ΤΑ «ΠΕΤΡΙΝΑ» ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΝΟΣ ΠΡΩΗΝ ΜΑΡΤΥΡΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

 
Μένοντας πιστοί στην υπόσχεση που δώσαμε όταν δημοσιεύσαμε την επιστολή του πρώην Μάρτυρα του Ιεχωβά, Ονήσιμου Ελευθεριάδη με τίτλο «Κατάθεση ψυχής από πρώην Μάρτυρα του Ιεχωβά» πως θα ακολουθήσουν και άλλες βιωματικές εμπειρίες του από την Οργάνωση Σκοπιά, δημοσιεύουμε σήμερα τις προσωπικές του μαρτυρίες από την παιδική του ηλικία. Επειδή δεν θέλουμε να προκαταλάβουμε τον αναγνώστη δεν θα κάνουμε ουδεμία κρίση για την αφήγησή του. Θα αφήσουμε μόνο του τον αναγνώστη να απολαύσει τον μοναδικό, χειμαρρώδη και ρέοντα λόγο του Ονήσιμου Ελευθεριάδη, που μόνο μία βιωματική εμπειρία μπορεί να προσφέρει. Δεν επεμβήκαμε καθόλου στην σύνταξη του κειμένου, ακριβώς για να μην αναστρέψουμε την βιωματικότητα αυτή. Κάναμε όμως ένα μικρό ολίσθημα. Διακόψαμε αυτό τον χειμαρρώδη ρέοντα λόγο σε ένα σημείο του για να κάνουμε μια απαραίτητη παρένθεση. Ελπίζουμε στην συγγνώμη σας. Πριν να εκθέσουμε την καινούργια βιωματική αφήγηση του Ονήσιμου Ελευθεριάδη θα ήθελα εγώ προσωπικά ως Χρήστος – Αντιαιρετικός αλλά και ο Ονήσιμος Ελευθεριάδης από βάθους καρδίας να ευχαριστήσουμε όλους εσάς οι οποίοι μας τίμησαν είτε με την πρωτόγνωρη επισκεψιμότητα είτε με τα σχόλιά τους θετικά ή αρνητικά. Ιδιαίτερα ευχαριστούμε όσους με ιμέηλ ή με άλλο τρόπο, εκδήλωσαν επιθυμία για υλική βοήθεια στον Ονήσιμο Ελευθεριάδη. Ο Ονήσιμος Ελευθεριάδης είναι όμως ένας σπάνιος άνθρωπος μια «λεβεντιά καμαρωτή». Το μόνο που επιθυμεί είναι να τον βάλετε στις προσευχές σας.

Ακολουθεί η επιστολή του πρώην Μάρτυρα του Ιεχωβά Ονήσιμου Ελευθεριάδη:

«Στην περιοχή όπου γεννήθηκα, κοντά στο Ηράκλειο Κρήτης, οι πρώτοι μάρτυρες της σκοπιάς, ήταν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου, και από την μεριά του πατέρα μου και από την μεριά της μάνας μου...

Πριν από αυτούς δεν υπήρχαν μάρτυρες της σκοπιάς στην περιοχή αυτή.
Άρα ήμουν 3η γενιά μαρτύρων, καθαρός μάρτυρας.

Από μικρό παιδί έπρεπε να είμαι το ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ στην συνάθροιση, αυτό σημαίνει , να ξέρω απ’ έξω γραφικά εδάφια , να λέω ομιλίες από το βήμα , να ντύνομαι , από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου , με κοστούμι και γραβάτα, να κουβαλάω τσάντα με τα έντυπα της σκοπιάς , να πηγαίνω στο έργο στα χωριά , και στο έργο δρόμου (ακίνητος στην άκρη του δρόμου για 2 ώρες , να κρατάω τα περιοδικά ανοιχτά στα χέρια , για να τα βλέπουν οι περαστικοί), στο σχολείο κανένα παιδί δεν με έκανε παρέα , ούτε έπαιζαν μαζί μου , ήμουν ο "γιαχωβάς" του σχολείου .
Όταν τα αλλά παιδιά, έκαναν την προσευχή, το πρωί , εγώ κρυβόμουν πίσω-πίσω , και όλο το σχολείο γύριζε και με κοίταζε , όταν ο δάσκαλος, έλεγε να κάνω τον σταυρό μου , και εγώ του έλεγα , ότι δεν μου το επιτρέπει η συνείδηση μου ,ΨΕΜΑΤΑ , ΨΕΜΑΤΑ , ΨΕΜΑΤΑ , η αλήθεια είναι , ότι ο μάρτυρας πατέρας μου , με βασάνιζε , ΝΑΙ , με κακοποιούσε σωματικά και ψυχολογικά , από την μέρα που γεννήθηκα, μέχρι την μέρα που άρχισα να κάνω την επανάσταση μου .

Ξέρω παιδιά , που μεγαλώσαμε μαζί , και άλλα , λίγο μικρότερα από μένα ,
αυτά, ΝΑΙ , βασανίστηκαν περισσότερο από μένα , και οι βασανισμοί πολλές φορές γίνονταν μπροστά μας , για να φοβόμασταν και τα αλλά παιδιά .

Για ποιον λόγο ? για ασήμαντες αφορμές ...γιατί δεν κάθισα φρόνιμα στην προσευχή [4ετών] γιατί μίλησα με το διπλανό παιδάκι , γιατί δεν έδωσα καλή απάντηση στην σκοπιά κ.α...
Στην περίπτωση μου ,είχε να κάνει , με τον εγωισμό του πατέρα.
Ήταν πρεσβύτερος στην εκκλησία , και όλοι έπρεπε να λένε , να! το παιδί του αδελφού Τριαντάφυλλου! κοίτα τι καλό είναι ! όταν μεγαλώσει θα γίνει πρεσβύτερος ! Θα πάει στο μπέθελ ! (εννοεί ο Ονήσιμος τα κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά) και άλλα τέτοια...

Στο σχολείο απαγορεύονταν να παίζουμε με τα άλλα παιδιά [του κόσμου] , να κάνουμε την προσευχή μας , να καθόμαστε προσοχή στον εθνικό ύμνο , να παρακολουθούμε το μάθημα των θρησκευτικών , να φιλάμε το χέρι ιερέως ,να παρελάσουμε ή να παρακολουθήσουμε παρέλαση , να πάρουμε μέρος ή να βρισκόμαστε σε σχολικές γιορτές [Χριστούγεννα , Πάσχα κ.α..] να πηγαίνουμε στην εκκλησία με τα άλλα παιδιά , και γενικά ΟΛΕΣ τις φυσιολογικές δραστηριότητες που έχει ένας μαθητής δημοτικού ή γυμνασίου .

Μια φορά στο δημοτικό , κάτι παιδιά έπαιζαν με φωτογραφίες ποδοσφαιριστών , από τις γκοφρέτες , έπεσε λοιπόν μια φωτογραφία από ένα παιδάκι , και την πήρα , ήταν από έναν ποδοσφαιριστή μιας ομάδας [εγώ δεν τολμούσα να παίξω ποδόσφαιρο ...απαγορεύονταν ..με τους κοσμικούς ..]
ήμουν δευτέρα δημοτικού .

Πήρα την φωτογραφία την έβαλα στην τσεπούλα μου , και έφυγα για το σπίτι.
Κρύφτηκα το μεσημέρι στην κουζίνα , και κοίταγα την φωτογραφία του ποδοσφαιριστή , όταν μπήκε κρυφά ο πατέρας μου ....

Έφαγα τόσο ξύλο ..τόσο πολύ ξύλο.. φοβερό ξύλο... μελάνιασε ο λαιμός μου και πεταχτήκαν οι φλέβες έξω , ενώ σταμάτησε η αναπνοή μου , και πήδαγα ψηλά για να μπορέσω να πάρω ανάσα ...και αυτός χτύπαγε .. χτύπαγε .. χτύπαγε...

Η φωτογραφία του ποδοσφαιριστή , τσαλακωμένη στο παιδικό χεράκι μου , ήταν το χρυσό μοσχάρι που προσκυνούσαν οι ισραηλίτες στους πρόποδες του όρους Σινά !!!

Πολλά θα μπορούσα να πω και να εξιστορήσω , που δεν θα μου φτάσει, και ένας χρόνος αφήγησης...

Τα πόδια μου ήταν πάντα μπλε ,
με κλείδωνε στην κρεβατοκάμαρα , με έγδυνε από την μέση και κάτω, έπαιρνε μια μακριά βέργα ,από μια αγριελιά που ήταν έξω από το σπίτι , άνοιγε το ραδιόφωνο , και άρχιζε να με κτυπάει όπου έβρισκε , μέχρι που μελάνιαζα και σταμάταγε η αναπνοή μου , τότε σταμάταγε για λίγο , και όταν άρχιζα να παίρνω πάλι ανάσα , τότε έλεγε ότι το κάνω στα ψέματα και άρχιζε να με κτυπάει ξανά, και αυτό επαναλαμβάνονταν όσες φόρες του επέβαλε ,η γραφικά εκπαιδευμένη, συνείδηση του , μέσα από την οργάνωση του ιεχωβά θεού .

Όλα αυτά τα βασανιστήρια , τα λέγανε μεταξύ τους με υπερηφάνεια οι γονείς μάρτυρες , και καμάρωναν γιατί θα έβγαζαν καλούς αδελφούς στο μέλλον , και όλα τα βασανιστήρια στηρίζονταν στο εδάφιο που λέει = στις παροιμίες , να μην λυπάσαι την ράβδο από το παιδί σου για να γίνει σοφό (δεν θυμάμαι ακριβώς πως το λέει).[Παρέμβαση «Αντιαιρετικού»: Προς επίρρωση των λεγομένων και για να μην θεωρηθεί πως ο Ονήσιμος γράφει μυθεύματα παραθέτουμε απόσπασμα από τη Σκοπιά του 1965 σελίδα 132 όπου διηγείται ένα ανάλογο επεισόδιο με μια μάρτυρα του Ιεχωβά που εκπαιδεύει τα παιδιά της:« Όταν ετονίσθη ότι ήταν ευθύνη των γονέων να φροντίσουν, ώστε τα
τέκνα να έχουν καθημερινή Γραφική διδασκαλία, απεφάσισα να διαθέσω
χρόνο για καθημερινή ανάγνωση της Γραφής. Αυτό ήγειρε μεγάλες
διαμαρτυρίες από τα τέκνα μου, ηλικίας επτά, πέντε και τριών ετών,
διότι πάντοτε εφαίνετο ότι αυτό συνέπιπτε στην πιο απολαύσιμη ώρα
τους … οι δε διαμαρτυρίες του ενετάθησαν όταν έκλεινα την τηλεόραση
κάθε βράδυ και ανήγγελα ότι ήταν καιρός για ανάγνωση της Γραφής.Πολλές φορές καθόμουν με τη Γραφή στο ένα χέρι ΚΑΙ ΤΗ ΡΑΒΔΟ
ΣΥΝΕΤΙΣΕΩΣ ΣΤΟ ΑΛΛΟ.»]

Όλα αυτά είχαν επιπτώσεις στην υγεία μου , σωματική και ψυχική.

8 ετών , από το πολύ ξύλο, έπαθα "πάρεση προσώπου" [δεν ξέρω αν το γράφω σωστά ] αυτό αν γνωρίζετε τι είναι ..
Πρόκειται για παράλυση του νευρικού συστήματος και φαίνεται περισσότερο στα κρανιακά νεύρα , στις κινήσεις και στην έκφραση του προσώπου. Παράλυση νεύρων με αποτέλεσμα την παραμόρφωση του δεξιού τμήματος του προσώπου μου και τράβηγμα των νεύρων στα δεξιά .

Αυτό με λίγα λόγια τι είναι ?
Από το ξύλο που έτρωγα [με χτύπαγε στο κεφάλι συνήθως]
παρέλυσε το αριστερό τμήμα των νεύρων [τα νεύρα χωρίζουν το ανθρώπινο σώμα στα δυο] και όταν για παράδειγμα = γελούσα , τότε το δεξί μέρος του πρόσωπου και το στόμα μου , πήγαινε και τραβιόνταν μέχρι το αυτί μου , βέβαια δεν έβγαινα ποτέ από το σπίτι !!!

Ένας άλλος λόγος ήταν , ότι λόγω της παράλυσης ,του αριστερού τμήματος , άρχισα να έχω πρόβλημα ισορροπίας και να μην μπορώ να βαδίσω κανονικά, και συχνά έπεφτα .

Αν δεν αντιδρούσε ο οργανισμός στην θεραπεία , θα εμένα ανάπηρος σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου .

Οι παιδονευροχειρούργοι που με εξέτασαν [λόγω του ότι ήμουν 7,5 ετών , δεν μπορούσε να γίνει κάτι άλλο ] μου έδωσαν ισχυρή δόση κορτιζόνης , που έκανα θεραπεία για 8 μήνες .

Όλη αυτή η ιστορία με την κορτιζόνη , μου κλόνισε τον μεταβολισμό , με αποτέλεσμα , σε συνδυασμό με τα ψυχικά τραύματα και την γενική ψυχολογία , από τότε πήρα κιλά , και τώρα έχω αρκετά κιλά παραπάνω , αυτό βέβαια μπροστά στα αλλά , είναι πταίσμα, αυτό το λέω , γιατί ,η παράλυση των νεύρων , μου έχει αφήσει κάποια σημάδια στο σώμα μου , που θα κουβαλάω , σε όλη μου την ζωή .

Βέβαια , τα σχέδια του αληθινού μου πατέρα Ιησού Χριστού , ήταν διαφορετικά , από αυτά του επίγειου πατέρα μου .
Γιατί είμαι , τώρα ζωντανός , και γράφω αυτές τις γραμμές της προσωπικής τραγωδίας , και ταυτόχρονα ευτυχίας μου .

Αυτή είναι η ζωή μου , με λίγα λόγια , έως την ηλικία των 8 ετών .Υπάρχουν πολλά ακόμα , που δεν είπα, αλλά από αυτά τα λίγα , νομίζω πως σκιαγράφησα κάπως , τα πρώτα παιδικά μου χρόνια , σαν παιδί , μαρτύρων του ιεχωβά .

Τιμή και Δόξα Στον Κύριο Μας Ιησού Χριστό , αδελφέ μου Χρήστο.»

 

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.