Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη
Η λαϊκή ρήση έχει μέσα της μια αλήθεια που πρέπει να καταλάβουμε.
Πολλές φορές αισθάνεσαι πως δε σε αγαπάει κανείς, πως περνάς απαρατήρητος από τον κόσμο. Και όμως, αν τα μάτια του κόσμου δε σε βλέπουν, σε βλέπει ο Θεός. Και Εκείνος έχει το σχέδιό Του πάντοτε για εσένα…
Ο πόνος και ο φόβος είναι τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα τής ζωής. Μονάχα ζωντανά πλάσματα πονούν και φοβούνται. Το πικρό αυτό προνόμιο, που σημαδεύει τη ζωή, της παρέχει συνάμα και ένα μεγαλείο. Γιατί ο πόνος και ο φόβος ως άμεσα αποτελέσματα τού θανάτου διαμορφώνουν και την ποιότητα τής προσωπικής και κοινωνικής ζωής. Με τον πόνο και το φόβο μπαίνει σε ενέργεια το κράτος τού θανάτου, και τότε ο άνθρωπος καλείται να παλέψει εναντίον του, επικαλούμενος το δωρητή τής αφθαρσίας, και αγωνιζόμενος με την άσκηση να κρατύνει το χαρακτήρα του και να φτάσει τις βαθμίδες τής δημιουργικής τελείωσης...
Ένας μόνιμος λοχίας, που υπηρετούσε στην Οκινάβα και είχε μπλεχτεί άσχημα, γιατί έπινε πολύ, στάλθηκε σε μένα για ψυχιατρική εκτίμηση και ει, δυνατόν, βοήθεια. Αρνήθηκε πως ήταν αλκοολικός και ακόμα ισχυρίστηκε πως η χρήση του αλκοόλ ήταν ένα προσωπικό του πρόβλημα, λέγοντας «Δεν έχεις τίποτε άλλο να κάνεις τα βράδια στην Οκινάβα εκτός από το να πίνεις».
«Σου αρέσει το διάβασμα;» τον ρώτησα.
«Και βέβαια, μ’ αρέσει να διαβάζω.»
«Τότε γιατί δε διαβάζεις το βράδυ αντί να πίνεις;»
Αυτή η απόσταση ανάμεσα στον εαυτό μας και στον πλησίον μας αρχίζει τη στιγμή που διεκδικούμε τα δικαιώματά μας. Έτσι, μεγαλώνουμε την απόσταση ανάμεσα σε μας και στον άλλο και τελικά τον αρνούμαστε. Δεν ήταν εντελώς άστοχο αυτό που είπε ο Sartre ότι «κόλαση είναι οι άλλοι». Αλλά όταν κλείνουμε έξω από μας τον άλλον, φυλακίζουμε ταυτόχρονα τον εαυτό μας σε μια αθεράπευτη μοναξιά, έτσι ώστε τελικά ο ίδιος Γάλλος συγγραφέας να λέει: «κόλαση είμαστε εμείς οι ίδιοι»...