3 και 1 ιστορίες προσευχής

Αλεξία Κρηνίτη

Κατοικώ στην Αθήνα όλη μου τη ζωή. Ακόμη και τα περισσότερα καλοκαίρια, στην πόλη τα πέρναγα ως παιδί. Έχω μαζέψει πολλές εικόνες από την πρωτεύουσα, κάποιες τόσο έντονες που δεν μπορώ να τις ξεχάσω. Μου έδωσε την ευκαιρία ο «Αντιαιρετικός»  να εξωτερικεύσω 3 και 1 αληθινές ιστορίες ανθρώπων, που προσευχόντουσαν. Υπήρξα μάρτυρας αυτών των περιστατικών και  με έκαναν να δακρύσω. Ελπίζω όχι από φτηνό συναισθηματισμό, αλλά γιατί μου μετέφεραν το βίωμα της πίστης αυτών των ανθρώπων. Αυτές οι καταστάσεις είναι υποκειμενικές, ίσως οι αναγνώστες βρουν τις ιστορίες αδιάφορες.  Σε άλλους πάλι ίσως έχουν κάτι να πουν. Άλλωστε, μπορεί ο τρόπος που γράφω να μην μπορεί να εκφράσει τη δύναμη των στιγμών...

1^η Ιστορία

Στον ιερό ναό της Αγίας Τριάδος Αμπελοκήπων, στην Κηφισίας, υπάρχει μια παλιά εικόνα της Παναγίας, με ασημένιο «πουκάμισο» και κλειδωμένη στο προσκυνητάρι της. Μια σχισμή επιτρέπει στους προσκυνητές να ρίχνουν σημειώματα με την προσευχή τους στη Μεχαλόχαρη. Είναι κάποιο έθιμο, που δεν έχω συναντήσει σε άλλο ναό της Αθήνας και γενικότερα της Ελλάδας. Το Φεβρουάριο 2012 που μπήκα στο ναό να ανάψω ένα κεράκι, ξεχώριζε στο προσκυνητάρι ένα χαρτάκι σκισμένο και εξαιρετικά ανορθόγραφο, που έγραφε: «Γλικια μου Παναγιτσα χάρισε στο κοριτσακι μου ένα μορακι σαν αφτο που έχης στην αγκαλια σου».

2^η Ιστορία

Ένα βράδυ, πριν από αρκετά χρόνια, κατέβαινα με τα πόδια από το θέατρο του Λυκαβηττού και έφτασα στο Κολωνάκι. Από ένα στενό, βγήκα ακριβώς δίπλα στο ναό του Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Οι περισσότεροι από όσους διαβάζουν το άρθρο, ίσως γνωρίζουν ότι η Αθήνα καυχάται πως ο επιφανής Διονύσιος πίστεψε από τους πρώτους στο κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου, αναδείχτηκε πρώτος (ή δεύτερος) επίσκοπος της πόλης και είναι ο πολιούχος άγιος της πρωτεύσας. Αυτό που ίσως δε γνωρίζουν  είναι ότι ο περίλαμπρος ναός του στην οδό Σκουφά έχει, δυστυχώς, συνδεθεί από την κοινή γνώμη με γάμους «κοσμικών», τηλε-περσόνων και γενικά νεόπλουτων. Περνώντας λοιπόν από αυτό το  σύμβολο life-style (και συγχρόνως προσκύνημα για τους Αθηναίους χριστιανούς) εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ, είδα στο πεζοδρόμιο, μπροστά στη μαρμάρινη σκάλα  του κλειστού ναού, έναν άστεγο, από αυτούς τους ανθρώπους που στη μικροαστική μας ανησυχία τους προσπερνάμε χωρίς καν να τους  ρίξουμε ένα βλέμμα. Έκανε συνέχεια μετάνοιες και τα χείλη του ψιθύριζαν αδιάκοπα κάποια προσευχή. Η ευλάβεια που εξέφραζε ήταν κάτι, που μέχρι σήμερα δεν έχω ξανασυναντήσει και ας λάβουμε υπόψη ότι ήταν αργά, δεν κυκλοφορούσε κανείς εκείνη τη στιγμή, εκτός από εμένα, που τον παρατήρησα για λίγα λεπτά διακριτικά. Πρέπει δηλαδή να  αποκλείσουμε την περίπτωση η προσευχή και η όλη στάση του να ήταν προσποιητά, για τα μάτια του κόσμου που λέει ο λαός μας.

3^η Ιστορία

Γυρνάμε ακόμη πιο πίσω στο χρόνο, σχεδόν 10 χρόνια, στον ιστορικό ιερό ναό της Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής, στη λεωφόρο Ακαδημίας. Ήταν απόγευμα και μπήκα να ανάψω ένα κεράκι. Υπήρχαν πολλά κεριά στα μανουάλια, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε κανείς στο ναό, εκτός από το νεωκόρο. Πίσω μου, μπήκε μια κυρία περίπου 50 χρονών, ντυμένη στα μαύρα. Πλησίασε το νεωκόρο και με κουρασμένη φωνή ζήτησε μια λαμπάδα. Αφού της την έφερε και την άναψε, πλησίασε την επιβλητική ασημένια εικόνα της Ζωοδόχου Πηγής, που βρίσκεται στα αριστερά του ναού.  Αδιαφορώντας για οτιδήποτε συνέβαινε γύρω της γονάτισε, άγγιξε την εικόνα με το ένα χέρι, ξέσπασε σε κλάματα και μέσα σε δυνατούς λυγμούς, το μόνο που μπορούσε να αναφωνήσει ήταν «Παναγία μου, κάνε το θαύμα σου».

Και μία 4η ιστορία

Γιατί «3 και 1 ιστορίες προσευχής» ο τίτλος του κειμένου μου; Γιατί η 4^η ιστορία ανήκει σε έναν συνάνθρωπό μας μουσουλμάνο και το πιθανότερο παράνομο μετανάστη. Και οι παράνομοι μετανάστες είναι σαν φαντάσματα: μεταξύ δύο κόσμων, τη χώρα υποδοχής και την πατρίδα τους, ουσιαστικά δεν ανήκουν πουθενά και δεν υπάρχουν. Αυτόν τον άνθρωπο τον είδα πριν λίγους μήνες, ένα απόγευμα που ήδη είχε σκοτεινιάσει, στα φανάρια Πειραιώς και Ιεράς Οδού. Όποιος ξέρει την περιοχή, γνωρίζει ότι ελάχιστοι άνθρωποι κυκλοφορούν συνήθως, μόνο η αδιάκοπη κίνηση των αυτοκινήτων υπάρχει και ειδικά εκείνη τη στιγμή, ο μετανάστης ήταν ολομόναχος. Τη στιγμή που έστριβα με το αυτοκίνητο, τον είδα να απλώνει ένα παμπάλαιο πανί, σαν σεντόνι, ανάμεσα σε πολλές σακούλες σκουπιδιών και να γονατίζει για τη βραδινή προσευχή του.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.