Η Εκκλησία παύει να είναι Εκκλησία, όταν δεν προσεύχεται και για τους κακούς

Ένα χαρακτηριστικό των κληρικών και λαϊκών που έχουν, έστω ανεπίγνωστα, δεχθεί τη κοσμική σωτηριολογία και που επιχειρούν να εισάγουν κοσμικούς τρόπους στην εκκλησιαστική ζωή, είναι ότι προσπαθούν να φέρουν σ’ αυτήν γλωσσικές προκαταλήψεις της ιδεολογίας, της οποίας έχουν αποδεχθεί τη σωτηριολογία. Χωρίς ίσως να το υποπτεύονται, προσπαθούν να αντικαταστήσουν την εκκλησιαστική γλώσσα, που είναι μια γλώσσα επιλεγμένη για να συμβάλλει στη δημιουργία του κλίματος της βασιλείας του Θεού, με την ξύλινη γλώσσα της ιδεολογίας, που συνθηματοποιεί τις λέξεις και από μέσα κοινωνίας τις μετατρέπει σε μέσα προπαγάνδας.Διαβάστε περισσότερα στο ιστολόγιο “Ως μηδέ έχοντες, μα τα πάντα κατέχοντες”