρου[1], μονοσημαίνοντας τις έννοιες, επειδή η πολυσημία ή ακόμη και η αμφισημία των όρων είναι το εφαλτήριο για τις όποιες αιρετικές αποκλίσεις. Ο Δαμασκηνός πιστεύει αταλάντευτα ότι η «…των ονομάτων σύγχυσις ποιεί τοις αιρετικοίς την πλάνην»[2]. Η αντιομωνυμιακή φροντίδα του συγγραφέα επικεντρώνεται στους όρους ‘υπόσταση’ και ‘φύση’ καθώς η εννοιολογική ταύτιση των όρων αυτών αποτέλεσε σημείο συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων που ταλάνισαν για αιώνες την ορθόδοξη θεολογική σκέψη[3]. Οι δύο αυτές έννοιες, αν και κατανοούνται αντιθετικά, αποτελούν το συναμφότερο της θεολογίας του ιερού συγγραφέα. Είναι ξεκάθαρο ότι εάν οι όροι ουσία και υπόσταση ταυτιστούν εννοιολογικά τότε στον Θεό θα έχουμε είτε μία ουσία, άρα και μία υπόσταση (Σαβέλλιος), είτε τρεις υποστάσεις άρα και τρεις φύσεις (Άρειος και Ευνόμιος). Στο Χριστό από την άλλη μεριά θα έχουμε είτε δύο φύσεις και, ως φυσική συνέπεια, δύο υποστάσεις (Νεστόριος, Διόδωρος, Θεόδωρος Μομψουεστίας), είτε μία υπόσταση άρα και μία φύση (Διόσκορος, Σεβήρος). Τέλος, σε επίπεδο ανθρωπολογικό, η ταύτιση της ουσίας με την υπόσταση θα σήμαινε ότι στην ανθρωπότητα έχουμε μία υπόσταση, καθώς μία είναι η φύση της ή άπειρες φύσεις, δεδομένου ότι υπάρχουν άπειρες υποστάσεις[4].

Η «ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ» ΤΟΥ ΚΑΝΟΝΑ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

Πολλοί πιστοί είτε από άγνοια, είτε από λάθος πληροφόρηση είτε τέλος από αδιαφορία πρεσβεύουν πως τα Ευαγγέλια καθώς και τα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης γράφτηκαν και έγιναν αποδεκτά από τους Χριστιανούς στα πρώτα μόλις χρόνια της ίδρυσης του Χριστιανισμού.

Κάτι αντίστοιχο περίπου – εκ του πονηρού βέβαια – υποστηρίζουν και τα μέλη διάφορων αιρετικών ομάδων Μάρτυρες του Ιεχωβά, Πεντηκοστιανοί, Ευαγγελικοί κ.λ.π. και αυτό γιατί δέχονται μόνο την Αγία Γραφή και απορρίπτουν την Ιερά Παράδοση. Στην ουσία δηλαδή δέχονται πως πρώτα γράφτηκε η Καινή Διαθήκη και έπειτα έγινε η Εκκλησία! Και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά αφού σχεδόν όλες οι νεοφανείς αιρέσεις στηρίζονται στον ιδρυτή του Προτεσταντισμού Μαρτίνο Λούθηρο, ο οποίος για να πολεμήσει την Δυτική Εκκλησία, προσπάθησε να σχετικοποιήσει την αυθεντία του Πάπα και της Δυτικής Εκκλησίας, δεχόμενος πως ΜΟΝΟ η Αγία Γραφή περιέχει ΟΛΗ τη διδασκαλία και την αλήθεια του Χριστιανισμού...