Η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ Ή ΕΛΕΟΣ, ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΝΟΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!

Κάποιος νομικός – όπως μας διηγείται ο ευαγγελιστής Λουκάς – σηκώθηκε και πήγε στον Ιησού με σκοπό να τον πειράξει και να το γελοιοποιήσει, απομυθοποιώντας τον έτσι, σε όσους τον άκουγαν και όσους τον ακολουθούσαν και τον ρώτησε: «Διδάσκαλε τι να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;» Λουκάς 10:25...

Από τότε και εφεξής για πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια, το νομικό πνεύμα εισχώρησε για τα καλά στην Εκκλησία και την εκπειράζει, αφού ζητάει συνταγολόγια και νόρμες με τα οποία μπορεί τάχα να σωθεί ο άνθρωπος, αφού δεν θα αναλαμβάνει καμιά προσωπική ευθύνη, απολαμβάνοντας την ανευθυνότητα του νηπίου. Αρκετοί μάλιστα συνηθισμένοι από άλλες πρακτικές, διαμαρτύρονται αγανακτισμένοι επειδή η Εκκλησία μας, δεν παίρνει θέση για διάφορα «καυτά» θέματα και ζητήματα της επικαιρότητας, όπως κάνουν άλλες Εκκλησίες. Και το αστείο της υπόθεσης είναι, πως συνήθως αυτοί που διατυπώνουν αυτές τις αξιώσεις δεν είναι άνθρωποι του λαού, αλλά οι «διανοούμενοι», που φαίνεται πως «τρελαίνονται» και λιγώνονται με την τακτική ορισμένων θρησκευτικών οργανώσεων και σεκτών, που οι ιεράρχες τους ή οι αρχηγοί τους ασκούν τον ρόλο κηδεμονίας των ανηλίκων.

Δηλαδή στην ουσία όλοι αυτοί ζητούν να ισχύσει και σε μας η τακτική να βγαίνει κάποιος ιερωμένος ή κάποιος επίσκοπος στο μπαλκόνι και σαν άλλος βουλευτής ή πολιτευτής να μας δίνει έτοιμες και προκατασκευασμένες λύσεις, που θα τις εφαρμόζουμε εμείς χωρίς να σκεπτόμαστε, αλλά το κυριότερο χωρίς να αναλαμβάνουμε καμιά προσωπική ευθύνη. Θέλουν προκατασκευασμένες λύσεις και για την παραμικρότερη λεπτομέρεια της ζωής, η οποία θα απαιτούσε κρίση και ανάληψη ευθύνης, είτε αυτό αφορά την συμπεριφορά στην κρεβατοκάμαρα είτε την παγκόσμια ειρήνη είτε άλλα τρέχοντα θέματα της επικαιρότητας. Τρέμουν στην ουσία την ενηλικίωση και δεν μπορούν να δεχτούν την ελευθερία, αυτό το πολύτιμο αγαθό που μας χάρισε ο Κύριος. Προτιμούν για κάθε εκδήλωση της συμπεριφοράς τους, έναν «πατερούλη», όπως έχει τονίσει ο Έριχ Φρόμ στο υπέροχο βιβλίο του «Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία» (ο «πατερούλης» εκείνη την εποχή στη Γερμανία ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ), που θα τους προσφέρει προκαθορισμένες γενικές ρυθμίσεις, απολαμβάνοντας αυτοί την νηπιακή ανευθυνότητα για ότι αν πράξουν. Ξεχνούν βέβαια πως γι’ αυτό ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να αποκαταστήσει την ανθρώπινη φύση στο προπτωτικό μεγαλείο της υπεύθυνης ελευθερίας του.

Η διδασκαλία του Χριστού δεν είναι νομική. Είναι πάνω και πέρα από το νόμο. Δεν ζητάει να δικαιωθεί ο άνθρωπος δια του νόμου, τηρώντας δηλαδή κάποιο νόμο ώστε να γίνει αρεστός στα μάτια του Θεού, αλλά δια της χάριτος την οποία προσφέρει αφειδώς ο Θεός. Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι Χριστιανοί έχουν πέσει σ’ αυτή τη νομική παγίδα και ζητούν να σωθούν μόνο μέσω της τήρησης διαφόρων θρησκευτικών νόμων, τρέμοντας στην ιδέα πως μπορεί να «τιμωρηθούν» από το Θεό παραβαίνοντας αυτούς τους νόμους. Έτσι η ζωή τους γίνεται ένα σκέτο μαρτύριο, γιατί βλέπουν την αμαρτία παντού την οποία προσπαθούν να αποφύγουν επιζητώντας διαρκώς νόμους είτε μέσα στην χριστιανική παράδοση είτε στον μωσαϊκό νόμο είτε εκλαμβάνοντας στρεβλά ως νόμους τους εκκλησιαστικούς κανόνες, τους οποίους όμως η γνήσια εκκλησιαστική παράδοση τους θεωρεί σαν παιδαγωγικά μέτρα και φάρμακα, που πρέπει να εφαρμόζονται με απόλυτο σεβασμό στη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου.

Όλη δηλαδή η ζωή τους αναλώνεται στην προσπάθεια να φαίνονται εξωτερικά τέλειοι και ηθικά άμεμπτοι. Ανησυχούν γι’ αυτό και ρωτούν διαρκώς με αγωνία αν τούτο ή εκείνο είναι αμαρτία, αναλύουν διαρκώς και με φοβερή σχολαστικότητα κάποιους ηθικούς κανόνες, τους οποίους όμως έχουν επιλέξει με προσοχή, έτσι ώστε να είναι εκείνοι που μπορούν να αποδείξουν ότι τηρούν με απόλυτη ακρίβεια, και ανησυχούν για το τι οι άλλοι θα μπορούσαν να σκεφθούν γι’ αυτούς.

Η ανάληψη όμως της ευθύνης των πράξεών μας, είναι το Α και το Ω για τον Χριστιανισμό, γιατί προϋποθέτει το μεγάλο δώρο του Θεού, την ελευθερία, ακόμα και να αμαρτάνουμε. Γράφει πολύ όμορφα ο αρχιεπίσκοπος του Σουορώζ Antony Bloom στο βιβλίο του «Ζωντανή Προσευχή»: «Ένας από τους τελευταίους Ρώσους στάρετς, ο Άγιος Αμβρόσιος της Όπτινα, λέει ότι οι άνθρωποι, που τελικά θα σωθούν, κατατάσσονται σε δύο κατηγορίες. Στην πρώτη ανήκουν αυτοί που αμαρτάνουν και έχουν την δύναμη να μετανοήσουν. Στη δεύτερη ανήκουν εκείνοι που δεν έχουν τη δύναμη να μετανοήσουν αληθινά, αλλά είναι προετοιμασμένοι με υπομονή, ταπείνωση και ευγνωμοσύνη να σηκώσουν όλο το βάρος και τις συνέπειες των αμαρτιών τους. Αυτούς τους δέχεται ο Θεός για την ταπείνωσή τους».

Αλλά και ο Άγγελος Τερζάκης στο «Δίχως Θεό», πόσο πιστά εκφράζει το γνήσιο εκκλησιαστικό πνεύμα μέσα από το στόμα ενός από τους ήρωές του μυθιστορήματος του, όσον αφορά τους έχοντας νομικό πνεύμα Χριστιανούς, έστω και αν κάποιες απόψεις του εκ πρώτης όψεως φαίνονται βλάσφημες ιδιαίτερα στο πρόσωπο του Χριστού: «Φοβάμαι πολύ τους ανεπίληπτους ανθρώπους, αυτοί είναι που σκοτώνουν ασφαλέστερα χωρίς δισταγμό. Είναι φοβεροί οι άνθρωποι που δεν έχουν ποτέ αμαρτήσει, ή που νομίζουν πως ποτέ δεν αμάρτησαν. Ο ανεπίληπτος είναι τέρας, έξω από το φυσικό νόμο. Εγώ αγαπώ τον αμαρτωλό. Έχεις ποτέ σου προσέξει τι δίνει ζωντάνια, φωτοσκίαση, τρυφερότητα στη μορφή του Χριστού; Η αδυναμία του στο όρος των Ελαιών, η στιγμή που κινδυνεύει να φανεί κατώτερος από την αποστολή του. Να προδώσει το Θεό. Δίχως αυτή τη στιγμή ο Χριστός θα μπορούσε να είναι γιος του Θεού, δεν θα μπορούσε όμως να είναι γιος του ανθρώπου. Και τότε η αποστολή του πήγαινε περίπατο, με καταλαβαίνεις; Λένε πως ήταν αναμάρτητος. Όχι, δεν το πιστεύω. Ο αναμάρτητος δεν μπορεί να καταλάβει τον άνθρωπο, να σταθεί κοντά του όπως στάθηκε εκείνος. Ο αναμάρτητος είναι απρόσιτος και αλαζόνας. Μονάχα του αμαρτωλού η ψυχή έχει γνωρίσει την συντριβή. Αποστρέφομαι τους ανεπίληπτους ανθρώπους.»

Όλοι όμως οι νομικά σκεπτόμενοι και φερόμενοι Χριστιανοί έχουν πέσει σε μια «ύβρη», σε ένα φοβερό ατόπημα, που με σφοδρότητα κατήγγειλε και πολέμησε ο Κύριος. Και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η δικαίωση του εαυτού τους και ο έλεγχος των αμαρτιών και παραπτωμάτων των άλλων. Στη θέση του αληθινού Ευαγγελίου της συγγνώμης και της αγάπης, έχουν βάλει το δικό τους «Ευαγγέλιο», που δεν είναι άλλο από το «Πηδάλιο» του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτη, μια συλλογή αποφάσεων και κανόνων τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων. Με το «Ευαγγέλιο» λοιπόν αυτό, ως άλλοι κυνηγοί θηραμάτων, έχουν «ξαμολυθεί» στον κόσμο μετρώντας τις συμπεριφορές των άλλων και βρίσκοντας συνεχώς μειονεκτήματα και ψεγάδια, πιστεύοντας πως έτσι προσφέρουν υπηρεσία στην Εκκλησία και εξασφαλίζουν για τον εαυτό τους μια άνετη θέση στον Παράδεισο.

Αλλά η αποστολή και ο σκοπός του «Πηδαλίου», δεν είναι αυτή που πιστεύουν οι παραχαράκτες του Χριστιανισμού και της Εκκλησίας. Γιατί τον πραγματικό σκοπό και την αποστολή του, μας την περιγράφει στην εισαγωγή του «Πηδαλίου», ο αρχιμανδρίτης Ειρηναίος Δεληδήμος. Γράφει λοιπόν μεταξύ άλλων: «Συνέβη όμως με το Πηδάλιον, ό,τι και με την Αγίαν Γραφήν. Τα βιβλία της Αγίας Γραφής συνεγράφησαν προς σωτηρίαν των ανθρώπων. Και όμως εχρησιμοποιήθησαν και χρησιμοποιούνται υπό πολλών δια καταδίκας συνανθρώπων των, δια να στηρίξουν έριδας και μίση, δια να δημιουργήσουν σχίσματα και αιρέσεις. Αναρίθμητα εγκλήματα διεπράχθησαν εν ονόματι της Αγίας Γραφής! Από αυτήν εξεκίνησαν και όλοι οι αιρετικοί και διαστρεβλούντες το νόημα του περιεχομένου της διήρεσαν τους Χριστιανούς και έσχισαν τον άρραφον χιτώνα του Χριστού. Παρομοίως και το Πηδάλιον κατήντησε το ακένωτον οπλοστάσιον δια μάχας και έριδας μεταξύ αδελφών Ορθοδόξων Χριστιανών, οι οποίοι κατηγορούν και καταδικάζουν ο ένας τον άλλον δια παραβάσεις Κανόνων και αντικανονικάς ενεργείας. Και όμως το Πηδάλιον, όπως η Αγία Γραφή, έχει σκοπόν την ψυχικήν ωφέλειαν και σωτηρίαν, όχι την αλληλοεξόντωσιν των ανθρώπων… Εκείνος βεβαίως, ο οποίος δεν ενδιαφέρεται δια την διόρθωσιν του εαυτού του, αλλά δια τον έλεγχον μόνον των άλλων, δύναται, εάν θέλη, να αναζητή και να ανευρίσκη εντός του Πηδαλίου Ιερούς Κανόνες, επί τη βάσει των οποίων θα καταδικάζη τους αδελφούς του δια κανονικά παραπτώματα. Όποιος όμως με ειλικρινή διάθεσιν μελετήση ολόκληρον το Πηδάλιον, θα ανακαλύψη πλήθος ιδικών του παραπτωμάτων, θα οδηγηθή εις βαθείαν ταπείνωσιν, δια της οποίας μόνης δύναται να διαφύγη τας παγίδας του εχθρού, θα δυσκολεύεται πλέον να κατακρίνη τον αδελφόν του και θα επικαλήται το έλεος του Θεού και την βοήθειάν Του δια να λυτρωθή εκ των αμαρτιών του.»

Ο Κύριος απαντώντας στον νομικό, του είπε, πως για να σωθεί, οφείλει να αγαπά τον Θεό και τον συνάνθρωπό του. Γιατί η αγάπη όχι μόνο δεν καταπατεί την ελευθερία, αλλά είναι το μόνο έδαφος στο οποίο μπορεί να ριζώσει και να καλλιεργηθεί η ελευθερία. Δυστυχώς λόγω του νομικισμού που κυριαρχεί στο περιβάλλον μας και ιδιαίτερα στο εκκλησιαστικό είναι δύσκολο να δούμε την διέξοδο της αγάπης που μας προσφέρει ο Κύριος, ζητώντας συνεχώς νέους νόμους και κανόνες για να μην πάρουμε ποτέ και για το παραμικρό την ευθύνη των πράξεων μας.

      

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. π. Φιλόθεος Φάρος: Ήθος Άηθες      

2. π. Φιλόθεος Φάρος: Η εκκλησία ως σκάνδαλο και σωτηρία

3. Αρχ. Antony Bloom: Ζωντανή Προσευχή

4. Άγγελος Τερζάκης: Δίχως Θεό

5. Νικόδημος Αγιορείτης: Πηδάλιο

 

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.