« 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821 »

Υπό του Γεωργίου Δημ. Αποστόλου θεολόγου, Δ/ντή Γεν. Λυκείου Αταλάντης

    Διπλή είναι η σημερινή γιορτή, που μας γεμίζει χαρά μεγάλη.

   Κατά πρώτον είναι η ημέρα του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου κατά την οποία ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ως «Άγγελος Πρωτοστάτης» απευθυνόμενος προς την Υπερευλογημένη Μαριάμ της λέγει: «Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου και ευλογημένη συ εν γυναιξί…», φέρνοντας το χαρμόσυνο μήνυμα της πνευματικής ελευθερίας και της σωτηρίας του ξεπεσμένου ανθρώπου δια της Ενσαρκώσεως του Υιού του Θεού, γεγονός που προσδοκούσε όλος ο κόσμος.

   Η «τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ» πραγματοποιεί εκείνο που δεν μπόρεσε να κάνει η Εύα με την παρακοή της.

   Αυτός είναι ο πιο ευχάριστος Ευαγγελισμός της ανθρωπότητας με τον οποίο άλλαξε η ροή της ανθρώπινης ιστορίας.

   Ο Ιησούς Χριστός, λοιπόν, γίνεται ο λυτρωτής κι ελευθερωτής του γένους των ανθρώπων φέρνοντας την  αγάπη, την χαρά και την ελπίδα.

   Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Γάλλου συγγραφέα και διπλωμάτη Σατομπριάν Φρανσουά Ρενέ (1768-1848), ο οποίος θέλοντας να περιγράψει την αθλιότητα της τότε εποχής, γράφει:«Χριστέ αν αργούσες έστω και για λίγο να έλθεις, δεν θα έβρισκες παρά μόνο το πτώμα της κοινωνίας».

   Και κατά δεύτερο λόγο είναι η ημέρα του Ευαγγελισμού του σκλαβωμένου έθνους των Ελλήνων που έφερε την Παλιγγενεσίας του 1821, χαρίζοντας την ελευθερία του μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς, από τότε που η «Πόλις Εάλω» κατά την αποφράδα εκείνη ημέρα της 29^ης Μαΐου  1453. Ημέρα κατά την οποία δύο χιλιάδες στρατιώτες μεταξύ των οποίων και ο Αυτοκράτορας Κων/νος ΙΑ΄ ο Παλαιολόγος έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι υπέρ Πίστεως και Πατρίδος.

   Το «Μολών λαβέ» του Λεωνίδα επαναλαμβάνεται και πάλι από τον Αυτοκράτορα όταν ως μελλοθάνατος αφήνει την παρακαταθήκη του λέγοντας: «…γενναιότατοι συστρατιώται … ο εχθρός της πίστεως ημών  βούλεται στενοχωρήση ημάς…και πόλεμο σφοδρόν μετά συμπλοκής μεγάλης ... δώση ημίν μετά πάσης δυνάμεως…Στήτε ανδρείως μετά γενναίας ψυχής». Ταυτόχρονα απαντά  και στις απειλές του Μωάμεθ του πορθητή: «το δε την πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμόν ούτ’ άλλου τίνος των κατοικούντων ενθάδε, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως  αποθανούμεν κι ου φησόμεθα της ζωής ημών.»

   Σήμερα γιορτάζει ο απανταχού Ελληνισμός γι’ αυτό η αναφορά μας θα είναι ένα ταξίδι μνήμης στην ιστορία μας για να τιμήσουμε τους αγωνιστές του έθνους μας, επώνυμους και ανώνυμους, αφανείς και μη, προβάλλοντας τη θυσία τους «ως ευάρεστη ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων».

   Συναισθήματα χαράς αλλά ταυτόχρονα και πικρά δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια όλων αναλογιζόμενοι τις δυσκολίες και τις ταλαιπωρίες του λαού, τους καταναγκασμούς και εξευτελισμούς, το παιδομάζωμα και τους Εξισλαμισμούς, τα βασανιστήρια και τέλος τα μαρτύρια της βάρβαρης τυραννίας, η οποία δεν κατάφερε να κάμψει το ηθικό φρόνημα του αγωνιζόμενου λαού, ο οποίος διατήρησε ανεξίτηλα στη μνήμη του την πνευματική του καταγωγή, μη επιτρέποντας την αλλοτρίωσή του.

   Τα ιδανικά του έθνους μας δεν τα άγγιξε η λησμοσύνη γιατί όπως παρατηρεί και ο π. Γεώργιος Μεταλληνός «η Ελληνική οικουμενικότητα, με βάση τον πολιτισμό του Μ. Αλεξάνδρου, μεταμορφώνεται σε χριστιανική οικουμενικότητα με τη μεταλλαγή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, σε Χριστιανική από το Μ. Κωνσταντίνο». Ο Μ. Αλέξανδρος και ο Μ. Κωνσταντίνος, λοιπόν, είναι οι δύο μεγάλοι ηγέτες του Οικουμενικού Ελληνισμού στους αιώνες.

   Η γνωστή φράση του Γάλλου νομπελίστα, Αντρέ Μαρλώ (1901 – 1976), μυθιστοριογράφου και ιστορικού τέχνης, ότι: «υποχρέωσή μας είναι να παραδώσουμε το παρελθόν ακέραιο στο μέλλον», θα πρέπει να σημαδέψει τη ζωή μας.

   Ο Ρήγας Φεραίος με την Μεγάλη του Ιδέα, την Χάρτα και τον Θούριο του, προσπαθώντας να συντονίσει μια Βαλκανική εξέγερση,  θα τραγουδήσει: «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή… » και θα ξεσηκώσει με τους στίχους το Γένος των Ορθοδόξων, δηλ τους Βαλκανικούς λαούς.

   Αυτά τα ιδανικά έδωσαν μύριους μάρτυρες, ομολογητές, άγιους της πίστεώς μας, καθώς και τους ήρωες του Γένους μας, οι οποίοι παρά την αγραμματοσύνη τους είχαν άρτια ηθική και πνευματική μόρφωση, ενισχύοντας και εμψυχώνοντας τα παλικάρια τους στην εθνική τους αποστολή.

   Γνωρίζουμε ότι η κήρυξη της Επαναστάσεως έγινε από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη στη Μολδαβία όταν πέρασε από τη Ρωσία τον ποταμό Προύθο και εισέβαλε στις 22 Φεβρουαρίου 1821στο Ιάσιο και στις 24 Φεβρουαρίου βγάζει την ιστορική του Προκήρυξη για ξεσηκωμό.

   Αυτός ο αντιπερισπασμός των στρατιωτικών Οθωμανικών δυνάμεων και η απασχόλησή τους στις Ρουμανικές Ηγεμονίες, βοήθησε την Επανάσταση στην κυρίως Ελλάδα.

   Όμως, η ώρα του γενικού ξεσηκωμού έρχεται από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στην Αγία Λαύρα όταν οι αγωνιστές ορκίστηκαν στη Σημαία της Επαναστάσεως για «Ελευθερία ή Θάνατο».

   Έκτοτε τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο.

   -Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου, έχοντας μέσα τους την πίστη στο Θεό ξεσηκώνονται επιχειρώντας ηρωική έξοδο.

   -Στο Ζάλογγο οι γυναίκες του Σουλίου χορεύουν τον χορό του θανάτου καθώς και στην Αραπίτσα της Νάουσας.

   -Το Κούγκι, το Αρκάδι, τα Ψαρά, το Μοναστήρι Σέκου της Ρουμανίας  έγιναν ολοκαυτώματα και ως αναμμένες  Πασχαλινές λαμπάδες θα φεγγοβολούν αιώνια στην ψυχή των Ελλήνων.

   -Αλλά η θυσία των ηρώων δεν έχει τέλος. Στο Δραγατσάνι έπεσαν νεκροί διακόσιοι νέοι σπουδαστές του Ιερού Λόχου και σαράντα πιάστηκαν αιχμάλωτοι από τους Οθωμανούς.

   -Στο Μοναστήρι Σέκου δόθηκε η τελευταία μάχη των Ελλήνων το 1821 στη Μολδαβία και επιτρέψτε μου για λίγο να αναφερθώ σ’ αυτή, γιατί είναι ξεχασμένη η συμμετοχή των Ελλήνων των Παραδουνάβεων περιοχών στην προσφορά του αγώνα, για την ελευθερία.

   Αυτή η μάχη είναι η τραγικότερη όλων των  προηγουμένων, διότι το κυριότερο επαναστατικό σώμα του Γεωργάκη Ολύμπιου και του Γιάννη Φαρμάκη οχυρωμένο σ’ αυτό το μοναστήρι, βρήκε μαρτυρικό θάνατο. Μεταξύ των μαρτύρων ήταν και ο Γεωργάκης ο Ολύμπιος, ο οποίος ήρθε να επικυρώσει την προκήρυξή του στην οποία τόνιζε: «…Ας πεθάνωμε κοιτάζοντας άφοβα το θάνατο στα μάτια. Ζήτω η θρησκεία και η ελευθερία της Ελλάδας…!».  Επισφράγισε, λοιπόν, τη ζωή του στις 9 Σεπτεμβρίου 1821 με το ολοκαύτωμα καθώς πυροβόλησε βαρέλι πυρίτιδας και ανατινάχθηκαν όλοι στον αέρα με τον πύργο απ’ όπου πολεμούσε,  παίρνοντας μαζί  στο θάνατο και τους Τούρκους που βρέθηκαν πολύ κοντά. Επαληθεύτηκαν και πάλι τα λόγια:  «Ο αγωνιστής την ελευθερία ή την κερδίζει παλεύοντας ή την αγιάζει πεθαίνοντας».

   Έκτοτε έγινε θρύλος, γιατί προτίμησε να πεθάνει στον αγώνα, παρά στην πτώση.

   -Το ίδιο θα αναφέρουμε και για τον εθνομάρτυρα της πίστεώς μας Αθανάσιο Διάκο ο οποίος παρά την μαρτυρική του θυσία δεν πρόλαβε να δει την Πατρίδα του ελεύθερη, αλλά γεύτηκε τους πρώτους καρπούς των μαχών και τραγούδησε με χαρά και πόνο: «Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει τώρα που ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γη χορτάρι» φέρνοντας το Σταυρό-Αναστάσιμο μήνυμα της σωτηρίας του γένους μας.     

   Όλοι οι προαναφερθέντες θα είναι τα αιώνια σύμβολα της παγκόσμιας ελευθερίας, παραδείγματα προς μίμηση για όλους, γιατί η μακρόχρονη ιστορία του Έθνους μας γράφτηκε στα πεδία των μαχών και όχι στα σαλόνια.

   Ο Γέρος του Μοριά Θ. Κολοκοτρώνης στις αφηγήσεις του μας μιλά για τις δυσκολίες που είχαν να αντιμετωπίσουν κατά τον μεγάλο ξεσηκωμό του ’21 γιατί πρώτα θα έπρεπε να αποβάλλουν την νοοτροπία του ραγιά των 400 χρόνων σκλαβιάς και μετά να αγωνιστούν για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Αλλά με τι εφόδια και τι πολεμοφόδια; Και όπως μαρτυρεί ο ίδιος : «Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Ημείς αν δεν είμεθα τρελοί, δε εκάνουμεν την επανάσταση, διατί ηθέλαμε συλλογισθεί πρώτον διά πολεμοφόδια, καβαλαρία μας, πυροβολικό μας, ηθέλουμε λογαριάσει τη δύναμη την ιδική μας και την τουρκική….».

   Ο ξεσηκωμός και το ξύπνημα της εθνικής συνείδησης για  ανεξαρτησία επιτεύχθηκε  και από τους φωτισμένους ανθρώπους οι οποίοι μιλούσαν για την πίστη σε διαχρονικές αξίες.       

   Σαν παράδειγμα ο Εθνομάρτυρας και Ισαπόστολος του Γένους μας Κοσμάς ο Αιτωλός συμβούλευε : «Δε βλέπετε ότι το έθνος μας αγρίευσεν από την αμάθεια και γίναμε όλοι ωσάν θηρία; Δια τούτο σας συμβουλεύω να κάμετε σχολείο….Το σχολείο φωτίζει τους ανθρώπους. Και εσείς γονείς να παιδεύετε τα παιδιά σας εις τα χριστιανικά ήθη να τα βάνετε να μανθάνουν γράμματα….Να κάμετε τρόπο …να βρείτε ένα διδάσκαλον να τον πληρώνετε να σας μαθαίνει τα παιδιά σας…».

   Αλλά και στον όρκο των Φιλικών διαβάζουμε: «Ορκίζομαι εις σε, ω ιερά και αγία πατρίς… ότι αφιερώνομαι όλος εις σε. Εις το εξής συ θέλεις είσαι η αιτία και ο σκοπός των διαλογισμών μου…».

   Επίσης, διαχρονικό και επίκαιρο είναι και το μήνυμα του Στρατηγού Μακρυγιάννη προς τους Νεοέλληνες: «Τούτη την πατρίδα την έχουμε όλοι μας σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μας να την φυλάμε…». Και συνεχίζει : «όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά».

   Τέλος, θα κλείσουμε την αναφορά μας για εκείνη τη λαμπρά εποχή με τις συμβουλές προς τους νέους του Αρχιστράτηγου Κολοκοτρώνη: «…Να δοθείτε εις τας σπουδάς σας ….και να μη μείνετε αγράμματοι…. Η προκοπή και η μάθηση σας να κοιτάζει το καλό της κοινότητας και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας… και δια να γίνει τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας, την ομόνοια, την θρησκεία και την ελευθερία».

   Για την ιστορία αναφέρουμε ότι την 1η Ιανουαρίου 1822 η Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου έκανε την πανηγυρική διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Ελληνικού λαού, και στο πρώτο της Σύνταγμα διαβάζουμε: «Εν ονόματι της Αγίας και Αδιαιρέτου Τριάδος το Ελληνικόν Έθνος…κηρύττει σήμερον… την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν».

   Η σημερινή ημέρα επίσημα καθιερώθηκε και θεσπίστηκε ως Εθνική γιορτή των απανταχού Ελλήνων στις 25 Μαρτίου 1838  όταν στην Εκκλησία της Αγ. Ειρήνης, στην οδό Αιόλου, ο Όθωνας διάβασε το Διάταγμα.

   Αλλά ποιο είναι το νόημα της σημερινής επετείου;

   Είναι αξιοθαύμαστο και εκπληκτικό το γεγονός πως το Ελληνικό Έθνος κληρονομούσε από γενεά σε γενεά την πεποίθηση για την απόκτηση της εθνικής και προσωπικής ελευθερίας και αυτό δείχνει ότι πίστευε και πιστεύει στην υπέρτατη αξία, σπουδαιότητα και σημασία της ελευθερίας.

   Εύχομαι, όπως οι νεώτερες γενεές των Ελλήνων αναλογιζόμενες τους κινδύνους που διατρέχει το ανάδελφο Έθνος μας και εμπνεόμενες από τις διαχρονικές αξίες να αναβαπτιστούν με τις παραδόσεις της  Πατρίδας μας και να την οδηγήσουν εκ νέου σε έργα αντάξια των προγόνων μας.

   Ζούμε σε μια εποχή δύσκολη για το Έθνος μας γιατί στις ημέρες μας εγκαινιάσθηκε μια άλλη φάση αλώσεως των εθνικών και θρησκευτικών ιδεωδών μας στο όνομα της Παγκοσμιοποίησης και της οικονομικής κρίσης.

   Πρόκειται για την άλωση ιστορικών πολιτισμών και διαχρονικών αξιών της ζωής του ανθρώπου που σκοπό έχουν να αλλοιώσουν την κοινή φυλετική καταγωγή και πολιτιστική μας ταυτότητα, συστατικά που προσδιορίζουν ένα Έθνος για το οποίο ο πατέρας της ιστορίας μας Ηρόδοτος θα μας δώσει επιγραμματικά τον ακόλουθο ορισμό: Έθνος είναι το «όμαιμόν τε καιομόγλωσσον και θεών ιδρύματα κοινά και θυσίαι ήθεάτε ομότροπας». (Ηροδ.Ιστορίαι,8,114). Δηλαδή Έθνος είναι το ομόφυλον και ομόγλωσσον  και ομόπιστον και κοινά ήθη έχοντας(κοινή καταγωγή, κοινή γλώσσα, κοινή πίστη λατρείας και θυσίες). Τα στοιχεία αυτά είναι οι συνιστώσες της πολιτιστικής ενότητας μιας ομάδας ανθρώπων.

   Δυστυχώς, ραγδαίες και επικίνδυνες εξελίξεις στα εθνικά μας θέματα θα μας περιμένουν εάν δεν υπάρξει εθνική ενότητα και εάν δεν σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, και όπως παρατηρεί ο Μartin Luther King «εκείνο για το οποίο η δική μας γενιά θα μετανιώσει μια μέρα πικρά, δεν θα είναι τόσο η σκληρότητα και οι αδικίες των κακών ανθρώπων, όσο η απαράδεκτη σιωπή των καλών».

   Για να γίνω κατανοητός αναφέρομε στα τελευταία σχέδια της Νέας Τάξης πραγμάτων όπου γίνονται μεγάλες προσπάθειες για να υπονομευθεί η πνευματικότητα, ο πολιτισμός και ο φυσικός μας πλούτος, μέσω της οικονομικής κρίσης η οποία είναι πρώτιστα ηθική.

   Άλλωστε νωπά είναι τα τελευταία γεγονότα της Κύπρου που μας τα θυμίζουν. Εξάλλου στον αύλιο χώρο του Ναού μας (Αγ. Θεοδώρων Αταλάντης)  βρίσκεται η προτομή του στρατιώτη καταδρομέα Λιγδή Χρίστου Λουκ., που έπεσε ηρωικά μαχόμενος για την ελευθερία της Κύπρου, στις 21 Ιουλίου 1974, με την εξής επιγραφή: «Τ’ ανδρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται» και ακολουθούν τη θυσία του ο Τάσος Ισαάκ, ο Σολωμός Σολωμού, χωρίς να ξεχνάμε όμως  τη θυσία του Αυξεντίου, Καραολή και Δημητρίου και άλλων Κύπριων αγωνιστών.

   Θα ήταν παράλειψή μας να μη μνημονεύσουμε εδώ και την προηγηθείσα ανεπανάληπτη αυτοθυσία του νεοεθνομάρτυτα του ιερού βράχου της Ακροπόλεως του Κωνσταντίνου Κουκίδη, ο οποίος  για να μη υποσταλθεί και  πέσει στα χέρια των Γερμανών κατακτητών η Γαλανόλευκή που φρουρούσε, τυλίχθηκε με Αυτήν και έπεσε από τον ιερό Βράχο, στις 27 Απριλίου 1941, επαναλαμβάνοντας το παράδειγμα της αυτοθυσίας της ελληνικής ψυχής.  

   Δυστυχώς όμως τελευταία χρόνια ακούμε και διαβάζουμε διάφορα και περίεργα σενάρια περί αυτονομίας διαφόρων περιοχών της πατρίδας μας.

   Άλλοι βλέπουμε να προσπαθούν να υποβαθμίσουν τον νικηφόρο αγώνα του Εικοσιένα, το μήνυμα του και τις θυσίες όλων όσων αγωνίστηκαν «για του Χριστού την Πίστη την αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία» λέγοντας ότι ο αγώνας ήταν ταξικός ή ότι το κύρος της Εκκλησίας διέσωσε ο κατώτερος κλήρος λες και το αίμα των ένδεκα Πατριαρχών, και χιλιάδων άλλων ανωτέρων κληρικών που θυσιάστηκαν την περίοδο της Τουρκικής κατοχής, δεν είναι αίμα αγωνιστών.

   Επίκαιρα είναι τα λόγια του λόγιου Βυζαντινού Θεολόγου και Μοναχού Ιωσήφ Βρυέννιου (+1432) για τα οποία έδωσαν όλοι αυτοί τη ζωή τους: «Ουκ απαρνησόμεθά σε, φίλη Ορθοδοξία. Ου ψευσόμεθά σε, πατροπαράδοτον σέβας. Εν Σοι γαρ εγεννήθημεν, εν Σοι ζώμεν και εν Σοικοιμηθησόμεθα. Ει δε και καλέσει καιρός, και μυριάκης υπέρ Σου τεθνηξόμεθα».

   Καλό θα είναι να γνωρίζουμε ότι την Πατρίδα την ελευθέρωσαν οι αγωνιστές οι οποίοι είχαν ζωντανή σχέση με την πίστη τους και όπως παρατηρεί ο π. Γεώργ. Μεταλληνός: «Ελληνισμός και Ορθοδοξία» λοιπόν, κατά την αυθεντική Ελληνική συνείδηση είναι μεγέθη «ασύγχυτα», αλλά και «αδιαίρετα». Και καταλήγει τη σκέψη του: «Η Ελληνική Θρησκευτικότητα, μόνιμο στοιχείο της Ελληνικής ύπαρξης, θα συζεύξει την αθηναϊκή Ακρόπολη με την επτάλοφο Κωνσταντινούπολη –Νέα Ρώμη. Ο ίδιος λαός, σε κορυφαίες στιγμές του, θα αναγείρει τα αιώνια μνημεία της Ελληνικής ευσέβειας, τον Παρθενώνα και την Αγ. Σοφία».

   Η ύπαρξη αυτών των ιερών χώρων δηλώνει ότι οι Έλληνες έχουν Θεοκρατική ύπαρξη,από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Η αθεΐα είναι άγνωστη λέξη για μας και ήλθε από τη Δυτική Ευρώπη.

   Άλλωστε, την περίοδο αυτή όσοι αποκόπτονται από την Ορθόδοξη Πίστη και  Θεία Κοινωνία, έχαναν και την Ελληνικότητά τους. «Φραγκεύω» και «Τουρκεύω» αυτό σημαίνουν.

   Ο Ελληνισμός σώζεται και μεγαλύνεται λοιπόν, μέσα στην Εκκλησία, δηλαδή την Κιβωτό του Έθνους μας, γιατί πραγματικά είναι η σπονδυλική στήλη της Εθνικής επιβίωσης και διαχρονικής παρουσίας μας.

   Αυτό ήλθε να το ομολογήσει πανηγυρικά το 1852 μέσα στη Βουλή των Ελλήνων, η αρμόδια για τα Εκκλησιαστικά νομοσχέδια Επιτροπή, λέγοντας: «Αύτη (η Ορθόδοξη Εκκλησία),διατήρησεν εν ταις περιπετείας των χρόνων την πνευματική και εθνική ενότητα των Ελλήνων».

   Αλλά και σήμερα πολλές είναι οι φωνές που ακούγονται προς αυτή την κατεύθυνση, όπως:

   -Η αληθινή ομολογία πίστεως του γνωστού και επιφανούς  Γλωσσολόγου Γεωργ. Μπαμπινιώτη(νυν Υπουργού Παιδείας) είναι ξεκάθαρη: «Για μένα η Ορθοδοξία είναι στοιχείο αχώριστο, συνυφασμένο με τη συνείδησή μου ως  Έλληνα…Όποιος μιλάει για Ορθοδοξία ερήμην του Ελληνισμού, νομίζω ότι ματαιοπονεί. Όποιος όμως μιλάει για Ελληνισμό ερήμην της Ορθοδοξίας κάνει κάτι χειρότερο. Ασχημονεί»(Βήμα της Κυριακής, 19-4-1998).

   -Αναφέρω και μερικούς ξένους οι οποίοι κατενόησαν αυτή τη σχέση. Έτσι ο γνωστός Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαριέρ δήλωσε ότι: «για έναν Έλληνα η Ορθοδοξία είναι το σπίτι του»(Βήμα, 6-12-98).

   -Δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι οι Κλέφτες, οι Αρματολοί και οι Οπλαρχηγοί της Ελλάδος είχαν κρεμασμένη την κάπα τους στα Μοναστήρια.

   -Γι’ αυτό και ο εθνικός μας ιστορικός Κων/νος Παπαρηγόπουλος θα πει ότι τα Μοναστήρια την περίοδο της Τουρκοκρατίας υπήρξαν «αφ’ ενός μεν τα ασφαλέστερα καταγώγια των γραμμάτων και των επιστημών, αφ’ ετέρου παρέσχον εις τους ασθενείς, τους πένητας, τους οδοιπόρους καταφυγήν και προστασίαν, ην ουδαμού αλλαχού τότε ηδύναντο ούτοι να εύρωσιν».   

   -Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του αγίου Στεφάνου του Μεγάλου (1457-1504), ηγεμόνα της Μολδαβίας, που υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες ιστορικές προσωπικότητες της Ρουμανίας και ο οποίος μετά από κάθε νικηφόρα μάχη κατά των Τούρκων έκτιζε και αφιέρωνε μία Εκκλησία ή Μοναστήρι στην Υπέρμαχο Στρατηγό Παναγία μας, εις ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη νίκη και σωτηρία του. Συνολικά έκτισε 47 Εκκλησίες και Μοναστήρια και πολλά από αυτά είναι τα γνωστά σε όλους μας Μοναστήρια της Μολδαβίας.  

   -Αλλά και ο μεγάλος Άγγλος Βυζαντινολόγος Στήβεν Ράνσιμαν καλεί τους Έλληνες να κρατήσουμε την Ορθόδοξη ταυτότητά μας, για να έχουμε μέλλον και πολιτιστική προσφορά στον 21ο αιώνα.

   -Και όλα αυτά γίνονται περισσότερο κατανοητά γιατί όπως τονίζει ο Εθναπόστολός μας ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός «οι άλλες πίστες είναι ψεύτικες, κάλπικες. Μόνο η δική μας, η χριστιανική είναι Ορθόδοξη, αληθινή και αγία»(Α΄ Διδαχή).

   Πράγματι, είναι η μεγαλύτερη τιμή που έγινε από το Θεό στο Έθνος μας, μεταξύ άλλων πολλών, ώστε μέσω των Ιεραποστολών στα πέρατα της οικουμένης, να οδηγήσουμε και άλλους λαούς στην εν Χριστώ σωτηρία.

   Γι’ αυτό ο κορυφαίος Ρώσος Ορθόδοξος Θεολόγος, του 20ου αιώνα, πρωτοπρ. π. Γεώργιος Φλορόφσκι θα ομολογήσει ότι: «οι Έλληνες ως Χριστιανοί (Ορθόδοξοι) είναι οι φωτιστές και οι πνευματικοί ηγέτες όλων των Ορθοδόξων».

   Αυτό το γνώριζαν πολύ καλά οι Προτεστάντες Σύμβουλοι του Βαυαρού Ρωμαιοκαθολικού Βασιλέα Όθωνα. Έτσι ο Μάουρερ Γκεόργκ (1790-1872), μέλος της τριμελούς Αντιβασιλείας του ανήλικα Όθωνα, υπεύθυνος για θέματα παιδείας και θρησκείας, αμέσως μετά την ανεξαρτησία του Ελληνικού Έθνους, το 1833, διέλυσε με βίαιο τρόπο 412 Ορθόδοξα Ελληνικά μοναστήρια, από τα ήδη 563 υπάρχοντα,  (545 ανδρικά και 18 γυναικεία). Έμειναν μόνο 151. Απεναντίας την ίδια περίοδο υπήρχαν στην Ελλάδα 160 ανδρικά και 3 γυναικεία μοναστήρια της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και κανένα δεν διαλύθηκε. Κάτι ανάλογο επιχειρείται και σήμερα. Θέλουν να φορολογήσουν την περιουσία της Ορθοδόξου Εκκλησίας αλλά πουθενά δεν γίνεται λόγος για την περιουσία των άλλων Δογμάτων και θρησκειών.

   Δίνοντας και δεύτερο κτύπημα η Βαυαροκρατία ανακήρυξε πραξικοπηματικά την Εκκλησία της Ελλάδος Αυτοκέφαλη (1833) χωρίς τη συγκατάθεση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, οδηγώντας την σε Σχίσμα μέχρι το 1850. Δυστυχώς οι συγκεκριμένες πρακτικές δηλώνουν πάρα πολλά, γιατί τέτοιες τακτικές εφαρμόζονται και σήμερα, σαν παράδειγμα στην περίπτωση της Εκκλησίας των Σκοπίων που αποσχίστηκε από το Σερβικό Πατριαρχείο.

   Στη σημερινή εποχή κάποιοι θέλουν να διαγράψουν από την μνήμη των αδούλωτων Ελλήνων -και έχουν υπογράψει συμφωνία ώστε να αφαιρεθούν από τα σχολικά βιβλία της ιστορίας - όλα εκείνα τα θέματα που ενοχλούν τους γείτονές μας Τούρκους. Η αρχή έγινε  με το κεφάλαιο της Μικρασιατικής καταστροφής και τον περίφημο  «συνωστισμό της Σμύρνης» στην αποβάθρα του λιμανιού της, το 1922.            

   Με όλα αυτά προσπαθούν να κάμψουν την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια αυτού του λαού γιατί τους είναι εμπόδια στα διεθνή τους σχέδια.

   Επιγραμματικά θα αναφέρω μερικά πρόσφατα περιστατικά τα οποία πρέπει να μας ανησυχούν:

   -Σε πρόσφατη Σύνοδο Πρέσβεων της Ευρωπαϊκής Ενώσεως παρουσιάσθηκε από τον αρμόδιο Κοινοτικό Επίτροπο χάρτης  ο οποίος εμφάνιζε τα Δωδεκάνησα ως αναπόσπαστο τμήμα της Τουρκίας. Τυχαίο, λοιπόν, είναι το γεγονός ότι σε πρωτοσέλιδο εφημερίδας διαβάζουμε: «Ο ΣΕΒ πουλάει νησιά και λιμάνια σε Τούρκους», και σχολιάζει η εφημερίδα ότι «ως πένητες οι οποίοι με απλωμένο χέρι απευθύνονται στους Τούρκους και τους ζητούν να αγοράσουν κομμάτια  της ελληνικής γης, παρουσίαζαν τους Έλληνες οι τουρκικές εφημερίδες»(Δημοκρατία, 22 Μαρτίου 2012).   

   -Το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Ευρώπης σε έκθεσή του ομιλεί για ύπαρξη Μακεδονικής μειονότητας και θέτει θέμα Σλαβικής γλώσσας καθώς και Τουρκικής μειονότητας δίνοντας το δικαίωμα στους Μουσουλμάνους της Θράκης του αυτοπροσδιορισμού.

   -Οι Μουσουλμάνοι Βουλευτές της Θράκης λαβαίνουν μέρος στις   συσκέψεις της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης και διακηρύσσουν δημόσια ότι η Θράκη είναι Τουρκική.

   -Στη συνέχεια  παρατηρούμε ότι  με τα «σκληρά» ναρκωτικά που προωθεί προς την Ελλάδα, καθώς και το παιχνίδι των «δουλεμπόρων» που αποβιβάζουν καθημερινά δεκάδες λαθρομετανάστες στα νησιά μας, η Τουρκία θα πετύχει την εθνολογική αλλοίωση του πληθυσμού της χώρας.

   -Επίσης, η αρμόδια επίτροπος του Ο.Η.Ε (αμερικανίδα) σε επίσημη έκθεση της θέτει θέμα «Μακεδονικής και Τουρκικής μειονότητας» στη Θράκη.

   -Τέλος επικίνδυνα παιχνίδια παίζει συνεχώς η Άγκυρα, σπάζοντας τη συμφωνία και βγάζοντας σκάφος για πετρελαϊκές έρευνες στο Αιγαίο, αλλά και με τις συνεχείς παραβιάσεις σ’ αυτό. Το ίδιο γίνεται και σήμερα όπως διαβάζουμε σε πρωτοσέλιδο εφημερίδας: «Και πάλι στο Αιγαίο εμφανίστηκε το Τουρκικό ερευνητικό ¨Πίρι Ρέις¨(Αδέσμευτος Τύπος 22-3-2012).  

   -Είναι φανερό, λοιπόν, ότι η Ευρώπη θέτει θέμα Τουρκικής μειονότητας στην Ελλάδα όταν η Συνθήκη της Λοζάνης μιλά για θρησκευτική.

   Όπως παρατηρούμε συνεχώς αποκαλύπτονται τέτοια σχέδια της Τουρκίας στον Διεθνή Τύπο ώστε με την αύξηση του Μουσουλμανικού πληθυσμού κυρίως στη Θράκη να τεθεί θέμα ανεξαρτησίας αυτής, όπως έγινε και στην Ορθόδοξη Σερβία με το Κόσσοβο.

   Στον ίδιο άξονα παιχνιδιού κινούνται και οι χώρες των Σκοπίων και της Αλβανίας

   Συνεχώς οι Σκοπιανοί προβαίνουν σε προπαγανδιστικές ενέργειες στο εξωτερικό εμφανίζοντας τον Ελληνικό Πολιτισμό της Μακεδονίας του Μ. Αλεξάνδρου, ως δικό τους.

   Επίσης, η προπαγάνδα των Αλβανών δια στόματος του Προέδρου των καλά κρατεί. Πριν λίγα χρόνια σε τηλεοπτικό σταθμό των Σκοπίων δήλωσε: «Το ζήτημα των τσάμηδων δεν έπαψε να υπάρχει, αλλά τώρα αποκτά και νομικό πλαίσιο»(28-11-2008).

   Η Ελλάδα, δυστυχώς, διέγραψε το Βορειοηπειρωτικό από τις εθνικές μας υποθέσεις.

   Το μόνο το οποίο κάνει -και μάλιστα πολύ καλά- είναι να παριστάνει τον «τροχονόμο»  της Τουρκίας  προς την Ευρώπη άνευ όρων και προϋποθέσεων και παράλληλα βοηθούσε την Αλβανία και τα Σκόπια με ενισχύσεις για την ανασυγκρότησή τους. Εμάς τους Έλληνες τώρα ποιος μας βοηθάει;

   Κανένας όμως δεν μιλάει για την καταστροφή ή τη βεβήλωση 550 Ναών της κατεχόμενης Κύπρου ή για τα δικαιώματα των 220.000 Ελληνοκυπρίων προσφύγων, οι οποίοι εγκατέλειψαν τις πατρογονικές τους εστίες με την κατάκτηση της μισής Κύπρου από τα στρατεύματα κατοχής του Αττίλα και την ευλογία των Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες συνεχώς δείχνουν το αρνητικό τους πρόσωπο προς την Ελλάδα. Το ίδιο δεν συνέβηκε και στο λιμάνι της Σμύρνης κατά την Μικρασιατική καταστροφή το 1922; ή το 1821 δεν μας επέβαλαν τους Βαυαρούς και τον Βασιλέα Όθωνα με όλα τα συνεπακόλουθα και ένα από αυτά και «τα δάνεια της Αγγλίας», τα οποία πριν από λίγα χρόνια αποπληρώσαμε;

      Έτσι και τώρα μας επέβαλαν το ΔΝΤ και πάλι τους Γερμανούς Επιτρόπους και μας υπέταξαν και ο Θεός μόνο ξέρει πότε θα ξεχρεωθούμε και θα απαλλαγούμε από αυτούς, μιας και «θα (μας) βάλουν φόρο (ακόμη και) στις κόττες και στα παράθυρα» όπως χαρακτηριστικά προφητεύει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Άλλωστε στους στάβλους έβαλαν, για να μας οδηγήσουν στην εξαθλίωση, όπου «πολλοί θα χάνονται από την πείνα» κατά τον ίδιο Άγιο.

        Δυστυχώς, σαν Έλληνες δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι ποτέ η Δύση δεν θα μας συγχωρήσει το γεγονός ότι μια χούφτα Έλληνες δεν υποταγήκαμε στον Πάπα, για «να βρούμε και πάλι το δρόμο μας ως ραγιάδες». Σήμερα, το ΔΝΤ είναι το «καθαρτήριο πυρ» και η «καύση στην πυρά» του Μεσαίωνα, που μας προσφέρετε σε μας τους Έλληνες, για «κάθαρση», λόγω της«αμαρτίας» μας, δηλ. της απομάκρυνσή μας από την μάνδρα του Αγ. Πέτρου (Πάπα).

        Αδελφοί, δεν μπορούν αυτά τα γεγονότα να μας αφήσουν σιωπηλούς, και για να μη δημιουργηθεί παρεξήγηση περί ρατσιστικής αντιμετώπισης, θα πρέπει να πω ότι ο αυθεντικός Έλληνας και μάλιστα ο Ορθόδοξος Χριστιανός, δεν έχει σχέση με φυλετικές-ρατσιστικές διακρίσεις. Ο Απ. Παύλος, ο απόστολος των Εθνών τονίζει κατηγορηματικά ότι με την έλευση του Χριστού: «Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού»(Γαλ. 3,28).

        Κλείνοντας, θα αναφερθώ στο συγκλονιστικό μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου προς το Τουρκικό Κράτος, στις 15 Δεκεμβρίου 2008. «…Δεν προτιθέμεθα να αφήσωμεν ουδέν κατ’ ελάχιστον…να μας αφανίσουν εις το τέλος». «Αυτή είναι η επίγειος Πατρίς μας, εδώ έχομεν τας ρίζας μας, εδώ είναι η Ιστορία μας, εδώ είναι οι τάφοι και τα ιερά οστά των πατέρων μας, εδώ είναι η καρδιά μας και εδώ θα μείνωμεν».

        Αυτή η κραυγή αγωνίας του επαναλήφθηκε και πάλι με νέο βαρυσήμαντο μήνυμα, στις 16 Φεβρουαρίου 2009, προς τη γείτονα χώρα,

λέγοντας: «Είμαστε αποφασισμένοι να επιβιώσουμε και να συνεχίσουμε, την ύπαρξη μας, την ιστορία μας, την ταυτότητά μας, την χριστιανική μαρτυρία μας, εδώ όπου ζούμε».

   Αλλά και ο Αρχιεπίσκοπος Ελλάδος Ιερώνυμος ο Β΄ αναφερόμενος γενικά στο κλίμα των ημερών θα αναφέρει, στις 22-3-2009, στη Λαμία. «Κρίσεις υπήρχαν και θα υπάρχουν όσο θα υπάρχει το ανθρώπινο γένος». «Τρόπους υπέρβασης θα πρέπει να αναζητήσουμε» και καταλήγει «αυτό θα το πετύχουμε με την αγάπη και την ενότητα».

   Αυτές τις διαχρονικές αξίες μόνο η Εκκλησία μπορεί να τα προσφέρει, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Γιατί η Εκκλησία εκ φύσεώς της ενώνει τον λαό και δεν τον χωρίζει, όπως τα κόμματα και δια της Πεντηκοστής «εις ενότητα πάντας εκκάλεσε», και «εκτός Αυτής δεν υπάρχει σωτηρία» (αγ. Κυπριανός).

   Εύχομαι, όπως η  Υπέρμαχος Στρατηγός Υπεραγία Θεοτόκος  να κρατάει αμείωτη την εθνική μας συνείδηση και να σκεπάζει και να φρουρεί το Έθνος μας.

   Γι’ αυτό λοιπόν,  Έλληνες «στώμεν καλώς» «στώμεν μετά φόβου» μπρος στα ιερά του Έθνους μας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.