Το ζήτημα της εμμήνου ρύσεως στο χώρο της Εκκλησίας

Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη

 

Το ζήτημα της εμμήνου ρύσεως (της περιόδου των γυναικών), γεννάει πάντοτε πολλές ενστάσεις και αντιρρήσεις, ειδικά από γυναίκες, οι οποίες θεωρούν πως το να μην επιτρέπεται η Θεία Κοινωνία σε μία γυναίκα που είναι αδιάθετη αποτελεί έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπό της.

Η περίοδος της γυναίκας αφορά τόσο την ολότητά της ως ανθρώπινης υπόστασης, και αποτελεί ένα από τα κυρίαρχα γνωρίσματα του οργανισμού της που συντελεί στη διαιώνιση του είδους.

Αφού λοιπόν είναι φυσιολογικό φαινόμενο, γιατί δεν επιτρέπεται να κοινωνά η γυναίκα που βρίσκεται στα έμμηνά της;

Η Πεντάτευχος (τα πέντε πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης που περιλαμβάνουν το Μωσαϊκό νόμο), όριζαν πως η γυναίκα που έχει ρεύση αίματος είναι ακάθαρτη μέχρι αυτή να τελειώσει. Αυτό οφειλόταν τόσο σε λόγους καθαρότητας του ανθρώπου από κάθε σωματική ρεύση ή υγρό προκειμένου να προσεγγίσει και να λατρεύσει το Θεό, όπως και για λόγους καθαριότητας (οι εποχές εκείνες δεν είχαν τον ίδιο τρόπο διατήρησης της σωματικής υγείας και καθαριότητας όπως σήμερα).

Στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (κεφάλαιο 9, στίχοι 20 – 23), διαβάζουμε τη θεραπεία της γυναίκας που έπασχε από αιμορραγία για δώδεκα ολόκληρα χρόνια και πλησίασε στα κρυφά και άγγιξε το ένδυμα τού Κυρίου επειδή πίστεψε πως μόνο έτσι θα θεραπευθεί.

Ο άνθρωπος από δική του εσωτερική συνειδητοποίηση, οφείλει να αισθάνεται καθαρός από κάθε σωματική ρεύση, υγρό ή έκκριση πριν λάβει τη Θεία Κοινωνία. Δεν είναι αποστροφή στην έμμηνο ρύση, είναι απλώς η αίσθηση πως πρέπει να είμαστε καθαροί από αίμα, μύξες, κάθε σωματικό υγρό και έκκριση προτού κοινωνήσουμε Σώμα και Αίμα Χριστού.

Μελετώντας το βιβλίο της Γενέσεως, λίγα μετά των Πτώση, ο Θεός απευθύνεται στη γυναίκα με τα εξής λόγια: «Θέλω υπερπληθύνει τας λύπας σου και τους πόνους της κυοφορίας σου· με λύπας θέλεις γεννά τέκνα» (Γένεση κεφάλαιο 3, στίχοι 16 – 20).

Η έμμηνος ρύση ήταν και αυτή απόρροια της Πτώσης, διότι πριν από αυτήν ο άνθρωπος δε βίωνε πόνο, δεν αισθανόταν αγωνία αλλά ούτε και λύπη. Ο πόνος, η θλίψη, ακόμα και η εμφάνιση της εμμήνου ρύσεως, θεολογικά, είναι αποτέλεσμα της αποστασίας και της παρακοής από το Θεό. Η γυναίκα δε δημιουργήθηκε για να αιμορραγεί κάθε μήνα με σκοπό να αποκτήσει παιδί· επήλθε η Πτώση και όλες οι δυσμενείς συνέπειες σε κάθε φάσμα της ανθρώπινης Ύπαρξης. Πλέον, η γυναίκα πονά και βιώνει πολλές δυσκολίες με σκοπό να κυοφορήσει. Πριν την Πτώση, ο άνθρωπος δε γνώριζε πόνο, απολάμβανε την επικοινωνία με το Θεό και δεν χρειαζόταν να κοπιάζει για να βιοπορίζεται, δεν υπήρχε ταλαιπωρία στο να κυοφορεί η γυναίκα, δε βίωνε φόβο και θάνατο.

Το να μην μπορεί, λοιπόν, μία γυναίκα να κοινωνεί όταν βρίσκεται στα γυναικεία, δεν υπονοεί ούτε πως η ίδια είναι «βρώμικη», αλλά ούτε και πως και αυτή η θεόδοτη – αν και δοσμένη μετά την Πτώση – βιολογική διαδικασία δεν είναι απαραίτητη για τη συνέχιση της Ζωής και τη διατήρηση ακόμα και της ίδιας της υγείας της. Είναι απλώς θέμα εσωτερικής συνείδησης και ευπρέπειας κάποιος να εμφανίζεται χωρίς κανέναν ρύπο ή αιμορραγία πάσης φύσεως στη λήψη της Θείας Κοινωνίας.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.