Άγνωστες διδασκαλίες της εταιρίας «Σκοπιά» (μέρος 2ο): «Διάβολος»

Του Αγωνιστή

Συνεχίζουμε την έρευνά μας στις άγνωστες πτυχές της εταιρίας «Σκοπιά» με ένα από τα προσφιλή της θέματα: το διάβολο. Πρόκειται για ένα θέμα που εμφανίζεται συχνά στα έντυπα της εταιρίας (συχνότερα ακόμα και από ανάλογες αναφορές για το Θεό  θα τολμούσαμε να πούμε) με σκοπό την τρομοκρατία των οπαδών. Για τη «Σκοπιά» ο διάβολος είναι παντοδύναμος και ελέγχει τα πάντα στη γη, εκτός φυσικά από την ίδια την εταιρία. Έτσι οι οπαδοί τρομοκρατούνται και μόνο στην ιδέα να ασχοληθούν με κάτι έξω από τα πλαίσια της «Σκοπιάς».

Αλλά ας αφήσουμε τη «Σκοπιά» να μας πει τι πιστεύει. Και αρχίζουμε με τον προσδιορισμό της ταυτότητας του διαβόλου:

1928 «Κυβέρνησις» σελ. 35-37: «Ο Ιεχωβά Θεός διώρισεν επικυρίαρχον επί του ανθρώπου τον υιόν τουΕωσφόρον, όστις ήτο πνευματικόν ον αόρατον εις τον άνθρωπον, και περιγράφεται εις τας Γραφάς ως εις των “πρωϊνών αστέρων”(Ιώβ ΛΗ’ 7). Ησαΐας ΙΔ’ 13,14. Το Γραφικόν τούτο εδάφιον αποδεικνύει ότι ο Εωσφόρος είχε θρόνον και συνεπώς ήτο περιβεβλημένος με δύναμιν τινά και εξουσία. Ιεζεκ. ΚΗ’ 14-15, τα Γραφικά ταύτα εδάφια δεικνύουν ότι πάσα υπερτάτη δύναμις κατοικεί εν τω Ιεχωβά Θεώ, ότι ο Θεός μετεβίβασε την δύναμιν και την εξουσίαν εις τον Εωσφόρον ως επικυρίαρχον του ανθρώπου… και ότι ήθελεν εξακολουθήσει να εξασκεί την εις αυτόν δοθείσαν δύναμιν και εξουσίαν μέχρις ου ο Θεός αποσύρει ή αφαιρέσει αυτήν». Άρα κατά τη «Σκοπιά» ο Θεός όρισε το διάβολο ως κυρίαρχο του ανθρώπου.

1930 «Εχθροί» σελ. 30: «Ο Εωσφόρος κατεδικάσθη εις θάνατον αλλά δια καλόν τινά λόγον, ο Θεός έδωκε εις αυτόν αναστολή». Ποιόν λόγο; Μα φυσικά το «Επίμαχο Ζήτημα»*.

1943 «Η Αλήθεια ελευθερώσει υμάς» σελ. 47-48: «Ο Λόγος εγεννήθη πρώτος κατά την αυγή της δημιουργίας. Ακολούθως καθ’ ον χρόνον η δημιουργία ήτο εισέτι εις την πρωΐαν αυτής , ο Ιεχωβά ομού μετά του Λόγου εδημιούργησεν άλλον τινά ένδοξον πνευματικόν υιόν ονομασθέντα Χεϋλέλ, το οποίον σημαίνει λαμπρόν πρωϊνόν αστέρα ή Εωσφόρον. Επειδή ήτο εις εκ των πρώτων υιών του Θεού εκλήθη “υιός της αυγής”. Ο Λόγος και Εωσφόρος φαίνεται ότι ήσαν τα δύο περιγραφόμενα ως “άστρα της αυγής”».

 Εδώ έχουμε το εξής πρωτοφανές: η «Σκοπιά» βάζει μαζί το Χριστό και το διάβολο ως ισότιμους. Από πού βγάζει άραγε ένα τέτοιο συμπέρασμα; Απάντηση δεν θα πάρουμε μιας κα η εταιρία δεν δίνει καμία παραπομπή.

1953-1957 «Νέοι ουρανοί και νέα Γη» σελ. 87: «Το επισκιάζον χερούβ, που συνεταυτίσθη με τον όφιν είχε στραφή εναντίον της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά και εναντίον των συμφερόντων της παγκοσμίου οργανώσεως του Ιεχωβά. Η παγκόσμιος οργάνωσις είναι η γυνή του Ιεχωβά ή η σύζυγός του με μια σύγκριση προς τη σύζυγο του τελείου ανδρός. Το επισκιάζον χερούβ ήταν ένα από τα τέκνα ή μέλη της παγκοσμίου εκείνης οργανώσεως, έτσι δε αυτή ήταν η μητέρα του. Επομένως με την απείθειά του το χερούβ είχε ατιμάσει τη μητέρα του τη συμβολική γυναίκα του Θεού».

Εδώ μαθαίνουμε ότι ο διάβολος έχει και μητέρα, την οποία μάλιστα ατίμασε με την απείθειά του, η δε μητέρα αυτή είναι η «γυναίκα του Θεού» (βλέπε προηγούμενο άρθρο).

1958 «Από τον Απολεσθέντα παράδεισο…» σελ. 31: «Όταν λοιπόν ο όφις μίλησε εναντίον του λόγου του Θεού εψεύσθη. Διέβαλλε τον Θεόν διότι έβλαπτε το καλό όνομα ή την υπόληψη του Θεού. Εξαιτίας τούτου ο ασεβής άγγελος που μιλούσε μέσω του όφεως ωνομάσθη Διάβολος που σημαίνει “διαβάλλων”. Ωνομάσθη επίσης όφις διότι ηπάτησε την Εύα. Επειδή εναντιώθηκε στο Θεό ωνομάσθη Σατανάς».

Εδώ έχουμε το διάβολο να προσβάλλει την υπόληψη του Ιεχωβά. Εύλογα τίθεται το ερώτημα: είναι ποτέ δυνατόν κάποιος να προσβάλλει το Θεό; Και όμως η «Σκοπιά» φαίνεται πως αυτό πιστεύει, καθώς αυτό το γεγονός αποτελεί και το λόγο ύπαρξής της*.

Ποιος είναι, λοιπόν, κατά την εταιρία ο διάβολος; Είναι γιός της «γυναίκας του Θεού» δηλαδή της «οργάνωσης του Ιεχωβά» και ίσος με το Χριστό, είναι κυρίαρχος του ανθρώπου με εντολή του Θεού, είναι αυτός που έθιξε την υπόληψη του Ιεχωβά και καταδικάστηκε σε θάνατο αλλά πήρε αναστολή. Αναρωτιέται κανείς από πού βγάζει η «Σκοπιά» τέτοια συμπεράσματα. Φυσικά χωρίς παραπομπές δεν είναι δυνατόν να δοθεί απάντηση, αλλά ίσως και να μην έχει νόημα να δοθεί. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που η «Σκοπιά» εξάγει αυθαίρετα συμπεράσματα.

Έτσι ο διάβολος αρχίζει να εξαπατά τους ανθρώπους, προκειμένου να αποκτήσει οπαδούς, ενώ ο Ιεχωβά προσπαθεί όχι να τον εμποδίσει (αφού αυτός του έδωσε την άδεια*), αλλά να συγκεντρώσει τους δικούς του οπαδούς. Έτσι καταλήγουμε στην εκδίωξη του διαβόλου από τον ουρανό όπου βρισκόταν και στη μάχη του Αρμαγεδδώνα. Ακόμα και τώρα, όμως, η «Σκοπιά» καταφέρνει να μπλέξει τα πράγματα:

1927 «Δημιουργία» σελ 332: «Ο Σατανάς υπήρξε αόρατος κυβερνήτης των κυβερνητικών οργανώσεων επί της γης επειδή ήτο αόρατος εις τον άνθρωπον, εκυβέρνησε επίσης και τον ουρανό του ανθρώπου… Η Γραφική απόδειξις είναι ότι η έξωσις αυτή (του Σατανά) έλαβε χώρα κατά το 1914». Έχουμε, λοιπόν, έξωση του διαβόλου από τον ουρανό το 1914, και μάλιστα με Γραφική απόδειξη ή οποία όμως αργότερα θα αλλάξει**.

1930 «Φώς» τόμος Β’ σελ. 201: «Η λέξις «συντριβή» υποδηλοί ότι ο συντριβόμενος χάνει την ζωήν του. Το βάρος του κύρους των Γραφών αποδεικνύει ότι ευθύς μετά τον Αρμαγεδδώνα και προ της ενάρξεως της ανοικοδομήσεως του κόσμου δια της Βασιλείας του Χριστού, ο Ιησούς Χριστός, ο μέγας εκτελεστικός αξιωματούχος, θα συντρίψει και θα φονεύσει τον Σατανά και τοιουτοτρόπως ο Σατανάς θα δεθή».

Ως άνω σελ 211: « “(Ιακώβου Ά 12) επί τούτων ο δεύτερος θάνατος ουκ έχει εξουσίαν”. Επειδή η δήλωσις αυτή γίνεται εν συναφεία με τα αφορώντα την δέσμευση του Σατανά εν τω θανάτω ορθώς συνάγωμεν το συμπέρασμα ότι ο Σατανάς μέλλη να αποθάνει δια δευτέραν φοράν».

Ως άνω σελ 220: «Αι Γραφαί δεικνύουν ότι ο Θεός δυνατόν να διατηρήση το σώμα του Σατανά κατά το διάστημα των χιλίων ετών και να το εκθέσει ενώπιον των πνευματικών όντων, όπως οι τοιούτοι γνωρίσουν ότι είναι νεκρός, μετά δε ταύτα κατά το τέλος της περιόδου αυτής θ’ αναστήση τον Σατανά εκ του θανάτου και θα αναζωοποιήσει το σώμα του».

Τι μάθαμε μέχρι στιγμής; Ότι ο διάβολος εκδιώχτηκε από τον ουρανό (στον οποίο μέχρι πρότινος είχε πρόσβαση παρότι είχε αμαρτήσει) το 1914, ότι συντριβή σημαίνει ότι κάποιος χάνει τη ζωή του (στην προκειμένη περίπτωση ο διάβολος) και ότι αυτό θα το κάμει ο μέγας εκτελεστής Ιησούς Χριστός (αν είναι δυνατόν!). Στη συνέχεια θα φονεύσει τον ήδη πεθαμένο (αφού έχει συντριβεί) διάβολο, ούτως ώστε να τον δέσει (μην τυχόν και σηκωθεί και φύγει). Τα πράγματα όμως δεν τελειώνουν εδώ. Στη συνέχεια ο Ιεχωβά διατηρεί το νεκρό σώμα του διαβόλου 1000 χρόνια και στο τέλος τον παρουσιάζει στους υπόλοιπους αγγέλους ώστε να τον πιστέψουν, και αφού τελειώσει και αυτή η παράσταση τον ανασταίνει (για να κάνει τι άραγε;). Και όλα αυτά υπό «το βάρος του κύρους των Γραφών», όπως ισχυρίζεται η «Σκοπιά». Δεν μας λέει, βέβαια, πού τα αναφέρει αυτά η Αγία Γραφή, καθώς είναι μάλλον δύσκολο να διαστρεβλώσει τα κείμενα της Αγίας Γραφής σε τέτοιο σημείο.

Έπειτα από όλα αυτά είναι δυνατόν να χαρακτηρισθεί σοβαρή αυτή η οργάνωση, της οποίας οι αλλοπρόσαλλες διδαχές δεν έχουν τέλος; Εντελώς αυθαίρετα, δίχως συναίσθηση και ντροπή για τις διδαχές της, επικαλείται την Αγία Γραφή για να στηρίξει τις κακοδοξίες της. Ποιος μπορεί να εμπιστευτεί τις λεγόμενες «Γραφικές ερμηνείες» της «Σκοπιάς» όταν αποδεικνύεται αναξιόπιστη; Όλα καλύπτονται με το «ζωηρότερο φως» και τις «εκλεπτύνσεις στην κατανόηση» της Αγίας Γραφής, αρκεί να εξυπηρετούνται οι εμπορικές δραστηριότητες της εταιρίας «Σκοπιά».

*Το λεγόμενο «Επίμαχο Ζήτημα» αποτελεί βασική διδασκαλία της «Σκοπιάς», με την οποία θα ασχοληθούμε εκτενέστερα σε επόμενο άρθρο. Συνοψίζεται στα εξής: Ο διάβολος κατηγόρησε τον Ιεχωβά, ο Ιεχωβά εξετέθη στους αγγέλους του, και έτσι αναγκάστηκε να δώσει χρόνο στο διάβολο να αποδείξει τις κατηγορίες του. Από τότε και οι δύο επιδίδονται σε έναν αγώνα απόκτησης οπαδών. Η «Σκοπιά» συγκεντρώνει τους πιστούς του Ιεχωβά και έτσι βγάζει το διάβολο ψεύτη. Ο διάβολος με τη σειρά του συγκεντρώνει όλους τους άλλους ανθρώπους. Τελικά ο Ιεχωβά θα σφάξει το διάβολο και τους οπαδούς του στον Αρμαγεδδώνα, και έτσι θα επιβάλει την κυριαρχία του.

** Η ημερομηνία έχει αλλάξει από 1914 σε 1914-1918 («Πάντα δοκιμάζετε» σελ 104), δηλαδή ο διάβολος χρειάστηκε τέσσερα χρόνια να φτάσει από τον ουρανό στη γη, και ύστερα στον «καιρό του ετησίου εορτασμού του δείπνου του Κυρίου στις 26-3-1918» («Γεννηθήτω το θέλημά σου» σελ. 353).

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.