ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΚΤΟΣ ΟΡΙΩΝ

Του Ευστάθιου Μπαρνασά

Γράφοντας προαιρετικά κάποιες σκόρπιες σκέψεις, τις έκανα ένα άρθρο εκτός πραγματικότητας, για να δικαιολογήσω πως θα είναι ή πως θα ήταν η πραγματικότητα εκτός ορίων, αν και χρειάζεται να βουτήξεις το δάχτυλο μέσα στο μυαλό για να τις αγγίξεις. Ίσως είναι παραβατικότητα, όμως θα προσπαθήσω να περπατήσω σε απαγορευμένη ζώνη έστω και πίσω από τα συρματοπλέγματα …

Η πραγματικότητα υπάρχει, κανείς δεν μπορεί να την αμφισβητήσει τουλάχιστον τώρα, αυτό όμως που είναι ανεξήγητο είναι τα όρια της και η δυνατότητα αντίληψής τους. Όποιος όμως έχει αυτή την δυνατότητα δεν μπορεί να πει πάλι με σιγουριά, ότι αυτό έγινε πριν ή γίνεται τώρα ή θα γίνει μετά. Είναι λοιπόν καλύτερα να πει, ότι αυτό είναι όπως αποδεικνύεται τώρα και στην περίπτωση που το έβλεπε αλλιώς, ας το όριζε διαφορετικά εξίσου καλά. Δεν γίνεται να θεωρείς σημαντικό αυτό που αντιλαμβάνεσαι πως υπάρχει, από αυτό που νομίζεις ως μη υπαρκτό.

Μας δημιουργήθηκε η ανάγκη να συνυπάρξουμε ως δημιουργοί  και ως συμμετέχοντες στην ουτοπία τής πραγματικότητας, σε ένα γίγνεσθαι που αναγνωρίζει ο άνθρωπος για τον εαυτό του – ως άνθρωπος και ως θεός – τουλάχιστον έτσι αυτοπροσδιορίζεται.

Με την πραγματικότητα εκτός ορίων, ο άνθρωπος αποκτά το δικαίωμα να αντιδράσει στις επιλογές που του επιβάλλονται. Διεκδικεί το δικαίωμα να επιλέγει αυτό που επιθυμεί, μόνο και μόνο επειδή υπάρχει μέσα του εν υπνώσει και το ενεργοποιεί. Αυτή η πραγματικότητα, είναι ο χρόνος όταν και όπως τον αντιλαμβάνεται εκτός ορίων.

Υπάρχει μια ψευδαίσθηση του χώρο – χρόνου, ως μεταβλητή της πραγματικότητας, ενώ ουσιαστικά ο χρόνος δεν υφίσταται μέσα στον χώρο, επειδή και ο χώρος δεν έχει χρόνο, απλά μπορούμε να ισχυριστούμε πως και τα δύο υπάρχουν.

Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον. Υπάρχουν στην πραγματικότητα; Μπορεί αυτό να εξηγηθεί;

Ας το ορίσουμε ότι είναι αυτό που συμβαίνει έτσι ή αλλιώς, από τώρα και μετά σ’ ένα αόριστο χρόνο, που το ονομάζουμε «το μέλλον» και στη συνέχεια «παρόν» και «παρελθόν». Είναι το αίτιο που κατανοούμε ως αντίληψη, για να προσδιορίσουμε τον χρόνο.

Πως όμως αντιλαμβανόμαστε περίπου ως ορισμό «το μέλλον, το παρόν και το παρελθόν»; Πως αυτό προσδιορίζεται; Είναι υπαρκτό; Μέλλον μπορούμε να ορίσουμε πως είναι το επόμενο μικροδευτερόλεπτο, που στον πρώτο τόνο θα γίνει παρόν και στο επόμενο παρελθόν. Το ζητούμενο όμως είναι, εάν ο χρόνος υφίσταται ως μέλλον, παρόν και παρελθόν. Σύμφωνα με τη θεωρία του big – bang έγινε μια αρχή στον χρόνο. Πως είμαστε όμως σίγουροι πως όταν γεννήθηκε ο χρόνος πήγε προς τα εμπρός, και εάν αυτό που έγινε δεν υπήρχε πριν, εφόσον ότι έρχεται από το λεγόμενο μέλλον και πηγαίνει πίσω στο λεγόμενο παρελθόν είναι ένα παράδοξο που υπάρχει ίδιο και δεν αλλάζει, σύγχρονα και σταθερά. Μετράται το αμέτρητο; Ίσως αυτό να είναι η αδυναμία κατανόησης του άναρχου. Υπό αυτή την έννοια ίσως θα πρέπει να υποθέσουμε ότι μπορεί να είπε ο Θεός «θα δημιουργήσω χρόνο για να υπάρξω ως αντίληψη, σε ότι δημιουργήσω».

Αναγκαστικά όμως, θα πρέπει να μπούμε στην διαδικασία να ονομάσουμε τον χρόνο, αμετάβλητο χρόνο ή απροσδιόριστο. Όταν λοιπόν η εικόνα ενός γεγονότος που έρχεται και φεύγει, παραμένει πάντα η ίδια, τότε ο χρόνος είναι άκαμπτος και σταθερός στην θέση που ονομάζουμε παρόν. Έχουμε δηλαδή διαδοχικά εικόνες, όχι μία μετά την άλλη, αλλά μία επάνω στην άλλη στην ίδια θέση όμως, στον ίδιο αμετάβλητο χρόνο. Μπορεί όμως να διέπεται και από απροσδιοριστία ως πολυδιάστατος ή μπορεί και να κανιβαλίζεται. Μπορεί, αλλά για την ώρα δεν αποδεικνύεται.

Ένα άλλο παράδειγμα, μία άλλη σκέψη. Έχουμε μια τράπουλα, με τα τραπουλόχαρτα το ένα πάνω στο άλλο, που ενώ αλλάζει η θέση τους δεν αλλάζει η σημασία τους. Όταν βάλουμε την επάνω κάρτα στο κάτω μέρος της τράπουλας, είναι σαν να παίρνουμε το παρόν και να το πηγαίνουμε στο μέλλον για να ξαναεπιστρέψει, ενώ έγινε οπτικά και παρελθόν. Αν δε, συνεχίσουμε να γυρνάμε τις κάρτες είναι σαν να αλλάζουμε θέση φαινομενικά στον χρόνο, ενώ στην ουσία ανακατεύουμε μια σταθερή στιγμή. Εάν ανοίξουμε όλες τις κάρτες της τράπουλας πάνω σ’ ένα τραπέζι, τότε τις βλέπουμε όλες στον ίδιο σταθερό χρόνο, όταν όμως τις ξαναμαζέψουμε και τις ανοίξουμε μία – μία, τότε ανακατεύουμε πάλι τον χρόνο σε μία μοναδική σταθερή χρονική στιγμή.

Ο Αριστοτέλης μας λέει στα Φυσικά: «Κάθε μεταβολή είναι ταχυτέρα ή βραδυτέρα ο χρόνος όμως όχι. Μπορεί πάλιν εις κανένα να παρουσιασθή και η απορία ποίας κινήσεως είναι ο χρόνος αριθμός. Είναι αριθμός οποιασδήποτε κινήσεως; Διότι μέσα εις τον χρόνο γίνονται ταυτοχρόνως και γένεσις και φθορά και αύξησις και αλλοίωσις και τοπική μετακίνησις. Καθ’ όσον λοιπόν υπάρχει κίνησις, εις την μέτρησιν αυτήν υπάρχει ένας αριθμός της κινήσεως του συνεχούς γενικά, όχι κάποιας κινήσεως. Είναι γεγονός ότι μέσα εις το ίδιο νυν, πραγματοποιούνται κινήσεις πολλών πραγμάτων, κινήσεις που θα πρέπει αντιστοίχως να έχουν τον αριθμό τους».

Στο εφικτό των δυνατοτήτων μας έχουμε προσδιορίσει τον χρόνο ως κάτι που αντιλαμβανόμαστε μόνο με την ανθρώπινη αντίληψη μας και ενώ πιστεύουμε και υποστηρίζουμε ότι ο Θεός ως δημιουργός είναι άχρονος, εμμέσως πλην σαφώς του χρεώνουμε χρόνο. Μα πως γίνεται αυτό; Είναι απλό. Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε λοιπόν οτιδήποτε δεν καταλαβαίνουμε για την άχρονη πραγματικότητα, επινοήσαμε χρονική διάρκεια για τον Θεό συγκρινόμενη με το δικό μας χρόνο και έτσι από άχρονο, τον καταντήσαμε υποκείμενο στον χρόνο.

Έκανε λέμε στο παρελθόν και θα κάνει και στο μέλλον. Μα αφού είναι άχρονος, πως γίνεται να έκανε ο Θεός πριν και να κάνει και μετά; Ο Θεός λογικά μόνο υπάρχει και ο χρόνος παρελθόν, παρόν και μέλλον για Αυτόν, είναι ένα άναρχο, άχρονο συνεχές τώρα. Εάν λοιπόν είναι άχρονος χωρίς παρελθόν, εμείς γιατί έχουμε παρελθόν, αφού αυτό δεν υπάρχει. Εάν δεν διέπεται από μελλοντικό χρόνο, γιατί έχουμε μέλλον, αφού ούτε και αυτό υπάρχει. Εάν ο Θεός είναι συνεχώς υπαρκτός, είναι σ’ ένα χρόνο που εμείς τον προσδιορίζουμε ως το Παρόν, συνεπώς και εμείς γιατί να μην είμαστε ένα συνεχόμενο κομμάτι από το δικό Του Παρόν. Πως γίνεται να είμαστε στον ίδιο χωρο – χρόνο με την Θεϊκή Ενέργεια, που είναι άναρχη και άχρονη, να είμαστε μέρος αυτής της Ενέργειας και να μας διέπει η χρονοροή;

Αυτό που ίσως συμβαίνει είναι ότι αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ως ρέουσα ενέργεια, με ένα μέρος μας μεταλλαγμένο σε υλικά εμφανή χαρακτηριστικά, που αλλάζουν θέση και σχήμα την ίδια στιγμή αλλά για να το εξηγήσουμε, ορίζουμε χρονοδιάγραμμα με αρχή και τέλος, ενώ υποψιαζόμαστε αμφοτέρων την αθανασία.

Αθανασία … Μέγα ζητούμενο. Τι νοείται αθανασία;

Φανταστείτε μία δύσκολη σκέψη. Εάν εγκλωβίσω μια στιγμή το είδωλό μου σ’ ένα καθρέφτη και ενώ εγώ θα συνεχίσω να μεταλλάσσομαι στον ορισμό του μέλλοντος χρόνου, το είδωλό μου θα παραμείνει αναλλοίωτο, ουσιαστικά αθάνατο. Η αθανασία λοιπόν είναι η παραμονή της εικόνας στο τώρα, ενώ ο θάνατος φανερώνει την διαδικασία μετάλλαξης τής ύλης στον ίδιο παρόντα χρόνο, όχι όμως και της ενέργειας που την απαρτίζει συγχρόνως. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, αναφέρει η Βίβλος. Δηλαδή; Τι ήταν κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, η Ύλη ή η Πνευματική Ενέργεια; Αναντίρρητα η Πνευματική Ενέργεια. Και αφού εκπορεύεται από τον Θεό, είναι δυνατόν αυτή η Πνευματική Ενέργεια να είναι θνητή; Εικόνα ως προς τα Πνευματικά χαρακτηριστικά, Ομοίωση ως προς την Αθανασία και την Θέωση θα πρέπει να σκεφτούμε. Η ύλη όμως από πού προέκυψε και γιατί; Η αφήγηση της Βίβλου συνεχίζει. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν τον δημιούργησε και ενεφύσησεν πνοήν ζωής εις το πρόσωπον αυτού και έτσι έγινε η ύλη «με ψυχή», ψυχή ζώσα. Η ύλη λοιπόν είναι υπαρκτή, πλην όμως νεκρή αλλά γίνεται έμψυχη υπό καθεστώς διαμόρφωσης μέσω της πνοής «ψυχής», που είναι η εικόνα και η ομοίωση, η οποία είναι αθάνατη και επιστρέφει – έτσι εννοείται – στον Δημιουργό όπου και ανήκει, ενώ η ύλη παραμένει άψυχο υλικό που αλλάζει απροσδιόριστα διαμόρφωση. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν επιστρέφει πουθενά, γιατί όλα ανήκουν στο συμπαντικό Όλον και εκεί που παραμένουν είναι παντού.

Εάν πάλι, θελήσουμε να τα αναλύσουμε όλα αυτά με θεολογικό τρόπο, πρέπει να κάνουμε κάποιες αρκετά δύσκολες σκέψεις. Η θεολογία υποστηρίζει ότι ο Θεός γνωρίζει το μέλλον επειδή είναι Παντογνώστης. Αλλά τι γίνεται εάν δεν υπάρχει μέλλον για να το δει; Εάν έχουμε πραγματικά ελεύθερη επιλογή, τότε λοιπόν ο Παντογνώστης Θεός δεν θα μπορεί να το δει, λόγω της δυνατότητάς μας να το αλλάξουμε … δεν θα υπάρχει τίποτα σταθερό για να μπορεί να το δει … οπότε εάν δεν έχει την δυνατότητα να το δει, δεν είναι Παντογνώστης. Εάν όμως δεν είναι Παντογνώστης δεν είναι και Θεός. Άραγε μπορεί και να μην υπάρχει. Η ελεύθερη επιλογή λοιπόν καταργεί την ύπαρξη του μέλλοντος και αντιστρόφως έχει συνέπειες, γιατί αν υπάρχει θα υπάρχει μόνο και μόνο, επειδή αυτό επιβάλλεται.

Υπάρχει η θεωρία της πτώσης πνευματικών πλασμάτων πριν την δημιουργία του ανθρώπου, η οποία αποφαίνεται πως ο Θεός προγνώριζε την πτώση τους ως Παντογνώστης, όμως το άφησε να συμβεί ως ελεύθερη επιλογή. Έχουμε σφάλμα, επιβάλλεται τιμωρία, πότε θα γίνει, στο μέλλον. Υπάρχει και εδώ μέλλον; Πνευματικό μέλλον;

Γιατί να τα έκανε όμως όλα αυτά ο Θεός και να μπούνε στην διαδικασία τού χρόνου άχρονες υπάρξεις, οι οποίες υποτίθεται είναι εκπόρευση του ίδιου, από την στιγμή που όλο το σενάριο ήταν γνωστό, υπάρχει πτώση εδώ και τώρα και το ξέρω. Αφού ξέρω σήμερα τι θα γίνει αύριο, τότε αυτό έγινε σήμερα και αφού το ξέρω, έχω τη δυνατότητα ή να το αλλάξω ή για λόγους δεοντολογίας να μην το δημιουργήσω, να μην το δημιουργήσω εάν δεν εκπορεύεται. Δεν συνάδει όμως όπως είπαμε η πρόβλεψη με την ελεύθερη επιλογή.

Ελεύθερη ως επιλογή είναι μόνο και όταν, δεν είναι προγραμματισμένη και γνωστή ως προφητεία. Η προφητεία δεν σου επιτρέπει να επιλέξεις, γιατί το πεπρωμένο έχει προσδιοριστεί και δεν μπορείς να το αρνηθείς, γιατί είναι πεπραγμένο χωρίς την θέλησή σου, απλά το παρακολουθείς χωρίς να το γνωρίζεις, ως μία στιγμή να γίνεται.

Όταν λοιπόν λέμε πεπρωμένο, δεν εννοούμε τίποτε άλλο εκτός από το προδιαγεγραμμένο και εάν ότι συμβαίνει είναι προδιαγεγραμμένο, τότε συμβαίνει αμέσως τώρα. Όμως αυτό που είναι νοητό, ονειρευόμαστε να μπορούμε να το βλέπουμε μέσα στον χρόνο, δηλαδή να ξεπεραστεί η γραμμή της καθέτου διαγράμμησης που ερμηνεύουμε τώρα ως παρελθόν, παρόν και μέλλον, με οριζόντια, όπου θα μπορούσαμε να αντικρύσουμε τον χρόνο όπως είναι, δηλαδή το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ταυτόχρονα.

Αλλά υπάρχει πράγματι ένα μέλλον, το οποίο να είναι προδιαγεγραμμένο ή στην πραγματικότητα είναι μεταβλητό και απροσδιόριστο; Ίσως για να καταφέρουμε να το προσεγγίσουμε αυτό ως έννοια, θα πρέπει να ασκήσουμε δύναμη πίστης με κάποιο τρόπο και σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορέσουμε να συνταυτιστούμε νοητά και αν μας επιτραπεί με το Υπέρτατο Ον, αυτό που πιστεύουμε πως υπάρχει, δηλαδή το Όλον και να αποκτήσουμε αυτή την ικανότητα να βλέπουμε στο παρόν, αυτό που προσδιορίζουμε με πρόγνωση.

Ένα παράδοξο παράδειγμα είναι το εξής: όταν προφητευτεί ο θάνατος κάποιου στο εγγύς μέλλον, τότε αυτό τον καθιστά συγχρόνως και ζωντανό και νεκρό, γιατί ο χρόνος στην πραγματικότητα είναι αδιαίρετος.

Όταν λοιπόν λέμε, αυτό θα γίνει έτσι και επαληθεύεται σε υποτιθέμενο μέλλοντα χρόνο, τότε μπορεί να αποδειχτεί ότι αυτό το είδαμε να γίνεται τώρα στον παρόντα χρόνο, την ώρα που προφητεύτηκε και αυτός θα είναι ο πραγματικός χρόνος.

Εάν πάλι υπήρχε πραγματικό μέλλον και παρελθόν, τότε θα είχαν συμβεί τα εξής δεδομένα, επειδή τα πάντα είναι σε ισορροπία. Δεν θα πεθαίναμε με την έννοια του θανάτου που αντιλαμβανόμαστε, γιατί οι στιγμές της ζωής μας θα εκινούντο εμπρός και πίσω όπως ένα εκκρεμές και θα μπορούσαμε να επιλέξουμε εναλλάξ κίνηση προς το λεγόμενο παρελθόν ή το μέλλον, γιατί έτσι θα αλλάζαμε συνεχώς στιγμή και θα ξεγελούσαμε το παρόν και την φθοροποιό στατική αλλαγή του. Γιατί η ελεύθερη επιλογή να έχει μονόδρομο ως κατεύθυνση;

Εφόσον το σήμερα θα ήταν δεδομένο, τότε το κάθε αύριο και χτες θα ήταν αντίγραφο του σήμερα, ακριβώς σήμερα.         

Εάν πράγματι υπήρχε το μέλλον και το γνωρίζαμε, δεν θα κάναμε τα λεγόμενα λάθη του παρελθόντος γιατί θα ισορροπούσαμε στο προγνωρισμένο παρόν, ενώ τώρα παλεύει η πνευματική ενέργεια σταθερά με την ύλη, η οποία ύλη στιγμιαία και μόνο, όπως είπαμε μεταλλάσσεται.

Αδυνατούμε πραγματικά να κατανοήσουμε τον χρόνο, γι’ αυτό τον προσδιορίζουμε σύμφωνα με τις χρονικές διάρκειες του ηλιακού μας συστήματος μέσα στον οποίο υπάρχουμε, εάν όμως βρεθούμε μακριά στον διαστημικό χώρο, όπου δεν υφίσταται το ήλιο – γήινο χρονοδιάγραμμα, πως θα ορίσουμε τον χρόνο;

Αυτό που πρέπει ίσως να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι είμαστε μια στιγμή σταθερή και συνεχόμενη, σε σταθερές στιγμές – εικόνες, σε ακίνητο χρόνο.

Όταν π.χ. παίζει μια κινηματογραφική ταινία, γυρίζει επάνω σ’ ένα καρούλι που έχει αρχή, διάρκεια και τέλος. Το σενάριο έχει μέλλον, παρόν και παρελθόν. Εάν την ταινία, την απλώσουμε όλη κάτω στο έδαφος και κοιτάξουμε τις συνεχόμενες φωτογραφίες, θα δούμε όλο το εικονογραφημένο σενάριο σε παρόντα χρόνο, την ίδια χρονική στιγμή, την Μία στιγμή.

Όλα αρχίζουν και τελειώνουν την ίδια στιγμή, μόνο που αυτή η στιγμή, ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει, απλά υπάρχει. Έχουμε όμως ή δεν έχουμε μια ακίνητη ροή γεγονότων, το ένα μέσα στο άλλο. Είμαστε μύθος ή πραγματικότητα; Μήπως τελικά η γνώση είναι επιλήψιμο χαρακτηριστικό; 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.