Του Παναγιώτη
Νηπιοβαπτισμός, Εκκλησία και Βυζάντιο: οι Προτεστάντες επιτίθενται στην Εκκλησία, αντιγράφοντας τα στιγματισμένα για διακωμώδηση της ιστορίας, κείμενα των νέο-παγανιστών.
“ΠΛΑΝΩΝ ΕΛΕΓΧΟΣ
ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΕΣ ΠΑΡΑΝΟΗΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ”
Περιεχόμενα
Στο παρόν άρθρο, θα απαντήσουμε επάνω σε ζητήματα βυζαντινής και εκκλησιαστικής ιστορίας, τα οποία όμως έχουν παραμορφώσει οι Προτεστάντες σε ακραίο βαθμό.
Είναι γνωστά σε όλους, τα προβληματικά, αντιεπιστημονικά κείμενα που έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια από ομάδες νέο-παγανιστών με σκοπό να διαδοθούν στο διαδίκτυο, δυστυχώς όμως, τα βλέπουμε πλέον να αναπαράγονται και από τους Προτεστάντες χωρίς κριτική εξέταση. Αυτό είναι και το μεγάλο σφάλμα τους, διότι οι νέο-παγανιστές (κυρίως οι συντάκτες των εν λόγω κειμένων και όσοι τα αναπαράγουν) εντάσσονται σε μια κατηγορία σκέψης που η ανθρωπότητα συνάντησε κυρίως σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, μια που βασικός τους στόχος είναι η διεξαγωγή προπαγάνδας με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο.
Το σύστημα που αδίστακτα εφαρμόζουν, έχεις ως εξής: επιλέγουν ιστορικά γεγονότα π.χ. της βυζαντινής ιστορίας, τα οποία πιστεύουν ότι εξυπηρετούν τους σκοπούς τους, και κατόπιν με προσθήκες που πηγάζουν αποκλειστικά από τη φαντασία τους τα μεταμορφώνουν σε κάτι εντελώς αγνώριστο, το οποίο όμως «σερβίρουν» στα ανυποψίαστα θύματά τους ως δήθεν πραγματικό γεγονός.
Για να καταλάβουν οι αναγνώστες τον αδίστακτο χαρακτήρα των ανθρώπων αυτών, ας αναφέρουμε με συντομία δύο παραδείγματα, στα οποία οι νέο-παγανιστές γέννησαν από το μυαλό τους δύο δήθεν «γενοκτονίες» Ελλήνων ειδωλολατρών από τους… Βυζαντινούς!
Για να εφεύρουν την πρώτη «γενοκτονία» παραχάραξαν με τρόπο βάναυσο τα γεγονότα του 727 επί Λέοντα Γ΄. Όταν λοιπόν ανέλαβαν την εξουσία οι Εικονομάχοι με πρώτο τον Λέοντα, οι Έλληνες Ορθόδοξοι (και όχι μόνο) εξεγέρθηκαν (727) και επιτέθηκαν στην Κων/πολη για να διώξουν τους Εικονομάχους[1]. Η επίθεση όμως απέτυχε και οι Έλληνες είχαν πολλά θύματα στη μάχη. Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, οι νέο-παγανιστές βαφτίζουν το γεγονός αυτό, ως «γενοκτονία» των Ελλήνων παγανιστών(!) από τους Ορθοδόξους Βυζαντινούς! Πρόκειται δηλ. για ανέντιμη, απαράδεκτη παραχάραξη της ιστορικής πραγματικότητας, στα πλαίσια μάλιστα μνημειώδους άγνοιας, αφού δεν γνωρίζουν καν ότι οι Εικονομάχοι όχι μόνο δεν ήταν Ορθόδοξοι, αλλά κατέσφαζαν ανελέητα τους Ορθοδόξους για περισσότερο από έναν αιώνα!
Μια άλλη «γενοκτονία» που γέννησε η φαντασία τους, αφορά την Κρήτη, την οποία γύρω στα 825 κατέλαβαν οι Άραβες και έχοντας την ως ορμητήριο, έκαναν επιδρομές στα ελλαδικά εδάφη και νησιά, αλλά και σε άλλες κοντινές περιοχές τις οποίες λεηλατούσαν. Όπως είναι φυσικό, από την πρώτη στιγμή και κατ’ επανάληψη, το Βυζάντιο προσπάθησε να απελευθερώσει την Κρήτη από τους Άραβες χωρίς όμως να τα καταφέρει. Περίπου εκατόν πενήντα χρόνια κράτησαν τα ελληνικά εδάφη οι αιμοσταγείς κατακτητές, εξισλαμίζοντας κατά ένα ποσοστό την Ορθόδοξη Κρήτη[2], τελικά όμως, το 961, με μια ισχυρή επίθεση, ο Νικηφόρος Φωκάς πήρε πίσω την μεγαλόνησο συντρίβοντας τους Άραβες. Κι όμως, μία από τις πλέον υπερήφανες νίκες του Βυζαντίου που σκοπό είχε να απελευθερώσει ελληνικά εδάφη από τους μουσουλμάνους κατακτητές, οι νέο-ειδωλολάτρες την μετέτρεψαν σε δήθεν «γενοκτονία» των… παγανιστών Ελλήνων της Κρήτης από τους Ορθοδόξους βυζαντινούς! Απίστευτα πράγματα…
Δυστυχώς, κείμενα παρόμοιας υποστάθμης τα βλέπουμε να αντιγράφονται από τους Προτεστάντες στα κείμενά τους περί νηπιοβαπτισμού, με σκοπό να υβρίσουν το Βυζάντιο, διότι μέσω αυτού νομίζουν ότι υβρίζουν την Εκκλησία…
Θέτουν λοιπόν κάποια ιστορικά ζητήματα, τα οποία όμως ερμηνεύουν όπως ακριβώς και οι ακραίοι νέο-ειδωλολάτρες.
Για πολλά από αυτά έχουν δοθεί σαφείς απαντήσεις από Ορθόδοξες ιστοσελίδες. Για άλλα όμως, δεν βρήκαμε ικανοποιητικές απαντήσεις και έτσι θα τα αναλύσουμε στο παρόν άρθρο. Για όσα θεωρούμε ότι έχουν δοθεί ήδη απαντήσεις πλήρεις και τεκμηριωμένες, δεν έχει νόημα να τις επαναλάβουμε εδώ και έτσι απλώς θα παραπέμψουμε στα σχετικά κείμενα, ώστε ο αναγνώστης να αντλήσει επαρκείς -κατά τη γνώμη μας- πληροφορίες.
(Στο κείμενο που ακολουθεί, όσες φράσεις ή λέξεις τονίζονται με πράσινο χρώμα αποτελούν αυτούσια επιχειρήματα των Προτεσταντών ή παραπέμπουν σε δικές τους σκέψεις και θέσεις).
Η Εκκλησία τον 4ο - 5ο μ.Χ. αιώνα έχασε κάθε μέτρο αξιοπρέπειας μετά την διαπλοκή της με τους εξουσιαστές και τα θέματα πίστεως έγιναν θέματα πολιτικής […] Πλέον, ο αυτοκράτορας ένας λαϊκός, επέβαλε τις δογματικές απόψεις του με διατάγματα […] ο μεγαλομανής και σπάταλος Ιουστινιανός Ι (527-565), έκανε την εκκλησία ένα επιπλέον αυτοκρατορικό γραφείο.
Το συγκεκριμένο ζήτημα που θέτουν οι πελαγιανιστές, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το ζήτημα του λεγόμενου Καισαροπαπισμού, δηλ. το ερώτημα αν υπήρξε κυριαρχία του αυτοκράτορα επί της Εκκλησίας και σε ποια έκταση.
Ένα εξόχως τεκμηριωμένο άρθρο περί του ζητήματος, υπάρχει ήδη στο Ορθόδοξο Wiki. Καθώς θεωρούμε ότι τοποθετεί τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις και μάλιστα με επαρκή στοιχεία, δεν υπάρχει λόγος να επαναλάβουμε εδώ την ίδια επιχειρηματολογία.
Ανάμεσα σε άλλα, το κείμενο αυτό περί Καισαροπαπισμού αποδεικνύει τις τραγικές παρανοήσεις εκ μέρους του παλαιότερου Βασ. Στεφανίδη που όπως φαίνεται, αντέγραψε αυτούσιες κάποιες δυτικές, και μάλιστα προτεσταντικές δοξασίες για το ζήτημα. Ενάντια στις απόψεις του Στεφανίδη περί Καισαροπαπισμού, η ευθεία κριτική από τον Βλ. Φειδά είναι σαρωτική, και βεβαίως, έμμεσα, πλήθος βυζαντινολόγων αποδεικνύουν ότι ο Στεφανίδης για το ζήτημα αυτό, κινήθηκε εντελώς εκτός πραγματικότητας. Η προτεσταντική προκατάληψη, η επιρροή από τον Διαφωτισμό και η βαθιά άγνοια της Δύσης για το Βυζάντιο, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην δυτική παραγωγή απολύτως φανταστικών συμπερασμάτων.
Το ζήτημα τελικά, είναι ξεκάθαρο:
Ο Αυτοκράτορας έχει πράγματι στα χέρια του την πολιτική εξουσία. Η δύναμή του να επέμβει σε διοικητικά ζητήματα της Εκκλησίας είναι υπαρκτή, αλλά αποδείχτηκε αδύνατον να ασκήσει εξουσία σε κάτι περισσότερο από αυτό.
Έτσι, στα ζητήματα πίστεως, ακόμα και ο πιο αιμοσταγής αυτοκράτορας συνάντησε απροσπέλαστο τείχος αντίστασης. Για παράδειγμα, οι λυσσαλέες επιθέσεις των αρειανιστών κατά των Ορθοδόξων (337-378), συχνά σε συμμαχία με τους ειδωλολάτρες, δεν κατάφεραν να σβήσουν ή να αλλοιώσουν την Ορθοδοξία στο Βυζάντιο. Να λοιπόν μία περίπτωση καθολικής ήττας Καισαροπαπικών επιδιώξεων και διάψευσης των πολεμίων της Εκκλησίας.
Επίσης, οι «χιλιοτραγουδισμένοι» από τους Προτεστάντες, αιρετικοί Εικονομάχοι, αυτοί οι δήθεν «προοδευτικοί» του Βυζαντίου, (βλέπε και Κων/ος Ε΄) κατέσφαξαν ανελέητα επί 120 χρόνια τους Ορθοδόξους (727-843), κι όμως δεν κατάφεραν ποτέ να επιβάλλουν την κατάργηση των Ιερών Εικόνων και τις άλλες αιρετικές τους δοξασίες. Αυτή, είναι άλλη μία συντριπτική ήττα της αυτοκρατορικής εξουσίας μπροστά στην ανυποχώρητη Ορθοδοξία, και ταυτόχρονα απόδειξη, ότι οι δυτικοί πάσχουν από προκατάληψη όταν μιλάνε για Καισαροπαπισμό.
Χαρακτηριστικά, γράφει ο Γ. Φλορόφσκυ:
«Το βυζαντινό σύστημα χαρακτηρίσθηκε δυσφημιστικά σαν καισαροπαπισμός», ο χαρακτηρισμός αυτός όμως, «απορρίφθηκε εμφαντικά από πολλούς ικανούς μελετητές του Βυζαντίου σαν πλήρης παρανόηση, σαν προκατειλημμένος αναχρονισμός»[3].
Αν η Εκκλησία ήταν αδύναμη μπροστά στις Καισαροπαπικές επιδιώξεις, τότε στο Βυζάντιο θα επικρατούσε ο Αρειανισμός και η Εικονομαχία. Αξίζει μάλιστα να προσθέσουμε και άλλη συντριπτική ήττα των αυτοκρατορικών επιδιώξεων, αυτή στο ζήτημα της Ένωσης με τους παπικούς επί Μιχαήλ Η΄ (1259-1282).
Έτσι μπορούμε να καταλήξουμε σε εύλογα συμπεράσματα:
Η πλήρης αποτυχία των αρειανιστών αυτοκρατόρων στους πρωτοβυζαντινούς χρόνους, η πλήρης αποτυχία των εικονομάχων αυτοκρατόρων στους μεσοβυζαντινούς και η αποτυχία της ψευδο-ένωσης στους υστεροβυζαντινούς χρόνους, μαζί φυσικά με την κατ’ επανάληψη αυτοκρατορική αδυναμία συμβιβασμού των Ορθοδόξων με τους Μονοφυσίτες (συμπεριλαμβανομένου του Ιουστινιανού), είναι γεγονότα αδιαμφισβήτητα. Επομένως, υπάρχει πλήρως τεκμηριωμένη απόδειξη για την αδυναμία των αυτοκρατόρων να επιβάλλουν στην Ορθοδοξία ακόμα και την ελάχιστη δογματική παρέκκλιση από την Αποστολική Διδασκαλία, σε όλο το χρονικό εύρος της βυζαντινής ιστορίας. Η Ορθοδοξία ουδέποτε υποχώρησε, ουδέποτε συμβιβάστηκε, ουδέποτε νικήθηκε, παρά τους αμέτρητους μάρτυρες που άφησε κατά τις διώξεις ειδωλολατρών, αρειανιστών, εικονομάχων, παπικών και των συμμάχων τους.
Η διαπίστωση του δογματολόγου Νικ. Ματσούκα, είναι αρκετή για να περιγράψει την πραγματικότητα αυτή:
«Η αυτοκρατορική εξουσία και η εκκλησιαστική διακονία, δηλαδή η βασιλεία και η ιερωσύνη, στο Βυζάντιο συνεργάστηκαν και άλλοτε συγκρούστηκαν απηνώς […] Μονάχα αυτοδιοικούμενες και ανεξάρτητες κοινότητες μπορούν να συνεργαστούν και να συγκρουστούν. Υποταγμένη εξουσία, λόγου χάρη, δεν μπορεί να συγκρουστεί προς το αφεντικό της. Μικροσκοπικά αν εξετάσουμε τη βυζαντινή ιστορία, εντοπίζουμε καισαροπαπισμό· Όμως μακροσκοπικά αν θεωρήσουμε τα πράγματα, διαπιστώνουμε ότι σε άκρως ζωτικά θέματα, όχι μόνο εκκλησιαστικά αλλά και καθαρώς αυτοκρατορικά, η αυτοκρατορική εξουσία δεν κατάφερε να υπαγορεύσει τα σχέδια της στην Εκκλησία: 1) οι αυτοκράτορες δεν πέτυχαν να συμβιβάσουν ορθοδόξους και Αρειανούς, 2) ο Βασιλίσκος, ο Ζήνων, ο Ιουστινιανός, ο Ηράκλειος και ο Κώνστας Β' δεν μπόρεσαν με τα αυτοκρατορικά τους διατάγματα να προσεταιριστούν τους μονοφυσίτες, 3) οι εικονομάχοι αυτοκράτορες, υστέρα από αιμάτινους αγώνες, έχασαν οριστικά το παιχνίδι, και 4) η ένωση Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας δεν έγινε ποτέ, μολονότι με νύχια και δόντια επιχειρήθηκε αυτό το σχέδιο. Ερώτημα αμείλικτο: που είναι ο καισαροπαπισμός;»[4].
Κατά συνέπεια, τα συμπεράσματα των προτεσταντών, ότι δήθεν, «τα θέματα πίστεως έγιναν θέματα πολιτικής» και ότι «ο αυτοκράτορας επέβαλε τις δογματικές απόψεις του» είναι πέρα ως πέρα αυθαίρετα και αστήρικτα στην βυζαντινή ιστορία: η αυτοκρατορική εξουσία απέτυχε κατ’ επανάληψη να υποτάξει την Εκκλησία και δεν κατόρθωσε ποτέ να διαπεράσει επιτυχώς τον πνευματικό της πυρήνα δηλ. το Δόγμα και τα Ιερά Μυστήρια[5].
Οι απειλές και τα οικονομικά προνόμια έκαναν μεγάλες μάζες εθνικών να γίνουν «χριστιανοί».
Επί του ζητήματος έχουν δοθεί τεκμηριωμένες απαντήσεις στο διαδίκτυο και θα τις επικαλεστούμε. Ξεκινάμε όμως από την γνωστή μελέτη του Rodney Stark για την εξάπλωση του Χριστιανισμού, η οποία καταλήγει:
«Το 40% ανά δεκαετία (ή 3,42% ετησίως) φαίνεται ότι είναι ο πιο εύλογος υπολογισμός του ρυθμού με τον οποίο ο Χριστιανισμός στην πραγματικότητα αυξανόταν κατά τους πρώτους αιώνες»[6].
Άρα, είναι απορίας άξιο: πως γίνεται, ο Χριστιανισμός σε καιρούς που διώκεται σκληρά, να παρουσιάζει ομοιόμορφη και συνεχή ανάπτυξη σε ποσοστό 40% ανά δεκαετία, κατακτώντας φυσικά τους πιστούς της ειδωλολατρίας, και την ίδια στιγμή να ισχυρίζονται οι Προτεστάντες, ότι οι ειδωλολάτρες έγιναν Χριστιανοί με… απειλές; Αφού ο Χριστιανισμός είναι τόσο ισχυρός ώστε να εξαπλώνεται ακόμα και όταν διώκεται ανελέητα, γιατί να σταματήσει η εξάπλωσή του σε καιρό ειρήνης;! Σε ποια λογική μπορεί να σταθεί αυτό το συμπέρασμα, εμείς δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε.
Ούτως ή άλλως θα ήταν αδύνατο να ενταχθεί ο Χριστιανισμός στις αναγνωρισμένες θρησκείες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και να ευνοηθεί κατόπιν από τους αυτοκράτορες αν δεν φαινόταν ξεκάθαρα η δυναμική της εξάπλωσής του. Όπως σημειώνει ο καθ. Βλ. Φειδάς:
«Είναι όμως βέβαιο, ότι η προσωπική ευαισθησία του Μ. Κωνσταντίνου δεν θα ήταν δυνατόν να εκδηλωθή κατά τον ίδιο τρόπο με θεσμικά μέτρα υπέρ του Χριστιανισμού, αν αυτός δεν εκάλυπτε και τις πολιτικές εκτιμήσεις του, αν δηλαδή ο Χριστιανισμός αντιπροσώπευε μία μικρή μόνο θρησκευτική ομάδα στη ρωμαϊκή κοινωνία. […] Η δυναμικότητα του χριστιανικού στοιχείου της αυτοκρατορίας δεν ήταν πλέον αδιάφορο κριτήριο για οποιαδήποτε πολιτική εκτίμηση, είναι δε βέβαιο ότι και οι τυχόν πολιτικοί στόχοι της στροφής του Μ. Κωνσταντίνου προς τον Χριστιανισμό αποδεικνύουν σαφέστερα την ανταπόκριση του ελληνορωμαΐκού κόσμου στη χριστιανική πίστη»[7].
Κατά συνέπεια δεν μπορεί να σταθεί ο προτεσταντικός ισχυρισμός και αυτό το διατυπώνει ευθέως ο Rodney Stark:
«Η ιδέα ότι η αδυναμία της ειδωλολατρίας προκλήθηκε από τη χριστιανική πολιτική δύναμη, αποτυγχάνει να εξηγήσει πώς ο Χριστιανισμός κατόρθωσε και ήταν τόσο
επιτυχημένος, ώστε μπόρεσε να γίνει η κρατική εκκλησία […] Το γεγονός ότι ο Χριστιανισμός ήταν σε θέση να ενσφηνώσει μια σημαντική θέση για τον ίδιο ενάντια στην αντίδραση της ειδωλολατρίας, κατευθύνει το επίκεντρο της προσοχής μας στα σημάδια αδυναμίας στην ειδωλολατρία»[8].
Θα πρέπει λοιπόν μια για πάντα, και οι νέο-παγανιστές αλλά και οι Προτεστάντες θαυμαστές τους, να καταλάβουν ότι ο Χριστιανισμός αποδείχθηκε ασταμάτητος στις εποχές που δεν είχε την παραμικρή υποστήριξη από την Πολιτεία. Δεν ήταν λοιπόν δυνατόν να σταματήσει η εξάπλωσή του όταν αφέθηκε ελεύθερος στην αυτοκρατορία. Το διάταγμα των Μεδιολάνων (313) το οποίο κήρυσσε την ανεκτικότητα απέναντι στον Χριστιανισμό, εκδόθηκε μετά από τους φριχτότερους διωγμούς από την εποχή της εμφάνισης του, διότι η εξουσία ήταν αδύναμη να τον καταστείλει. Άρα, υπάρχει σαφής απόδειξη ότι ο Χριστιανισμός ανάγκασε τους αυτοκράτορες να τον αναγνωρίσουν και όχι το αντίθετο.
Ταυτόχρονα βέβαια, η εξάπλωση του Χριστιανισμού βρήκε την ειδωλολατρία σε αποσύνθεση και πλήρη αδυναμία να τον αντιμετωπίσει, αφού οι ίδιοι οι ειδωλολάτρες ήταν πλέον αδιάφοροι για την πίστη τους. Πράγματι, θεωρούμε ότι τα στοιχεία που δίδονται σε σχετικό άρθρο της ΟΟΔΕ, επαρκούν ώστε να καλύψουν το θέμα μας (διαβάστε από το σημείο αυτό έως το τέλος).
Όπως βλέπουμε, «το αρχαίον θρήσκευμα εφθείρετο αλλ’ εφθείρετο ήρεμα εξ οργανικού θανατηφόρου νοσήματος μάλλον ή [= παρά] διά πληγών έξωθεν καταφερομένων»[9]. Και είναι δεδομένο ότι κατά «τον τέταρτο αιώνα ο παγανισμός μοιάζει με ζωντανό πτώμα που αρχίζει να διαλύεται μόλις το κράτος παύει να τον υποστηρίζει»[10].
Όπως μας λέει και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος σε μαρτυρία που θα δούμε αναλυτικά παρακάτω, στα 382 μ.Χ. οι πόλεις που ασπάζονται την ειδωλολατρία ήταν πλέον ελάχιστες.
Και φυσικά, τα μεταγενέστερα διατάγματα του Ιουστινιανού, δεν έχουν καμία σχέση με την επικράτηση του Χριστιανισμού, αφού, όπως μας λέει ο Ostrogorsky, «οι εθνικοί στην εποχή του [Ιουστινιανού] ήταν βέβαια αριθμητικά ελάχιστοι»[11].
Η ιστορική πραγματικότητα της επικράτησης της Ορθοδοξίας δείχνει ότι οφειλόταν, πρώτον, στην ανυποχώρητη δυναμική της ώστε να υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να πεθάνουν για την πίστη τους, και δεύτερον, στην πλήρη παρακμή της παγανιστικής θρησκείας. Η αποτυχία του ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Ιουλιανού απέδειξε περίτρανα ότι ήδη από τα μέσα του 4ου αιώνα, ο παγανισμός ήταν μια τελειωμένη υπόθεση. Η ιστορική μαρτυρία που μας παραδίδεται από τον Σωζομενό είναι εξόχως αποκαλυπτική:
«Ο βασιλιάς [Ιουλιανός], που από παλαιά επιδίωκε την επικράτηση της ειδωλολατρίας σε όλη την επικράτειά του, δυσανασχετούσε βλέποντας ότι ευδοκιμούσε όλο και περισσότερο ο Χριστιανισμός […] Και δεν λυπόταν λιγότερο ακούγοντας ότι και πολλών ιερέων οι γυναίκες ήταν χριστιανές και τα παιδιά τους και οι υπηρέτες τους. Θεωρώντας ότι η σύσταση και ευδοκίμηση του Χριστιανισμού προερχόταν από τον βίο και την πολιτεία αυτών που τον ακολουθούσαν, σκεφτόταν να εφαρμόσει παντού στους ελληνικούς [=ειδωλολατρικούς] ναούς την οργάνωση και την τάξη της χριστιανικής θρησκείας»[12].
Άρα λοιπόν, όχι τη βία, αλλά το παράδειγμα των Χριστιανών ήταν αυτό που φοβόταν ο Ιουλιανός, και μάλιστα, το ομολογεί ο ίδιος σε επιστολές του:
«Είναι ντροπή … τη στιγμή που οι ασεβείς Γαλιλαίοι τρέφουν κοντά στους δικούς τους και τους δικούς μας, να στερούνται οι δικοί μας τη βοήθεια μας … Δεν είναι σωστό ν’ αφήνουμε να συνεχίζουν τα καλά μας έργα άλλοι ζηλωτές»[13].
Επίσης, το γεγονός ότι οι ιερείς της ειδωλολατρίας δεν μπορούσαν να κρατήσουν στον παγανισμό ούτε καν τις οικογένειές τους, αποδεικνύει την αδιαφορία που επικρατούσε στις τάξεις τους. Ο ίδιος ο Ιουλιανός γράφει σε άλλο σημείο αναφερόμενος στους ειδωλολάτρες ιερείς της Γαλατίας:
«Φιλοτίμησε τους ή πείσε τους να σοβαρευτούν ή, τέλος, καθαίρεσέ τους από το ιερατικό αξίωμα, αν, αντί να πηγαίνουν να προσεύχονται στους θεούς με τις γυναίκες, τα παιδιά και τους υπηρέτες τους, ισχυρίζονται ότι οι δούλοι ή τα παιδιά τους ή οι Γαλιλαίες [δηλ. Χριστιανές] σύζυγοί τους περιφρονούν τους θεούς και προτιμούν την αθεΐα [δηλ. τον Χριστιανισμό] από την ευσέβεια»[14].
Κατά συνέπεια, τα περί βίαιων εκχριστιανισμών των ειδωλολατρών δεν είναι επιχείρημα με ιστορική βάση, αλλά αποτελούν μία ακόμη νέο-παγανιστική, και προτεσταντική μυθολογία.
Όλοι οι πολίτες της αυτοκρατορίας για πρώτη φορά με διάταγμα του Θεοδόσιου έπρεπε να βαπτισθούν και να γίνουν «χριστιανοί ορθόδοξοι», ειδάλλως θα διωχθούν. Η διαφοροποίηση αποτελούσε πολιτικό έγκλημα «επειδή αυτό που γίνεται εναντίον της θείας θρησκείας ζημιώνει όλους τους πιστούς.» (Codex Theodosianus,XVI:5,40) […] Η Ελλάδα … εκχριστιανίσθηκε δια της βίας.
Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο ζήτημα, που αφορά την Ελλάδα, και να πούμε ότι τα λεγόμενα των πελαγιανιστών ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα.
Η Ορθοδοξία στην Ελλάδα έχει ιστορία περίπου 17 αιώνων. Και όταν λέμε «ιστορία», δεν αναφερόμαστε σε παρουσία ελάχιστων διάσπαρτων χριστιανών, αλλά εννοούμε την ύπαρξη πλήθους Ορθοδόξων τόσο μεγάλου ώστε να καταγραφεί η ιστορία τους.
Σύμφωνα με τον Σωκράτη Σχολαστικό[15], ο Μ. Θεοδόσιος βαπτίστηκε το 380 μ.Χ. στη Θεσσαλονίκη, επειδή τον πληροφόρησαν ότι η πόλη παρέμενε πιστή στην Ορθοδοξία[16]. Ο Σωζομενός γράφει σχετικά:
«… ευχαριστήθηκε [ο Θεοδόσιος] και με όλους τους Ιλλυριούς που δεν ασπάσθηκαν τις δοξασίες του Αρείου. Ρωτώντας για τα άλλα έθνη, έμαθε ότι μέχρι τη Μακεδονία οι Εκκλησίες συμφωνούσαν και όλοι σέβονταν εξίσου με τον Πατέρα τον Θεό Λόγο και το άγιο Πνεύμα …»[17].
Όπως καταλαβαίνουμε, οι συμπαγείς αυτοί Ορθόδοξοι πληθυσμοί δεν ξεφυτρώνουν αιφνιδίως. Αναπτύσσονται σταδιακά επί δεκαετίες και μάλιστα, πολύ πριν τους περίφημους νόμους του Θεοδοσίου που δήθεν «επέβαλαν την Ορθοδοξία».
Αν «επιβλήθηκε» η Ορθοδοξία επί Θεοδοσίου, τότε γιατί η Μακεδονία είναι ήδη Ορθόδοξη πριν από τους νόμους αυτούς;
Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι εδώ υπάρχει ένα μεγάλο νέο-παγανιστικό παραμύθι. Και οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η Μακεδονία παρέμεινε Ορθόδοξη, τη στιγμή που προηγήθηκαν μισού αιώνα διωγμοί από Αρειανιστές και Ειδωλολάτρες επί Κωνσταντίου (337-361), Ιουλιανού (361-363) και Βάλη (364-378). Άρα, όχι μόνο η Ελλάδα δεν εκχριστιανίστηκε διά της βίας, αλλά αντιθέτως, παρέμεινε με τη θέλησή της χριστιανική, και μάλιστα Ορθόδοξη, πληρώνοντας φόρο αίματος από τις ανελέητες επιθέσεις των Αρειανιστών (βλέπε και Αλάριχος).
Και προχωρούμε.
Σύμφωνα λοιπόν με τους Προτεστάντες, ο Μ. Θεοδόσιος δήθεν επέβαλε με διάταγμα στους πολίτες όλης της αυτοκρατορίας να γίνουν Ορθόδοξοι χριστιανοί. Και μας λένε ότι, αυτοί που δεν υπάκουσαν, σύμφωνα με το φανταστικό τους σενάριο, υπέμειναν βίαιους διωγμούς.
Ας δούμε όμως τι λένε οι επιστήμονες π.χ. για την Αθήνα, την πόλη που κανονικά θα έπρεπε να έχει συγκεντρώσει όλη την υποτιθέμενη «βία» του Βυζαντίου, μια που ήταν και η πιο πιστή στην ειδωλολατρία πόλη:
«Ως τα τέλη του 5ου αι., όπως συνάγεται από τις πληροφορίες των πηγών και τα ανασκαφικά δεδομένα, η ελληνορωμαϊκή παράδοση συνυπάρχει ειρηνικά στην πόλη με τον αναδυόμενο χριστιανικό κόσμο»[18].
Προσέξτε το μέγεθος της αυθαιρεσίας: έναν ολόκληρο αιώνα μετά από την περίοδο του Μ. Θεοδοσίου, κι όμως, κανένα στοιχείο βίαιου εκχριστιανισμού δε προκύπτει!
Και ο λόγος για τον οποίο αποτυγχάνουν στις ερμηνείες τους νέο-παγανιστές και Προτεστάντες, είναι ότι για μοναδικό τους στήριγμα έχουν όχι τα ιστορικά δεδομένα, αλλά μόνο το γράμμα της θεοδοσιανής νομοθεσίας.
Όμως:
«Οι νομικοί κώδικες, που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν να προσφέρουν μαρτυρία αδιάβλητη και αντικειμενική, αποτελούν για τον Ιστορικό της ύστερης αρχαιότητας πηγή εξίσου προβληματική με τα φιλολογικά κείμενα. Ένας λόγος είναι ότι δεν ξέρουμε ποιοι και πόσοι νόμοι δεν κωδικοποιήθηκαν ποτέ, ενώ ένας σημαντικότερος ακόμη λόγος συνίσταται στο ότι η δημοσίευση ενός νόμου δεν συνεπάγεται και την εφαρμογή του»[19].
Η προκατάληψη και η προχειρότητα, δυστυχώς, εμποδίζουν τους εχθρούς της Εκκλησίας να μελετήσουν τις πηγές: οι αυτοκράτορες, το μόνο που επιθυμούν είναι να υπάρχει ειρήνη, έσοδα και διατήρηση των εδαφών που παρέλαβαν, ώστε με τον τρόπο αυτό να διατηρηθεί και η δική τους θέση, αλλά και να εξασφαλιστεί η υστεροφημία τους.
Νομίζουμε ότι ο «Βίος Πορφυρίου Γάζης» (βλ. και ΕΔΩ) μας προσφέρει ένα εξαιρετικό παράδειγμα: Οι Χριστιανοί της Γάζας διώκονται ανελέητα από τους ειδωλολάτρες κατά τον 5ο αιώνα, και στέλνουν αντιπροσωπεία στον αυτοκράτορα με την παράκληση να αστυνομεύσει την περιοχή. Για να τον πείσουν, φτάνουν στο σημείο να του λένε ότι επειδή δεν τους αφήνουν οι ειδωλολάτρες να καλλιεργούν, δεν μπορεί το κράτος να εισπράξει τους φόρους τους! Κι όμως, ο αυτοκράτορας δυσκολεύεται να επέμβει, επειδή σκέφτεται τα έσοδα που θα χάσει αν δυσαρεστηθούν οι ειδωλολάτρες[20]!
Δεν είναι λοιπόν δυνατόν να σκεφτόμαστε ότι οι νόμοι συνεπάγονται καταστροφές και συντριβή πληθυσμών τόσο μεγάλων περιοχών, που θα είχε ως αποτέλεσμα ταραχές, μάχες, αδυναμία συλλογής φόρων και ίσως, απόσχιση των πληγέντων περιοχών.
Τέτοιας μορφής νόμοι, έχουν μοναδικό σκοπό την απειλή κυρώσεων ώστε να εμποδίσουν τις μειοψηφίες (ειδωλολατρών ή αιρετικών) να ελπίζουν σε βίαιες ενέργειες κατά της πλειοψηφίας των πολιτών ή σε βίαιη εκθρόνιση του αυτοκράτορα ώστε να μεταβληθεί το υπάρχων καθεστώς. Για τον λόγο αυτό, η επιστημονική έρευνα ανατρέπει ολοκληρωτικά τις φαντασιώσεις των αιρετικών περί «βίαιου εκχριστιανισμού» της Ελλάδας:
«Όσο προχωρεί η έρευνα, τόσο καθίσταται σαφέστερο ότι οι μαρτυρημένες περιπτώσεις καταστροφής ναών από την Ελλάδα είναι ελάχιστες […] ο βανδαλισμός ιερών αντικειμένων ήταν πράξη σπάνια στην Ελλάδα, η συστηματική καταστροφή ναών ήταν ακόμη σπανιότερη […] Αν τα πράγματα είχαν συμβεί διαφορετικά, είναι τουλάχιστον απίθανο ότι θα αποσιωπούσε το περιστατικό η εξαιρετικά καλά οργανωμένη αυτή την εποχή εθνική intelligentsia των Αθηνών»[21].
Άλλωστε:
«Οι μαρτυρημένες περιπτώσεις καταστροφής ναών από την Ελλάδα είναι ελάχιστες και οφείλονται σχεδόν εξ ολοκλήρου στις ειδικές συνθήκες λατρείας συγκεκριμένων θεοτήτων. Στην κατηγορία αυτή εντάσσεται το Αφροδίσιον του Άργους, που εξακολούθησε να προσελκύει μεγάλο αριθμό πιστών και μετά το τέλος του 4ου αιώνα, δηλαδή μετά τη δημοσίευση των σκληρών αντιπαγανιστικών διατάξεων του Θεοδοσίου»[22].
Άρα λοιπόν, τα διατάγματα του Μ. Θεοδοσίου δεν είχαν σε καμία περίπτωση το αποτέλεσμα που ονειρεύονται Προτεστάντες και νέο-παγανιστές. Ακόμα και η κατάπτυστη «ιερή πορνεία» νεαρών κοριτσιών ταγμένων στη «θεά» Αφροδίτη με σκοπό να πλουτίζει το συγκεκριμένο ειδωλολατρικό ιερό, συνεχίστηκε από τους ειδωλολάτρες και μετά την αντιπαγανιστική νομοθεσία του Μ. Θεοδοσίου! Κατά συνέπεια, που είναι ο βίαιος εκχριστιανισμός;
Ακόμα όμως και στις περιπτώσεις που μαρτυρούνται καταστροφές τέτοιων ναών, αυτές πραγματοποιήθηκαν όταν οι ειδωλολάτρες είχαν γίνει ελάχιστοι και πλέον δεν μπορούσε να γίνει ανεκτό, να διατηρούνται τόσο πρωτόγονες θρησκευτικές συνήθειες. Τέτοιες ήταν οι ανθρωποθυσίες, οι αυτοευνουχισμοί, ή οι ακραίες σεξουαλικές τελετές που γίνονταν στους ναούς της Αφροδίτης, οι οποίοι είχαν μετατραπεί σε οίκους ανοχής προς εξυπηρέτηση των σεξουαλικών αναγκών, ναυτικών, ταξιδιωτών ή περαστικών, στα πλαίσια μιας αρρωστημένης θρησκευτικότητας. Όπως αναφέρει και ο Βλ. Φειδάς, τυχόν αναφορές σε τέτοιες καταστροφές, «κάλυπταν δε οπωσδήποτε περιπτώσεις, οι οποίες έθιγαν κυρίως τα δημόσια ήθη ή τη δημόσια τάξη»[23]. Ο Χρυσόστομος γράφει με φρίκη για τους ειδωλολάτρες: «γυναίκας και παίδας αντί προβάτων και βοών εις τους αυτών κατασφάττεσθαι βωμούς»[24].
Όπως και να’ χει όμως, οι νομοθεσίες του Μ. Θεοδοσίου δεν έφεραν συντριπτικά κατασταλτικά μέτρα. Και αν δεν υπολογίζουν οι Προτεστάντες όσα γράφουν οι ειδικοί επιστήμονες, ας δουν αυτά που μας μεταφέρει ο σπουδαίος Πατέρας της Εκκλησίας, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στα 382 μ.Χ.[25], δύο μόλις χρόνια μετά την δημοσίευση των νόμων που δήθεν επέβαλαν τον εκχριστιανισμό από τον Μ. Θεοδόσιο:
«Όλα λοιπόν τα δικά μας, τα οποία σεις λέτε ότι είναι πλάσματα φαντασίας, επεχείρησαν να τα εξαφανίσουν και τύραννοι και βασιλείς και ακαταμάχητοι στους λόγους σοφιστές[26] […] Η πίστη λοιπόν η δική μας έπαθε όλα αυτά, ενώ τα δικά σας δεν τα πολέμησε ποτέ κανείς· γιατί δεν επιτρέπεται στους Χριστιανούς να καταστρέφουν την πλάνη με τρόπο αναγκαστικό και βίαιο, αλλά να φροντίζουν με την πειθώ και τη διδασκαλία και την πραότητα να οδηγούν τους ανθρώπους στη σωτηρία. Γι’ αυτό λοιπόν και κανένας χριστιανός βασιλεύς δεν εξέδωκε εναντίον σας διατάγματα παρόμοια με εκείνα που επενόησαν εναντίον μας εκείνοι που λάτρευαν τους δαίμονες. Αλλ’ όμως, αν και απόλαυσε τόση ησυχία[27] και δεν ενωχλήθηκε ποτέ από κανένα η πλάνη της ελληνικής [δηλ. Ειδωλολατρικής] δεισιδαιμονίας, όμως από μόνη της έσβησε και παρήκμασε, όπως ακριβώς τα σώματα εκείνα που παραδόθηκαν σε μακροχρόνια σήψη, χωρίς πια να τα βλάπτη άλλος κανείς φθείρονται από μόνα τους και διαλύονται σιγά σιγά μέχρι που εξαφανίζονται[28] […] Αν όμως πη κανείς, ότι και τώρα υπάρχουν πόλεις που παρουσιάζουν την ίδια δεισιδαιμονία ως προς την μανία των ειδώλων, κατά πρώτον αυτές που θ’ αναφέρη είναι πολύ λίγες που μπορούν εύκολα να μετρηθούν[29]».
Ο Χρυσόστομος δεν θα μπορούσε ποτέ να γράψει τα παραπάνω περιγράφοντας την καθημερινότητα που ζούσαν οι αναγνώστες του, αν όλα αυτά δεν ήταν αλήθεια. Αν τα διατάγματα που εξέδωσε ο Μ. Θεοδόσιος το 380-381 είχαν επακόλουθο σκληρές διώξεις όπως αυτές του Διοκλητιανού και των άλλων ειδωλολατρών, τότε ο Χρυσόστομος δεν θα μπορούσε να απευθύνει το κείμενό του σε ανθρώπους που βίωναν τέτοια γεγονότα. Η φήμη του Χρυσοστόμου και η θέση του ανάμεσα στους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας, δεν μας επιτρέπει ούτε καν να σκεφτούμε ότι θα μπορούσε να γράψει ασυναρτησίες που ουδεμία σχέση είχαν με τη σύγχρονή του πραγματικότητα.
Το κείμενο λοιπόν του αγ. Ιωάννη, αποδεικνύει στο έπακρο ότι οι νομοθεσίες του Θεοδοσίου είχαν σκοπό να προειδοποιήσουν, και όχι να εξοντώσουν τους εναπομείναντες ειδωλολάτρες. Επίσης, ο Χρυσόστομος επιβεβαιώνει την επιφύλαξη των μελετητών που είδαμε παραπάνω, σχετικά με τη σημασία και τον τρόπο εφαρμογής των νόμων. Ναι μεν η ανάγνωση των νόμων δίνει την εντύπωση μιας ισχυρής πίεσης, όμως η καθημερινότητα της ζωής των πολιτών απέχει πολύ από κάτι τέτοιο.
Αλλά και η μεταγενέστερη σκλήρυνση των νόμων και η μεταβολή της δημόσιας ειδωλολατρικής θρησκείας σε ιδιωτική, δεν οφείλεται απλώς στη βασιλεία του Θεοδοσίου, αφού τότε, ήδη κυβερνούσε για πάνω από 10 χρόνια, αλλά οφείλεται στο επαναστατικό κίνημα του Αρβογάστη, ο οποίος προσπάθησε να επιτεθεί στην Ανατολή και να πάρει την εξουσία από τον Θεοδόσιο.
Όπως γράφει ο Ράνσιμαν:
«Μετά την επανάσταση του ειδωλολάτρη Αρβογάστη το 393, εισηγήθηκε [ο Θεοδόσιος] αυστηρότερα μέτρα»[30].
Με το τεράστιο αυτό σφάλμα, η ήδη φθίνουσα ειδωλολατρία δυσκόλεψε μόνη της την κατάσταση, αφού ως γνωστόν, τα επαναστατικά κινήματα, σε όλες τις αυτοκρατορίες, είχαν συνέπειες για τους κινηματίες.
[Επί Ιουστινιανού] Η φιλοσοφική σχολή των Αθηνών κλείνει.
Ας δούμε λίγο και το ζήτημα της Φιλοσοφικής σχολής των Αθηνών (Ακαδημία). Αν τυχόν οι πελαγιανιστές την αναφέρουν για να συνδέσουν το κλείσιμό της με τα γνωστά νέο-παγανιστικά ευφυολογήματα περί «σκοταδισμού» και δήθεν «καταστροφής» της αρχαίας γραμματείας, αρκεί νομίζουμε να παραπέμψουμε σε τεκμηριωμένο άρθρο στο οποίο βλέπουμε ότι ο Μ. Φώτιος, κατά τον 9ο αιώνα, έβρισκε στις βυζαντινές βιβλιοθήκες μέχρι και κείμενα αιρετικών, ή ακραίων ειδωλολατρών, εχθρικά διακείμενων κατά του Χριστιανισμού.
Ακόμα περισσότερο όμως, σύμφωνα με τον Βασίλιεφ, κακώς «μπερδεύουν» οι προτεστάντες την Ακαδημία της εποχής του Ιουστινιανού, με αυτό που δημιούργησε ο Πλάτωνας στα 388 π.Χ. :
«Το κλείσιμο της ειδωλολατρικής Ακαδημίας των Αθηνών, κατά την διάρκεια της βασιλείας του Ιουστινιανού, δεν μπορούσε να βλάψη στα σοβαρά, την φιλολογία και την αγωγή της περιόδου αυτής»[31].
Αιτία για την πτώση της προσφοράς της Ακαδημίας, ήταν η απομάκρυνση της από τους αρχικούς στόχους της. Όπως διαβάζουμε στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» (Εκδοτικής Αθηνών):
«Ένα από τα πιο επιλήψιμα χαρακτηριστικά των νεοπλατωνικών γενικά ήταν η ιδιαίτερη αγάπη τους για τη δεισιδαιμονία, τη μαγεία και τον αποκρυφισμό […] Τέτοιου είδους αγυρτίες και, παράλληλα, η απόλυτη αθεΐα της Σχολής των Αθηνών φαίνεται ότι όχι μόνο οδήγησαν τον Ιουστινιανό στην απόφαση να κλείσει τη σχολή, αλλά και επέσπευσαν το αναπόφευκτο τέλος της»[32].
Ακόμα όμως και για το «τέλος» της Σχολής, τίποτε δεν είναι δεδομένο, και θα μπορούσε κάποιος, σύμφωνα με την Αικ. Χριστοφιλοπούλου, να μιλήσει όχι για «κλείσιμο» αλλά για προσωρινή αναστολή της λειτουργίας της:
«Τω 529 χρονολογείται και η αναστολή της λειτουργίας της κλεινής Σχολής των Αθηνών […] Κατά νεωτέραν άποψιν το μέτρον είχε προσωρινόν χαρακτήρα και η Σχολή ελειτούργησεν εις τας Αθήνας μέχρι τέλους του στ΄ αιώνος, ίσως και βραδύτερον»[33].
Σχετικά με το ζήτημα, προτείνουμε ένα ακόμη τεκμηριωμένο άρθρο στην ΟΟΔΕ.
Επιπλέον όμως, το ζήτημα της Ακαδημίας, δείχνει μια προχειρότητα στην επιχειρηματολογία των Προτεσταντών.
Αυτοί δεν μας έλεγαν ότι είχαν γίνει όλοι… Ορθόδοξοι επί Μ. Θεοδοσίου;! Δεν μας έλεγαν για «σκληρές διώξεις» και βίαιους εκχριστιανισμούς; Πως είναι λοιπόν δυνατόν επί Ιουστινιανού, 150 χρόνια μετά τον Θεοδόσιο, το γνωστότερο κέντρο της ειδωλολατρίας -η Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών- να είναι ακόμα ανοιχτό και να διδάσκονται μέσα σε αυτό ελεύθερα ειδωλολατρικές μαγείες και μαγγανείες;
Είναι νομίζουμε φανερό ότι αδυνατούν να δώσουν βαρύτητα στα επιχειρήματα τους.
[Επί Ιουστινιανού] 70.000 βαπτίσθηκαν δια της βίας μόνο στη Μ. Ασία.
Για μια ακόμη φορά παράγονται φανταστικά σενάρια ενάντια στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Δυστυχώς, και οι νέο-παγανιστές αλλά και οι Προτεστάντες, αποσιωπούν ότι ο Ιωάννης Εφέσου στον οποίο αναφέρονται οι μεταστροφές αυτές, ήταν… Μονοφυσίτης. Κατά συνέπεια, γιατί μιλούν για την Ορθόδοξη Εκκλησία;
Παρά ταύτα, ας δούμε την περιγραφή των γεγονότων από την «Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια» (ΘΗΕ):
«Η Ιεραποστολή μεταξύ των ειδωλολατρικών πληθυσμών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας συνεχίσθη επί μακρόν. Αξιοσημείωτον είναι ότι ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός, κατά τα έτη 542-561, ανέθεσεν εις τον μονοφυσίτην επίσκοπον Ιωάννην (γνωστόν ως Ιωάννην της Εφέσου) να εργασθή ιεραποστολικώς εις ωρισμένας επαρχίας της Μικρας Ασίας, όπου υπήρχον ειδωλολάτραι. Κατώρθωσε δε ούτος να προσέλκυση εις την πίστιν 70-80.000 εθνικούς»[34].
Στην παραπάνω περιγραφή δεν διακρίνεται κάποια χρήση βίας στις μεταστροφές των ειδωλολατρών. Και όπως φαίνεται, τα πράγματα δεν μπορεί να ήταν τόσο ακραία όσο υπονοούν οι πελαγιανιστές με τη φράση «70.000 βαπτίσθηκαν δια της βίας», καθώς ο Γεώργιος Φλορόφσκυ γράφει:
«Ο Ιωάννης Εφέσου […] μέσα σε δεκαεπτά χρόνια λέγεται ότι είχε μεταστρέψει ογδόντα χιλιάδες ειδωλολάτρες και έχτισε ενενήντα οκτώ εκκλησίες - επιπλέον, λέγεται ότι βοήθησε να χτιστούν δώδεκα συναγωγές»[35].
Από τα παραπάνω αντλούμε τα εξής συμπεράσματα:
α) Μια πολιτική ακραίας μισαλλοδοξίας, δεν μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα το χτίσιμο εβραϊκών συναγωγών (έστω κι αν το «λέγεται» υπονοεί ότι μπορεί να ήταν και λιγότερες από δώδεκα).
β) Επίσης, ο Γεώργιος Φλορόφσκυ με το «λέγεται», αφήνει να εννοηθεί ότι πιθανόν, και ο αριθμός 70-80.000 είναι μεγαλύτερος από τον πραγματικό.
γ) Αν ο Ιουστινιανός επιθυμούσε μαζικές, αναγκαστικές βαπτίσεις, τότε, μια οργανωμένη, και φυσικά με τη βοήθεια του στρατού, βίαια επιβεβλημένη διαδικασία εμβαπτισμού, θα είχε πραγματοποιηθεί σε ελάχιστο χρόνο, και πάντως δεν θα χρειαζόταν δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια (ίσως και δεκαεννέα, σύμφωνα με τη ΘΗΕ)!
[Επί Ιουστινιανού] Ειδωλολάτρες και μη «ορθόδοξοι» διώκονται ποινικά.
Βλέπουμε δυστυχώς, για μία ακόμη φορά μισές αλήθειες από τους πελαγιανιστές. Διότι, επί Ιουστινιανού δεν διώκονται μόνο «ειδωλολάτρες και μή ορθόδοξοι» αλλά διώκονται και οι Ορθόδοξοι! Και η παράμετρος αυτή ανατρέπει όλο το σκηνικό που επιθυμούν να στήσουν. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι νέο-παγανιστές και Προτεστάντες έχουν στηρίξει όλη τους την προπαγάνδα στο να συνδέσουν υποχρεωτικά, κάθε πολιτική απόφαση με την Εκκλησία, το οποίο φυσικά ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.
Μάλιστα, η επιπολαιότητα των επιχειρημάτων είναι τέτοια που μέσα στο ίδιο το κείμενο τους, γράφουν ότι ο Ιουστινιανός άσκησε ισχυρές πιέσεις στην Ορθόδοξη Εκκλησία ώστε να συμβιβαστεί με τον Μονοφυσιτισμό μέσω του Αφθαρτοδοκητισμού. Άρα, γιατί μας λένε ότι διώκονται μόνο «ειδωλολάτρες και μή ορθόδοξοι»;
Ας εκθέσουμε όμως με συντομία την πραγματικά παράδοξη θρησκευτική πολιτική του Ιουστινιανού ώστε να καταλάβουμε την προπαγάνδα των πελαγιανιστών:
«Το 533 δεν διστάζει ο Ιουστινιανός … να εκφράση … την διαβεβαίωσιν περί αναγνωρίσεως της Δ΄ οικουμενικής εν Χαλκηδόνι συνόδου, ήτις είχεν αναθεματίσει τους μονοφυσίτας […] Ευθύς πάλιν ο Ιουστινιανός εντός του … έτους 535 ανέχεται επί του πατριαρχικού θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως Άνθιμον Α΄ φίλον των μονοφυσιτών […] Το 527, έχομεν … σαφή του Ιουστινιανου ομολογίαν ορθοδοξίας […] [και] μετά πάροδον δυο ετών, τω 529, ο αυτοκράτωρ εμφανίζεται, από διώκτου των μονοφυσιτών, προστάτης αυτών»[36].
Από τη στιγμή που ο αυτοκράτορας παρουσιάζει πισωγυρίσματα στην πολιτική του ευνοώντας και τους αιρετικούς, δεν τίθεται απλώς θέμα διώξεων των «μή ορθοδόξων». Πρόκειται λοιπόν για μια συνεχή προσπάθεια του Ιουστινιανού να διαχειριστεί τις αντιθέσεις με τις αιρετικές κοινότητες, προσπάθεια που κράτησε έως και τον θάνατό του.
Αν λοιπόν προσπαθήσει κάποιος να εξηγήσει την πολιτική του Ιουστινιανού με καθαρά θρησκευτικά κριτήρια, σίγουρα θα αποτύχει. Διότι, τα κριτήρια του Ιουστινιανού, είναι πρώτ’ απ’ όλα πολιτικά. Θέλει ενότητα στην αυτοκρατορία, καθώς η ενότητα φέρνει ειρήνη και η ειρήνη φέρνει έσοδα στο κράτος, μειώνει τα έξοδα και μεγαλώνει την ασφάλεια, διότι οι αντιθέσεις στο Βυζάντιο πολύ συχνά φέρνουν τους αιρετικούς σε συμμαχίες με τους εξωτερικούς εχθρούς.
Όσο για τα προβλήματα που δημιουργούσαν οι αιρετικές μειοψηφίες στο Βυζάντιο, μας τα περιγράφει περιεκτικά ο Ιωάννης Βογιατζίδης:
«Το βυζαντινόν κράτος εξετίθετο εις … μέγαν κίνδυνον. Καθ’ όλην την μεθόριον ζώνην προς την Περσίαν, από της Αιγύπτου μέχρι της Αρμενίας, επεκράτουν οι αιρετικοί μονοφυσίται […] Προσθέσατε εις τούτο ότι αι ανατολικαί αύται προς τα σύνορα της Περσίας επαρχίαι κατωκούντο επίσης και υπό Μανιχαίων, Νεστοριανών, αιρετικών, έτι δε Ιουδαίων και Σαμαρειτών. Ποίαν στάσιν άραγε ήθελε τηρήσει ο αιρετικός ούτος λαός των ανατολικών επαρχιών μετά την κήρυξιν του περσικού πολέμου; Θα παρέμενε πιστός εις την ενότητα του βυζαντινού κράτους, ή θα κατεπρόδιδεν εκ των νώτων τον εθνικόν βυζαντινόν στρατόν; Ιδού πρόβλημα το οποίον αναμφιβόλως ετέθη προ του Ιουστινιανού … […] [και είναι δυνατόν] να βοηθήσει εις κατανόησιν της περιόδου ταύτης της βυζαντινής Ιστορίας, από του πέμπτου μέχρι του εβδόμου μ. Χ. αιώνος»[37].
Εδώ λοιπόν βρίσκονται τα αίτια της πολιτικής του Ιουστινιανού. Και από τη στιγμή που διώκει και τους Ορθοδόξους, οι οποίοι αντιστέκονται στις προσπάθειες συμβιβασμού με τους αιρετικούς, κανείς δεν μπορεί να συνδέσει τα διατάγματα του Ιουστινιανού με την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Εύστοχα επισημαίνει ο γνωστός βυζαντινολόγος Νικόλαος Τωμαδάκης:
«Οι διοικούντες το Κράτος (το οποίον δεν πρέπει να βλέπωμεν πάντοτε με τα όμματα των μοναχών - συγγραφέων) πρώτιστον σκοπόν είχον την συντήρησιν και αύξησιν της κρατικής δυνάμεως και συνοχής. Ως εκ τούτου η εσωτερική τάξις και ησυχία έπρεπε ν' ασφαλίζωνται απέναντι οιασδήποτε κινήσεως η οποία θα είχεν ως λόγον δογματικήν απόκλισιν ή θα υπεκρύπτετο υπό τας πτυχάς αιρέσεως και θεολογικής διαστάσεως ή διοικητικής ακαταστασίας της Εκκλησίας. Δεν είναι επομένως η Εκκλησία εκείνη η οποία διά του δόγματος περιώρισε την σκέψιν, όσον η Πολιτεία η οποία χάριν της συντηρήσεώς της επέβαλε το ομόδοξον δια να στηρίξη επ' αυτού την ησυχίαν και την τάξιν»[38] (βλ. και ΕΔΩ).
Είναι δεδομένο ότι κάθε μορφή πίεσης προς τους αιρετικούς ξεκινάει όχι από την Εκκλησία, αλλά από την Πολιτεία για λόγους προστασίας των εδαφών και ασφάλειας των κατοίκων. Η Εκκλησία ουδέποτε ανέπτυξε μηχανισμούς διώξεων, αν και θα μπορούσε να το κάνει στις εποχές που διωκόταν από τους αιρετικούς του Βυζαντίου.
Κλείνοντας, ας αναφέρουμε και κάτι ακόμα. Αν και ο Ιουστινιανός ανέβηκε στον θρόνο το 527 μ.Χ., εντούτοις δεν έμεινε αμέτοχος στην εξουσία επί της βασιλείας του θείου του Ιουστίνου Α΄ (518-527). Όπως γράφει ο Ιω. Καραγιαννόπουλος:
«Η μεγάλη επίδρασις την οποίαν ο Ιουστινιανός κατώρθωσε ν’ ασκή επί του θείου του εξηγείται ευκόλως εκ της προσωπικότητας των δύο ανδρών. Πράγματι προ του καλλιεργημένου και πεπαιδευμένου Ιουστινιανού ο Ιουστίνος ήτο σκιά απλώς αυτοκράτορος»[39].
Στην περίοδο αυτή λοιπόν βλέπουμε έντονη την προσπάθεια να προστατευθούν οι Ορθόδοξοι και από τον Ιουστίνο και τον Ιουστινιανό, όμως οι νέο-παγανιστές και οι Προτεστάντες αποσιωπούν τις αιτίες.
Καταρχάς, η Ορθοδοξία αποτελεί την πλειοψηφία στην αυτοκρατορία. Κι όμως, η πλειοψηφία διώχτηκε κατ’ επανάληψη από τους αιρετικούς, όταν αυτοί είχαν τη στήριξη αιρετικών αυτοκρατόρων. Όταν λοιπόν ήρθε στην εξουσία ο Ιουστίνος με υποστηρικτή τον Ιουστινιανό, οι πολιτικές κατευθύνσεις που έπρεπε να ακολουθήσουν ήταν ξεκάθαρες, αφού η διακυβέρνηση του απελθόντος Αναστασίου Α΄ (491-518) είχε συνοδευτεί από εκτεταμένες διώξεις και μάλιστα ιδιαίτερα σκληρές προς τους Ορθοδόξους. Όπως ακριβώς και οι Εικονομάχοι του 8ου - 9ου αιώνα, αυτός ο πρώιμος Εικονομάχος, αιματοκύλισε την Ορθοδοξία για μία ακόμη φορά μετά τους Αρειανιστές.
Κατά συνέπεια, όσες προσπάθειες του Ιουστινιανού στήριξαν την Ορθόδοξη Εκκλησία, αυτές εντάσσονται σε ένα πλαίσιο παρόμοιο με τη διακυβέρνηση του Μ. Θεοδοσίου. Διότι, και ο Ιουστινιανός όπως και ο Μ. Θεοδόσιος, όπως και ο Μ. Κων/νος παλαιότερα, οι τρεις αυτοκράτορες που συχνότερα όλων υβρίζονται στην βυζαντινή ιστορία, επί της ουσίας δεν ξεκίνησαν εκείνοι την πίεση στους αλλόδοξους. Αντιθέτως, και οι τρεις ανήλθαν στην εξουσία αμέσως μετά από αιρετικούς ή ειδωλολάτρες αυτοκράτορες, και στην πραγματικότητα ήταν εκείνοι που επιδίωξαν να δώσουν ανάσα στους Ορθοδόξους, σταματώντας τα μαρτύρια που είχε υποστεί η Ορθόδοξη Εκκλησία από αρειανιστές, μανιχαίους, μονοφυσίτες ή παγανιστές.
Όπως πολύ σωστά έχει αναφερθεί, η αιρετική διαφορετικότητα δεν ήταν θεωρητικού τύπου, αλλά εκδηλωνόταν σχεδόν πάντα με αιματηρή βία και διεκδικούσε τα δικά της πρωτεία εις βάρος της ζωής και της περιουσίας των άλλων. Όταν λοιπόν το κράτος προσπαθούσε να ελέγξει τις αιρέσεις, δεν το έκανε επειδή είχε πρόβλημα με τις ιδέες που εξέφραζαν οι αιρέσεις αυτές, αλλά επειδή αυτές οι ιδέες οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε πράξεις που στοίχιζαν σε απώλεια εδαφών και αίμα αθώων πολιτών. Η αιρετική διαφορετικότητα είχε ξεκάθαρες πολιτικές προεκτάσεις εις βάρος της ειρήνης και της ασφάλειας του κράτους και των πολιτών, αγαθά που έπρεπε οπωσδήποτε να προστατευτούν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν περιέπεσε στην ανόητη αίρεση του αφθαρτοδοκισμού -δήθεν ότι οι δίκαιοι δεν γνωρίζουν θάνατο!-, ο Ιουστινιανός εξέδωσε διάταγμα (Νεαρά, 137:6), και από τον πατριάρχη μέχρι τον τελευταίο επίσκοπο όλοι ασπάσθηκαν το πιστεύω του …
Τα παραπάνω, προκύπτουν μάλλον από τη φαντασία των αιρετικών διότι τα γεγονότα έχουν ως εξής:
«Ο Ιουστινιανός μάλιστα, είχεν επιχειρήσει κατά τα τέλη του βίου του (564-565), όλως παραδόξως, να κερδίση αυτούς ετοιμάσας διάταγμα προς επιβολήν της ακραίας μερίδος του Μονοφυσιτισμού, ήτοι του Αφθαρτοδοκητισμού […] Το διάταγμα τούτο (edictum, ‘ήδικτον’, εις την ελληνικήν μεταγραφήν του όρου), περί του οποίου πληροφορεί ο ιστορικός Ευάγριος (Εκκλησ. Ιστορ. 4, 39-40, Migne PG 86, 2, 2781) και του οποίου το κείμενον δεν σώζεται, δεν επρόλαβεν ο Ιουστινιανός, ένεκα του θανάτου του, να θέση εις ισχύν, κατά μερικούς δε ούτε και το εδημοσίευσεν»[40].
Όπως γράφει ο Ευάγριος:
«[Ο Ιουστινιανός] το καλούμενον προς Ρωμαίων ίδικτον γράφει, εν ώ άφθαρτον το σώμα του Κυρίου κέκληκε και των φυσικών και αδιαβλήτων παθών ανεπίδεκτον»[41].
Αυτό που μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι ότι συνδέουν οι Προτεστάντες τον Αφθαρτοδοκητισμό με την Νεαρά 137 του Ιουστινιανού. Είδαμε παραπάνω το πρώτο χτύπημα της βιβλιογραφίας στην αυθαίρετη αυτή σύνδεση: Το διάταγμα που επέβαλε τον Αφθαρτοδοκητισμό «δεν σώζεται». Αφού «δεν σώζεται» πώς το βρίσκουν οι Προτεστάντες στην Νεαρά 137;
Υπάρχει όμως και συνέχεια…
Προφανώς, όταν κάποιος διαβάζει μια αναφορά στην Νεαρά 137 το πρώτο που θα σκεφτεί είναι να δει τι αναφέρει ο νόμος αυτός. Κι όμως, διαβάζουμε ότι το θέμα της Νεαράς 137 αναφέρεται στα «Περί χειροτονίας επισκόπων και κληρικών»[42]!
Επιπλέον, οι πελαγιανιστές εμφανίζονται πολύ συγκεκριμένοι και μας παραπέμπουν στο 6ο κεφάλαιο της Νεαράς 137 (Νεαρά, 137:6). Εδώ λοιπόν υπάρχει το τρίτο και οριστικό χτύπημα της αυθαιρεσίας από την επιστημονική βιβλιογραφία, διότι η «Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας» του Καίμπριτζ, μας λέει:
«Σύμφωνα με μια νεαρά του 564 (137,6) όλες οι προσευχές έπρεπε να λέγονται δυνατά. Έπρεπε δηλαδή να διαβάζονται σε έναν αργό ρυθμό με τονικές διακυμάνσεις, στον οποίο διαβάζονταν πολλές φορές και τα αναγνώσματα» [43].
Άρα:
οι αιρετικοί λένε ότι ο αφθαρτοδοκητισμός επιβλήθηκε με τη Νεαρά 137,6, ενώ η επιστημονική βιβλιογραφία μας λέει ότι το διάταγμα περί αφθαρτοδοκητισμού δεν ζώζεται, η Νεαρά 137 ασχολείται με τις χειροτονίες κληρικών, και το κεφάλαιο 6 ειδικότερα, έχει ως θέμα του τις τεχνικές της… ψαλμωδίας!
Τα συμπεράσματα δικά σας…
Όσο για τα φανταστικά σενάρια των Προτεσταντών περί αποδοχής του Αφθαρτοδοκητισμού, η εκκλησιαστική ιστορία τα διαψεύδει:
«Ο Ιουστινιανός πίστεψε ότι η διδασκαλία του αφθαρτοδοκητισμού του Ιουλιανού της Αλικαρνασσού μπορούσε να ερμηνευθεί με ορθόδοξο τρόπο σε συνδυασμό με τη Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο και έτσι να προσελκυσθούν οι μονοφυσίτες. Εξέδωσε ένα διάταγμα που επέβαλε τον αφθαρτοδοκητισμό και το οποίο ζήτησε να υπογράψουν όλοι οι επίσκοποι. Όμως συνάντησε αντίσταση από τον πατριάρχη Ευτύχιο, τον οποίο εξόρισε στο μοναστήρι του στον Πόντο […] Ο Αναστάσιος Αντιοχείας κάλεσε σύνοδο, όπου πήγαν 182 επίσκοποι, οι οποίοι αποδοκίμασαν το διάταγμα, έστειλαν γράμμα στον αυτοκράτορα και πήγαν στα μοναστήρια της Συρίας για να τα προφυλάξουν από τη νέα αίρεση […] Ο Ιουστινιανός απέθανε στις 14 Νοεμβρίου 565 σε ηλικία 82 χρονών, και δεν πρόφτασε να λάβει μέτρα εναντίον του [Αναστασίου]»[44].
Κατά συνέπεια, όσα μας είπαν ότι «από τον πατριάρχη μέχρι τον τελευταίο επίσκοπο όλοι ασπάσθηκαν το πιστεύω του [Ιουστινιανού]», δεν είναι τίποτε άλλο παρά ψέματα. Άλλωστε, πως θα μπορούσε να υποχωρήσει η Εκκλησία που άντεξε τόσα; Έμεινε ανυποχώρητη σε σκληρές διώξεις ανά τους αιώνες και θα υποχωρούσε σε ένα απλό διάταγμα, το οποίο μάλιστα δεν πρόλαβε καν να εφαρμοστεί;
Όπως λοιπόν γράφει και η Δέσποινα Κοντοστεργίου:
«Ο Ιουστινιανός το έτος 564 προσεπάθησε να κάνη εις αυτούς [τους Μονοφυσίτες] ακόμη άλλη μία παραχώρησι και αυτό ήτο η έκδοσις νέου ιδικού του διατάγματος σχετικώς με τον ‘Αφθαρτοδοκητισμόν’, αλλά αυτό το διάταγμα δεν έγινεν αποδεκτόν από την πλευράν της Εκκλησίας»[45].
Οι πελαγιανιστές λοιπόν, και πάλι διαψεύδονται.
Τα ίδια έγιναν με τον νηπιοβαπτισμό. «…όλα τα παιδιά, στην τρυφερή ηλικία τους, να βαπτισθούν το σωτήριο βάπτισμα αμέσως και χωρίς καθυστέρηση» (Κώδικας Ι:5).
Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι οι νομικές διατάξεις του αυτοκράτορα, δεν προϋποθέτουν και τη συμφωνία της Εκκλησίας. Είδαμε στην Εισαγωγή της σειράς των άρθρων μας, πως η Εκκλησία έδωσε Οικουμενικό κύρος στον 113ο Κανόνα της Καρθαγένης (419 μ.Χ.) ο οποίος εγκρίνει τα εξής:
«Νόμος εδόθη, ίνα ελευθέρα προαιρέσει έκαστος της χριστιανότητος την άσκησιν αναδέξηται».
Όπως ερμηνεύει ο άγ. Νικόδημος:
«Επειδή, κατά τον ΡΙ΄ της παρούσης, νόμος εδόθη Βασιλικός, προστάζων, και τρόπον τινά αναγκάζων να ενωθούν οι Δονατισταί με την καθολικήν Εκκλησίαν, διά τούτο ο παρών Κανών λέγει, ότι εδόθη νόμος (Βασιλικός δηλ. και όρα τα προλεγόμενα των Αποστολικών Κανόνων), ότι ο καθείς να αναδέχεται τον χριστιανισμόν με θεληματικήν και ελευθέραν προαίρεσιν, επειδή η αρετή κατά το όνομά της πρέπει να ήναι αιρετή και εκούσιος, όχι βεβιασμένη και αναγκαστική»[46].
Μάλιστα, κατηγορούν την Πενθέκτη Οικ. Σύνοδο για τον 84ο Κανόνα της, λέγοντας ότι δήθεν, αναφέρεται σε «επιβολή» του νηπιοβαπτισμού. Μα δεν βλέπουν πως η ίδια ακριβώς Σύνοδος έδωσε κύρος Οικουμενικό στον 113ο Κανόνα της Καρθαγένης που ορίζει «ο καθείς να αναδέχεται τον χριστιανισμόν με θεληματικήν και ελευθέραν προαίρεσιν»;! Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να μας μιλάνε για «επιβολή» του νηπιοβαπτισμού, το οποίο θα σήμαινε ότι οι αλλόδοξοι γονείς θα έπρεπε να δεχτούν με τη βία την Ορθοδοξία για τα παιδιά τους;
Επιπλέον, η σαφέστατη αναφορά σε ενήλικες κατηχούμενους, στον 78ο Κανόνα της Πενθέκτης Οικ. Συνόδου, αποδυναμώνει ακόμα περισσότερο το επιχείρημα ότι δήθεν, οι πάντες βαπτίζονταν υποχρεωτικά ως νήπια μετά τις νομοθεσίες του Ιουστινιανού.
Και μας λένε αφελώς ότι η Πολιτική νομοθεσία επέβαλε σε όλους τον νηπιοβαπτισμό και αυτό τάχα το υιοθέτησε η Εκκλησία! Μα έχουν διαβάσει ποτέ τον 8ο Κανόνα της Ζ΄ Οικ. Συνόδου που απορρίπτει την προπαγάνδα τους;
«Κάποιοι ακολουθώντας ψευδή πίστη […] κοροϊδεύουν το Χριστό το Θεό μας προσποιούμενοι ότι είναι Χριστιανοί […] ορίζουμε αυτοί να μη γίνονται δεκτοί ούτε σε «κοινωνία» ούτε σε προσευχή ούτε στην εκκλησία […] ούτε να βαφτίζουν τα παιδιά τους […] Αν όμως κάποιος απ' αυτούς επιστρέψει με ειλικρινή πίστη και ομολογήσει με όλη του την καρδιά […] αυτόν να τον δεχόμαστε και να τον βαφτίζουμε τον ίδιο και τα παιδιά του»[47].
Είναι φανερό λοιπόν ότι κάποιοι έχουν στηρίξει τις ελπίδες τους στο ψέμα. Διότι, πώς είναι δυνατόν να μας λένε ότι η Εκκλησία υπάκουσε στην νομοθεσία του Ιουστινιανού ώστε «όλα τα παιδιά, στην τρυφερή ηλικία τους, να βαπτισθούν το σωτήριο βάπτισμα αμέσως», και την ίδια στιγμή να βλέπουμε δύο Ιερούς Κανόνες Οικουμενικού κύρους να απορρίπτουν τις μεθοδεύσεις της Πολιτείας και να ορίζουν:
α) «Ο καθείς να αναδέχεται τον χριστιανισμόν με θεληματικήν και ελευθέραν προαίρεσιν», και
β) «Να … δεχόμαστε και να … βαφτίζουμε τον ίδιο και τα παιδιά του», μόνο «αν … κάποιος … επιστρέψει με ειλικρινή πίστη και ομολογήσει με όλη του την καρδιά», διαφορετικά «να μη τους δεχόμαστε με κανέναν τρόπο».
Είναι λοιπόν προφανής η κατάρρευση των αιρετικών συκοφαντιών.
Στο παρόν Δ΄ Μέρος των απαντήσεών μας προς το προτεσταντικό κείμενο περί νηπιοβαπτισμού, συνεχίσαμε την μεθοδική, λεπτομερή και τεκμηριωμένη εξέταση όλων επιχειρημάτων που επικαλέστηκαν. Πιστεύουμε ότι δεν αφήσαμε τίποτε αναπάντητο από τα «ιστορικά» τους ερωτήματα, αλλά κι αν δηλώσουν το αντίθετο, είμαστε έτοιμοι να εξετάσουμε κάθε αντίρρησή τους, όπως κάναμε και έως τώρα. Η συνολική μας απάντηση θα κλείσει με τη δημοσίευση, στο επόμενο διάστημα, των μερών Ε΄ και ΣΤ΄.
[1] Βλ. Χριστοφιλοπούλου Αικατερίνη, «Βυζαντινή ιστορία (610-867)», τόμ. Β1΄, 2η έκδ., Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 108 και εξής.
[2] Βλ. Χριστοφιλοπούλου Αικατερίνη, «Βυζαντινή ιστορία (867-1081)», τόμ. Β2΄, 2η έκδ., Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 114-115.
[3] Φλορόφσκυ Γεώργιος, «Χριστιανισμός και πολιτισμός», 2η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2000, σελ. 98.
[4] Ματσούκας Α. Νίκος, «Δογματική και Συμβολική θεολογία», τόμ. Γ΄, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 297-298.
[5] Βλ. Το πρωτότυπο στο Deno J. Geanakoplos, «Church and State in the Byzantine Empire. A Reconsideration of the Problem of Caesaropapism», Church History, Vol. 34, No. 4. (Dec., 1965), σελ. 381: «Αs we have shown, the emperor was never able successfully to penetrate into the church's inner core, the more spiritual form relating to dogma and the sacraments».
[9] Παπαρρηγόπουλος Κωνσταντίνος, «Ιστορία του ελληνικού έθνους», τόμ. 2Β΄, έκδ. 6η, Ελευθερουδάκης, Αθήνα 1932, σελ. 154.
[11] Ostrogorsky Georg, «Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους», τόμ. Α΄, 7η έκδ., Ιστορικές Εκδόσεις Στέφανος Δ. Βασιλόπουλος, Αθήνα 2002, σελ. 143.
[12] Σωζομενός, «Εκκλησιαστική Ιστορία» 5,16. Η μετάφραση στο: Σωζομενός, «Εκκλησιαστική Ιστορία» Ε΄-Θ΄ (σειρά Ε.Π.Ε. #140), εκδ. Μερετάκη «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 73.
[13] Ιουλιανός, Επιστολαί, αρ.84: «Προς τον Αρσάκιο, αρχιερέα της Γαλατίας», μτφρ. στο: Ιουλιανός, Άπαντα #4 (σειρά «Οι Έλληνες» #277), Κάκτος, Αθήνα 1993, σελ. 275.277.
[14] Ιουλιανός, Επιστολαί, αρ.84: «Προς τον Αρσάκιο, αρχιερέα της Γαλατίας», μτφρ. στο: Ιουλιανός, Άπαντα #4, ό.π., σελ. 273.275.
[16] Βλ. και: Σκουτέρης Β. Κωνσταντίνος, «Ιστορία Δογμάτων», τόμ. Β΄, Αθήνα 2004, σελ. 510.
[17] Η μετάφραση από το: Σωζομενός, «Εκκλησιαστική Ιστορία», Ε΄-Θ΄ (σειρά Ε.Π.Ε. #140), εκδ. Μερετάκη «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 277.
[18] Mαρία Kαζανάκη - Λάππα, «Οι πρώτες Εκκλησίες», εφ. «Η Kαθημερινή», ένθετο «Επτά Ημέρες» (24/12/1995), αφιέρωμα: «Βυζαντινή Αθήνα», σελ. 6.
[19] Αθανασιάδη Πολύμνια, «To λυκόφως τών θεών στην Ανατολική Μεσόγειο. Στοιχεία ανάλυσης για τρεις επιμέρους περιοχές», περιοδ. «Ελληνικά», τόμ. 44, τεύχ. 1, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, Θεσσαλονίκη 1994, σελ. 33.
[20] Μάρκος Διάκονος, «Βίος Αγίου Πορφυρίου επισκόπου Γάζης», Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 169.171.
[25] Βλ. Χρήστου Παναγιώτης, «Ελληνική Πατρολογία», τόμ. Δ΄, 2η έκδ., Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 258: «Η πραγματεία Εις Βαβύλαν κατά Ιουλιανού και Ελλήνων, γραφείσα … το 382».
[26] Το πρωτότυπο στην PG 50,536. Η μετάφραση από την ομιλία «Εις τον μακάριον Βαβύλαν», στο: Ιωάννης Χρυσόστομος, έργα #34 (σειρά Ε.Π.Ε.), «Λόγοι Δογματικοί-Πολεμικοί» (βιβλία Ζ΄-Ι΄), Πατερικαί εκδ. «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 425.
[27] Το πρωτότυπο στην PG 50,537. Μετάφραση από το: Ιωάννης Χρυσόστομος, έργα #34 (σειρά Ε.Π.Ε.), ό.π., σελ. 427.
[29] Το πρωτότυπο στην PG 50,544. Μετάφραση από το: Ιωάννης Χρυσόστομος, έργα #34 (σειρά Ε.Π.Ε.), ό.π., σελ. 453.
[31] Vasiliev Α.Α., «Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», τόμ. Α΄, Μπεργαδής, Αθήνα 1954, σελ. 234.
[32] Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. Ζ΄, «Βυζαντινός ελληνισμός - πρωτοβυζαντινοί χρόνοι 324-642 μ.Χ.», Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., Αθήνα 1978, σελ. 336β.
[33] Χριστοφιλοπούλου Αικατερίνη, «Βυζαντινή ιστορία (324-610)», τόμ. Α΄, 2η έκδ., Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 292.
[35] Φλορόφσκυ Γεώργιος, «Οι Βυζαντινοί Πατέρες του Έκτου, Έβδομου και Όγδοου αιώνα», Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1993, σελ. 191.
[38] Τωμαδάκης Νικόλαος, «Κλεις της Βυζαντινής Φιλολογίας», 4η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1993, σελ. 7.
[39] Καραγιαννόπουλος Ιωάννης, «Ιστορία Βυζαντινού Κράτους», τόμ. Α΄, Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1995, σελ. 371.
[40] Ιωάννης Καλογήρου, «Η Στ΄ Οικουμενική Σύνοδος. Η Τελική Δογματική ανατύπωσις της χριστολογικής αλήθειας κατά του Μονοθελητισμού και του Μονοεργητισμού», ΕΕΘΣΘ, τμήμα Θεολογίας, τόμ. 26, Θεσσαλονίκη 1981, σελ. 207-208.
[42] Βαβούσκος Αναστάσιος, «Ερμηνευτική προσέγγιση ιερών κανόνων», Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2010, σελ. 139.
[43] Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ, «Η Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», τόμ. Β΄, Μέλισσα, Αθήνα 1979, σελ. 723.
[44] Αναστασίου Ιωάννης, «Εκκλησιαστική Ιστορία», τόμ. Α΄, Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη 1983, σελ. 374-375.
[47] Μετάφραση στο: Πρόδρομος Ι. Ακανθόπουλος, «Κώδικας Ιερών Κανόνων», έκδ. Γ΄, Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 177.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή
κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι
υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.
Δεν έχω λόγια να εκφράσω για τα άρθρα γενικά, αλλά και ειδικότερα στην σειρά αυτήν που διαπραγματεύεται το θέμα του βαπτίσματος των νηπίων. Είναι πραγματικά λειτούργημα. Ο Θεός να ευλογήσει όσους κοπίασαν και κοπιάζουν προς φανέρωση της αλήθειας.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Όπως και να’ χει όμως, οι νομοθεσίες του Μ. Θεοδοσίου δεν έφεραν συντριπτικά κατασταλτικά μέτρα. @
ΑπάντησηΔιαγραφή«Μετά δε την βασιλείαν Γρατιανού η σύγκλητος Κωνσταντινουπόλεως ανηγόρευσε βασιλέα Θεοδόσιον, ως εκ του γένους αυτών όντα εκ της Ισπανίας χώρας. Και αναγορευθείς υπό της συγκλήτου εβασίλευσεν ο θειότατος Θεοδόσιος ο Σπανός, ο μέγας γαμβρός Γρατιανού, έτη ιζ’. Ην δε χριστιανός και φρόνιμος και ευσεβής και ενδρανής. Ή μόνον δε εβασίλευσεν, ευθέως ανέδωκε τας εκκλησίας τοις ορθοδόξοις, πανταχού ποιήσας σάκρας και διώξας τους Αρειανούς. Ο δε αυτός βασιλεύς έστεψε τους δύο αυτού υιούς, ους έσχεν από της προτέρας αυτού γυναικός Γάλλης, και τον μεν Αρκάδιον εποίησε βασιλέα εν Κωνσταντινουπόλει, τον δε Ονώριον εν Ρώμη. Τους δε ναούς των Ελλήνων πάντας κατέστρεψεν έως εδάφους ο αυτός Θεοδόσιος βασιλεύς. Κετέλυσε δε και το ιερόν Ηλιουπόλεως το μέγα και περιβόητον το λεγόμενον Τρίλιθον και εποίησεν αυτό εκκλησίαν χριστιανοίς. Ομοίως δε και το ιερόν Δαμασκού εποίησεν εκκλησίαν χριστιανών, και άλλα ιερά.»
(Ιωάννου Μαλάλα Χρονογραφία, Theodosius Imperator)
Κατά τη γνώμη σας, τι θα αποτελούσε “συντριπτικό κατασταλτικό μέτρο”; Η εξόντωση και του τελευταίου αρειανού; Να μην είχε μείνει αρειανό ρουθούνι επί της βασιλείας του; Να είχε κάνει μαρμαρόσκονη τους ναούς των Ελλήνων αντί να τους καταστρέψει “έως εδάφους”;
@ επί Ιουστινιανού δεν διώκονται μόνο «ειδωλολάτρες και μή ορθόδοξοι» αλλά διώκονται και οι Ορθόδοξοι! @
«Μηνί ιουνίω, ινδικτιώνι τη αυτή, συσχεθέντες Έλληνες περιεβωμίσθησαν και τα βιβλία αυτών κατεκαύθη εν τω Κυνηγίω και εικόνες των μυσερών θεών αυτών και αγάλματα.»
«Εν αυτώ δε τω χρόνω διωγμός γέγονεν Ελλήνων μέγας, και πολλοί εδημεύθησαν, εν οις ετελεύτησαν Μακεδόνιος, Ασκληπιόδοτος, Φωκάς ο Κρατερού και Θωμάς ο Κοιαίστωρ. Και εκ τούτου πολύς φόβος γέγονεν. Εθέσπισε δε ο αυτός βασιλεύς ώστε μη πολιτεύεσθαι τους ελληνίζοντας, τους δε των άλλων αιρέσεων όντας αφανείς γενέσθαι της Ρωμαϊκής πολιτείας, προθεσμίαν τριών μηνών λαβόντας εις το γενέσθαι αυτούς κοινωνούς της ορθοδόξου πίστεως.»
(Ιωάννου Μαλάλα Χρονογραφία, Λόγος 18ος Χρόνων Ιουστινιανού Βασιλέως)
Το να προσπαθείς να αφανίσεις όλες τις αιρέσεις και να μετατρέψεις τους πάντες σε κοινωνούς της ορθοδόξου πίστεως, σε ποιο τμήμα του εγκεφάλου πρέπει να υποστείς λοβοτομή ώστε να το εκλάβεις ως διωγμό των ορθοδόξων;
Δήκτης.
1/2
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταρχάς, να παρατηρήσουμε κάτι. Αυτός που μπαίνει κάπου και γράφει, προφανώς έχει σκοπό να υποδείξει μια απάντηση σε κάτι που δεν αναφέρθηκε. Υπάρχει σημείο από αυτά που αναφέρει ο χρήστης Δήκτης που δεν αναφέρθηκε στο παρόν άρθρο;
Ασφαλώς και όχι. Όλα αυτά αναφέρθηκαν και όλα απαντήθηκαν.
Η συμπεριφορά του όμως είναι γνωστή εδώ και καιρό στο blog, όπου παρά τις διαρκείς αποτυχημένες προσπάθειές του να αντιπαρατεθεί σε οποιοδήποτε θέμα επέλεξε να ανοίξει, συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο. Καλώς...
Τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του άλλωστε ας δώσουν ευκαιρία στους αναγνώστες να γνωρίσουν καλά την συμπεριφορά των Προτεσταντών (έστω και πρώην) που φλερτάρουν με τον νεο-παγανισμό.
Τα σχετικά λοιπόν με τους Αρειανιστές που αναφέρεις από τον Μαλάλα, ακούγονται μάλλον παράδοξα. Θα μπορούσε ο Βλαστός, ο Ριζάι, ο Ψωμιάδης ή οι βάνδαλοι κουκουλοφόροι στο Σύνταγμα ή οποιοσδήποτε άλλος παρομοίας συμπεριφοράς να πει ότι η αστυνομία τον... "διώκει";
Ο Θεοδόσιος σταμάτησε τα σφαγεία των Ορθοδόξων, το αιματοκύλισμα επί 50 χρόνια που έφερε ο Αρειανισμός με τον Κωνστάντιο και τον Βάλη.
Κατά συνέπεια, οποιαδήποτε αναφορά στο ζήτημα είναι μάλλον αστεία...
Όσο για την "σκληρότητα" των "διώξεων", αρκεί να πούμε ότι 100 χρόνια μετά τον Θεοδόσιο, οι Αρειανιστές ΖΟΥΝ και ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΝ ακόμα και μέσα στην Κων/πολη!
Ο Θεόδωρος Αναγνώστης, εκκλησιαστικός χρονικογράφος του 6ου αι., γράφει για τα γεγονότα επί Αναστασίου Α΄:
«Μανιχαίοι δε και Αρειανοί έχαιρον Αναστασίω. Μανιχαίοι μεν ως της μητρός αυτού ζήλω ούσης αυτών, Αρειανοί δε ως Κλέαρχον, τον θείον προς μητρός Αναστασίου ομόδοξον έχοντες».
(PG 86, 185C-188A)
Έτσι "εξαφανίστηκαν" οι Αιρετικοί, που μέσα στην Κων/πολη μπορούσαν και έκαναν... διαδηλώσεις υπέρ του υποστηρικτή τους αυτοκράτορα...
Ακόμα πιο τραγικό είναι αυτό που επικαλείσαι από τον Μαλάλα που γράφει τον 6ο αιώνα:
«Τους δε ναούς των Ελλήνων πάντας κατέστρεψεν έως εδάφους ο αυτός Θεοδόσιος βασιλεύς».
Μάλιστα... "πάντας κατέστρεψεν έως εδάφους"
Κοιτάξτε τώρα τι γράφει ένας περιηγητής του 17ου αιώνα, ο Εβλιά, όχι για οποιοδήποτε μέρος αλλά για το μεγαλύτερο ειδωλολατρικό κέντρο της αρχαιότητας, την Αθήνα:
«Σ' αυτή την ανθηρή πόλη βρίσκονται όλα τα θαυμαστά και αξιοπερίεργα πράγματα του κόσμου και πλήθος έργα τέχνης. Υπάρχουν χιλιάδες ειδών γλυπτά από άσπρο μάρμαρο που παριστάνουν κάθε λογής όντα, περίεργα και αξιοθαύμαστα [...] Τα αγάλματα φαίνονται σα να είναι ζωντανά. Και καθώς βλέπουν προς τους θεατές τους άλλα χαμογελούν και άλλα είναι βλοσυρά ή μελαγχολικά. Για να περιγράψω τα αγάλματα χρειάζομαι ολόκληρο βιβλίο. Και πρέπει να σταματήσω την περιοδεία μου. Έπειτα δε μπορεί να τα συλλαβή ο νους του ανθρώπου. Τα αγάλματα είναι θαύμα θαυμάτων. Αδύνατο να έγιναν από ανθρώπινα χέρια. Όσα κι' αν γράψη κανείς γι' αυτά τα αριστουργήματα της τέχνης, είναι λίγα και δεν φθάνουν. Είναι απόλυτη ανάγκη να επισκεφθή κανείς την πόλη της Αθήνας για να καταλάβη πως ήταν την αρχαία εποχή. Γιατί ποτέ δεν είναι το ίδιο ν' ακούη κανείς με το νά βλέπη».
(Σιμόπουλος Κυριάκος, «Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα», τόμ. Α΄ (333-1700), 9η έκδ., Στάχυ, Αθήνα 1999, σελ. 593-594.)
Παρατηρείστε πόσο ψεύτικα ακούγονται αυτά που έγραψε ο Μαλάλας όταν διαβάσουμε την παραπάνω μαρτυρία.
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
2/2
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφει λοιπόν ψέματα ο Μαλάλας;
Θα λέγαμε ότι γράφει υπερβολές, όπως και πολύ άλλοι και αυτό το συμπεραίνουμε όταν αυτά που μας μεταφέρουν δεν επιβεβαιώνονται.
Όπως σημειώνει η Πολύμνια Αθανασιάδη:
«Την ερευνά μου παρακολουθεί η επίγνωση της σχετικής και μόνον αξιοπιστίας των πηγών. Έτσι, θα ήθελα να σημειώσω προληπτικά πως ό υπερβολικά μεγάλος αριθμός φιλολογικών μαρτυριών για καταστροφές ναών που συναντάμε τόσο σε χριστιανούς συγγραφείς όσο και σε εθνικούς είναι ύποπτος. Στην προσπάθειά τους να ηρωοποιήσουν επισκόπους και αυτοκράτορες σε μια περίοδο κατά την οποία ό θρησκευτικός φανατισμός θεωρείτο αρετή, συχνά οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς απέδιδαν σε αυτούς φανταστικές καταστροφές ναών ή, στην καλύτερη περίπτωση, μεγαλοποιούσαν τα ηροστράτεια ανδραγαθήματά τους».
(Αθανασιάδη Πολυμνία, «To λυκόφως των θεών στην Ανατολική Μεσόγειο», περιοδ. Ελληνικά, τόμ. 44, τεύχ. 1, ΕΜΣ, Θεσσαλονίκη 1994, σελ. 32.)
Είναι σαφής λοιπόν η σημασία όσων γράφει ο Μαλάλας σχετικά με τους αρχαίους ναούς. Άλλωστε, ναούς όρθιους βλέπουμε πολλούς κι εμείς εδώ στην Ελλάδα. κατά συνέπεια, είναι επιπολαιότητα να επικαλείται κανείς ένα εδάφιο που λέει τους ναούς "πάντας κατέστρεψεν έως εδάφους"!
Οι πηγές, θέλουν και κριτική εξέταση μέσα από τους ειδικούς. Αυτές οι αστείες επικλήσεις εδαφίων χωρίς να εξεταστεί η συνέπειά τους και η συμφωνία τους με τα ιστορικά δεδομένα, είναι ακριβώς που γελοιοποίησε το κίνημα των νεο-παγανιστών και των Προτεσταντών μιμητών τους.
Όσο για τον Ιουστινιανό, έχουμε και πάλι τα ίδια. Πρώτ' απ' όλα, όση πίεση κι αν έφερε στους αιρετικούς ο Ιουστινιανός, οφείλεται και αυτή στις διώξεις και στις σφαγές που έκαναν οι αιρετικοί ενάντια στους Ορθοδόξους επί Αναστασίου Α΄.
Όμως, ακόμα πιο αστεία ακούγονται οι κατά γράμμα επικλήσεις του Μαλάλα για τους "μεγάλους διωγμούς" των ειδωλολατρών. Μέγας διωγμός, χωρίς ειδωλολάτρες, δεν μπορεί να υπάρξει. Ο Οστρογκόρσκυ είναι ξεκάθαρος ότι οι ειδωλολάτρες ήταν ελάχιστοι πλέον επί Ιουστινιανού και μας δείχνει ότι στο λεξιλόγιό του ο Μαλάλας υπερβάλλει. Και για το γεγονός ότι υπερβάλλει, έχουμε και άλλη απόδειξη, το απίστευτο "προθεσμίαν τριών μηνών λαβόντας" !
Αρκεί να σκεφτούμε ότι ο Ιουστινιανός κυβέρνησε επί ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ και παρ' όλ' αυτά, μέχρι και τον θάνατό του εξόριζε τους Ορθοδόξους για να τους αναγκάσει να συμβιβαστούν με τους Μονοφυσίτες!
Κι όμως, ο χρήστης Δήκτης, επικαλείται κατά γράμμα εδάφιο περί νομοθεσίας που μιλάει για τρίμηνη προθεσμία... "επιβίωσης των αιρετικών", πράγμα φυσικά που δεν έχει ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα...
Φανταστείτε την προχειρότητα:
Ο χρήστης επικαλείται νομοθεσία ("Εθέσπισε"), τη στιγμή που έχουμε αφιερώσει τόσο μεγάλο κομμάτι στο άρθρο για την σαθρότητα που κρύβει το να στηρίζεται κανείς σε σκέτες νομοθεσίες και έριξε σε μέγιστη πλάνη τους Προτεστάντες που έγραψαν για τον νηπιοβαπτισμό...
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
Αυτές οι αστείες επικλήσεις εδαφίων χωρίς να εξεταστεί η συνέπειά τους και η συμφωνία τους με τα ιστορικά δεδομένα, είναι ακριβώς που γελοιοποίησε το κίνημα των νεο-παγανιστών και των Προτεσταντών μιμητών τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα συμπληρώσω κάτι;
Γελοιοποίησε και τους μέντορες τους!
MANΔΡΑΓΟΡΑΣ
Παρατήρησα και μία ακόμη ενδιαφέρουσα περιγραφή του Μαλάλα, που αφορά τον Κυνήγιο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα είχε όμως ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον να μας πει ο φιλο-προτεστάντης χρήστης, για ποιον λόγο είχε κατέβει ο Κυνήγιος στην περιοχή.
Μήπως επειδή κατά τον 5ο αιώνα, πολύ μετά τον Μ. Θεοδόσιο δηλαδή, οι ειδωλολάτρες κόντεψαν να αφανίσουν τους άκακους Χριστιανούς της Συρίας;!
Και ακούστε το απίστευτο. Ενώ οι ειδωλολάτρες συντρίβουν ανελέητα τους Χριστιανούς, εκείνοι δεν ζήτησαν διώξεις ή βία κατά των ειδωλολατρών, αλλά ζήτησαν μόνο να καταστραφούν τα είδωλα διότι αυτά επηρέαζαν τους ειδωλολάτρες και γίνονταν τόσο βίαιοι!
Φανταστείτε λοιπόν τους ειδωλολάτρες, σαν να ήταν τρομοκράτες σημερινοί, να σφάζουν ανελέητα τους Χριστιανούς, και εκείνοι σαν άκακα αρνιά, να ζητούν ΜΟΝΟ να καταστραφούν τα κρησφύγετα τους!
Τα γεγονότα περιγράφονται και στον "Βίο Προφυρίου Γάζης" τον οποίο οι νεο-παγανιστές τόλμησαν με κομμένα εδάφια (όπως ο χρήστης Δήκτης) να τον επικαλεστούν ώστε να δείξουν την δήθεν "βία" των Χριστιανών!
Και μάλιστα, μόλις έφυγε ο Κυνήγιος, οι ειδωλολάτρες άρχισαν ξανά τις επιθέσεις τους ενάντια στους Χριστιανούς, σφάζοντας αρκετούς από αυτούς!
Αυτά για τους "καημένους ειδωλολάτρες", και μάλιστα, κατά τον ΠΕΜΠΤΟ βυζαντινό ΑΙΩΝΑ!
Δεν είχαν βλέπετε χορτάσει σφαγές Χριστιανών στους τρεις πρώτους αιώνες...
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
@ Όσο για την "σκληρότητα" των "διώξεων", αρκεί να πούμε ότι 100 χρόνια μετά τον Θεοδόσιο, οι Αρειανιστές ΖΟΥΝ και ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΝ ακόμα και μέσα στην Κων/πολη! @
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταπληκτικό το σκεπτικό σας. Αφού οι Αρειανιστές εξακολουθούσαν να υπάρχουν 100 χρόνια μετά τον Θεοδόσιο, βάζετε σε εισαγωγικά τόσο τη λέξη σκληρότητα όσο και τη λέξη διώξεις αμφισβητώντας τουλάχιστον τη σκληρότητα αν όχι και τις διώξεις. Προσέξτε πόσο ηλίθιο είναι το σκεπτικό σας: Αφού οι χριστιανοί όχι μόνο εξακολουθούσαν να υπάρχουν αλλά ήταν και πολυπληθέστεροι 100 χρόνια μετά το διωγμό του Διοκλητιανού, τα περί σκληρότητας των διώξεων κατά των χριστιανών είναι φαιδρές φαντασιοπληξίες.
Ειδικά για τους διωγμούς κατά των Ελλήνων και των ιερών τους, η διάσωση ναών και έργων τέχνης έστω και με ακρωτηριασμένα τα πέη ή τα στήθη (αυτό δεν μπορεί να μην το παρατήρησε ο περιηγητής) δεν σημαίνει πως δεν υπήρξαν εκτεταμένοι διωγμοί και καταστροφές αλλά όπως αναφέρει και ένα επίσημο έντυπο της Ορθοδοξίας, υπήρξε σθεναρή αντίσταση των Ελλήνων:
«Ο Θεοδόσιος δια μετρημένης πολιτικής, κατ’ αρχάς των ειδωλείων την εξαφάνισιν υποθάλπων, προεκήρυξε επί τέλους θέσπισμα επιτάσσον την οριστικήν αυτών κατάλυσιν. Η μετ’ άκρου ζήλου την φοράν ταύτην εκτέλεσις του θεσπίσματος τούτου προκάλεσε σθεναράν των πολυθεϊστών την αντίπραξιν, ήτις επί οκτώ έτη ανέστειλε την κατ’ αυτών ορμήν.»
(“Εκκλησιαστική Αλήθεια” Μηνιαίον τεύχος του Φεβρουαρίου έτος ιθ’ εν Κωνσταντινουπόλει 28 Φεβρουαρίου).
@ Όπως σημειώνει η Πολύμνια Αθανασιάδη:
«Την ερευνά μου παρακολουθεί η επίγνωση της σχετικής και μόνον αξιοπιστίας των πηγών. Έτσι, θα ήθελα να σημειώσω προληπτικά πως ό υπερβολικά μεγάλος αριθμός φιλολογικών μαρτυριών για καταστροφές ναών που συναντάμε τόσο σε χριστιανούς συγγραφείς όσο και σε εθνικούς είναι ύποπτος. Στην προσπάθειά τους να ηρωοποιήσουν επισκόπους και αυτοκράτορες σε μια περίοδο κατά την οποία ό θρησκευτικός φανατισμός θεωρείτο αρετή, συχνά οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς απέδιδαν σε αυτούς φανταστικές καταστροφές ναών ή, στην καλύτερη περίπτωση, μεγαλοποιούσαν τα ηροστράτεια ανδραγαθήματά τους». @
Καταπληκτικότερον! Καθιστά αναξιόπιστες όλες τις πηγές για καταστροφές των ναών των Ελλήνων.
Αν η πηγή είναι εθνική, είναι εξ ορισμού αναξιόπιστη. Αν είναι χριστιανική, πάλι είναι αναξιόπιστη διότι ο συγγραφέας δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο μεγαλοποιώντας καταστροφές ή αποδίδοντας φανταστικές καταστροφές σε επισκόπους και αυτοκράτορες. Κορώνα γράμματα δικά σας! Έξοχον!
Δήκτης.
Όπως είπα και πριν, το όλο θέμα καταντά μάλλον αστείο, διότι όλα όσα αναφέρεις είναι περιττά καθώς έχουν απαντηθεί πλήρως στο κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλιστα, το γεγονός ότι υπάρχει άνθρωπος (ο χρήστης Δήκτης) που αναφέρει την καταστροφή κάποιων ειδωλολατρικών ναών, στους οποίους βεβαίως γίνονταν ανθρωποθυσίες και παιδιά μικρά έχαναν τη ζωή τους σφαγμένα προς εξευμενισμό των "θεών", και το συγκρίνει αυτό με τους με αποκεφαλισμένους και διαμελισμένους Χριστιανούς από τους Ειδωλολάτρες, μου προκαλεί αναγούλα, και έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει σε κάθε φυσιολογικό άνθρωπο...
Και μάλιστα, οι Ειδωλολάτρες, όχι μόνο έσφαζαν τους Χριστιανούς, αλλά ΚΑΙ κατέστρεφαν τους ναούς τους, και αυτά γίνονταν τουλάχιστον μέχρι τον 5ο αιώνα μ.Χ.
Από εκεί και πέρα, στις θέσεις της βιβλιογραφίας δεν είχες τίποτε απολύτως να πεις, όπως δεν είχες και ποτέ άλλοτε.
Και βέβαια, το γεγονός ότι θα μας πεις σε λίγο να σε βάλουμε και κριτή της... επιστημονικής βιβλιογραφίας, νομίζω ότι θα ήταν το κερασάκι στην (αποτυχημένη) τούρτα που σε έχουμε υποστεί να μας σερβίρεις διαρκώς.
Νομίζω ότι και όσο ασχολήθηκα μαζί σου ήταν ήδη πάρα πολύ.
Αν μπορέσεις κάποια στιγμή να πεις κάτι ουσιαστικό, πέρα από το υφάκι, τις ειρωνίες, και τον χαβαλέ, τότε βλέπουμε.
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
1/2
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή η έρευνα είναι ένα αγαπημένο μας αντικείμενο, δεν θα μπορούσαμε να μην ψάξουμε εξονυχιστικά τις παραπάνω πηγές του χρήστη Δήκτη. Ο χρήστης λοιπόν, για να μην καταλάβουμε την προέλευση της πηγής του, την αντέγραψε από ένα σχόλιο του… forum.gr (σπουδαία βιβλιογραφία…), την μετέφερε στο μονοτονικό ενώ αρχικά ήταν στο πολυτονικό, ώστε να δυσκολευτούμε στην ανεύρεσή της μέσω της Google.
Βεβαίως, η προσπάθειά του ήταν ανεπιτυχής...
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
PARATHRHSH #1
Το κείμενο αυτό δεν προέρχεται ούτε καν από επιστημονικό ιστορικό έργο. Το περιοδικό «Εκκλησιαστική Αλήθεια» δεν έχει ως πρώτιστο σκοπό την ιστορική έρευνα. Κατά συνέπεια, θα πρέπει να διαπιστώνουμε αν τα γραφόμενα εκεί που άπτονται ενός ιδιαίτερου επιστημονικού αντικειμένου, διαστρώνονται επιτυχώς με άλλες πηγές.
Μάλιστα, ο συγγραφέας του κειμένου, ο Κοπάσης, κατά τη δική μας έρευνα αναφέρεται κυρίως ως συνεργάτης της "Εκκλησιαστικής Αλήθειας". Υπήρξαν λόγιοι της εποχής του, που έχουν αφήσει σπουδαίο επιστημονικό, όπως π.χ. ο Σπυρίδων Λάμπρος, όμως ο Κοπάσης δεν ανήκει σε αυτούς. Αν ήταν διαφορετικά, η βιβλιογραφία που ερευνήσαμε θα μας έδειχνε το έργο του.
PARATHRHSH #2
Το κυριότερο όμως είναι, ότι το κείμενο που βρήκε στο διαδίκτυο ο χρήστης Δήκτης, είναι ένα - κομμένο και ραμμένο σε βολικά σημεία- άρθρο που έχει ηλικία 112 χρόνων! Αυτό σημαίνει ότι ένα τόσο παλαιό κείμενο, θα πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να το ελέγξουμε με βάση τις θέσεις της νεότερης βιβλιογραφίας.
PARATHRHSH #3
Πέρα όμως από αυτά, υπάρχουν και καραμπινάτες απάτες στο σχόλιο του διαδικτύου, οι οποίες, ελπίζουμε να διδάξουν τον χρήστη Δήκτη να μην συμπεριφέρεται με τέτοια επιπολαιότητα στις "έρευνές" του. Ο νεο-παγανισμός είναι μια τεράστια απάτη και ιδού η απόδειξη.
Κοιτάξτε το κείμενο του διαδικτύου τι γράφει ΔΗΘΕΝ προερχόμενο από το τεύχος της "Εκκλησιαστικής Αλήθειας":
"Κατά το 399 επετεύχθη αύθις η κατάλυσις των ειδωλικών ιερών των εν ταις κωμοπόλεσι και των εν διαφόροις άλλοις τόποις , οι πόλεσιν εγειτνίαζαν"
Το είδατε καλά; Γράφει ξεκάθαρα τη λέξη "επετεύχθη".
Διαβάστε τώρα τι λέει το πρωτότυπο:
""Κατά το 399 επατάχθη αύθις η κατάλυσις των ειδωλικών ιερών των εν ταις κωμοπόλεσι και των εν διαφόροις άλλοις τόποις , οι πόλεσιν εγειτνίαζον""
Η ΑΠΑΤΗ είναι Γιγάντια! Απίστευτη! Μεγαλειώδης! Ο επαγγελματίας απατεώνας νεο-παγανιστής, αλλάζει μια "μικρή" λεξούλα, και έτσι, μια ολόκληρη φράση μετατρέπεται σε ό,τι αυτός επιθυμεί!
Το κείμενο λοιπόν της "Εκκλησιαστικής Αλήθειας" αναφέρεται στον γνωστό νόμο του 399 που εξέδωσαν οι γιοι του Θεοδοσίου Ονώριος και Αρκάδιος, νόμος που επέβαλλε τη διατήρηση των παγανιστικών ναών και μας λέι ότι με βάση τον νόμο αυτό:
"Κατά το 399 επατάχθη αύθις η κατάλυσις των ειδωλικών ιερών"
ο απίστευτος απατεώνας νεο-παγανιστής αλλάζει το ΕΠΑΤΑΧΘΗ σε επετεύχθη ώστε να κάνει τη δουλειά του!
Εκεί λοιπόν πάει και βρίσκει "πληροφορίες" και μας τις μεταφέρει ο χρήστης Δήκτης για να μας απαντήσει!
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
2/2
ΑπάντησηΔιαγραφήPARATHRHSH #4
Άλλη απάτη:
"Κατά το 356 έτος ο Κωνστάντιος (Κωνστάντιος ο Β΄κατά την ηγεμονία του οποίου ιδρύθηκε το *Σφαγείο και τα βασανιστήρια της Σκυθόπολης*) ηβουλήθη να θέση τέρμα εις την τοιαύτην κατάστασιν , προσταξας απαξαπάντων των ειδωλείων το κλείσιμον και δια της εσχάτης (θάνατον) των ποινών τους παραβάτας απειλήσας"
Ο επαγγελματίας απατεώνας νεο-παγανιστής που δημοσιεύει το σχόλιο, αποκρύβει ότι ο Κωνστάντιος ήταν σφαγέας των Ορθοδόξων και άρα δεν μπορεί να τον συγκαταλέγει στους αυτοκράτορες που στήριξαν την Εκκλησία! Επίσης, προσθέτει σε παρένθεση τις περίφημες πια ανοησίες περί της Σκυθόπολης, όπου δεν υπήρξε κανένα σφαγείο, αλλά γίνονταν δικαστήρια και ήταν τόπος εξορίας. Και βεβαίως, στην Σκυθόπολη οδηγήθηκε πλήθος Ορθοδόξων από τους Αρειανιστές επί Κωνσταντίου! Επίσης, ο απατεώνας νεο-παγανιστής, αποκρύπτει όλη την σκανδαλώδη στήριξη της ειδωλολατρίας στη Δύση από τον Κωνστάντιο, που τελικά έδωσε την απαραίτητη ελευθερία κινήσεων ώστε να γίνει η επανάσταση του Αρβογάστη κατά του Θεοδοσίου, μια ηλιθιότητα που έφερε αναμενώμενες τιμωρίες προς τους ειδωλολάτρες που κατηγορούνταν πλέον και για εσχάτη προδοσία.
PARATHRHSH #5
Ο επαγγελματίας απατεώνας νεο-παγανιστής γράφει:
"Πάσαι δ΄αι ανακαλύψεις (κρυφών αρχαίων - εθνικών - ναών) εγένοντο ως επί το πολύ υπό πρακτόρων (χριστιανών) κ.λπ."
Και το θράσος του είναι τέτοιο, που αποκρύπτει τι είδους "ανακαλυψεις" ήταν αυτές, τις οποίες λίγες σειρές παραπάνω αναφέρει ο Κοπάσης:
"Τους πλουσίους δε τούτους θησαυρούς εφρούρουν και κατά το δοκούν αυτοίς διετίθεντο οι ολβοθρέμμονες [αυτός που ανατράφηκε μέσα στον πλούτο] του πολυθεϊσμού μύσται. Μετά τας τηλικαύτας ανακαλύψεις, ου μικράν εις τα των πολυθεϊστών πνεύματα έκπληξιν παραγαγούσας, οι ιερείς ουδέ λέξιν ετόλμων να προφέρωσι προς υπεράσπισιν θρησκευτικών δογμάτων, εναργώς πλέον καταδειξάντων τα ίδια αυτών κερδοσκοπικά και συμφεροντολογικά σχέδια"! (σελ. 56)
Δηλαδή, ο επαγγελματίας απατεώνας νεο-παγανιστής αναφέρει τους χριστιανούς "πράκτορες", και μας μεταφέρει μια ψευδή εικόνα λεηλασίας των ναών, και ΑΠΟΚΡΥΠΤΕΙ ότι το κείμενο μιλάει για τους θησαυρούς που είχαν αποσπάσει οι ειδωλολάτρες από τους ομοπίστους τους, και τους είχαν κρυμμένους για πάρτη τους!
Αυτές είναι οι "πηγές" χρηστών όπως ο χρήστης Δήκτης και αυτές μας φέρνουν για να αντιμετωπίσουν την βιβλιογραφία η οποία ασφαλώς και μιλάει για καταστροφές ναών (πράγμα που φανερώνει τεράστια επιεικία από την πλευρά των Χριστιανών, που είχαν υποστεί απίστευτες σφαγές), αλλά τα πράγματα -όπως δείξαμε- σαφώς και δεν βρίσκονται στο σημείο που αναφέρουν τα παραληρήματα των νεο-παγανιστών.
Άλλωστε, τι καλύτερο παράδειγμα από τον αρχι-ειδωλολάτρη Ιουλιανό, που όπως γράφουμε στο άρθρο μας, ομολογεί την ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ των χριστιανών απέναντι στους ΣΦΑΓΕΙΣ τους και την αδυναμία των ιερέων της ειδωλολατρίας να κρατήσουν στον παγανισμό ακόμα και τις οικογένειές τους!
Όλα τα παραπάνω, τα αναφέρουμε χωρίς να μπούμε σε ενδελεχή μελέτη όλων των κειμένων από το forum.gr! Πιθανόν, οι απάτες να ήταν πολύ περισσότερες...
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
Δήκτη
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι είναι αυτά που διαβάζω ;
Πάλι σε εξευτελίζουνε εδώ στον Αντιαιρετικό;
Πάλι σε πιάσανε να κάνεις copy paste ;
ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ
Μανδραγόρα, φυσικά και κάνω copy - paste, από την «Χρονογραφία» του ορθόδοξου χριστιανού Ιωάννη Μαλάλα καθώς και από την «Εκκλησιαστική Αλήθεια», σύγγραμμα περιοδικόν εκδιδόμενον εκ του Πατριαρχικού Τυπογραφείου εν Κωνσταντινουπόλει, σκοπός του οποίου ήταν η δημοσίευση ειδήσεων που αφορούσαν το Πατριαρχείο και τον Ελληνισμό της Ανατολής, καθώς και διάφορες επιστημονικές μελέτες (αυτό το τελευταίο, υπόψιν του ανόητου που έγραψε πως το περιοδικό «Εκκλησιαστική Αλήθεια» δεν είχε ως πρώτιστο σκοπό την ιστορική έρευνα, λες και το Πατριαρχείο εντελώς ανιστόρητα έβαζε τα χεράκια του κι έβγαζε τα ματάκια του παραδεχόμενο τις θηριωδίες του Θεοδοσίου και των χριστιανών, εναντίον των Ελλήνων).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν ο Μαλάλας στη Χρονογραφία του δεν γράφει αυτά που παρέθεσα, να μου το πεις. Αν η Εκκλησιαστική Αλήθεια (τεύχος 1899/9) δεν αναφέρει αυτό που παρέθεσα, τότε να μου το πεις, διαφορετικά ... τη βόλτα σου.
@ Μάλιστα, το γεγονός ότι υπάρχει άνθρωπος (ο χρήστης Δήκτης) που αναφέρει την καταστροφή κάποιων ειδωλολατρικών ναών, στους οποίους βεβαίως γίνονταν ανθρωποθυσίες και παιδιά μικρά έχαναν τη ζωή τους σφαγμένα προς εξευμενισμό των "θεών".. @
Αυτό τώρα το λέει κάποιος που πιστεύει σ’ έναν Θεό που ως απόδειξη πίστης θεώρησε την προθυμία του Αβραάμ να θυσιάσει το γιο του. Μάλιστα.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά θυσίασε και ο ίδιος τον γιο του.
Το λέει κάποιος που πιστεύει σε μια θρησκεία θεμελιωμένη πάνω στην ανθρωποθυσία. Που πιστεύει σ’ έναν Θεό ο οποίος χωρίς να χυθεί ανθρώπινο αίμα δεν θα επέτρεπε τη σωτηρία των ανθρώπων. Εύγε!
Τουλάχιστον η Άρτεμις, λίγο πριν σφάξουν την Ιφιγένεια την άρπαξε από το βωμό αφήνοντας στη θέση της ένα ελάφι.
Δήκτης.
Δήκτη
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν σε κατηγόρησε κανένας που παραθέτεις στο Περιοδικό και στη Χρονογραφία.
Για αναμάσημα των σχολίων από το forum μιλάμε. Για τις παραχαράξεις μιλάμε , γι'αυτές που έδειξε ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ.
ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ
Διαβάστε να γελάσετε:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Τουλάχιστον η Άρτεμις, λίγο πριν σφάξουν την Ιφιγένεια την άρπαξε από το βωμό αφήνοντας στη θέση της ένα ελάφι"
Και τι σημαίνει αυτό; Μήπως θα το χρησιμοποιήσεις ως σενάριο για έργο του Σεφερλή;
Γιατί, αν δεν το έγραψες για να γελάσουμε, τότε μίλησέ μας για τις εξής ανθρωποθυσίες των προγόνων μας:
- Δεν θυσιάστηκε η Πολυξένη πάνω στον τάφο του Αχιλλέα;
- Ο Θηβαίος Τειρεσίας δεν δίνει εντολή να σφάξουν τον Μενοικέα;
- Δεν σφαγιάστηκαν δώδεκα αιχμάλωτοι στον τάφο του Πάτροκλου;
- Δεν έσφαξε ο Αθηναίος Ερεχθέας τουλάχιστον μία κόρη του κατ' εντολή του μαντείου των Δελφών;
Βρε άντε να πεις σε κανέναν άλλον τις φαιδρότητες αυτές...
Οπότε, αγαπητέ Μανδραγόρα, όπως έχει φανεί, ο άνθρωπος παρουσιάζει μια προβληματική συμπεριφορά εδώ και καιρό.
Για παράδειγμα, λέει ψέματα. Το τεύχος που επικαλείται δεν μιλάει για "θηριωδίες"! Οι πράξεις που ονομάζει "βία" το περιοδικό, είναι απλά το γκρέμισμα κάποιων ναών!
Και φαντάσου για τι "θηριωδία" μιλάμε, που μόλις αντέδρασαν οι ειδωλολάτρες, σταμάτησε ακόμα και το γκρέμισμα των ναών για ΟΧΤΩ χρόνια! Λες και θα υπήρχε περίπτωση μια ανελέητη διοίκηση, να σταματήσει το γκρέμισμα των ναών επειδή αντέδρασαν οι ειδωλολάτρες!
Και αυτό το γράφει ο ίδιος ο Δήκτης:
"επί οκτώ έτη ανέστειλε την κατ’ αυτών ορμήν"
Φαντάσου λοιπόν, ο ίδιος παραδέχεται και γράφει ότι δεν υπήρξαν θηριωδίες, μόνο που δεν το έχει καταλάβει!!!
Θηριωδία αντιθέτως, ήταν οι αμέτρητες σφαγές των Χριστιανών, και όχι το γκρέμισμα των χριστιανικών Εκκλησιών. Έτσι λοιπόν, το γκρέμισμα ΚΑΠΟΙΩΝ ναών δεν αποτελεί κανενός είδους θηριωδία.
Επιπλέον, το να θέλει η αυτοκρατορική εξουσία την ησυχία στην αυτοκρατορία, αυτό δεν εμπλέκει την Εκκλησία.
Την Εκκλησία, αντιθέτως, την δικαιώνει ο ίδιος ο Ιουλιανός, που τρελαίνεται βλέποντας τους χριστιανούς να τρέφουν τους φτωχούς ειδωλολάτρες, δηλ. τους σφαγείς τους.
Θα έρθει τώρα ο χρήστης Δήκτης, να μιλήσει για θηριωδίες! Ήταν τέτοια η "θηριωδία" που η Ακαδημία Αθηνών λειτουργούσε ανενόχλητη 150 χρόνια μετά τον Θεοδόσιο! Ήταν τέτοια η θηριωδία που οι ερευνητές λένε ότι στην Ελλάδα οι καταστροφές ήταν ελάχιστες! Που η Ελλάδα ήταν και το μεγαλύτερο κέντρο της Ειδωλολατρίας.
Επίσης, είναι ανίκανος να παραδεχτεί την ανατροπή της ανθρωπότητας με την εκούσια θυσία του Χριστού, ώστε να σταματήσουν οι ανθρωποθυσίες όπως λέει ο Χρυσόστομος!
Εκτός ότι ονομάζει "θυσία", την ΜΗ θυσία του Αβραάμ! Τέτοια κατάντια...
Και εξομοιώνει την Θεία Θυσία, με τη σφαγή βρεφών και γυναικών μέσα στους ειδωλολατρικούς ναούς από τους παγανιστές κανίβαλους! Οι περισσότεροι ναοί που καταστράφηκαν, ήταν είτε βαμμένοι με τα αίματα σφαγμένων ανθρώπων, είτε οίκοι ανοχής όπως οι ναοί της Αφροδίτης.
Άνθρωπος λοιπόν όπως ο χρήστης Δήκτης που υπερασπίζεται τον κανιβαλισμό ανθρώπου κατά ανθρώπων ή την πορνεία ανηλίκων προς τιμή "θεών", προφανώς συνδέεται ψυχικά με αυτούς.
Δυστυχώς όμως, τον έχουμε εδώ να κανιβαλίζει και το blog.
Επίσης, είναι ανίκανος να καταλάβει το γελοίο της κατάστασης, όχι μόνο να μην έχει να πει τίποτα στις απαντήσεις μας, αλλά επιπλέον, να έχει εκτεθεί αντιγράφοντας ένα βάναυσα παραποιημένο μήνυμα του διαδικτύου ως "πηγή".
Το παραπάνω σχόλιο είναι δικό μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
@ "Τουλάχιστον η Άρτεμις, λίγο πριν σφάξουν την Ιφιγένεια την άρπαξε από το βωμό αφήνοντας στη θέση της ένα ελάφι"
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τι σημαίνει αυτό; Μήπως θα το χρησιμοποιήσεις ως σενάριο για έργο του Σεφερλή; @
Δεν σου αρέσει;
Φαίνεται το προτιμάς στην εβραϊκή version:
«Και ωκοδόμησεν εκεί Αβραάμ το θυσιαστήριον και επέθηκε τα ξύλα, και συμποδίσας Ισαάκ τον υιόν αυτού, επέθηκεν αυτόν επί το θυσιαστήριον επάνω των ξύλων. Και εξέτεινεν Αβραάμ την χείρα αυτού λαβείν την μάχαιραν σφάξαι τον υιόν αυτού. Και εκάλεσεν αυτόν άγγελος Κυρίου εκ του ουρανού και είπεν, Αβραάμ, Αβραάμ. O δε είπεν, ιδού εγώ. Kαι είπε, μη επιβάλης την χείρά σου επί το παιδάριον μηδέ ποιήσης αυτω μηδέν. Nυν γαρ έγνων, ότι φοβή συ τον Θεόν και ουκ εφείσω του υιού σου του αγαπητού δι’ εμέ. Kαι αναβλέψας Αβραάμ τοις οφθαλμοίς αυτού είδε, και ιδού κριός εις κατεχόμενος εν φυτώ Σαβέκ των κεράτων. Και επορεύθη Αβραάμ και έλαβε τον κριόν και ανήνεγκεν αυτόν εις ολοκάρπωσιν αντί Ισαάκ του υιού αυτού.» [Γένεσις 22:9-13]
@ Οι πράξεις που ονομάζει "βία" το περιοδικό, είναι απλά το γκρέμισμα κάποιων ναών!
Και όσοι αντιστέκονταν στο γκρέμισμα των ναών (διότι αντιστέκονταν «προκάλεσε σθεναράν των πολυθεϊστών την αντίπραξιν», τι τους περίμενε;
Μήπως ο Θεοδοσιανός κώδικας προέβλεπε τη θανατική ποινή;
Και τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν εφαρμοζόταν, όταν γνωρίζουμε ότι ο -Ορθόδοξος χριστιανός και Μέγας- Θεοδόσιος δεν το είχε σε τίποτα να σφάζει χιλιάδες ανθρώπους (έσφαξε μόνο σε μια μέρα 7000 στασιαστές).
Πολλοί άγιοι της Ορθοδοξίας υμνούνται για τη συμμετοχή τους σε καταστροφές ναών. Η Ορθοδοξία υμνεί και δοξάζει τη μισαλλοδοξία και τη θρησκευτική ανελευθερία ακόμη και σήμερα.
Για ανθρωποθυσίες καλύτερα να μη μιλάνε οι πιστοί ενός θεού που έπνιξε με κατακλυσμό τα παιδιά του. Ενός θεού που απαιτούσε από τους γονείς να δολοφονούν τα παιδιά τους (Δευτ. 21:18-21 και 13:6-10), ενός θεού που διέταζε
«μη φεισθής αυτούς αλλά θανάτωσον και άνδρα και γυναίκα και παιδίον και θηλάζον».
Μόνο απέχθεια μπορεί να προκαλεί ένας αλαζονικός θεός που δηλώνει «Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού, και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού».
Αναμενόμενο όμως, από έναν θεό που δέχεται ως απόδειξη πίστης την προθυμία να του προσφέρεις ολοκαύτωμα το παιδί σου, που δέχεται να προσφέρεις τις κόρες σου για ομαδικό βιασμό υπερασπιζόμενος τους απεσταλμένους του.
Δήκτης.
Ότι δεν μπορείς να επιχειρηματολογήσεις λογικά, το έχουμε καταλάβει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιότι, αυτό για ποιο λόγο το παραθέτεις:
"μη επιβάλης την χείρά σου επί το παιδάριον μηδέ ποιήσης αυτω μηδέν";
ΦΥΣΙΚΑ και προτιμώ αυτό! Την απαγόρευση της σφαγής! Είσαι με τα καλά σου άνθρωπέ μου;!
Επίσης, να επαναλάβουμε για τους...τυχόν άσχετους που δεν έχουν καταλάβει ούτε τα στοιχειώδη, ότι επικλήσεις αυτούσιων εδαφίων της Π.Δ. (και μάλιστα ερμηνευμένων από ακραίους σαν και σένα) που δεν δικαιώνονται από τις πράξεις που διδάσκονται στην Κ.Δ. και την Ορθόδοξη ερμηνεία τους, μπορείς να κάνεις μόνο στους Εβραίους!
(όσο για την φτώχεια των επιχειρημάτων, αρκεί να πούμε ότι ο βιασμός είναι τόσο... "αποδεκτός", που τιμωρείται με θάνατο στην Π.Δ.! Δευτ. 22,25).
Και να προσθέσουμε ότι από τους στασιαστές που σφαγιάστηκαν επί Θεοδοσίου, το μέγιστο πλήθος ήταν... Ορθόδοξοι!
Οπότε, καταλαβαίνουν οι αναγνώστες με τι επιπέδου ανθρώπους αναγκαζόμαστε μιλάμε, όταν αναφέρουν ότι οι αυτοκράτορες είχαν σκοπό την εδραίωση της Ορθόδοξης πίστης (!) και όχι την ειρήνευση της αυτοκρατορίας όπως λέμε εμείς, που είναι και η μόνη φυσιολογική ερμηνεία των αυτοκρατορικών ενεργειών!
Οπότε, άντε κάνε καμιά βόλτα να αντλήσεις πληροφορίες από τους απατεώνες του διαδικτύου, όπως ήδη μας απέδειξες ότι κάνεις...
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
Το ότι δεν καταλαβαίνεις αυτά που διαβάζεις, το έχουμε καταλάβει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως ο Γιαχβέ απέτρεψε τη σφαγή του Ισαάκ έτσι και η Άρτεμις απέτρεψε τη σφαγή της Ιφιγένειας. Γι’ αυτό σου είπα ότι προτιμάς την εβραϊκή version.
Εγώ δεν ερμηνεύω. Απλώς παραθέτω. ΕΣΕΙΣ “ερμηνεύετε” κατά το δοκούν, συχνά κάνοντας το άσπρο μαύρο.
Σχεδόν το σύνολο της Γραφής, άλλα γράφει κι άλλα (συνήθως τα εντελώς αντίθετα) πρέπει να καταλαβαίνουμε προκειμένου να δικαιωθεί η Ορθοδοξία.
Δεν είπα, ούτε καν υπαινίχθηκα πως ο βιασμός είναι αποδεκτός. Απλώς, είναι τουλάχιστον χυδαίος ένας Θεός που από μια ολόκληρη πόλη σώζει έναν άνθρωπο ο οποίος είναι πρόθυμος να προσφέρει τα παιδιά του για ομαδικό βιασμό.
Εγώ ποτέ δεν είπα ότι οι 7000 σφαγιασθέντες από τον ορθόδοξο Θεοδόσιο δεν ήταν ορθόδοξοι αλλά ήταν κάτι άλλο.
Όπως είπα και στην αρχή … δεν καταλαβαίνεις αυτά που διαβάζεις.
Αφού ο Θεοδόσιος έπνιγε στο αίμα με τόση ευκολία χιλιάδες δικούς του, φαντάσου τι έκανε με αυτούς που επισήμως και με το νόμο είχε θέσει υπό διωγμό (αιρετικούς και εθνικούς).
Απατεώνα του …διαδικτύου, αποκαλείς τον Ιωάννη Μαλάλα:
«Μετά δε την βασιλείαν Γρατιανού η σύγκλητος Κωνσταντινουπόλεως ανηγόρευσε βασιλέα Θεοδόσιον, ως εκ του γένους αυτών όντα εκ της Ισπανίας χώρας. Και αναγορευθείς υπό της συγκλήτου εβασίλευσεν ο θειότατος Θεοδόσιος ο Σπανός, ο μέγας γαμβρός Γρατιανού, έτη ιζ’. Ην δε χριστιανός και φρόνιμος και ευσεβής και ενδρανής. Ή μόνον δε εβασίλευσεν, ευθέως ανέδωκε τας εκκλησίας τοις ορθοδόξοις, πανταχού ποιήσας σάκρας και διώξας τους Αρειανούς».
Δήκτης.
δηκτης ειπε:Μόνο απέχθεια μπορεί να προκαλεί ένας αλαζονικός θεός που δηλώνει «Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού, και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού».
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναμενόμενο όμως, από έναν θεό που δέχεται ως απόδειξη πίστης την προθυμία να του προσφέρεις ολοκαύτωμα το παιδί σου, που δέχεται να προσφέρεις τις κόρες σου για ομαδικό βιασμό υπερασπιζόμενος τους απεσταλμένους του.
Δήκτης.
Moνο και μονο για να εχεις αντιλογο λες οτι θες,απο κει που βροντοφωναζεις Θεος ΔΕΝ υπαρχει αλλα ειναι ο Πατηρ,ΟΤΑΝ σε βολευει βλεπεις και τον Υιο Θεο
"Μόνο απέχθεια μπορεί να προκαλεί ένας αλαζονικός θεός που δηλώνει «Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού, και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού»..........
Και δεν φτανει αυτο αλλα ενω και ΠΑΛΙ τονιζω οτι αλλου εχεις φαγωθει με το οτι Θεος δεν υπαρχει αλλα ειναι μονο ο Πατηρ εδω μονο και μονο επειδη πρεπει να πεις κατι για να λες ...τα λογια του Ιησου Χριστου(που δειχνω πιο πριν) τα ταυτιζεις με τα θελω του Γιαχβε της παλαιας διαθηκης
"Αναμενόμενο όμως, από έναν θεό που δέχεται ως απόδειξη πίστης την προθυμία να του προσφέρεις ολοκαύτωμα το παιδί σου, που δέχεται να προσφέρεις τις κόρες σου για ομαδικό βιασμό υπερασπιζόμενος τους απεσταλμένους του.....
Η μανια και η λυσσα σου δεν σε αφηνουν ουτε τις στοιχειωδεις ανοησιες σου να θυμασαι ΕΣΤΩ να μην κανεις ΤΟΝ εαυτο σου ΚΟΛΗΤΟ ΦΙΛΟ ΤΟΥ ΗΛΙΘΙΟΥ ΣΤΗΝ ΟΜΩΝΥΜΗ ΤΑΙΝΙΑ...
Καταρχάς, αυτά που λες είναι αφελή, διότι η σφαγή στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης, έγινε ύστερα από μια σοβαρή εξέγερση που έπρεπε να σταματήσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχει καμία σχέση με τους ισχυρισμούς σου.
Επίσης, ο Μαλάλας, για τους Αρειανούς γράφει:
"ευθέως ανέδωκε τας εκκλησίας τοις ορθοδόξοις, πανταχού ποιήσας σάκρας και διώξας τους Αρειανούς"
Το "διώξας", το συνδέει με το "σάκρας" και με τους ναούς. Άρα, το γεγονός ότι με διατάγματα πήρε τις Εκκλησίες από τους εγκληματίες Αρειανιστές και τις έδωσε στους Ορθοδόξους δεν σημαίνει ότι τους έσφαξε κιόλας.
Και ήδη σου είπα:
Η πρωτεύουσα τους κράτους είναι μέγιστο παράδειγμα. Οι Αρειανιστές, όχι μόνο ζουν ελεύθερα στην Κων/πολη, αλλά δεν φοβούνται καν τα αντίποινα, και με τον ερχομό του Αναστασίου Α΄, προβαίνουν σε εκδηλώσεις χαράς δείχνοντας την δογματική τους ταυτότητα, μέσα στην Ορθόδοξη πρωτεύουσα του Βυζαντίου. Μας αποδεικνύουν λοιπόν ότι κανείς δεν προσπάθησε να "ορθοδοξοποιήσει" ούτε καν την πρωτεύουσα του κράτους.
Κατά συνέπεια, τα επιχειρήματά σου και πάλι καταρρίπτονται.
Πέρα φυσικά από το γεγονός ότι, αν ο ερχομός του Θεοδοσίου έφερε αυστηρή αστυνόμευση του κράτους και φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν Αρειανιστές, πολύ καλά έκανε, διότι μέχρι τότε, οι οπαδοί του Αρείου είχαν περάσει από μαχαίρι τους Ορθοδόξους για 50 χρόνια και έπρεπε να επιβληθεί η τάξη.
ΥΓ
Δεν ξέρω αν κατάλαβες ότι όλα όσα λες έχουν ήδη απαντηθεί για τρίτη φορά. Έχει καταντήσει κάπως κουραστικό αυτό το βιολί...
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
@ Οι Αρειανιστές, όχι μόνο ζουν ελεύθερα στην Κων/πολη, αλλά δεν φοβούνται καν τα αντίποινα, και με τον ερχομό του Αναστασίου Α΄, προβαίνουν σε εκδηλώσεις χαράς δείχνοντας την δογματική τους ταυτότητα, μέσα στην Ορθόδοξη πρωτεύουσα του Βυζαντίου. Μας αποδεικνύουν λοιπόν ότι κανείς δεν προσπάθησε να “ορθοδοξοποιήσει” ούτε καν την πρωτεύουσα του κράτους. @
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραλογίζεσαι. Μας αποδεικνύουν απλώς το πόσο δυνατός ήταν ο αρειανισμός και το πόσο μεγάλη απήχηση και επιρροή είχε.
Οι οπαδοί του Αρείου πέρασαν από μαχαίρι τους ορθοδόξους ενώ οι ορθόδοξοι ενωρίτερα τους χάιδευαν με τριαντάφυλλα; Δεν το γνωρίζεις ή απλώς το κάνεις γαργάρα το γεγονός ότι ο Μ. Κωνσταντίνος είχε επιβάλλει τη θανατική ποινή για όποιον είχε στην κατοχή του πραγματείες του Αρείου;
Δεν το γνωρίζεις ή το κάνεις γαργάρα το γεγονός πως ο Μ. Κωνσταντίνος είχε καταδικάσει σε καταναγκαστικά έργα κάθε αιρετικό;
Όσο για τον Θεοδόσιο, είσαι τόσο ανιστόρητος που καταντάς αξιολύπητος.
«Εφάνη καθαιρέτης ισχυρός των αιρετικών και ειδωλολατρών» γράφει ο Συναξαριστής του αγίου Νικοδήμου. Εσύ τι καταλαβαίνεις από αυτό;
Yπερασπίζεσαι την χωρίς έλεος σφαγή των άοπλων στασιαστών της Θεσσαλονίκης ενώ ακόμη και ο άγιος Νικόδημος που τον θεωρεί “ευσεβέστατο” γράφει για το γεγονός αυτό: «ολίγον θυμώδης, και τούτου φανερόν σημείον εστάθησαν οι πολλοί και άπταιστοι φόνοι, οπού εποίησεν εν Θεσσαλονίκη, διά την αιτίαν του θανατωθέντος τότε Βερίχου. Ολίγον δε έλειψε να κάμη τα αυτά και εις την Aντιόχειαν, διά την φθοράν των ανδριάντων της βασιλίσσης Πλακίλλης της συζύγου αυτού».
Δεν το ‘χε σε τίποτα να σφάζει χιλιάδες κόσμο και να χύνει ποτάμι το αίμα ο άγιος Θεοδόσιος (φαντάζομαι το γνωρίζεις αυτό, ο χασάπης αυτός αποκαλείται άγιος, μόνο και μόνο επειδή ασπάστηκε και επέβαλε το δόγμα σας. Στις 17 Ιανουαρίου θα γιορτάσεις και τη μνήμη του).
Δήκτης.
Τα "επέβαλε το δόγμα σας" αποτελούν ανοησίες, αποδεδειγμένα πλέον από το άρθρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά που λέει ο Νικόδημος αφορούν την σφαγή στον Ιππόδρομο και βεβαίως δεν δικαιώνουν ούτε στο ελάχιστο τις αφελείς, φαντασιακές σου προσεγγίσεις.
Επίσης, η επίκληση νομοθεσιών για τον Μ. Κων/νο δεν σημαίνει τίποτε απολύτως (τις οποίες δεν έκανα καν τον κόπο να ψάξω διότι δεν χαραμίζω τον χρόνο μου για ανοησίες), διότι είσαι τόσο άσχετος που δεν γνωρίζεις ότι ο ΙΔΙΟΣ ο Μ. Κων/νος προσπάθησε να φέρει σε προσέγγιση τους Αρειανιστές με τους... Ορθοδόξους!
Η φάρα αυτή όμως των νεο-παγανιστόφιλων έχει όχι μόνο όλα τα κακά του ημιμαθούς, αλλά ακόμα περισσότερο, του ημιμαθούς κακοπροαίρετου...
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
Σε συνέχεια των παραπάνω, για να μην υπάρξει παρερμηνεία όσων έγραψα, πρέπει να προσθέσω και άλλη μια απόδειξη ότι οι επικλήσεις νομοθεσιών δεν βοηθούν τους ημιμαθείς:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αυτή δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι τους μεγαλύτερους και σφοδρότερους υπερασπιστές του Αρείου, απλώς τους εξόρισε! Διαφορετικά, θα έπρεπε να τους σκοτώσει τουλάχιστον για παραδειγματισμό.
Και βεβαίως, επειδή προσπάθεια κάθε αυτοκράτορα ήταν η ειρήνευση, να εξηγήσουμε στους τελούντες εν αγνοία ότι εξίσου, ο Κων/νος, πρώτιστο σκοπό είχε την διαφύλαξη της ενότητας.
Αν τα πράγματα ήταν όπως τα φαντάζονται οι νεο-παγανιστές, τότε ο κων/νος δεν θα είχε δώσει αυτή την τεράστια "χαρά" στους Αρειανιστέςκαι να εξορίσει το σύμβολο των ορθοδόξων, τον Μ. Αθανάσιο!
Δεν είναι δυνατόν να εξορίζει τέτοιας εμβέλειας Ορθοδόξους ώστε να πιέσει όλες τις πλευρές σε ειρήνευση και ενότητα, και να έχουμε τους άσχετους να επικαλούνται νομοθεσίες (που επαναλαμβάνω δεν έχω μπει καν στον κόπο να τις ελέγξω, ειδικά όταν μου απευθύνει τον λόγο πρόσωπο το οποίο αντλεί πληροφορίες από αποδεδειγμένους διαδικτυακούς παραχαράκτες, και το γεγονός ότι όσα προανέφερε από το περιοδικό "Εκκλησιαστική Αλήθεια" δεν ήταν παραχαραγμένα, οφείλεται καθαρά σε θέμα... τύχης!).
Νομίζω ότι η γελοία αυτή συζήτηση θα είχε πάρει τέλος, αν τουλάχιστον είχε την αξιοπρέπεια να καταλάβει ότι το να θέλεις να είσαι ο τελευταίος που γράφεις σε μια συζήτηση, δεν σε απαλλάσσει από την κοινώς αναγνωρισμένη αδυναμία σου να αντιπαρατεθείς.
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
@ Τα "επέβαλε το δόγμα σας" αποτελούν ανοησίες, αποδεδειγμένα πλέον από το άρθρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήη επίκληση νομοθεσιών για τον Μ. Κων/νο δεν σημαίνει τίποτε απολύτως
οι επικλήσεις νομοθεσιών δεν βοηθούν τους ημιμαθείς
ο Κων/νος, πρώτιστο σκοπό είχε την διαφύλαξη της ενότητας. @
Όχι απλώς ημιμαθής αλλά εντελώς αδαής και ανιστόρητος θα πρέπει να είναι κάποιος για να γράφει τέτοιες ανοησίες.
Η ΔΙΑΦΥΛΑΞΗ της ενότητας προϋποθέτει την ΥΠΑΡΞΗ της ενότητας. Ενότητα όμως ΔΕΝ υπήρχε. Πρώτιστο σκοπό ο Κων/νος είχε την ΕΠΙΒΟΛΗ ενός δόγματος το οποίο -έκοντες άκοντες- θα ασπάζονταν όλοι οι “χριστιανοί”.
Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για κάποιον ο οποίος για σημαντικότατα ιστορικά ντοκουμέντα όπως είναι οι νομοθετικοί κώδικες και τα έδικτα, δηλώνει πως ... δεν σημαίνουν τίποτε απολύτως.
@ Τα "επέβαλε το δόγμα σας" αποτελούν ανοησίες, αποδεδειγμένα πλέον από το άρθρο. @
Άκου τι θα κάνεις. Θα πας στην αρχική σελίδα του ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΥ στα αριστερά, στον ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗ (www.saint.gr). Στις 17 Ιανουαρίου εορτάζει ο Άγιος (!!!) Θεοδόσιος ο Μεγάλος ο Βασιλεύς. Εκεί θα διαβάσεις τα ακόλουθα:
«ο Θεοδόσιος καθόρισε επί δογματικού επιπέδου την έννοια της Ορθοδοξίας, διεκήρυξε ότι μόνο οι παραδεχόμενοι τις αποφάσεις της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, που συνήλθε στη Νίκαια της Βιθυνίας, δικαιούνταν να ονομάζονται Χριστιανοί και ότι στους αιρετικούς δεν επιτρεπόταν να σφετερίζονται το όνομα της Εκκλησίας. Τέλος με τη δημοσίευση ενός ακόμη νόμου, για την εφαρμογή του οποίου χρειάσθηκε να επέμβει ο στρατός, απαίτησε την απόδοση όλων των Εκκλησιών στους Ορθοδόξους ...... ο θεοφρούρητος βασιλέας, εξέδωσε αλλεπάλληλα διατάγματα κατά των αιρετικών (Μανιχαίων, Αρειανών, Πνευματομάχων και άλλων), με τα οποία καθορίστηκαν και οι ποινές των αποστατών ...... απαγόρευσε τα θεάματα του αμφιθεάτρου και του ιπποδρόμου την Κυριακή ....... Εμπόδισε τις ειδωλολατρικές θυσίες, τη λατρεία των ειδώλων».
Αν αυτό δεν είναι επιβολή δόγματος, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.
@ Νομίζω ότι η γελοία αυτή συζήτηση θα είχε πάρει τέλος, αν τουλάχιστον είχα την αξιοπρέπεια να καταλάβω ότι το να θέλω να είμαι ο τελευταίος που γράφει σε μια συζήτηση, δεν με απαλλάσσει από την κοινώς αναγνωρισμένη αδυναμία μου να αντιπαρατεθώ. @
Ορθόν. Η αυτοκριτική είναι πάντα εποικοδομητική.
Δήκτης.
"Όχι απλώς ημιμαθής αλλά εντελώς αδαής και ανιστόρητος θα πρέπει να είναι κάποιος για να γράφει τέτοιες ανοησίες."
ΑπάντησηΔιαγραφή...είπε ο Λιακόπουλος για κάποιους που επικαλούνταν την επιστημονική βιβλιογραφία ενάντια στα όσα λέει στην εκπομπή του...
Για τον Θεοδόσιο τα είπαμε αναλυτικά.
Η αστυνόμευση και προστασία των πολιτών από τους Αρειανιστές, δεν σημαίνει επιβολή δόγματος. Οποιαδήποτε πίεση στους αρειανιστές ήταν απολύτως δικαιολογημένη λόγω της βίας που είχαν εξαπολύσει. Και φυσικά, η Ορθοδοξία έχει επικρατήσει απολύτως πριν ακόμα έλθει ο Θεοδόσιος.
Το ερωτημα στο άρθρο είναι ξεκάθαρο:
Αν ο Θεοδόσιος επέβαλλε την Ορθοδοξία, τότε γιατί σε μια ακραία ειδωλολατρική χώρα όπως η Ελλάδα, έχουμε το φαινόμενο η ειδωλολατρική Μακεδονία να γίνεται Ορθόδοξη πριν τις νομοθεσίες του Θεοδοσίου και να παραμένει Ορθόδοξη παρά τις σφαγές των Αρειανιστών;.
Και επίσης:
Αν ο αυτοκράτορας επέβαλε την ορθοδοξία, γιατί Αρειανιστές, Εικονομάχοι, Μονοφυσίτες, Μανιχαίοι, παπικοί δεν μπόρεσαν να επιβάλλουν και αυτοί τα δικά τους δόγματα στην Ορθοδοξία παρά τα σφαγεία που διέπραξαν;
Και επίσης:
Αν ο Θεοδόσιος επέβαλε την ορθοδοξία, τότε, προ Θεοδοσίου, που βρέθηκαν οι Ορθοδόξοι για να τους σφάξουν οι Αρειανιστές;!
Και επίσης:
Ο Μ. Κων/νος αναγνώρισε ως ανεκτή θρησκεία την Ορθοδοξία που μόλις είχε βγει από τους διωγμούς. Κατά συνέπεια, πόσο γελοίο είναι να πει κανείς ότι μια θρησκεία που έχει τη δύναμη να αντέξει τα ειδωλολατρικά σφαγεία, έχει τη δύναμη κάτω από διωμγούς να κάνει τους ειδωλολάτρες να μεταστρέφονται, έχει τη δύναμη να υποχρεώσει τους αυτοκράτορες να την ανεχτούν επειδή δεν μπορούν να την καταστείλουν, έχει τη δύναμη να κάνει τα παιδιά και τις γυναίκες των παγανιστών ιερέων να παραμένουν Χριστιανοί, και να μας λέει ο κάθε άσχετος ότι έχει ανάγκη αυτή η θρησκεία από κάποιον να την... επιβάλλει;!
Άρα, λοιπόν , πήγαινε πρώτα μια βόλτα να πάρεις αέρα, και περιμένω απαντήσεις στα ερωτήματα που σε εκθέτουν.
"Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για κάποιον ο οποίος για σημαντικότατα ιστορικά ντοκουμέντα όπως είναι οι νομοθετικοί κώδικες και τα έδικτα, δηλώνει πως δεν σημαίνουν τίποτε απολύτως"
Το "απολύτως τίποτε" προκύπτει από το μυαλό σου. Από τα λεγόμενά μου και την βιβλιογραφία που προσκομίζω, προκύπτει ότι η εφαρμογή μιας νομοθεσίας πολύ συχνά απέχει παρασάγγας από τον τρόπο εφαρμογής της.
Απόδειξη ότι εσύ ως άσχετος επικαλείσαι ισοπεδωτικές καταστροφές, και από την βιβλιογραφία προκύπτει ειρηνική συνύπαρξη χριστιανισμού και ειδωλολατρίας στην Ελλάδα, προκύπτει το μπορντέλο της Αφροδίτης ανοιχτό ακόμα και μετά τις αντιπαγανιστικές νομοθεσίες, προκύπτει Ακαδημία Αθηνών ανοιχτή 150 χρόνια μετά τις αντιπαγανιστικές νομοθεσίες του Θεοδοσίου, προκύπτουν ειδωλολάτρες ιερείς που πλέον δεν μπορούν να κρατήσουν στην ειδωλολατρία ούτε τις γυναίκες και τα παιδιά τους.
Αυτά όλα δείχνουν ότι όποιος μένει στις νομοθεσίες, κινδυνεύει να γελοιοποιηθεί.
Α...! Με συγχωρείς που το είπα μπροστά σου αυτό...
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
Παναγιώτη, εξακολουθείς να διατυπώνεις ανιστόρητες ανοησίες. Αν ο Μ. Κωσταντίνος, ο Θεοδόσιος και ο Ιουστινιανός ασπάζονταν τον αρειανισμό, ποια θα ήταν η εξέλιξη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι αυτοκράτορες ήταν αυτοί που καθόριζαν ποιο δόγμα θα κυριαρχήσει. Και φυσικά δεν το καθόριζαν με δημοκρατικές διαδικασίες αλλά με απαγορεύσεις, τρομοκρατία και αυστηρές ποινές. Ο Θεοδοσιανός και ο Ιουστινιάνειος κώδικας καθώς και τα έδικτα του Κωνσταντίνου, βρίθουν απαγορεύσεων και κατασταλτικών μέτρων κατά των αιρετικών.
Το να ισχυρίζεσαι ότι δεν εφαρμόστηκαν επειδή εξακολουθούσαν να υπάρχουν αιρετικοί και ειδωλολάτρες, είναι σαν να λες πως οι διωγμοί του Δέκιου και του Διοκλητιανού δεν έγιναν ποτέ αφού μετά απ’ αυτούς όχι μόνο εξακολουθούσαν να υπάρχουν χριστιανοί αλλά και είχαν αυξηθεί.
Κάποια πράγματα είναι πολύ δύσκολο να τα ξεριζώσεις. Το Καρναβάλι, η πρωτομαγιά, η γιορτή των λουλουδιών, παγανιστικές γιορτές που εορτάζονταν και εορτάζονται από τους χριστιανούς παρά τις απειλές και τους αφορισμούς:
«ομοίως και οι Μάιοι, ήτοι τα διάφορα άνθη και λουλούδια όπου βάνουσι τινές εις τας θύρας των την α΄ Μαΐου, επειδή και αυτή είναι συνήθεια Ελληνική και εθνική, και αλλότρια από τους Χριστιανούς, καθώς και ο αοίδιμος εκείνος Πατριάρχης Μιχαήλ, ο των φιλοσόφων ύπατος, έλαβε μεγάλην επιμέλειαν, και κατήργησε πάντα τα τοιαύτα σατανικά και Ελληνικά επιτηδεύματα» (Υποσημείωση στην ερμηνεία του Κανόνα ΞΕ΄, της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου, από το «Πηδάλιο»).
Σατανικό το μαγιάτικο στεφάνι από λουλούδια που κρεμούν οι ορθόδοξοι στις πόρτες των σπιτιών τους την πρωτομαγιά!!!
Ο Κωνσταντίνος είχε απαγορεύσει με θανατική ποινή την κατοχή συγγραμμάτων του Αρείου και ο Θεοδόσιος τιμωρούσε τους αιρετικούς με δήμευση της περιουσίας τους και πλήθος άλλων ποινών. Η επικράτηση του χριστιανισμού αλλά και του συγκεκριμένου δόγματος, δεν έγινε σε κλίμα θρησκευτικής ελευθερίας αλλά “φόνοις και αίμασιν”.
Η εικονολατρεία αργότερα, κυριάρχησε χάρη σε μια αυτοκράτειρα που έβγαλε τα μάτια του παιδιού της και διαδόχου του θρόνου, και σε μια άλλη που δηλητηρίασε το εικονομάχο σύζυγό της. Αν στη θέση τους είχαν βρεθεί εικονομάχοι αυτοκράτορες, δεν μπορείς να γνωρίζεις με βεβαιότητα ποια θα ήταν η εξέλιξη.
Κλείνω και δεν επανέρχομαι, με μια μεγάλη αλήθεια από την “Εκκλησιαστική Αλήθεια” του Πατριαρχείου:
«Επί δε Θεοδοσίου του Β’ εν έτει 435, νέον προεκηρύχθη θέσπισμα επιτακτικώς πλέον ορίζον των υπολειπομένων ειδωλείων την κατάλυσιν. Το πρόσταγμα τούτο εξετελέσθη μετ’ άκρας αυστηρότητας, ου ένεκεν οι εις τα δόγματα αυτών εμμένοντες εθνικοί ηναγκάσθησαν να τελώσι εν κρυπτώ τας ιεροπραξίας αυτών. Οι συνεχείς διωγμοί κατά των εθνικών από αυτοκράτορα σε αυτοκράτορα, ηνάγγασαν τους Έλληνες να τελούν τις ιεροπραξίες εν κρυπτώ και να διδάσκουν τας παίδας αυτών εν κρυπτώ.»
Και όπως ήδη έχω αναφέρει, ο Συναξαριστής του Αγίου Νικοδήμου κάνει σκόνη και θρύψαλα κάθε επιχείρημά σου:
«Εφάνη καθαιρέτης ισχυρός των αιρετικών και ειδωλολατρών.»
Όπως καταλαβαίνεις, και τους μεν και τους δε, δεν τους κατατρόπωσε σε δημοκρατικό debate.
Δήκτης.
"Παναγιώτη, εξακολουθείς να διατυπώνεις ανιστόρητες ανοησίες. Αν ο Μ. Κωσταντίνος, ο Θεοδόσιος και ο Ιουστινιανός ασπάζονταν τον αρειανισμό, ποια θα ήταν η εξέλιξη;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΉδη σου είπα ότι ο Μ. Κων/νος προσπάθησε πολύ να φέρει σε ενότητα αρειανιστές και ορθοδόξους, όπως και ο Ιουστινιανός τους ορθοδόξους με τους Μονοφυσίτες.
Ποτέ κανείς αυτοκράτορας δεν κατάφερε να αλλάξει ούτε μία κεραία
στην δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας.
Και η "εικονολατρείας" βρε αφελή, κυριάρχησε επειδή οι εικονομάχοι αν και κατάσφαξαν τους Ορθοδόξους και ιδιαίτερα τους μοναχούς σε σημείο να υπάρχει η εντύπωση ότι έχει εξαφανιστεί ο μοναχισμός από το Βυζάντιο, εντούτοις δεν κατάφεραν να πάρουν τις Εικόνες από την ορθοδοξία.
Αυτά για τους τυφλούς, πέστα στους τυφλούς προτεστάντες που σε διδάσκουν.
Δήκτη, είσαι παντελώς άσχετος με τα ζητήματα, δεν διαβάζεις ποτέ σου τίποτα, ψαρεύεις μόνος ανοησίες του διαδικτύου και στις τόσες ερωτήσεις που σου έκανα είσαι ανήμπορος να απαντήσεις.
Αλλάζεις διαρκώς το θέμα, και στις ευθείες επαντήσεις μου δεν απαντάς ποτέ τίποτα αλλά μου επικαλείσαι ξανά διατάγματα, δείχνοντας βεβαίως επιτέλους ότι έχει κλείσει το θέμα.
Όσο για τον... Μάη που επικαλείσαι, ζήσε μάη μου να φας τριφύλι είναι η πιο σοβαρή απάντηση που μπορώ να δώσω στις προτεσταντικές αφέλειες που σου έμαθαν στους ΜτΙ όπου θήτευσες.
Η ήττα της διαστρεβλωμένης ιστορίας που επικαλείσαι, και κυριάρχησε από την εποχή του Γίββωνα, είναι ολοφάνερη στην αδυναμία σου να απαντήσεις σε οτιδήποτε ρωτήθηκες.
Και οι Εικονομάχοι σύμφωνα με την ιστορία που σε δίδαξαν ήταν "προοδευτικοί", όταν όμως έμαθες ότι δεν ήταν τίποτε άλλο παρά κοινοί εγκληματίες, νομίζεις θα σε σώσει ο τυφλός γιος της Ειρήνης...
Λες και δεν έχω... ράμματα για τις προτεσταντικές και νεο-παγανιστικές γούνες.
Το παραπάνω μήνυμα είναι δικό μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚλείνω με μία ακόμη αποκάλυψη για τον Δήκτη-απατεώνα ο οποίος γράφει ότι η Εκκλησιαστική Αλήθεια αναφέρει το εξής απόσπασμα:
"«Επί δε Θεοδοσίου του Β’ εν έτει 435, νέον προεκηρύχθη θέσπισμα επιτακτικώς πλέον ορίζον των υπολειπομένων ειδωλείων την κατάλυσιν. Το πρόσταγμα τούτο εξετελέσθη μετ’ άκρας αυστηρότητας, ου ένεκεν οι εις τα δόγματα αυτών εμμένοντες εθνικοί ηναγκάσθησαν να τελώσι εν κρυπτώ τας ιεροπραξίας αυτών.Οι συνεχείς διωγμοί κατά των εθνικών από αυτοκράτορα σε αυτοκράτορα, ηνάγγασαν τους Έλληνες να τελούν τις ιεροπραξίες εν κρυπτώ και να διδάσκουν τας παίδας αυτών εν κρυπτώ.»"
Δείτε λοιπόν το μεγαλείο της απάτης:
Ολόκληρη η φράση που έχω τονίσει με σκούρα γραμματοσειρά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ στην "Εκκλησιαστική Αλήθεια", αλλά είναι προσθήκη του -το λέω πλέον ευθέως- απατεώνα χρήστη Δήκτη!!!
Ολόκληρη η φράση:
Οι συνεχείς διωγμοί κατά των εθνικών από αυτοκράτορα σε αυτοκράτορα, ηνάγγασαν τους Έλληνες να τελούν τις ιεροπραξίες εν κρυπτώ και να διδάσκουν τας παίδας αυτών εν κρυπτώ
προέρχεται από την νοσηρή τακτική ανθρώπων σαν τον Δήκτη να διαστρεβλώνουν χωρίς ντροπή ακόμα και το κείμενο δημοσιευμένων εντύπων!
Η "Εκκλησιαστική Αλήθεια", μετά το σημείο: "οι εις τα δόγματα αυτών εμμένοντες εθνικοί ηναγκάσθησαν να τελώσι εν κρυπτώ τας ιεροπραξίας αυτών"
δεν γράφει φυσικά τις απάτες του Δήκτη, αλλά προσθέτει σχόλιο που αναφέρεται στην κατοπινή "ηπιότητα" που "οι του νέου θρησκεύματος λειτουργοί επεδείξαντο προς τους εθνικούς" και τελικά, με τον τρόπο αυτό, "εξέλιπον και τα τελευταία του πολυθεϊσμού ίχνη" (σελ. 55)!
Δηλαδή μία παράγραφο στην οποία το περιοδικό αναφέρει την ηπιότητα των χριστιανών, ο Δήκτης την καταδολίευσε και έγραψε ακριβώς τα αντίθετα, και έγραψε για διωγμούς ειδωλολατρών, τη στιγμή που η "Εκκλησιαστική Αλήθεια" σε ολόκλρο το τεύχος αυτό μιλάει μόνο για την κατάλυση ναών και όχι για διωγμούς σαν αυτούς που είχαν υποστεί οι χριστιανοί!
Η συζήτηση με τέτοιας εμβέλειας απατεώνες κόβεται αυτομάτως.
Και είναι ανήθικο νομίζω, να καθόμαστε εμείς να μελετούμε τις πηγές, για να βρίσκουμε αν ο Δήκτης φιλοτιμήθηκε να γράψει την αλήθεια ή γράφει και πάλι ψέματα!
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
Θλιβερέ ορθόδοξε “χριστιανέ”, μπορείς να φανασιώνεσαι ό,τι θέλεις, η Ιστορία όμως είναι αμείλικτη και καταπέλτης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ίδια η Ορθοδοξία ομολογεί και παραδέχεται πως επί Θεοδοσίου του Β’ «προεκηρύχθη θέσπισμα επιτακτικώς πλέον ορίζον των υπολειπομένων ειδωλείων την κατάλυσιν. Το πρόσταγμα τούτο εξετελέσθη μετ’ άκρας αυστηρότητας, ου ένεκεν οι εις τα δόγματα αυτών εμμένοντες εθνικοί ηναγκάσθησαν να τελώσι εν κρυπτώ τας ιεροπραξίας αυτών.»
Αν εσύ στις φράσεις
«εξετελέσθη μετ’ άκρας αυστηρότητας»
και
«οι εθνικοί ηναγκάσθησαν να τελώσι εν κρυπτώ τας ιεροπραξίας αυτών»
βλέπεις .... "ηπιότητα", πολύ πιθανό να βλέπεις και το Νταχάου ως spa πολυτελείας.
Τόση τύφλα σε δέρνει; Το «ΗΝΑΓΚΑΣΘΗΣΑΝ» δεν το βλέπεις; Το «ΕΝ ΚΡΥΠΤΩ» δεν το βλέπεις;
Το δόγμα σου επιβλήθηκε και κυριάρχησε χάρη σ’ έναν αυτοκράτορα παιδοκτόνο και συζυγοκτόνο, σ’ έναν αυτοκράτορα που έσφαξε 7.000 άοπλους στον Ιππόδρομο, σ’ έναν αυτοκράτορα που ήταν “φύσει βαρύνους και από τους ευνούχους απατώμενος” (Θεοδόσιος ο Β’), σ’έναν αυτοκράτορα που σκότωσε 50.000 μέσα σε μια μέρα στον Ιππόδρομο, σε μια αυτοκράτειρα που έβγαλε τα μάτια του ίδιου του παιδιού της και σε μια άλλη που δηλητηρίασε το σύζυγό της.
To ότι οι εικονομάχοι ήταν ίδιοι και χειρότεροι, δεν αθωώνει τη βία και τη μισαλλοδοξία τής Ορθοδοξίας που έφτασε στο σημείο να ξεθάβει πτώματα εικονομάχων να ασελγεί σ’ αυτά να και τα διαπομπεύει.
Η Ορθοδοξία κυριάρχησε με σκάνδαλα και έκτοτε σκανδαλίζει ποικιλοτρόπως:
«Εν τω αυτώ δε τω χρόνω διεβλήθησαν τινές των επισκόπων από διαφόρων επαρχιών, ως κακώς βιούντες περί τα σωματικά και αρσενοκοιτούντες. Εν οις ην Ησαΐας ο της Ρόδου, ο από νυκτεπάρχων Κωνσταντινουπόλεως, ομοίως δε και ο από Διός πόλεως της Θράκης, ονόματι Αλέξανδρος, οίτινες κατά θείαν πρόσταξιν ηνέχθησαν εν Κωνσταντινουπόλει και εξετασθέντες καθηρέθησαν υπό Βίκτωρος επάρχου πόλεως, όστις ετιμωρήσατο αυτούς, και τον μεν Ησαΐαν πικρώς βασανίσας εξώρισε, τον δε Αλέξανδρον καυλοτομήσας επόμπευσεν εις κραβαταρίαν, και ευθέως προσέταξεν ο αυτός βασιλεύς τούς εν παιδεραστίας ευρισκομένους καυλοτομείσθαι.»
(Ιωάννου Μαλάλα Χρονογραφία, Λόγος ΙΗ’ χρόνων Ιουστινιανού Βασιλέως).
Δήκτης.
Η διαφορά μας είναι ότι δίνω απαντήσεις τεκμηριωμένες, πάντα από την επιστημονική βιβλιογραφία, μέσα από δεκάδες παραπομπές στα άρθρα που γράφω, δουλειά που προϋποθέτει πάρα πολύ κόπο, όμως άνθρωποι σαν και σένα δεν ξέρουν καν τι σημαίνει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιότι όπως απέδειξα, δεν είσαι παρά ένας απατεώνας, ένας παραχαράκτης, που για να βγεις "από πάνω" όπως νομίζεις, είσαι αδίστακτος ακόμα και στο να γράφεις άθλια ψέματα και παραμύθια που παράγεις στο μυαλό σου.
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
Φαίνεται πως στη δική σου βιβλιογραφία δεν ανήκει ούτε η Χρονογραφία του Ιωάννη Μαλάλα ούτε η «Εκκλησιαστική Αλήθεια» του Πατριαρχείου ούτε ο Συναξαριστής του αγίου Νικοδήμου. Πόσο μάλλον η θύραθεν βιβλιογραφία στην οποία ούτε καν ανέτρεξα.
ΑπάντησηΔιαγραφή1) «ηναγκάσθησαν να τελώσι εν κρυπτώ τας ιεροπραξίας αυτών.»
2) «Οι συνεχείς διωγμοί κατά των εθνικών από αυτοκράτορα σε αυτοκράτορα, ηνάγγασαν τους Έλληνες να τελούν τις ιεροπραξίες εν κρυπτώ και να διδάσκουν τας παίδας αυτών εν κρυπτώ.»
Το (2) αποτελεί επεξηγηματικό σχόλιο στο (1) το οποίο, αν και ως σχόλιο επί του κειμένου και όχι πρωτότυπο κείμενο κακώς το έβαλα στα ίδια εισαγωγικά, λέει το ίδιο πράγμα. Πού τα είδες τα άθλια ψέματα και τα παραμύθια;
Άθλια ψέματα και παραμύθια είναι αυτά που ισχυρίζεσαι στο δήθεν άρθρο σου το οποίο ακόμη και ορθόδοξες χριστιανικές πηγές το γελοιοποιούν.
Η αρχιερατική Ορθοδοξία ήδη από την εποχή του Ιουστινιανού γνώριζε μεγάλες δόξες. Και προς επίρρωση των όσων λέει ο Ιωάννης Μαλάλας, έρχεται ένας άλλος βυζαντινός χρονογράφος:
«Και τους μεν εκαυλοκόπησε, τους δε καλάμους οξείς εμβάλλεσθαι εις τους πόρους των αιδοίων προσέταξε και γυμνούς κατά την αγοράν θριαμβεύσθαι, υπήρχον δε και πολιτών και των συγκλητικών και των αρχιερέων ουκ ολίγοι οι εκτμηθέντες και δημευθέντες κατά την αγοράν γυμνοί οικτρώς ετελεύτησαν και γενομένου φόβου μεγάλου οι λοιποί εσωφρονίσθησαν, νόμους δε σφοδρούς κατά των ασελγόντων ετίθετο.»
«Σύνοψις Ιστοριών» Γεωργίου Κεδρηνού.
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Τη βαρβαρότητα των ποινών που επέβαλλε ένας χριστιανός αυτοκράτορας ή την παιδεραστία των αρχιερέων της Ορθοδοξίας;
Δήκτης.
"κακώς το έβαλα στα ίδια εισαγωγικά"
ΑπάντησηΔιαγραφήΤουλάχιστον υποχρεώθηκε σε ομολογία ότι σε ένα ελεύθερο blog σαν και αυτό, φέρθηκε σαν ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ και ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΗΣ.
Αυτό όμως δεν τον απαλλάσσει...
Συνεχίζει τα ίδια και την ΑΠΑΤΗ τολμά να την ονομάζει... "επεξηγηματικές προσθήκες"!
Δηλαδή, είναι αδιόρθωτος ψεύτης διότι το κείμενο της Εκκλησιαστικής Αλήθειας από την αρχή μέχρι το τέλος δεν αναφέρει πουθενά διωγμούς ειδωλολατρών από κανέναν που θα μπορούσε και ο πιο κακοπροαίρετος να τον συνδέσει με την Εκκλησία!
Κάθε τι που αναφέρει το κείμενο σχετικά με τους ειδωλολάτρες αφορά μόνο τους χώρους λατρείας και τίποτε άλλο. Και εφόσον δεν μπορούσαν να τελέσουν δημόσια την λατρεία (μετά την προσπάθεια κατάληψης της εξουσίας με ανατροπή του αυτοκράτορα από τον Αρβογάστη), αναγκάσθηκαν να την τελούν ιδιωτικά.
Μακάρι όμως οι Χριστιανοί να είχαν υποστεί μόνο αυτό από τους ειδωλολάτρες, οι οποίοι αντίθετα τους έκαιγαν τους Χριστιανούς ζωντανούς, τους αποκεφάλιζαν, τους έριχναν στα θηρία ή τους έγδερναν για διασκέδαση!
Μάλιστα, θυμίζουμε ότι οι Χριστιανοί είχαν υποστεί απαγορεύσεις και σφαγές όχι λόγω προδοσίας ή επαναστατικών κινημάτων, αλλά ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ.
Και ο παραχαράκτης εξακολουθεί να λέει ψέματα για σφαγές και επικράτηση της Ορθοδοξίας με σφαγές, όταν βλέπουμε πως μόλις οι ειδωλολάτρες αντέδρασαν επί Θεοδοσίου στο κλείσιμο των ναών, επί 8 χρόνια ανεστάλη το μέτρο.
Και τη στιγμή που με στοιχεία είδαμε ότι η Βόρεια Ελλάδα ήταν ήδη εμποτισμένη με την Ορθοδοξία!
Τη στιγμή που βλέπουμε επί ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ, εντελώς ελεύθερα οι γυναίκες και τα παιδιά των ειδωλολατρών ΙΕΡΕΩΝ να προτιμούν τον Χριστιανισμό από την ειδωλολατρία!
Και μιλάει για σφαγές όταν ξέρουμε ότι επί Θεοδοσίου λειτουργούσε κανονικότατα ο ναός-πορνείο της Αφροδίτης, η Ακαδημία ΑΘηνών ήταν ακόμη ανοιχτή και φυσικά, το μεγάλο ειδωλολατρικό κέντρο των Αθηνών βίωνε ειρηνική συνύπαρξη με τον Χριστιανισμό.
Αυτά τα είδαμε με στοιχεία και όχι με απάτες! Και αποτελεί απάτη η επίκληση του Μαλάλα που μιλάει για καταστροφή όλων των ναών, και όποιος επικαλείται τον Μαλάλα, οφείλει να ξέρει και να έχει ερευνήσει ότι ο Μαλάλας στο σημείο αυτό γράφει υπερβολές που διαψεύδονται, και τις διέψευσα ήδη.
Και το κυριότερο, σύμφωνα με το Κείμενο της Εκκλησιαστικής Αλήθειας που ο ίδιος ο χρήστης Δήκτης επικαλείται, οι ειδωλολάτρες μεταστρέφονταν όχι λόγω διωγμών, αλλά λόγω της κατάλυσης των ξοάνων τους, οπότε και κατάλαβαν οι ειδωλολάτρες "τα απατηλά μέσα, δι' ων οι της ειδωλολατρείας ιεροφάνται παρεπλάνουν τας συνειδήσεις και τους εθνικούς εν ταις θρησκευτικαίς αυτών πεποιθήσεσι συνεκράτουν"!
Όπως ακριβώς μας λέει και ο Βίος Πορφυρίου Γάζης, η πίστη των ειδωλολατρών κατέρρεε μόλις έβλεπε την αδυναμία των ξοάνων τους να προστατέψουν τον εαυτό τους, διότι τους είχαν πείσει ότι ήταν παντοδύναμα.
Οπότε, χρήστη Δήκτη ομολόγησε όλες τις παραχαράξεις σου και ζήτα συγγνώμη αντί να ψελλίζεις αστείες δικαιολογίες ή να προσπαθείς να βγεις από το θέμα. Δεν πρόκειται να σου γίνει η χάρη...
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
Οπότε, χρήστη Δήκτη ομολόγησε όλες τις παραχαράξεις σου και ζήτα συγγνώμη αντί να ψελλίζεις αστείες δικαιολογίες ή να προσπαθείς να βγεις από το θέμα. Δεν πρόκειται να σου γίνει η χάρη...
ΑπάντησηΔιαγραφή[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
Σιγά μη ζητήσει συγγνώμη!
Χο χο χο!!!
Προτιμάει να τον λες απατεώνα και να ξεσκεπάζεις τις απάτες του παρά να παραδεχθεί ότι ηττήθηκε ο Παγανισμός και απορρίφθηκε από τον Κόσμο.
ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ
@ Κάθε τι που αναφέρει το κείμενο σχετικά με τους ειδωλολάτρες αφορά μόνο τους χώρους λατρείας και τίποτε άλλο. Και εφόσον δεν μπορούσαν να τελέσουν δημόσια την λατρεία (μετά την προσπάθεια κατάληψης της εξουσίας με ανατροπή του αυτοκράτορα από τον Αρβογάστη), αναγκάσθηκαν να την τελούν ιδιωτικά. @
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως να μην αντιλαμβάνεσαι τι ακριβώς σημαίνει αυτό.
Ισοδυναμεί (π.χ. για το Χριστιανισμό) με το γκρέμισμα των εκκλησιών και την απαγόρευση τέλεσης της θείας λειτουργίας και των μυστηρίων.
Ισοδυναμεί με ολοκληρωτική απαγόρευση της θρησκείας των Ελλήνων.
Το ότι αναγκάστηκαν να τελούν τις ιεροτελεστίες τους ΕΝ ΚΡΥΠΤΩ, δεν σημαίνει ότι επιτρεπόταν η ιδιωτική άσκηση της θρησκευτικής τους λατρείας. Αυτό αποδεικνύεται άλλωστε από τη νομοθεσία που τέθηκε σε ισχύ.
Πάντως, με εξέπληξες ευχάριστα γιατί από τύπους σαν και σένα δεν περίμενα να παραδεχτούν έστω και αυτούς τους διωγμούς. Βέβαια δεν θα μπορούσες να κάνεις και διαφορετικά αφού αποτελεί ομολογία μιας επίσημης ορθόδοξης πηγής.
Τον Βίο του Πορφυρίου καλά θα κάνεις να τον διαβάσεις πιο προσεκτικά. Αποτελεί ύμνο των απανταχού της γης μισαλλόδοξων τραμπούκων, ενώ ο ίδιος και τα φανατισμένα γκρουπούσκουλα που τον ακολουθούσαν στην έκρηξη μισαλλοδοξίας, αποτέλεσαν προτύπωση των SS και των εφόδων τους:
«Μετά δε ταύτα και των οικιών εγένετο έρευνα. Πολλά γαρ υπήρχεν είδωλα εν πλείσταις αυλαίς, και τα ευρισκόμενα τα μεν πυρί παρεδίδοντο, τα δε εις βόρβορον ερρίπτοντο. Ευρίσκοντο δε και βιβλία πεπληρωμένα γοητείας, άτινα ιερά αυτοί έλεγον, εξ ών τας τελετάς και τα άλλα αθέμιτα εποίουν οι της ειδωλομανίας, και αυτά δε ομοίως ίσα της θεοίς αυτών έπισχον.»
Άραγε ποια γνώμη θα είχαν οι ορθόδοξοι για κάποιον που μπουκάρει στα σπίτια τους και καταστρέφει τα ιερά και όσιά τους; Θα τον έκαναν άγιο, όπως τον τραμπούκο Πορφύριο;
Ο Ιωάνης Μαλάλας αν δεν ήταν χριστιανός ορθόδοξος θα ήταν ψεύτης και απατεώνας. Έλα όμως που ήταν χριστιανός ορθόδοξος. Θα τον κατηγορήσουμε λοιπόν ότι γράφει ... υπερβολές.
Και φυσικά, πάλι ... υπερβολές γράφει όταν αναφέρει σφαγές Ελλήνων:
«Εν τω αυτώ δε χρόνω διωγμός γέγονεν Ελλήνων μέγας και πολλοί εδημεύθησαν, εν οις ετελεύτησαν Μακεδόνιος, Ασκληπιόδοτος, Φωκάς ο Κρατερού και Θωμάς ο Κοιαίστωρ, και εκ τούτου πολύς φόβος γέγονεν.»
Και εκείνος ο Σωζομενός στην “Εκκλησιαστική Ιστορία” ... υπερβολές γράφει κι αυτός:
«των δ’ αυ Ελληνιστών μικρού πάντες κατ’ εκείνο καιρού διεφθάρησαν. .....
Παραπλησίως δε διά την αυτήν αιτίαν διεφθάρησαν οι ανά πάσαν την αρχομένην λαμπρώς φιλοσοφούντες. Ασχέτου δε της του βασιλέως οργής ούσης και εις μη φιλοσόφους, εσθήτι δε τη εκείνων χρωμένους ο φόνος εχώρει, ως μηδέ τους άλλα επιτηδεύοντας κροκωτοίς ή τριβωνίοις αμφιέννυσθαι δι’ υπόνοιαν κινδύνου και δέος, ως αν μη δόξωσι περί μαντείας και τελετάς εσχολακέναι.» (6.35.1, 6.35.6 - 6.35.8)
Για άλλη μια φορά σου επισημαίνω πως δεν κατέφυγα σε μη χριστιανούς συγγραφείς όπως ο Αμμιανός Μαρκελλίνος κ.ά. γιατί ως γνωστόν αυτοί είναι “ψεύτες και απατεώνες”.
Κι αν οι σφαγές Ελλήνων έγιναν κυρίως από “αιρετικούς” αυτοκράτορες, αυτό δεν ακυρώνει την ιστορική πραγματικότητα. Γενικότερα το χριστιανικό Βυζάντιο έδειξε στην πράξη τι σημαίνει για τους χριστιανούς το “ει τις θέλει οπίσω µου ελθείν”.
υγ. Μην κυνηγάς ανεμόμυλους Δον Παναγιώτη. Το επεξηγηματικό σχόλιο, δεν ισχυρίστηκα ότι ήταν από την “Εκκλησιατική Αλήθεια”.
Το επεξηγηματικό σχόλιο, είναι ακριβώς αυτό: επεξηγηματικό. Δεν αλλάζει το νόημα του κειμένου.
Αν αυτό:
«Οι συνεχείς διωγμοί κατά των εθνικών από αυτοκράτορα σε αυτοκράτορα, ηνάγγασαν τους Έλληνες να τελούν τις ιεροπραξίες εν κρυπτώ και να διδάσκουν τας παίδας αυτών εν κρυπτώ»
αποτελεί παραχάραξη αυτού:
«ηναγκάσθησαν να τελώσι εν κρυπτώ τας ιεροπραξίας αυτών.»
ε τότε να πας σε φιλόλογο, γιατρό, ψυχολόγο, ψυχίατρο.
Περαστικά σου.
Δήκτης.
Ισοδυναμεί με ολοκληρωτική απαγόρευση της θρησκείας των Ελλήνων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔήκτης.
Εννοείς τη θρησκεία των χωρικών και όχι των Φιλοσόφων. Οι Φιλόσοφοι είχαν ήδη αρνηθεί την πλάνη του Δωδεκάθεου.
O Κεραυνός
1/1
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Ιουστινιανός εφάρμοσε σκληρή νομοθεσία έναντι των αιρετικών και των ειδωλολατρών. Ταυτόχρονα όμως, εφάρμοσε σκληρή νομοθεσία έναντι και των ορθοδόξων ώστε να η Ορθοδοξία να πλησιάσει τον μονοφυσιτισμό και να ικανοποιηθούν οι μονοφυσίτες.
Κατά συνέπεια, η σύνδεση Εκκλησίας και νομοθεσιών είναι εντελώς γελοία. Άρα,
Γελοιοποιεί τη σύνδεση των νομοθεσιών του Ιουστινιανού με την Εκκλησία:
1) Το γεγονός ότι ο Ιουστινιανός προσπάθησε να κάνει μονοφυσίτες τους ορθοδόξους.
2) Το γεγονός ότι ο Ιουστινιανός ασκεί διώξεις στους ορθοδόξους όταν αρνούνται να γίνουν όσο μονοφυσίτες αυτός επιθυμούσε.
3) Το γεγονός ότι για ιεραποστολή ανάμεσα στους ειδωλολάτρες στέλνει τον μονοφυσίτη Ιωάννη Εφέσσου, έχοντας καταλάβει από τις αντιδράσεις που υπήρξαν όταν ευνοούσε τους Μονοφυσίτες εις βάρος των Ορθοδόξων, ότι η Ορθοδοξία δεν έχει ουδεμία σχέση με τον Μονοφυσιτισμό.
4) Το γεγονός ότι τα περί βίαιας επιβολής πίστης και νηπιοβαπτισμού, τα απορρίπτει η Ορθόδοξη Εκκλησία στους Ιερούς Κανόνες της όπως αποδεικνύεται από τα σχετικά άρθρα μας που η Εκκλησία μιλάει για ελεύθερη αποδοχή της πίστης και βαπτίζει μόνο νήπια που οι γονείς τους είναι ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ πιστοί Ορθόδοξοι.
Γελοιοποιεί τον υποτιθέμενο ρεαλισμό του εδαφίου του Μαλάλα:
1) Ο Μαλάλας μας λέει ότι όλοι οι αλλόδοξοι υποχρεώνονταν από την νομοθεσία να γίνουν Ορθόδοξοι μέσα σε τρεις ΜΗΝΕΣ. Κι εμείς βλέπουμε μέχρι τον θάνατο του Ιουστινιανού να επιχειρεί ακόμη να κάνει τους ορθοδόξους, μονοφυσίτες!
2) Ο Μαλάλας μας μιλάει για "Μέγα διωγμό" ειδωλολατρών, και τρίμηνη προθεσμία, κι εμείς βλέπουμε επί 17-19 ΧΡΟΝΙΑ ο Ιωάννης Εφέσσου να προσπαθεί να κάνει ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΕΣ τους ειδωλολάτρες!
Μια παρατήρηση: Ο Μαλάλας μιλάει για "Μέγα διωγμό", όμως, οι ιστορικοί αναφέρουν ότι ειδωλολάτρες υπήρχαν ελάχιστοι. Άρα, δεν μπορεί να υπήρξε "Μέγας διωγμός".
Δεύτερη παρατήρηση: Ο Μαλάλας εκτός άλλων, μας μιλάει για τον Θωμά τον Κοιαίστορα! Κοιαίστορας όμως ήταν άνθρωπος του αυτοκράτορα με θέση υπαλλήλου! Άρα, το γεγονός ότι ο Μαλάλας μιλάει για "Μέγα διωγμό" γενικά, δεν μας βεβαιώνει και ότι ο Κοιαίστορας διώχθηκε από μισαλλοδοξία αλλά μπορεί να διώχθηκε και για άλλους λόγους, όπως απιστία ή προδοσία. Διότι, για ποιον λόγο επί Ιουστίνου και Ιουστινιανού να ήταν στη θέση αυτή ειδωλολάτρης, αν ο Ιουστινιανός (που είχε τεράστια επιρροή ακόμη και επί Ιουστίνου) έσφαζε τους ειδωλολάτρες;
3) Παρά ταύτα, ο Μαλάλας μας μιλάει για "Μέγα διωγμό" ειδωλολατρών, και εμείς βλέπουμε το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ, όταν έκλεισε η Ακαδημία, άφησε ο Ιουστινιανός τους καραμπινάτους ειδωλολάτρες να... φύγουν στην Περσία χωρίς να τους σφάξει!
4) Ακόμα πιο απίστευτο, παρά τον "Μέγα διωγμό", οι ειδωλολάτρες της Ακαδημίας, επειδή δεν πέρναγαν καλά στην Περσία, ΖΗΤΗΣΑΝ να γίνει συμφωνία ανάμεσα στους Πέρσες και τον Ιουστινιανό ώστε να επιστρέψουν στο Βυζάντιο! Θα ήταν ποτέ δυνατόν να γίνονταν οι εκτεταμένες σφαγές που φαντάζονται οι νεο-παγανιστές, και να επέστρεφαν στο Βυζάντιο; Θα ήταν ποτέ δυνατόν να εμπιστευτεί τη ζωή του, ένας αριστερός στον Χίτλερ, ή ένας ακροδεξιός στον Στάλιν;
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
2/2
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπάτη 1η του Χρήστη Δήκτη
Μόνο η ψυχιατρική θα μπορούσε να δώσει απάντηση, στο που βρίσκουν το θράσος κάποιοι να ονομάζουν την άμυνα στη βία ως "διωγμό"! Σύμφωνα με την απάτη του νεοπαγανισμού όταν ο στρατός σταματά τους σφαγείς, εκτελεί... διωγμούς. Αυτή είναι μία από τις μεγαλύτερες απάτες του κινήματος της νεο-ειδωλολατρίας και των φίλων της. Α! Συγγνώμη που το είπα αυτό μπροστά σου χρήστη Δήκτη...
Η αναφορά π.χ. στον Βίο Πορφυρίου Γάζης, όπου μετά τα σφαγεία που υπέστησαν οι Χριστιανοί στη Γάζα, ο χρήστης Δήκτης προσπαθεί να δείξει ότι ο ερχομός του στρατού που αστυνομεύει την περιοχή ασκεί, "διωγμούς", αποτελεί μέγιστη απάτη. Αυτό έλειπε, να αφήσουν ανενόχλητους τους ειδωλολάτρες μέχρι να μην μείνει ούτε ένας χριστιανός. Και επίσης, η αστυνόμευση αυτή ήταν τόσο... "τρομακτική", που οι ειδωλολάτρες, αμέσως μόλις φεύγει ο στρατός, ξαναρχίζουν να σφάζουν τους χριστιανούς! Και μέσα από όλες αυτές τις σφαγές, η νεο-παγανιστική απάτη έχει να πει ότι ο στρατός έμπαινε στα σπίτια των σφαγέων!
Τι άλλο θ' ακούσουμε...
Στο ίδιο πλαίσιο, οι κατ' επανάληψη σφαγές από τους ειδωλολάτρες και τα επαναστατικά κινήματα, οδηγούν στο κλείσιμο ναών και απαγόρευση μιας λατρείας που την ασκούσαν πλέον ελάχιστοι και η άσκησή της ισοδυναμούσε με κανιβαλισμό ή "ιερή"πορνεία. Ασφαλώς λοιπόν η Πολιτεία δεν θα άφηνε τους ψυχοπαθείς να κάνουν ανθρωποθυσίες και να συναθροίζονται σε πλήθη, όταν οι συγκεντρώσεις τους οδηγούσαν σε σφαγές αθώων.
Άρα, καμία αντιστοιχία δεν υπάρχει ανάμεσα στις απαγορεύσεις των ειδωλολατρών προς τους Χριστιανούς, διότι οι Χριστιανοί ήταν ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΘΩΟΙ, σε αντίθεση με τους ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ειδωλολάτρες. Όμως αυτό και πάλι δεν συνδέει την Εκκλησία με αυτά. Οι Ιεροί Κανόνες που αποτελούν επίσημη έκφραση της Εκκλησίας πουθενά δεν αναφέρουν υποχρεωτικό εκχριστιανισμό των ειδωλολατρών, και όπως είδαμε, η Καρθαγένη δεν επιτρέπει στους Χριστιανούς να χαλάσουν ούτε καν τα υπολείμματα των ειδωλολατρικών βωμών.
Απάτη 2η του Χρήστη Δήκτη
Παραδέχθηκε ο ίδιος την απάτη αυτή, ότι δηλ. έβαλε σε εισαγωγικά ως αυτούσια μια ολόκληρη παράγραφο που δεν υπήρχε στο κείμενο που επικαλέστηκε. Και λέει ψευδώς ότι "Το επεξηγηματικό σχόλιο, δεν ισχυρίστηκα ότι ήταν από την “Εκκλησιατική Αλήθεια”, ενώ το έβαλε σε εισαγωγικά, πεντακάθαρα, και έτσι ισχυρίστηκε ότι ήταν από την “Εκκλησιατική Αλήθεια”! Και παραδέχθηκε άλλωστε ότι κακώς το έκανε!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
3/3
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπάτη 3η του χρήστη Δήκτη
Έγραψε ότι το τεύχος της "Εκκλησιαστικής Αλήθειας" μιλάει για "διωγμούς" ειδωλολατρών, συνδέοντας αυτούς τους διωγμούς κατ'΄επανάληψη με σφαγές ειδωλολατρών, ενώ το τεύχος της "Εκκλησιαστικής Αλήθειας" δεν λέει λέξη για τέλεση τέτοιων διωγμών. Επιπλέον, εξακολουθεί να μας λέει ότι οι νομοθεσίες απαγόρευσης της λατρείας ως αποτέλεσμα επαναστατικού κινήματος επί Θεοδοσίου αποτελεί "διωγμό". Αυτά τα διατάγματα που έκλειναν τους παγανιστικούς βωμούς και εμπόδιζαν την συνάθροιση των κατ' επανάληψη επικίνδυνων ειδωλολατρών και τους οδηγούσαν στην κατ' ιδίαν τέλεση των λατρειών τους, την ονομάζει και πάλι "διωγμό"! Και αυτό, παρά το γεγονός ότι το τεύχος της "Εκκλησιαστικής Αλήθειας" που ο ίδιος επικαλείται, λέει ξεκάθαρα ότι μόλις οι ειδωλολάτρες αντέδρασαν αντί να τους σφάξουν οι "διώκτες", σταμάτησαν τα κλεισίματα των παγανιστικών βωμών...
Απάτη 4η του χρήστη Δήκτη
Στο αποκορύφωμα της απατηλής του τακτικής, ο -ευθέως το ξαναλέμε- απατεώνας χρήστης Δήκτης, φέρνει εδάφιο του Σωζομενού που αναφέρεται στον σφαγέα των ορθοδόξων, τον Αρειανιστή Βάλη, που με συμμαχία των ειδωλολατρών κατέσφαζε τους ορθοδόξους. Το συγκεκριμένο περιστατικό είχε να κάνει με μια ενέργεια προδοσίας και ανατροπής του αυτοκράτορα από παγανιστές που έφερε αντίποινα από τον -κατά τα άλλα- προστάτη τους!
Προσέχουμε δηλαδή ότι προσπάθησε και πάλι, να φέρει ως επιχείρημα μία από τις μεγαλύτερες απάτες των νεο-ειδωλολατρών του διαδικτύου:
(βλ. και εδώ: http://www.oodegr.com/neopaganismos/diogmoi/diwgmoi_vali_1.htm )
Ιδού οι κατήγοροι…
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
@ Κατά συνέπεια, η σύνδεση Εκκλησίας και νομοθεσιών είναι εντελώς γελοία. @
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα θες και τα λες αυτά ή σου ξεφεύγουν;
«Ων χάριν αιτήσαι δει τους θρησκευτικωτάτους βασιλείς, ώστε τα εγκαταλείμματα των ειδώλων τα κατά πάσαν την Αφρικήν κελεύσαι παντελώς ανακοπήναι, και γαρ εν πολλοίς τόποις παραθαλασσίοις και διαφόροις κτήσεσιν ακμάζει έτι της πλάνης ταύτης η αδικία, ίνα παραγγελθώσι και αυτά απαλειφθήναι, και οι ναοί αυτών, οι εν τοις αγροίς και αποκεκρυμμένοις τόποις χωρίς τινός ευκοσμίας καθεστώτες, παντί τρόπω κελευσθώσι καταστραφήναι.»
[Κανών νη’ Συνόδου Καρθαγένης 419 μ.Χ.]
«Ομοίως ήρεσεν αιτηθήναι από των ενδοξοτάτων βασιλέων, ίνα τα λείψανα της ειδωλολατρίας, μη μόνον τα εν ξοάνοις, αλλά και εν οιοισδήποτε τόποις ή άλσεσιν ή δένδροις, παντί τρόπω εξαλειφθώσιν.»
[Κανών πδ’ Συνόδου Καρθαγένης 419 μ.Χ.]
H Eκκλησία ζητούσε ακόμη και οι εγκαταλελλημένοι ναοί, ακόμη και τα είδωλα που ήταν σε άλση, να τα καταστρέψουν οι “θρησκευτικώτατοι” βασιλείς. Ακόμη και τα ερείπια της θρησκείας των Ελλήνων δεν τα ανεχόταν η Εκκλησία και ζητούσε να εξαφανίσουν οι αυτοκράτορες κάθε ίχνος της, κάθε θύμησή της.
Οι κανόνες της Εκκλησίας φανερώνουν ότι αυτή ζητούσε την εφαρμογή μέτρων κατά της θρησκείας των Ελλήνων και των ιερών τους.
Η απαγόρευση των αιρετικών συγγραμμάτων και η παράδοσή τους στην πυρά, είχε νομοθετηθεί ήδη από την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου.
Την παράδοσή τους στην πυρά απαιτούσε όμως και η Εκκλησία με κανόνα της:
«Τα ψευδώς υπό των της αληθείας εχθρών συμπλασθέντα μαρτυρολόγια, ως αν τους του Χριστού μάρτυρας ατιμάζοιεν, και προς απιστίαν ενάγοιεν τους ακούοντας, μη επ’ εκκλησίαις δημοσιεύεσθαι προστάσσομεν, αλλά ταύτα πυρί παραδίδοσθαι. Τους δε ταύτα παραδεχομένους, ή ως αλληθέσι τούτοις προσέχοντας, αναθεματίζομεν.»
[Κανών ξγ’ Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου]
«Πάντα τα μειρακιώδη αθύρματα και μανιώδη βακχεύματα, τα ψευδοσυγγράμματα, τα κατά των σεπτών εικόνων γινόμενα, δέον δοθήναι τω επισκόπω Κωνσταντινουπόλεως, ίνα αποτεθώσι μετά των λοιπών αιρετικών βιβλίων. Ει δε τις ευρεθείη ταύτα κρύπτων, ει μεν επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος είη, καθαιρείσθω, ει δε λαϊκός ή μοναχός, αφοριζέσθω.»
[Κανών θ’ Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου Νίκαια 787 μ.Χ.]
Και σύμφωνα με την ερμηνεία του συγκεκριμένου κανόνα από το “Πηδάλιον”, η ιδιωτική κατοχή αιρετικού συγγράμματος ήταν αρκετή για να επιφέρει τον αφορισμό:
«να βαλθούν με τα άλλα βιβλία των αιρετικών εις έναν τοιούτον τόπον δηλαδή από τον οποίον να μη δύναται να λάβει τινάς αυτά, διά να τα αναγνώση πώποτε. Όποιος δε ήθελε κρύψη ταύτα προς εδικήν του ή εις άλλων ανάγνωσιν, Επίσκοπος ων, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος, ας καθαίρεται, Λαϊκός δε, ή Μοναχός, ας αφορίζεται.»
Οι ποινές βέβαια που μπορούσε να επιβάλλει η Εκκλησία ήταν η καθαίρεση και ο αφορισμός. Τις άλλες ποινές, όπως η εξορία, οι ακρωτηρισμοί, η εκτύφλωση, η γλωσσοτομία, η ρινοκοπία, η καυλοτόμησις (πολλάκις μετ' εμπηγμού αιχμηρών αντικειμένων εις την υπολειπόμενη ουρήθρα) και φυσικά τη θανατική ποινή, μπορούσε να τις επιβάλλει μόνο ο “θρησκευτικώτατος” και θεοστήρικτος χριστιανός αυτοκράτορας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς δούμε πόσο γελοία είναι η σύνδεση Εκκλησίας και νομοθεσιών, κατά τον ορθόδοξο Ρωμανίδη:
«Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, συνεκαλούντο υπό του βασιλέως των Ρωμαίων με σκοπόν να αναγάγη εις Ρωμαϊκόν νόμον την έναντι των αιρετικών κοινήν πίστιν και πράξιν των Αυτοκεφάλων και Αυτονόμων Εκκλησιών.»
[“Εκκλησιαστικαί Σύνοδοι και Πολιτισμός” «Θεολογία» τόμος 1995, τεύχος 4, σελ. 646-680]
«η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έκαμε την Ορθόδοξον πίστιν και πράξιν και το συνοδικόν της σύστημα μέρος της νομοθεσίας και της διοικήσεώς της»
[Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου, Αγίου Όρους, “Ορθοδοξία, Ελληνισμός, πορεία στην 3η χιλιετηρίδα” 1966, σελ. 67-87].
Περαστικά σου (αν και η περίπτωσή σου είναι ανίατη).
υγ. Ο Πορφύριος με τα βασιλικά διατάγματα -τα παρακελευόμενα ώστε καταστραφήναι τα ειδωλεία και πυρί παραδοθήναι- υπό μάλης, έδειξε έμπρακτα (τύπτοντας αυτούς ράβδοις και σκυτάλαις) τι σημαίνει το «αγαπάτε τους εχθρούς υμών, και ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς».
Όποιος δικαιολογεί τα όσα έπραξε ο Πορφύριος και το συνάφι του, δικαιολογεί και όποιον μπουκάρει στα σπίτια χριστιανών, καίει την αγία Γραφή και ρίχνει στο βόθρο τα εικονίσματα.
«Πολλά γαρ υπήρχεν είδωλα εν πλείσταις αυλαίς, και τα ευρισκόμενα τα μεν πυρί παρεδίδοντο, τα δε εις βόρβορον ερρίπτοντο.»
Δήκτης.
Και το δικό μου σχόλιο θα είναι το τελευταίο, αν και θα μπορούσα να συνεχίσω για πολλά ακόμη σχόλια, καθόσον οι πηγές οι οποίες γελοιοποιούν τους χυδαία ανιστόρητους ισχυρισμούς σου είναι σχεδόν ανεξάντλητες, χωρίς καν να συμπεριλάβω σ’ αυτές θύραθεν βιβλιογραφία ή έργα ιστορικών μη φιλικώς προσκειμένων στην Ορθοδοξία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μεταξύ των πηγών αυτών είναι και η «Βυζαντινή Ιστορία» που διδασκόταν (ίσως να διδάσκεται ακόμα) στο Ιστορικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, η συγγραφέας της οποίας κάθε άλλο παρά αρνητικά τοποθετημένη είναι απέναντι στη Ορθοδοξία, αν λάβουμε υπόψη μας το ακόλουθο:
«Καθημερινώς προσήρχοντο εις την ηρεμίαν των μοναστηρίων ή την αυστηράν ερημικήν μόνωσιν άτομα, επιθυμούντα να αφοσιωθούν εις την ηθικήν τελείωσιν.»
[«Βυζαντινή Ιστορία» Αικ. Χριστοφιλοπούλου τόμος Α’ σελ. 174]
Παρά την φιλοορθόδοξη άποψή της για τη γάγγραινα τής αυτοκρατορίας, το μοναχισμό, γράφει στη συνέχεια για τη θρησκευτική και εκκλησιαστική πολιτική του Θεοδοσίου του Α’ και του Ιουστινιανού:
«Αι βαθείαι ρίζαι της εθνικής θρησκείας εις τον καθ’ ημέραν βίον, δημόσιον και ιδιωτικόν, δεν ήτο δυνατόν να αποκοπούν από της μιας στιγμής εις την άλλην. Η αυτοκρατορική νομοθεσία χωρεί σταδιακώς εις τον περιορισμόν των λατρευτικών εκδηλώσεων της παλαιάς θρησκείας. Νομοθεσία και πράξεις του Θεοδοσίου δεικνύουν την μεγάλην φροντίδα του διά την εδραίωσιν της πίστεως. ........ Διά νεωτέρων διαταγμάτων ελήφθησαν διοικητικαί και ποινικαί κυρώσεις κατά των διαφόρων αιρέσεων, ενώ η αποστασία ήτοι η εγκατάληψις της χριστιανικής πίστεως εχαρακτηρίσθη ως αξιόποινον αδίκημα. Μεταξύ των μέτρων πιέσεως των αποστατών ήσαν περιορισμοί κατά την σύνταξιν διαθήκης και την εν γένει χαριστικήν διάθεσιν περιουσίας.
Τάξας μεταξύ των στόχων της εκκλησιαστικής πολιτικής ο Ιουστινιανός την προσέλευσιν πάντων των πλανηθέντων υπηκόων του, εθνικών, Ιουδαίων, Σαμαρειτών, αιρετικών, εις την αληθή των χριστιανών πίστιν, μετεχειρίσθη μέτρα οικονομικής και διοικητικής πιέσεως. Απηγόρευσεν εις τους εθνικούς, Ιουδαίους, Σαμαρείτας, να καταλίπουν την περιουσίαν των διά δωρεάς ή διαθήκης εις μη χριστιανούς. Απέκλεισεν αυτούς των δημοσίων θέσεων και απηγόρευσε να έχουν δούλους χριστιανούς. Η εις το φανερόν τέλεσις θυσιών ή η λατρεία αρχαίων θεών επέσυρε βαρυτάτας ποινάς. ........ Εκ των παλαιών αιρετικών απηνώς εδιώκοντο Μοντανισταί και Μανιχαίοι. Αρειανοί ήσαν οι Βάνδαλοι της Βορείου Αφρικής και οι Οστρογότθοι εν Ιταλία, οίτινες μετά την κατάλυσιν των αντιστοίχων βασιλείων των, κατέστησαν υπήκοοι του αυτοκράτορος. Αι εκκλησίαι και η περιουσία των παραχωρήθησαν εις τον ορθόδοξον κλήρον της περιοχής, ενώ οι ίδιοι επιέζοντο όπως προσέλθουν εις την ορθοδοξίαν.»
[«Βυζαντινή Ιστορία» Αικ. Χριστοφιλοπούλου τόμος Α’ σελ. 175, 176, 292]
Κι ένα τελευταίο, από άλλο σύγγραμμα που διδάσκεται στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και φυσικά, το αγνοούν τα παπαδοπαίδια της ΟΟΔΕ:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Οι αυτοκράτορες έχουν επίγνωση της συνεκτικής δύναμης της θρησκείας γι’αυτό επαγρυπνούν για την καταπολέμηση των αιρέσεων, που προκαλούν ταραχές και χωριστικές τάσεις σε διάφορα τμήματα της αυτοκρατορίας. Δεν περιορίζονται στη διακυβέρνηση του κράτους αλλά επεμβαίνουν και στη διοίκηση της Εκκλησίας. Έχουμε δηλαδή συγκέντρωση της κοσμικής και πνευματικής εξουσίας στα χέρια του μονάρχη (καισαροπαπισμός) αντίθετα με τον παποκαισαρισμό της Δύσης. Ο κάθε αυτοκράτορας που ανέβαινε με οποιονδήποτε τρόπο στο θρόνο, φρόντιζε να εκλεγεί Πατριάρχης, με τον οποίο θα μπορούσε να συνεργαστεί. Αν ο Πατριάρχης δεν συμφωνούσε με τις πράξεις του αυτοκράτορα, εκθρονιζόταν. ........ Ο Χριστιανισμός, θρησκεία της αγάπης και της συγγνώμης, καταφύγιο των ταπεινών και καταπιεζόμενων, γίνεται αιτία διωγμών, βίας, αφορμή πολέμων και μισαλλοδοξίας, όπως αργότερα και στη Δύση. “Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν”, είπε ο Χριστός. Εν ονόματί Του όμως, εθνικοί, Ιουδαίοι, αιρετικοί, ετερόδοξοι, καταπιέζονται και οι διωγμοί τους, προκαλούν χωριστικές τάσεις σε πολλά τμήματα της αυτοκρατορίας. Το 528 επιβάλλεται υποχρεωτικά το βάπτισμα και το 529 κλείνουν οι φιλοσοφικές σχολές της Αθήνας. Πολυάριθμοι σύνοδοι καθορίζουν το δόγμα και το δόγμα επιβάλλεται με τη βία.»
[«Εισαγωγή στη Βυζαντινή Λογοτεχνία» Α. Βασιλακοπούλου - Ιωαννίδου σελ. 22].
@ Ακόμα και για το ζήτημα των αιρετικών συγγραμμάτων, η Εκκλησία έχει δικαίωμα να δώσει μέτρα πνευματικής προφύλαξης στους ανθρώπους. @
Είναι ολοφάνερο ότι αποτελείς μεσαιωνικό απολίθωμα.
Αυτό για τον πολιτισμένο και ελέυθερο κόσμο, δεν είναι “πνευματική προφύλαξη”, είναι κατάλυση βασικών δικαιωμάτων ελευθερίας. Αλλά αυτά είναι “ψιλά” -αν όχι άγνωστα- γράμματα για σένα.
υγ. (αποχαιρετιστήριον):
«Ωσαύτως μεμαθήκαμεν εν τε τη Αρμενίων χώρα, και εν ετέροις τόποις, εν τοις σάββασι και εν ταις Κυριακάς της αγίας Τεσσαρακοστής, ωά και τυρόν εσθίειν τινάς. Έδοξε τοίνυν και τούτο, ώστε την κατά πάσαν την οικουμένην του Θεού εκκλησίαν, μια κατακολουθούσαν τάξει, την νηστείαν επιτελείν, και απέχεσθαι, ώσπερ θυτού παντοίου, ούτω δη ωού, και τυρού, α καρπός εισί, και γεννήματα, ων απεχόμεθα. Ει δε μη τούτο παραφυλλάττοιεν, ει μεν κληρικοί είεν, καθαιρείσθωσαν, ει δε λαϊκοί, αφοριζέσθωσαν.»
(Κανών νστ’ Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου)
Ρητορικόν ερώτημα: Αφορίζει η Ορθοδοξία όσους τρώνε αυγά και τυρί τη Σαρακοστή;
Δήκτης.
1/2
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που δεν ξέρω, είναι αν αφορίζεται η απάτη...
Α, συγγνώμη που το είπα αυτό μπροστά σου...
Διευκρινίζω ότι ο χρήστης Δήκτης είναι κατηγορούμενος για πολλαπλές απάτες παραχαράξεις στις πηγές, οπότε απαντάω με την επιφύλαξη ότι και πάλι έχει διαπράξει απάτη. Όμως είναι τόσο απλές οι απαντήσεις, που απαντάμε ακόμα και σε παραχαραγμένα αποσπάσματα.
Ας δούμε λοιπόν πως μπορεί να καταλάβει κάποιος τους άσχετους:
Πρώτον, παρόμοιες απόψεις με -υποτίθεται- της Βασιλικοπούλου, προσωπικά γνωρίζω δεκάδες. Το ζήτημα δεν είναι αν υπάρχουν, το ζήτημα είναι ότι αποδεικνύω με έγκυρο τρόπο ότι ουδέποτε κατάφερε οποιοσδήποτε να επιβάλλει το δόγμα με τη βία.
Διότι απόψεις για την ιστορία, είδαμε να εκφράζει και ο πανεπιστημιακός Βερέμης στη σειρά του Σκάι, όπως και η Ρεπούση με τον "συνωστισμό" στη Σμύρνη.
Αυτό που δείχνει τον ερευνητή από τον σαλτιμπάγκο είναι ότι γνωρίζει τις ανεδαφικές ή τις όχι καλά στηριγμένες απόψεις, και τότε, επίσης με επιστημονική βιβλιογραφία, τις ανατρέπει όπως είδες πιο πάνω.
Παράδειγμα:
Η Βασιλικοπούλου λέει ότι επί Ιουστινιανού, το δόγμα επιβάλλεται με τη βία.
Η απάντηση είναι προφανής: Γιατί τότε οι ορθόδοξοι δεν αποδέχονται τον Αφθαρτοδοκητισμό;
Ωπ! Να πως την πατάει ο κάθε χρήστης Δήκτης.
Άρα, χρειάζεται να πάρει πίσω και να διευκρινήσει η Βασιλικοπούλου καλύτερα τη θέση της;
ΑΠΟΛΥΤΩΣ!
Ιστορία δεν μαθαίνεις απατεώνα χρήστη παίρνοντας απλά ένα βιβλίο στα χέρια σου, αλλά παίρνοντας χιλιάδες βιβλία και μελετώντας σε βάθος, ώστε να καταλάβεις το "πως" και το "γιατί" του κάθε ερευνητή, με βεβαιότητα και τεκμηρίωση.
Οπότε, έτσι χαιρετάμε αναξιόπιστα πρόσωπα σαν και σένα χρήστη Δήκτη.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
2/2
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τις διώξεις, εδώ βρίσκεται η μεγαλύτερη κωμωδία της ιστορίας!
Πρώτον, οι "διώξεις" που απλά αναφέρονται σε νόμους, έχουν γιγάντια απόσταση από διώξεις που τυχόν εφαρμόστηκαν. Νομίζω ότι το ξεσκέπασμα σου επάνω σε αυτό το ζήτημα ήταν διαφωτιστικό για όλους...
Επίσης, το ζήτημα δεν είναι αν υπάρχουν διώξεις, αλλά το ΤΙ ονομάζει ο καθένας "διώξεις". Διότι υπήρξαν διώξεις αθώων, όπως οι Χριστιανοί, αλλά υπήρξαν και διώξεις ενόχων, οι οποίοι με τις αποσχιστικές τους τάσεις, με τις συμμαχίες τους με τον εξωτερικό εχθρό, με το πλιάτσικο ή με τα κινήματα ανατροπής τους αυτοκράτορα, διώκονταν για εσχάτη προδοσία ή για λεηλασίες ή με την κατηγορία των επαναστάσεων ή της ρήξης με το κράτος όπως όλοι οι αιρετικοί που αναφέρονται στην ιστορία!
Πόσες φορές δεν εκμεταλλεύτηκαν την χρήση της λέξης" ΔΙΩΞΕΙΣ" από την βιβλιογραφία οι σαλτιμπάγκοι σαν και σένα για αιρετικές ομάδες κακοποιών όπως οι Παυλικιανοί και οι Βογόμιλοι που τους περιγράφουν ακόμα και σήμερα στο διαδίκτυο σαν να ήταν τα "αθώα παιδάκια" που τα κυνηγούσαν! Για τις οποίες ομάδες βεβαίως, απλά αναφέρουν την λέξη "ΔΙΩΞΕΙΣ" σκέτη, χωρίς να κάνουν τον κόπο να εξηγήσουν ή να ψάξουν ότι είχαν σφάξει, λεηλατήσει, προδώσει το κράτος, συμμαχήσει με τους Άραβες ή τους Πετσενέγκους, είχαν κάνει σκλαβοπάζαρα με θύματα τους ορθοδόξους και πολλά άλλα!.
Και το κυριότερο όλων, όπως καταλαβαίνεις, από τη στιγμή που όπως είπα στα προηγούμενα μηνύματα, η Πολιτεία υιοθετεί δική της νομοθεσία και όχι την πλήρη νομοθεσία της Εκκλησίας, όλο το βάρος των διώξεων πέφτει επάνω στην Πολιτεία και όχι στην Εκκλησία, η οποία κατ' επανάληψη διώχθηκε από το Κράτος χωρίς έλεος.
Δηλαδή, ο βασικός σκοπός των απατεώνων σαν και σένα που προβάλλουν τα επιχειρήματα αυτά με τις νομοθεσίες της πολιτείας, προσπαθώντας να πλήξουν την Εκκλησία, μόνο το γέλιο προκαλεί πλέον.
Το κολπάκι αυτό ίσχυσε για ένα διάστημα όσο πέρναγε στους αδιάβαστους ως κυριολεξία ο όρος "ορθόδοξη πολιτεία" το Βυζάντιο. Αυτός όμως είναι όρος που πράγματι, ανάλογα με το έργο ή την ομιλία που κάνει κάποιος, διευκολύνει την ιστορία ή την ρητορική, αλλά δεν αντιπροσωπεύει την ρεαλιστική πραγματικότητα. Διότι η Ορθοδοξία πλήρωσε τεράστιο φόρο αίματος και η Εκκλησία έθαψε ΧΙΛΙΑΔΕΣ μάρτυρες βάρβαρα σφαγμένους ΜΕΣΑ στο "Ορθόδοξο Βυζάντιο" από αιρέσεις και ειδωλολάτρες...
Γι' αυτό και οι αιρέσεις διώκονταν από την πολιτεία. Για παράδειγμα, οι κάθε είδους αιρετικοί και οι ειδωλολάτρες ήταν αυτοί που είχαν ξεκινήσει τα σφαγεία και πριν έρθει ο Μ. Κων/νος, και πριν έρθει ο Μ. Θεοδόσιος, και πριν έρθει ο Ιουστινιανός.
Οπότε απατεώνα χρήστη Δήκτη, πήγαινε να παίξεις με κανέναν άλλον και όταν ζητήσεις ΔΗΜΟΣΙΩΣ ΣΥΓΓΝΩΜΗ για τις κατ' επανάληψη απάτες σου με τις πηγές, τότε το συζητάμε.
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
Υ.Γ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι, άξιο παρατηρήσεως το απόσπασμα της Βασιλικοπούλου.
Μιλάει για Καισαροπαπισμό, πράγμα που έχει ανατραπεί εδώ και αρκετά χρόνια και ήδη το αναφέραμε.
Μιλάει για ... υποχρεωτικό βάπτισμα, πράγμα που απορρίπτει η Εκκλησία.
Μιλάει για το 529, άρα αναφέρεται επί Ιουστινιανού και λέει σε ένα προβληματικό κομμάτι ότι "Σύνοδοι καθορίζουν το δόγμα" που επιβάλλεται με τη βία.
Τον Αφθαρτοδοκητισμό, ποια σύνοδος τον αποφάσισε;
Αν επιβλήθηκε με την βία, γιατί οι ορθόδοξοι δεν είναι Αφθαρτοδοκήτες;
Αν μιλάει για τους Ορθοδόξους, τότε γιατί ο Ιουστινιανός στέλνει μονοφυσίτη στους ειδωλολάτρες για ιεραποστολή;
Αν επιβάλλεται με τη βία, γιατί θέλει να κάνει το αντίστροφο, δηλ. να κάνει μονοφυσίτες τους ορθοδόξους;
Αν επιβάλλεται με τη βία γιατί θέλει να συμβιβάσει αιρετικούς και Ορθοδόξους;
Ενδεικτικά ερωτήματα που δείχνουν ότι με τα "πασαλείμματα" του χρήστη Δήκτη δεν γίνεται ιστορική μελέτη...
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
“Οι διάδοχοι του Ιουλιανού έδειξαν εύνοια προς τον Χριστιανισμό, χωρίς όμως να καταδιώξουν την εθνική θρησκεία. Σιγά-σιγά όμως τα πράγματα άλλαξαν. Ο Γρατιανός (375-383) κατάργησε πολλά από τα προνόμια των εθνικών. Ο Θεοδόσιος Α’ (379-395) χαρακτήρισε την ειδωλολατρία σαν έγκλημα και την μαντεία σαν έσχατη προδοσία. Τρομεροί διωγμοί άρχισαν να ξεσπούν κατά της εθνικής θρησκείας και των αιρετικών. Ακόμη και η ποινή του θανάτου επιβλήθηκε στο όνομα του Ευαγγελίου κατά των εθνικών και των αιρετικών. Μάταια οι Ιεράρχες της Εκκλησίας που ήταν ποτισμένοι με το πνεύμα του Ευαγγελίου διαμαρτύρονταν ότι ο Χριστιανισμός δεν είχε ανάγκη από πυρ και σίδηρο για να επικρατήσει και ότι η βία αντίκειται στο πνεύμα του Ευαγγελίου. Δυστυχώς ο φανατισμός υπερίσχυσε και ό,τι υπέφερε η Εκκλησία κατά τους τρεις πρώτους αιώνες της ιστορίας της, όταν διαμαρτυρόταν για την ελευθερία των θρησκευτικών πεποιθήσεων, το υπέστη τώρα η εθνική θρησκεία εξ αιτίας των διωγμών που εξαπέλυσαν εναντίον της οι Χριστιανοί βασιλείς.”
ΑπάντησηΔιαγραφή[«ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» του Δ. Μπαλάνου καθηγητή Πατρολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλους της Ακαδημίας Αθηνών.]
“Δυστυχώς ο φανατισμός υπερίσχυσε και ό,τι υπέφερε η Εκκλησία κατά τους τρεις πρώτους αιώνες της ιστορίας της, όταν διαμαρτυρόταν για την ελευθερία των θρησκευτικών πεποιθήσεων, το υπέστη τώρα η εθνική θρησκεία εξ αιτίας των διωγμών που εξαπέλυσαν εναντίον της οι Χριστιανοί βασιλείς.”
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μάταια οι Ιεράρχες της Εκκλησίας που ήταν ποτισμένοι με το πνεύμα του Ευαγγελίου διαμαρτύρονταν ότι ο Χριστιανισμός δεν είχε ανάγκη από πυρ και σίδηρο για να επικρατήσει και ότι η βία αντίκειται στο πνεύμα του Ευαγγελίου."
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να μου φέρνει κάποιος που λέει ότι διαφωνεί μαζί μου, απόσπασμα για να επιβεβαιώσει όσα ήδη είπα, το βρίσκω παράδοξο, αλλά τέλος πάντων...
Όνειρα γλυκά... Κι όταν ξυπνήσεις, θα καταλάβεις ότι άλλο Εκκλησία, και άλλο Κράτος όπως ήδη είπα τουλάχιστον 50 φορές.
Επίσης, η διαφορά είναι ότι "διαμαρτυρόταν για την ελευθερία των θρησκευτικών πεποιθήσεων" και οι δύο.
ΑΛΛΑ:
Στην μία περίπτωση ήταν οι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΘΩΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, και στην άλλη, οι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΕΝΟΧΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ.
Στην μία περίπτωση διώκονται άκακα αρνάκια και στην άλλοι, όπως λέει ο Γρηγόριος ο θεολόγος ΣΤΥΓΝΟΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ όπως οι ΑΡΕΙΑΝΙΣΤΕΣ:
"Λύκοι άγριοι ... σπαράσσουν την Εκκλησίαν [...] και βασιλεύς δίνει ελευθερίαν ενεργείας εις την ασέβειαν και νομοθετεί αντίθετα προς την ορθήν πίστιν [...] Ποίος θα ημπορούσε να διεκτραγωδήση επαξίως τα τότε δεινοπαθήματα, τας εξορίας, τας δημεύσεις των περιουσιών, τας ατιμώσεις, τας συγκεντρώσεις εις τας έρημους [...] Τα ακόμη χειρότερα αυτών, τας κακώσεις, τας θανατώσεις, τας διαπομπεύσεις επισκόπων, φιλοσόφων, ανδρών, γυναικών, γερόντων;
(Εις Ηρώνα τον φιλόσοφον, 9-10. PG 35, 1209B-1212A)
ΠΡΩΤΑ απέδειξαν οι αρειανιστές ότι ήταν επικίνδυνοι,
ΠΡΩΤΑ σκότωσαν και εγκλημάτισαν, και κατόπιν ο Θεοδόσιος ήρθε να σώσει τους Ορθοδόξους από την σφαγή και να περιορίσει τους δολοφόνους.
ΠΡΩΤΑ απέδειξαν οι ειδωλολάτρες ότι ήταν επικίνδυνοι,
ΠΡΩΤΑ σκότωσαν και εγκλημάτισαν, και κατόπιν ο Θεοδόσιος ήρθε να σώσει τους Ορθοδόξους από την σφαγή και να περιορίσει τους δολοφόνους.
ΠΡΩΤΑ απέδειξαν οι Μανιχαίοι ότι ήταν επικίνδυνοι,
ΠΡΩΤΑ σκότωσαν και εγκλημάτισαν, και κατόπιν ο Θεοδόσιος ήρθε να σώσει τους Ορθοδόξους από την σφαγή και να περιορίσει τους δολοφόνους.
Τα ίδια ακριβώς έγιναν και επί Αναστασίου Α΄ και κατόπιν ήρθε ο Ιουστινιανός και προσπάθησε να περιορίσει τους δολοφόνους, επιπλέον όμως, απέδειξε ότι κυρίως τον ενδιέφερε η πολιτική, γι' αυτό και δίωξε και τους Ορθοδόξους για να τους φέρει σε συμβιβασμό με τους μονοφυσίτες.
Και βεβαίως, οι διώξεις των Ορθοδόξων, δεν προκάλεσαν στην Εκκλησία την παραμικρή αλλαγή της Νομοθεσίας της, των Ιερών Κανόνων και είναι προς τιμή της ορθοδοξίας αυτό που γράφει ο Μπαλάνος.
Kαι ενώ οι εγκληματίες κατέσφαξαν τους ορθοδόξους, οι Ορθόδοξοι, όπως γράφει ο Παν. Χρήστου, ως μόνο τους όπλο είχαν την διδασκαλία:
"Οι θεολόγοι ούτοι εχρησιμοποίησαν μέν ενίοτε οξείαν γλώσσαν [...] αλλ' ουδέποτε κατέφυγον εις βίαν. Κατέκρινον άλλως δριμύτατα τήν χρήσιν βίας· ό διωγμός είναι όργανον τοϋ διαβόλου ('Αθανασίου, Απολογία περί φυγής 23), εις την Έκκλησίαν δε άρμόζει ή πειθώ καί όχι ό έξαναγκασμός ('Αθανασίου,'Ιστορία Άρειανώ ν 67)· ούτε δέ είναι έπιτρεπτόν νά ύποδουλωθή αύτη είς τούς νόμους
τών εύνούχων (ένθ' άν. 38). Τά ύπ' αύτών χρησιμοποιούμενα μέσα ήσαν πνευματικά. Ούτω δι' επιχειρηματολογίας στηριζομένης έπί τής Γραφής καί τής γνήσιας παραδόσεως, καί όσάκις ήτο πρόσφορον έπικαλουμένης τόν άνθρώπινον λόγον, απεγύμνωσαν τήν θεολογίαν τοΰ 'Αρείου τοϋ βιβλικοΰ της περιβλήματος"
Η Ιστορία δεν αλλάζει, και δεν μπορεί κανείς να την αλλάξει.
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
@ Όνειρα γλυκά... Κι όταν ξυπνήσεις, θα καταλάβεις ότι άλλο Εκκλησία, και άλλο Κράτος όπως ήδη είπα τουλάχιστον 50 φορές. @
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαίνεται πως και ο Ρωμανίδης κοιμάται κι αυτός. Και ο μόνος ξύπνιος είσαι εσύ:
«Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, συνεκαλούντο υπό του βασιλέως των Ρωμαίων με σκοπόν να αναγάγη εις Ρωμαϊκόν νόμον την έναντι των αιρετικών κοινήν πίστιν και πράξιν των Αυτοκεφάλων και Αυτονόμων Εκκλησιών.»
[“Εκκλησιαστικαί Σύνοδοι και Πολιτισμός” Ι. Ρωμανίδη «Θεολογία» τόμος 1995, τεύχος 4, σελ. 646-680]
«η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έκαμε την Ορθόδοξον πίστιν και πράξιν και το συνοδικόν της σύστημα μέρος της νομοθεσίας και της διοικήσεώς της»
[Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου, Αγίου Όρους, “Ορθοδοξία, Ελληνισμός, πορεία στην 3η χιλιετηρίδα” Ι. Ρωμανίδη 1966, σελ. 67-87].
Και φυσικά, οι ορθόδοξοι ήταν …άκακα αρνάκια και όλοι οι άλλοι …στυγνοί εγκληματίες, επικίνδυνοι, δολοφόνοι.
Δικαίωμά σου να πιστεύεις στην κοκκινοσκουφίστα (ορθόδοξοι χριστιανοί) και στον κακό λύκο (εθνικοί, αιρετικοί), αλλά όσο και να προσπαθείς, τα παραμύθια παραμένουν παραμύθια και η Ιστορία είναι Ιστορία.
Δήκτης.
Όπως έχω αναφέρει δεκάδες φορές, τα αποσπάσματα σαφέστατα και δεν λένε αυτό που εσύ προσπαθείς να πεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αυτό διότι τα πράγματα είναι απλά, σαφή, και ξεκάθαρα:
Αν η Πολιτεία υιοθετούσε την νομοθεσία της Εκκλησίας δεν θα είχε νόμους, αλλά μόνο τους ιερούς Κανόνες και το Ευαγγέλιο και δεν θα εκτελούσε ούτε θα είχε άλλου είδους ποινές, εκτός από τον αφορισμό και τις προσευχές.
Και αν η Εκκλησία υιοθετούσε την νομοθεσία της Πολιτείας, τότε θα είχε στρατό, και θα επέβαλε εκτελέσεις και άλλες παρόμοιες ποινές και δεν θα καθόταν να την σφάζουν επί αιώνες οι ψυχοπαθείς κανίβαλοι του παγανισμού ή διάφοροι αιρετικοί.
Και φυσικά, από την στιγμή που δεν υπάρχουν Ιεροί κανόνες που να επιβάλλουν τον βίαιο εκχριστιανισμό των ειδωλολατρών, μην μας ζαλίζεις τσάμπα ότι δεν διαφέρει το Κράτος από την Εκκλησία...
Άρα, δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις απόσπασμα που να σε εξυπηρετεί, γι' αυτό και εντοπίζεις μόνο γενικολογίες που φυσικά δεν καταλαβαίνεις ούτε καν τι εννοούν διότι είσαι παντελώς άσχετος με το αντικείμενο και απλά μου τρως την ώρα.
Αλλά κι αν φέρεις απόσπασμα, που να λέει ότι οι ιεροί Κανόνες επιβάλλουν τον βίαιο εκχριστιανισμό, τη στιγμή που είδαμε ότι οι Κανόνες αναφέρουν ακριβώς το αντίθετο, τότε θα ξέρουμε ότι είναι πλαστό, πράγμα βέβαια που έχεις ξανακάνει και δεν μας δημιουργεί καμία αίσθηση ότι είσαι αδίστακτος στις παραχαράξεις.
Τόσο απλό είναι.
Και μου βρήκες και τον... Ρωμανίδη να σε επιβεβαιώσει, ταλαίπωρε...
Το παραμυθάκι σας νεο-παγανιστές, προτεστάντες και φιλο-παγανιστές, έχει λήξει.
Άντε καληνύχτα, και κυριολεκτικά και μεταφορικά...
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]
@ Αν η Πολιτεία υιοθετούσε την νομοθεσία της Εκκλησίας δεν θα είχε νόμους, αλλά μόνο τους ιερούς Κανόνες και το Ευαγγέλιο και δεν θα εκτελούσε ούτε θα είχε άλλου είδους ποινές, εκτός από τον αφορισμό και τις προσευχές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αν η Εκκλησία υιοθετούσε την νομοθεσία της Πολιτείας, τότε θα είχε στρατό, και θα επέβαλε εκτελέσεις και άλλες παρόμοιες ποινές και δεν θα καθόταν να την σφάζουν επί αιώνες οι ψυχοπαθείς κανίβαλοι του παγανισμού ή διάφοροι αιρετικοί. @
Ένα απλό παράδειγμα:
Η Πολιτεία υιοθέτησε τη “νομοθεσία” της Εκκλησίας και ποινικοποίησε τη μοιχεία.
Η Εκκλησία επιδοκίμασε τη νομοθεσία της Πολιτείας και αντέδρασε έντονα όταν η Πολιτεία απο-ποινικοποίησε τη μοιχεία.
Επί Ιουστινιανού, μία από της ποινές για τη μοιχεία, ήταν ο ισόβιος εγκλεισμός τής μοιχαλίδος σε μοναστήρι.
Η θέσπιση των ποινών από την Πολιτεία (αποκοπή της ρινός), γινόταν σε εκκλησιαστικό υπόβαθρο σύμφωνα με τη χριστιανική ηθική:
«Ο εις γυναίκα ύπανδρον μοιχεύων, ρινοκοπείσθω και αυτός και η μοιχαλίς, ως εντεύθεν χωρισμού γινομένου και απωλείας τέκνων προερχομένης και του κυριακού λόγου μη φυλαττομένου του διδάσκοντος, ότι ο Θεός εις σάρκα μίαν τούτους συνήνωσεν.»
Η Εκκλησία ποτέ δε κατήγγειλε τη βαρβαρότητα των ποινών τής νομοθεσίας των βυζαντινών αυτοκρατόρων σε βάρος μοιχών αρσενοκοιτών, αιρετικών, εθνικών κ. ά.
Αν στα τέλη του 20ου αι. απαιτούσε τη φυλάκιση των μοιχών, μόνο σοκ και ανατριχίλα μπορεί να προκαλεί η στάση της απέναντι στα φρικτά νομοθετήματα των βυζαντινών αυτοκρατόρων. Βασιλικότερη του Βασιλέως.
Ψυχοπαθείς κανίβαλοι λοιπόν είναι για σένα αυτοί με τους οποίους ο Παύλος διελέγετο εν τη αγορά καθ' εκάστην ημέραν. Ψυχοπαθείς κανίβαλους αποκαλείς αυτούς που έφεραν αυτόν εις τον Άρειον Πάγον για να μιλήσει. Ψυχοπαθείς κανίβαλους αποκαλείς αυτούς για τους οποίους ο Παύλος λέει πως ουδέν άλλο ηυκαίρουν παρά εις το να λέγωσι και να ακούωσι τι νεώτερον, αυτούς που άκουγαν τη διαφορετική άποψη και επέτρεπαν τη θρησκευτική ελευθερία «Διελέγετο λοιπόν εν τη συναγωγή μετά των Ιουδαίων και μετά των θεοσεβών». Η συναγωγή φυσικά ήταν και λειτουργούσε στην Αθήνα ελεύθερα.
Είναι ολοφάνερο πλέον πως κανιβαλίζεις την Ιστορία σε βαθμό ψυχοπάθειας.
Δήκτης.
Ομολογία ανθρωποθυσιών από τον Πλούταρχο, «Περί των εκλελοιπότων χρηστηρίων» (417 b-e):
ΑπάντησηΔιαγραφή«Για τις ανθρωποθυσίες που γίνονταν παλιά, ούτε μπορεί να πιστέψει κανείς πως τις απαιτούσαν οι θεοί ή πως τις καλοδέχονταν ούτε θα ανέχονταν χωρίς λόγο οι βασιλείς και οι στρατηγοί να προσφέρουν τα παιδιά τους, να τα θυσιάζουν και να τα σφάζουν, αλλά (τις ανέχονταν) προσπαθώντας να εξευμενίσουν και να ικανοποιήσουν την οργή και τη βαρυθυμία σκληρών, δύστροπων και εκδικητικών (δαιμόνων)…»
Ο Λιβάνιος, στον 41ο ρητορικό γύμνασμα να προσπαθεί να πείσει τους κατοίκους της Αντιόχειας να διαπράξουν παιδός σφαγήν (41.49), να σφάξουν δηλ. ένα παιδί ώστε να γλυτώσουν δήθεν από τον λοιμό που τους μάστιζε και τους παροτρύνει να υπακούσουν χωρίς καμία αντιλογία («ευθύς υπακούσαι τοις παρά του θεού και μηδέν παρά ταύτα μήτε λέγειν μήτε ακούειν μηδένα», 41.1).
Ταυτόχρονα κατηγορεί τον πατέρα του παιδιού ως "μιαρό" επειδή αντιστεκόταν στη θυσία του παιδιού του («τουτονί τον μιαρόν εκβαλείν», 41.2).
Στον Βίο Πορφυρίου Γάζης (κεφ. 66), ο λόγος καταστροφής ναών ήταν ότι εκεί τελούνταν ανθρωποθυσίες.
Ο Χρυσόστομος στον Λόγο του εις τον μακάριον Βαβύλαν καταγράφει το φρικιαστικό ότι κατασφάζονταν επάνω στους βωμούς των ειδωλολατρών γυναίκες και παιδιά αντί προβάτων και βοδιών.
Επίσης βρε ανεκδιήγητε, λίγα μηνύματα παραπάνω σου παρέθεσα τις εξής ανθρωποθυσίες από τις πάμπολλες που θα μπορούσα:
ανθρωποθυσίες των προγόνων μας:
- Δεν θυσιάστηκε η Πολυξένη πάνω στον τάφο του Αχιλλέα;
- Ο Θηβαίος Τειρεσίας δεν δίνει εντολή να σφάξουν τον Μενοικέα;
- Δεν σφαγιάστηκαν δώδεκα αιχμάλωτοι στον τάφο του Πάτροκλου;
- Δεν έσφαξε ο Αθηναίος Ερεχθέας τουλάχιστον μία κόρη του κατ' εντολή του μαντείου των Δελφών;
Το ότι η ειδωλολατρία μας είχε καταντήσει κανίβαλους σημαίνει ότι δεν έπρεπε να εκχριστιανιστούμε και να μείνουμε ειδωλολάτρες;
Και στην Αφρική όταν πάει σε ανθρωποφάγους ιεραπόστολος, δεν τους βρίζει, διότι δεν καταλαβαίνουν ότι είναι κανίβαλοι.
Μιλάει με τρόπο ώστε να μπορέσει να τους προσεγγίσει.
Άσε τις ανοησίες λοιπόν για τον Παύλο.
Οι ποινές του Βυζαντίου προέρχονταν από την Αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη. Το δίκαιο του Βυζαντίου ήταν ρωμαϊκό, απολύτως σεβαστό για την εποχή του.
Και καταντά γελοίο να μιλάει κανείς για την εποχή εκείνη, όταν σήμερα,στο 2012, υπάρχει θανατική ποινή στην Κίνα ή στην Αμερική ακόμη. Όταν μάλιστα ξέρουμε ότι σήμερα στην Κίνα με τις θανατικές ποινές διεξάγεται και εμπόριο οργάνων των θανατοποινητών, καταλαβαίνουμε ότι το να μιλάει κανείς για σκληρότητα ποινών στην ρωμαϊκή και βυζαντινή εποχή είναι αστείο.
Ή μήπως η νομοθεσία μετά τη Γαλλική επανάσταση και στην εποχή του διαφωτισμού ήταν καλύτερη;
Η "εποχή των φώτων" έφερε κρεμάλες και αποκεφαλισμούς πολύ περισσότερους από ποτέ. Ή μήπως δεν ξέρεις πως τιμωρούσαν οι "διαφωτιστές" ευρωπαίοι τον λαό των αποικιών τους ή τους μαύρους στα σκλαβοπάζαρα;
Ο Βολταίρος, ένας από τους μεγαλύτερους πολέμιους του Χριστιανισμού, ήταν ένας πάμπλουτος επενδυτής δουλεμπορικών.
Άσε λοιπόν τα κομπογιαννίτικα.
Η Εκκλησία μιλούσε διαρκώς κατά της βίας:
http://www.oodegr.com/neopaganismos/diogmoi/pateres2.htm
Και φυσικά, ουδέποτε υιοθέτησε τις ποινές του ρωμαϊκού δικαίου.
Επίσης, το ρωμαϊκό δίκαιο επέτρεπε τις εξωσυζυγικές σχέσεις, επέτρεπε και την πορνεία.
Άρα και πάλι άσε τα κομπογιαννίτικα.
Αυτό έλειπε να μας πει κάποιος ότι ευθύνεται η... Εκκλησία επειδή η Ελλάδα έχει στρατό, αστυνομία και φυλακές!
Από την άλλη, μιλώντας για τις ποινές στο ρωμαϊκό δίκαιο που δεν σου αρέσουν, ομολογείς και χαιρόμαστε γι' αυτό, ότι το βυζαντινό κράτος δεν υιοθέτησε την Εκκλησιαστική νομοθεσία η οποία στους παραβάτες εγκλημάτων που ήταν κοινά και στο ρωμαϊκό και στο εκκλησιαστικό δίκαιο, επέβαλλε μόνο μόνο αφορισμό, νηστεία ή γονυκλισίες.
Δυστυχώς, είσαι πλέον εμφανώς απελπισμένος, και με το να ψάχνεις να βρεις κάτι να πεις, έχεις γίνει όχι μόνο κουραστικός αλλά και μάλλον θλιβερός...
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ]