… ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΑΘΕΟΣ;

Συχνά – πυκνά ακούγοντας ή βλέποντας διάφορους ιεροκήρυκες κληρικούς ή λαϊκούς να κατακεραυνώνουν από του άμβωνος κουνώντας μάλιστα και το δάχτυλο σε επίρρωση των λεγομένων τους ή σε επίδειξη συνετισμού, την αθεΐα και τους άθεους, αυθόρμητα μας γεννιέται η απορία και ένα ερώτημα ανεβαίνει στα χείλη μας: … και γιατί ρε παιδιά να μην είναι ο άλλος άθεος;

Άλλωστε η λέξη Θεός είναι τόσο αόριστη και αφηρημένη, που πολλοί άνθρωποι στις μέρες μας αναρωτιούνται αν αναφέρεται σε κάτι που έχει κάποιο νόημα ή τέλος πάντων που χρησιμεύει σε κάτι, μιας και ζούμε σε χρησιμοθηρική εποχή. Μάρτυρες έχουμε γίνει σχεδόν όλοι μας όταν διάφορες τηλεπερσόνες ή αναγνωρίσιμα πρόσωπα καλούνται σε δημοφιλείς εκπομπές και απαντώντας στην ερώτηση αν πιστεύουν στον Θεό, τον ταυτίζουν με μια “ανώτερη δύναμη” κάτι σαν το Azax ή το Skip, θυμίζοντας μια παλιά διαφήμιση του καθαριστικού για τα τζάμια forte “η δύναμη που κάνει τα τζάμια αόρατα!”. Τουλάχιστον θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος το forte χρησιμεύει να καθαρίζει τα τζάμια, ο Θεός σε τι χρησιμεύει;

Στη διαστροφή για το πρόσωπο του Θεού, συνέβαλε και η δημιουργία μιας θεολογικής παράδοσης που διέστρεψε την γνήσια και αυθεντική χριστιανική διδασκαλία, παρουσιάζοντας και κακοπαριστάνοντας τον Θεό σαν αιμοδιψή και αιματοπότη δυνάστη, τιμωρό, εκδικητικό, μνησίκακο και αίτιο του κακού και του θανάτου. Συνεπώς τι τον χρειαζόμαστε τέτοιο Θεό;

Αν όμως, ο Θεός είναι μια διαρκής απειλή, ένας άμεσος και αιώνιος κίνδυνος, ένας μόνιμος κατήγορος του ανθρώπου, ένας αιώνιος τύραννος και βασανιστής του, τότε σχεδόν όλοι ακόμη και αυτοί που αγωνίζονται σκληρά για να σωθούν από την οργή του και να του είναι αρεστοί, επιθυμώντας να ξεφύγουν από την εκδίκησή του, θα προτιμούσαν καλύτερα να μην υπάρχει. Αλλά ο Θεός της χριστιανικής αποκάλυψης είναι διαφορετικός. Για να δούμε λοιπόν αυτόν τον “διαφορετικό” Θεό που αγνοούσαμε μέχρι τώρα πως υπάρχει:

“φιλεύσπλαχνος και ελεήμων, αναβάλλει την εκδήλωση του θυμού του και – όντας τόσο συμπονετικός – μέχρι τέλους δεν θα εκδηλώσει καμιά οργή ούτε θα επιβάλλει τιμωρίες. Δεν μας πληρώνει τις ανομίες μας ούτε μάς ανταποδίδει τις αμαρτίες μας … Απομακρύνει τις συνέπειες των ανομιών μας όσο απέχει η ανατολή από τη δύση. Ο Κύριος συμπονάει όσους τον υπολογίζουν, όπως ο πατέρας συμπονάει τα παιδιά του˙ γιατί Εκείνος ξέρει από τι υλικό πλασθήκαμε και θυμάται ότι είμαστε χώμα” Ψαλμός 102

Άλλοι βλέποντας το κακό που υπάρχει στον κόσμο αδυνατούν να δεχθούν πως είναι δυνατόν ένας δίκαιος Θεός – αν όντως υπάρχει – να το ανέχεται και να μην τιμωρεί τους κακούς, ήδη από αυτή τη ζωή. Η σύγχυση αυτή προέκυψε και αφορά τη δικαιοσύνη του Θεού. Βάσει της νομικίστικης αντίληψης που έχει επικρατήσει μεταξύ των ανθρώπων και βασίζεται κατά κύριο λόγο στην ανθρώπινη αντίληψη και πραγματικότητα, ο Θεός για να είναι δίκαιος είναι αναγκασμένος να τιμωρήσει την παρακοή του ανθρώπου, να ανταμείψει τους καλούς και να τιμωρήσει τους κακούς στέλνοντάς τους στην κόλαση που γι’ αυτό το λόγο δημιούργησε.

Όμως στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη, τα βιβλία που εκφράζουν το γνήσιο θέλημα του “διαφορετικού” αλλά ζωντανού Θεού η λέξη δικαιοσύνη σημαίνει έλεος, αγάπη, φιλανθρωπία . Κάτι που είναι ξένο και απωθητικό για τον άνθρωπο, γιατί θέλει να ικανοποιεί πάντα το ατομικό του εγώ. Τη δικαιοσύνη του “διαφορετικού” Θεού, μας την γνωρίζει ένας από τους μεγαλύτερους ασκητές της ερήμου, που είχε την ευτυχία να τον γνωρίσει. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Μέγα Αντώνιο. Λέει λοιπόν ο μεγάλος αυτός ασκητής:

“Ο Θεός είναι αγαθός, απαθής και αμετάβλητος. Αν, λοιπόν, κάποιος θεωρεί εύλογο και αληθινό ότι ο Θεός δεν υπόκειται σε μεταβολή, όμως δεν καταλαβαίνει πως χαίρεται με τους αγαθούς αλλά αποστρέφεται τους κακούς, οργίζεται με τους αμαρτωλούς και εξευμενίζεται με τη λατρεία, απαντάμε ότι ο Θεός ούτε χαίρεται ούτε οργίζεται˙ η χαρά και η λύπη είναι πάθη˙ ούτε καλοπιάνεται με δώρα, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι η ευχαρίστηση που προκαλούν τα δώρα θα τον νικούσε˙ δεν είναι σωστό να θεωρούμε ότι τα ανθρώπινα μεταβάλλουν την κατάσταση του Θεού προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Εκείνος, λοιπόν, είναι αγαθός και μόνο ωφελεί, ποτέ δεν βλάπτει, αφού αυτές είναι οι ιδιότητές Του˙ εμείς πάλι, όταν μένουμε αγαθοί, ενωνόμεθα μαζί Του επειδή Του μοιάζουμε˙ όταν γινόμαστε κακοί, χωριζόμεθα από Εκείνον επειδή εκλείπει η ομοίωση … Όταν απαλλασώμεθα από τις αμαρτίες μας με προσευχές και αγαθές πράξεις, δεν είναι ότι εξευμενίζομε τον Θεό και του αλλάζουμε διάθεση, αλλά μάλλον ότι θεραπεύομε την κακία μας με τις πράξεις μας και με την επιστροφή σ’ Εκείνον και έτσι μπορούμε πάλι να απολαύσουμε της αγαθότητάς Του˙ αυτό το ίδιο διατυπώνεται με άλλο τρόπο όταν λέμε ότι ο Θεός αποστρέφει το πρόσωπό Του από τους κακούς και ότι ο ήλιος κρύβεται από εκείνους που δεν μπορούν να δουν”.

Αλλά και το παράδειγμα που δείχνουν στον εν δυνάμει άθεο και στον κόσμο οι θρησκείες και οι θρησκευόμενοι είναι άραγε το καλύτερο; Αφού όπως βλέπουμε και βιώνουμε στη μεγάλη πλειονότητά τους δεν είναι φορείς αγάπης όπως επαγγέλλονται, αλλά μίσους, επίκρισης, μισαλλοδοξίας και φανατισμού.

Ιδιαίτερα εμείς οι Χριστιανοί είμαστε κυρίως υπεύθυνοι για το ότι σπάνια ο σύγχρονος άνθρωπος γεύεται την αγάπη του Θεού στο πρόσωπο ιδιαίτερα του Χριστού, αφού είμαστε εκείνοι που με τις επιλογές μας και τον τρόπο ζωής μας αποδεικνύουμε το αντίθετο. Και δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά οι περισσότεροι από εμάς αυτοανακηρυσσόμενοι ως ηθικοί και δίκαιοι, εξαπολύομαι ένα “πογκρόμ” θρησκευτικού φανατισμού, τύφλωσης και δίωξης αντιμετωπίζοντας με την ηθική ή την συναισθηματική εξόντωση, την κατάκριση, τον διασυρμό και την απόρριψη όλους εκείνους που διαπράττουν το κακό. Δεν αντιλαμβανόμαστε όμως πως στην ουσία αντιμετωπίζουμε το κακό με το κακό.

Ο Χριστός όμως μας δίδαξε κάτι άλλο, που συνήθως το ξεχνάμε επειδή δεν μας βολεύει:

“Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευεργετείτε όσους σας μισούν, ευλογείτε όσους σας καταριώνται και προσεύχεσθε γι’ αυτούς που σας προσβάλλουν. Αν κάποιος σε χαστουκίσει, πρόσφερε και την άλλη παρειά και μην προσπαθήσεις να κρατήσεις το ιμάτιό σου όταν κάποιος σου παίρνει τον χιτώνα˙ δίνε σε όποιον σου ζητάει και μην ζητάς πίσω τα δικά σου από όποιον σ’ τα αφαιρεί … Αγαπάτε τους εχθρούς σας και κάνετέ τους το καλό … και μην αποβλέπετε σε τίποτα” Κατά Λουκά 6:27 – 35.

Βέβαια τα παραπάνω λόγια του Χριστού φαντάζουν ουτοπικά, και στην ουσία δυστυχώς έτσι είναι, αφού εμείς με τη ζωή μας, τις επιλογές μας και τις πράξεις μας αυτό διακηρύττουμε, πως είναι δηλαδή αφελής ρομαντισμός και ουτοπία να αντιμετωπίζουμε το κακό αγαπώντας εκείνον που το κάνει.

Συνεπώς, αντί να κουνάμε όλοι εμείς οι πιστοί; το δάχτυλό μας από του άμβωνος, μήπως είναι καιρός να αναρωτηθούμε: … και γιατί ρε παιδιά να μην είναι ο άλλος άθεος;

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Σε αρκετά σημεία του άρθρου μας στηριχτήκαμε στο έξοχο βιβλίο του π. Φιλόθεου Φάρου, “Η διαχείριση της αγάπης”, Εκδόσεις “Αρμός”, 2^η Έκδοση 2010

 

 

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.