ΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

Του Ευστάθιου Μπαρνασά

Πριν τον αρχαίο κόσμο, όταν οι μικρές φυλές ήταν ομάδες ανθρώπων διάσπαρτες πάνω στην γη, την εξουσία της φυλής  ομάδας  την είχε ο αρχηγός της φυλής που ήταν και ο πιο ισχυρός από όλη την φυλή ομάδα και την θρησκευτική εξουσία την είχε ο μάγος της φυλής, ο οποίος ερμήνευε τα διάφορα φυσικά φαινόμενα όπως αυτός τα καταλάβαινε και μαζί με τον αρχηγό της φυλής  εξασκούσαν αυταρχική εξουσία ζωής και θανάτου, σε όλα τα μέλη της φυλής ομάδας.

Με την πάροδο του χρόνου όλα αυτά άλλαξαν, με την εξουσία να γέρνει πότε από την μια πλευρά και πότε από την άλλη, πότε αναίμακτα και πότε με καταστροφικά αποτελέσματα...

Στους αιώνες που πέρασαν λοιπόν και από τα βάθη της ιστορίας αντλούμε πληροφορίες για τους τρόπους και τις ενέργειες του ιερατείου που αντιπροσώπευε την κάθε θρησκεία και τις σχέσεις που είχε με την κοσμική εξουσία και πως διαμορφώνονταν αυτές οι σχέσεις.

Πολλές φορές συνεργάστηκαν το ιερατείο και η κοσμική εξουσία στοχεύοντας προς τον ίδιο στόχο, άλλοτε όμως ήρθαν σε πολύ σκληρή αντιπαράθεση, όταν η μια πλευρά προσπάθησε να επιβληθεί της άλλης και να της επιβάλλει τους δικούς της όρους, όπως το απαιτούσαν τα συμφέροντα της.

Στις θρησκείες του αρχαίου κόσμου η κοσμική εξουσία συνήθως στήριζε το ιερατείο, γιατί η πίστη στην ειδωλολατρία ήταν απαράβατη υποχρέωση για αμφότερα τα μέρη, ενώ πολλές φορές τον πρώτο ρόλο και για το ιερατείο και για την κοσμική εξουσία την είχε ο ανώτατος άρχοντας, που ήταν και αρχιερέας και βασιλιάς, σε μερικές περιπτώσεις δε ο κοσμικός άρχοντας δεν δίσταζε να ανακηρυχτεί και θεός .

Αυτό όμως συμβαίνει και σήμερα σε μερικές περιοχές του  σύγχρονου κόσμου όπου απολυταρχικές κοσμικές εξουσίες ή καταργούν το ιερατείο, ή αυτοανακηρύσσονται αρχηγοί με θεϊκές εξουσίες.

Καταργώντας κάθε σχέση των ανθρώπων με την ανώτερη δύναμη τον Θεό και ελλείψει ιερατείου τους αφαιρούν την πίστη και έτσι επιτυγχάνουν απώλεια και έλεγχο  της συνείδησης τους, κάνοντας τους πιόνια έτοιμα για κάθε ανήθικη θυσία. Άλλοτε πάλι η κοσμική και θρησκευτική συμμαχία εκμεταλλεύεται τις πνευματικές αδυναμίες των  ανθρώπων, τους οποίους φανατίζουν, βάζοντας τους να κάνουν ανομολόγητες πράξεις, για τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα.

Στις νεώτερες θρησκείες όπως ο Ιουδαϊσμός,  η αντιπαράθεση του ιερατείου και της κοσμικής εξουσίας λειτούργησε ως άτυπη συμμαχία, που για τα κοινά συμφέροντα τους δεν δίστασαν να θανατώσουν το Δεύτερο Πρόσωπο Της Αγίας Τριάδας, το οποίο ενανθρωπίστηκε για να σωθεί ο κόσμος.

Στην περίπτωση πάλι του Ισλάμ, ο Μωάμεθ  λειτουργώντας ως ιερατείο κατάφερε να ιδρύσει μια νέα θρησκεία για να ενώσει τις σκόρπιες φυλές των Αράβων που δρούσαν αυτόνομα και να ασκήσει με αυτόν τον τρόπο εξουσία με θρησκευτικό χαρακτήρα, η οποία συνεχίζεται από τον έκτο αιώνα έως και σήμερα, οικοδομώντας μια αμφίβολης ηθικής πίστη, χωρίς   να αποδίδει σεβασμό  εις το ελάχιστο, στα  στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

Μερικές φορές οι λαϊκές  πιέσεις αλλάζουν  κάποια δεδομένα και ωθούν την κοσμική εξουσία να προσαρμόζεται σε στόχους, που αφορούν την  ανάπτυξη και την  ευημερία του κοινωνικού συνόλου, με διαδικασίες όπου όλοι καλούνται να έχουν ενεργό ρόλο. 

Το ιερατείο τις ίδιες χρονικές στιγμές αφήνει τις λαϊκές απαιτήσεις να ξεφουσκώσουν,  χωρίς να προωθεί αυτά εις τα οποία οφείλεται η ύπαρξη του, ερμηνεύοντας πενιχρά την αποστολή του και δικαιολογείται λέγοντας, ότι η σωτηρία του καθενός είναι μόνο προσωπική αποκάλυψη και όχι και δική του υποχρέωση.

Τα ιερατεία των μεγάλων θρησκειών διδάσκουν την πίστη σε μια ανώτερη δύναμη έτσι ‘όπως διαφορετικά την έχουν αντιληφθεί, με διαφορετικό όνομα και διαφορετικά δόγματα.

Οι κοσμικές εξουσίες  κάθε θρησκευτικής ομάδας  υποστηρίζουν  το ιερατείο τους για λόγους όχι μόνο  εθνικούς, αλλά και για να μπορούν μέσω αυτού να ελέγχουν τις λαϊκές μάζες.

Από το 787 μΧ. το δυτικό ιερατείο με τον Πάπα Λέων Γ’ υποστήριξε τις δυτικές κοσμικές εξουσίες και διαχώρισε την θέση του από το κεντρικό ιερατείο του Βυζαντίου και από τα κοινά δόγματα του χριστιανισμού, αλλάζοντας έτσι τις βασικές αρχές  και  βάζοντας πάντα  μπροστά  τα προσωπικά οφέλη.

Με την αποχώρηση του το δυτικό ιερατείο από τις θεμελιώδεις αρχές του χριστιανισμού και με την στήριξη της κοσμικής εξουσίας κατατρομοκράτησαν  τους πάντες, καταπατώντας κάθε ανθρώπινο δικαίωμα και κάνοντας ακρότητες, χωρίς προηγούμενο.

Οτιδήποτε φαινόταν ως απειλή για το ιερατείο και την κοσμική εξουσία έπεφτε εις το «πυρ το εξώτερον», ρίχνοντας τον τότε κόσμο εις το μιαρό σκοτάδι του μεσαίωνα.

Από τον 17 αιώνα αρχίζουν τα πράγματα να αλλάζουν πάλι και εδώ βρίσκουμε τον χριστιανισμό να πηγαίνει χέρι-χέρι με τον αθεϊσμό, αρχίζουν να ξεφυτρώνουν η μια μετά την άλλη οι θεωρίες, οι αμφισβητήσεις, τα νέα δόγματα και οι πρώτες προτεσταντικές ομάδες. Έχει αρχίσει να μυρίζει προπαγάνδα, βγαίνουν σχέδια διεθνών σκοτεινών κύκλων οι οποίοι προγραμμάτισαν σενάρια για την επόμενη μέρα, μια μέρα που δεν πρόκειται να δύσει ποτέ, σενάρια  τα οποία αποδίδουν τους δηλητηριώδεις καρπούς τους ακόμα και σήμερα.

Στην ουσία λοιπόν άρχισαν να λειτουργούν η κοσμική εξουσία και το ιερατείο σαν εταιρεία περιορισμένης ευθύνης, που ενώ αυτοί έριχναν τα ζάρια την χασούρα την πλήρωνε πάντα ο κόσμος. Προωθούσαν τον φονταμενταλισμό με συνεργασία κάτω από το τραπέζι, ενώ επάνω από αυτό υπέγραφαν συνθήκες ειρήνης. Οι άνθρωποι πλέον, αρέσκονται να τους λένε συνεχώς τα ίδια ψέματα, τα  ψέματα που πάντα  τους άρεσαν να ακούνε.

Στον πρώτο και δεύτερο παγκόσμιο  πόλεμο  το ιερατείο κάθε θρησκείας ευλογούσε κάθε πολεμική ενέργεια και υποσχότανε την αμέριστη στήριξη του Θεού στις διαφορετικές κοσμικές εξουσίες. Τώρα σε ποιόν  θεό στήριζαν όλοι μαζί αυτές τις υποσχέσεις και γιατί πίστευαν και πιστεύουν,  τόσο  οι φίλοι όσο  και οι εχθροί στο ίδιο αποτέλεσμα δεν θα δώσουμε την  απάντηση τώρα, εκτός από την λέξη προπαγάνδα για να κλείσει εδώ αυτό το θέμα , γιατί αυτό το θέμα τραβάει πολλές σελίδες .

Όμως, με την επικράτηση των Μαρξιστικών κινημάτων σε αρκετές  χώρες αρχίζει η κοσμική εξουσία να αμφισβητεί την θρησκεία και να ακυρώνει και το ίδιο το ιερατείο.

Το ιερατείο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο βλέποντας τις αλλαγές και για να μπορέσει να επιβιώσει στο μέλλον, με την τεχνολογία, την  επιστήμη και τα νέα δεδομένα θρησκευτικής αμφισβήτησης να  τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα, ιδρύει το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών.  Έχει αρχίσει να αισθάνεται κρυάδες, επειδή νοιώθει ότι η μια βέργα σπάζει, οι δέκα όμως είναι πολύ ισχυρές και ίσως έτσι το μέλλον, θα  μπορεί να μην είναι τόσο  αβέβαιο πλέον.

Σταδιακά και οι κοσμικές εξουσίες αντιλαμβάνονται ότι ούτε και αυτές μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις και στα σημεία των καιρών και αρχίζουν σιγά –σιγά να προετοιμάζονται για μια πολιτική παγκόσμια εξουσία, η οποία θα πρέπει να συνεργάζεται με ένα παγκόσμιο ιερατείο, ένα οικουμενικό ιερατείο, το οποίο θα έχει στόχο μαζί με την παγκόσμια πολιτική εξουσία, συμπόρευση σε ένα και μοναδικό δόγμα, το δόγμα της απόλυτης υποταγής της ανθρώπινης φυλής.

Για να μπορέσει αυτό να γίνει πραγματικότητα και να επιτύχουν τον απόλυτο έλεγχο, προωθούν τον ηλεκτρονικό ατομικό  έλεγχο, ο οποίος έλεγχος, είναι ο στόχος τους για  να δημιουργήσουν έναν πλανήτη φυλακή.

Αυτά θα συμβούν γιατί οι άνθρωποι έχασαν την εμπιστοσύνη τους στις κίβδηλες κοσμικές εξουσίες και την πίστη τους στα παραπαίοντα θρησκευτικά ιερατεία. Είναι ποια προφανές ότι δεν μπορείς να πείσεις, για κάτι που δεν το πιστεύεις πρώτα εσύ.

Εάν ρίξουμε το βλέμμα μας στις τελευταίες Ελληνικές εξελίξεις βλέπουμε το διαζύγιο που πήρε η κοσμική εξουσία από το ιερατείο, αρνούμενη  όχι μόνο την ύπαρξη του αλλά και τα δόγματα του, κόβοντας τον ομφάλιο λώρο που τους έδενε τα τελευταία τουλάχιστον 200 χρόνια.

Να πούμε τώρα  ότι αυτοί  είναι οι καιροί των εθνών, ή ότι είναι οι καιροί της αρχής του τέλους ;  Ίδωμεν.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.