Ο ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΑΠΕΛΛΗΣ ΚΑΙ Ο Κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ: Η ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ ΤΩΝ «ΑΝΤΙ – ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ»

Με την είσοδο του 20^ου αιώνα και συγκεκριμένα το 1902 ο τότε Πατριάρχης της Κων/λης Ιωακείμ ο Γ΄, απεύθυνε ένα κείμενο στους επικεφαλής των Ορθοδόξων Εκκλησιών, στο οποίο τους προέτρεπε να αναπτύξουν διάλογο με τις ετερόδοξες εκκλησίες.

Στην απάντησή τους οι Ορθόδοξες Εκκλησίες τόνισαν την ανάγκη ενότητας, αλλά επεσήμαναν και τις δυσκολίες που υπήρχαν. Η Ελλαδική Εκκλησία, μάλιστα, πρόσθεσε πως και στο παρελθόν είχαν γίνει παρόμοιες προσπάθειες αλλά είχαν αποτύχει.

Τον Ιανουάριο του 1920 το Οικουμενικό Πατριαρχείο απεύθυνε μια εγκύκλιο επιστολή «προς τις Εκκλησίες του Χριστού σ’ όλο τον κόσμο», στην οποία τις καλούσε στην ίδρυση μιας «κοινωνίας» των Εκκλησιών, κατά τα πρότυπα της «Κοινωνίας των Εθνών» (του σημερινού ΟΗΕ).

Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία το 1923 αρνήθηκε κάθε προσπάθεια του διαλόγου, κάτι όμως που αναίρεσε αργότερα αφού στη δεκαετία του ’60 ξεκίνησε μια προσπάθεια διαλόγου ανάμεσα στις δύο εκκλησίες...

Το 1948 ιδρύθηκε στο Άμστερνταμ το Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών), από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τις Προτεσταντικές Εκκλησίες, με τις Εκκλησίες να διατηρούν την αυτονομία τους μέσα σ’ αυτό τον οργανισμό. Η προσέγγιση αυτή των Εκκλησιών εγκαινίασε ένα νέο πνεύμα που ονομάστηκε «οικουμενικό».   

Στην Ελλάδα κάποιοι πιστοί την κίνηση αυτή την εξέλαβαν ως προδοσία της Ορθόδοξης Πίστης και Παράδοσης και διείδαν, μετά μάλιστα από την εισαγωγή του νέου ημερολογίου, ως μια απόπειρα υποταγής της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον Πάπα της Ρώμης.

Το κίνημα αυτό των «αντί – Οικουμενιστών» διογκώθηκε και εξαπλώθηκε αρκετά, ιδιαίτερα τα τελευταία 15 με 20 χρόνια, αφού με την πρόοδο της τεχνολογίας, ο διαδικτυακός χώρος γέμισε από μπλογκ «αντί – Οικουμενιστών», στα οποία όπως υποστηρίζουν οι ιδιοκτήτες τους, μάχονται κατά του Οικουμενισμού και την υπεράσπιση της πατρώας πίστης.

Τα βέλη και το μένος του κινήματος των «αντί – Οικουμενιστών» εισέπραξε και εισπράττει ο Πατριάρχης Κων/λης κ. Βαρθολομαίος. Στο πρόσωπό του και στις ενέργειές του οι κύκλοι του «αντί – Οικουμενισμού» διακρίνουν εκείνον, ο οποίος «ξεπουλάει» την πατρώα πίστη και οδηγεί την Ορθόδοξη Εκκλησία στην υποταγή της στον Πάπα της Ρώμης. Ο κ. Βαρθολομαίος μάλιστα, κατηγορείται ως αιρετικός και ταυτίζεται με έναν από τους αρχηγέτες του Γνωστικισμού των πρωτοχριστιανικών χρόνων, ονόματι Απελλή. Ο Γνωστικισμός για τους μη γνωρίζοντας ήταν ένα συγκρητιστικό φιλοσοφικο – θρησκευτικό  σύστημα των πρώτων χρόνων του Χριστιανισμού, που είχε την ικανότητα να προσλαμβάνει στοιχεία από οποιαδήποτε θρησκεία και να τα ενσωματώνει στην διδασκαλία του, δηλαδή ένας σκέτος θρησκευτικός «χαμαιλέοντας». Ούτε ο Χριστιανισμός του ξέφυγε φυσικά, με αποτέλεσμα όταν εμφανίστηκε ο Χριστιανισμός να πάρει στοιχεία από την διδασκαλία του να τα ενσωματώσει και να σχηματιστεί έτσι ο Χριστιανικός Γνωστικισμός. Ήταν δυαρχικός, πίστευε δηλαδή στον Θεό του κακού που τον ταύτιζε με αυτόν της Παλαιάς Διαθήκης, γι’ αυτό και την απέρριπτε, και τον Θεό του καλού που δίδασκε πως ήταν αυτός που έστειλε τον Χριστό στον κόσμο για να τον σώσει.

Αφού λοιπόν είδαμε εν συντομία ποιος ήταν και τι πρέσβευε ο Γνωστικισμός, ας δούμε τώρα ποιος ήταν και τι δίδασκε ο Απελλής. Αντιγράφουμε από την Πατρολογία τόμος Α΄, σελίδα 265 του μακαριστού καθηγητή Στυλιανού Παπαδόπουλου:

«Ο σημαντικότερος μαθητής του Μαρκίωνα στη Ρώμη, με τον οποίο όμως διαφώνησε σε ορισμένα σημεία της διδασκαλίας του. Ήταν φαίνεται πρόσωπο με καθαρό βίο και ενέπνεε πολύ σεβασμό. Οι σπουδαιότερες ιδιοτυπίες του Απελλή: η απόρριψη της διαρχίας (η αρχή του κόσμου είναι μία), η σχετική απόρριψη του δοκητισμού και η ολοκληρωτική καταδίκη της Παλαιάς Διαθήκης. Ένεκα της διαφωνίας του με τον Μαρκίωνα έφυγε για την Αλεξάνδρεια, αλλά επανήλθε στη Ρώμη, όπου πέθανε μάλλον περί το 180 … Ότι γνωρίζουμε για τον Απελλή το οφείλουμε στον αντιαιρετικό συγγραφέα του Β΄αιώνα Ρόδωνα, του οποίου αποσπάσματα καταχωρίζει στην Ιστορία του ο Ευσέβιος (Ε΄13). Ο Ρόδων γνώρισε τον Απελλή γέροντα. Στην διδασκαλία του Απελλή αναφέρονται ο Ιππόλυτος, ο Τερτυλιανός, ο Επιφάνιος και ο Αμβρόσιος.»

Διαβάζοντας τα παραπάνω, αξίζει να αναρωτηθούμε. Πως έγινε η σύνδεση του αιρετικού Απελλή με τον Πατριάρχη Κων/λης κ. Βαρθολομαίο; Γιατί δεν φαίνεται κάτι το μεμπτό. Δεν μπορεί να τον κατηγορήσεις για δυαρχία, αφού και ο Απελλής δέχονταν μία αρχή, όπως σημειώνει και ο Ρόδων: «Έλεγε μεν γαρ μίαν αρχήν καθώς και ο ημέτερος λόγος» Μετάφραση: «Διότι εδέχετο μεν μία αρχή, όπως και η ιδική μας διδασκαλία» Ευσέβιος, Εκκλησιαστική Ιστορία Ε΄13,5.

Για οπαδό του Δοκητισμού, δηλαδή πως ο Χριστός δεν είχε ανθρώπινο σώμα αλλά φαινομενικό, δεν μπορείς πάλι να τον κατηγορήσεις τον κ. Βαρθολομαίο. Ούτε βέβαια στέκει να του προσάψεις πως δεν δέχεται την Παλαιά Διαθήκη και την απορρίπτει.

Τότε, πως τελικά έγινε η σύνδεση Απελλή – Βαρθολομαίου;

Τα πράγματα έχουν ως εξής. Ένας σύλλογος με την επωνυμία «Φιλορθόδοξος Ένωσις “Κοσμάς Φλαμιάτος”», έστειλε μια επιστολή – άρθρο που την δημοσίευσαν τα διάφορα «αντί – Οικουμενιστικά» μπλογκς, όπως λόγου χάρη http://apotixisi.blogspot.gr/2009/09/blog-post_26.html, http://thriskeftika.blogspot.gr/2009/09/blog-post_2782.html, http://trelogiannis.blogspot.gr/2009/09/o.html,  κ.λ.π., στην οποία ταύτιζε τον Απελλή με τον Βαρθολομαίο, με αφορμή ενός μηνύματος που είχε στείλει ο Πατριάρχης στους Μουσουλμάνους, για την λήξη την σπουδαιότερης γιορτής τους, το Ραμαζάνι.

Παραθέτουμε το μήνυμα του Πατριάρχη:

«Μετ΄ αισθημάτων αγάπης και σεβασμού, απευθυνόμενος εις του απανταχού της γης μουσουλμάνους, τα εγκάρδια συγχαρητήρια και τας καλλιτέρας ημών ευχάς επί τη ευκαιρία της λήξεως της νηστείας του Ραμαζανίου. »
Μετά την μακράν ταύτην περίοδον της νηστείας, ούσης και περιόδου περισυλλογής, προσευχής και φιλανθρωπίας, ήλθεν η στιγμή δι΄ έκαστον μουσουλμάνον να εορτάση και να λάβη την άνωθεν δίκαιαν αντιμισθίαν. »
Εν τω πνεύματι της ειρήνης, της αγάπης και της κατανοήσεως ευχόμεθα υμίν άπαξ έτει ευλογημένον, τον εορτασμόν, προσευχόμενοι όπως ο Παντοδύναμος Θεός χαρίζηται εις υμάς πάσαν πνευματικήν ευλογίαν άνωθεν, εν τη ελπίδι ότι ο κόσμος θα ζη ηνωμένος. »
† Βαρθολομαίος, Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και Οικουμενικός Πατριάρχης». 

Το μήνυμα αυτό του Πατριάρχη εκλήφθηκε, πως απηχεί την διδασκαλία του αιρετικού Απελλή. Παρατίθενται μάλιστα για επιβεβαίωση τα λόγια του Απελλή με την αντίστοιχη μετάφραση – σχολιασμό από τον επιστολογράφο:  

«Εκαστος ως πεπίστευκεν σωθήσεται, μόνον εάν εν έργοις αγαθοίς ευρίσκεται».
Δηλαδή, καθένας θα σωθεί, οπουδήποτε κι αν πιστεύει (αφού μια αρχή κι ένας Θεός υπάρχει), αρκεί να κάνει καλά έργα (όπως η θρησκεία του τα διδάσκει).

Και από δω, «αρχίζουν τα όργανα»! Πως ο Πατριάρχης ταυτίζει τον Τριαδικό Θεό με τον Αλλάχ, τον Βούδα, τον Θεό των Μασόνων Μ.Α.Τ.Σ., κ.λ.π., κ.λ.π.

Εν ολίγοις για να μην μακρηγορούμε, υποστηρίζεται μέσω των λόγων του Απελλή, πως ο Πατριάρχης πρεσβεύει, ότι μπορεί ο καθένας να σωθεί σε όποια θρησκεία και αν πιστεύει, αρκεί να κάνει καλά έργα.

Πάμε τώρα να δούμε την «λαθροχειρία» και την απάτη των «αντί – Οικουμενιστών» στα λόγια του Απελλή για να κατηγορήσουν άδικα τον Πατριάρχη. Πριν παραθέσουμε πάλι τα λόγια που τάχα είπε ο Απελλής, να σημειώσουμε το πρώτο ολίσθημα. Πότε δεν παραθέτεις τα λόγια κάποιου χωρίς να αναφέρεις και την πηγή από την οποία τα πήρες. Γιατί λοιπόν οι μαχητές της αλήθειας; δεν παρέθεσαν την πηγή των λόγων του Απελλή; Μήπως για να μην είναι εύκολη η διασταύρωση, ώστε να καλύψουν την «λαθροχειρία» τους; Ας μας το απαντήσουν οι ίδιοι.

Ας δούμε τώρα πάλι τα λόγια του Απελλή των «αντί – Οικουμενιστών» και τα πραγματικά λόγια του Απελλή που μας διασώζει ο Ευσέβιος.

Λόγια του Απελλή σύμφωνα με τους «αντί – Οικουμενιστές»:

«Εκαστος ως πεπίστευκεν σωθήσεται, μόνον εάν εν έργοις αγαθοίς ευρίσκεται».
Δηλαδή, καθένας θα σωθεί, οπουδήποτε κι αν πιστεύει (αφού μια αρχή κι ένας Θεός υπάρχει), αρκεί να κάνει καλά έργα (όπως η θρησκεία του τα διδάσκει).

Τα πραγματικά λόγια του Απελλή από την Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσέβιου, Ε΄13,5:

«όθεν και έφασκε μη δειν όλως εξετάζειν τον λόγον, αλλ’ έκαστον, ως πεπίστευκε, διαμένειν· σωθήσεσθαι γαρ τους επί τον εσταυρωμένον ηλπικότας απεφαίνετο, μόνο εάν έργοις αγαθοίς ευρίσκωνται» Μετάφραση: «Δια τούτο έλεγε ότι δεν είναι καθόλου ανάγκη να εξετάζουμε τους λόγους, αλλ’ ο καθένας να παραμείνει στις πεποιθήσεις του· διότι ισχυρίζετο ότι θα σωθούν οι ελπίζοντες εις τον εσταυρωμένον, μόνο αν ευρεθούν να κάνουν αγαθά έργα».

Τι λέει λοιπόν ο Απελλής; «Ο καθένας να παραμείνει στις πεποιθήσεις του».

Τι λένε οι «αντί – Οικουμενιστές»; «Ο καθένας θα σωθεί, οπουδήποτε κι αν πιστεύει».

Έχουν λοιπόν οι «αντί – Οικουμενιστές» αντικαταστήσει το ρήμα «διαμένω» με το ρήμα «σώζω» για να βγάλουν τα δικά τους επιθυμητά μεν γι’ αυτούς, αλλά στρεβλά για την αλήθεια αποτελέσματα.

Που το είδαν αυτό γραμμένο, να μας το πουν και σ’ εμάς.

Τι λέει παρακάτω ο Απελλής; Ποιος θα σωθεί; «Αυτός που πιστεύει στον Χριστό και κάνει καλά έργα».

Τι λένε οι «αντί – Οικουμενιστές»; Ποιος θα σωθεί; «Αυτός που θα κάνει καλά έργα».

Εδώ και αν έχει γίνει παραχάραξη! Έχουν εξαφανίσει!! ολόκληρη πρόταση «που πιστεύει στον Χριστό» για να ισχυριστούν πως μπορεί ο κάθε πιστός της κάθε θρησκείας να σωθεί μόνο με τα καλά έργα.

Άλλα λοιπόν λέει ο Απελλής και άλλα οι «αντί – Οικουμενιστές»!

Μια απορία έχουμε πριν πούμε την θέση μας στην διαμάχη «Οικουμενιστών» και «αντί – Οικουμενιστών». Όλα αυτά τα ιστολόγια που υποτίθεται πως πολεμούν για την αλήθεια, δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα, ακόμα και στην διαστρέβλωση της; Ο φανατισμός πιστεύουμε δεν είναι και ο καλύτερος σύμβουλος.

Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ

Δεχόμενοι τα λόγια του Χριστού, πως «την Εκκλησία δεν θα την κατανικήσουν ούτε οι πύλες του Άδη», Ματθαίος 16:18 έχουμε εμπιστοσύνη στην εκκλησιαστική συνείδηση κλήρου και λαού η οποία διαφύλαξε επί αιώνες την πατρώα πίστη ανόθευτη. Μια εκκλησιαστική συνείδηση που δεν δίστασε ν’ αναγνωρίσει μια «αντικανονική» τοπική σύνοδο (Β΄Οικουμενική της Κων/λης 381 μ.Χ.) ως Οικουμενική, αφού εξέφραζε το πλήρωμα της αλήθειας, να απορρίψει μια κατά όλα «Οικουμενική» Σύνοδο (Ληστρική Σύνοδος της Εφέσου 449 μ.Χ.) επειδή δεν εξέφραζε το πλήρωμα της αλήθειας και να μην δεχτεί ποτέ την ένωση Δυτικής – Ανατολικής Εκκλησίας, αν και ήταν απόφαση της συνόδου Φεράρας – Φλωρεντίας (1438 – 1439 μ.Χ.). Αυτή λοιπόν η εκκλησιαστική συνείδηση κλήρου και λαού θα είναι παρούσα αν ποτέ γίνει πραγματική ένωση των Εκκλησιών και αυτή θα αποφασίσει αν πρόκειται για πραγματική ένωση ή για υποταγή στον Πάπα.

Θα ολοκληρώσουμε το άρθρο μας με ένα κείμενο από το βιβλίο Θρησκευτικών της Γ΄Γυμνασίου σελίδα 144, το οποίο το διδάσκουμε αφού έχει την έγκριση της Πολιτείας και της Εκκλησίας. Είναι του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και αναφέρεται στον Οικουμενικό διάλογο. Τα συμπεράσματα δικά σας.
«Από της ενάρξεως της αναμίξεως της Αγίας ημών Εκκλησίας εις την Οικουμενικήν Κίνησιν, το βασικόν ενδιαφέρον αυτής ήτο η διατήρησις της Ιεράς Παραδόσεως, η διδασκαλία των Αγίων Πατέρων και η ενότης της αδιαιρέτου αρχαίας Εκκλησίας. Η ομολογία της Εκκλησίας μας και η εκκλησιολογική εμπειρία και ζωή Αυτής εξεφράζοντο πάντοτε δια της συνοδικής συνειδήσεως, κυρίως δια των Συμβόλων πίστεως Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως και δια των Οικουμενικών Συνόδων, αι οποίαι αποτελούν το θεμελιώδες κριτήριον της ενότητος της Εκκλησίας. Ο Οικουμενικός θρόνος είναι η Εκκλησία του διαλόγου» Γ. Λιάντα, Ο διμερής θεολογικός διάλογος Ορθοδόξων και Παλαιοκαθολικών, εκδ. Ζήτη, Θεσσαλονίκη 2000, σσ. 11 – 12.

 

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.