Μία προσωπική μαρτυρία για βίωση πνευματικής εμπειρίας, με την δύναμη της προσευχής

Του Χριστάκη Χαραλάμπους

Γεια σας κύριε Παλάντζα,

Πριν από αρκετά χρόνια δημοσιεύσατε ένα πρόχειρο κείμενο που έγραψα για κάποια βιώματα που είχα κατά τις μεταμεσονύχτιες ώρες σε σχέση με το διάβολο και το σημείο του σταυρού που με είχε απελευθερώσει από τα δίχτυα του. Σήμερα στα 32 μου δεν μπορώ να πω ότι στράφηκα προς την θρησκεία όπως έπρεπε όλοι να έχουμε κάνει. Δεν βιώνω την κατάνυξη που νιώθουν λίγοι αλλά εκλεκτοί. Δεν έχω την ζωή που θα έπρεπε να έχω όπως λένε πολλοί γύρω μου, αλλά έχω πολλά προβλήματα όπως είχαν τότε οι άγιοι της πίστης μας στους οποίους καταφεύγουμε για βοήθεια όταν πέφτουμε πάνω στα αδιέξοδα της ζωής. Θα σας διηγηθώ κάτι που νομίζω ήταν θεόσταλτο και μου συνέβηκε πριν λίγες μέρες...

Διάβαζα ένα βιβλίο με μαρτυρίες για τον Άγιο Πορφύριο που έγραψε ο γνωστός Κύπριος Δρ Κλείτος Ιωαννίδης την περασμένη Τετάρτη κατά τις βραδινές ώρες, και νιώθω ευτυχής που τον γνωρίζω προσωπικά. Διάβασα λοιπόν μαρτυρίες Κυπρίων και Ελλαδιτών γνωστών και αγνώστων και πραγματικά συγκλονίστηκα. Αυτό που έμεινε στο μυαλό μου ήταν αυτά που είπε στον κύριο Ιωαννίδη ο ίδιος ο άγιος τότε που τον γνώρισε: «Ο Θεός δεν θέλει κοντά του χοντροκομμένους ανθρώπους, αλλά ανθρώπους λεπτούς και ευαίσθητους σαν τους αληθινούς ποιητές». Όντας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος αλλά και ποιητής, ταράχτηκα, και μη μπορώντας να συνεχίσω, έκλεισα το βιβλίο και άρχισα να βλέπω βιντεάκια στο διαδίκτυο που έχουν να κάνουν με την ευαισθησία αλλά και την αληθινή αγάπη.

Θυμήθηκα κάποιες διδαχές αγίου που νομίζω είναι του Αγίου Πορφύριου και αφορούν την προσευχή. Να προσευχόμαστε αργά το βράδυ μέσα στο σκοτάδι γονατισμένοι ενώπιον του Θεού και να είμαστε όσο πιο ειλικρινείς γίνεται. Θέλησα να το δοκιμάσω. Ήμουν ήδη όπως και κάθε βράδυ λουσμένος στα δάκρυα λόγω κάποιων προσωπικών ζητημάτων και επηρεασμένος από όσα διάβασα γονάτισα και έκλαιγα ζητώντας πότε σιωπηλά και πότε χαμηλόφωνα μέσα στο δωμάτιο από τον Θεό βοήθεια για όσα με ταλανίζουν. Επικεντρώθηκα σε ένα μεγάλο μου σχέδιο που θα με βοηθήσει να λύσω ένα πολύ σοβαρό για μένα προσωπικό ζήτημα για το οποίο έκανα κάποιες κινήσεις αλλά ήμουν γεμάτος αμφιβολίες λόγω κακών λογισμών.

Ενώ βυθιζόμουν στην προσευχή έστω επιφανειακά άκουσα απ’ έξω να έρχεται το βουητό του ανέμου! Η διάρκεια ήταν μερικά δευτερόλεπτα και σταμάτησα όταν το άκουσα και ανατρίχιασα διότι το θεώρησα σημάδι. Ένιωσα ότι ο Θεός ήθελε να μου πει ότι είναι χαρούμενος που προσπαθώ εγώ, ένας αμαρτωλός να προσευχηθώ σωστά, είτε ότι θα με βοηθήσει. Ομολογώ ότι όλες οι δικαιολογίες που έβρισκα τόσα χρόνια π.χ. ύπνος, πόνος γονάτων κ.λ.π. δεν υπήρχαν εκείνο το βράδυ. Αφού χόρτασα κλάμα και προσευχή ξάπλωσα και ένιωσα ότι έχασα λίπος από την κοιλιά και μερικά κιλάκια διότι είχα καθαρίσει εσωτερικά.

Αμέσως την επόμενη μέρα, Πέμπτη, άνοιξα το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο διότι η πολύ καλή διαίσθηση που είχα, μου είπε ότι θα είχα ενημέρωση γι’ αυτό το πολύ σοβαρό για μένα προσωπικό ζήτημα. Έκπληκτος είδα ότι τα νέα ήταν πολύ καλά. Ότι οι αμφιβολίες είχα για τις πράξεις μου, για ανθρώπους άγνωστους σε μένα αλλά πολύ έμπειρους σε αυτά τα θέματα, αποδείχτηκαν απλά ένα γερό χτύπημα των λογισμών. Άρχισα να νιώθω ότι ο Θεός μέσα σε λίγες ώρες απάντησε θετικά στις προσευχές μου.

Χθες Κυριακή επιχείρησα ξανά να προσευχηθώ εντελώς αυθόρμητα. Ήμουνα σε βόλτα με την σκυλίτσα μου κάπου έξω στα βουνά του χωριού μου. Κάθισα μέσα σε ένα δασικό δρόμο έχοντας δίπλα το σκυλί και έκανα τρεις φορές τον σταυρό μου έκλεισα τα μάτια και άρχισα να παλεύω με τους λογισμούς. Το «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ» πήγαινε και ερχόταν λόγω των άσχημων λογισμών που με παρέσερναν σε καταστάσεις ανήθικες και απαγορευμένες. Μόλις κατάφερα να έχω μια ασταμάτητα ροή της ευχής μέσα μου, σηκώθηκε δυνατός άνεμος και είδα πίσω μου ένα σωρό από χόρτα να πετάνε ψηλά και να έρχονται κατά πάνω μας. Φοβήθηκα, και τότε αγκάλιασα την σκυλίτσα … έκλεισα τα μάτια και περίμενα να μας χτυπήσουν.

Όταν τα άνοιξα δεν υπήρχε άνεμος αλλά ούτε χόρτα πάνω μας. Να πω ότι η σκυλίτσα είναι κάπως άγρια με άλλους ανθρώπους και γενικά με τον θόρυβο. Όσο προσευχόμουν δεν με ενόχλησε καθόλου και ούτε την ώρα που σηκώθηκε ο άνεμος έδειξε να φοβάται ή καν να έχει ενοχληθεί. Δεν είμαι φανατικός χριστιανός. Απεναντίας ανήκω μάλλον στους υπαρξιστές. Όπως ο Soren Kierkegaard (Σαίρεν Κίρκεγκωρ = Δανός υπαρξιστής φιλόσοφος και θεολόγος) και άλλοι χριστιανοί συγγραφείς που θεωρούσαν, ότι δεν είναι αντιχριστιανικό να αμφισβητείς όλο αυτό το οικοδόμημα που λέγεται θρησκεία. Θεωρώ ότι εφόσον ο Θεός μας έφτιαξε και μας έδωσε την λογική μας επιτρέπει να τον αμφισβητούμε. Να ερευνούμε, να σκεφτόμαστε και να αναλύουμε τα γεγονότα και μας βοηθά όταν βλέπει ότι πιστεύουμε στο μεγαλείο του.

Θεωρώ ότι αυτά που βίωσα ήταν ξεκάθαρα θεϊκό σημάδι διότι τόσες μέρες δεν άκουσα ποτέ ξανά τον άνεμο να σηκώνεται ούτε τον είδα. Ούτε όταν είμαι εκτός ούτε εντός σπιτιού. Η λογική μου δεν μπορεί να καταλήξει στο τυχαίο. Γιατί να συμβεί κατά την προσευχή και όχι κατά την διάρκεια που με ζώνουν ψυχοφθόροι για μένα λογισμοί;  Έχω μοιραστεί με συγγενικό μου πρόσωπο την εμπειρία μου και έδειξε να συμφωνεί στο ότι ο Θεός μάλλον μου απάντησε θετικά … διότι είδε ειλικρίνεια.

Θέλησα να μοιραστώ την ιστορία μου μαζί με εσάς πρώτα στο διαδίκτυο​ διότι το έχω ξανακάνει. Ας μην θεωρηθεί η πολυλογία μου ως ένδειξη ύπαρξης ψυχολογικών σκαμπανεβασμάτων αλλά ως μια λεπτομερής ανάλυση των βιωμάτων μου. Ευχαριστώ πολύ και αν θεωρείτε ότι πρέπει να δημοσιευτεί μπορείτε να το κάνετε. Θέλω να μάθω την άποψη του κόσμου αλλά και να μάθω για τα βιώματα άλλων ανθρώπων.

                                    Χριστάκης Χαραλάμπους από Κύπρο

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.