ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ TAΞΙΔΙ ΣΤΟ ΚΟΝΓΚΟ ΜΠΡΑΖΑΒΙΛ

Κώστας Τσαπάρας – Συν/χος δάσκαλος

     Νωπές ακόμη οι εμπειρίες μου και δυνατά τα βιώματά μου, από την παραμονή μου κοντά στους φτωχούς νεοφώτιστους, ορθόδοξους, αφρικανούς αδελφούς μας του Congo Brazzaville (Γαλλικό Κονγκό), που λιγότερο από δέκα χρόνια, γνώρισαν τον πλούτο της ορθοδοξίας μας.

   Χάρη στον αγιορείτη ιεραπόστολο π. Θεολόγο Χρυσανθακόπουλο μαθητεύονται  και ευαγγελίζονται τη βασιλεία του Θεού Κονγκολέζοι συνάνθρωποί μας. Η χάρη του Θεού, με όποιες δυσκολίες υπάρχουν στην ιεραποστολή, ενεργεί και σήμερα «θαυμάσια μεγάλα» όπως ακούμε στα ιερά αναγνώσματα των μεγάλων εορτών.

     Βίωσα για δεύτερη φορά τη χαρά της προσφοράς και την απλότητα των ανθρώπων του Congo. Οι εμπειρίες και τα συναισθήματα πρωτόγνωρα και ανεπανάληπτα. Η νεοσύστατη επισκοπή Congo και Gabon με τις εννέα ενορίες της, διάσπαρτες στην αχανή επισκοπή (τέσσερις φορές μεγαλύτερη από την έκταση της Ελλάδας) σου θυμίζει την εκκλησία των πρώτων χριστιανικών χρόνων...

     Κινήθηκα ανάμεσα σε τρεις μεγάλες πόλεις: Pointe-Noire, Dolisie και Nkayi. Τριτοκοσμική χώρα. Όλα φαίνονται διαφορετικά. Άλλοι οι ρυθμοί των ανθρώπων της τροπικής ζώνης. Συναντάς στους χωματόδρομους ιθαγενείς με ήρεμα μα και πονεμένα πρόσωπα. Μεταφέρουν κάτι για τις ανάγκες των σπιτιών τους.

Κονγκολέζες κουβαλούν ξύλα για το μαγείρεμα                 

Ανάπηρος μαθητής στο σχολείο της ιεραποστολής

     Οι γυναίκες κυρίως κουβαλούν στην πλάτη τους ένα μακρόστενο χειροποίητο κοφίνι, κρεμασμένο με τριχιά από το κεφάλι τους με ξύλα για το καθημερινό μαγείρεμα.  Οι μητέρες κρατούν τα μικρά τους παιδιά δεμένα σ’ ένα μεγάλο ύφασμα πίσω στη μέση τους. Οι άνδρες κουβαλούν κορμούς δέντρων πάνω στο κεφάλι τους ή στην καλύτερη περίπτωση κυλούν ένα καρότσι με διάφορα χρειαζούμενα πράγματα. Τα παιδιά παίζουν στις αυλές τους ημίγυμνα, ξυπόλητα μαζί με τις κότες, γάτες, σκυλιά και άλλα ζώα.                                             

     Περπατάς στους δρόμους, στις γειτονιές τους, εκείνοι κοιτούν, χαμογελούν, σε χαιρετούν και περιμένουν κάτι, ίσως μια μικρή βοήθεια. Βγάζεις μια καραμέλα να δώσεις στο πλησιέστερο παιδί και σε λίγο είσαι περικυκλωμένος από ένα πλήθος παιδιών. Ακούς το «merci» από τα στόματά τους και εισπράττεις το χαμόγελό τους, την ευχαρίστησή τους.                  

     Μα δεν είναι μόνο η φτώχεια τους και η ανέχειά τους. Είναι και η αναπηρία που άφησε ο εμφύλιος πόλεμος. Αναπηρικά αυτοσχέδια καρότσια κυκλοφορούν στους σκονισμένους δρόμους στην περίοδο της ανομβρίας ή στους λασπωμένους χωματόδρομους την περίοδο των βροχών. Τα σπίτια τους, ισόγεια, απλά, ξύλινα ή από λαμαρίνες ή στην καλύτερη περίπτωση πλινθόκτιστα με ξύλινες πόρτες και παράθυρα χωρίς τζάμια.

     Σ’ αυτή τη χώρα με τα μεροκάματα πείνας, έρχεται να δώσει η ορθόδοξη ιεραποστολή μας, ένα μήνυμα ελπίδας και αγάπης. Αγκαλιάζει το φτωχό, τον πονεμένο, τον άρρωστο, τον απαίδευτο, τον απολίτιστο, τον αγράμματο, τον ειδωλολάτρη αφρικανό, το ορφανό παιδί και δίνει με την αγάπη των φίλων της ιεραποστολής τη χαρά, την ανακούφιση, το χαμόγελο, τη γνώση, τη μόρφωση, το φάρμακο, τον πολιτισμό, την ορθοδοξία.         

     Ο κάθε ιεραπόστολος σ’ ολόκληρη την Αφρική μα και συγκεκριμένα ο π. Θεολόγος στην εν λόγω αφρικανική χώρα έδωσε την ψυχή του την τελευταία δεκαετία. Γνώρισε τον κοινωνικό ιστό των αφρικανών, συνδέθηκε μαζί τους, τους αφουγκράστηκε, και τους πόνεσε. Τους ανακουφίζει με υλική τροφή και έπονται οι κατηχήσεις και οι βαπτίσεις σ’ εκείνους που το επιθυμούν. Έτσι δημιουργούνται αργότερα οι ενορίες.

Ομαδικές βαπτίσεις από π. Θεολόγο   

Ακολουθεί το μυστήριο του γάμου              

     Έχει επιστρατεύσει τις αρχιτεκτονικές του γνώσεις για να σχεδιάσει και να οικοδομήσει σχολείο, πανεπιστήμιο, ορφανοτροφείο, ιατρείο, νοσοκομείο, εκκλησίες, βαπτιστήρια, ραδιοφωνικό σταθμό, ορθόδοξο μοναστήρι. Είναι μόνος του και τώρα τελευταία πηγαίνουν ελάχιστα άτομα από Ελλάδα κατά διαστήματα και τον βοηθάνε. Φτάνει πολλές φορές σε οικονομικό αδιέξοδο και συνεχώς παρουσιάζονται λύσεις από ανθρώπους της αγάπης και της προσφοράς.

      Όλα τα προαναφερθέντα κτίρια έγιναν και συνεχίζονται να γίνονται με τα λίγα ή τα πολλά χρήματα που δίδονται από απλούς ανθρώπους είτε στον ίδιο, είτε σ’ αυτούς που πηγαίνουν στην Αφρική, είτε σε ιεραποστολικούς συλλόγους διαφόρων πόλεων. Θα αναφέρω το σύλλογο Ορθοδόξου Ιεραποστολής « Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ » στην Πάτρα που έχει βοηθήσει πάρα πολύ στο ξεκίνημα και λειτουργία των ιδρυμάτων της ιεραποστολής σ’ ολόκληρη την Αφρική και Ασία και στη συγκεκριμένη χώρα Congo Brazzaville, που έχω λόγο να μιλάω ύστερα από δύο πολύμηνα ταξίδια μου.

     Εντυπωσιάστηκα από τα δύο ιδρύματα (ορφανοτροφείο και σχολείο που ιδρύθηκαν τα έτη 2007 και 2008 αντίστοιχα στο Dolisie του Congo Brazzaville) που φιλοξενούν παιδιά πεντάρφανα και άπορα.  Όταν επισκεφτείς αυτά τα ιδρύματα και ζήσεις από κοντά τα παιδιά, θα σε αποζημιώσουν μ’ εκείνα τα μεγάλα εκφραστικά και γεμάτα ευγνωμοσύνη μάτια τους. Θα μείνεις κατάπληκτος όταν θα τα ακούσεις να ψέλνουν στα Ελληνικά, Γαλλικά και Κονγκολέζικα τις ιερές ακολουθίες και τη θεία λειτουργία στο ναό της Αγίας Ειρήνης. Θα συγκινηθείς από τους μαθητές του σχολείου Lumiere des Nations ( ΦΩΣ ΕΘΝΩΝ ) όταν στο διάλειμμά τους θα τρέξουν να πάρουν λίγα μακαρόνια στο χαρτί, στη χούφτα ή σ’ ένα πιάτο από τις δασκάλες τους. Τα φωτογραφίζεις, τα βιντεοσκοπείς κι αυτά σου χαμογελούν.

Μαζί με τα πεντάρφανα στο Dolisie  

Βράβευση πρωτευσάντων μαθητών

      Οι ιστορίες και οι δυσκολίες που μοιράζεται κανείς μαζί τους είναι πολλές και πρωτόγνωρες. Οι άνθρωποι εκεί ζουν μόνιμα την οικονομική κρίση. Δεν το βάζουν κάτω. Δεν απογοητεύονται, δεν απελπίζονται, δεν αυτοκτονούν. Τ’ αφήνουν όλα στα χέρια του Θεού που πριν λίγο Τον  γνώρισαν και Τον αγάπησαν. Εκείνος ξέρει και στέλνει λύσεις. Μέσα στις λύσεις είμαστε όλοι. Όλοι μπορούμε να γίνουμε λύσεις και βοήθεια, είτε με την προσευχή μας, είτε με τη μικρή οικονομική βοήθεια.

 

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.