“Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν”, δηλαδή, αγάπη χωρίς παραίτηση από την αυτοαγάπη

Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη

 

Ακόμα και αν κάποιος δεν παραδέχεται το Χριστιανισμό ως αληθινή θρησκεία ή δεν τον ασπάζεται ως θρησκευτικό πιστεύω, σίγουρα αναγνωρίζει τα σπουδαία και επαναστατικά κοινωνικά μηνύματα με το οποία προσπάθησε να αναδημιουργήσει την ανθρωπότητα.

Αναμφίβολα, ο Χριστιανισμός περιέχει μηνύματα υψηλού ανθρωπισμού, σπουδαία διδασκαλία περί της ισότητας των ανθρώπων, δικαιοσύνης και αγάπης. Κανένα άλλο πιστεύω, κίνημα ή διδασκαλία δεν είχε διδάξει ποτέ την αγάπη για τους εχθρούς. Πόσο μάλλον, να αγαπάς περισσότερο αυτόν που σε βλάπτει από αυτόν που σε αγαπάει...

Το κήρυγμα για την αγάπη στους εχθρούς, για την ανοχή, για τη συγχωρητικότητα, έπεσαν ως κεραυνοί επάνω στη σκληρότητα του Μωσαϊκού νόμου, γρατζουνίζοντας τις ψυχές των άγουρων ακόμα ανθρώπων και προετοιμάζοντάς τους για έναν καινούργιο, διαφορετικό κόσμο.

Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο διαπιστώνω πόσο ορθά διατυπωμένη είναι η παραίνεση του Ιησού Χριστού «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Ματθ. 22:37 – 39). Μαζί με την αγάπη στο Θεό, αποτελούν τη βάση της Χριστιανικής πίστης, το πνευματικό οικοδόμημα και γνώρισμα του ανθρώπου που θέλει να θεωρείται πιστός.

Στην εποχή μας, ακούμε διαρκώς πόσο σημαντική είναι η αγάπη για τον εαυτό μας, πόσο απαραίτητη είναι η φροντίδα του ίδιου. Όχι με την έννοια της εγωιστικής αγάπης, εκείνης που αδιαφορεί για τους άλλους και κοιτάζει μόνο το δικό της συμφέρον, αλλά η έννοια της αγάπης που μας συμπονά, αναγνωρίζει την αξία και τα όριά μας, ενδιαφέρεται για την ευζωία μας σε σωματικό και ψυχικό επίπεδο.

Οι ψυχολόγοι τονίζουν διαρκώς την αξία της αυτοαγάπης και της αυτοφροντίδας, τονίζοντάς τη ως την απαραίτητη εκείνη ενέργεια που θα μας επιτρέψει και να διατηρήσουμε ακμαία την ψυχική μας υγεία και να χτίσουμε ισορροπημένες σχέσεις στην προσωπική και επαγγελματική μας ζωή.

Είναι γεγονός όμως πως αυτή η προτροπή του Ευαγγελίου συμπυκνώνει όλο το νόημα: δε σε καλεί να παραιτηθείς από την αγάπη προς τον εαυτό, μία αγάπη η οποία φαίνεται πως τελικά και απαραίτητη για την επίτευξη της αγάπης του πλησίον. Σε καλεί να αγαπάς το άλλο πρόσωπο όπως ακριβώς αγαπάς εσένα.

Και όταν κάποιος αγαπάει τον εαυτό του, τον φροντίζει, τον συμπονά, ενδιαφέρεται για την υγεία του και αναζητά λύσεις για τα προβλήματά του. Του δίνει φαγητό και στέγη, προσπαθεί να έχει τα απαραίτητα για την επιβίωσή του.

Και αφού όλα αυτά τα κάνουμε για εμάς, είναι η σειρά μετά η προσφορά αυτή να πάει στον πλησίον, στον κάθε πλησίον.

Κάθε φορά λοιπόν, που αναρωτιόμαστε πώς πρέπει να αγαπάμε τον άλλον, να σκεφτόμαστε πώς συμπεριφερόμαστε εμείς στον εαυτό μας. Και αυτή η αγάπη, το ενδιαφέρον, η λαχτάρα, καθιστούν την παραπάνω εντολή ως την σοφότερη παραίνεση που δόθηκε ποτέ.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου