Του Νικολάου Ποθητού
Επειδή λίγο πριν κλείσω τα πρώτα «-άντα» μου, δηλαδή λίγο πριν γίνω τριάντα χρονών, μπορεί να θεωρούμαι ακόμα νέος, σκέφτηκα να αφήσω ένα σημείωμα σε όλους και όλες από τη γενιά μου και τους νεότερους, γιατί ακόμα νομίζω ότι μπορώ να τους μιλάω πρόσωπο με πρόσωπο, δίχως να υπάρχει κάποιο χάσμα και χωρίς να βρίσκομαι σε πλεονεκτική ή απολογητική θέση απέναντί τους.
Δεν έχω διάθεση ούτε σκοπό να κάνω «κήρυγμα», ούτε να συμβουλέψω κανέναν με το ύφος του «μεγάλου αδερφού». Σε έναν κόσμο όπου όλοι έχουμε άποψη για όλα, όπου υπάρχει πολλή θεωρία και λίγη έως καθόλου πράξη και βίωμα, μάλλον θα ήταν καλύτερο απλά να σιωπήσω. Ωστόσο εκτιμώ την παραχώρηση αυτού του σημαντικού βήματος και θα προσπαθήσω να ανοίξω έναν φιλικό διάλογο.