Οι εντυπώσεις μου από την ετήσια διεθνή συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά

Αλεξία Κρηνίτη

Έχετε βρεθεί ποτέ μέσα σε ένα φαστ φουντ; Θυμάστε πόσο λαχταριστά, ζουμερά, τεράστια και φρέσκα φαίνονται τα μπέργκερ στις φωτογραφίες; Σκεφτείτε λίγο και πώς είναι τα πραγματικά μπέργκερ, που μας σερβίρουν οι υπάλληλοι: μικρά, μπαγιάτικα, με υλικά αμφιβόλου προέλευσης και ποιότητας. Έτσι, έχετε μια αρκετά καλή εικόνα του πόσο διαφέρει στην πραγματικότητα η ετήσια συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά από τον τρόπο, που παρουσιάζεται στα έντυπά τους!

Ας πάρουμε όμως το θέμα από την αρχή: Στις 27 – 29 Ιουνίου, διεξήχθη στην Αθήνα, στο Ολυμπιακό Στάδιο, η ετήσια διεθνής συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Όσοι αναγνώστες μας κατοικούν στην Αθήνα, είναι πολύ πιθανό τη βδομάδα που προηγήθηκε της συνέλευσης  να πρόσεξαν ομάδες ΜτΙ από διάφορες χώρες, με τις κονκάρδες τους να περιηγούνται στην πόλη μας. Επίσης, ίσως πρόσεξαν και μια αυξημένη δράση της Σκοπιάς στο λεγόμενο «έργο». Μέσα σε 5 μέρες, έλαβα τρεις φορές την πρόσκληση για τη συνέλευσή τους!

Σε αυτές, προσθέστε την πρόσκληση που μου απεύθυνε ένας φίλος μου ΜτΙ. Με είχε προσκαλέσει και πέρσι, όμως κάτι μου έτυχε και δεν μπόρεσα να πάω, παρόλο που είχα απαντήσει θετικά. Φέτος όμως πήγα στο Ο.Α.Κ.Α. αποδεχόμενη την πρόσκληση. Το κίνητρο μάλλον πεζό: καθαρή περιέργεια. Ο φίλος μου έδωσε έμφαση όχι σε κάτι δογματικό ή πνευματικό, που θα ακούσω εκεί, αλλά ότι η συνέλευση είναι διεθνής και ότι είναι ενδιαφέρον να δω πώς συνυπάρχουν άνθρωποι χωρίς παρουσία αστυνομίας και μέτρων (μεταφέρω τα λόγια του). Ακόμη, άλλα σημαντικά σημεία  που θα μου έδιναν κίνητρο να πάω είναι, ότι έχουν κάνει την ενότητα πράξη και ότι καθαρίζουν εθελοντικά το στάδιο μέσα σε μια μέρα, κάτι που κατέπληξε ακόμη και τους υπεύθυνους του ΟΑΚΑ. Επιπλέον, γεμάτος χαρά και περηφάνια, μου έλεγε ότι οι Αθηναίοι ΜτΙ θα φιλοξενήσουν πολλούς από τους επισκέπτες.

Είναι χαρακτηριστικό ότι αμέσως μόλις απάντησα θετικά στην πρόσκλησή του, παρατήρησα αλλαγή στη συμπεριφορά του. Με το παιδί αυτό γνωριζόμαστε σχεδόν 15 χρόνια. Από εκεί που ποτέ δεν είχε χρόνο να συναντηθούμε και αν γινόταν αυτό, ήταν για 15 λεπτά στα όρθια να τα πούμε, με το που τον ενημέρωσα ότι θα έρθω στη συνέλευση, μου πρότεινε να βγούμε για καφέ, να μάθει τα νέα μου, να μου πει λίγα παραπάνω για τη συνέλευση και να μου δώσει το πρόγραμμα! Πράγματι βρεθήκαμε, είπαμε τα νέα μας, συζητήσαμε γενικά για θέματα πίστης. Το πρόγραμμα δεν μου το έφερε, γιατί του είπα ότι θα το έβρισκα ηλεκτρονικά. Αυτή η συνάντησε έγινε την Τρίτη 24 Ιουνίου, λίγες ημέρες δηλαδή πριν τη συνέλευση. Μου συνέστησε μάλιστα να πάω την Κυριακή, επειδή έχουν και ένα δράμα (ερασιτεχνικές θεατρικές παραστάσεις με ιστορίες από την Αγία Γραφή). Του εξήγησα ότι δεν μπορώ, επειδή τις Κυριακές πηγαίνω στην Εκκλησία και μείναμε σύμφωνοι ότι θα πάω το Σάββατο (Παρασκευή έτσι κι αλλιώς εργάζομαι).

Προς χάρη της αλήθειας, διότι σκοπός μου είναι να μεταφέρω τις εντυπώσεις μου, χωρίς να διαστρεβλώσω τίποτα, οφείλω να πω ότι από την Τρίτη και έπειτα δε με ενόχλησε ούτε με πίεσε για το αν τελικά θα πάω. Επίσης, δεν κατέγραψε σε κάποιο δελτίο τα στοιχεία μου και την πρόθεσή μου να παραβρεθώ στη συνέλευση.

Ήδη ανέφερα ότι ΜτΙ από όλη τη χώρα και το εξωτερικό είχαν κατακλείσει την Αθήνα. Τα ξενοδοχεία ήταν υπερπλήρη. Την Πέμπτη, παραβρέθηκα λόγω της δουλειάς μου σε ένα συνέδριο, που πραγματοποιούνταν σε κεντρικό ξενοδοχείο της πόλης. Εκεί, κατέφθαναν διαρκώς πούλμαν από το αεροδρόμιο με ΜτΙ. Γιατί αναφέρω αυτό το ασήμαντο περιστατικό; Επειδή οι ΜτΙ καμαρώνουν ότι ξεχωρίζουν από εμάς τους «κοσμικούς». Στην πραγματικότητα,  δεν διαφέρουν σε τίποτα. Κάποιοι που πήγαιναν στο ίδιο συνέδριο με μένα, μπερδευόντουσαν μέχρι να δουν τη σήμανση και πλησίαζαν τη γραμματεία των ΜτΙ.

Άλλο σημείο που μου έκανε εντύπωση: οι ΜτΙ λένε ότι υπάρχει μεγάλη αγάπη μεταξύ τους και αυτό φαίνεται ακόμη κι αν συναντώνται για πρώτη φορά. Από όλους αυτούς τους ομόπιστους, που περίμεναν στο φουαγιέ του ξενοδοχείου, κάποιοι πλησιάζονταν και χαιρετιόντουσαν, κάποιοι άλλοι όχι, όπως συμβαίνει μεταξύ αγνώστων. Δεν διέκρινα κάποια ιδιαίτερη εκδήλωση αγάπης μεταξύ τους. Όλοι φορούσαν τις κονκάρδες τους. Ανάλογα με τη χώρα προέλευσης, ήταν ντυμένοι πανομοιότυπα. Οι Έλληνες απαραιτήτως φορούσαν μαύρο παντελόνι, λευκό πουκάμισο, γραβάτα (με 40 βαθμούς υπό σκιάν) και κρατούσαν μαύρο χαρτοφύλακα. Οι Ασιάτες (μάλλον Ιάπωνες) φορούσαν φαρδιά χρωματιστά πουκάμισα και παντελόνια. Οι γυναίκες δεν ήταν τόσο ομοιόμορφα ντυμένες.

Ήρθε λοιπόν το Σάββατο και εγώ αποφάσισα να τηρήσω το λόγο μου και να πάω στη συνέλευση των ΜτΙ. Παρά την περιέργειά μου, ομολογώ ότι είχα μετανιώσει, που απάντησα θετικά! Η μέρα ήταν πολύ ζεστή (ευτυχώς όχι τόσο όσο η Παρασκευή), το ΟΑΚΑ που δεν έχει καθόλου πράσινο, φάνταζε ελάχιστα ελκυστικό, η σκέψη να ακούω ανιαρές και αιρετικές ομιλίες με αποθάρρυνε. Σε όλα αυτά, προστέθηκε η σκέψη ότι κάποιοι φίλοι μου είχαν πάει σε ένα ωραίο beach bar εντός του κλεινού άστεως, ενώ είχα συνέχεια κατά νου ότι την επόμενη μέρα, Κυριακή, θα παρακολουθούσα τον εσπερινό των αγίων Αποστόλων στον ομώνυμο βυζαντινό ναό, εντός της Αρχαίας Αγοράς! Θα είχα τη χαρά και την τιμή να συμπροσευχηθώ μέσα σε έναν από τους παλαιότερους και σημαντικότερους ναούς της πόλης μου. Με αυτά στο μυαλό μου, είχα έντονη αίσθηση ότι έχανα το σαββατιάτικο πρωινό μου. Δεν ήθελα όμως και να μην πάω, από τη στιγμή που είπα στο Δημήτρη (έτσι λένε το φίλο μου) ότι θα παραβρεθώ, έστω και για λίγο. Δεν ήθελα να σκεφτεί ότι φοβάμαι κάτι από θεολογική-θρησκευτική πλευρά ή ότι είμαι προκατειλημμένη και στο δικό μου πρόσωπο να βρει ευκαιρία να κατηγορήσει τους Ορθοδόξους. Έτσι, κατά τις 10.30 έφτασα στο Ολυμπιακό Στάδιο.

Στα περιοδικά τους, οι ΜτΙ μας λένε πόσο ζεστά υποδέχονται τους καλεσμένους, πόσο έκδηλη είναι η αγάπη μεταξύ των ίδιων των ΜτΙ, πόσο καταχαρούμενοι είναι όλοι που έχουν την πνευματική ευκαιρία να παραβρεθούν σε αυτές τις συνελεύσεις. Επίσης, γράφουν για το πόση τάξη και αφοσίωση επικρατεί από τους ΜτΙ προς τα όσα λέγονται, για το γεγονός ότι οι ΜτΙ δεν κάνουν διακρίσεις βάσει φυλής και φυσικά, η all time classic ατάκα της Σκοπιάς, «δεν περιφέρεται δίσκος». Θα έλεγα ότι δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά!

Κανείς από τους «διορισμένους ταξιθέτες» (όπως έμαθα ότι λέγονται οι αρμόδιοι) δεν ασχολήθηκε μαζί μου. Όλοι οι ΜτΙ φορούσαν κονκάρδες με το ονοματεπώνυμό τους και την «εκκλησία» στην οποία ανήκουν (κάτι αντίστοιχο με την ενορία μας). Ήξεραν ότι δεν είμαι ΜτΙ, αφού εγώ δεν φορούσα. Μπήκα από κάποια από τις θύρες, στάθηκα να ακούσω, αλλά κανείς δεν με πλησίασε. Για την ακρίβεια, είχα αρχίσει να αισθάνομαι παρείσακτη και μετά από 15 λεπτά ετοιμαζόμουν να φύγω! Πάνω στην ώρα όμως, μου τηλεφώνησε ο Δημήτρης για να μου πει σε ποια θύρα είναι (τον είχα ειδοποιήσει με SMS ότι έφτασα, αφού πήγα που πήγα, έπρεπε και να το ξέρει). Τότε, για να βρω πώς θα πάω στη συγκεκριμένη θύρα, ρώτησα τους ταξιθέτες και με κατεύθυναν: χωρίς κανέναν ιδιαίτερο ενθουσιασμό ή χαρά, ακριβώς όπως κάθε μέσος άνθρωπος που ρωτάται κάποια πληροφορία! Μάλιστα, ένας ταξιθέτης μου απάντησε αδιάφορα «ρωτήστε τον κύριο που είναι διορισμένος, εγώ είμαι αλλού» και συνέχισε το δρόμο του, ενώ κάποιος άλλος εκνευρίστηκε, γιατί άθελα μου μπήκα μπροστά, την ώρα που φωτογράφιζε.

Παρέμεινα περίπου 2 ώρες στο στάδιο. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα, έβλεπα συνέχεια τους Μάρτυρες να ανεβοκατεβαίνουν τις κερκίδες, να πηγαίνουν για καφέ και να ξανάρχονται, να συγκεντρώνονται στο μπαρ, στο πάρκινγκ και να συζητούν, να έρχονται και να φεύγουν ανεξάρτητα από το τι ώρα ξεκινούσαν ή τελείωναν οι ομιλίες. Ένας μπαμπάς απείλησε το κοριτσάκι του ότι…θα του αστράψει καμιά, αν δεν κάτσει φρόνιμα. Ένας πολύ μεγάλος αριθμός από όσους κάθονταν στις κερκίδες είχαν τρομερά βαριεστημένο ύφος. Υπήρχαν βέβαια και εκείνοι που άκουγαν και σημείωναν, αλλά ήταν λίγοι.  Με εντυπωσίασε που η Οργάνωση φρόντισε να παρέχει στους ακολούθους της και μπλοκ σημειώσεων με τυπωμένα το θέμα της συνέλευσης και τον τίτλο της κάθε ομιλίας και τις ημερομηνίες! Τέτοια πρόνοια για τους ελάχιστους που σημείωναν. Επιπλέον, οι Μάρτυρες μιλούσαν στα κινητά και χαμηλόφωνα μεταξύ τους. Στη θύρα από όπου μπήκα, υπήρχαν τρεις Ρoμά, μάλλον μαμά με κόρες, αλλά κανείς άλλος από τους αντι-ρατσιστές ΜτΙ δεν τις πλησίαζε.

Μου έκαναν εντύπωση τα κουτιά συνεισφορών με την επιγραφή «παγκόσμιο έργο». Ήταν τοποθετημένα στις θύρες και σχεδόν σε κάθε δεύτερη σειρά κερκίδων. Με δυο λόγια, ήταν πάρα πολλά. Οι άντρες φορούσαν απαραίτητα μακρυμάνικο πουκάμισο, γραβάτα, παντελόνι και μερικοί τολμηροί σακάκι παρά τη ζέστη. Οι κοπέλες ήταν ιδιαίτερα προσεγμένα ντυμένες και μακιγιαρισμένες. Κάτι όμως που δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Αντιθέτως, λόγω του φύλου τους και της ηλικίας τους θα το έλεγα αναμενόμενο. Άλλωστε, κι εγώ, είχα προσέξει την εμφάνισή μου. Υπήρχαν και γυναίκες απλά ντυμένες, συνήθως οι πιο μεγάλες σε ηλικία.

Δεν είδα κανένα περιπολικό ή άλλου είδους φρούρηση από την πολιτεία. Όμως, δεν είδα και την κοσμοπλημμύρα, για την οποία με προετοίμαζε ο φίλος μου, ο οποίος μου έλεγε ότι θα συμμετάσχουν 50.000 κόσμος.  Το στάδιο μου φάνηκε άδειο. Οι ξένοι ΜτΙ καθόντουσαν στο τμήμα του σταδίου, ακριβώς απέναντι από εκεί που καθόντουσαν οι Έλληνες, ανάλογα με τη γλώσσα τους για τις ανάγκες της αυτόματης μετάφρασης. Μεταξύ των εθνοτήτων υπήρχαν πολλές άδειες κερκίδες, όπως στα ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, που κρατούν τους φιλάθλους σε απόσταση για το φόβο επεισοδίων. Καταλαβαίνω ότι στη συνέλευση, αυτό πρέπει να συνέβη για την καλύτερη οργάνωση, όμως μου δημιούργησε ένα συναίσθημα απομόνωσης των ξένων. Ο φίλος μου, μου είπε ότι την πρώτη μέρα της συνέλευσης αντάλλαξαν αναμνηστικά δωράκια.

Ρώτησα το Δημήτρη, γιατί επιλέχθηκε η Αθήνα ως τόπος διεθνούς συνέλευσης. Μου εξήγησε ότι επιλέγονται εκ περιτροπής ευρωπαϊκές πόλεις για την ενθάρρυνση των αδελφών, να αισθανθούν τη χαρά της ενότητας. Είχε ξαναγίνει διεθνή συνέλευση στην Αθήνα πριν από 12 χρόνια. Αναρωτιέμαι μήπως η Σκοπιά επιλέγει τις πόλεις, όταν βλέπει στασιμότητα ή πτώση στις στατιστικές της (φυσικά δεν του το είπα, άλλωστε δεν θα ήξερε και την απάντηση).

Θα ήθελα να προσθέσω ότι κανείς δεν σημείωσε τα στοιχεία μου σε κάποια λίστα, ούτε καν το παιδί που με κάλεσε και δεν μου έδωσαν έντυπα και περιοδικά, όπως περίμενα. Ο ίδιος με φίλησε, όταν συναντηθήκαμε και μου είπε ότι χαίρεται πολύ που πήγα. Το ίδιο μου είπε και η οικογένειά του, και η αδερφή του μου επισήμανε ότι εκτιμάει πάρα πολύ το ότι είμαι εκεί. Μια λεπτομέρεια: η αδερφή του και η μητέρα του πρόσεξαν το ντύσιμό μου και είπαν ότι είναι πάρα πολύ όμορφο. Ο χαιρετισμός που μου επιφύλαξε ο Δημήτρης και η οικογένειά του ήταν θερμός, όμως δεν ξέφευγε από τους επίσης εγκάρδιους χαιρετισμούς τους, όταν συναντιόμασταν σε άλλες περιπτώσεις, εντελώς άσχετες από εκδηλώσεις της Σκοπιάς (άλλωστε, ποτέ μα ποτέ δεν είχα παραβρεθεί ξανά σε κάτι παρόμοιο). Το επισημαίνω αυτό, επειδή συνήθως ακούγεται ότι οι ΜτΙ επιφυλάσσουν μια ιδιαίτερα θερμή υποδοχή στις συναθροίσεις, για να εντυπωσιάσουν τους καλεσμένους και να τους προσηλυτίσουν πιο εύκολα. Το βράδυ μου έστειλε και ένα μήνυμα στο κινητό, με το οποίο με ευχαριστούσε για την παρουσία μου.

Θα επαναλάβω με κίνδυνο να είμαι βαρετή και κουραστική ότι όλα αυτά τα σχόλια δεν τα γράφω με σκοπό να κατηγορήσω τους Μάρτυρες ως αδιάφορους για τη θρησκεία τους, φασαριόζους ή αγενείς. Άλλωστε, δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά! Ήταν απλοί άνθρωποι, με όλα τα ελαττώματα και τα προτερήματα που έχει ένας άνθρωπος και που είχαν συγκεντρωθεί για κάποια σημαντική για αυτούς θρησκευτική σύναξη. Αυτό που προσπαθώ να δείξω είναι, ότι αυτό που συμβαίνει στη συνέλευσή τους δεν έχει καμία σχέση με τον επίγειο παράδεισο και την πλήρη εφαρμογή του χριστιανικού λόγου, όπως περιγράφουν στα έντυπά τους ότι συμβαίνει στις συναθροίσεις τους.

Άφησα για το τέλος, το σημαντικότερο μέρος: το πνευματικό. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να μεταφέρω το πόσο απέχει η ορθόδοξη λατρευτική σύναξη σε ποιότητα, πνευματικό λόγο, ακόμη και θρησκευτική τέχνη από τις συναθροίσεις της Σκοπιάς.

Όση ώρα ήμουν εκεί, διάφοροι ομιλητές πήραν το λόγο και αράδιαζαν μια σειρά από προετοιμασμένες ομιλίες (τα θέματα είχαν ήδη ανακοινωθεί μήνες πριν). Άκουσα ομιλία για το ποιοι θα κληρονομήσουν τη Βασιλεία του Θεού. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω ακούσει τόσες αιρετικές θεωρίες μέσα σε 2-3 προτάσεις. Για παράδειγμα, θέμα μιας ομιλίας ήταν η φράση του Χριστού «…ελάτε, οι ευλογημένοι από τον Πατέρα μου, κληρονομήσατε τη βασιλεία…» (Ματθ. 25, 34). Χωρίς ο ομιλητής να διαβάσει ολόκληρη την περικοπή, δίνει απλά μια περίληψη του τι είπε ο Χριστός και λέει χαρακτηριστικά: «Μήπως εδώ ο Ιησούς αναφέρεται σε κάποια φιλάνθρωπη πράξη; Όχι, βέβαια! Πού αναφέρεται; Μα φυσικά, στους 144.000 χρισμένους αδελφούς του» ! Πώς προέκυψε αυτό το συμπέρασμα, κανείς δεν φάνηκε να αναρωτιέται και φυσικά, ο εισηγητής συνέχισε να αναπτύσσει την αυθαίρετη άποψή του ότι τάχα αυτούς τους 144.000 πρέπει οι Μάρτυρες να φροντίζουν, να ντύνουν, κ.λ.π (όσους τουλάχιστον έχουν απομείνει εν ζωή).

Αυτό που πρόσεξα είναι, ότι όσες φορές χρησιμοποιούσαν χωρία από την αγία Γραφή, ήταν μεμονωμένες φράσεις, ούτε καν ολόκληρη πρόταση! Έτσι, δεν είχαν τη δυνατότητα οι ακροατές να κρίνουν κατά πόσο μιλάει σωστά ο εισηγητής. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικό ήταν το γεγονός ότι το κοινό άνοιγε την Αγία Γραφή (όσους μπόρεσα να δω κρατούσαν τη Μετάφραση Νέου Κόσμου), μόνο αν το ζητούσε ο ομιλητής! Όλοι οι εισηγητές κάποιες φορές έλεγαν «ας ανοίξουμε τη γραφή μας στο Χ σημείο» ή απλά απήγγειλαν το χωρίο, χωρίς να ζητήσουν από το κοινό τους να ανατρέξουν σε αυτό. Κάποια στιγμή, αποφάσισα να ανοίξω τη δική μου Καινή Διαθήκη σε κάποιο χωρίο που δεν θα το ζητήσει ο εισηγητής. Δεν ξέρω αν ήταν σύμπτωση, πάντως αυτό που έλεγξα εγώ, έλεγε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που υποστήριξε ο ομιλητής. Αναφέρομαι στο Ιωάννης 14, 26. Ο εισηγητής υποστήριξε ότι στο χωρίο αυτό, ο Ιησούς λέει ότι το πνεύμα του Θεού θα έρθει σε όσους βαπτιστούν. Τι λέει το χωρίο στην πραγματικότητα; Ας το δούμε αμέσως: «Ο δε παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον ό πέμψει ο πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα ά είπον υμίν».

Το συμπόσιο (η Σκοπιά χρησιμοποιεί τον όρο «συμπόσιο» στο πρόγραμμα της εκδήλωσης) περιελάμβανε ακόμη συνεντεύξεις από αδελφούς Μάρτυρες από διάφορες χώρες, που μιλούσαν για τις εκπληκτικές εμπειρίες τους ως σκαπανείς ή ιεραπόστολοι. Αυτές οι συνεντεύξεις μου δημιούργησαν την πολύ ισχυρή εντύπωση ότι ήταν σκηνοθετημένες! Οι συνεντευξιαζόμενοι έμοιαζαν να έχουν αποστηθίσει τις απαντήσεις σε ερωτήσεις που ήδη γνώριζαν και δεν κατέβαλαν καμία προσπάθεια να το κρύψουν.

Αποκορύφωμα του όλου θεάτρου ήταν το role playing για το πώς θα είναι πιο αποτελεσματικοί στο έργο από πόρτα σε πόρτα! Πράγματι, ένας Μάρτυρας στη μικρή εξέδρα του σταδίου, όπου γίνονταν οι ομιλίες, παρίστανε ότι χτυπάει την πόρτα και ο ομιλητής υποδύθηκε τον ένοικο, που δέχεται τα καλά νέα. Φυσικά, ο διάλογος ήταν επιτυχής και ο κοσμικός, εντυπωσιασμένος, έκλεισε εκ νέου ραντεβού με το Μάρτυρα. Θέατρο ήταν, έστω και ερασιτεχνικό και κακής ποιότητας, όπως ήθελε η Σκοπιά το έκλεινε.

Όλα αυτά μου φαίνονταν ιδιαίτερα πληκτικά. Όπως περιέγραψα και παραπάνω, και οι Μάρτυρες δεν φαίνεται να είχαν πολύ διαφορετική άποψη. Δεν αισθανόμουν την κατάνυξη, την προσευχή και τη δοξολογία, τη χαρά και την αγαλλίαση, που νιώθω στην Εκκλησία μας ή ακόμη και διαβάζοντας μόνη μου στο σπίτι τις παρακλήσεις προς τους αγίους και την Παναγία μας. Αυτές οι ανιαρές και κακογραμμένες ομιλίας δεν μπορούν να συγκριθούν με τους γεμάτους βαθύτατα θεολογικά μηνύματα και ταυτόχρονα τόσο ποιητικούς ύμνους μας.

Το μεγάλο σοκ όμως για μένα ήρθε στο τέλος αυτού του προγράμματος, όπου τελέστηκε και η βάπτιση των νέων μελών της Σκοπιάς. Με την «ομιλία της βάπτισης», όπως την αποκαλούσαν οι Μάρτυρες, έκλεισε το πρωινό μέρος του προγράμματος. Θα ακολουθούσε μια ώρα διάλειμμα και θα ξεκινούσε το απογευματινό. Με πολύ μεγάλη χαρά, αποχώρησα στο διάλειμμα. Ας μιλήσω όμως λίγο παραπάνω για το βάπτισμα της Σκοπιάς.

Στο ένα άκρο του σταδίου ήταν στημένες τρεις πισίνες. Οι υποψήφιοι για βάπτιση είχαν συγκεντρωθεί στις κάτω κερκίδες και ανάλογα με την εθνικότητά τους για λόγους μετάφρασης. Ο ομιλητής άρχισε να μιλάει και να λέει ότι ελεύθερα και με τη θέλησή τους επέλεξαν να βαπτιστούν και ότι με πολύ μεγάλη χαρά τους καλωσορίζει στην οικογένεια του Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά θα τους στείλει το πνεύμα του σε όσους το ζητήσουν (εδώ παρέπεμψε στο Ιωάννης 14,26 για το οποίο έγραψα παραπάνω). Στο τέλος της ομιλίας του, απεύθυνε στους υποψήφιους δύο ερωτήσεις, που έπρεπε να απαντήσουν με μια φωνή, ο καθένας στη γλώσσα του και τόσο δυνατά που να ακουστούν στην Κύπρο και τις Βρυξέλλες (αυτό τους είπε).

Με μεγάλη μου λύπη, δεν άκουσα την πρώτη ερώτηση! Ο αέρας δημιουργούσε προβλήματα στον ήχο. Είχε να κάνει πάντως με το αν δέχονται να ακολουθούν τον Ιεχωβά. Εάν κάποιος αναγνώστης την γνωρίζει, θα παρακαλούσα να την γράψει. Η δεύτερη ερώτηση με ξάφνιασε: «Συνταυτίζεστε με την οργάνωση, που καθοδηγείται από το πνεύμα του Ιεχωβά;»! Και απάντησαν με δυνατή φωνή «ναι», ενώ το πλήθος τους χειροκροτούσε.

Στη συνέχεια, ο ομιλητής κάλεσε τους Μάρτυρες να προσευχηθούν για τους αδελφούς που σε λίγο θα βαπτιστούν. Στο στάδιο επικράτησε επιτέλους ησυχία. Σταύρωσαν τα χέρια, έσκυψαν το κεφάλι και έκλεισαν τα μάτια, ενώ ο εισηγητής άρχισε να λέει μια προσευχή προς τον Ιεχωβά, που νόμιζα ότι δεν θα τέλειωνε ποτέ! Ολοκλήρωσε με ένα «αμήν», που το επανέλαβαν όλοι και άνοιξαν τα μάτια. Όλη αυτή την ώρα, καρδιοχτυπούσα και πρόσεχα δυο παιδάκια, περίπου 3 χρονών, που έπαιζαν στην άκρη της σκάλας, μην κατρακυλήσουν κάτω, όσοι ώρα οι γονείς τους είχαν κλειστά τα μάτια, για να προσευχηθούν.

Έπειτα, ζητήθηκε από το ακροατήριο να σηκωθεί και να ψάλλει τον ύμνο 60 (επίσης, είχε ανακοινωθεί στο πρόγραμμα ποιος ύμνος θα ψαλλεί). Άρχισε να παίζει κάποια μουσική με παροιμιώδη απουσία αρμονίας και ρυθμού και όλοι μαζί έψαλλαν από κάτι βιβλιαράκια που είχαν και τις νότες. Οι στίχοι απλοϊκοί, γλυκανάλατοι και φυσικά σύμφωνοι με τις αιρετικές διδασκαλίες της Σκοπιάς: «Σ’ αγόρασε το λύτρο/ ανήκεις στον Θεό/ Θα σε στηρίζ’ αυτός/ θα σ’ έχει ισχυρό».

Και τότε, αφού ολοκληρώθηκε και ο ύμνος, άρχισαν ο ένας πίσω από τον άλλο, όσοι θα βαπτίζονταν, να πλησιάζουν τις πισίνες, ενώ το πλήθος χτυπούσε ρυθμικά παλαμάκια σαν να έβγαινε στη σκηνή το αγαπημένο του συγκρότημα να τραγουδήσει! Ταυτόχρονα, πάρα πολύς κόσμος, σηκώθηκε να βγει από το στάδιο, με αποτέλεσμα να επικρατεί τρομερή φασαρία τη στιγμή της βάπτισης! Εγώ δεν κατάλαβα ότι με την ολοκλήρωση του ύμνου είχε ολοκληρωθεί ουσιαστικά και η τελετή της βάπτισης! Νόμιζα ότι θα παρέμεναν να παρακολουθήσουν την καταβύθιση των νέων μελών. Επιπλέον, κάπου είχα την αμυδρή ελπίδα ότι θα ακουγόταν το «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Εις μάτην! Η έκπληξή μου για όλο αυτό ήταν τόσο μεγάλη, που ο Δημήτρης τρεις φορές μου είπε ότι έχει ολοκληρωθεί το πρόγραμμα, είναι διάλειμμα και μπορώ να φύγω!

Αυτές οι δυο ώρες λοιπόν, που πέρασα σε μια συνέλευση με ΜτΙ, με έκαναν να δω την Ορθοδοξία ως ένα πολυτιμότατο κόσμημα, που είχα τη μεγάλη ευλογία να αποκτήσω με τη γέννησή μου. Συνεπώς, έχω ευθύνη απέναντι στους άλλους Χριστιανούς και στους πλανεμένους αδερφούς μας, που ταλανίζονται μέσα σε αιρέσεις, να την γνωρίσω όσο το δυνατόν καλύτερα και να προσπαθώ καθημερινά να είμαι άξιο μέλος του Σώματος του Χριστού. Αν η Εκκλησία μας είναι το πολύτιμο κόσμημα, η Σκοπιά μου φαντάζει σαν αυτά τα φτηνιάρικα μπιζού, που πωλούνται με το κιλό και μάταια προσπαθούν να πείσουν όσοι τα φορούν ότι είναι καλύτερα και από αληθινά! Ταυτόχρονα, ένιωσα τη σημασία της έκκλησης της Ιεράς Συνόδου, με αφορμή αυτή τη διεθνή συνέλευση, να προσευχηθούμε για τους πλανεμένους Μάρτυρες να ξεφύγουν από τα δίχτυα της Σκοπιάς και να έρθουν στην πραγματική Εκκλησία.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.