ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Το άρθρο μας το αφιερώνουμε στη μνήμη δύο σπανίων ανθρώπων, που έφυγαν τόσο πρόωρα από κοντά μας. Στην αγαπητή συνάδελφο και φίλη Ελένη Χατζηγεώργου – Κανελλοπούλου, μια πραγματική ΚΥΡΙΑ, που παρά την επώδυνη αρρώστια της, έμεινε σχεδόν μέχρι το τέλος, κοντά στους μαθητές της που τόσο αγάπησε και τόσο αγαπήθηκε από αυτούς. Και στον αγαπητό φίλο Κώστα Αναγνωστόπουλου, ένα κριτικό και ανήσυχο πνεύμα, που χάριζε την ζεστασιά και την αγάπη του σε όλους, έναν πραγματικά ΕΛΕΥΘΕΡΟ άνθρωπο. Επειδή η απουσία τους είναι τροπική και όχι τοπική, τους υποσχόμαστε, ότι θα τους θυμόμαστε πάντοτε με αγάπη, γιατί « η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει». 1η Επιστολή προς Κορινθίους, κεφάλαιο 13, στίχος 8.
Είναι γεγονός, πως ο άνθρωπος σήμερα ζει, σε μία από τις δυσκολότερες εποχές που έχουν υπάρξει ποτέ. Μπορεί η τεχνολογία, από την μια μεριά -που σημειωτέον, έχει κάνει τεράστια βήματα προόδου- να τον έχει βοηθήσει και να του έχει κάνει την ζωή πιο εύκολη, αλλά από την άλλη μεριά ο ρυθμός της ζωής του έχει γίνει εξοντωτικός...
Ίσως πάλι τον εξοντωτικό αυτό ρυθμό, να τον επιδιώκει και ο ίδιος ο άνθρωπος, γιατί φοβάται να μείνει μόνος του, γεγονός που πιθανόν να τον οδηγούσε σε κάτι που απεύχονται οι περισσότεροι. Στον στοχασμό και την ανάληψη των ευθυνών για το κακό, την αδικία και την καταστροφή που επικρατεί στον κόσμο...