Του Ιωάννη Γ. Ζαχαράκη, Μ.Δ.Ε. Θεολογίας
Το γεροντικό αναφέρει ότι κάποτε ο άγιος Σεραπίων ο Σινδωνίτης (4ος αιώνας), ένας από τους πιο φημισμένους Πατέρες της Ερήμου της Αιγύπτου, επισκέφθηκε στη Ρώμη μια περίφημη έγκλειστη γυναίκα, η οποία ζούσε σ΄ ένα μικρό κελί, χωρίς ποτέ να βγαίνει έξω, ενώ ο ίδιος ήταν περιπλανώμενος. Τότε τη ρώτησε: Γιατί κάθεσαι κλεισμένη μέσα σ΄ ένα κελί; Κι εκείνη του απάντησε: Δεν κάθομαι. Ταξιδεύω. Ολόκληρη η ζωή του χριστιανού, αναφέρει ο π. Κάλλιστος Γουέαρ, είναι ένας δρόμος, ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο, μέσα στην αιωνιότητα, το οποίο δεν μετριέται κατ΄ ανάγκη με τους δείκτες του ρολογιού και τις ημέρες του ημερολογίου μας. Σ΄ αυτό το δρόμο που βρίσκεται κάτω από τη σκιά του Σταυρού και αντικρίζει στο βάθος το φως της Αναστάσεως, οι Πατέρες της Εκκλησίας τοποθέτησαν κάποια σημάδια, κάποια ορόσημα, ώστε να μας βοηθούν κι αυτά, το καθένα με το δικό του τρόπο, για να πετύχουμε το σκοπό μας. Και αυτό διότι η ζωή του χριστιανού χρειάζεται να είναι διαρκώς σε κίνηση, σε εγρήγορση, σε αναζήτηση του αληθινού εκείνου δρόμου, ο οποίος θα τον οδηγήσει στη συνάντηση με το πρόσωπο του Αναστημένου Ιησού Χριστού...