ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο και έγινε άνθρωπος για να απολυτρώσει το ανθρώπινο γένος από τη σκλαβιά της αμαρτίας. Να τον αναστήσει πνευματικά, διότι η αμαρτία και η φθορά τον είχαν καταντήσει πνευματικά νεκρό. Να του δώσει τη δυνατότητα να επανασυνδεθεί με το Θεό και την προοπτική της αιώνιας ζωής. Ως αποκλειστικό μέσο πραγμάτωσης της σωτηρίας ίδρυσε την αγία Του Εκκλησία, για να είναι στους αιώνες το υπέρτατο θεραπευτήριο των ψυχών και η μοναδική θύρα της αιώνιας ζωής. Ίδρυσε την Εκκλησία Του να είναι μία, αγία, ακατάλυτη, αιώνια...

Ο διάβολος όμως, ο οποίος μισεί τα έργα του Θεού και ιδιαιτέρως τον άνθρωπο, το τελειότερο δημιούργημά Του, έχει ως πρωταρχικό του στόχο να γκρεμίσει την Εκκλησία, διότι γνωρίζει πολύ καλά πως μέσω Αυτής σώζονται τα ανθρώπινα πρόσωπα. Όμως η Εκκλησία του Χριστού μένει άτρωτη από τις επιθέσεις του, διότι η Εκκλησία μας είναι το ίδιο το Σώμα του Λυτρωτή μας. Εκείνο όμως που καταφέρνει είναι να αποσπά πιστούς από τη σωτήρια αγκαλιά Της, μέσω των σχισμάτων και των αιρέσεων. Η ιστορία της Εκκλησίας μας από την ίδρυσή Της ως τα σήμερα είναι γεμάτη δυστυχώς από διαιρέσεις και σχίσματα, ως αποτέλεσμα του καταστροφικού για τον άνθρωπο έργου του διαβόλου.

Το τραγικότερο γεγονός στην εκκλησιαστική μας ιστορία είναι το λεγόμενο σχίσμα μεταξύ της Ανατολικής και της Δυτικής Εκκλησίας, που έγινε το 11^ο αιώνα. Ύστερα από μια προοδευτική επέλαση, για τριακόσια περίπου χρόνια, των αιρετικών Φράγκων, κατέλαβαν το 1009 το Ορθόδοξο Πατριαρχείο της Δύσεως και το νόθευσαν με τις αιρετικές τους κακοδοξίες, τις οποίες είχε καταδικάσει ήδη η αδιαίρετη Εκκλησία. Το 1054 ο καταληψίας του θρόνου της Ρώμης, απέκοψε το δυτικό κομμάτι από τη μια και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού και έφτιαξε δική του «εκκλησία» την οποία ονόμασε «Καθολική», κλέβοντας το αρχαίο αυτό προσδιορισμό της Εκκλησίας. Οι αφορμές του σχίσματος ήταν πολλές, αλλά η αιτία μία: να ικανοποιηθεί η επιθυμία του Φραγκικής καταγωγής πάπα να καταργηθεί το συνοδικό – δημοκρατικό σύστημα της Εκκλησίας και να καταστεί ο ίδιος μονοκράτοράς Της.

Εφ’ όσον η Εκκλησία είναι μία και αδιαίρετη δε μπορεί να είναι ταυτόχρονα διασπασμένη σε Ανατολική και Δυτική, αυτό είναι αδύνατον, διότι μία από τις δύο είναι η αληθινή Εκκλησία. Η Ανατολική Εκκλησία, η Ορθοδοξία μας, με τον απόλυτο σεβασμό στην παράδοση της αρχαίας Εκκλησίας, χωρίς καμιά καινοτομία, και με οδηγό τους θεοφόρους Πατέρες, καταδείχτηκε η αληθινή Εκκλησία του Χριστού, είναι η αληθινή Εκκλησία.  Το ότι ο παπισμός δεν είναι η αληθινή Εκκλησία αποδεικνύεται από το γεγονός ότι μετά την αποτοίχισή του από την μία Εκκλησία, συνοδεύτηκε με την υιοθέτηση μιας σειράς αιρετικών και κακοδόξων πίστεων και πρακτικών, άγνωστα στην αρχαία Εκκλησία, αποδεικνύοντας ότι η παπική «εκκλησία» δεν είναι η αληθινή Εκκλησία του Χριστού, αλλά μια καινοτόμος νέα αίρεση.    

Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, μετά το σχίσμα, όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο άγιος Γεννάδιος, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός κ.α. καθώς και σύγχρονοι πατέρες και θεολόγοι, όπως ο άγιος Νεκτάριος και ο όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς, απέδειξαν ότι ο παπισμός όχι μόνο βρίσκεται σε πλάνες, αλλά αποτελεί τη μήτρα των συγχρόνων αιρέσεων. Από τα σπλάχνα του παπισμού ξεπήδησε ο προτεσταντισμός τον 16^ο αιώνα, με τις χιλιάδες αιρετικές και βλάσφημες «εκκλησίες» του. Επί πλέον, όπως απέδειξε ο όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς, ο παπισμός αποτελεί τη βάση του συγχρόνου αθέου ευρωπαϊκού ουμανισμού, ο οποίος εναντιώθηκε απόλυτα απέναντι στο Θεό και κήρυξε το «θάνατό» Του!

Ας δούμε τις πιο σημαντικές καινοτομίες και κακοδοξίες που υιοθέτησε η παπική «εκκλησία», οι οποίες την διαφοροποιούν από την αληθινή Εκκλησία του Χριστού, και οι οποίες είναι τα ανυπέρβλητα εμπόδια για την επανένωσή της με την Ορθοδοξία.

1. Το Filioque. Η αυθαίρετη παραποίηση του Ιερού Συμβόλου της Πίστεως (του «Πιστεύω»), με την προσθήκη «και εκ του Υιού» της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, ανατρέποντας τη θεμελιώδη αρχέγονη περί της Αγίας Τριάδος πίστη της Εκκλησίας μας, με τραγικές συνέπειες για τη σωτηρία των πιστών.

2. Η Κτιστή Χάρη. Θεωρεί τη Θεία Χάρη κτιστή και όχι άκτιστη, όπως διδάσκει η Εκκλησία μας. Αυτό έχει ως τραγική συνέπεια να μην είναι δυνατή η σωτηρία του ανθρώπου, διότι το κτιστό δε μπορεί να σώσει άλλο κτιστό. Επίσης αρνείται ο παπισμός την κατά χάριν θέωση του ανθρώπου και διδάσκει την ηθική του εξύψωση.

3. Η υποβίβαση του Θεού σε αντικείμενο γνώσης του ανθρώπου. H λεγόμενη σχολαστική θεολογία του μεσαιωνικού παπισμού έφτασε σε απίστευτες υπερβολές, δίνοντας στο ανθρώπινο μυαλό τη δυνατότητα να «κατανοεί» και να ερμηνεύει τα πάντα, ακόμη και τη φύση του Θεού. Αυτό είχε ως τραγική συνέπεια την «κατανόηση» ενός «θεού» διαφορετικού από τον αληθινό Θεό της Εκκλησίας, αποκύημα ανθρώπινης φαντασίας, με αποτέλεσμα την απόρριψη αυτού του «θεού» από τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό και εν τέλει την ολοκληρωτική άρνηση του αληθινού Θεού.    

4. Το πρωτείο του πάπα. Πρόκειται για την παράλογη και αντιχριστιανική απαίτηση του πάπα να ηγείται, ως μονοκράτορας, σε όλη την Εκκλησία, ως δήθεν διάδοχος του αποστόλου Πέτρου, καταργώντας το συνοδικό – δημοκρατικό σύστημά Της. Με μια σειρά πλαστών και χαλκευμένων μεσαιωνικών εγγράφων ανακήρυξε τον εαυτό του αντιπρόσωπο του Χριστού στη γη και φορέα όλων των εξουσιών.

5. Το αλάθητο του πάπα. Πρόκειται για άλλη παράλογη και άκρως αντιχριστιανική απαίτηση του πάπα να διεκδικεί το αλάθητο ανθρώπου, ότι δηλαδή, δε σφάλει και ως εκ τούτου οι όποιες αποφάσεις του πρέπει να εφαρμόζονται σε όλη την Εκκλησία και οι οποίες έχουν μεγαλύτερο κύρος και από αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους. Το αλάθητο του πάπα έγινε δόγμα πίστεως κατά τη Α΄ Βατικάνειο Σύνοδο του 1870!

6. Η «μαριολατρία». Ο υπερτονισμός της τιμής στη Θεοτόκο σε σημείο να αγγίζει τη λατρεία του Τριαδικού Θεού. Για να στηριχθεί αυτή η καινοτομία θεσπίσθηκε η αιρετική πίστη στην «άμωμη σύλληψη της Θεοτόκου». Σε κάποιες περιπτώσεις η Θεοτόκος έχει ανυψωθεί σε «θεά»!

7. Οι αξιομισθίες των αγίων. Ο πάπας διεκδικεί το δικαίωμα να διαχειρίζεται τα «περισσεύματα» των  καλών πράξεων των αγίων και να τα διαθέτει, και το χειρότερο να τα πουλά, σε όποιον του λείπουν καλές πράξεις. Πρόκειται για τα συγχωροχάρτια, τα οποία στάθηκαν αφορμή για την αποσκίρτηση των προτεσταντών από τον παπισμό το 16^ο αιώνα.

8. Η πίστη στο «καθαρτήριο». Διδάσκει πως ορισμένες ψυχές μετά το θάνατο βρίσκονται σε κατάσταση «κάθαρσης», για να τύχουν της σωτηρίας, παρά τις ρητές διαβεβαιώσεις ότι μετά θάνατον δεν υπάρχει μετάνοια. Ο πάπας μπορεί να τις λυτρώσει με τα περισσεύματα των καλών πράξεων των αγίων, που έχει την εξουσία να διαχειρίζεται!

9. Η ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης. Απογυμνώνει την υπέρτατη απολυτρωτική θυσία του Κυρίου από τη μυστική της διάσταση και της προσδίνει νομικό χαρακτήρα, ότι δηλαδή η θεία δικαιοσύνη ικανοποιήθηκε από την ανθρώπινη αμαρτία δια του σταυρικού πάθους του Χριστού! Αυτό έχει ως συνέπεια να θεωρείται η σωτηρία του πιστού ως προϊόν δοσοληψίας με το Θεό και όχι ως αποτέλεσμα της χάριτος του Θεού και της ελευθερίας του ανθρώπου. 

10. Η μετατροπή της παπικής «εκκλησίας» σε κοσμικό κράτος. Το αρχέγονο και σεβάσμιο πατριαρχείο της Δύσεως μεταβλήθηκε σε κοσμικό κράτος, με την ονομασία Κράτος του Βατικανού, με βασιλιά τον πάπα, με πρωθυπουργό, με υπουργούς, με κρατικές λειτουργίες, με τράπεζες, με διπλωματικές υπηρεσίες, με πρεσβευτές σε όλα τα κράτη (νούτσιους) κλπ. Η συνταύτιση επίσης του παπισμού με φεουδαρχικά, απολυταρχικά και φασιστικά καθεστώτα αποτελεί όνειδος για την ιστορία του Χριστιανισμού.

11. Η ιεροκρατία. «Εκκλησία» κατά τον παπισμό είναι το ορατό της σχήμα: ο πάπας και ο παπικός κλήρος, που έχει δηλώσει υποταγή σε αυτόν και όχι το σύνολο του λαού του Θεού (κληρικοί και λαϊκοί), όπως δοξάζει η Ορθοδοξία μας.

12. Η τέλεση της Θείας Λειτουργία με άζυμο  άρτο (χωρίς προζύμι) και η μη μετάδοση στους πιστούς του αγιασμένου οίνου.

13. Η καθιέρωση του βαπτίσματος δια ραντισμού, όχι δια καταδύσεως στην κολυμβήθρα.

14. Η μετάδοση του Χρίσματος στην ηλικία των 12 ετών.

15. Ο αθέμιτος προσηλυτισμός μέσω της διαβόητης «Ουνίας». Πρόκειται για τη δολιότερη πράξη κατά της Ορθοδοξίας μας. Παπικοί «κληρικοί» έχουν ως έργο τους να εξαπατούν τους Ορθοδόξους πιστούς, παίρνοντας το ορθόδοξο σχήμα, τελούν λειτουργίες με το ορθόδοξο τυπικό, σε ναούς με ορθόδοξο ρυθμό. Δηλαδή φαίνονται ως ορθόδοξοι, αλλά είναι στην ουσία παπικοί! Αυτού του είδους την «ένωση» προωθεί το Βατικανό!

16. Η Ιερή Εξέταση. Τα βασανιστήρια, οι θανατώσεις δια της πυράς των αιρετικών και όσων δεν υποτάσσονταν στην παπική εξουσία. Η Ιερή Εξέταση αποτελεί το αποκρουστικότερο όνειδος στην ιστορία του Χριστιανισμού και το προσφιλές και μόνιμο κατηγορητήριο των χριστιανομάχων κατά της Εκκλησίας.

17. Η χρήση τρισδιάστατων εικόνων στη λατρεία, δηλαδή των αγαλμάτων.

18. Η εκκοσμίκευση της λατρείας. Ως και «σόου» με «κλόουν» έχουμε δει σε παπικές λειτουργίες!

19. Η καθιέρωση εορτών, αγνώστων στην αρχαία Εκκλησία, με περιεχόμενο συχνά μυθώδες και το χειρότερο με αντιχριστιανικό χαρακτήρα.

20. Η γενική αγαμία του κλήρου με τα ολέθρια αποτελέσματα σκανδάλων, που κηλιδώνουν το κύρος της Αγίας μας Εκκλησίας, όπως τα πρόσφατα αποκαλυφθέντα φαινόμενα παιδεραστίας πληθώρας παπικών «κληρικών».  

21. Η καθιέρωση συμπροσευχών με «ιερείς» και εκπροσώπους άλλων θρησκειών κάθε χρόνο στην Ασίζη, παρά τις απαγορεύσεις των ιερών κανόνων, περί μη συμπροσευχών με αιρετικούς και αλλοθρήσκους.

22. Η προώθηση του οικουμενισμού από το Βατικανό, ο οποίος αποτελεί τη χειρότερη πνευματική έκπτωση του σύγχρονου ανθρώπου και ευθύνεται για την απίστευτη θρησκευτική και πνευματική σύγχυσή του. 

23. Η «βιομηχανία» αγιοποιήσεων προσώπων της παπικής «εκκλησίας» με αμφίβολο παρελθόν αγιότητας, π.χ. του Κροάτη «αρχιεπισκόπου» Α. Στέπινατς, ο οποίος ευθύνεται για τη γενοκτονία οκτακοσίων χιλιάδων Ορθοδόξων Σέρβων κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.     

Αυτές είναι κάποιες ελάχιστες από τις άπειρες κακοδοξίες και καινοτομίες του παπισμού, οι οποίες είναι όχι μόνο είναι άγνωστες στην αρχαία Εκκλησία, αλλά ριζικά αντίθετες με το Ευαγγέλιο, και τη διδασκαλία Της. Η Ορθοδοξία μας θεώρησε και θεωρεί την παπική αποτοίχιση οδυνηρό γεγονός για την Εκκλησία και γι’ αυτό άρχισε αμέσως μετά το λεγόμενο σχίσμα να συνδιαλέγεται με τους παπικούς για την επανένταξή τους στην αληθινή Εκκλησία, αλλά χωρίς αποτελέσματα. Αντίθετα ο παπισμός θεωρεί ως «βδελυρή αίρεση και σχίσμα» την Ορθοδοξία, εκδηλώνοντας εμπράκτως πράξεις ανεπίτρεπτες προς τους Ορθοδόξους και ιδιαίτερα εμάς τους Έλληνες (Σταυροφορίες, μικρασιατική καταστροφή, κυπριακό, μακεδονικό, κλπ), μόνο και μόνο επειδή δεν δεχόμαστε την υποταγή μας στον πάπα.

Η Εκκλησία μας διεξάγει με την παπική «εκκλησία» εδώ και τριάντα χρόνια διάλογο, με στόχο την επαναπροσέγγιση Ορθοδοξίας και παπισμού και την ένωση. Όμως ο παπισμός παραμένει πεισματικά αμετακίνητος στις κακοδοξίες του. Περισσότερο απ’ όλα επιμένει στο «πρωτείο», το οποίο θεωρεί «ουσιαστικό» στοιχείο της ύπαρξης της Εκκλησίας! Επίσης επιμένει σε μια «ουνιτικού τύπου» ένωση, όπου ως Ορθόδοξοι θα κρατήσουμε τη δική μας μεν πίστη και τα έθιμά μας, αλλά θα αναγνωρίσουμε τον πάπα ως απόλυτο κυρίαρχο της παγκόσμιας Εκκλησίας θα δεχτούμε όλες τις παπικές καινοτομίες ως δήθεν ορθόδοξες! Ευνόητο είναι ότι αυτές οι αξιώσεις πλήττουν καίρια αυτή την ίδια τη φύση της Εκκλησίας και ως εκ τούτου είναι αδύνατον να γίνουν δεκτές από το ορθόδοξο πλήρωμα. Παρατηρούμε, δυστυχώς, κάποιους υψηλά ιστάμενους της Εκκλησίας μας να κάνουν «τολμηρά» βήματα και να προσπαθούν να δώσουν εκκλησιολογική ερμηνεία στις αιρετικές και κακόδοξες αξιώσεις του παπισμού, για χάρη δήθεν της πολυπόθητης ενώσεως. Αλλά τέτοιου είδους «ενώσεις» έγιναν και στο παρελθόν και δεν τελεσφόρησαν, διότι ο πιστός λαός είναι ο τελικός φύλακας της αλήθειας και της αυτοσυνειδησίας της Εκκλησίας. Αυτό θα γίνει και τώρα, δε θα επιτρέψουμε να γίνει η παραμικρή παρέκκλιση από τη σώζουσα αλήθεια, για χάρη μιας ενώσεως, η οποία θα δίνει άφεση στις κακοδοξίες του παπισμού και θα υποτάξει την Εκκλησία μας στην παπική αυθαιρεσία!        

Οφείλουμε, παρ’ όλα αυτά, ως ορθόδοξοι πιστοί, να αγαπάμε τους πλανεμένους αδελφούς μας ρωμαιοκαθολικούς, όπως και όλους τους αιρετικούς, αλλά χωρίς καμιά έκπτωση από την ορθόδοξη πίστη μας. Η αγάπη μας και η συμπάθειά μας θα πρέπει να συνοδεύεται από έλεγχο των παπικών κακοδοξιών και την εδραία ομολογία ότι η αληθινή Εκκλησία του Χριστού είναι η Ορθοδοξία μας. Οφείλουμε τέλος να προσευχόμαστε στο Θεό για την επαναφορά τους στην αληθινή σώζουσα πίστη των αγίων Πατέρων και την επιστροφή τους στην Μία και αδιαίρετη Εκκλησία, την Ορθοδοξία! 

 

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.