ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΡΓΑ

Του Άρη Μαζαράκη

Το “Ευπαλίνειο Όρυγμα” στο Πυθαγόρειο της Σάμου

Κάπου εκεί στο 530 π.Χ. ο Ευπαλίνος, μέγας μηχανικός από τα Μέγαρα, δέχτηκε μια πρόσκληση από τον τύραννο της Σάμου να κατέβει στο νησί γιατί τον είχαν, λέει, μεγάλη ανάγκη. Γεμάτος περιέργεια ο Μεγαρεύς  – “τι να με θέλει τώρα ο παλιοφασίστας;” –και παρά τη γκρίνια της κυράς του – “που θα πας μωρέ παλαβέ χειμωνιάτικα;” – παίρνει το βαπόρι της γραμμής και μια ωραία πρωία αριβάρει στο Πυθαγόρειο.

– Καλημέρα σας, Ευπαλίνος απ’ τα Μέγαρα, συστήθηκε στον τύραννο...

– Καλημέρα σας, απαντάει εκείνος. Τι θα σας τρατάρουμε; Μόνο νεράκι μη ζητήσετε, γιατί ξέρετε έχουμε πρόβλημα υδροδότησης και θέλουμε να το φέρουμε από το βόρειο τμήμα του νησιού όπου υπάρχει άφθονο.

Χωρίς δεύτερη σκέψη και γοητευμένος από την ομορφιά του νησιού, ο Ευπαλίνος δέχτηκε την εργολαβία. Έβαλε κάτω τα τρίγωνα και τους διαβήτες του, έβγαλε τα σχέδια, ξεκίνησε το δύσκολο έργο και σε μερικά χρόνια σκάρωσε  μια σήραγγα  “μέγκλα” και χόρτασε ο κοσμάκης νερό και ξεβρόμισαν κιόλας. Το έργο του, που έχει μήκος 1.050 μέτρα και ύψος δύο, υπάρχει και σήμερα και όσοι επισκέπτονται τη Σάμο και το Πυθαγόρειο μπορούν ακόμα να δουν τον άθλο του Ευπαλίνου, που με βάση τη γεωμετρία και με εργαλεία πρωτόγονα έφτιαξε κάτι χρήσιμο. Έτσι απλά, χωρίς προσφορές, εγγυητικές επιστολές, υπέρογκες και ύποπτες εκπτώσεις της τάξης του 60%, επαναδιαπραγματεύσεις, αναπροσαρμογές κι άλλα τερτίπια, ο Ευπαλίνος άρχισε, δούλεψε, τελείωσε ένα έργο μνημείο αιώνιο μιας άλλης Ελλάδας.

Ο τύραννος, απ’ την άλλη, παρά το γεγονός ότι δεν είχε ανάγκη να παρουσιάσει έργα για να επανεκλεγεί (τύραννος ήταν ο άνθρωπος, δεν ήταν πολιτικάντης) έλυσε το πρόβλημα υδροδότησης του Πυθαγορείου μια και καλή.

Δυόμισι χιλιάδες χρόνια πάνε από τότε, αλλά το νεράκι, πότε με τον ένα τρόπο πότε με τον άλλο,  εξακολουθεί να ταλανίζει την Ελλάδα.  Όταν λιγοστεύει επικίνδυνα, ξυπνάνε από το λήθαργο οι “αρμόδιοι” και ακολουθεί ένας οργασμός από συσκέψεις και μελέτες. Μελέτες για φράγματα, για δεξαμενές, για ταμιευτήρες. Και χαίρονται τα διάφορα τεχνικά γραφεία των διαφόρων ημετέρων. Χαίρονται και οι διάφορες ΕΥΔΑΠ που πάνω στην αναμπουμπούλα σπεύδουν να πάρουν εισπρακτικά μέτρα. Χαίρονται και οι εθνοπατέρες που θα εγκαινιάσουν έργα μπροστά στις κάμερες. 

Όταν πάλι βρέχει, τότε αναδεικνύεται η τσαπατσουλιά, η έλλειψη επίβλεψης, η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Δρόμοι και γεφύρια χτισμένα μέσα ή πάνω σε χείμαρρους εξαφανίζονται σε διάστημα λίγων λεπτών, μαζί με τα εκατομμύρια που κόστισαν. Το δυστύχημα είναι όμως ότι χάνονται  και ανθρώπινες ζωές. Έτσι άδικα και αναίτια γίνονται θυσία στη γραφειοκρατία, την ασυνειδησία  και την κρατική αναλγησία. Αν δεν είναι η Γλυφάδα, τότε είναι το Κορωπί, η Μυτιλήνη, η Κόρινθος, η Ηλεία. Τα πρόσωπα, η απελπισία και η καταστροφή απαράλλακτα, μόνο οι περιοχές εναλλάσσονται στα δελτία των ειδήσεων.

Δεν είναι όμως τα μοναδικά έργα που κυβερνώντες και εργολάβοι τα κάνουν μούσκεμα. Χρειάστηκαν τέσσερις δεκαετίες συζήτησης και προεκλογικών υποσχέσεων για να ξεκινήσει το έργο του μετρό, περί τα δέκα για να γίνουν τα πρώτα 40 – 50 χιλιόμετρα από τα χίλια της Εγνατίας και 30 χρόνια δεν στάθηκαν αρκετά για να ολοκληρώσουν την  Αθηνών – Θεσσαλονίκης ή την Κορίνθου – Πατρών. Αλλά και αυτά που έφτιαξαν με χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου και της ΕΕ, τα παρέδωσαν στους εργολάβους τους, που μας έχουν φλομώσει στα διόδια.

Εξήντα (60) ευρώ είναι αρκετά για να πας αεροπορικώς από Αθήνα στην

στην Θεσσαλονίκη αλλά δεν φτάνουν για τα διόδια, αν κάνεις το λάθος να πας με αυτοκίνητο. Και να ήταν δρόμοι της προκοπής, να πεις χαλάλι. Κάθε χρόνο ένα μεγάλο μέρος ξανά – κατασκευάζεται  γιατί οι υπεύθυνοι ανακαλύπτουν τις κακοτεχνίες. Εν τω μεταξύ οι οδηγοί υφίστανται ατέλειωτη ταλαιπωρία και η ζωή όσων κινούνται στον εθνικό δρόμο δεν αξίζει μια δεκάρα.

Τις προάλλες, για παράδειγμα, ερχόμουν νύκτα από την Αθήνα, και ξαφνικά βρέθηκα σε ένα τμήμα δέκα περίπου χιλιομέτρων χωρίς οριζόντια σήμανση. Έτσι απλά, χωρίς καμιά προειδοποίηση ήμουν στο απόλυτο σκοτάδι προσπαθώντας να μαντέψω που τέλειωναν τα όρια του δρόμου και που άρχιζαν τα χωράφια.  Έθνος εργολάβων, είχε πει ο αείμνηστος Ραφαηλίδης, με τα λεφτά των φορολογουμένων όμως, που τα δανείζονται με ευκολία από τράπεζες που ελέγχουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις για να μην τα επιστρέψουν ποτέ.     

– Και όλα αυτά γιατί; ρωτάει απορημένος ο Μήτσος.

Απλά επειδή ορισμένοι είναι απρόθυμοι – γιατί άραγε; – να πράξουν το αυτονόητο: να στείλουν στη φυλακή, ή να τιμωρήσουν με εξοντωτικά πρόστιμα τους υπεύθυνους που εξαπατούν το ελληνικό δημόσιο. Όπως ανενδοίαστα κάνουν με τους ατυχείς που αδυνατούν πια να πληρώσουν το ΙΚΑ ή την Εφορία.

Τα λέω όλα αυτά με αγανάκτηση, γιατί σε λίγο έρχεται χειμώνας και πάλι θα διαβάζουμε για ξεσπιτωμένους από πλημμύρες και χαμένες ζωές συνανθρώπων μας, σε μια χώρα που κατασπατάλησε 3 Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης (ΚΠΣ), για να δημιουργήσει τρεις γενιές νεόπλουτων και μια πλειάδα από περίεργες κατασκευαστικές με ελάχιστη κεφαλαιοποίηση αλλά τεράστια δανειοληπτική ικανότητα, και έζησαν αυτές καλά και εμείς χειρότερα δεν γίνεται.

Δυστυχώς όμως φαίνεται ότι τελικά  μάθαμε να ζούμε με το μη χείρον, τη ρεμούλα, τις πλημμύρες και τους εργολάβους. Και το δυστύχημα είναι ότι προσπαθούν να μας πείσουν πως για όλα φταίμε εμείς. Ε, φταίμε, δεν φταίμε;

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.