ΜΝΗΜΗ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΝΕΟΧΩΡΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ

Την 4^η Δεκεμβρίου σχεδόν όλοι οι πιστοί την έχουν συνδέσει με την μνήμη της μεγαλομάρτυρας Βαρβάρας. Όμως την ημέρα αυτή η Εκκλησία μας τιμά δύο ακόμα άγια πρόσωπα. Τον Ιωάννη Δαμασκηνό έναν από τους μεγαλύτερους θεολόγους μας και τον νεομάρτυρα Σεραφείμ (1550 – 1601) αρχιεπίσκοπο Φαναρίου και Νεοχωρίου Θεσσαλίας και πολιούχο της Καρδίτσας, ο οποίος μαρτύρησε βασανιστικά και άγρια από τους Τούρκους. Για την αγία και ηρωϊκή αυτή μορφή, προσκληθήκαμε να ομιλήσουμε, από τον τότε εφημέριο – μακαριστό πλέον – του Ιερού Ναού του Αγίου Λουκά Λαμίας π. Τσίντζα, την παραμονή της εορτής του, στην εσπερινή ακολουθία που διοργανώνει κάθε χρόνο ο “σύλλογος Καρδιτσιωτών Φθιώτιδας”. Επειδή ο μακαριστός π. Τσίντζας επί 25 συναπτά έτη εκφωνούσε αυτός την πανηγυρική ομιλία προς τιμή του αγίου Σεραφείμ και συνεπώς είχε αναφερθεί κατά κόρον στα βιογραφικά του στοιχεία, θεωρήσαμε σωστό, η αντίστοιχη δική μας, να έχει παιδαγωγικό – προτρεπτικό χαρακτήρα διανθισμένη με κάποια βιογραφικά στοιχεία του αγίου...

Την ομιλία αυτή, την εκφωνήσαμε τον Δεκέμβριο του 2005, γι’ αυτό ίσως ξενίσουν κάποιες αποστροφές της περί υπερεπάρκειας αγαθών και ασύδοτης σπατάλης. Και μία τελευταία επισήμανση. Ήταν η εποχή που βρίσκονταν στην επικαιρότητα το οικονομικό σκάνδαλο με τότε μητροπολίτη Αττικής κ. Παντελεήμονα, που όταν βρέθηκε στην κατοχή του ένα υπερβολικό μεγάλο χρηματικό ποσό είπε το αμίμητο, πως το ήθελε για τα γηρατειά του! Πάντως δεν θελήσαμε να αλλάξουμε τίποτα από την τότε ομιλία μας και ελπίζουμε πως το αποτέλεσμα θα μας δικαιώσει.

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΟΜΙΛΙΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

      Αγαπητοί μου Χριστιανοί,

   Νοιώθω μεγάλη χαρά σήμερα που τυχαίνει να  βρίσκομαι ανάμεσα σε συμπατριώτες του πατέρα μου. Και η χαρά αυτή είναι διπλή γιατί πρόκειται να αναφερθώ σ’ ένα Άγιο με τον οποίο συνδέθηκα κατά ένα πολύ παράξενο τρόπο.

   Αντί δηλαδή να τον βρω εγώ, με βρήκε εκείνος. Δεν εννοώ βέβαια ότι έγινε κάποιο θαύμα, αλλά υπήρξαν κάτι συμπτώσεις οι οποίες ομολογουμένως μου προξένησαν μεγάλη εντύπωση. Και να πως συνέβησαν τα πράγματα.

   Πέρυσι κατά τα τέλη Νοεμβρίου περίπου, η μικρότερη μου κόρη, γυρίζοντας από κάποια εκδρομή που είχε πάει σε περιοχή της Θεσσαλίας, μου έφερε μια μικρή εικόνα κάποιου αγίου. Βλέποντας την εικόνα με τον Άγιο να κάθεται στον επισκοπικό του θρόνο και επειδή δεν φορούσα τα γυαλιά μου, πίστεψα ότι επρόκειτο για το Μέγα Βασίλειο, γιατί ειλικρινά αυτό τον άγιο μου θύμισε, το πρόσωπο που παρίστανε η εικόνα. Όμως, μετά από λίγες μέρες, ξανακοιτώντας την εικόνα διαπίστωσα, ότι επρόκειτο για τον ιερομάρτυρα και άγιο της Εκκλησίας μας Σεραφείμ, αρχιεπίσκοπο Φαναρίου και Νεοχωρίου Θεσσαλίας, τον οποίο για να είμαι ειλικρινής αγνοούσα τελείως.  

   Μετά από λίγες μέρες από αυτό το συμβάν, με παίρνει τηλέφωνο ο πατέρας Τσίντζας να με παρακαλέσει να μιλήσω στη θέση του για τον σημερινό εορτάζοντα άγιο. Είναι γεγονός ότι ξαφνιάστηκα, γιατί και τον πατέρα Τσίντζα δεν γνώριζα και το κυριότερο δεν είχα χρόνο να ετοιμαστώ και έτσι αρνήθηκα, υποσχόμενος όμως να πάρω τη θέση του τη φετινή χρονιά.

   Η περυσινή μου άρνηση έχει να κάνει με την πεποίθησή μου ότι οι λόγοι που εκφωνούνται δεν πρέπει να είναι επιδερμικοί και επιφανειακοί, να βγούμε δηλ. από την υποχρέωση, όπως λέει και ο λαός. Οι λόγοι αν και μονόλογοι, πρέπει να είναι δουλεμένοι, να γίνονται διάλογοι, να γεννάνε δηλ. μέσα στον ακροατή, να τον προβληματίζουν, και να τον παρασύρουν να μιμηθεί τις πράξεις που οδηγούν στο καλό και να αποφεύγει αυτές που οδηγούν στο κακό.

    Όταν άρχισα να διαβάζω τη βιογραφία του Αγίου Σεραφείμ, προετοιμαζόμενος για το σημερινό λόγο μου, και από το συναξάρι του αλλά και από διάφορες εγκυκλοπαίδειες έμεινα άφωνος. Τέτοια αγιότητα βίου είχα καιρό να συναντήσω. Ούτε ένα ελάττωμα από τη παιδική ακόμα ηλικία. Υπάκουος στους γονείς του και στους μεγαλύτερους του χωριού, πρόθυμος να κάνει τα διάφορα θελήματά τους. Ιδιαίτερος σεβασμός στους ιερείς του χωριού. Υπάκουος και στους μοναχούς της μονής Κορώνης, όπου μόναζε, και τέλεια υποταγή στον Ηγούμενο του Μοναστηριού. Υπάκουος στο ποίμνιό του και τη Πατρίδα, όταν καλείται να τα υπηρετήσει και τα δύο, από τη θέση του Αρχιεπισκόπου της περιοχής Φαναρίου και Νεοχωρίου Θεσσαλίας. Και η υπακοή αυτή, φτάνει στην ολοκλήρωσή της, όταν δεν διστάζει να δώσει την ίδια του τη ζωή, όπως οφείλει να κάνει ο πραγματικός ποιμένας ο οποίος θυσιάζει την ψυχή του για τα πρόβατά του. Τι σπουδαία λόγια πράγματι! Ο καλός ποιμένας θυσιάζει την ψυχή του για τα πρόβατά του. Λόγια που μπήγονται σαν μαχαίρια στις καρδιές των πιστών, όταν αναλογίζονται, το βίο, τις συμπεριφορές και τις πρακτικές αρκετών από των σημερινών διαδόχων του Αγίου Σεραφείμ. Διάδοχοι οι οποίοι δυστυχώς αποδεικνύονται ανίκανοι και ανάξιοι να ποιμάνουν τα σημερινά πρόβατα στις διάφορες μητροπόλεις της πατρίδας μας. Κάτοχοι πολυτελών  βιλών με πισίνες και κάθε είδους προκλητικές ανέσεις, κάτοχοι πολυτελών θαλαμηγών να κάνουν κρουαζιέρες στα πέλαγα της πατρίδας μας, κάτοχοι αμύθητων περιουσιακών στοιχείων που προκαλούν όχι μόνο το χριστιανικό αλλά και το δημόσιο αίσθημα. Άλλοι πάλι απ’ αυτούς μόνιμοι θαμώνες των τηλεοπτικών παραθύρων, να μιλούν επί παντός επιστητού, για να αποκτήσουν λίγα λεπτά δόξας και αναγνωρισημότητας, θυμίζοντας περισσότερο παίκτες των διάφορων τηλεοπτικών ριάλιτυ σόου, παρά Ιερωμένους. Και αγνοούν οι δυστυχείς ότι η αναγνωρισημότητα είναι στενά συνδεδεμένη με τη σεμνότητα και την αγιότητα βίου. Ο κόσμος έχει αισθητήριο και μπορεί να αναγνωρίζει την αγιότητα βίου κάποιου ποιμένα και να προστρέχει για βοήθεια και παρηγορία. Κατά εκατοντάδες έτρεχαν οι πιστοί, στη μονή Κορώνης, για να αντλήσουν δύναμη, θάρρος και παρηγορία από τον Άγιο Σεραφείμ όταν έγινε ηγούμενος, σύμφωνα με τη βιογραφία του. Όπως και κατά εκατοντάδες έτρεχαν οι πιστοί,  τη σημερινή εποχή, σε καθημερινή βάση στο απομονωμένο ερημητήριο του γέροντα Παΐσιου που βρίσκονταν στο Άγιο Όρος, αυτής της σύγχρονης αγίας μορφής που εκοιμήθη πριν από λίγα χρόνια, για να βρουν ανακούφιση και πνευματική καθοδήγηση. Σαν φάροι μέσα στα σκοτάδια φωτίζουν οι άγιες αυτές μορφές και δεν έχουν ανάγκη ούτε το ξημεροβράδιασμα στα κανάλια της τηλεόρασης, ούτε τη προβολή και τη διαφήμιση. Τον πραγματικό άγιο τον βρίσκει ο λαός όπου και αν πάει, ακόμα και αν κρυφτεί.           

     Αγαπητοί μου, είναι γεγονός ότι ζούμε σε δύσκολη εποχή. Και είναι δύσκολη εποχή γιατί υπάρχει αφθονία υλικών αγαθών και πλεόνασμα πλούτου. Σε τέτοιου είδους εποχές υπάρχει πάντα ο κίνδυνος ο άνθρωπος να ξεχάσει το Θεό και να καταντήσει σαν το πλούσιο της παραβολής του Ευαγγελίου, που η μόνη του φροντίδα ήταν, πως θα μεγαλώσει τις αποθήκες του, για να χωρέσουν τα πλούτη του. Το ίδιο δυστυχώς έχουμε πάθει και εμείς. Τρέχουμε κάθε μέρα σαν τρελοί γεμάτοι άγχος για να αποκτήσουμε χρήματα, με τα οποία θα γίνουμε κάτοχοι αγαθών, τα οποία αγαθά, τις περισσότερες φορές, μας είναι άχρηστα. Και η ειρωνεία της υπόθεσης είναι, ότι πολλά από τα αγαθά αυτά, τα οποία στην ουσία μας είναι άχρηστα και για τα οποία ξοδέψαμε τόσο χρόνο και χρήμα, μας τα παρουσίασαν ως μοναδικά. Και είναι βέβαια απορίας άξιον, πως ενώ είναι μοναδικά, τα έχουν όλοι.  Αποκτήσαμε δεύτερο αμάξι και ξεχάσαμε να γελάμε, αποκτήσαμε δεύτερο σπίτι και ξεχάσαμε να τραγουδάμε, αποκτήσαμε εξοχικό και ξεχάσαμε ν’ αγαπάμε. Σπρώχνουμε το χρόνο και δεν βλέπουμε τη ζωή που κυλάει σαν νερό μέσα από τα χέρια μας. Πότε μεγάλωσαν τα παιδιά και δεν προλάβαμε να τα χαρούμε, πότε φύγανε από κοντά μας και αλίμονο δυστυχία μας πότε άσπρισαν τα μαλλιά μας. Αλήθεια, πόσο όμορφα και διδακτικά ακούγονται σήμερα τα λόγια της βιογραφίας του Αγίου. Οι γονείς του λέει, τον δίδαξαν να μην αγαπά τα πλούτη. Να μια αφορμή για μας να επανεξετάσουμε τη ζωή μας. Να χαιρόμαστε τα αγαθά που μας προσφέρει ο Θεός, να χαιρόμαστε τη κάθε μέρα που περνάει, να χαιρόμαστε τη φύση που μας έχει χαρίσει απλόχερα ο Θεός, να χαιρόμαστε που είμαστε υγιείς και τέλος να χαιρόμαστε ο ένας τη συντροφιά του άλλου, γιατί ο άλλος δεν είναι ο εχθρός μας αλλά ο αδελφός μας. 

   Εκείνο βέβαια που με εντυπωσίασε περισσότερο στη βιογραφία του Αγίου είναι η στάση του απέναντι στο μαρτύριο και στον επερχόμενο θάνατο. Τι λεβεντιά, τι μεγαλείο ψυχής. Όχι μόνο δεν διστάζει μπροστά στο θάνατο αλλά αντιθέτως φαίνεται να τον επιζητεί γιατί γνωρίζει ότι η αληθινή ζωή είναι κοντά στο Χριστό. Ο θάνατος του Αγίου, είναι μήνυμα της Ανάστασης του Χριστού και νίκης κατά του θανάτου. Ένα μήνυμα που εμείς οι δυστυχείς απόγονοι του Αγίου, κληρικοί και λαϊκοί τόσο έχουμε κακοποιήσει και διαστρεβλώσει. Ανεβαίνουμε στους άμβωνες, κουνάμε πολλές φορές και το χέρι προς το λαό, με ύφος τάχα χιλίων δασκάλων και κάνουμε κάτι κηρύγματα, άστα να πάνε κατά το κοινώς λεγόμενο. Πρέπει να είσαι καλός Χριστιανός λέμε στο πιστό, πρέπει να μη λες ψέματα, πρέπει να μη κλέβεις, πρέπει, πρέπει, πρέπει, λες και ο πιστός δεν ξέρει πιο είναι το σωστό για να το κάνει. Και δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ. Γι αυτά τα πρέπει ήρθε ο Χριστός στη γη; Μα αυτά υπήρχαν και πριν το Χριστό. Όχι αγαπητοί μου, δεν ήρθε γι αυτό ο Χριστός. Αλλά, για να πεθάνει και ν’ αναστηθεί και να μας δώσει το μεγάλο μήνυμα ότι ο μεγαλύτερος εχθρός μας ο θάνατος νικήθηκε και ότι αυτός που πιστεύει πραγματικά σ’ αυτόν και αν πεθάνει θα ζήσει. Όλα αυτά τα γνωρίζει ο Άγιος Σεραφείμ γι αυτό και βαδίζει αγέρωχα και λεβέντικα στο θάνατο. Και εδώ αναρωτήθηκα. Που πήγε η λεβεντιά του Αγίου. Ο τόπος αυτός που λέγεται Ελλάδα ήταν πάντα γνωστός, από τα αρχαία χρόνια για τη λεβεντιά του. Θα πολεμήσουμε καλύτερα κάτω από σκιά ήταν τα περήφανα και λεβέντικα λόγια του Λεωνίδα και των συντρόφων του, εδώ δίπλα στις Θερμοπύλες, όταν οι απεσταλμένοι του Πέρση βασιλιά Ξέρξη, τους ζήτησαν να παραδώσουν τα όπλα, γιατί όπως τους είπαν, οι Πέρσες ήταν τόσοι πολλοί που τα βέλη τους θα κάλυπταν τον ήλιο. Αλίμονο πως καταντήσαμε έτσι. Μια γκρίνια και μια κακομοιριά διατρέχει τη ζωή μας. Όλο παράπονα στη καθημερινή μας ζωή, όλο παράπονα στο ραδιόφωνο, στη τηλεόραση στο γραπτό τύπο. Έλεος πια. Άραγε πόσους Άγιους Σεραφείμ χρειαζόμαστε σήμερα για να μπορέσουν να μας συνεφέρουν. Πιο πάνω μίλησα για το μεγαλείο ψυχής του Αγίου. Πράγματι σαν άλλος Χριστός που συγχωρεί τους σταυρωτές του έτσι και ο Άγιος συγχωρεί μια αράπισσα που τον βρίζει συνεχώς με αισχρές και ακατονόμαστες εκφράσεις την ώρα που οδηγείται στο τόπο της εκτέλεσής του. Βλέμμα οίκτου της ρίχνει απλώς ο Άγιος, χωρίς να της πει τίποτε, όπως μας διηγείται το μαρτυρολόγιό του. Και  ω του θαύματος! Το κεφάλι της αράπισσας γυρίζει προς τα πίσω και μένει έτσι για δεκαπέντε χρόνια.        

   Θαύματα που συνεχίζονται και μετά την εκτέλεση του Αγίου και δείχνουν πόσο ζωντανή και αληθινή είναι η πίστη μας. Το εκτελεσθέν σώμα του Αγίου παρότι νεκρό πλέον, ούτε εξογκώνεται ούτε δυσοσμία εκπέμπει, αλλά αντίθετα διατηρεί τη φυσική του δροσερότητα και αναδίδει για μέρες, μια ευχάριστη ευωδιά. Το δε κεφάλι του Αγίου το οποίο κόβεται και εκτίθεται πάνω σε ένα πάσσαλο στη πλατεία των Τρικάλων, ενώ έχει μέτωπο προς δυσμάς, κάθε πρωί βρίσκεται με μέτωπο προς ανατολάς. Όταν δε, μετά από πολλές περιπέτειες και πολλά θαυμαστά γεγονότα, η κάρα, δηλ. το κεφάλι του τοποθετείται στη μονή Κορώνης – όπου βρίσκεται και σήμερα – τα θαύματα δεν έχουν τέλος. Από πολλές ασθένειες και νοσήματα απαλλάσσει ο Άγιος, όσους με πίστη προσέρχονται και επικαλούνται τη βοήθειά του. Και βεβαίως είναι γνωστή σε όλους, η βοήθεια του Αγίου στην πάταξη της επιδημίας της πανώλης, όταν είχε συμβεί στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας.   

   Αγαπητοί μου η εξιστόρηση της ζωής οποιοδήποτε Αγίου δεν πρέπει να μένει απλή εξιστόρηση, αλλά πρέπει να τη κάνουμε κτήμα μας και να προσπαθούμε να τη μιμηθούμε μαχόμενοι για το καλό. Η μάχη μας αυτή θα είναι σκληρή. Ο δρόμος μας δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα αλλά με αγκάθια και δυσκολίες. Ξεχνάμε δυστυχώς οι πιο πολλοί και πολύ περισσότερο εμείς που κατέχουμε πιο υπεύθυνες θέσεις στην εκκλησία, να μας πω αθεολόγητους, δεν ξέρω πάντως πώς να μας χαρακτηρίσω, ξεχνάμε λέω ή μάλλον κάνουμε πως ξεχνάμε, ότι ο Χριστός έχει μιλήσει για σταυρό. Ένα σταυρό που υποτίθεται, ότι ελεύθερα επιλέγει ο καθένας μας. Δεν τον αναγκάζει κανείς. Γιατί αγαπητοί μου κακά τα ψέματα. Παρόλο που έχουμε βαπτιστεί και ντυθεί το Χριστό δεν ζούμε κατά Χριστό. Δηλαδή παρά τις διαμαρτυρίες μας δεν αγωνιζόμαστε γι’ αυτή την αξία που λέγεται Χριστός. Νιώθουμε περισσότερη έλξη προς τα πράγματα, παρά προς τη ζωή και την πρόοδο, επιθυμούμε να έχουμε πολλά και να χρησιμοποιούμε πολλά και όχι να είμαστε εμείς οι ίδιοι πολλά. Φτάσαμε λοιπόν σε αδιέξοδο; Δεν υπάρχει λοιπόν λύση από πουθενά; Όχι αγαπητοί μου, υπάρχει και μάλιστα από εκεί που δεν το περιμένεις. Γιατί όπως λέει η Γραφή ότι είναι αδύνατα για τους ανθρώπους, είναι δυνατά για το Θεό. Πολλές φορές αγαπητοί μου, θα χρειαστεί σαν το Λεωνίδα και τους Σπαρτιάτες του, να πολεμήσουμε κάτω από τη σκιά των χιλιάδων βελών του κακού. Όσο όμως θα έχουμε Αγίους σαν τον σημερινό εορτάζοντα  Άγιο Σεραφείμ, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε. Γιατί το θέμα δεν είναι αν θα κερδίσεις ή θα χάσεις μια μάχη, αλλά, αν θα κερδίσεις ή θα χάσεις το πόλεμο. Και είμαι απόλυτα βέβαιος, ότι με τέτοιους αγίους, τον πόλεμο δεν πρόκειται να τον χάσουμε, αλλά θα τον κερδίσουμε. Εμπρός λοιπόν αγαπητοί μου όλοι μας, στη μάχη του καλού κάτω από σκιά. Γιατί δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε, ότι για κάθε χαμένη μάχη στις Θερμοπύλες, υπάρχει μια σαρωτική και ολοκληρωτική νίκη στη Σαλαμίνα. ΑΜΗΝ.

 

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.