Η θέση της Εκκλησίας απέναντι στη θανατική ποινή

Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη

Η θανατική ορίζεται ως η αποστέρηση της ζωής που επιβάλλεται ως τιμωρία από το ίδιο το Κράτος, ως τιμωρία για τα σοβαρά εγκλήματα που διέπραξε κάποιος. Η θανατική ποινή έχει καταργηθεί στην Ελλάδα, όμως συνεχίζει να υφίσταται σε ορισμένες πολιτείες της Αμερικής και χώρες όπως η Κίνα. Πλέον, σε 141 χώρες του κόσμου δεν υφίσταται πλέον η θανατική ποινή.

Οι απόψεις σχετικά με τη θανατική ποινή διίστανται: άλλοι τη θεωρούν ως μία δίκαιη τιμωρία για τα σοβαρά εγκλήματα που διέπραξε ο κατηγορούμενος, ενώ άλλοι πιστεύουν πως καταπατά το δικαίωμα της ζωής το οποίο πρέπει να έχει ακόμα και ο πιο μεγάλος εγκληματίας. Άλλοι πάλι θεωρούν πως για εγκλήματα όπως ο βιασμός παιδιών και το εμπόριο ναρκωτικών, είναι η μοναδική τιμωρία που αρμόζει...

Ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν πολλοί εναντίον της θανατικής ποινής, είναι πως εκείνη έχει αποδειχθεί πως δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για την αυξανόμενη εγκληματικότητα. Άλλος ένας λόγος, υποστηρίζουν οι ενάντιοι, είναι πως είναι καταδικαστική και δεν μπορεί να αναιρεθεί όταν αποδειχθεί πως ο κατηγορούμενος είναι τελικά αθώος.

Η Εκκλησία αντιμετωπίζει το δώρο της ζωής ως ιδιοκτησία και μόνο του Θεού. Ο Θεός δημιούργησε τη ζωή και τη δώρισε στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος, λοιπόν, δε λαμβάνει αυτό το δώρο επειδή το αξίζει, αλλά επειδή του χαρίζεται.

Αυτό λοιπόν το δώρο, ανήκει μόνο στο Θεό και μόνο Εκείνος έχει δικαίωμα να αποφασίσει αν θα συνεχίζει να το χαρίζει σε έναν άνθρωπο.

Η θανατική ποινή στερεί από τον άνθρωπο το δώρο της ζωής όχι μόνο στην πρόσκαιρη ζωή. Ακόμα περισσότερο, στερεί από τον άνθρωπο τη δυνατότητα να μετανοήσει για τις πράξεις του και να σώσει την ψυχή του φέρνοντάς τη κοντά στο Θεό.

Το Κράτος με τη θανατική ποινή λειτουργεί εκδικητικά και πράττει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εκείνη κατακρίνει. Σκοτώνει για να διδάξει πως δεν πρέπει να σκοτώνεις. Στερεί από το άνθρωπο το δικαίωμα της ζωής παίρνοντας το ρόλο του Θεού και ορίζοντας ποιος αξίζει να ζει και ποιος όχι. Καταχράται, δηλαδή, ένα δικαίωμα που ανήκει μόνο στο Θεό. Επειδή Εκείνος χάρισε τη ζωή και μόνο Εκείνος μπορεί να ΑΝΑΣΤΗΣΕΙ τον άνθρωπο από τον οποίο μπορεί να στέρησε την επίγεια ζωή όταν έκρινε πως για κάποιο λόγο πρέπει να του αφαιρεθεί. Μόνο ο Θεός για την Εκκλησία, έχει δικαίωμα επάνω στη ζωή κάποιου άλλου, ακόμα και αν πρόκειται για έναν εγκληματία.

Η διδασκαλία της Εκκλησίας είναι ξεκάθαρη και κατηγορηματική ως προς το μείζον ζήτημα της θανατικής ποινής. Ο κάθε άνθρωπος έχει το χρονικό περιθώριο, όσο βρίσκεται στην επίγεια ζωή, να αναθεωρήσει για τις πράξεις του και να έρθει κοντά στο Θεό. Η θανατική ποινή αναχαιτίζει αυτή τη δυνατότητα και καθιστά το Κράτος έναν τιμωρό που δρα εκδικητικά και όχι παιδαγωγικά.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.