Ήμουν στο Μοναστήρι λίγο πριν παύσει να χτυπάει η καμπάνα

Κώστας Τσαπάρας – Συν/χος δάσκαλος

«Θέ­λω, παι­διά μου, να εκ­φρά­σω την ευ­γνω­μο­σύ­νη μου στον Παν­το­δύ­να­μο Θεό, γι­α­τί ε­δώ στην καρ­διά του Μπρα­ζα­βίλ, στην καρ­διά της Α­φρι­κής, έ­να νέο μο­να­στή­ρι θε­με­λι­ώ­νε­ται προς τι­μή και μνή­μη του Η­γα­πη­μέ­νου, φί­λου ε­πι­στή­θι­ου Ι­ω­άν­νου του Θε­ο­λό­γου, του Α­πο­στό­λου της Α­γά­πης, που ε­κή­ρυ­ξε α­γά­πη, α­γά­πη, και πάλι α­γά­πη».

Αυ­τά τα λό­για είπε συγ­κι­νη­μέ­νος ο Μα­κα­ρι­ό­τα­τος Πα­τρι­άρ­χης Αλεξάνδρειαςς κ. Θε­ό­δω­ρος κα­τά την ε­πί­σκε­ψή του στην ε­πι­σκο­πή Κον­γκό Μπρα­ζα­βίλ και Γκαμ­πόν την η­μέ­ρα των εγ­και­νί­ων (2-11-2012) της Ι­ε­ράς Μο­νής Α­γί­ου Ι­ω­άν­νου του Θε­ο­λό­γου, 6 χλμ. νό­τια της πόλης Ντολιζί.

Και συνέχισε: «Ε­δώ θα έρ­χον­ται τα παι­διά μας της Α­φρι­κής με την κα­θο­δή­γη­ση την πνευ­μα­τι­κή, του π. Θε­ο­λό­γου να μά­θουν την ε­πι­στή­μη των ε­πι­στη­μών, την πο­λι­τεία τη μο­να­στι­κή α­πό την έ­ρη­μο της Αι­γύ­πτου στις τρο­πι­κές ζούγ­κλες της Α­φρι­κής. Αυ­τό εί­ναι το με­γα­λείο του Θε­ού, αυ­τό εί­ναι το θαυ­μαστό...
­

Παι­διά μου, η ευ­λο­γία του Α­γί­ου Ό­ρους ήρ­θε σή­με­ρα μ` αυ­τά τα δεν­δρά­κια που θα φυ­τέ­ψου­με α­πό την αυ­λή του Γέ­ρον­τα π. Πα­ϊ­σί­ου. Γέ­ρον­τα Πα­ΐ­σιε ,που έ­χεις παρ­ρη­σία, Ά­γιε του Θε­ού που κοντά και μπροστά στο Θεό, πρέ­σβευε γι’ αυ­τό το μο­να­στή­ρι μας, φέ­ρε τις ευ­χές σου, την ευ­λο­γία σου, μα πά­νω απ’ ό­λα, ό­ποι­οι θα ζή­σουν ε­δώ να σκορ­πούν α­γά­πη, α­γά­πη, και πάλι α­γά­πη.

Στε­ρε­ω­μέ­νο και ευ­λο­γη­μέ­νο να εί­ναι το μο­να­στή­ρι μας, του Α­γί­ου Ιωάννου του Θεολόγου εδώ στο Κονγκό Μπραζαβίλ.

Θα ή­θε­λα να ευ­χα­ρι­στή­σω και τη δω­ρή­τριά μας την κυ­ρία Θε­ο­λο­γία, που στη μνή­μη του παι­δι­ού της έ­δω­σε τα χρή­μα­τα να χτι­στεί αυ­τό το Μοναστήρι.

Βλέ­πε­τε, παι­διά μου, με­γά­λοι αυ­το­κρά­το­ρες, βα­σί­λισ­σες έν­δο­ξες, πριν α­να­χω­ρή­σου­νε για το Θεό, έ­δω­σαν πλού­σι­ες δω­ρε­ές για να γί­νον­ται τα μο­να­στή­ρια μας. Έρ­χον­ται οι άν­θρω­ποι για να α­γι­α­στού­νε και να βο­η­θή­σουν άλ­λους αν­θρώ­πους. Στην κυ­ρία Θε­ο­λο­γία λοι­πόν, έ­να ΜΕΓΑΛΟ, ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που α­πό τα χρή­μα­τά της, χτί­ζε­ται αυ­τό το μο­να­στή­ρι και να εί­ναι ευ­λο­γία στη ζωή της και υ­πέρ α­να­παύ­σε­ως του αγαπημένου της παιδιού».

Στη συνέχεια φυτεύοντας ένα κυπαρίσσι έψαλε το τροπάριο: «Ταις των δακρύων σου ροαίς, της ερήμου το άγονον εγεώργησας και τοις εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησας και γέγονας φωστήρ, τη οικουμένη, λάμπων τοις θαύμασιν, Γέροντα Παΐσιε πατήρ ημών. Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών».

Και κατέληξε με τα εξής λόγια: «Ά­γιε του Θε­ού πρέ­σβευε υ­πέρ η­μών. Π. Πα­ΐ­σιε, φέ­ρε την ευ­λο­γία σου σ’ αυ­τό το μο­να­στή­ρι μας και οι μο­να­χοί μας, τα παι­διά της Α­φρι­κής να δί­νουν έ­να μή­νυ­μα, το μή­νυ­μα του Χρι­στού που εί­ναι η ελ­πί­δα, που εί­ναι μα­κρο­θυ­μία, που εί­ναι η πα­τρό­τη­τα, που εί­ναι η ειρήνη.

Γέ­ρον­τα ά­φη­σε για λί­γο το κε­λά­κι σου στην Πα­να­γού­δα κι έ­λα ε­δώ στην ξε­νιτιά και στην ι­ε­ρα­πο­στο­λή μας, ε­δώ στην Α­φρι­κή, φέ­ρε την ευ­λογία σου για να ανθοφορήσει το πνεύμα του μοναχισμού».

Μα­κα­ρι­ό­τα­τε, ύ­στε­ρα απ’ αυ­τά τα λό­για που εί­πα­τε μπρο­στά στην κά­με­ρα του 4 E (βλέ­πε­τε 13-04-2013– ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΚΟΝΓΚΟ 18ο ΜΕΡΟΣ, video α­πό το 41΄  53΄΄  έ­ως  45΄ 53΄΄, http://www.youtube.com/watch?v=FDzxdN5jeUE  ) ή­θε­λα να εκ­φρά­σω λίγες σκέψεις.

Εκ­πλήσ­σο­μαι, ό­πως κά­θε κα­λο­προ­αί­ρε­τος άν­θρω­πος, με ε­κεί­να που εί­πα­τε και με αυ­τά που α­κο­λού­θη­σαν. Τό­τε ε­ξυ­μνού­σα­τε τα έρ­γα του π. Θε­ο­λό­γου, ευ­λο­γού­σα­τε το μο­να­στή­ρι που έχ­τι­σε, ευ­χα­ρι­στού­σα­τε τη δω­ρή­τρια την κ. Θε­ο­λο­γία, ευ­χό­σα­στε για τους δο­κί­μους μο­να­χούς, ε­πι­κα­λού­σα­σταν τη βο­ή­θεια του π. Πα­ϊ­σί­ου για καρ­πο­φο­ρία του μο­να­στη­ρι­ού και λί­γους μή­νες αρ­γό­τε­ρα α­πο­μα­κρύ­να­τε τον α­γι­ο­ρεί­τη ι­ε­ρα­πό­στο­λο π. Θε­ο­λό­γο Χρυ­σαν­θα­κό­που­λο και ερημώθηκε το μοναστήρι.

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ

Μα­κα­ρι­ό­τα­τε, τα παι­διά της Α­φρι­κής ήρ­θαν στο μο­να­στή­ρι αυ­τό και εί­χαν πό­θο να γνω­ρί­σουν και να βι­ώ­σουν τον Ορ­θό­δο­ξο μο­να­χι­σμό. Άλ­λω­στε πα­τού­σαν σε γε­ρές βά­σεις. Εί­χαν α­κουμ­πή­σει στον πνευ­μα­τι­κό τους πα­τέ­ρα, τον π. Θε­ο­λό­γο έμ­πει­ρο και α­κη­λί­δω­το α­γι­ο­ρεί­τη γέ­ρον­τα. Ή­θε­λαν να μά­θουν την ε­πι­στή­μη των ε­πι­στη­μών, την πο­λι­τεία τη μο­να­στι­κή με την κα­θο­δή­γη­ση, ό­πως εί­πα­τε, του πνευ­μα­τι­κού τους, που ε­πί εν­νέα χρό­νια βί­ω­νε και δί­δα­σκε Χριστό στη χώρα τους.

Αυ­τά τα παι­διά της Α­φρι­κής, εν­νοώ τους δο­κί­μους του μο­να­στη­ρι­ού, τα γνώ­ρι­σα, κα­τά τα τρία ι­ε­ρα­πο­στο­λι­κά μου τα­ξί­δια. Στο τε­λευ­ταίο μου τα­ξί­δι μά­λι­στα (Ι­ού­νι­ος – Ι­ού­λι­ος 2013) συ­νερ­γά­στη­κα μα­ζί τους κοντά στον α­κού­ρα­στο και αφοσιωμένο ιεραπόστολο π. Θε­ο­λό­γο. Ερ­γα­στή­κα­με καλ­λι­ερ­γών­τας το λα­χα­νό­κη­πο και τον αν­θό­κη­πο του μο­να­στη­ρι­ού. Πο­τί­σα­με τα κυ­πα­ρίσ­σια που φυ­τέ­ψα­τε. Ζυ­μώ­σα­με με τους δο­κί­μους πρό­σφο­ρα και γευ­τή­κα­με το Σώ­μα και το Αί­μα του Χρι­στού μας, μέ­σα στις κα­τα­νυ­κτι­κές θεί­ες λει­τουρ­γί­ες που μας έκανε ο π. Θε­ο­λό­γος.

Κα­θή­με­νοι στη βε­ράν­τα του μο­να­στη­ρι­ού με­τά τον ε­σπε­ρι­νό α­κού­γα­με λό­για πνευ­μα­τι­κά. Είχαμε συν­δυ­ά­σει τον όρ­θρο με την α­να­το­λή και τον ε­σπερινό με τη δύση του ηλίου στ’ αφρικάνικα μέρη.

Εί­δα­με πι­στούς να κα­τα­φτά­νουν α­πό την πό­λη περ­πα­τών­τας πολ­λά χι­λι­ό­με­τρα για να λει­τουρ­γη­θούν. Το πη­γά­δι του μο­να­στη­ρι­ού ξε­δι­ψού­σε πολ­λούς Α­φρι­κα­νούς που έρ­χον­ταν να πι­ουν και να γε­μί­σουν τα σκεύη τους με νε­ρό. Εί­δα­με α­νά­πη­ρα παι­διά: το Θω­μά, το Νι­κο­λά να τα φέρ­νουν συγ­γε­νείς τους στο μο­να­στή­ρι για να πά­ρουν την ευ­χή του γέ­ρον­τα και να λά­βουν μι­κρή βο­ήθεια. Είδαν τα μάτια μας πολλά συγκινητικά στιγμιότυπα.

Με­τά τις 5 Ι­ου­λί­ου 2013 έρ­χον­ταν και τα παι­διά του ορ­φα­νο­τρο­φεί­ου «ΑΓΙΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ» κα­θη­με­ρι­νά δι­α­σχί­ζον­τας και κό­βον­τας δρό­μο μέ­σα α­πό τα χω­ρά­φια της πε­ρι­ο­χής. Προ­τι­μού­σαν να έρ­χον­ται με­ση­μέ­ρι για να φά­νε έ­να πι­ά­το ρύ­ζι με φα­σό­λια. Βλέ­πε­τε ξε­κί­νη­σαν οι δυ­σκο­λί­ες στο ορ­φα­νο­τρο­φείο που γι’ αυ­τές θα μι­λή­σου­με άλ­λη φο­ρά. Η θλί­ψη των παι­δι­ών αυ­τών ή­ταν με­γά­λη δι­ό­τι πλη­ρο­φο­ρή­θη­καν την α­πο­μά­κρυν­ση του πνευ­μα­τι­κού τους πα­τέρα και ένιωθαν τώρα διπλή την ορφάνια και την φτώχια.

 Ή­μου­να στο μο­να­στή­ρι, Μα­κα­ρι­ό­τα­τε, ό­ταν στεί­λα­τε το e-mail στις 5 -7 - 2013 προς τον π. Θε­ο­λό­γο, ό­που πα­ραγ­γέλ­να­τε να α­πο­μα­κρυν­θεί το γρη­γο­ρό­τε­ρο α­πό τον ι­ε­ρα­πο­στο­λι­κό α­γρό της δι­α­κο­νί­ας του και να ε­πι­στρέ­ψει στο Ά­γιο Ό­ρος. Κοι­ταχ­τή­κα­με ό­λοι στα μά­τια, α­πο­ρή­σα­με, δεν το πι­στεύ­α­με αυ­τό που πα­ραγ­γέλ­να­τε. «Τέ­τοια α­γά­πη έ­χει η μη­τέ­ρα εκ­κλη­σία προς τα παι­διά της;» εί­παν οι δό­κι­μοι μο­να­χοί. «Ο Πα­τρι­άρ­χης μας,  που ευ­λο­γού­σε τη λει­τουρ­γία του μο­να­στη­ρι­ού μας, τώ­ρα μας δι­ώ­χνει;  Οι πό­θοι μας γκρε­μί­ζον­ται, τα ό­νει­ρά μας χάνονται.»

Και συ­νε­χί­ζουν οι δό­κι­μοι να λέ­νε: «Μα τι στε­νο­χώ­ρια θα πά­ρει η δω­ρή­τρια κ. Θε­ο­λο­γία, μαθαίνοντας ότι ε­ρη­μώ­νει το μο­να­στή­ρι; Α­λή­θεια τι θα α­παν­τή­σει στο μεγάλο ΓΙΑΤΙ της δωρήτριας ο Πα­τρι­άρ­χης;»

Με­τά την εκ­δί­ω­ξη του ι­ε­ρα­πο­στό­λου π. Θε­ο­λό­γου η καμ­πά­να του μο­να­στη­ρι­ού σί­γα­σε, η εκ­κλη­σία βου­βά­θη­κε, τα κε­λιά ε­ρή­μω­σαν, οι δό­κι­μοι δι­α­σκορ­πί­στη­καν, ο αν­θό­κη­πος, ο λα­χα­νό­κη­πος, τα κυ­πα­ρίσ­σια ξε­ρά­θη­καν. Μα πιο πο­λύ ξε­ρά­θη­καν κάποιες καρδιές που όφειλαν να αγρυπνούν και να προστατεύουν.

Οι πιστοί και οι δόκιμοι έχουν αποδυθεί σε ένα αγώνα προσευχής. Παρακαλούν αδιάλειπτα τον Θεάνθρωπο Κύριο να δώσει λύση.

Ο Γέ­ρον­τας π. Πα­ΐ­σιος θα δέεται και αυτός στον ουρανό.

Με τις πρε­σβεί­ες όλων Σου των Αγίων και τις προσευχές των Ορθοδόξων πιστών, Εύ­σπλα­χνε Θεέ μας βο­ή­θη­σε την τραυματισμένη και πονεμένη επισκοπή του Κονγκό.

Παρατήρηση: Το άρθρο του συνεργάτη μας κ. Κώστα Τσαπάρα, δημοσιεύτηκε και στο περιοδικό «Φως Εθνών», τεύχος 138.

 

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.