ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΔΩΔΕΚΑΘΕΪΣΤΗ, ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

Ο διάλογος που είχαμε ανοίξει με τον οπαδό του Δωδεκαθεϊσμού και τον οποίο μπορεί να βρει ο αναγνώστης στα άρθρα μας «Διάλογος με δωδεκαθεϊστή» και «Διάλογος με δωδεκαθεϊστή, μέρος δεύτερο» κορυφώνεται και ολοκληρώνεται με το τρίτο και τελευταίο μέρος του.

Στην για μία ακόμη φορά νηφάλια – όπως θέλουμε να πιστεύουμε – επιστολή μας, απαντά ο οπαδός του Δωδεκαθεϊσμού με ένα ακατάσχετο υβρεολόγιο – άρθρο που δημοσιεύεται αυτή τη φορά στο δωδεκαθεϊστικό περιοδικό «Διιπετές» και στη διαδικτυακή σελίδα του περιοδικού αποτελεί το κυρίως άρθρο για τον μήνα Ιούνιο του 2006 ( τεύχος 59). Επίσης στέλνει ανακοίνωση στο τοπικό έντυπο της πόλης μας, το οποίο επί ημέρες πληροφορεί το αναγνωστικό κοινό του, για το που μπορεί να διαβάσει κάποιος το άρθρο του οπαδού του Δωδεκαθεϊσμού. Ο τίτλος του άρθρου είναι «Μια επιστολή που …. έσπασε αντοχές». Στην επιστολή αυτή έχουμε παρέμβει και έχουμε σημειώσει με έντονα και μπλε γράμματα τις ύβρεις του προς το πρόσωπό μας, με σκοπό, όχι να προκαταλάβουμε τον αναγνώστη, αλλά για να γίνει γνωστό το ποιόν αυτών των ανθρώπων οι οποίοι επαγγέλλονται νέο … ύφος και νέο … ήθος.

Στον παραπάνω «οχετό» των ύβρεων του οπαδού του Δωδεκαθεϊσμού, απαντήσαμε με μια σύντομη επιστολή, διότι δεν γνωρίζαμε αν θα δημοσιευθεί η επιστολή μας. Και πράγματι, αν και ΣΤΑΛΘΗΚΕ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΑΣ προς το περιοδικό Διιπετές και με e – mail, αλλά και με συστημένη επιστολή (αριθμός κατάθεσης RE 153899005GR), στις 17 Ιουλίου 2006, δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητας! ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΧΤΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ, ΠΟΙΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ, ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΑΧΑ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΣΥΝΟΜΩΣΙΕΣ, ΚΑΙ ΚΟΠΤΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ. Όσον αφορά τώρα, την μη δημοσίευση της επιστολής – απάντησης του κ. Ευάγγελου – Απολλώνιου Γκόγκου, στην αντίστοιχη δική μας, η οποία είχε δημοσιευτεί στο τοπικό έντυπο της πόλης μας, στις 22 Φεβρουαρίου 2006, δεν φέρουμε καμιά ευθύνη. Γιατί, το τι δημοσιεύεται ή όχι, στο εν λόγω τοπικό έντυπο, είναι καθαρά ζήτημα της διεύθυνσής του. Αυτό δα έλειπε, να έχουμε πρόβλημα να απαντήσουμε στις ύβρεις, τα λεκτικά τρικ και τα ευφυολογήματα του κ. Ευάγγελου – Απολλώνιου Γκόγκου. Η επιστολή μας είχε τον τίτλο «Μιλώντας για ήθος ή περί αποκατάστασης της αλήθειας».

Ακολουθεί πρώτα η παράθεση του άρθρου του οπαδού του Δωδεκαθεϊσμού και έπειτα η δική μας :

Μία επιστολή που … έσπασε αντοχές

Η επιστολή που ακολουθεί, γράφτηκε από τον Λαμιώτη Ευάγγελο – Απολλώνιο Γκόγκο ως 2η απάντησή του προς έναν τοπικό θεολόγο, που εντελώς αναίτια είχε επιτεθεί στον προχριστιανικό Ελληνισμό, με αφορμή μία πρώτη δημοσίευση του αναγνώστη μας σε τοπική εφημερίδα της Λαμίας με θέμα το Ελληνικό «Τριέσπερο» ή «Ηλιούγεννα». Στις 2 επιστολές του, ο τοπικός θεολόγος είχε καταφύγει σε απερίγραπτες ανιστορικότητες, ειρωνείες, ύβρεις και ψέμματα κατά του προχριστιανικού Ελληνισμού, και στην πρώτη απάντηση του αναγνώστη μας φαινόταν ότι άρχιζε στον τοπικό Τύπο μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για την πραγματική σχέση Ελληνισμού και Χριστιανισμού.

Η πιο κάτω τελική απάντηση του Ευάγγελου – Απολλώνιου Γκόγκου δεν είδε όμως ποτέ το φως της δημοσιότητας, καθώς ένα αόρατο χέρι έκλεισε την επίσης αόρατη βαλβίδα «ισηγορίας» στην εφημερίδα που είχε φιλοξενήσει τις πρώτες «αψιμαχίες». Γι’ αυτό, τούτη η αποστομωτική απάντηση του αναγνώστη μας κατέληξε να δημοσιευθεί εδώ, για λόγους ιστορικούς. Ένα μεστό κείμενο, το οποίο ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ η αλαζονική αλλά εξαιρετικά ανασφαλής κυρίαρχη θρησκευτική (και όχι μόνο) αντίληψη (σημείωση Αντιαιρετικού: μέχρι εδώ είναι η εισαγωγή του περιοδικού Διιπετές")«Προσπαθώντας προσφάτως (22.1.2006) ν’ ανταπαντήσει ο θεολόγος κ. Χρήστος Παλάντζας σε δική μου αρκετά ήπια ανταπάντηση με αφορμή ένα απρόκλητο ξέσπασμά του κατά του προγονικού μας Εθνικού Πολιτισμού, βυθίστηκε, όπως το περίμενα άλλωστε, σε νέες λάσπες και χολές με αποτέλεσμα να μην μπορώ από πλευράς μου να παρακολουθήσω ούτε το περίεργο ήθος του, ούτε την εξίσου περίεργη λογική του. Θα του κάνω ωστόσο την χάρη να απαντήσω στην τελευταία απερίγραπτη επιστολή του από στοιχειώδη σεβασμό στον δημόσιο διάλογο, στην ιστορική αλήθεια αλλά και στην ίδια την κοινή Λογική, προς την οποία ο κ. Χ. Π. δεν φαίνεται ιδιαιτέρως οικείος ή έστω συμπαθών.

Από πού να αρχίσει βέβαια και που να τελειώσει κανείς, όταν καλείται να απαντήσει σε έναν τέτοιο μονοδιάστατο, αυτιστικό και κυκλικό λόγο; Θ’ ανταποκριθώ ωστόσο στην μεγάλη πρόκληση και θ’ απαντήσω στα πιο κραυγαλέα παράλογα, ανιστόρητα και επιθετικά σημεία της μνημειώδους εκείνης επιστολής του κ. Χ. Π., που επαναλαμβάνω ότι ΔΥΣΤΥΧΩΣ διδάσκει και άρα διαμορφώνει τους αυριανούς πολίτες της πόλης μας και της χώρας μας.

Κατ’ αρχάς, θέλω να τον πληροφορήσω ότι υπήρξε ατυχέστατη η επίδειξη ταπεινοφροσύνης που έκανε αρνούμενος τον τίτλο του θεολόγου, την στιγμή που η Σχολή που παράγει στην χώρα μας τις στρατιές των ανά την χώρα συναδέλφων του λέγεται «Θεολογική». Ατυχέστατη επίσης υπήρξε και η προσπάθειά του να μου προσάψει τάχα «λάθος» στην από πλευράς μου υπενθύμιση ότι οι χριστιανοί επιχείρησαν να κατοχυρώσουν θεολογικά το δουλεμπόριο ισχυριζόμενοι ότι τάχα οι μαύροι δούλοι ήσαν … διασταύρωση του Κάϊν με θηλυκό πίθηκο. Αν διάβαζε ο θεολόγος μας κάτι περισσότερο από τις «Γραφές» των Ιουδαίων θα γνώριζε ότι αναφέρομαι στον καθηγητή Charles Caroll (“The Negro a beast”, 1900) και τον θεολόγο – ιεραπόστολο Thomas Thompson (στη γνωστή μονογραφία του, του 1772, ελπίζω βέβαια να μην αρχίσει τις γνωστές ανοησίες περί «Ορθοδοξιών» και τα τοιαύτα, γιατί απλώς δεν θα σώσουν την αληθοφάνειά του, αφού σε όλη τη διάρκεια του Βυζαντίου υπήρξε δουλεία και μάλιστα σκληρότατη ενώ στη ομόδοξη Ρωσία το 1917 βρέθηκαν και απελευθερώθηκαν αρκετά εκατομμύρια δούλοι!).

Ρωτάει στη συνέχεια ο θεολόγος μας σε ποιο σημείο προσπάθησε να υποβιβάσει τον πολιτισμό των προγόνων μας για χάρη της Θρησκείας του και του απαντώ ΣΕ ΟΛΑ. Τόσο ο ίδιος όσο και όλοι οι ομόδοξοί του «ειδωλολάτρες» ανεβάζουν τους Έλληνες, «ειδωλολάτρες» τους κατεβάζουν και φθάνουν ακόμα και στο να αναπαράγουν τις γνωστές βρωμιές και αθλιότητες των λεγόμενων «Απολογητών» και «Πατέρων» του Χριστιανισμού τύπου Τατιανού, Λακτάντιου, Τερτυλλιανού, Ιωάννη Χρυσόστομου κ. ά. κατά των Ελληνικών αξιών, σεβασμάτων και ηθών. Τι ντροπή!

Τα περί διασώσεως της σοφίας μας ή της γλώσσας μας από τους χριστιανούς, ας πάει ο θεολόγος μας να τα πει στους αδαείς, αυτούς θα τους πείσει στα σίγουρα. Αν έκανε τον κόπο να διαβάσει Gibbon, Deschner, Foote – Wheeler, McCabe, Κορδάτο, Ζωγράφου, Μιχόπουλο, Ρασσιά, Mango και άλλους ιστορικούς και συγγραφείς που δεν υπήρξαν έμμισθοι των θεοκρατών για ν’ αναπαράγουν έπ’ αμοιβή ψέμματα, θα ήξερε ότι οι καλόγεροι και οι θεοκράτες προϊστάμενοί τους έκαψαν επιλεκτικά όλη τη Γραμματεία μας που έκριναν ότι ήταν αντίθετη στην Θρησκεία τους (γιατί νομίζει ο κ. Χ. Π. ότι δεν έχουν διασωθεί παρά ελάχιστα μόνον σπαράγματα από τους «Προσωκρατικούς», τους Στωικούς ή τους Επικούρειους;) και αλλοίωσαν, πλαστογράφησαν ή απόξεσαν μεγάλο τμήμα εκείνης που διασώθηκε. Η δε χρησιμοποίηση από τον κ. Χ. Π. ενός αποσπάσματος του εστεμμένου φιλοσόφου Ιουλιανού («τρώτε και από την διδασκαλία των Ελλήνων») από εμένα τουλάχιστον είναι ακατανόητη, αφού εκεί ο Ιουλιανός δεν επαινεί αλλά καταγγέλλει (!!!) τους χριστιανούς για ληστρική και καταπατητική χρήση όποιων στοιχείων της Ελληνικής Γραμματείας βόλευαν την προπαγάνδα τους, όπως πονηρά είχε προτείνει ο γνωστός εκ Καισαρείας Βασίλειος.

Ο Χριστιανισμός επιβλήθηκε με φοβερή βία και σε όλους αυτούς τους αιώνες εξακολουθεί να επιτίθεται άγρια σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε κάνει αναφορά στους πραγματικούς Έλληνες και τον πολιτισμό τους. Για να μην αρχίσει βέβαια ο θεολόγος μας τα γνωστά περί «αγάπης» και «ειρηνικής επικράτησης» τον παραπέμπω να διαβάσει το βιβλίο «Η Αντιπαγανιστική Νομοθεσία της Ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέσα από τους Κώδικες» (σε ανθολόγηση και μετάφραση από τα λατινικά της Αφροδίτης Καλαμαρά, εκδόσεις «Κατάρτι», Αθήνα 2000). Εντελώς ενδεικτικά παραθέτω εδώ 3 άκρως «αγαπητικούς» και άκρως «φιλελληνικούς» νόμους των Βυζαντινών μοναρχών :

1. Απαγόρευση των θυσιών ή των επισκέψεων σε Ναούς με ποινή θανάτου και δήμευση της περιουσίας (Θεοδοσιανός Κώδικας 16.10.7).

2. Το ίδιο : «Κανείς δεν επιτρέπεται να θυσιάζει, να περιφέρεται σε Ναούς ή να αποδίδει εκεί τιμές … αν κάποιος πράξει κάτι σχετικά με θεούς ή τελετές δεν θα αποφύγει την τιμωρία ούτε θα έχει έλεος από τις αρχές» (Θεοδοσιανός Κώδικας 16.10.11).

3. Το ίδιο και χειρότερα : « Απαγορεύουμε σε εκείνους που έχουν μιαρές ειδωλολατρικές πεποιθήσεις να προσφέρουν τις καταραμένες θυσίες τους και να ασκούν τις άλλες καταδικαστέες πρακτικές τους. Διατάσσουμε επίσης να καταστραφούν όλα τα Ιερά και οι Ναοί τους που στέκουν ακόμα … και να εξαγνιστούν τα απομεινάρια τους με το σημείο του σταυρού της σεβαστής χριστιανικής Θρησκείας. Όλοι πια να γνωρίζουν ότι εάν παραβάτης αυτού του νόμου παραπεμφθεί με αποδείξεις ενώπιον δικαστηρίου θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου» (Θεοδοσιανός Κώδικας 16.10.25).

Οι ανθελληνικές αποφάσεις των Συνόδων της Εκκλησίας σας υπήρξαν βέβαια πολύ αγριότερες. Η τοπική Σύνοδος του 419 στην Καρθαγένη κραυγάζει στον ΠΔ Κανόνα της με τίτλο «Περί του τα λείψανα των ειδώλων εκριζωθήναι» : «να αφανιστούν με κάθε μέσο τα λείψανα της ειδωλολατρίας, όχι μόνο τα αγάλματα αλλά και τα κάθε είδους ιερά ή άλση ή δένδρα. Όχι μόνο πρέπει να σπάσουμε και να εξαφανίσουμε τα αγάλματα των ειδώλων, αλλά να καταστρέψουμε επίσης και τους βωμούς τους και να αφανίσουμε κάθε άλλο ίχνος που τυχόν έχει γλιτώσει σε ιερά ή άλση ή δένδρα (αφού σε αυτά τιμούσαν τους Θεούς οι Έλληνες ή μαντεύονταν εκεί, γιατί πρέπει να επιτρέψουμε να στέκουν ακόμα οι τρίποδες ή τα μαντεία όταν η πλάνη τους έχει καταδιωχθεί;) ώστε ούτε καν η ανάμνησή τους να μην επιβιώσει» (!!!)

Πάμε παρακάτω. Για τον … «ψιλο – ρατσισμό» που πάει πονηρά να μου προσάψει στην συνέχεια ο θεολόγος μας (πάλι καλά που έκανε την παραχώρηση ο άνθρωπος και δεν με έψεξε για … «χοντρό – ρατσισμό» !), μένω απλώς άναυδος. Δεν ξέρει ότι οι πραγματικοί Έλληνες ήσαν και είναι εθνικά περήφανοι αλλά όχι ρατσιστές; Ξέρει να υπάρχει πουθενά στην Ελληνική Γραμματεία όρος αντίστοιχος του «ρατσισμού» ; Όχι βέβαια! Αντίθετα, υπάρχει λόγω και έργω ρατσισμός στους Ιουδαίους που αποκαλούν «γκογίμ» όλους τους Εθνικούς, στους χριστιανούς που θεωρούν κατώτερους τους «αβάπτιστους» και στους Μωαμεθανούς που θεωρούν κατώτερους τους «άπιστους». Ας μάθει επίσης ο θεολόγος μας

1. ότι ο Χίτλερ για τον οποίο έκανε έμμεσα και παμπόνηρα λόγο, δήλωνε κατ’ επανάληψη ότι «είχε έλθει για να ολοκληρώσει το έργο του Ιησού»,

2. ότι η επίσημη Θρησκεία των ναζί ήταν ο λεγόμενος «Θετικοχριστιανισμός» (“Positives Christentum” κατά το 24ο άρθρο των επισήμων θέσεων του Ναζιστικού Κόμματος, 24.2.1920),

3. ότι οι Γερμανοί «νεοειδωλολάτρες» (όπως αρέσκεται να βρίζει ο κ. Χ. Π. τους Εθνικούς) ταυτίστηκαν από την ναζιστική προπαγάνδα του καθεστωτικού περιοδικού “Der Sturmer” με τους Εβραίους («Παγανιστές και Εβραίοι εξυπηρετούν τα ίδια συμφέροντα») και πολλοί κατέληξαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και, τέλος,

4. ότι η συνεργασία των ναζί με τις χριστιανικές Εκκλησίες υπήρξε κάτι περισσότερο από αγαστή (βλ. σχετικό αφιέρωμα στην επιθεώρηση “TYR Myth – Culture – Tradition”, τεύχος 2, 2003).

Πληροφορώ συνεπώς τον θεολόγο μας και όλους όσους επιχειρούν να κάνουν το γνωστό άγαρμπο παιχνίδι με το πρόβλημα «ρατσισμός», ότι ο ρατσισμός είναι αποκλειστικό προϊόν του μονοθεϊστικού τρόπου σκέψης και πράξης.

Έχω ήδη ως λογικός άνθρωπος κουραστεί να απαντώ σε όλα αυτά τα εξωφρενικά ψευτο – επιχειρήματα, ωστόσο δεν μπορώ να αφήσω αναπάντητη και την απερίγραπτη χυδαιότητα του χριστιανολόγου μας κ. καθηγητή, που ΒΡΙΖΕΙ απροκάλυπτα τους Εθνικούς μας Θεούς (κατά τα άλλα, οι μονοθεϊστές θυμώνουν όταν οι άλλοι δεν σέβονται τον δικό τους Θεό, βλ. τις πρόσφατες μουσουλμανικές αθλιότητες με αφορμή τα λεγόμενα «σκίτσα του Μωάμεθ»). Καλέ μου κ. Παλάντζα, δεν γνωρίζετε ότι οι Θεοί των Ελλήνων που βρίζετε ως «ειδωλολάτρες», δεν έχουν φύλο και δεν είναι πρόσωπα, ούτε ενώνονται με θνητούς, ούτε γεννιούνται «μέσα από αίματα του πλακούντα και υγρά του τοκετού» (όπως τονίζει ο φιλόσοφος Πορφύριος), ούτε περπατούν επί γης (όπως τονίζει ο φιλόσοφος Κέλσος). Ο δικός σας Θεός Ιαχωβά (κοινός για όλους τους μονοθεϊστές, αυτόν που οι χριστιανοί υμνείτε με το «αλληλούια», “alelu Jah” δηλαδή «υμνείτε τον Ιαχωβά») μπορεί να κόβει θάλασσες και να σκοτώνει ανθρώπους, οι δικοί μας Θεοί είναι εντελώς άλλο πράγμα. Χαρακτηρίζοντας τον Θεό Δία «σεξουαλικά αχόρταγο» (sic) δεν δείχνετε παρά μόνον ανοησία και κακοήθεια και εκτίθεσθε ανεπανόρθωτα, ιδίως όταν παριστάνετε κι από πάνω τον γνώστη των θεϊκών πραγμάτων (όπως υπονοεί το αντικείμενο των σπουδών σας) και διδάσκετε κι από πάνω τα απροστάτευτα παιδιά μας. Αν επιμένετε βέβαια να συγχέετε απατεωνίστικα τους κοσμογονικούς ΜΥΘΟΥΣ των Ελλήνων με τα θρησκευτικά τους νομιζόμενα, ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος κατά τα Πάτρια Έλληνας ενδιαφέρεται να σας βάλει μυαλό. Εσείς εξαπατάτε τα θύματά σας, εσείς βρίζετε το Θείον, εσείς είστε υπόλογος απέναντι σε αυτό και στην Αλήθεια. Πάμε παρακάτω συνεπώς …

Αφού προσπεράσω τις αθλιότητες ότι τάχα οι πρόγονοί μας εκπόρνευαν τα παιδιά τους κ.ο.κ. συστήνοντάς του απλώς να διαβάσει κανένα κανονικό, δηλαδή μη θεούσικο και απατεωνίστικο, βιβλίο για να μάθει επιτέλους για τον υψηλότατο και από πλευράς ηθικής κόσμο των αβάφτιστων Ελλήνων προγόνων μας, θα τον ενημερώσω για δύο ακόμα πράγματα :

1. Το απόσπασμα που παρέθεσα από το έγκριτο φιλάρχαιο (και όχι … «νεοειδωλολατρικό» όπως βρίζει ο γεμάτος «αγάπη» θεολόγος μας) περιοδικό «Διιπετές», ήταν όχι μόνο άριστα συντεταγμένο, αλλά και σαφέστατο σχετικά με το τι είναι Εθνική Ελληνική Θρησκεία. Τώρα εάν ένας καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης δεν ξέρει τι σημαίνει η λέξη «νομιζόμενον» (εκ του ρήματος «νομίζω») και ρωτάει κι από πάνω «ποιοι είναι αυτοί οι «νομιζόμενοι», αυτό σημαίνει ότι η εκπαίδευση του τόπου πάει κατά γκρεμού. Τι κρίμα για έναν τόπο που κάποτε φωτοδοτούσε!

2. Η Χριστιανική Εγκυκλοπαίδεια από όπου έδωσε τον ορισμό της «ειδωλολατρίας» ο κ. θεολόγος μας, μάλλον μοιράζεται μαζί του το ίδιο πνεύμα εξαπάτησης ή την ίδια άγνοια. Ας κάνει τον κόπο να διαβάσει τους ομοθρήσκους του «Πατέρες», «Απολογητές» και «Αποστόλους των Εθνών» ο κ. Χ. Π. (ή μάλλον αν τους ΞΑΝΑδιαβάσει, τι στο καλό μάθαινε στην Θεολογική;) για να πληροφορηθεί ότι στο αρρωστημένο μυαλό των θεοκρατών «ειδωλολατρία» σημαίνει λατρεία υπαρκτών δαιμόνων που δήθεν κατοικούν στα αγάλματα και στους Ναούς («στα είδωλα που προσκυνούν οι Εθνικοί κατοικούν αόρατοι δαίμονες» παραληρεί ο τάχα … «Μέγας» Βασίλειος στο «Ερμηνεία εις τον Ησαΐαν», και το ίδιο κάνει ο επίσης τάχα … «Μέγας» Αθανάσιος στο «Προς Αντίοχον άρχοντα», γι’ αυτό και τα σπάσανε όλα οι χριστιανοί)! Όταν η επίσημη Εκκλησία αλλά και όλες οι χριστιανικές αιρέσεις υποθέτω, βρίζουν κάποιους ως «ειδωλολάτρες», υπονοούν ότι αυτοί λατρεύουν δαίμονες (βλ. το παραλήρημα του Σαούλ ή «Παύλου» ότι τάχα «οι Εθνικοί θυσιάζουν στους δαίμονες» στο «Προς Κορινθίους» 10.20, την αισχρή διατύπωση των θεοκρατών της Συνόδου της Λαοδικείας ότι ειδωλολατρία είναι τάχα η … «τέχνη του επικαλείσθαι τους δαίμονας» ή την εφιαλτική διατύπωσή σας ότι «όλοι οι Θεοί των Εθνών είναι δαίμονες», στα λατινικά “omnes enim dii gentium daemonia” !!!). Για σας ο Πολιτισμός των προγόνων μας ήταν … «δαιμονικός» και αντί να κρύβεστε από ντροπή ή να ζητάτε συγνώμη για τα εγκλήματα κατά των προγόνων μας, περιφέρεστε αλαζονικά και εξακολουθείτε να βρίζετε τους τότε και τώρα κατά τα πάτρια Έλληνες, μιμούμενοι τους πνευματικούς δικούς σας προγόνους (λ.χ. τον «Μέγα» Αθανάσιο που έβριζε στο «Περί ενανθρωπίσεως» τους Έλληνες «μυσαρόν γένος» και «τα πάντα ψευσαμένους»).

Πάμε παρακάτω. Στο απίστευτο παραλήρημα του θεολόγου μας περί υποτιθέμενης εναντίωσης του Χριστιανισμού στην δουλεία (την στιγμή που το 1548 ο πάπας Παύλος ο Γ επικύρωνε θεολογικά όχι μόνο τη δουλεία, αλλά και την σκληρή τιμωρία των δραπετών σκλάβων ή που το 1818 η Ορθόδοξη Εκκλησία της Βλαχίας θεωρούσε «γεννημένους σκλάβους» τους Αθίγγανους!), δεν θα απαντήσω φυσικά , ήδη είπα κάποια πράγματα στην αρχή του παρόντος, αλλά θα τον ξαναρωτήσω: 19 ολόκληρους αιώνες χρειάστηκε κ Παλάντζα για να καταργήσετε την δουλεία και αυτό με αγώνες και πρωτοβουλίες που δεν ήσαν καν χριστιανοί (εκτός εάν θεωρείτε … «χριστιανικές» και τις ιδέες των Ιακωβίνων, των Διαφωτιστών και των κοινωνικών επαναστατών;). Κατά τα άλλα, η Ορθοδοξία σας καταδίκασε από πολύ νωρίς, (τοπική Σύνοδος Γάγγρας της Παφλαγονίας) ως … «αιρετικούς» όσους αφελείς ζητούσαν απελευθέρωση των δούλων, ενώ οι δυτικοί ομόθρησκοί τους διακήρυσσαν στην 3η Σύνοδο του Λατερανού, καθώς και αργότερα, το 1629, το 1645 και το 1661 με την υπογραφή μάλιστα των παπών ότι δεν υπάρχει πρόβλημα να σκλαβώνονται οι μη χριστιανικοί πληθυσμοί (ξαναπάμε συνεπώς σε αυτά που σας ανέφερα παραπάνω σχετικά με το ότι ο ρατσισμός είναι δικό σας αποκλειστικό χαρακτηριστικό).

Για να συνοψίσουμε λοιπόν στο θέμα της δουλείας, με την επικράτηση του Χριστιανισμού η απελευθέρωση των δούλων που είχε δειλά αρχίσει να γενικεύεται κατά την εποχή των «ειδωλολατρών» Αντωνίνων (2ος αιώνας), μετατέθηκε οριστικά για την … μετά θάνατον ζωή με την γελοία δικαιολογία ότι τάχα η επίγεια ζωή είναι απλώς μια ευκαιρία για να «δοκιμάζεται η πίστη»! Δούλους, και μάλιστα πολλούς, είχαν και οι επίσκοποι, και οι εκκλησιαστικές υπηρεσίες και τα μοναστήρια όλων μα όλων των δογμάτων του Χριστιανισμού. Στο βιβλίο του “Narrative of the life of an American Slave” (Βοστόνη, 1845), ο πρώην σκλάβος Frederick Douglas καταγγέλλει ευθέως τον Χριστιανισμό: «Βλέπουμε σε αυτή την θρησκεία τον κλέφτη να μιλάει κατά της κλοπής και τον μοιχό κατά της μοιχείας. Βλέπουμε να αγοράζονται άντρες σκλάβοι για να κτίσουν εκκλησίες και γυναίκες σκλάβες για να υπηρετήσουν τους παπάδες … Η θρησκεία και το δουλεμπόριο χέρι – χέρι, το δεσμωτήριο και η εκκλησία δίπλα – δίπλα … σε αυτήν την θρησκεία έχουμε συνεταιρική δράση παπάδων και εγκληματιών».

Δεν θα απαντήσω επίσης στην απερίγραπτη ανοησία ότι η Φιλοσοφία των προγόνων μας (με εξαίρεση βέβαια την Σοφιστική) δεν συνέπλεε με την πολυθεϊστική Εθνική μας Θρησκεία. Περιμένω απλώς το βαρυσήμαντο σχετικό άρθρο σας για το οποίο ήδη δεσμευθήκατε και εκεί θα τα πούμε εκτενέστατα για να μάθει και ο κόσμος κάποια πράγματα που του τα έχετε πει λάθος για να τον ελέγχετε και να παραμένει μέσα στο μαντρί. Σας προειδοποιώ ωστόσο ότι, επειδή γνωρίζω, δεν θα δεχθώ ψευδείς και παραπλανητικούς ορισμούς, όπως λ.χ. ο λεγόμενος «μονοθεϊσμός» είναι τάχα πίστη σε «έναν» Θεό (γιατί και για τους πολυθεϊστές το Όντως Ον είναι «Ένα»). Όταν απευθύνεστε σε ανθρώπους που γνωρίζουν, τον Θεό σας θα τον ορίζετε ως «εξωκοσμικό και προσωπικό», ο οποίος τάχα δημιούργησε «εκ του μηδενός» (…) τον Κόσμο. Περιμένω λοιπόν με ανυπομονησία τους ισχυρισμούς σας ότι οι φιλόσοφοί μας (των οποίων θεμελιώδης θέση υπήρξε το «ουδέν εξ ουδενός») ήσαν τάχα ενάντιοι στην Ελληνική Θρησκεία, και τα ξαναλέμε με μεγάλη μου χαρά.

Τα άλλα φθηνά και ανόητα του κ. Χ. Π. σε σχέση με την αρχαία Σπάρτη, τα προσπερνώ για λόγους καλαισθησίας. Με γεια του εάν έπεισε τους εύπιστους και εάν προσκόμισε «τεκμηρίωση» στους αδαείς. Εγώ από πλευράς μου δεν θα έλεγα ποτέ ότι είναι … «σεσημασμένος ανθέλληνας παραϊστορικός» ο Πλούταρχος, ήταν όμως Βοιωτός της Ρωμαιοκρατίας και ιερέας των Δελφών, πράγμα που τον κάνει εχθρικότατο προς τους Λακεδαιμονίους (σας λέω ενδεικτικά ότι ήδη από την ύστερη ελληνιστική εποχή τα μέλη του Κοινού των Βοιωτών και ιδίως οι Δελφιείς ήσαν εχθροί των Λακεδαιμονίων και μάλιστα μάταια είχαν μεσολαβήσει ξανά και ξανά οι Ρωμαίοι για να αποκατασταθούν οι σχέσεις των δύο πλευρών). Η μεταφορά άτακτων δεδομένων αγαπητέ κ. καθηγητά δεν γίνεται άκριτα όπως κάνετε εσείς, που ίσως βολεύει να καταπίνετε αμάσητο τον ισχυρισμό επί παραδείγματος του αντιπάλου των Σπαρτιατών Θουκυδίδη για υποτιθέμενη … «εξόντωση ειλώτων» την ίδια ακριβώς εποχή που με έναν καθαρά ειλωτικό στρατό ο Βρασίδας σάρωνε τους Αθηναίους στην Χαλκιδική. Η σύγχρονη ιστοριογραφία οφείλει να γνωρίζει ποιες ακριβώς θέσεις έχει ο κάθε αρχαίος συγγραφέας, ποιες συμπάθειες και ποιες αντιπάθειες. Πάντως για να μην συζητάμε άσκοπα επάνω στην αρχαία Σπάρτη, σας παραπέμπω να διαβάσετε πρώτα την «Επίτομο Ιστορία των Σπαρτιατών» του Βλάση Ρασσιά (Αθήνα, 2003) και μετά τα ξαναλέμε επί συγκεκριμένων πλέον πραγμάτων, γιατί είναι πολύ βαρετό να απαντάει κανείς σε μισάρχαια πυροτεχνήματα.

Κλείνω την παρούσα επιστολή με απάντηση στην περίεργη ερώτηση του κ. Χ. Π. «τι εννοώ» όταν λέω ότι δεν προτείνω μιμητική απόδοση του προχριστιανικού Ελληνισμού. Εννοώ λοιπόν αυτό που λένε οι λέξεις. Ελληνικά μιλάμε, υποθέτω, και ελληνικά καταλαβαίνουμε, επίσης υποθέτω. Για να τα κάνω πάντως πιο «λιανά», αυτό που προτείνω κ. Παλαντζά δεν είναι να οδηγάμε άρματα αντί για αυτοκίνητα ή να κινούμε τα καράβια με κουπί. Αυτό που προτείνω είναι η επιστροφή στον υγιή τύπο ανθρώπου. Δηλαδή σε εκείνον που είναι υπερήφανος, αξιοπρεπής, λογικός, ελεύθερος, σεβαστικός αλλά όχι φοβισμένος, πολιτικά ενεργός και πέρα για πέρα λεβέντης. Όπως ακριβώς ήταν και οι λεβέντες αβάφτιστοι πρόγονοί μας.

Αν ο θεολόγος μας επιθυμεί συνέχεια του διαλόγου βεβαίως θα την έχει. Μόνο να γνωρίζει ότι όσο περισσότερο μιλάει ο δήμιος στο σπίτι του κρεμασμένου για σχοινί, τόσο περισσότερο εκτίθεται. Ο κρεμασμένος απλώς κραυγάζει μέσα από τα στόματα των απογόνων του για ηθική τουλάχιστον δικαίωση».

Ευάγγελος Απολλώνιος Γκόγκος

ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΗΘΟΣ ή ΠΕΡΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Κύριοι,

Από ανακοίνωση, που δημοσιεύτηκε σε τοπική εφημερίδα της πόλης μου, πληροφορήθηκα ότι αναφέρεται το όνομά μου στο έγκριτο περιοδικό σας, με αφορμή το διάλογο που είχα με τον κ. Ευάγγελο – Απολλώνιο Γκόγκο, στην εν λόγω εφημερίδα.

Προς αποκατάσταση της αλήθειας, θα ήθελα να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις στην επιστολή του κ. Ευάγγελου – Απολλώνιου Γκόγκου, που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 59 του έγκριτου περιοδικού σας, με το τίτλο «μια επιστολή που … έσπασε αντοχές».

Κατ’ αρχάς, και επειδή δεν τυγχάνω τακτικός αναγνώστης του έγκριτου περιοδικού σας, θα ήθελα να ρωτήσω: Ποια εσείς θεωρείται ως τη βαθύτερη σημασία της λέξης ήθος; Γιατί αν σας εκφράζει το «ήθος» του αγαπητού Ευάγγελου – Απολλώνιου Γκόγκου, όπως αυτό αναδεικνύεται μέσα από τις επιστολές του απέναντι στο πρόσωπό μου και τα γραπτά μου, τότε δηλώνω ευθαρσώς «ανήθικος».

Παραθέτω λοιπόν ένα μικρό μόνο μέρος των εκφράσεων του, που «κοσμούν» τις επιστολές του, για να γίνει γνωστό και στους αξιότιμους αναγνώστες σας αυτό το «ήθος» του: «ο θεολόγος κ. Χρήστος Παλάντζας … βυθίστηκε σε νέες λάσπες και χολές», «…περίεργο ήθος του …. περίεργη λογική του» «απερίγραπτη επιστολή του», « … Να μην αρχίσει τις γνωστές ανοησίες περί Ορθοδοξιών», « …τις γνωστές βρωμιές και αθλιότητες», «Δεν θα απαντήσω επίσης στην απερίγραπτη ανοησία …», «Τα άλλα φθηνά και ανόητα του κ. Χ. Π. σε σχέση με την αρχαία Σπάρτη …».

Και το «ήθος» του αυτό, φτάνει στο αποκορύφωμά του, στην ανακοίνωση που έδωσε στη τοπική εφημερίδα της πόλης μας για να πληροφορήσει το αναγνωστικό κοινό, πού μπορεί να διαβάσει κάποιος την απάντησή του, στην επιστολή μου της 22ας Ιανουαρίου 2006. Αντιγράφω επακριβώς: «Η απάντηση του ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΓΚΟΓΚΟΥ στον κ. Χ. Π. ο οποίος επιτέθηκε στον προχριστιανικό Ελληνισμό, βρίσκεται στο περιοδικό ΔΙΙΠΕΤΕΣ (τεύχος 59) ή στην ιστοσελίδα του περιοδικού www. Diipetes. gr υπό τον τίτλο “ μια επιστολή που έσπασε αντοχές”.»

Βέβαια, όπως έχει πει και ο αείμνηστος Τσαρούχης, στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις. Και ο αγαπητός Ευάγγελος – Απολλώνιος δήλωσε αξιοπρεπής, υπερήφανος και λεβέντης, ως άξιος απόγονος και συνεχιστής των Αρχαίων Ελλήνων.

Όμως τι είδους αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια και λεβεντιά είναι αυτή, όταν ΑΠΑΞΙΕΙΣ να αναφέρεις το ονοματεπώνυμο του συνομιλητή σου; Αυτό μόνο ο ίδιος το γνωρίζει.

Μη θέλοντας να κουράσω τους αναγνώστες σας, πάνω σ’ αυτό το ζήτημα, σας εξουσιοδοτώ να δημοσιεύσετε, έστω και ΜΙΑ, αν βρείτε στα αντίστοιχα γραπτά μου, έκφραση του τύπου: «γνωστές ανοησίες κ. λ. π.», που «κοσμούν» τα γραπτά του κ. Ευάγγελου – Απολλώνιου ή περίπτωση κατά την οποία απέφυγα να χρησιμοποιήσω ολόκληρο το ονοματεπώνυμο του, κάνοντας χρήση μόνο των αρχικών του.

Επειδή δεν γνωρίζω, αν το έγκριτο περιοδικό σας, θα μπορούσε να φιλοξενήσει μια συνολική απάντησή μου στην επιστολή του, προχωρώ σε μερικές μόνο επισημάνσεις αυτής της επιστολής.

Η αδυναμία εύρεσης και παρουσίασης επιχειρημάτων για ανατροπή των αδιάσειστων δικών μου, καθώς και η επιθυμία προβολής αυτών που θα ήθελε να πει, τον οδηγεί να χρησιμοποιεί στην επιστολή του άλλοτε λεκτικά τρικ κι άλλοτε απαντήσεις σε υποθετικές ερωτήσεις, ερωτήσεις που ποτέ δεν του έχουν τεθεί.

Τον ρωτάω λοιπόν για μια ακόμα φορά, αυτό που του είχα ρωτήσει και στην προηγούμενη επιστολή μου: ΣΕ ΠΟΙΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ ΜΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΩ ΝΑ ΣΥΣΧΕΤΙΣΩ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ;

Ο χαρακτηρισμός του Δία ως «σεξουαλικά αχόρταγου», δεν είναι δικός μου, αλλά τον δανείστηκα από την Πολιτεία του Πλάτωνα, ο οποίος σχολιάζοντας το στίχο 296, από την Ξ ραψωδία της Ομήρου Ιλιάδος γράφει: «Ή όταν κάνει το Δία, τις αποφάσεις που πήρε, ενώ όλοι οι άλλοι θεοί και άνθρωποι ήταν παραδομένοι στον ύπνο και μόνος αυτός ξαγρυπνούσε, εύκολα να τις ξεχνά, επειδή δεν μπορούσε να κρατήσει τις ορμές του και τόσο ν’ αποχαϊλωθεί μονάχα που είδε την Ήρα, ώστε μήτε στην κάμαρά τους να θελήσει να πάνε, αλλά εκεί καταγής να ικανοποιήσει την επιθυμία του ….» (Πλάτωνος Πολιτεία, βιβλίο Γ, στίχος c, εισαγωγή – μετάφραση Ι. Ν. Γρυπάρη, εκδοτικός οίκος Ι. Ν. Ζαχαροπούλου 1954, σελίδες 180 – 1).

Και σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να τον ρωτήσω: Τι το …. «κοσμογονικό» βλέπει στο παραπάνω σεξουαλικό και άκρως γαργαλιστικό επεισόδιο του Δία και της Ήρας, όπως επίσης και στην ομοφυλοφιλική σχέση του Γανυμήδη και του Δία; Τι λέει άραγε ο Πορφύριος και ο Κέλσος έπ’ αυτού;

Μην έχοντας απάντηση στα επιχειρήματά μου για την παιδεραστία και την ιερά πορνεία, όχι μόνο αποφεύγει να σχολιάσει το θέμα, αλλά προσπερνώντας το επιδερμικά, επιδίδεται για μία ακόμη φορά σε ύβρεις, χαρακτηρίζοντας «θεούσικες και απατεωνίστικες» τις πηγές μου.

Θεούσικοι και απατεώνες λοιπόν, ο Ηρόδοτος, ο Έφορος και ο Κλέαρχος ο Σολεύς; Ε, όχι και «κρυπτοχριστιανοί» όλοι αυτοί, αγαπητέ Ευάγγελε – Απολλώνιε. Έλεος πια!

Βέβαια εκεί που πραγματικά έμεινα άφωνος, ήταν το σημείο που με εγκαλεί και με μέμφεται για τις αντιδράσεις των Μωαμεθανών στα σκίτσα του Μωάμεθ! Πραγματικά δεν μπορώ να πω τίποτα. Το μόνο που μπορώ να πω – χάριν αστεϊσμού και ευρισκόμενος στο κλίμα των ημερών – είναι, ότι ελπίζω να μην μου ρίξει φταίξιμο και για την κεφαλιά του Ζιντάν στο Ματεράτσι.

Τελειώνω, με την παγκόσμια πρωτοτυπία που εισάγει ο Ευάγγελος – Απολλώνιος και αφορά το ζήτημα της αρχαίας Σπάρτης. Αφού είχε χαρακτηρίσει στην προηγούμενη επιστολή του «σεσημασμένους ανθέλληνες παραϊστορικούς» τις πηγές μου, όταν του αποκάλυψα ότι πρόκειται για τον Πλούταρχο και το Θουκυδίδη, εφευρίσκει καινούργιο λεκτικό τρικ. Δεν είναι πλέον «σεσημασμένοι ανθέλληνες παραϊστορικοί» οι παραπάνω, αλλά ψεύδονται γιατί προέρχονται από εχθρικά διακείμενες πόλεις, προς τη Σπάρτη. Και εδώ είναι η παγκόσμια πρωτοτυπία που ανέφερα πιο πάνω. Γιατί σύμφωνα με τη λογική αυτή, ο οιοσδήποτε ερευνητής του μέλλοντος θελήσει να μελετήσει τα γεγονότα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μέσα από το πρίσμα ενός Άγγλου, Γάλλου, Αμερικάνου κ.λ.π. ιστορικού, θα πρέπει να συμπεράνει, ότι οι θηριωδίες των Ναζί και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι ψεύδη και μυθεύματα, αφού προέρχονται από πολίτες που οι χώρες τους ήταν εχθρικά διακείμενες προς τη Γερμανία.

Όμως όσα λεκτικά τρικ και ευφυολογήματα κι αν χρησιμοποιήσεις, αγαπητέ Ευάγγελε – Απολλώνιε, δεν μπορείς να υποβαθμίσεις τις προσωπικότητες και τα γραπτά των δύο τεραστίων αυτών μορφών, γιατί ο μεν Πλούταρχος, πέρα από το τεράστιο συγγραφικό έργο που μας κληροδότησε, έμεινε γνωστός και για το σπάνιο ήθος του, ο δε Θουκυδίδης, ήδη από τα αρχαία χρόνια ήταν γνωστός για την αντικειμενικότητά του. Και μόνο η απαράδεκτη συμπεριφορά που δείχνουν οι συμπολίτες του Αθηναίοι προς τους Μήλειους, και την οποία μας διασώζει στα γραπτά του, φτάνει να αναδείξει το μέγεθος του αντρός.

Κύριοι, ελπίζω ότι η επιστολή μου θα τύχει αναλόγου αντιμετωπίσεως και προβολής, από το έγκριτο περιοδικό σας και το διαδικτυακό σας τόπο, με εκείνη του κ. Ευάγγελου – Απολλώνιου Γκόγκου, χωρίς περικοπές και συντομεύσεις, οι οποίες θα αλλοίωναν το νόημά της, όχι μόνο για λόγους δεοντολογίας, αλλά και λόγους ισηγορίας που επικαλείστε στην εισαγωγή της προαναφερθείσας επιστολής.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΠΩΣ ΠΡΟΕΙΠΑΜΕ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΔΕ ΠΟΤΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑΣ.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.