Η ηδονή στη διδασκαλία της Εκκλησίας

 

Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη

 

Πολλοί άνθρωποι έχουν την πεποίθηση πως η Εκκλησία καταδικάζει την ηδονή και θεωρεί πως το σεξ πρέπει να χάσει αυτή τη διάσταση, της ευχαρίστησης. Η αλήθεια είναι πως δε θα μπορούσε κάποιος να απορρίπτει τελείως κάτι που ο ίδιος ο Θεός δημιούργησε.

Η Εκκλησία δεν καταδικάζει την ηδονή, απλώς πιστεύει πως έχει συγκεκριμένο λόγο που υπάρχει στη σεξουαλική πράξη...

Ο άνθρωπος δεν πλάστηκε εξαρχής για να ερωτεύεται και να διαιωνίζει το ανθρώπινο είδος μέσω της συνουσίας. Ο Θεός βεβαίως, έδωσε γεννητικά όργανα στον άνθρωπο τη στιγμή της δημιουργίας, επειδή προγνώριζε πως θα συνέβαινε η πτώση. Αν δεν υπήρχε η πτώση, θα υπήρχε άλλος τρόπος διαιώνισης του ανθρώπινου είδους.

Όταν επήλθε η Πτώση, στον άνθρωπο υπήρχε ο πόνος και υπήρξε η σαρκική επιθυμία. Όμως, ο πόνος θα έκανε τη συνουσία αβάσταχτη, με αποτέλεσμα ο μεταπτωτικός άνθρωπος να μην επιθυμεί να έχει σαρκική επαφή. Αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα, να σταματήσει να αναπαράγεται το ανθρώπινο είδος.

Έτσι, ο Θεός έβαλε την ηδονή ως ένα «δόλωμα», ώστε ο άνθρωπος να θέλει να έρθει σε σεξουαλική επαφή και να διαιωνίσει το είδος του. Η ηδονή είναι λοιπόν το μέσο, αλλά όχι ο σκοπός. Είναι το κυρίαρχο συναίσθημα της συνουσίας, το οποίο ευθύνεται για τη δημιουργία κάθε νέου ανθρώπου. Χωρίς την ηδονή, ο άνθρωπος θα πονούσε και η σαρκική επαφή θα ήταν επώδυνη.

Αυτός είναι θεολογικά, ο λόγος που υπάρχει η ηδονή στη σεξουαλική πράξη. Είναι μία ακόμα ένδειξη της Πανσοφίας του Θεού, ο οποίος βρίσκει τη λύση ώστε να εξασφαλίσει ακόμα και στο μεταπτωτικό άνθρωπο, τη δυνατότητα συνέχισης της ύπαρξής του.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου