ΤΑ ΑΝΩΝΥΜΑ, ΥΒΡΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΣΧΕΤΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΣΧΟΛΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ

Τελευταία Νέα του "Αντιαιρετικός"

Ευχαριστούμε όλες και όλους εσάς που επισκέπτεστε το ιστολόγιο μας ... Διαβάστε την καινούργια σελίδα μας "Απάνθισμα Πατερικών Κειμένων" ...ΤΑ ΑΝΩΝΥΜΑ, ΥΒΡΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΣΧΕΤΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΣΧΟΛΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ

10 Ιαν 2016

Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ


Νομίζουμε πως κανένας άλλος Θεός, από τους Θεούς των άλλων θρησκειών δεν έχει κακοπάθει τόσο, όσο ο Χριστιανικός Θεός. Και αυτό συμβαίνει όχι από τους πιστούς των άλλων θρησκειών αλλά από τους ίδιους τους Χριστιανούς. Γιατί αυτοί φαντάζονται και αντιλαμβάνονται τον Θεό με τέτοιο τρόπο ώστε πολλές φορές ο Χριστιανικός Θεός να μην διαφέρει από ένα Θεό – τέρας. Βέβαια, το αποτέλεσμα αυτό προκύπτει, επειδή στηρίζεται στην άγνοια, τον φόβο, την ιδεολογική προκατάληψη, στον εγωισμό και την σκοπιμότητα. Έτσι παρουσιάζεται και βιώνεται ο Χριστιανικός Θεός από την πιο κλασική μορφή του τιμωρού Θεού μέχρι την πιο «μοντέρνα» της ανώτερης δύναμης, θυμίζοντας μια παλιά διαφήμιση για το υγρό τζαμιών Ajax, «τη δύναμη που κάνει τα τζάμια αόρατα»!
Τον «ταλαιπωρημένο» και «κακοπαραστημένο» αυτόν Χριστιανικό Θεό, και τον αληθινό Θεό που μας αποκάλυψε ο Γιος Του ο Ιησούς Χριστός, μας τον παρουσιάζει ο π. Φιλόθεος Φάρος στο εξαίρετο βιβλίο του «Η Εκκλησία ως σκάνδαλο και ως σωτηρία». Εμείς δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα, αφού θα μας τα πει ωραιότατα ο π. Φιλόθεος, ελπίζοντας πως όποιος τα αναγνώσει, δεν θα έχει πλέον δικαιολογία να κακοπαριστά τον Χριστιανικό Θεό...

Ακολουθεί η αφήγηση από τον π. Φιλόθεο Φάρο:

«Η διαστροφή της έννοιας της δικαιοσύνης συνδέεται άμεσα με την παραχάραξη του Θεού που μας απεκάλυψε ο Ιησούς Χριστός. Μπορεί να πιστεύουμε ότι ο Θεός που λατρεύουμε είναι εκείνος που απεκάλυψε στον κόσμο ο Ιησούς Χριστός, αλλά στην πραγματικότητα το Θεό που λατρεύουμε τον έχουμε δημιουργήσει εμείς και είναι εικόνα και ομοίωση της δικής μας πεπτωκυίας φύσεως, έστω και αν έχει ένα επίχρισμα του Θεού που μας απεκάλυψε ο Ιησούς Χριστός. Δηλαδή πιστεύουμε ότι ο Θεός που λατρεύουμε εκτός από αγάπη δεν μπορεί παρά να είναι ένας παντοδύναμος εξουσιαστής του σύμπαντος, που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και που μπορεί να κάνει ό,τι θέλουμε κι εμείς.
Μπορεί να μας προστατεύει, να μας φροντίζει και να ικανοποιεί όλες μας τις ανάγκες, αν έχουμε εξασφαλίσει την εύνοια Του. Μπορούμε δε να εξασφαλίσουμε την εύνοια Του αν υπακούμε στις εντολές Του και αν τον παρακαλούμε γι’ αυτό. Ο Θεός που έχουμε δημιουργήσει κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας οργίζεται, μνησικακεί, εξαγοράζεται, δωροδοκείται, εξευμενίζεται, προσεγγίζεται, αν διαθέτεις τα κατάλληλα μέσα, και ικανοποιεί όλα τα αιτήματα αυτών που διαθέτουν τα κατάλληλα μέσα. Δηλαδή θεραπεύει τις αρρώστιες μας αν τον θερμοπαρακαλέσουμε, βοηθάει το παιδί μας να περάσει στις εξετάσεις αν γνωρίζουμε κάποιον άγιο άνθρωπο που θα του το ζητήσει για χάρη μας, και ξεχνάει τις αμαρτίες μας αν μετανοήσουμε. Βέβαια έχει και κάποια χαρακτηριστικά που του αποδίδει ο Ιησούς Χριστός. Αγαπά τον κόσμο και τον άνθρωπο.
Αλλά τα χαρακτηριστικά του Θεού που αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός δεν συμβιβάζονται με τα χαρακτηριστικά που έχει ο Θεός που δημιουργήσαμε κατ’ εικόνα και ομοίωση της πεπτωκυίας φύσεως μας.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι η εικόνα που έχουμε του Θεού είναι αθροιστική τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό, θεολογικό, ιστορικό και εκκλησιαστικό επίπεδο.
Είναι γεγονός ότι η Εκκλησία και οι άγιοί της προσεπάθησαν να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, αλλά θα πρέπει να είμεθα τυφλοί για να μη δούμε ότι η επικρατούσα ηθική ανά τους αιώνες καθορίζονται από την πίστη ότι ο Θεός είναι σίγουρα εξουσιαστής του σύμπαντος, που όμως ο Ιησούς Χριστός μας αποκάλυψε ότι δεν είναι τύραννος αλλά φιλάνθρωπος.
Αποτέλεσμα αυτής της περίεργης συνθέσεως είναι η πίστη μας να υπηρετεί τις φυσικές μας ανάγκες μάλλον, παρά να μας δίνει τη δυνατότητα να αποδεχθούμε τη βασιλεία του Θεού, η θεολογία να αγωνίζεται να διασώσει την παντοδυναμία, το άχρονο, το άτρωτο και τα συναφή του Θεού, στη λατρεία να επικρατεί μια νοοτροπία συναλλαγής με τον πανταχού παρόντα Θεό και στην ηθική η ελευθερία να αντικαθίσταται με το δέον.
Αναμφισβήτητα το ασυμβίβαστο αυτών των δύο αντιλήψεων για το Θεό το βιώνουμε στη ζωή της Εκκλησίας. Αισθανόμεθα ότι κάτι δεν πάει καλά με το αυτονόητο, αλλά συνήθως υποτάσσουμε αυτή την αίσθηση στο αυτονόητο.
Αν σταθούμε για λίγο σ’ αυτή την αυτονόητη σύζευξη, θα μας δημιουργηθούν αναγκαστικά μερικά ερωτήματα.
Μπορεί ο Θεός που αποκαλύπτει ο Ιησούς Χριστός να βρέχει επί δικαίους και αδίκους, να είναι ταυτόχρονα ο παντοδύναμος Θεός που ικανοποιεί τις επιθυμίες μας και του οποίου εξασφαλίζουμε την προστατευτική εύνοια τηρώντας τις εντολές του;
Το ότι ο Θεός βρέχει επί δικαίους και αδίκους μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είναι Παντοδύναμος και Δίκαιος ή μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι «αδυνατεί» να μας προστατεύσει σ’ αυτό τον κόσμο από την αδικία;
Τα ευαγγελικά χωρία που αναφέρονται στην προστασία των πιστών και στην ικανοποίηση των αιτημάτων τους παρεξηγούνται, όταν θεωρούνται μέσα από το πρίσμα της «φυσικής θεολογίας», και κατανοούνται σωστά μόνο όταν φωτίζονται με το φως του ίδιου του Ευαγγελίου, που μας καλεί να ζητάμε πρώτα τη βασιλεία του Θεού.
Το Ευαγγέλιο μπορεί εύκολα να παρανοηθεί και να δώσει την εντύπωση ότι παρουσιάζει το Θεό, που δημιούργησε ο άνθρωπος, σύμφωνα με τις προσδοκίες της πεπτωκυίας φύσεως του, επειδή ο Χριστός χρησιμοποίησε τη γλώσσα της «φυσικής» θεολογίας. Επειδή χρησιμοποίησε τα ατελή ανθρώπινα εκφραστικά μέσα για να περιγράψει τον πατέρα του, αν και χρησιμοποίησε σχήματα της «φυσικής» θεολογίας, πάντοτε σε συνδυασμό με εκφράσεις που την αναιρούν, όπως π.χ. όταν μας λέει ότι ο Θεός γνωρίζει κάθε τρίχα της κεφαλής μας, αλλά δεν μας ξέρει όταν «αγρόν αγοράζουμε» και όταν δεν τον περιμένουμε ως νυμφίο. Πάντως σε μας απομένει να αναζητήσουμε την αλήθεια πέρα και πίσω από την αποφατική – αντιφατική φρασεολογία και τα ατελή εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί.
Π.χ. ο Θεός του Ιησού Χριστού δεν είναι απλώς ο παντοδύναμος Θεός που δημιούργησε σύμφωνα με τη δική του πεπτωκυία φύση ο άνθρωπος, ο Θεός που επεμβαίνει στον κόσμο και τον χειρίζεται για να τον σώσει, αλλά είναι κυρίως ο Θεός που αποσύρεται μέχρι «θανάτου» όχι από αγάπη αλλά γιατί είναι αγάπη. Δεν αποσύρεται απλώς αλλά είναι απόσυρση και ούτε εξουσιάζει, ούτε προστατεύει, ούτε επεμβαίνει, ούτε χειρίζεται, αλλά είναι κένωση.
Ας μη ξεχνάμε ότι οι πρώτοι Χριστιανοί εθεωρούντο άθεοι γιατί δεν λάτρευαν έναν εξουσιαστή Θεό που ρύθμιζε τη ζωή των ανθρώπων όπως ο Δίας.
Ο Θεός που αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός δείχνει τη δύναμή του πεθαίνοντας. Καταργεί με τον θάνατό του τον θάνατο, κάτι που για τους Ιουδαίους και για όσους λατρεύουν σαν Θεό τους την εικόνα της πεπτωκυίας φύσεως τους, είναι σκάνδαλο και για τους Έλληνες μωρία.
Ο Θεός που αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός δεν αγαπά πολύ επειδή είναι παντοδύναμος, δηλαδή επειδή έχει ένα μεγάλο απόθεμα δυναμικού αγάπης, αλλά αγαπά επειδή ακριβώς παραιτείται της δυνάμεώς του.
Τι είδους Θεός λοιπόν είναι αυτός;
Αυτό το ερώτημα το έθεσε πρώτος ο Ιησούς Χριστός και απάντησε σ’ αυτό χωρίς να χρησιμοποιήσει τα σχήματα που χρησιμοποιούμε εμείς βασιζόμενοι στην πεπτωκυία φύση μας.
Έτσι ο Θεός που αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός όχι μόνο δεν είναι παντοδύναμος εξουσιαστής αλλά δεν είναι ούτε απαθής και ολύμπιος, αλλά είναι Θεός πάσχων, είναι ένας Θεός που μας έδωσε την δυνατότητα να τον κάνουμε να υποφέρει, να λυπάται ή να χαίρεται εξαιτίας μας.
Είμεθα ασφαλώς προϊόντα της θελήσεώς του, αλλά τη θέληση του Θεού πρέπει να την κατανοήσουμε έξω από τη διαδικασία μιας φυσικής δυναμικής. Έτσι, αν και είμεθα προϊόντα της θελήσεώς του, άρα και της δυνάμεώς του, ταυτόχρονα είμεθα και περιορισμός της δυνάμεώς του, αφού μας αγαπά όπως είμεθα συνυπεύθυνοι με εκείνον για τη ζωή.
Το ότι ο Θεός που αποκαλύπτει ο Ιησούς Χριστός δεν είναι εξουσιαστής, όπως ο Θεός που δημιούργησε ο άνθρωπος σύμφωνα με την πεπτωκυία φύση του, αλλά υπηρέτης, δεν οφείλεται στη μεγάλη του δύναμη, αλλά η δύναμή του βρίσκεται ακριβώς στο ότι μπορεί να γίνει υπηρέτης.
Ο Θεός από αγάπη για τον άνθρωπο αρνείται τη δύναμή του τόσο ώστε να μην μπορεί να κάνει τίποτα. Ούτε το κακό να μην μπορεί να εμποδίσει. Ο Θεός πολεμά το κακό με τον μόνο τρόπο που το κακό μπορεί να πολεμηθεί. Δηλαδή συνεχίζει να αγαπά αδιάπτωτα εκείνον που το διαπράττει. Ο Θεός δεν προσπαθεί να εμποδίσει το κακό με περιορισμούς, με αστυνομικά μέτρα και ποινές και κυρώσεις. Τα αστυνομικά μέτρα δημιουργούν μόνο έναν ολέθριο φαύλο κύκλο κακού. Αυτό δεν μπορεί να το κατανοήσει η πεπτωκυία ανθρώπινη φύση και δημιουργεί ένα Θεό χειριστή που στην ουσία υπονομεύει τη δυνατότητα του ανθρώπου να γίνει Θεός.
Ενώ ο Θεός που αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός αποσύρεται και δεν επεμβαίνει, για να διαβεβαιώσει έτσι τον άνθρωπο για τη δυνατότητα του να γίνει Θεός και με αυτό τον τρόπο τον βοηθά να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του και του κόσμου και μάλιστα μιμούμενος το Θεό στην απόσυρσή του. Ο άνθρωπος βοηθάει τον Θεό να βοηθήσει, όταν μιμούμενος εκείνον αποδέχεται αυτόν που διαπράττει το κακό. Ο άνθρωπος πραγματώνει το κατ’ εικόνα, όταν σε στη σχέση του με το συνάνθρωπό του δεν επεμβαίνει, αλλά κάνει αισθητή την αγαπητική παρουσία του στη ζωή του άλλου με την απόσυρσή του. Όπως ο Θεός βοηθά τον άνθρωπο μόνο όταν εκείνος του το επιτρέπει, έτσι και ο άνθρωπος που έχει πραγματώσει το κατ’ εικόνα βοηθά τον συνάνθρωπο του όταν εκείνος του το επιτρέπει.
Στις πιο δύσκολες στιγμές μας, όταν η καταστροφή της ζωής είναι τόσο κυρίαρχη και τα τραύματα της ανθρωπότητας τόσο έκδηλα, είναι πολύ δύσκολο να ανεχθούμε την εμπειρία του Θεού ως μιας καθαρτικής απουσίας και να κρατήσουμε τις καρδιές μας ανοικτές έτσι ώστε να προετοιμάσουμε το δρόμο με υπομονή και δέος. Δοκιμάζουμε τον πειρασμό να πιαστούμε από τις γρήγορες λύσεις, αντί να εξετάσουμε την αυθεντικότητα των προβλημάτων. Η τάση που έχουμε να πιστέψουμε οποιαδήποτε υπόσχεση για άμεση θεραπεία είναι τόσο έντονη ώστε δεν είναι παράξενο ότι πληθαίνουν τόσο πολύ οι «πνευματικές» εμπειρίες και επιζητούνται σαν καταναλωτικά αγαθά.
Πολλοί άνθρωποι συγκεντρώνονται σε χώρους και γύρω από πρόσωπα που υπόσχονται έντονες εμπειρίες συντροφικότητας, αναζωογονητικά συναισθήματα ευδαιμονίας και αγαλλιάσεως και απελευθερωτικές εμπειρίες εκστάσεως. Στη βαθειά ανάγκη μας για πλήρωση και στην άοκνη αναζήτησή μας για την αίσθηση της παρουσίας του Θεού έχουμε την τάση να κατασκευάζουμε «πνευματικά» γεγονότα. Στον ανυπόμονο πολιτισμό μας είναι δύσκολο να δούμε τη σωτηρία στην αναμονή.
Αλλά ο Θεός που μας σώζει δεν είναι ανθρώπινο δημιούργημα, και υπερβαίνει τις ψυχολογικές διακρίσεις μεταξύ του «ήδη» και του «όχι ακόμη», της απουσίας και της παρουσίας, της αναχωρήσεως και της επιστροφής».
 
 
 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.

 

66 σχόλια:

Ιωάννης Σ. είπε...

Δε συμφωνώ με τον π.Φιλόθεο Φάρο. Δε γνωρίζω χριστιανούς που να θεωρούν τον Θεό τέρας. Ίσα ίσα τέρας και δικαστή θεωρούν το Θεό οι άθεοι, διότι θεωρώντας τον κατά αυτόν τον τρόπο, διώχνουν από πάνω τους το «βάρος» της πίστης και της αποδοχής του Θεού στη ζωή τους, επηρεασμένποι σαφώς από το αθεϊστικό και συνάμα «θεολογικό» πνεύμα της Δύσης. Δε δέχονται, ούτε νοούν το Θεό ως μια καθαρκτική ουσία στη ζωή τους, όπως λέει και ο π.Φάρος.

Φυσικά οι άθεοι αν διάβαζαν έστω και λίγο, θα έβλεπαν ότι «Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε· ἐν ᾧ γὰρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, καὶ ἐν ᾧ μέτρῳ μετρεῖτε μετρηθήσεται ὑμῖν».

Κρίνοντας με τέτοια μέτρα το Θεό οι άθεοι, δε κατανοούν ότι οι ίδιοι ετοιμάζουν και χτίζουν την προσωπική τους κόλαση από την εγκόσμια ζωή.

Ανώνυμος είπε...

Ιωάννης Ένοχος @ Φυσικά οι άθεοι αν διάβαζαν έστω και λίγο, θα έβλεπαν ότι «Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε· ἐν ᾧ γὰρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, καὶ ἐν ᾧ μέτρῳ μετρεῖτε μετρηθήσεται ὑμῖν».

Κρίνοντας με τέτοια μέτρα το Θεό οι άθεοι, δε κατανοούν ότι οι ίδιοι ετοιμάζουν και χτίζουν την προσωπική τους κόλαση από την εγκόσμια ζωή. @


Από το ... «Και μη κρίνετε, και ου μη κριθήτε. μη καταδικάζετε, και ου καταδικασθήτε. απολύετε, και απολυθήσεσθε» ... τι ακριβώς δεν κατάλαβες;

Filos.

Ιωάννης Σ. είπε...

Filos, το θέμα δεν είναι να το καταλάβω/καταλάβουμε διανοητικά με τη λογική. Το θέμα είναι να το τηρήσουμε πρακτικά. Έτσι κάνε και εσύ με όλους, αλλά και με τον Θεό. Κάθε προβληματισμός ή κακή σκέψη έναντι του άλλου είναι μία εμπαθής κατάσταση. Ψάχνει το εγώ μας να βρει δικαίωση, για αυτό κρίνουμε τους άλλους.

Ανώνυμος είπε...

Μα δεν κρίνω τον Θεό. Απλώς, έχοντας υπόψη τον άνθρωπο και την ιστορία του, θεωρώ εντελώς απίθανο να υπάρχει. Μια οντότητα άναρχη, παντοδύναμη, τέλεια, που είναι αγάπη, δημιουργός του σύμπαντος και του ανθρώπου, θα τα είχε καταφέρει καλύτερα. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο θεός υπάρχει και είναι ένας αποτυχημένος. Εκτός κι αν δεν πρόκειται για αποτυχία. Τότε όμως δεν είναι αγάπη.

Filos.

Ιωάννης Σ. είπε...

Άρχισε να τηρείς αυτά που σου είπε ο Θεός και τα έχεις μπροστά σου γραμμένα μην μπορώντας να καταλάβεις ότι είναι δικά του, και τότε θα διαπιστώσεις αν υπάρχει Θεός. Αυτό σου εξηγώ. Δεν το αντιλαμβάνεσαι, ούτε το αποφασίζεις, ούτε συμβαίνει διανοητικά αυτό αλλά πρακτικά και σύμφωνα με το βίο σου. Μην κρίνεις λοιπόν τον άλλον και αγάπα τον πλησίον. Θα μπεις σε άλλη οντολογία τότε, αν τα τηρήσεις αυτά ή ακόμη κι αν προσπαθήσεις να τα τηρήσεις. Ο Θεός δε μπορεί να σου επιβάλλει να έχεις σχέση μαζί του, διότι με αυτόν τον τρόπο καταπατά την ελεύθερη βούληση και το αυτεξούσιο με τα οποία σε δημιούργησε και σου χάρισε. Η σχέση με το Θεό λειτουργεί όπως μια σχέση με έναν συνάνθρωπο. Όλοι οι άνθρωποι επιθυμούν να σχετίζονται με τον Θεό ακόμα κι αν δε τον καταλαβαίνουν, αυτό λειτουργεί υποσυνείδητα, επειδή είναι το απόλυτο ον το οποίο μας δημιούργησε. Όμως κάθε σχέση έχει κάποιες προϋποθέσεις. Και αν τα κάνεις αυτά και συμμετέχεις και στα μυστήρια της Εκκλησίας, τότε τα πάθη αρχίζουν σταδιακά να εξαλείφονται.

Ο κόσμος τον οποίο κρίνεις δε τα κάνει αυτά. Και τι εννοείς ότι ο Θεός θα τα είχε καταφέρει καλύτερα; Ρίχνεις το βάρος των αστοχιών του ανθρώπου στο Θεό; Μα δεν έχεις ίχνος μετάνοιας και αυτοσυνειδησίας; Ο Θεός ή ο άνθρωπος ευθύνεται για τους πολέμους και για τα ναρκωτικά και για τα όπλα και για τα πυρηνικά;

Ανώνυμος είπε...


Ιωάννη, δες εδώ, αν θες να μάθεις τι εννοώ.

http://antiairetikos.blogspot.gr/2015/03/blog-post_15.html

Filos.

Ιωάννης Σ. είπε...

Ναι, ωραίο άρθρο. Προϋπόθεση για να ξεκινήσει ο πνευματικός αγώνας και η πίστη, είναι η ειλικρινής μετάνοια του ανθρώπου.

Μετά το θάνατο δεν υπάρχει μετάνοια.

Ανώνυμος είπε...

Στα σχόλια σε παρέπεμψα. Παρέλειψα να το διευκρινίσω.

Filos.

Ιωάννης Σ. είπε...

Σου απάντησαν ικανοποιητικά θεωρώ οι σχολιαστές. Αυτό που δεν δέχεσαι πεισματικά και αυτό από το οποίο απορρέουν όλες σου οι απορίες ή οι αντιδράσεις, είναι ότι η Αποκάλυψη έγινε και συνεχίζει να πραγματοποιείται ιστορικά και πραγματικά, ο Λόγος εισήλθε στην ιστορία. Δεν είναι νοητικά επεξεργασμένο αποτέλεσμα των Αποστόλων ή των Πατέρων της Εκκλησίας. Εσύ μη μπορώντας να αποδεχτείς αυτό το βασικό γεγονός, προσπαθείς λογικά να εξηγήσεις τα πράγματα θεωρούμενα αυτά πάντα από την ανάποδη μεριά και δεν καταλήγεις ουσιαστικά πουθενά. Διότι η ύπαρξή σου, είτε το συνειδητοποιείς είτε όχι, ποθεί την αιωνιότητα. Για να πετύχεις αυτό το στόχο, χρειάζεται να αναπτύξεις σχέση με το υπερβατικό απόλυτο ον, το οποίο με τη σειρά του, μέσω της αγαπητικής κοινωνίας των Προσώπων, θα σου δείξει και εσένα το πως θα πετύχεις αυτήν την αιωνιότητα και την πραγματική κοινωνία προσώπων. Έχουμε πλέον οι άνθρωποι αυτή τη δυνατότητα, λόγω της ιστορικής πρόσληψης της ανθρώπινης φύσης στο πρόσωπο του Λόγου. Για αυτό και αργά η γρήγορα, και λόγω του ότι ένα μέρος της Αποκάλυψης δεν είναι στατικό αλλά εξελίσσεται στο χρόνο, η ιστορία τείνει προς αυτή την τελείωση και αυτόν τον σκοπό. Αυτό συμβαίνει σύμφωνα με το σχέδιο της Θείας Οικονομίας. Δεν έχει σχέση αν εσύ το αποδέχεσαι ή όχι. Κατά κάποιο τρόπο μπορώ να πω ότι σου επιβάλλεται, για το καλό σου. Το καλύτερο και ιδανικό για σένα θα ήταν να το αποδεχτείς, να μετανοήσεις και να το κατανοήσεις. Αλλά λόγω του ότι είσαι ον δημιουργημένο από το Θεό με ελεύθερη βούληση και αυτεξούσιο, έχεις τη δυνατότητα να επιλέγεις ό,τι εσύ θέλεις, άρα μπορείς να αρνηθείς το σχέδιο του Θεού. Δε μπορείς όμως σε καμία περίπτωση να πεις ύστερα ότι δε γνώριζες και ότι δε σου τα είπαν.

Ανώνυμος είπε...

Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ποθώ την αιωνιότητα; Δεν είναι δική μου επιθυμία η αιώνια παράταση της ύπαρξής μου. Δεν ανήκω σε αυτούς που ονειρεύονται να ζουν για πάντα σε πελάγη ευτυχίας. Οτιδήποτε δίχως τέλος είναι βάσανο. Δεν διακατέχομαι από την επιθυμία-απαίτηση να υπάρχω αιώνια σε απόλυτη ευδαιμονία. Βέβαια, όπως συμβαίνει με όλα τα έμβια όντα, διαθέτω το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης.

Η χριστιανική σωτηριολογία είναι μέχρι απανθρωπίας και σαδισμού ατομοκεντρική, υποστηρίζοντας ότι μπορείς να ζεις αιώνια ευτυχισμένος όταν οι πολύ πλησίον σου μπορεί να βασανίζονται αιώνια.

Το υπερβατικό απόλυτο ον όπως το αποκαλείς, δεν μπορεί να είναι αγάπη από τη στιγμή που δεν υφίσταται η δυνατότητα μετάνοιας μετά θάνατον.
Επιπλέον, αυτό το απόλυτο ον, είναι τουλάχιστον αστείο να πιστεύουμε ότι έκρινε απαραίτητη για τη σωτηρία του ανθρώπου την αιματοχυσία, τη θυσία, τον θάνατο, μια πρωτόγονη βάναυση αντίληψη περί ανταπόδοσης (αναμάρτητος για τον αναμάρτητο, θάνατος για να νικηθεί ο θάνατος «λύτρον αντί πολλών», «αντίλυτρον υπέρ πάντων», «ίνα τω αίματι αυτού καθαρίση ημάς» κλπ.).
Και τέλος, δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη που να δικαιώνει την χριστιανική κοσμολογία και ανθρωπολογία (Δημιουργία Αδάμ κλπ.).

Filos.

Ιωάννης Σ. είπε...

«Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ποθώ την αιωνιότητα; Δεν είναι δική μου επιθυμία η αιώνια παράταση της ύπαρξής μου. Δεν ανήκω σε αυτούς που ονειρεύονται να ζουν για πάντα σε πελάγη ευτυχίας. Οτιδήποτε δίχως τέλος είναι βάσανο. Δεν διακατέχομαι από την επιθυμία-απαίτηση να υπάρχω αιώνια σε απόλυτη ευδαιμονία. Βέβαια, όπως συμβαίνει με όλα τα έμβια όντα, διαθέτω το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης».

Ακριβώς. Επειδή λοιπόν δεν ποθείς την αιωνιότητα, για αυτό και μετά το θάνατο η αμεθεξία των ενεργειών και της αγάπης του Θεού, την οποία και θα βιώνεις, θα είναι δυστυχώς η προσωπική σου κόλαση. Μόνος σου την επέλεξες. Η απόλυτη ελευθερία σε οδηγεί όπου εσύ επιλέγεις σύμφωνα με την προαίρεσή σου.

«Η χριστιανική σωτηριολογία είναι μέχρι απανθρωπίας και σαδισμού ατομοκεντρική, υποστηρίζοντας ότι μπορείς να ζεις αιώνια ευτυχισμένος όταν οι πολύ πλησίον σου μπορεί να βασανίζονται αιώνια».

Καμία σχέση. Ατομοκεντρικά είναι τα συστήματα της Δύσης τα οποία το ένα μετά το άλλο καταρρέουν και τα οποία δημιούργησαν τον ναρκισσισμό και την κατάθλιψη. Ο άνθρωπος είναι πρόσωπο. Ένα πρόσωπο σώζεται μόνο σε κατάσταση σχέσης με άλλα πρόσωπα, η οποία σχέση κορυφώνεται αφού επιτευχθεί πρωτίστως η σχέση με το απόλυτο αγαπητικό και κοινωνικό ον, την Αγία Τριάδα, την απόλυτη κοινωνία Προσώπων. Εξ αρχής η φύση του προσώπου είναι να σχετίζεται, αλλιώς δεν υπάρχει.

«Το υπερβατικό απόλυτο ον όπως το αποκαλείς, δεν μπορεί να είναι αγάπη από τη στιγμή που δεν υφίσταται η δυνατότητα μετάνοιας μετά θάνατον».

Που κολλάει το πρώτο σκέλος της ερώτησης με το άλλο; Εδώ μετανοείς, από εδώ προειδοποιείσαι, μετά θάνατον έχεις ήδη κάνει την επιλογή σου. Και ζεις ελευθέρως αυτό που εσύ επέλεξες, σύμφωνα με το αυτεξούσιό σου. Επαναλαμβάνω το σχέδιο της Θείας Οικονομίας που οδηγεί τους ανθρώπους σ τη σωτηρία υπάρχει και συνεχώς συμβαίνει. Το αν εσύ το αποδέχεσαι μας είναι αδιάφορο. Διότι αυτό δεν το χειρίζεσαι ούτε το ενεργείς εσύ αλλά ο Θεός. Στον εαυτό σου κάνεις κακό.


«Επιπλέον, αυτό το απόλυτο ον, είναι τουλάχιστον αστείο να πιστεύουμε ότι έκρινε απαραίτητη για τη σωτηρία του ανθρώπου την αιματοχυσία, τη θυσία, τον θάνατο, μια πρωτόγονη βάναυση αντίληψη περί ανταπόδοσης (αναμάρτητος για τον αναμάρτητο, θάνατος για να νικηθεί ο θάνατος «λύτρον αντί πολλών», «αντίλυτρον υπέρ πάντων», «ίνα τω αίματι αυτού καθαρίση ημάς» κλπ.)»

Δε κατάλαβα. Έκρινε απαραίτητο η Αγία Τριάδα για τη σωτηρία του ανθρώπου την πρόσληψη της ανθρωπότητας στη θεία Υπόσταση του Λόγου, ώστε να έχει μετά από αυτό το ανθρώπινο γένος τη δυνατότητα της κατά χάρη θέωσης και υπερπήδησης της αμαρτίας. Οι άνθρωποι στη συνέχεια Τον σταύρωσαν. Δεν έχει καμία ανάγκη υπεράσπισης, ούτε να σε πείσει με σοφίσματα και ιδεολογήματα κελιστού τύπου, όπου αναγκαστικώς μία μερίδα ανθρώπων αποκλείει μία άλλη. «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Αλλά δε μπορεί να σου επιβάλλει τη σχέση μαζί Του. Είναι ο απόλυτα Δίκαιος. Ελεύθερο σε αφήνει να αποφασίσεις εξ αρχής, όπως ακριβώς και σε δημιούργησε. Η Αποκάλυψη όμως συνεχίζεται σε αυτούς που πιστεύουν και φυσικά εντός της Εκκλησίας, η οποία και είναι ο φορέας αυτής της Αποκάλυψης.

«Και τέλος, δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη που να δικαιώνει την χριστιανική κοσμολογία και ανθρωπολογία (Δημιουργία Αδάμ κλπ.)»

Ναι, εντάξει. Καλό ξημέρωμα (εκ των παθών).

Ιωάννης Σ. είπε...

Τα λένε όλα τα ευαγγέλια.

πᾶς ὁ ἐρχόμενος πρός με καὶ ἀκούων μου τῶν λόγων καὶ ποιῶν αὐτούς, ὑποδείξω ὑμῖν τίνι ἐστὶν ὅμοιος· ὅμοιός ἐστιν ἀνθρώπῳ οἰκοδομοῦντι οἰκίαν, ὃς καὶ ἔσκαψε καὶ ἐβάθυνε καὶ ἔθηκε θεμέλιον ἐπὶ τὴν πέτραν· πλημμύρας δὲ γενομένης προσέρρηξεν ὁ ποταμὸς τῇ οἰκίᾳ ἐκείνῃ, καὶ οὐκ ἴσχυσε σαλεῦσαι αὐτήν· τεθεμελίωτο γὰρ ἐπὶ τὴν πέτραν. ὁ δὲ ἀκούσας καὶ μὴ ποιήσας ὅμοιός ἐστιν ἀνθρώπῳ οἰκοδομήσαντι οἰκίαν ἐπὶ τὴν γῆν χωρὶς θεμελίου· ᾗ προσέρρηξεν ὁ ποταμός, καὶ εὐθὺς ἔπεσε, καὶ ἐγένετο τὸ ρῆγμα τῆς οἰκίας ἐκείνης μέγα.

Ανώνυμος είπε...

@ Επειδή λοιπόν δεν ποθείς την αιωνιότητα, για αυτό και μετά το θάνατο η αμεθεξία των ενεργειών και της αγάπης του Θεού, την οποία και θα βιώνεις, θα είναι δυστυχώς η προσωπική σου κόλαση. Μόνος σου την επέλεξες. Η απόλυτη ελευθερία σε οδηγεί όπου εσύ επιλέγεις σύμφωνα με την προαίρεσή σου. @

Για σένα προφανώς, αυτό το υπερβατικό απόλυτο ον που είναι αγάπη συμπεριφέρεται με κλισέ όπως “ας πρόσεχες”, “μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται” και καθιστά αυτήν την επιλογή μου μόνιμη και παντοτινή, αποκλείοντας τη δυνατότητα μετάνοιας μετά θάνατον.


@ «Η χριστιανική σωτηριολογία είναι μέχρι απανθρωπίας και σαδισμού ατομοκεντρική, υποστηρίζοντας ότι μπορείς να ζεις αιώνια ευτυχισμένος όταν οι πολύ πλησίον σου μπορεί να βασανίζονται αιώνια».

Καμία σχέση. Ατομοκεντρικά είναι τα συστήματα της Δύσης ... @

Ε πώς καμία σχέση; Σύμφωνα και με την ορθόδοξη χριστιανική σωτηριολογία, ο πατέρας και η μητέρα μπορεί να είναι στον παράδεισο απολαμβάνοντας τη μέθεξη με την αγάπη του Θεού ενώ τα παιδιά τους θα βασανίζονται αιώνια στην κόλασή τους.
Μπορεί κάποιος να είναι δυστυχισμένος στον παράδεισο; Και πώς θα είναι ευτυχισμένοι αυτοί οι γονείς αν τα παιδιά τους θα υποφέρουν αιωνίως στην κόλαση;

@ Εδώ μετανοείς, από εδώ προειδοποιείσαι, μετά θάνατον έχεις ήδη κάνει την επιλογή σου. @

Αυτό το ψυχρό, ίσως και χαιρέκακο αξίωμα, τι σχέση μπορεί να έχει με δικαιοσύνη και αγάπη; Πόσο άδικος και πόσο ανελέητος πρέπει να είναι αυτός που ορίζει η ψυχή να είναι άτρεπτη μετά θάνατον;


@ Έκρινε απαραίτητο η Αγία Τριάδα για τη σωτηρία του ανθρώπου την πρόσληψη της ανθρωπότητας στη θεία Υπόσταση του Λόγου, ώστε να έχει μετά από αυτό το ανθρώπινο γένος τη δυνατότητα της κατά χάρη θέωσης και υπερπήδησης της αμαρτίας. @

Για να το έκρινε απαραίτητο, σημαίνει ότι υποτάσσεται στην ανθρώπινη αντίληψη περί δικαιοσύνης. Διά αναμάρτητου ανθρώπου εισήλθε ο θάνατος, ένας αναμάρτητος άνθρωπος έπρεπε να θυσιαστεί. Διά ξύλου η παράβασις, διά ξύλου η σωτηρία. Παρθένος ημάς εξέβαλε του παραδείσου, παρθένος γεννά αυτόν που ανοίγει τις θύρες του ουρανού. Θάνατος εισήλθε με την αμαρτία, διά θανάτου η άρση των συνεπειών της παρακοής.
Βλέπουμε δηλαδή το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού», σε συνδυασμό μάλιστα με την πρωτόγονη Ιουδαϊκή αντίληψη περί αιματηρού εξιλασμού:
«και προσάξει Ααρών τον μόσχον τον περί της αμαρτίας αυτού, και εξιλάσεται περί εαυτού και του οίκου αυτού, και σφάξει τον μόσχον περί της αμαρτίας αυτού» [Λευ. 16:6].

Όλη η χριστιανική ανθρωπολογία και σωτηριολογία βασίζεται στον Αδάμ και την Εύα, στο ότι ο πρώτος άνθρωπος “φύτρωσε” ξαφνικά πριν μερικές χιλιάδες χρόνια σε μια όαση κάπου στη Μεσοποταμία, ένας ισχυρισμός που δεν έχει κανένα επιστημονικό έρεισμα.

Filos.

Ιωάννης Σ. είπε...

«Για σένα προφανώς, αυτό το υπερβατικό απόλυτο ον που είναι αγάπη συμπεριφέρεται με κλισέ όπως “ας πρόσεχες”, “μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται” και καθιστά αυτήν την επιλογή μου μόνιμη και παντοτινή, αποκλείοντας τη δυνατότητα μετάνοιας μετά θάνατον».

Δε βλέπω κανένα κλισέ. Αντιθέτως βλέπω την απόλυτη ελευθερία επιλογής και μάλιστα ενώ όλοι γνωρίζουν τις συνέπειες των επιλογών τους. Αν δεν μετανοείς σε αυτή τη ζωή, αυτό σημαίνει ότι δεν έχεις συναίσθηση και παραδοχή των λαθών σου. Επίσης αν δεν μετανοείς, πως θα γίνει το πρόσωπό σου δεκτικό προς τη θεία χάρη και την αγάπη του Θεού; Αν δε γίνει από εδώ δεκτικό, γιατί να γίνει μετά; Αφού η επιλογή έχει γίνει ήδη.

Λάθη κάνουμε όλοι. Αλλά πόσοι μετά τα λάθη μετανοούν; Παρεξηγημένη πολύ αυτή η λέξη και η σπουδαιότητά της.


«Ε πώς καμία σχέση; Σύμφωνα και με την ορθόδοξη χριστιανική σωτηριολογία, ο πατέρας και η μητέρα μπορεί να είναι στον παράδεισο απολαμβάνοντας τη μέθεξη με την αγάπη του Θεού ενώ τα παιδιά τους θα βασανίζονται αιώνια στην κόλασή τους.
Μπορεί κάποιος να είναι δυστυχισμένος στον παράδεισο; Και πώς θα είναι ευτυχισμένοι αυτοί οι γονείς αν τα παιδιά τους θα υποφέρουν αιωνίως στην κόλαση;»

Τι λες πάλι ευλογημένε; Τι λες; Το κάθε πρόσωπο είναι ξεχωριστό. Αυτή είναι η διδασκαλία του Χριστιανισμού. Τι σχέση έχει ένας πατέρας με έναν γιο; Δεν εννοώ βιολογικά. Ο πατέρας μπορεί να είναι άθεος και το παιδί πιστός ή και το αντίστροφο. Σου ξαναλέω ότι δεν επιβάλλεται η σχέση με τον Θεό. Είναι προσωπική η σχέση. Σέβεται την ελευθερία του δημιουργήματός του. Αυτό που επιβάλλεται και γνωστοποιείται είναι το σχέδιο της Θείας Οικονομίας, δηλαδή η άσαρκη παρουσία του Λόγου στην Παλαιά Διαθήκη, η ενσάρκωση του Λόγου κλπ. Όταν λέω «επιβάλλεται», εννοώ ότι ο Θεός πράττει για το καλό του ανθρώπου χωρίς να ρωτήσει τον άνθρωπο.

«Αυτό το ψυχρό, ίσως και χαιρέκακο αξίωμα, τι σχέση μπορεί να έχει με δικαιοσύνη και αγάπη; Πόσο άδικος και πόσο ανελέητος πρέπει να είναι αυτός που ορίζει η ψυχή να είναι άτρεπτη μετά θάνατον»;

Απάντηση στο πρώτο ερώτημα: απόλυτη.

Απάντηση στο δεύτερο: καθόλου.


«Για να το έκρινε απαραίτητο, σημαίνει ότι υποτάσσεται στην ανθρώπινη αντίληψη περί δικαιοσύνης. Διά αναμάρτητου ανθρώπου εισήλθε ο θάνατος, ένας αναμάρτητος άνθρωπος έπρεπε να θυσιαστεί. Διά ξύλου η παράβασις, διά ξύλου η σωτηρία. Παρθένος ημάς εξέβαλε του παραδείσου, παρθένος γεννά αυτόν που ανοίγει τις θύρες του ουρανού. Θάνατος εισήλθε με την αμαρτία, διά θανάτου η άρση των συνεπειών της παρακοής.
Βλέπουμε δηλαδή το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού», σε συνδυασμό μάλιστα με την πρωτόγονη Ιουδαϊκή αντίληψη περί αιματηρού εξιλασμού:
«και προσάξει Ααρών τον μόσχον τον περί της αμαρτίας αυτού, και εξιλάσεται περί εαυτού και του οίκου αυτού, και σφάξει τον μόσχον περί της αμαρτίας αυτού» [Λευ. 16:6]».

Ναι.

«Όλη η χριστιανική ανθρωπολογία και σωτηριολογία βασίζεται στον Αδάμ και την Εύα, στο ότι ο πρώτος άνθρωπος “φύτρωσε” ξαφνικά πριν μερικές χιλιάδες χρόνια σε μια όαση κάπου στη Μεσοποταμία, ένας ισχυρισμός που δεν έχει κανένα επιστημονικό έρεισμα».

Πίστευε εσύ στη σύγχρονη επιστήμη και περίμενε μετά να σωθείς. Αυτοί ρε σε πεθαίνουν πριν την ώρα σου με αυτά που προωθούν, σιγά μην εμπιστευτώ τους «επιστήμονες». Αυτοί είναι το άκρως αντίθετο της διδασκαλίας του Χριστού. Ευμάρεια, πλούτος, ανωτερότητα, εγωισμός και γενικότερα αύξηση των εμπαθών καταστάσεων σχετικά με τον άνθρωπο όσο γίνεται περισσότερο.

Ιωάννης Σ. είπε...

Εν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἠγαλλιάσατο τῷ πνεύματι ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν· ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις·

Ιωάννης Σ. είπε...

Ή μάλλον λαθος. Ούτε η Αποκάλυψη επιβάλλεται ακριβώς. Διότι η Παναγία έγινε δεκτική του θελήματος του Θεού και έτσι έγινε η ενσάρκωση του Λόγου. Υπήρχε συνεπώς και εκεί συνέργεια Θεού και ανθρώπου. Επιβάλλεται όμως ο τρόπος σωτηρίας, από τη στιγμή που ενώνεται η ανθρώπινη φύση με τη θεία φύση εν Χριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Filos,

Επειδή σε βλέπω συχ΄να να κάνεις το ίδιο λάθος, να σε δοιρθώσω στο εξής:

Δεν υπάρχει "ας πρόσεχες". Ο Θεός πάντα θέλει τον κάθε άνθρωπο κοντά Του. Ο αμαρτωλός άνθρωπος δεν θέλει, γιατί υποφέρει από την αγάπη του Θεού.

Δες το ως εξής: εγώ σε προειδοποιώ να μην παίρνεις ναρκωτικά, γιατί θα εθιστείς και μετά δεν θα μπορείς να σταματήσεις. Εσύ δεν με ακούς και εθίζεσαι. Τί πρέπει να κάνω εγώ; Να σε αφήσω να συνεχίσεις ενώ ξέρω ότι σου κάνει κακό, ή να σε εμποδίσω και εσύ να υποφέρεις από τη στέρηση; Το καλύτερο θα είναι να σε εμποδίσω, αλλά και πάλι θα υποφέρεις.

Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της κόλασης, με μόνη διαφορά ότι εκεί δεν πρόκειται να αλλάξεις, άρα θα υποφέρεις συνέχεια. Δεν είναι όμως ο Θεός που στο επιβάλλει. Απλά γνωρίζει ότι θα συμβεί αν δεν διορθωθείς, και στο ανακοινώνει, μήπως και έστω από αυτό παρακινηθείς να αλλάξεις.

Φιλικά,
Αγωνιστής.

Ανώνυμος είπε...

Ιωάννης Ένοχος @ Τι σχέση έχει ένας πατέρας με έναν γιο; Δεν εννοώ βιολογικά. Ο πατέρας μπορεί να είναι άθεος και το παιδί πιστός ή και το αντίστροφο. Σου ξαναλέω ότι δεν επιβάλλεται η σχέση με τον Θεό. Είναι προσωπική η σχέση. @

Όταν, για παράδειγμα, ο πατέρας αποδημήσει εις Κύριον και παράδεισον, θα ξεχάσει τον γιο του; Θα σβηστούν τα συναισθήματα για το παιδί του; Θα πάψει να αγαπά το παιδί του; Αν το παιδί του πεθαίνοντας, καταλήξει να βασανίζεται στην κόλαση, ο πατέρας θα είναι ευτυχισμένος στον παράδεισο;;;

Στην παραβολή του Λαζάρου και του πλουσίου, αν ο Λάζαρος και όχι ο πλούσιος ήταν αυτός με τα πέντε αδέλφια, θα αναπαυόταν ήρεμος και ευτυχισμένος στον κόλπο του Αβραάμ ή θα τον έτρωγε η αγωνία και η θλίψη για τη μοίρα των αδελφών του; Πώς θα μπορούσε να χαίρεται στον κόλπο του Αβραάμ γνωρίζοντας ότι τα αδέλφια του θα βρεθούν στον “τόπον της βασάνου”;
Πώς μπορεί κάποιος να πιστεύει ότι θα είναι αιώνια ευτυχισμένος ακόμη κι αν οι δικοί του άνθρωποι βασανίζονται αιώνια;
Πώς μπορούν οι πιστοί να φαντασιώνονται ότι στον παράδεισο θα είναι ευτυχισμένοι, λες και μπαίνοντας σ’ αυτόν, θα εισπνεύσουν ένα παραισθησιογόνο (τη μέθεξη με το Θείο) που θα τους κάνει ευτυχείς και χαρούμενους ξεχνώντας την ανθρώπινη δυστυχία και τον βασανισμό συγγενών και φίλων; Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα πιο εγωκεντρικό, νοσηρά εγωπαθές και κυνικό.


Αγωνιστή, άτρεπτον μόνο το άκτιστον, λένε οι πατέρες της εκκλησίας. Η ψυχή είναι κτίσμα, επομένως είναι αδικαιολόγητη η εμμονή στο άτρεπτο της ψυχής μετά θάνατον. Κατανοητό οι “εκπρόσωποι” του θεού επί γης να υποστηρίζουν κάτι τέτοιο. Ο ρόλος τους θα εκμηδενιζόταν αν ο άνθρωπος είχε τη δυνατότητα να μετανοήσει μετά θάνατον, όταν δηλαδή θα βρισκόταν αντιμέτωπος με τον θεό, όταν θα συνειδητοποιούσε ότι υπάρχει άλλος κόσμος. Κατανοητό να το υποστηρίζουν και τα αδέλφια των άσωτων υιών. Κορόιδα ήταν αυτά που πορεύτηκαν την "στενήν οδό" μέχρι την τελευταία πνοή τους; Στην κόλαση ολοταχώς και διά παντός άπιστοι!. Όμως, ένας θεός που είναι αγάπη, που είναι όπως τον παρουσιάζει ο πατήρ Φιλόθεος, πώς μπορεί να στερεί την τροπή, τη δυνατότητα μεταστροφής της ανθρώπινης ψυχής; Πόσο δίκαιος μπορεί να είναι όταν ορίζει ατελεύτητες και αμετάβλητες καταστάσεις;
Υποθετικά μιλώντας, αν ο άνθρωπος ήταν αθάνατος, για ποιο αδίκημα θα έκλεινες για πάντα κάποιον στη φυλακή; Πριν απαντήσεις προσπάθησε να συνειδητοποιήσεις τι σημαίνει “για πάντα”.

Ο εθισμένος, φίλτατε αγωνιστή, αδυνατεί να σταματήσει να τροφοδοτεί τον εθισμό του αφενός επειδή λαμβάνει ευχαρίστηση κάνοντάς το, αφετέρου επειδή έχει αναπτύξει ψυχική, ενίοτε και σωματική, εξάρτηση. Η κόλαση δεν νομίζω, κατά την ορθοδοξία, να προσφέρει ευχαρίστηση έστω και περιστασιακή. Ούτε ο σκεπτικισμός και η αμφισβήτηση να αποτελούν εθισμό.

Filos.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Filos,

Επιμένεις να ρίχνεις στο Θεό τις ευθύνες για τα λάθη των ανθρώπων.

Ο Θεός δεν εμποδίζει κανέναν να μετανοήσει οποιαδήποτε στιγμή. Γνωρίζει όμως ότι από το θάνατο και μετά οι άνθρωποι δεν θα θέλουν οι ίδιοι να αλλάξουν, και αυτό μας διδάσκει. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος είναι ελεύθερος δεν μπορεί να προσάπτει ευθύνες σε τρίτους για τις δικές του επιλογές.

Η κόλαση μπορεί να μην προσφέρει ευχαρίστηση, αλλά ο εθισμένος στην αμαρτία δεν μπορεί να νιώσει ευχαρίστηση εάν δεν αμαρτάνει. Πώς νομίζεις λοιπόν ότι θα νιώθει σε μια κατάσταση που όσο και να θέλει δεν θα μπορεί να αμαρτήσει;

Φιλικά,
Αγωνιστής.

Ιωάννης Σ. είπε...

«Όταν, για παράδειγμα, ο πατέρας αποδημήσει εις Κύριον και παράδεισον, θα ξεχάσει τον γιο του; Θα σβηστούν τα συναισθήματα για το παιδί του; Θα πάψει να αγαπά το παιδί του; Αν το παιδί του πεθαίνοντας, καταλήξει να βασανίζεται στην κόλαση, ο πατέρας θα είναι ευτυχισμένος στον παράδεισο;;;»

Πολύ γήινα σκέφτεσαι. Δε ξέρω αν μπορώ να σε βοηθήσω. Αλλά εντάξει. Κανείς δε σου απαγορεύει να αγαπάς τόσο πολύ τους γονείς σου. Μπορείς να είσαι όλη μέρα μαζί τους και να αγαπιέστε όσο θέλετε. Αυτό που δε καταλαβαίνεις και δε πρόκειται να το καταλάβεις ποτέ αν δε το ζήσεις, είναι ότι η πνευματική ζωή, δεν «μετράται» με τα μέτρα που πας να τη «μετρήσεις». Κι ούτε έρχεται αυτή στα μέτρα σου, αλλά εσύ προσπαθείς να ενταχθείς στα δικά της μέτρα.

Αυτό που κάνεις είναι παντελώς άχρηστο και ανούσιο για εσένα τον ίδιο. Αν δε τα ζήσεις αυτά κι αν δε τα προσπαθήσεις μόνος σου, αν δεν ενταχθείς στο φορέα της κάθαρσης που είναι η Εκκλησία, αν δεν αρχίζεις μυστηριακή ζωή, τότε πως να μη μείνεις στους υποθετικούς συλλογισμούς και στις υποθέσεις μια ζωή; Και το ένα είναι έτσι, και το άλλο είναι αλλιώς και αν δεν ήταν έτσι το ένα θα ήταν αλλιώτικο το άλλο και το ένα διαφέρει από το άλλο, και αγαπάω πολύ τη μαμά μου και το μπαμπά μου και δε θα τους έχω μαζί μου στη κόλαση ή στον παράδεισο. Τι είναι αυτά τα ανούσια παραπλανητικά καραγκιοζιλίκια ρε; Τι είναι αυτά ρε. Ξύπνα...


«Στην παραβολή του Λαζάρου και του πλουσίου, αν ο Λάζαρος και όχι ο πλούσιος ήταν αυτός με τα πέντε αδέλφια, θα αναπαυόταν ήρεμος και ευτυχισμένος στον κόλπο του Αβραάμ ή θα τον έτρωγε η αγωνία και η θλίψη για τη μοίρα των αδελφών του; Πώς θα μπορούσε να χαίρεται στον κόλπο του Αβραάμ γνωρίζοντας ότι τα αδέλφια του θα βρεθούν στον “τόπον της βασάνου”;»

Αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν, θα ήτανε πατίνι; Ειλικρινά λύσε μου αυτήν τη σοβαρότατη απορία.

«Πώς μπορεί κάποιος να πιστεύει ότι θα είναι αιώνια ευτυχισμένος ακόμη κι αν οι δικοί του άνθρωποι βασανίζονται αιώνια;»

Πως μπορείς να κρίνεις μία εντελώς διαφορετική κατάσταση, με μέτρα ανθρώπινα και γήινα;

«Πώς μπορούν οι πιστοί να φαντασιώνονται ότι στον παράδεισο θα είναι ευτυχισμένοι, λες και μπαίνοντας σ’ αυτόν, θα εισπνεύσουν ένα παραισθησιογόνο (τη μέθεξη με το Θείο) που θα τους κάνει ευτυχείς και χαρούμενους ξεχνώντας την ανθρώπινη δυστυχία και τον βασανισμό συγγενών και φίλων; Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα πιο εγωκεντρικό, νοσηρά εγωπαθές και κυνικό».

Δε φαντασιωνόμαστε απολύτως τίποτα. Εμείς είμαστε θεοδίδακτοι και αυτά που λέμε τα είπαν οι θεοφόροι πατέρες της Εκκλησίας. Μάλλον εσύ φαντασιώνεσαι καταστάσεις και δε γνωρίζεις σε ποια «χωράφια παίζεις μπάλα», για αυτό και δε μπορείς να προσαρμοστείς με τίποτα. Παρόλα αυτά δεν ακούς κιόλας αυτά που σου λένε οι άλλοι και παραμένεις αμετανόητος, θεωρώντας ότι εσύ που δεν έχεις μπει καν στη διαδικασία της κάθαρσης, γνωρίζεις καλύτερα από τους θεωμένους πατέρες. Δεν έχουμε να κάνουμε με απλή φιλοσοφία και υποθετικούς συλλογισμούς και σοφίσματα εδώ. Πλανάσαι πλάνην οικτράν.

Ανώνυμος είπε...

Ιωάννη, χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι διακωμωδείς την Αγία Γραφή. Ανούσια παραπλανητικά καραγκιοζιλίκια, αποκαλείς αυτά που αναφέρονται στην Αγία Γραφή. Ο πλούσιος μετά θάνατον ανησυχεί για τους πέντε αδελφούς του ...«έχω γαρ πέντε αδελφούς, όπως διαμαρτύρηται αυτοίς, ίνα μη και αυτοί έλθωσιν εις τον τόπον τούτον της βασάνου».
Γιατί λοιπόν ο καθένας μετά θάνατον να μην αγωνιά για τα παιδιά του και να μην δυστυχεί αν αυτά καταλήξουν «εις τον τόπον της βασάνου» αφού το κάνει ο πλούσιος στην Κ.Δ.;
Πώς επομένως συνδυάζεται η αιώνια ευτυχία του παραδείσου με τη θλίψη και τη δυστυχία που προκαλεί η διαπίστωση ότι αγαπημένα σου πρόσωπα βρίσκονται στην κόλαση;
“Ρε ας σωθώ εγώ και ποιος νοιάζεται για τους άλλους. Σιγά μη σκάω εγώ για το ποιος βρίσκεται στην κόλαση”. Μπορεί η έννοια της σωτηρίας να είναι συμβατή με την παραπάνω αντίληψη για όποιον πιστεύει σε έναν θεό κατ’ εικόνα και ομοίωσή του, όπως λέει και ο Θεόφιλος Φάρος, σε έναν θεό σαν τα μούτρα του δηλαδή, δεν μπορεί όμως να ισχύει αυτό για τον θεό που περιγράφει στη συνέχεια.


@ Ο Θεός δεν εμποδίζει κανέναν να μετανοήσει οποιαδήποτε στιγμή. Γνωρίζει όμως ότι από το θάνατο και μετά οι άνθρωποι δεν θα θέλουν οι ίδιοι να αλλάξουν, και αυτό μας διδάσκει. @

Αγωνιστή, για να μην θέλουν να αλλάξουν, σημαίνει πως έχουν τη δυνατότητα αλλά δεν το επιθυμούν. Τότε δύο τινά συμβαίνουν: Ή περνούν καλά στην κόλαση ή οι θαμώνες της κολάσεως είναι σαν αυτούς που προτιμούν να κάθονται νηστικοί παρά να ζητήσουν φαγητό από αυτόν που αντιπαθούν. Ακόμα όμως κι έτσι να ’ναι, είναι δυνατόν αυτό να συνεχίζεται στην αιωνιότητα; Κάποια στιγμή, όταν η πείνα γίνει βασανιστική, παραμερίζεις την υπερηφάνεια και τον ψωροεγωϊσμό σου και υποκλίνεσαι στον Δημιουργό σου. Όπως έκανε και ο άσωτος υιός. Πόσο μάλλον όταν στην άλλη πλευρά του χάσματος βρίσκονται τα αγαπημένα σου πρόσωπα που επιθυμείς διακαώς να συναντήσεις.

Filos.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Filos,

Μόνος σου το είπες: έχουν τόσο μεγάλο εγωϊσμό που δεν αντέχουν να δεχτούν την συγχώρεση και την αγάπη του Θεού. Και όταν ο εγωϊσμός σου είναι τόσο μεγάλος, τότε δεν αγαπάς κανέναν. Ούτε το Θεό, όυτε τους δικούς σου, ούτε καν τον ίδιο σου τον εαυτό. Προτιμάς να υποφέρεις, γιατί σου είναι χειρότερο να παραδεχτείς το σφάλμα σου. Αυτό είναι η κόλαση, και γι' αυτό δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής.

Όσο για το αν θα "δουν τους δικούς τους", σου θυμίζω ότι ο παράδεισος και η κόλαση δεν είναι ξεχωριστά μέρη, αλλά ξεχωριστοί τρόποι αποδοχής της αγάπης του Θεού, που είναι η ίδια για όλους. Μια χαρά θα μπορούν να δουν τους δικούς τους, και όποιον άλλο θέλουν. Το ερώτημα όμως είναι αν θα θέλουν.

Φιλικά,
Αγωνιστής.

Ιωάννης Σ. είπε...

Εγώ διακωμωδώ την Αγία Γραφή; Συγχαρητήρια, παίρνεις το βραβείο του μεγαλύτερου σοφιστή επάξια.

Από αυτά που σου λέω, αντιλαμβάνεσαι ότι εγώ θέλω να σωθώ μόνο εγώ; Σε όλα μου τα σχόλια σου αναλύω τον τρόπο καθάρσεως για σένα (είναι κοινός για όλους τους ανθρώπους ο τρόπος, διότι όπως σου είπα αυτό δε το επιλέγεις εσύ αλλά σου επιβάλλεται από το Θεό για το καλό σου) και πως αυτός επιτυγχάνεται και εσύ μου απαντάς με καραγκιοζιλίκια και σοφίσματα και τώρα μου λες πως νοιάζομαι μόνο εγώ να σωθώ; Έλεος. Δεν έχουν καν λογική αλληλουχία όσα λες.

Εν τω μεταξύ, αν διαβάσεις όλη την παραβολή, και όχι μόνο ό,τι σε συμφέρει, θα καταλάβεις πάνω κάτω ότι εξηγεί αυτά που σου λέω. Δεν υπάρχει μετάνοια άνθρωπέ μου μετά θάνατον. Αυτό σου λέει και η παραβολή.

«λέγει αὐτῷ ᾿Αβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ ᾿Αβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν. εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται».

Σε έχει προειδοποιήσει ο Θεός, το γνωρίζεις, αυτό κάνουμε και εδώ οι σχολιαστές. Δε σου είπα από πριν ότι η σωτηρία σου επιβάλλεται, λόγω της πτωτικής φύση σου; Πρέπει να πιστέψεις στο σωτήρα Χριστό για να σωθείς. Όπως ο πλούσιος και οι αδελφοί του είχαν τον Μωυσή και του προφήτες, και δε τους πίστεψαν, έτσι τώρα και εσύ με τη σειρά σου έχεις και τον Μωυσή και τους προφήτες του Θεού και το Χριστό και την Αγία Τριάδα και τους εν αγίοις πατέρες της Εκκλησίας και τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς και την Καινή Διαθήκη και τα Ευαγγέλια και τον Παύλο και και και και...

Δε σώζεσαι έτσι με τέτοιου είδους σοφίσματα, σοφιστή. Μετανόησε ειλικρινά. Η Ορθοδοξία καθαρίζει πραγματικά τον μεταπτωτικό άνθρωπο. Κατάλαβέ το. Για αυτό και παράγει συνεχώς αγίους. Βαριά βιομηχανία αγίων η Εκκλησία μας. Δε παίζουμε εδώ με λεξούλες και φρασούλες της πλάκας. Αν θέλεις τέτοιες φιλοσοφίες της πλάκας, διάβασε Πλάτωνα και Επίκουρο και Δημοσθένη, οι οποίοι νομιμοποιούν τα πάθη.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ πιθανό ο εγωϊστής να προτιμά να υποφέρει, πράγματι. Aρκεί όμως να μπορεί να υποφέρει, να αντέχει να υποφέρει, να μην είναι δηλαδή η κόλαση ανυπόφορη. Αν η κόλαση είναι μια μουντή αδιάφορη κατάσταση, που στερείται απλώς τον οργασμό ευτυχίας του παραδείσου, τότε ένας εγωϊστής μπορεί να παραμείνει αγύριστο κεφάλι στην αιωνιότητα. Αν όμως η κόλαση είναι βασανιστική, τότε μόνο ένας ψυχικά διαταραγμένος ή ένας μαζοχιστής που αντλεί ηδονική ευχαρίστηση από το βασανισμό του, θα παραμείνει αμετανόητος.

Η ψυχή, σύμφωνα με την ορθόδοξη δογματική, είναι κτιστή, τρεπτή, εθελότρεπτος και αυτεξούσια. Και χωρίς το σώμα η ψυχή διατηρεί την αυτοσυνειδησία της, αισθάνεται αντιλαμβάνεται και εν γένει ασκεί «πάσας τας ψυχικάς ενεργείας». Γιατί επομένως να μην είναι δυνατή η μετάνοια μετά θάνατον;

Ένας αμαρτωλός, εγωϊστής και αλαζόνας, ύστερα από ένα συνταρακτικό γεγονός στη ζωή του, όπως για παράδειγμα την θεραπεία από μια ανίατη ασθένεια, μετανοεί. Δεν είναι υποθετικό παράδειγμα, είναι κάτι που συμφωνείτε φαντάζομαι ότι συμβαίνει κατά καιρούς. Εξίσου συνταρακτικό, δεν είναι πεθαίνοντας κάποιος να βρεθεί ενώπιον του θεού και της ύπαρξης του άλλου κόσμου; Γιατί ισχυρίζεστε ότι τότε είναι αδύνατη η μετάνοιά του; Αν ένα συνταρακτικό γεγονός εν ζωή μπορεί να νικήσει τον εγωϊσμό του γιατί ένα τόσο συνταρακτικό γεγονός όπως η μεταθανάτια ζωή να μην έχει το ίδιο αποτέλεσμα;

H παραβολή του ασώτου υιού, γιατί να μην αφορά και τη μετά θάνατον ζωή; Καταλαβαίνω ότι για κάποιον που πιστεύει σε έναν θεό εξουσιαστή, που είναι δικαιοσύνη ως τιμωρός και αγάπη με προθεσμία, αυτό είναι ανέκδοτο. Όμως ο θεός που λέει ο Θ. Φάρος, που μας σώζει υπερβαίνοντας τις ψυχολογικές διακρίσεις μεταξύ του «ήδη» και του «όχι ακόμη», της απουσίας και της παρουσίας, της αναχωρήσεως και της επιστροφής, πώς είναι δυνατόν να μην παρέχει κάθε δυνατότητα για την επιστροφή των παιδιών του, με μόνο όριο την απεριόριστη ελεύθερη βούληση; Ελεύθερη βούληση χωρίς εθελότρεπτη ψυχή, πριν το θάνατο, μετά το θάνατο και παντοτινά, δεν γίνεται αγαπητέ Αγωνιστή.

Filos.

Ανώνυμος είπε...

Ιωάννης Ένοχος @ Δεν έχουν καν λογική αλληλουχία όσα λες. @

Σου παραθέτω την λογική αλληλουχία ώστε να την εμπεδώσεις:

Filos: Σύμφωνα και με την ορθόδοξη χριστιανική σωτηριολογία, ο πατέρας και η μητέρα μπορεί να είναι στον παράδεισο απολαμβάνοντας τη μέθεξη με την αγάπη του Θεού ενώ τα παιδιά τους να βασανίζονται αιώνια στην κόλασή τους.
Μπορεί κάποιος να είναι δυστυχισμένος στον παράδεισο; Και πώς θα είναι ευτυχισμένοι αυτοί οι γονείς αν τα παιδιά τους θα υποφέρουν αιωνίως στην κόλαση;

Ιωάννης: Τι λες πάλι ευλογημένε; Τι λες; Το κάθε πρόσωπο είναι ξεχωριστό. Αυτή είναι η διδασκαλία του Χριστιανισμού. Τι σχέση έχει ένας πατέρας με έναν γιο; Δεν εννοώ βιολογικά. Ο πατέρας μπορεί να είναι άθεος και το παιδί πιστός ή και το αντίστροφο.

Filos: Στην παραβολή του Λαζάρου και του πλουσίου, αν ο Λάζαρος και όχι ο πλούσιος ήταν αυτός με τα πέντε αδέλφια, θα αναπαυόταν ήρεμος και ευτυχισμένος στον κόλπο του Αβραάμ ή θα τον έτρωγε η αγωνία και η θλίψη για τη μοίρα των αδελφών του; Πώς θα μπορούσε να χαίρεται στον κόλπο του Αβραάμ γνωρίζοντας ότι τα αδέλφια του θα βρεθούν στον “τόπον της βασάνου”;

Ιωάννης: Αγαπάω πολύ τη μαμά μου και το μπαμπά μου και δε θα τους έχω μαζί μου στη κόλαση ή στον παράδεισο. Τι είναι αυτά τα ανούσια παραπλανητικά καραγκιοζιλίκια ρε; Τι είναι αυτά ρε. Ξύπνα...

Filos: Χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι διακωμωδείς την Αγία Γραφή. Ανούσια παραπλανητικά καραγκιοζιλίκια, αποκαλείς αυτά που αναφέρονται στην Αγία Γραφή. Ο πλούσιος μετά θάνατον ανησυχεί για τους πέντε αδελφούς του ...«έχω γαρ πέντε αδελφούς, όπως διαμαρτύρηται αυτοίς, ίνα μη και αυτοί έλθωσιν εις τον τόπον τούτον της βασάνου».
Γιατί λοιπόν ο καθένας μετά θάνατον να μην αγωνιά για τα παιδιά του και να μην δυστυχεί αν αυτά καταλήξουν «εις τον τόπον της βασάνου» αφού το κάνει ο πλούσιος στην Κ.Δ.;
Πώς επομένως συνδυάζεται η αιώνια ευτυχία του παραδείσου με τη θλίψη και τη δυστυχία που προκαλεί η διαπίστωση ότι αγαπημένα σου πρόσωπα βρίσκονται στην κόλαση;


υγ. @ Δε σώζεσαι έτσι με τέτοιου είδους σοφίσματα, σοφιστή. Μετανόησε ειλικρινά. Η Ορθοδοξία καθαρίζει πραγματικά τον μεταπτωτικό άνθρωπο. Κατάλαβέ το. Για αυτό και παράγει συνεχώς αγίους. Βαριά βιομηχανία αγίων η Εκκλησία μας. Δε παίζουμε εδώ με λεξούλες και φρασούλες της πλάκας. @

«παράγει» ... «βαριά βιομηχανία» ...... Έχω εσωτερική πληροφόρηση ότι ο Πρόεδρος, ο Διευθύνων Σύμβουλος και το ΔΣ της επιχείρησης, θέτουν θέμα κατακόρυφης πτώσης της παραγωγικότητας τα τελευταία χρόνια.

Filos.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Filos,

Η μετάνοια είναι δυνατή κάθε στιγμή, αρκεί ο άνθρωπος να θέλει. Γνωρίζουμε όμως ότι από επιλογή του δεν θα το θέλει. Και δεν χρειάζεται να βρίσκει ευχαρίστηση στην κόλαση για να προτιμάει να παραμείνει. Αρκεί το ότι η άλλη επιλογή -το να παραδεχτεί το λάθος του- είναι γι' αυτόν χειρότερη.

Όντως, κάποιος που βίωσε ένα θαύμα στη ζωή του μπορεί να μετανοήσει. Δεν σημαίνει όμως ότι όλοι θα κάνουν το ίδιο. Χρειάζεται και καλή πραίρεση. Υπάρχουν άνθρωποι που, ενώ γνωρίζουν την αλήθεια και έχουν βιώσει τέτοια γεγονότα, δεν θέλουν να δεχτούν ότι είχαν άδικο λόγω εγωϊσμού. Αυτοί δεν πρόκειται να αλλάξουν γιατί δεν το θέλουν, άσχετα με το τι θα δουν.

Η παραβολή του ασώτου που αναφέρεις δείχνει ακριβώς αυτό που σου περιγράφω: ο άνθρωπος σώζεται εφόσον ο ίδιος το θέλει. Αν ο άσωτος αρνιόταν να επιστρέψει στο σπίτι του θα παρέμενε εκεί που ήταν. Αλλά από τη στιγμή που μετάνιωσε και ξεκίνησε να επιστρέψει, ο πατέρας του βγήκε ο ίδιος να τον συναντήσει και του έδωσε πίσω όσα είχε χάσει χωρίς να τον τιμωρήσει. Ποιός όμως έμεινε τελικά απ' έξω; Ο άλλος αδελφός, που δεν μπόρεσε να νικήσει τον εγωϊσμό του, παρά το γεγονός ότι ο πατέρας του τον παρακάλεσε να έρθει και αυτός.

Φιλικά,
Αγωνιστής.

Ιωάννης Σ. είπε...

Από τη στιγμή που το Filos τον ευχαριστεί η κόλαση, τότε γιατί συζητάμε;

Ναι μπορεί ένα παιδί να είναι στον παράδεισο επειδή πίστεψε στο Χριστό και πήγαινε Εκκλησία, και ο πατέρας του να είναι στη κόλαση επειδή ήταν μεθύστακας. Φυσικά και γίνεται αυτό. Διότι η σχέση με το Θεό δε συγκρίνεται σε ουσία ποιότητας σε σχέση με τη σχέση σου με έναν άνθρωπο, ακόμη κι αν είναι γονέας σου . Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα κάτι, πόσοι γονείς έχουν παρατημένα τα παιδιά τους; Πάει κι αυτό το γελοίο σου σόφισμα. Τόσο απλά.

Αλλά δεν έχει ουσία να συζητάμε. Είσαι εκτός Εκκλησίας και δε πρόκειται ποτέ να καταλάβεις. Ζήσε λοιπόν ευχάριστα την κόλαση που επέλεξες.

«Έχω εσωτερική πληροφόρηση ότι ο Πρόεδρος, ο Διευθύνων Σύμβουλος και το ΔΣ της επιχείρησης, θέτουν θέμα κατακόρυφης πτώσης της παραγωγικότητας τα τελευταία χρόνια» .

Ναι όντως. Ξύπνησαν τα πρόβατα και πλέον δεν είναι συνδρομητές της Nova και του Filmnet. Πάνε Εκκλησία τώρα. Τέρμα το ποδόσφαριο και οι ΠΑΕ που ξεπλένουν μαύρο χρήμα, aka «άρτος και θεάματα».

Ιωάννης Σ. είπε...

Όλες οι παραβολές του Χριστού δείχνουν ότι μετά θάνατον δεν υπάρχει μετάνοια, κι εμείς καθόμαστε και ασχολούμαστε με σοφίσματα για να ικανοποιηθεί ο εγωισμός και η φιλαυτία και τα πάθη του Filos. Για Δημοσθένη είσαι εσύ αγόρι μου. Ασε τη Γραφή. Διάωβασε το Σοφιστή του Πλάτωνα και τα σοφιστικά καραγκιοζιλίκια του. Για αυτά είσαι.

Ιωάννης Σ. είπε...

«Ένας αμαρτωλός, εγωιστής και αλαζόνας, ύστερα από ένα συνταρακτικό γεγονός στη ζωή του, όπως για παράδειγμα την θεραπεία από μια ανίατη ασθένεια, μετανοεί. Δεν είναι υποθετικό παράδειγμα, είναι κάτι που συμφωνείτε φαντάζομαι ότι συμβαίνει κατά καιρούς. Εξίσου συνταρακτικό, δεν είναι πεθαίνοντας κάποιος να βρεθεί ενώπιον του θεού και της ύπαρξης του άλλου κόσμου; Γιατί ισχυρίζεστε ότι τότε είναι αδύνατη η μετάνοιά του; Αν ένα συνταρακτικό γεγονός εν ζωή μπορεί να νικήσει τον εγωισμό του γιατί ένα τόσο συνταρακτικό γεγονός όπως η μεταθανάτια ζωή να μην έχει το ίδιο αποτέλεσμα;»

Μπορεί να μη μετανοήσει ποτέ. Που το ξέρεις εσύ; Δε γίνεται δουλειά με υποθέσεις. Αλλά αν όπως είναι λες, κι ένα συνταρακτικό γεγονός στη ζωή κάνει κάποιον άνθρωπο να μετανοεί, τότε πες μας λοιπόν ποιο συνταρακτικό γεγονός θα τον κάνει να μετανοήσει μετά θάνατον; Για πες μας ένα γεγονός μετά θάνατον. Δεν υπάρχουν γεγονότα εκεί. Καταλύεται ο χρόνος και ο χώρος. Κι επιμένεις να εξετάζεις με γήινο τρόπο τα ουράνια, ισοπεδώνοντας τα πάντα.

Ανώνυμος είπε...

«τις άνθρωπος εξ υμών έχων εκατόν πρόβατα, και απολέσας εν εξ αυτών, ου καταλείπει τα ενενήκοντα εννέα εν τη ερήμω και πορεύεται επί το απολωλός έως ου εύρη αυτό

Μέχρι να το βρει. Αυτό λέει ο Ιησούς στην παραβολή. Ψάχνει το χαμένο πρόβατο μέχρι να το βρει. Δεν νομίζω να σταματά την προσπάθεια ο Θεός με τον βιολογικό θάνατο. Άλλωστε ο βιολογικός θάνατος δεν έχει σημασία. Ο άσωτος υιός ήταν νεκρός εν ζωή: «ο αδελφός σου ούτος νεκρός ην και ανέζησε».
Τώρα εσείς, αν θέλετε μπορείτε να πιστεύετε ότι το θέλημα του Θεού, που είναι η επιστροφή του ασώτου, μένει ανικανόποιητο, το θέλημά του δεν πραγματώνεται. Λες και δεν μπορεί να κερδίσει τον άσωτο υιό χωρίς να παραβιάσει την ελεύθερη βούλησή του. Λες και δεν είναι Θεός.
Το άτρεπτον της ψυχής μετά θάνατον είναι αυθαίρετη επινόηση. Αφενός επειδή άτρεπτον μόνο το άκτιστον, αφετέρου επειδή ελεύθερη βούληση χωρίς εθελότρεπτο δεν νοείται. Και κυρίως, επειδή ο Θεός που «συνεχίζει να αγαπά αδιάπτωτα» τον άσωτο υιό, ποτέ δεν θα έκανε δυσκολότερη τη μετάνοια για την ασώματη ψυχή απ’ ότι όταν αυτή βρίσκεται στο σώμα της.


Ιωάννης Ένοχος @ Ναι μπορεί ένα παιδί να είναι στον παράδεισο επειδή πίστεψε στο Χριστό και πήγαινε Εκκλησία, και ο πατέρας του να είναι στη κόλαση επειδή ήταν μεθύστακας. Φυσικά και γίνεται αυτό. Διότι η σχέση με το Θεό δε συγκρίνεται σε ουσία ποιότητας σε σχέση με τη σχέση σου με έναν άνθρωπο, ακόμη κι αν είναι γονέας σου . Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα κάτι, πόσοι γονείς έχουν παρατημένα τα παιδιά τους; Πάει κι αυτό το γελοίο σου σόφισμα. Τόσο απλά. @

Μα δεν ρώτησα αυτό. Φυσικά και μπορεί, κατά τη χριστιανική σωτηριολογία, ο γονιός να βρίσκεται στον παράδεισο και τα παιδιά του στην κόλαση ή το αντίστροφο.
Αυτό που ρώτησα είναι, πώς γίνεται ο γονιός να είναι ευτυχισμένος στον παράδεισο ενώ τα παιδιά του βασανίζονται. Δεν υπάρχει χειρότερη κόλαση για τον γονιό από το να υποφέρουν τα παιδιά του. Πόσο μάλλον όταν γνωρίζει ότι θα υποφέρουν αιώνια.
Ο ατομοκεντρικός χαρακτήρας της σωτηρίας είναι σοκαριστικός. Το ατομικό εγώ μπορεί να ζει αιώνια σε απόλυτη ευτυχία χωρίς καμιά επίδραση από οτιδήποτε συμβαίνει ακόμη και στα πιο αγαπημένα του πρόσωπα.


Ιωάννης Ένοχος @ Αλλά αν όπως είναι λες, κι ένα συνταρακτικό γεγονός στη ζωή κάνει κάποιον άνθρωπο να μετανοεί, τότε πες μας λοιπόν ποιο συνταρακτικό γεγονός θα τον κάνει να μετανοήσει μετά θάνατον; Για πες μας ένα γεγονός μετά θάνατον. Δεν υπάρχουν γεγονότα εκεί. Καταλύεται ο χρόνος και ο χώρος. @

Παραλογίζεσαι άνθρωπέ μου; Δεν είναι συγκλονιστικό γεγονός όταν πεθάνει κάποιος να μεταβαίνει η ψυχή του σ’ έναν άλλον κόσμο, πνευματικό, που δεν πίστευε ότι μπορεί να υπάρχει; Δεν είναι ό,τι πιο συγκλονιστικό μπορεί να του συμβεί; Νόμιζε ότι θα μεταβεί στην ανυπαρξία και συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται στο αδιανόητο για εκείνον επέκεινα. Σοκ και δέος.

Filos.

Ιωάννης Σ. είπε...

Ιωάννης Χρυσόστομος

«Εἰ γὰρ καὶ μὴ καθὼς προσῆκε περὶ ἀναστάσεως φιλοσοφοῦσιν ἅπαντες, ἀλλ’ ὅμως περὶ τῆς κρίσεως καὶ τῆς κολάσεως καὶ τῶν ἐκεῖ δικαστηρίων ἅπαντες συμφωνοῦσιν, ὅτι ἔσται τὶς τῶν ἐνταῦθα γινομένων ἀντίδοσις ἐκεῖ»

Ακόμα και οι αρχαίοι φιλόσοφοι συμφωνούν για την κόλαση.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Filos,

Ο Θεός μπορεί να ψάχνει συνέχεια, αλλά εάν ο άνθρωπος δεν θέλει να σωθεί τότε είναι δικό του θέμα. Στο χέρι του είναι να ζητήσει συγχώρεση. Αν δεν το κάνει, και αρνείται να δεχτεί τα λάθη του, τότε μόνος του αρνείται τη δυνατότητα σωτηρίας.

Και τι θα πει "λες και δεν μπορεί να κερδίσει τον άσωτο υιό χωρίς να παραβιάσει την ελεύθερη βούλησή του"; Εάν ο άνθρωπος δεν θέλει προφανώς και θα παραβιαστεί η ελεύθερη βούλησή του αν η σωτηρία του επιβληθεί. Το ότι ο Θεός μπορεί να επιβάλλει στον άνθρωπο κάτι με τρόπο που ο άνθρωπος να μην το καταλάβει δεν παύει να αποτελεί παραβίαση της ελευθερίας του.

Από εκεί και πέρα τι άλλο να κάνει; Ο εγωιστής άνθρωπος δεν πρόκειται να είναι ευχαριστημένος ότι και αν του δώσει ο Θεός. Σκέψου άλλωστε και το εξής: πώς θα αισθανόσουν αν ήξερες ότι χρωστάς ευγνωμοσύνη σε κάποιον Τον οποίο μισείς όσο τίποτα στον κόσμο; Πώς θα ένιωθες ξέροντας ότι Του χρωστάς τα πάντα, τη στιγμή που και μόνο η σκέψη ότι Του χρωστάς κάτι το ελάχιστο σου είναι απωθητική; Θα άλλαζε κάτι εάν σου έδειχνε ακόμα μεγαλύτερη αγάπη -κάτι που έτσι και αλλιώς δεν γίνεται, αφού ήδη σου δείχνει όλη την αγάπη Του-; Ή απλά θα Τον μισούσες ακόμα περισσότερο, γιατί θα ένιωθες περισσότερο υποχρεωμένος απέναντί Του;

Φιλικά,
Αγωνιστής.

Ιωάννης Σ. είπε...

Προς Filos τον σοφιστή,

Η αγάπη του Θεού, δε συγκρίνεται και σε καμία περίπτωση δεν εξισώνεται με την αγάπη ενός ανθρώπου προς έναν άλλον, είτε αυτό είναι φιλική σχέση, είτε βιολογική σχέση. Δεν πρόκειται για ατομοκεντρικότητα όπως νομίζεις. Πολύ απλά η αγάπη του Θεού, όταν βιώνεται, καθηλώνει τον άνθρωπο και έτσι ο άνθρωπος υπάρχει πλέον αναφορικά μόνο ως προς τον Θεό και την όντως ύπαρξη, την όντως ζωή. Αυτή η αγάπη ελευθερώνει από τα πάθη και τις κοσμικές αναγκαιότητες και δίνει την υπαρξιακή πληρότητα η οποία δίνει και ασφάλεια στον άνθρωπο. Έτσι όταν βιωθεί αυτή η αγάπη του Θεού από τον άνθρωπο, τότε η άσκηση και η νηστεία και η αποχή από τα πάθη έρχεται πλέον από μόνη της, διότι η υπαρξιακή πληρότητα που βιώνει ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη τη σαπίλα της αμαρτίας. Κι έτσι έρχεται η οντολογική ανακαίνιση του ανθρώπου χωρίς νομικές και ηθικές επιταγές. Έρχεται με τη χάρη του Θεού. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.

«Παραλογίζεσαι άνθρωπέ μου; Δεν είναι συγκλονιστικό γεγονός όταν πεθάνει κάποιος να μεταβαίνει η ψυχή του σ’ έναν άλλον κόσμο, πνευματικό, που δεν πίστευε ότι μπορεί να υπάρχει; Δεν είναι ό,τι πιο συγκλονιστικό μπορεί να του συμβεί; Νόμιζε ότι θα μεταβεί στην ανυπαρξία και συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται στο αδιανόητο για εκείνον επέκεινα. Σοκ και δέος».

Όχι, δεν είναι συγκλονιστικό. Συγκλονιστικό θα ήταν αν δεν είχε προειδοποιηθεί από πριν. O δίκαιος Θεός φυσικά και γνωρίζει όσους όντως δεν είχαν ποτέ στη ζωή τους προειδοποιηθεί, για διάφορους πιθανούς λόγους. Τώρα όμως όπως σου είπα, ο μέσος άνθρωπος έχει προειδοποιηθεί και με το παραπάνω. Και παρόλα αυτά ο άνθρωπος αυτός συνεχίζει να χλευάζει όλα αυτά. Συνεπώς όχι, καθόλου συγκλονιστικό δεν είναι. Είναι μάλιστα λίαν υποκριτικό.

Ιωάννης Σ. είπε...

Και δεν είναι ατομοκεντρικότητα, διότι στην περίπτωση της ατομοκεντρικότητας ο άνθρωπος θεωρεί ότι όλα περιστρέφονται γύρω από αυτόν και το υποκείμενο υπάρχει αναφορικά μόνο ως προς τον εαυτό του και τις επιθυμίες του και την τείνει αποκλειστικά προς την ικανοποίησή τους. Έτσι δημιουργείται ο ναρκισσισμός και η αποξένωση. Αντιθέτως, στην ασκητική του Χριστιανισμού δε συμβαίνει αυτό. Το υποκείμενο υπάρχει αναφορικά μόνο ως προς τον Θεό και την αγάπη του και προσπαθεί να απομακρυνθεί από γήινες επιθυμίες. Αυτό δημιουργεί αλληλεγγύη και αυτοκένωση, άρα εξάλειψη του εγωισμού και του φίλαυτου φρονήματος, συνεπώς και ευκολότερη κοινωνία και επικοινωνία με τον συνάνθρωπο. Αλλά τι σου εξηγώ τώρα ε; Υψηλά νοήματα.

Ανώνυμος είπε...

Αγωνιστής @ Σκέψου άλλωστε και το εξής: πώς θα αισθανόσουν αν ήξερες ότι χρωστάς ευγνωμοσύνη σε κάποιον Τον οποίο μισείς όσο τίποτα στον κόσμο; Πώς θα ένιωθες ξέροντας ότι Του χρωστάς τα πάντα, τη στιγμή που και μόνο η σκέψη ότι Του χρωστάς κάτι το ελάχιστο σου είναι απωθητική; Θα άλλαζε κάτι εάν σου έδειχνε ακόμα μεγαλύτερη αγάπη -κάτι που έτσι και αλλιώς δεν γίνεται, αφού ήδη σου δείχνει όλη την αγάπη Του-; Ή απλά θα Τον μισούσες ακόμα περισσότερο, γιατί θα ένιωθες περισσότερο υποχρεωμένος απέναντί Του; @

Τι ανυπόστατες υπερβολές είναι αυτά που λες; Ποιος μισεί ποιον όσο τίποτα στον κόσμο; Για να μισείς κάποιον θα πρέπει να δέχεσαι την ύπαρξή του. Είναι δυνατόν να μισείς κάποιον που δεν υπάρχει; Παρουσιάζεις ως τέρατα τους άπιστους και τους αμαρτωλούς. Η κόλαση αγαπητέ θα είναι γεμάτη από ανθρώπους που στη ζωή τους δεν θα έχουν βλάψει κανέναν, απλώς ήταν δύσπιστοι και σκεπτικιστές χωρίς μισαλλοδοξίες. Θα είναι επίσης γεμάτη από “χλιαρούς” πιστούς, που πιστεύουν στην ύπαρξη του θεού αλλά στη ζωή τους ήταν αδιάφοροι για τα πνευματικά τους καθήκοντα. Πού το είδες το μίσος; Γιατί λοιπόν προεξοφλείς ότι όλοι αυτοί θα είναι αρνητικά διακείμενοι απέναντι στον θεό όταν τον συναντήσουν, και μάλιστα αιωνίως;
Τα υπόλοιπα που λες είναι πολύ σχετικά. Κάποιος που έζησε , που έχασε το παιδί του, που τον βρήκαν ατυχήματα, ασθένειες και αναπηρίες, λες να αισθάνεται πολύ υποχρεωμένος απέναντί Του; Απλώς, θα του απευθύνει τετ α τετ πλέον, το γνωστό ερώτημα ... «Γιατί Θεέ μου;».


Ιωάννης @ Δεν πρόκειται για ατομοκεντρικότητα όπως νομίζεις. Πολύ απλά η αγάπη του Θεού, όταν βιώνεται, καθηλώνει τον άνθρωπο και έτσι ο άνθρωπος υπάρχει πλέον αναφορικά μόνο ως προς τον Θεό [........] Το υποκείμενο υπάρχει αναφορικά μόνο ως προς τον Θεό και την αγάπη του @

Αυτό που λες θα μπορούσε να είναι ο ορισμός του θρησκευτικού ατομοκεντρισμού. Ο Αυγουστίνος θα σε χειροκροτούσε.
Οι σεσωσμένος στον παράδεισο ευφραίνεται και ευτυχεί ενώ οι αμαρτωλοί βασανίζονται στην κόλαση. Η σωτηρία όπως την εννοείς εσύ δεν είναι απλά ατομοκεντρική αλλά είναι τέτοια με τρόπο απάνθρωπο και σαδιστικό. Δεν αφήνει περιθώρια λύπης για τους βασανιζόμενους. Εξαλείφει κάθε ανησυχία, κάθε συμπόνια, κάθε πόνο για τους συνανθρώπους σου που υποφέρουν στην κόλαση. Σωτηρία είναι η αιώνια εξασφάλιση του εγώ, η διατήρησή του στο διηνεκές σε συνθήκες ευδαιμονίας ακόμη κι αν όλοι οι πλησίον σου βασανίζονται.
Αποκρουστική απλά και μόνο η ιδέα ότι η μέθεξη με το θείο μπορεί να σου προκαλεί αδιαφορία για τη δυστυχία των οικείων σου.


@ Όχι, δεν είναι συγκλονιστικό. Συγκλονιστικό θα ήταν αν δεν είχε προειδοποιηθεί από πριν. @

Ένα συγκλονιστικό γεγονός μπορεί να οδηγήσει κάποιον στην πίστη και στη μετάνοια. Αυτό είναι το δεδομένο. Και έχει συμβεί κατά καιρούς. Το γεγονός είναι το εξής: Κάποιος, δεν πιστεύει στον θεό, δεν πιστεύει στην ύπαρξη της ψυχής, δεν πιστεύει στη μετά θάνατον ζωή. Πεθαίνοντας, η ψυχή του μεταβαίνει στον άλλο κόσμο, ζει την εμπειρία της πνευματικής ασώματης μεταθανάτιας ζωής και αυτό λες ότι δεν είναι συγκλονιστικό γεγονός. Έλεος!.

Filos.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Filos,

Όσο και αν σου φαίνεται περίεργο, είναι δυνατό να μισείς κάποιον που "δεν υπάρχει". Και αυτό γιατί μέσα σου ξέρεις ότι υπάρχει, απλά δεν θέλεις να το παραδεχτείς. Γι' αυτό άλλωστε και διαφωνείς με τόση επιμονή γι' αυτό το θέμα. Είναι ο μόνος τρόπος να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι έχεις δίκιο. Βέβαια κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, άρα επιμένεις ξανά και ξανά σε μια συζήτηση στην οποία είναι φανερό ότι δεν θα υπάρξει συμφωνία.

Δεν προεξοφλώ κάτι. Εάν κάποιος πραγματικά νοιάζεται για την αλήθεια, και γι' αυτό είναι σκεπτικιστής, δεν θα νιώθει άσχημα επειδή θα αποδειχθεί ότι έκανε λάθος, όπότε είναι πιθανό ότι τελικά θα δεχθεί τη συγχώρεση. Αν όμως επιμένει εγωιστικά να μην παραδέχεται ότι είχε άδικο και ψάχνει τρόπους να αιτιολογίσει την απιστία του δεν πρόκειται να μετανοήσει. Θα συνεχίσει να κάνει ότι έκαν όσο ζούσε: να διαμαρτύρεται ότι ο Θεός φταίει για τα δικά του λάθη.

Το "γιατί Θεέ μου" είναι σαν να ρωτάς το γιατρό σου "γιατί με πόνεσες με την ένεση που μου έκανες". Έχεις εμπιστοσύνη ότι ξέρει τι κάνει; Αν ναι τότε ξέρεις ότι ακόμα και αν πονέσεις υπήρχε λόγος.

Φιλικά,
Αγωνιστής.

Ιωάννης Σ. είπε...

«Οι σεσωσμένος στον παράδεισο ευφραίνεται και ευτυχεί ενώ οι αμαρτωλοί βασανίζονται στην κόλαση. Η σωτηρία όπως την εννοείς εσύ δεν είναι απλά ατομοκεντρική αλλά είναι τέτοια με τρόπο απάνθρωπο και σαδιστικό. Δεν αφήνει περιθώρια λύπης για τους βασανιζόμενους. Εξαλείφει κάθε ανησυχία, κάθε συμπόνια, κάθε πόνο για τους συνανθρώπους σου που υποφέρουν στην κόλαση. Σωτηρία είναι η αιώνια εξασφάλιση του εγώ, η διατήρησή του στο διηνεκές σε συνθήκες ευδαιμονίας ακόμη κι αν όλοι οι πλησίον σου βασανίζονται. Αποκρουστική απλά και μόνο η ιδέα ότι η μέθεξη με το θείο μπορεί να σου προκαλεί αδιαφορία για τη δυστυχία των οικείων σου».

Αποκρουστικό είναι το γεγονός ότι δε γνωρίζεις αιώνες ιστορίας και την εξέλιξη της πνευματικότητας μέσω αυτών και περιμένεις να τους μάθεις από το διαδίκτυο, μην ακούγοντας κιόλας κανέναν και παραμένοντας αμετανόητος αιρετικός, παρότι παίρνεις σε όλα τις κατάλληλες απαντήσεις. Το μοντέλο και το πνεύμα της ατομοκεντρικότητας που προσπαθείς ανεπιτυχώς να προσάψεις στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό είναι το μοντέλο που έπλασαν οι σατανικές αιρέσεις της Δύσης, ο Προτεσταντισμός και ο Ρωμαιοκαθολικισμός. Αυτές έπλασαν την έννοια της ευδαιμονίας σε βάρος του άλλου και της αδιαφορίας και του καπιταλισμού που βιώνουμε σήμερα. Δε θα σου μάθω όμως εγώ αιώνες ιστορίας. Να κάτσεις να διαβάσεις αν θέλεις να μάθεις. Κι ούτε με ενδιαφέρει το τι πιστεύεις εσύ για την Ορθοδοξία και για τις σατανικές αιρέσεις από τις οποίες είσαι εμφανώς επηρεασμένος. Η αλήθεια δε χρειάζεται συλλογιστικά σοφίσματα. Βιώνεται στην καθημερινότητα και στο τέλος πάντα επικρατεί, διότι έχει οντολογικές βάσεις.


Προφανώς και η σωτηρία δεν αφήνει περιθώρια λύπης για τους βασανιζόμενους, διότι ως γεγονός σου εξηγώ και πάλι ότι ξεπερνά κατά πολύ τα στενά γήινα όρια και τις κοσμικές «αναγκαιότητες». Οι οποίες κοσμικές «αναγκαιότητες», είναι ουσιαστικά τα πάθη του μεταπτωτικού ανθρώπου στη πράξη και τίποτα παραπάνω. Τρίτη φορά στο λέω. Άντε να δούμε πόσες ακόμα θα χρειαστεί να το πω μέχρι να πάρει ο νους σου μπρος και μέχρι να συλλάβεις αρχικά αυτό που σου λέω, και μετά αν μπορέσεις να το καταλάβεις κιόλας.

Ανησυχία ναι την εξαλείφει, συμπόνια προς τους αμαρτωλούς όχι. Όλοι οι άγιοι έδειχναν συμπόνια για τους αμαρτωλούς. Αλλά και πάλι δε μπορώ εγώ διαδικτυακά να σου μάθω τι έκανε ξεχωριστά ο κάθε άγιος στη πράξη. Κάτσε να διαβάσεις αν θέλεις να μάθεις.

Σωτηρία είναι η κατά χάρη θέωση του ανθρώπου μέσω της συνεργίας Θεού και ανθρώπου. Εγώ εκφράζω την εκκλησιαστική θέση, εσύ τη δική σου διαμορφωμένη αιρετική θέση. Μην ανησυχείς. Δεν είσαι ο πρώτος ούτε το τελευταίος.


«Ένα συγκλονιστικό γεγονός μπορεί να οδηγήσει κάποιον στην πίστη και στη μετάνοια. Αυτό είναι το δεδομένο. Και έχει συμβεί κατά καιρούς. Το γεγονός είναι το εξής: Κάποιος, δεν πιστεύει στον θεό, δεν πιστεύει στην ύπαρξη της ψυχής, δεν πιστεύει στη μετά θάνατον ζωή. Πεθαίνοντας, η ψυχή του μεταβαίνει στον άλλο κόσμο, ζει την εμπειρία της πνευματικής ασώματης μεταθανάτιας ζωής και αυτό λες ότι δεν είναι συγκλονιστικό γεγονός. Έλεος!».

Δεν είναι καθόλου δεδομένο. Σε άλλο κόσμο ζεις προφανώς. Τόσα και τόσα συγκλονιστικά γεγονότα συμβαίνουν και σχεδόν κανένας δεν μετανοεί. Στο ξαναλέω και αυτό τρίτη φορά. Δεν έχεις να κάνεις εδώ με πλατωνικές θεωρίες και αοριστολογικά σοφίσματα σοφιστή. Με υποθέσεις δε λειτουργούμε εμείς οι ορθόδοξοι. Μπερδεύεσαι σου ξαναλέω.

Κάποιος που δε πιστεύει στο Θεό και στην ύπαρξη της ψυχής, σημαίνει ότι επέλεξε συνειδητά και πεισματικά να μην πιστεύει σε αυτά τα «αστεία» κατά αυτόν πράγματα, και επομένως δεν είναι διόλου συγκλονιστικό το ότι η ψυχή του μεταβαίνει σε άλλο κόσμο. Είχε προειδοποιηθεί πολλές φορές αλά δε πίστεψε ποτέ. Αντιθέτως, είναι άκρως υποκριτικό και αλαζονικό το γεγονός ότι ενώ πριν χλεύαζε όλα αυτά και όσους του τα έλεγαν, αυτός παρέμενε αμετανόητος χλευάζοντας το Θεό και του ιερείς και τους πιστούς και τώρα ζητά και τα ρέστα. Βρε δε πας να πουλήσεις αλλού τα σοφίσματά σου;

Ιωάννης Σ. είπε...

«Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν».

Έτσι λέμε στη Θεία Λειτουργία οι ορθόδοξοι. Δεν υπάρχει ίχνος αυτομοκεντρικότητας σε όλη τη Θεία Λειτουργία. Πόσο θεολογικά απαίδευτος πρέπει να είσαι για να προσάπτεις ατομοκεντρικότητα στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό; Εκτός κι αν νομίζεις ότι όταν αναφέρω την λέξη «Χριστιανισμό», αναφέρομαι γενικά και αόριστα. Όχι. Φυσικά αναφέρομαι στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό.

Ανώνυμος είπε...

@ Όσο και αν σου φαίνεται περίεργο, είναι δυνατό να μισείς κάποιον που "δεν υπάρχει". Και αυτό γιατί μέσα σου ξέρεις ότι υπάρχει, απλά δεν θέλεις να το παραδεχτείς. Γι' αυτό άλλωστε και διαφωνείς με τόση επιμονή γι' αυτό το θέμα. @

Την ίδια συζήτηση θα μπορούσα να κάνω και με έναν μουσουλμάνο, λέγοντάς του πως ο θεός, αν υπάρχει, δεν μπορεί να είναι έτσι όπως τον φαντάζεται. Θα έλεγες και τότε ότι μισώ τον θεό;

Ο θεός αν υπάρχει συκοφαντείται και δυσφημείται από όλες τις θρησκείες. Όλα τα δόγματα διαμορφώθηκαν από εξουσιαστικά ιερατεία. Πρωτίστως, το δόγμα πρέπει να είναι τέτοιο ώστε να διαιωνίζει την εξουσία του ιερατείου πάνω στους ανθρώπους. Γι αυτό και απόψεις περί σωτηρίας των πάντων, περί μετανοίας μετά θάνατον, πολεμήθηκαν με πείσμα, ενώ επί αιώνες κυριαρχούσε στις λαϊκές μάζες, με την ανοχή αν όχι με την προτροπή του ιερατείου, η εικόνα ενός θεού τιμωρού.


@ Το "γιατί Θεέ μου" είναι σαν να ρωτάς το γιατρό σου "γιατί με πόνεσες με την ένεση που μου έκανες". Έχεις εμπιστοσύνη ότι ξέρει τι κάνει; Αν ναι τότε ξέρεις ότι ακόμα και αν πονέσεις υπήρχε λόγος. @

O γιατρός, σου κάνει την ένεση για να σε θεραπεύσει. Δεν θεραπεύεσαι όμως με τον πόνο αλλά με το περιεχόμενο της ένεσης. Ο γιατρός αν μπορούσε θα σου έκανε ανώδυνα την ένεση. Ο θεός μπορεί αλλά επιμένει να σου προκαλεί πόνο. Για τον θεό, ο πόνος είναι το θεραπευτικό μέσο. Για κάποιο λόγο ο παντοδύναμος και φιλεύσπλαχνος θεός, αδυνατεί να βρει άλλον τρόπο διαπαιδαγώγησης και σωφρονισμού των ανθρώπων πέρα από τον πόνο και τον βασανισμό.

«Ο Θεός επίπονον φύσει και μοχθηρόν τον βίον ημών κατεσκεύασεν, ίναν υπό της ενταύθα συνωθούμενοι θλίψεως, επιθυμίαν των μελλόντων λάβωμεν».
Ο άνθρωπος όντως δημιούργησε έναν θεό κατ’ εικόνα και ομοίωσή του, έναν θεό με πρωτόγονη παιδαγωγική αντίληψη.


Ιωάννη μην κουράζεσαι άλλο. Έγινε κατανοητό ότι η αγάπη για το παιδί σου και τους συνανθρώπους σου είναι κοσμική αναγκαιότητα και πάθος του μεταπτωτικού ανθρώπου. Κατά συνέπεια οι σεσωσμένοι μπορούν να ευδαιμονούν στον παράδεισο χωρίς να διαταράσσεται η ευτυχία τους, απαθείς και αποστασιοποιημένοι από τη δυστυχία και τον βασανισμό των παιδιών τους και των συνανθρώπων τους.

Filos.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Filos,

Ναι, εάν του έλεγες τα ίδια που λες σε μένα το ίδιο θα έλεγα. Το ότι ο μουσουλμάνος έχει μια -κατά την πίστη μου- λάθος εικόνα για το Θεό δεν σημαίνει ότι σε μία διαφωνία μεταξύ σας εσύ θα είχες δίκιο. Εσύ πολεμάς το Θεό, όχι το λάθος τρόπο παρουσίασής Του. Αν πάλι πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός, πες μας πως Τον πιστεύεις.

"Ο θεός μπορεί αλλά επιμένει να σου προκαλεί πόνο". Είσαι σίγουρος γι' αυτό; Κατά τη γνώμη σου ο άνθρωπος δεν έχει ευθύνη αν κάνει κακή χρήση της ελευθερίας του; Ή μήπως πιστεύεις ότι ο άνθρωπος που δεν δέχεται να ακούσει τις συμβουλές του Θεού θα έπρεπε να εμποδίζεται απ' το να ακολουθήσει το δρόμο που μόνος του διάλεξε;

Ας δούμε το κλασσικό παράδειγμα που φέρνουν πολλοί: κάποιος έχασε το παιδί του. Είναι οποσδήποτε κακό κάτι τέτοιο; Είμαστε σίγουροι ότι το παιδί αυτό δεν θα γινόταν αργότερα κακός άνθρωπος, κάτι που θα ήταν χειρότερο τόσο για τον ίδιο όσο και για άλλους; Αυτός που αντί να εμπιστευτεί το Θεό ότι επέτρεψε το καλύτερο για όλους -χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι δεν θα λυπηθεί- κατηγορήσει το Θεό, δεν το κάνει από ενδιαφέρον για το παιδί του, αλλά από εγωισμό. Δεν τον νοιάζει τι είναι καλύτερο για τους άλλους, ούτε για το παιδί του. Αρκεί που αυτός θα νιώθει καλά.

Φιλικά,
Αγωνιστής.

Ανώνυμος είπε...

"Ιωάννη μην κουράζεσαι άλλο... Κατά συνέπεια οι σεσωσμένοι μπορούν να ευδαιμονούν στον παράδεισο χωρίς να διαταράσσεται η ευτυχία τους, απαθείς και αποστασιοποιημένοι από τη δυστυχία και τον βασανισμό των παιδιών τους και των συνανθρώπων τους".

Κάτι πας να νοήσεις αλλά και πάλι δε μπορείς να το νοήσεις, διότι δεν το έχεις ζήσει. Ναι οι σεσωσμένοι θα ζουν στην αγάπη του Θεού, την οποία έχουν ήδη αρχίσει να βιώνουν από αυτή τη ζωή λόγω της μετάνοιάς τους και της δεκτικότητας που καλλιέργησαν απέναντι στο Θεό. Ο πιστός δε μπορεί να επιβάλλει σε κάποιον άλλον να βιώσει αυτή την αγάπη. Συνεπώς αν αυτός ο κάποιος άλλος είναι ο γονέας μου, τότε θα πάει στη κόαλση. Απλά πράγματα και άκρως ρεαλιστικά όσα λέει η Εκκλησία.

Όπως κι εμείς τώρα για παράδειγμα, που κάνουμε διάλογο. Εγώ σου εξηγώ τις επιπτώσεις που θα έχει η στάση σου. Εγώ θα φταίω μετά αν εσύ πας στη κόλαση; Αφού δε θες την αγάπη του Θεού; Τι να κάνουμε τώρα; Με το ζόρι θα την πάρεις; Τίποτα δε γίνεται με το ζόρι, πόσο μάλον το πρώτο μέλημα ενός ανθρώπου που θα πρέπει να είναι η σωτηρία του.


Ιωάννης Ένοχος

Ανώνυμος είπε...

Και προφανώς δε χρειάζεται θεωρώ να επισημάνω, ότι ο τρόπος με τον οποίο οι περισσότεροι σύγχρονοι γονείς αγαπάνε τα παιδιά τους, ναι είναι σφοδρό πάθος. Στην ουσία ειδωλοποιούν τα παιδιά και καθρεφτίζουν πάνω τους ανικανοποίητους δικούς τους πόθους.

Δεν είναι τόσο απλά όσο τα λες τα πράγματα. Με χριστιανούς μιλάς, όχι με σοφιστές.


Ιωάννης Ένοχος

Ανώνυμος είπε...

Αγωνιστή είναι απλή η διαφορά μεταξύ ημών και του Filos. Από τη μία μεριά είναι οι άθεοι και οι ειδωλολάτρες που δεν θέλουν με τίποτα να παραδεχτούν τα λάθη τους και να μετανοήσουν, κατηγορώντας το Θεό για τα πάντα και από την άλλη οι χριστιανοί που ρίχνουν το βάρος στις ευθύνες του ανθρώπου και στην ειλικρινή μετάνοια.

Μετά από αυτό που σου είπα, αναρωτήσου γιατί οι κοινωνίες φτάσανε εδώ που φτάσανε.(επειδή είναι βαθύτατα ειδωλολατρικές φυσικά)


Ιωάννης Ένοχος

Ανώνυμος είπε...

Αγωνιστή, δεν πολεμώ τον θεό. Πολεμώ τη δυσφήμιση του θεού. Αν αυτός υπάρχει, αποκλείεται να έχει την παραμικρή σχέση με την αρχαία Ιουδαϊκή παράδοση από την οποία προήλθε ο χριστιανισμός και το Ισλάμ. Ιστορίες με κήπους, φίδια και απαγορευμένους καρπούς, θα σου φαίνονταν αστείες αν επρόκειτο για τη θρησκεία ενός λαού της Αφρικής και όχι για τη δική σου.
Η απάντησή σου σ’ αυτό που είπα για τον μουσουλμάνο, φανερώνει ότι προτιμάς μία λάθος αντίληψη περί θεού από την έλλειψη πίστης στον θεό. Για σένα, καλύτερα πίστη σε έναν σατανικό θεό παρά απουσία πίστης.

Λες ότι ο θεός αφαιρεί τη ζωή ενός παιδιού, προγνωρίζοντας ότι αυτό θα γινόταν κακός άνθρωπος. Τι να υποθέσουμε; Ότι τα παιδιά αυτά θα γίνονταν χειρότεροι και από τον Χίτλερ; Υπάρχουν εκατομμύρια κακοί άνθρωποι που έβλαψαν συνανθρώπους τους και πέθαναν αμετανόητοι. Γιατί δεν τους έσωσε αυτούς ο θεός αφαιρώντας τη ζωή τους σε νεαρή ηλικία; Δειγματοληπτικά λειτουργεί;
Γιατί ο θεός δεν έκανε το ίδιο με τον Σατανά; Γιατί δεν του αφαίρεσε τη ζωή πριν επαναστατήσει;
Kαι το κυριότερο, θα τολμούσες ποτέ να πλησιάσεις έναν πατέρα και μια μάνα που μόλις έχασαν το παιδί τους, λέγοντάς τους ότι ίσως στο μέλλον γινόταν κακός άνθρωπος, γι αυτό καλύτερα που έφυγε τώρα;
Το να αφαιρεί ο θεός μια ζωή για να τη σώσει από αιώνια καταδίκη, δικαιώνει τους ιερείς που συνόδευαν τους κονκισταδόρους στην Αμερική. Βάπτιζαν τα παιδιά των ιθαγενών και στη συνέχεια τα σκότωναν ώστε να είναι βέβαιο ότι θα πάνε στον παράδεισο. Αυτοί οι δολοφόνοι θα πρέπει να θεωρηθούν άγιοι άνθρωποι. Εξασφάλισαν τον παράδεισο σε εκατοντάδες παιδιά, ρισκάροντας οι ίδιοι να βρεθούν στην κόλαση.

Ιωάννη, ανικανοποίητος πόθος, είναι η επιθυμία αιώνιας παράτασης της ύπαρξής σου σε συνθήκες ευδαιμονίας. Αυτός ο πόθος είναι το γόνιμο έδαφος για όλες τις θρησκείες. Οι εκπρόσωποί τους, υπόσχονται την ικανοποίηση του πόθου σου, υπόσχονται τη σωτηρία σου. Στην υπόσχονται ως έπαθλο, ως ατομική κατάκτηση για τις αξιόμισθες πράξεις σου. Είναι ένας πόθος που πηγάζει από ένα κατώτερο ένστικτο, αυτό της επιβίωσης.

Filos.

Ανώνυμος είπε...

Ναι δε βλέπεις, η ασκητική του Χριστιανισμού κρύβει μεγάλη ευδαιμονία μέσα: ούτε ίχνος νηστείας, καθόλου προσευχή, τρελό ξεφάντωμα κλπ. Άσ΄το φίλε, πολλά είπαμε. Καλό ξημέρωμα σου εύχομαι.


Ιωάννης Ένοχος

Ανώνυμος είπε...

Ευδαιμονία, Ιωάννη, εννοώ τη μακαριότητα, την ανείπωτη απροσμέτρητη και απόλυτη μετά θάνατον ευτυχία και όχι φυσικά την εν ζωή ευμάρεια και την ευτυχία που πηγάζει από αφθονία υλικών αγαθών. Μην κάνεις τώρα πως δεν καταλαβαίνεις.

Filos.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Filos,

Εφόσον δεν δέχεσαι ότι ο Θεός υπάρχει, δεν είναι δυνατόν να πολεμάς "τη δυσφήμιση του θεού". Εκτός αν δέχεσαι ότι υπάρχει, οπότε πες μας πώς Τον δέχεσαι.

"Προτιμάς μία λάθος αντίληψη περί θεού από την έλλειψη πίστης στον θεό". Αυτό είναι δικό σου συμπέρασμα, και μάλιστα λανθασμένο. Αυτό που είπα είναι ότι η άποψή σου είναι λάθος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η άποψη κάποιου που διαφωνεί μαζί σου δεν μπορεί να είναι επίσης λάθος.

Εάν αρχίσουμε να κρίνουμε το τι κάνει ο Θεός με βάση τη δική μας αντίληψη έχουμε ήδη αποτύχει. Ή δεχόμαστε ότι ο Θεός ξέρει καλύτερα, και άρα κάτι που σε εμάς φαίνεται άδικο μπορεί να είναι δίκαιο, ή θεωρούμε ότι εμείς ξέρουμε καλύτερα, άσχετα με το ότι δεν γνωρίζουμε τα πάντα. Τι από τα δύο σου φαίνεται πιο λογικό;

Φιλικά,
Αγωνιστής.

Ανώνυμος είπε...

"Προτιμάς μία λάθος αντίληψη περί θεού από την έλλειψη πίστης στον θεό"

Η Ορθοδοξια των εφτά Οικουμενικών Συνόδων και των Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίαςέχει λα΄θος αντίληψη για τον Θεό και ο Filos έχει τη σωστή. Τώρα πείτε μου πόσο δίκαιο έχουμε ότα λέμε ότι όλες οι αιρέσεις προέχονται από τα ανθρώπινα πάθη;

Και ποιος έχει τη σωστή ρε Filos; Πες μας και μας να πιστέψουμε...


Ιωάννης Ένοχος

Ανώνυμος είπε...

Αγωνιστής @ Το ότι ο μουσουλμάνος έχει μια -κατά την πίστη μου- λάθος εικόνα για το Θεό δεν σημαίνει ότι σε μία διαφωνία μεταξύ σας εσύ θα είχες δίκιο. Εσύ πολεμάς το Θεό, όχι το λάθος τρόπο παρουσίασής Του. @

Μα δεν είναι δικό μου συμπέρασμα. Είναι σαφές ότι θεωρείς προτιμότερο έναν λάθος τρόπο παρουσίασης του θεού παρά την άρνηση του θεού. Εγώ πολεμώ τον θεό, ο μουσουλμάνος τον παρουσιάζει λάθος. Καλύτερα μουσουλμάνος δηλαδή παρά άθεος.

@ Εάν αρχίσουμε να κρίνουμε το τι κάνει ο Θεός με βάση τη δική μας αντίληψη έχουμε ήδη αποτύχει. @

Η εικόνα που έχουν οι άνθρωποι για τον πανάγαθο θεό, δημιουργεί μια συγκρουσιακή κατάσταση. Ως παντοδύναμος, παντογνώστης και πανταχού παρών, οτιδήποτε συμβαίνει, συμβαίνει επειδή είναι θέλημά του. Συμβαίνει επειδή εκείνος το θέλησε, επειδή εκείνος το επέτρεψε. Αν πρόκειται για καλό γεγονός, τον ευγνωμονούν, αν πρόκειται για κάτι κακό, ο πιστός δεν μπορεί παρά να πείσει τον εαυτό του ότι και αυτό για καλό γίνεται, ότι υπάρχει αγαθός λόγος για τον οποίο συμβαίνει κάτι κακό. Δηλαδή, ακόμη και μια τρομερή φυσική καταστροφή να συμβεί, με χιλιάδες νεκρούς, σακατεμένους και ξεσπιτωμένους, ο σκοπός του θεού δεν μπορεί παρά να ήταν για το καλό των ανθρώπων.

Ιωάννη, μην ειδωλοποιείς τους πατέρες της Εκκλησίας. Ευφυείς και σοφοί άνθρωποι μεν αλλά μην ξεχνάς ότι σχεδόν στο σύνολό τους δεν υπήρξαν βιολογικοί πατέρες και δεν είχαν παιδιά. Μίλησαν όμως για έναν θεό πατέρα που αγαπά τα παιδιά του, μη γνωρίζοντας τι σημαίνει πατέρας και τι σημαίνει αγάπη για τα παιδιά σου. Γνωρίζω εκατοντάδες αγίους της Εκκλησίας που έδωσαν τη ζωή τους για την πίστη τους, που υπέφεραν για την πίστη τους. Δεν γνωρίζω όμως πολλούς που να θυσιάστηκαν για τον διπλανό τους, που να έδωσαν τη ζωή τους για τον συνάνθρωπό τους. Γι αυτό και αντιπαθώ φοβερά τις πέντε παρθένες, τις φρόνιμες, όχι τις μωρές, από τη γνωστή παραβολή. Αδιαφόρησαν παντελώς για τις άλλες πέντε. Ούτε μια σταγόνα λάδι δεν μοιράστηκαν. Το μυαλό τους μόνο στον νυμφίο και στο γάμο. Όπως έστρωσαν ας κοιμηθούν οι άλλες. Ας πρόσεχαν. Ποιος νοιάζεται; Φαίνεται αγάπησαν τόσο πολύ τον θεό, που δεν περίσσεψε αγάπη για τον άνθρωπο.

Filos.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Filos,

"Καλύτερα μουσουλμάνος δηλαδή παρά άθεος". Γιατί επιμένεις να βάζεις στο στόμα μου πράγματα που δεν είπα; Γιατί πρέπει ντε και καλά να επιλέξω μεταξύ δύο λαθών; Δεν μπορώ να απορρίψω και τα δύο εξίσου;

"Η εικόνα που έχουν οι άνθρωποι για τον πανάγαθο θεό, δημιουργεί μια συγκρουσιακή κατάσταση". Όχι, η εικόνα που έχεις εσύ για το Θεό δημιουργεί μια τέτοια κατάσταση. Και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από το γεγονός ότι ενώ δέχεσαι ότι κάποιος μπορεί να κάνει κάτι που μοιάζει άσχημο αλλά τελικά είναι για το καλό σου αρνείσαι να δεχτείς ότι και ο Θεός μπορεί να κάνει το ίδιο. Μεγαλοποιείς το κακό που συμβαίνει, φορτώνεις την ευθύνη στο Θεό και αγνοείς εντελώς το καλό που προκύπτει, ακόμα και σε περιπτώσεις που αυτό είναι ξεκάθαρο.

Φιλικά,
Αγωνιστής.

Ιωάννης Σ. είπε...

Δεν ειδωλοποιώ τους πατέρες της Εκκλησίας. Απλώς ο σύγχρονος τρόπος προσέγγισης που προτείνω να αναγνωσθούν δίνει λύσεις σε σύγχρονα προβλήματα. Υπάρχουν οι απαντήσεις στα πατερικά κείμενα για τα υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου, αν αυτά διαβάζονται σωστά και στα δόγματα της Εκκλησίας αν κατανοούνται σωστά. Όπως και στην Καινή Διαθήκη. Και σταδιακά ο άνθρωπος μπαίνει στο κλίμα του χριστιανικού τρόπου ζωής και ήθους. Αν κάποιος δέχεται αυτές τις λύσεις ή όχι, είναι ένα διαφορετικό θέμα.


«Μὴ γάρ μοι τοῦτο εἴπῃς. ὅτι νηστεύουσιν, ἀλλ' ἐκεῖνό μοι δεῖξον, εἰ κατὰ γνώμην τοῦ Θεοῦ τοῦτο ποιοῦσιν· ὡς ἂν μὴ τοῦτο ᾖ, μέθης πάσης ἐστὶν ἡ νηστεία παρανομωτέρα. Οὐ γὰρ τὸ πραττόμενον ὑπ' αὐτῶν χρὴ σκοπεῖν μόνον, ἀλλὰ καὶ τὴν αἰτίαν τῶν γινομένων ἐπιζητεῖν. Τὸ μὲν γὰρ κατὰ γνώμην τοῦ Θεοῦ γινόμενον, κἂν φαῦλον εἶναι δοκῇ, πάντων ἐστὶν ἄριστον· τὸ δὲ παρὰ γνώμην καὶ μὴ δοκοῦν ἐκείνῳ, κἂν ἄριστον εἶναι νομίζηται, πάντων ἐστὶ φαυλότατον καὶ παρανομώτατον. Κἂν φονεύσῃ τις κατὰ γνώμην τοῦ Θεοῦ, φιλανθρωπίας ἁπάσης βελτίων ἐστὶν ὁ φόνος· κἂν φείσηταί τις καὶ φιλανθρωπεύσηται παρὰ τὸ δοκοῦν ἐκείνῳ, φόνου παντὸς ἀνοσιωτέρα γένοιτ' ἂν ἡ φειδώ. Οὐ γὰρ ἡ φύσις τῶν πραγμάτων, ἀλλ' αἱ τοῦ Θεοῦ ψῆφοι καλὰ καὶ φαῦλα εἶναι τὰ αὐτὰ ποιοῦσι».

Ιωάννης Χρυσόστομος, Κατά Ιουδαίων Λόγος Δ΄

Ιωάννης Σ. είπε...

«Μα δεν είναι δικό μου συμπέρασμα. Είναι σαφές ότι θεωρείς προτιμότερο έναν λάθος τρόπο παρουσίασης του θεού παρά την άρνηση του θεού. Εγώ πολεμώ τον θεό, ο μουσουλμάνος τον παρουσιάζει λάθος. Καλύτερα μουσουλμάνος δηλαδή παρά άθεος».

Δεν πολεμάς το Θεό. Τον εαυτό σου πολεμάς. Πιστεύω ότι κινείσαι σε ικανοποιητικά επίπεδα διαλεκτικότητας για άθεος. Πραγματικά με εσένα μπορεί να γίνει συζήτηση, έστω και με σοφίσματα κάποιες φορές. Άλλα οι περισσότεροι άθεοι είναι τελείως δογματικοί.

Οι μουσουλμάνοι είναι αιρετικοί ουσιαστικά. Όπως και οι Ιουδαίοι.

Ανώνυμος είπε...

Αγωνιστή, πανάγαθος, παντοδύναμος, παντογνώστης και πανταχού παρών είναι η εικόνα που έχω εγώ για τον θεό; Για σένα και για όλους τους χριστιανούς, ο θεός δεν είναι πανάγαθος, παντοδύναμος, παντογνώστης και πανταχού παρών; Αυτό, δεν σημαίνει ότι τα πάντα λαμβάνουν χώρα εν γνώσει του; Αυτό δεν σημαίνει ότι τα πάντα συμβαίνουν θεού θέλοντος;
Όταν λοιπόν λαμβάνει χώρα κάτι κακό, ο πιστός δεν μπορεί παρά να υποθέσει αυτό που υποθέτεις και εσύ. Ακόμη κι αν αφανιστεί ολόκληρη σχεδόν η ανθρωπότητα από μια φυσική καταστροφή, κατί καλό έχει ο θεός στο νου του που δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε.

Ενώ τώρα παραδέχεσαι ότι ο θεός μπορεί να κάνει κάτι που μοιάζει άσχημο αλλά είναι για το καλό μας, όταν σε ρωτούσα γιατί δεν προσπάθησε να αποτρέψει τους πρωτόπλαστους από την παγίδα του Σατανά, μου έλεγες ότι δεν μπορούσε να περιορίσει την ελευθερία τους. Μπορεί δηλαδή να αφαιρεί τις ζωές αθώων παιδιών ώστε να μη γίνουν εγκληματίες μεγαλώνοντας, αλλά δεν μπορούσε να εμποδίσει τους πρωτόπλαστους από το να εξαπατηθούν. To να αφαιρεί τις ζωές παιδιών ώστε να μην ακολουθήσουν μελλοντικά το δρόμο της επιλογής τους, είναι ok, αλλά η παρεμπόδιση των πρωτόπλαστων να επιλέξουν το θάνατο ήταν ανελευθερία.


Ιωάννη, σύμφωνα με το θεό που έχουν δημιουργήσει οι άνθρωποι -και οι πατέρες της Εκκλησίας δεν εξαιρούνται- ο φόνος κάποιες φορές μπορεί να είναι θεάρεστος. Και όχι μόνο ο φόνος. Ό,τι πιο φαύλο μπορείς να φανταστείς, αν το διαπράξεις «κατά γνώμην του θεού» (αυτό άραγε ποιος το κρίνει;) μπορεί να είναι βέλτιον πάσης φιλανθρωπίας.
Βαναυσότερη κακοποίηση του θεού, δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
«Έχουμε μεταβάλλει το Θεό σε ανθρωπάκι με όλα τα βίτσια του ανθρώπου» δήλωσε ο π. Φάρος σε συνέντευξή του στο Amen.gr. Μόνο που συνέβαινε ανέκαθεν, δεν συμβαίνει τώρα.

Filos.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Filos,

Ξέρεις τι εννοώ. Μην κάνεις τον έξυπνο, απλά ρίχνεις το επίπεδο της συζήτησης.

Όσο για το θέμα της ελευθερίας, παραβλέπεις το γεγονός ότι η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, και ως τέτοια αντιμετωπίζεται. Δεν χρειάζεται να πάμε στους πρωτόπλαστους. Αρκεί το γεγονός ότι υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι, και δεν πεθαίνουν νέοι όλοι οι κακοί. Ο μόνος λόγος άλλωστε που σου έδωσα το συγκεκριμένο παράδειγμα ήταν για να δεις ότι υπάρχουν και άλλα εδεχόμενα που δεν υπολογίζουμε όταν κρίνουμε κάτι ως δίκαιο ή άδικο, όχι για να κολλήσουμε σ' αυτό.

Και επειδή γίνεται κουραστικό να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος, ας βάλουμε ορισμένα πράγματα στη θέση τους. Ο μόνος λόγος που επιμένεις να βγάλεις το Θεό κακό είναι για να δικαιολογήσεις το ότι δεν πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός. Όμως η άποψη ότι δεν υπάρχει Θεός είναι ελλειπής σε πάρα πολλά σημεία, που αν δεν μπορείς να δώσεις ικανοποιητικές εξηγήσεις απλά αποδεικνύουν ότι κάνεις λάθος. Άρα Θεός υπάρχει. Τώρα αν εσύ Τον θεωρείς κακό επειδή δεν συμπεριφέρεται όπως εσύ θεωρείς ότι θα έπρεπε, τι να κάνουμε, Αυτός είναι και σ' όποιον αρέσει. Εκτός και αν έχεις να προτείνεις κάτι καλύτερο.

Φιλικά,
Αγωνιστής.

Ανώνυμος είπε...

Μα ήταν τόσο έξυπνποι αυτοί οι Πατέρες της Εκκλησίας; Φοβερό Θεό δημιούργησαν. Καλά ειδικά οι ευαγγελιστές - ψαράδες πρέπει να είναι πιο έξυπνοι άνθρωποι της ιστορίας, έτσι; Ουάου. Πως τα σκέφτηκαν όλα αυτά; Τι μυαλό, Θεέ μου.
Ρίχνεις το επίπεδο και μας παριστάνεις και το σοβαρό ομιλητή κιόλας. Άντε γεια ρε File. Τέλος ο διάλογος από μένα.


Ιωάννης Ένοχος

Ανώνυμος είπε...

Και ποιος είπε ότι δεν υπήρχε παρεμπόδιση στους πρωτοπλάστους; Μη φάτε από αυτό το καρπό τους είπε. Αυτό τι είναι, δεν είναι προειδοποίηση;


Ιωάννης Ένοχος

Ανώνυμος είπε...

Αγωνιστή, σου διαφεύγει μάλλον ότι τα γραπτά μένουν.

Όταν σε ρωτούσα γιατί ο θεός δημιούργησε τον Σατανά ενώ προγνώριζε τα έργα του, σου είχα φέρει κάποια παραδείγματα:

«Προγνωρίζεις ότι το παιδί σου θα προκαλέσει πόνο, δυστυχία και θάνατο. Προγνωρίζεις ότι θα καταδικαστεί αιώνια και ότι θα παρασύρει αμέτρητους σ’ αυτήν την αιώνια καταδίκη. Προγνωρίζεις ότι φέρνοντάς το σε ύπαρξη θα ζει σχεδόν εξαρχής ως δυστυχισμένο, κακόψυχο και επικατάρατο και θα γίνει πρόξενος φρικτής καταστροφής. Και όμως το φέρνεις σε ύπαρξη. Ειλικρινά αδυνατώ να κατανοήσω πώς αυτό μπορεί να είναι εκδήλωση αγάπης είτε προς το ίδιο το παιδί που θα ζήσει μέσα σε ανείπωτη δυστυχία είτε προς τα θύματά του.»

«Γνωρίζω, ότι αυτός που θα φέρω σε ύπαρξη, θα είναι ένας αμετανόητος παιδεραστής. Τον φέρνω σε ύπαρξη και επιπλέον του επιτρέπω την πρόσβαση σ’ έναν παιδικό σταθμό. Και αυτό λες ότι το κάνω από αγάπη;»

Μήπως θυμάσαι τι απαντούσες τότε;

@ Το πιο μεγάλο δώρο που μπορεί να μας δώσει ο Θεός είναι η ελευθερία. Δεν μπορείς, λοιπόν να Του ζητάς να τη στερήσει σε κάποιους για να μην σου δημιουργήσουν αυτοί οι άλλοι δυσκολίες. @

@ Από την άλλη κατανοείς, φαντάζομαι, ότι ζητάς το θάνατο ενός αθώου για εγκλήματα που δεν έχει διαπράξει ακόμα. Θεωρείς ότι κάτι τέτοιο είναι μεγαλύτερη ένδειξη αγάπης από το να δώσεις ελευθερία σε άτομα που κάνουν κακή χρήση της; @

Σ’ εκείνη τη συζήτηση, η αφαίρεση της ζωής ενός μελλοντικού κακοποιού, ήταν στέρηση της ελευθερίας και έλλειψη αγάπης. Τώρα είναι «το καλύτερο για όλους» και όποιος διαφωνεί είναι εγωϊστής:

@ Kάποιος έχασε το παιδί του. Είμαστε σίγουροι ότι το παιδί αυτό δεν θα γινόταν αργότερα κακός άνθρωπος, κάτι που θα ήταν χειρότερο τόσο για τον ίδιο όσο και για άλλους; Αυτός που αντί να εμπιστευτεί το Θεό ότι επέτρεψε το καλύτερο για όλους -χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι δεν θα λυπηθεί-κατηγορήσει το Θεό, δεν το κάνει από ενδιαφέρον για το παιδί του, αλλά από εγωισμό. Δεν τον νοιάζει τι είναι καλύτερο για τους άλλους, ούτε για το παιδί του. @


Δεν ξέρω αν ρίχνω το επίπεδο της συζήτησης. Αυτό που ξέρω είναι ότι έχετε ρίξει τον θεό στο επίπεδο ενός ανθρωπάκου με όλα τα ανθρώπινα βίτσια, όπως λέει και ο Φιλόθεος Φάρος.

Filos.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Filos,

Το ότι η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, και ως τέτοια αντιμετωπίζεται, δεν το διάβασες; Γιατί προσπαθείς να δικαιωθείς ντε και καλά; Και κυρίως γιατί επιμένεις να βλέπεις μόνο αυτά που θέλεις, και να αδιαφορείς για τη συνολική εικόνα;

Σου έγραψα ότι ακόμα και αν ο Θεός ήταν όπως εσύ τον περιγράφεις -κακός και αδιάφορος- δεν θα άλλαζε κάτι ως προς το αν υπάρχει. Άρα, εάν ο στόχος σου είναι το να αποδείξεις ότι δεν υπάρχει -που αυτός είναι- θα πρέπει να βρεις κάτι καλύτερο απ' το "είναι κακός και δεν Τον θέλω". Αν πάλι δέχεσαι ότι υπάρχει αλλά δεν σου αρέσει ο τρόπος παρουσίασής Του, πες μας ποιον τρόπο θεωρείς σωστό.

Φιλικά,
Αγωνιστής.

Ανώνυμος είπε...

Το «θεός» μονίμως με μικρό γράμμα και το «Σατανάς» με κεφαλαίο έτσι; Εμ βέβαια τις σταθερές αξίες τις σεβόμαστε, ε Filos; Έλα αποκαλήφθηκες ποντικομικρούλη...


Ιωάννης Ένοχος

Ανώνυμος είπε...

Το “θεός” Ιωάννη δεν είναι όνομα. Το “Σατανάς” είναι. Με κεφαλαίο, ώστε να ξεχωρίζει ο αρχέκακος, ο ευρετής και εισηγητής της αμαρτίας, ο αστήρ ο πεπτωκώς, από τους υπόλοιπους “σατανάδες”. Ο θεός γιατί με κεφαλαίο; Υπάρχουν μήπως και άλλοι θεοί, ώστε να ξεχωρίζει;
Σχολαστικός και ρηχός τυπολάτρης όποιος πιστός νομίζει ότι γράφοντας το “θεός” με κεφαλαίο, κάτι κάνει.
Πάντως το “θεός” το έχω γράψει πολλές φορές με κεφαλαίο αν δεις άλλα σχόλιά μου. Xωρίς να σημαίνει κάτι αυτό.
Ο Σατανάς είναι δική σας σταθερή αξία. Όταν εγώ σας λέω ότι ένας Θεός που είναι αγάπη, δεν θα τον δημιουργούσε προγνωρίζοντας την καταστροφή που θα προκαλούσε και την αιώνια δυστυχία στην οποία θα καταδικαζόταν και ο ίδιος, εσείς λέτε ότι καλώς τον δημιούργησε και καλώς του επέτρεψε να πλησιάσει τους πρωτόπλαστους και να τους οδηγήσει στον θάνατο.

@ Το ότι η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, και ως τέτοια αντιμετωπίζεται, δεν το διάβασες; @

Το διάβασα Αγωνιστή. Και αυτό που καταλαβαίνω σύμφωνα με τα λεγόμενά σου είναι ότι το «να ζητάς το θάνατο ενός ανθρώπου για εγκλήματα που δεν έχει διαπράξει ακόμα», άλλοτε είναι στέρηση ελευθερίας και απουσία αγάπης και άλλοτε είναι ό,τι καλύτερο «τόσο για αυτόν που πεθαίνει όσο και για τους υπόλοιπους». Ό,τι μας βολεύει. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Προφανώς ο Θεός θα είχε λόγο που άφησε τον Χίτλερ να ζήσει ενώ στέρησε τη ζωή σε εκατομμύρια παιδιά. Θα είχε λόγο που άφησε το Σατανά να ζήσει ενώ έπνιξε όλη την ανθρωπότητα και σάπισε στο ξύλο τους Ισραηλίτες μέχρι να το πάρουν απόφαση ότι πρέπει να είναι ο λαός Του.

Filos.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Filos,

Δεν είναι "ότι μας βολεύει". Είναι απλά αυτό που σου είπα: διαφορετικό για τον καθένα. Το ότι εσύ θέλεις να το παίξεις έξυπνος παριστάνοντας ότι ξέρεις καλύτερα απ' το Θεό είναι δικαίωμά σου. Πάντως μην περιμένεις μετά να σε πάρουν στα σοβαρά.

Για το δεύτερο μέρος -το αν υπάρχει Θεός- δεν βλέπω κάποια αντίρρηση σε όσα σου είπα, οπότε υποθέτω ότι συμφωνούμε.

Φιλικά,
Αγωνιστής.

Ιωάννης Σ. είπε...

Πόσο ρηχά βλέπεις την ιστορία ο Filos; Πως μπορείς να την βλέπεις τόσο ρηχά; Ο Θεός αγαπητέ δεν δρα μαγικά. Δεν είμαστε μάγοι. Η Εκκλησία είναι κατά της μαγείας. Για να φτάσει ο Χίτλερ να κάνει αυτά που έκανε είχαν προηγηθεί πολλά πριν. Καταλαβαίνεις; Τίποτα δε γίνεται σε μικρό χρονικό διάστημα άμεσα, ανεξάρτητα από αυτά που έχουν προηγηθεί.

Ο Θεός προγνωρίζει, αλλά δεν προορίζει. Αυτό δε μπορείς να καταλάβεις. Είπαμε ότι ο άνθρωπος είναι κατ’ εικόνα του Θεού. Δε τα λέμε αυτά από φαντασία. Αυτά ισχύουν και το βλέπουμε στη καθημερινότητα ότι ισχύουν. Τι σημαίνει το ότι ο άνθρωπος έχει ελευθερία και αυτεξούσιο; Σημαίνει ότι για να φτάσει στην ένωση με τον Θεό πρέπει να χρησιμοποιήσει το «εργαλείο» που λέγεται ελευθερία κατάλληλα. Το πως θα χρησιμοποιήσει αυτή την ελευθερία είναι δικό του αποκλειστικά θέμα. Είτε θα την χρησιμοποιήσει με κατεύθυνση προς τη θέωση, αυτό που ονομάζουμε αγιότητα, είτε για να γίνει Χίτλερ και Στάλιν.

Για αυτό και ο Αδάμ έφαγε το μήλο. Δεν εμπιστεύθηκε το Θεό. Εμπιστεύθηκε τον πονηρό. Η επιλογή του όπως βλέπεις έγινε ελεύθερα, αν και είχε προειδοποιηθεί από τον Θεό. Αν του απαγόρευε και παρέμβαινε ο Θεός, τότε αυτομάτως καταργεί την ελευθερία του Αδάμ, δηλαδή αυτό που του δώρισε.

Τι δε μπορείς να καταλάβεις από αυτά;

Ιωάννης Σ. είπε...

Για αυτό λέει ο θεσπέσιος Παύλος «Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα οἰκοδομεῖ».

Δηλαδή σύμφωνα με την ελευθερία του ο άνθρωπος, μπορεί να πράξει ό,τι θέλει. Αλλά δεν τον συμφέρουν, ούτε τον οικοδομού όλα από όσα μπορεί να πράξει ελεύθερα.

Αυτό που συμφέρει τον άνθρωπο είναι να κάνει πράγματα που οδηγούν στο σκοπό της τελείωσής σου.

Ανώνυμος είπε...

Ρηχότητα στη σκέψη διακρίνει αυτόν που πιστεύει πως ο παντοδύναμος θεός δεν μπορούσε να αποτρέψει τη ροπή στο κακό χωρίς να περιορίσει την ελευθερία των δημιουργημάτων του.
Ο θεός δημιούργησε τον Σατανά προγνωρίζοντας το καταστροφικό αλλά και αυτοκαταστροφικό του έργο. Δεν τίθεται θέμα ελευθερίας, ο Σατανάς ήταν ανύπαρκτος όταν ο θεός ήδη έβλεπε την πορεία του.
Ο θεός φρόντισε η μεταπτωτική ζωή του ανθρώπου να είναι επίπονη, βασανιστική και συχνά ανυπόφορη αν και προγνώριζε την επιλογή που θα έκαναν οι πρωτόπλαστοι.

Κάθε συνετός άνθρωπος που καταστρώνει ένα σχέδιο, όταν διαπιστώνει ότι η εκτέλεση του σχεδίου του θα έχει ολέθριο αποτέλεσμα, το αναθεωρεί, το διορθώνει, το βελτιώνει. Δεν προχωρά στην υλοποίηση ενός σχεδίου που θα φέρει πόνο, δυστυχία, καταστροφή, αποτυχία.
Ο θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, αν και προγνώριζε ότι η μοίρα της ανθρωπότητας, σχεδόν στο σύνολό της, θα ήταν η κόλαση και η αιώνια δυστυχία. Το σχέδιο του θεού δεν μπορεί να ήταν η δημιουργία δεκάδων δισεκατομμυρίων ανθρώπων εκ των οποίων ελάχιστοι θα βρεθούν τελικά στον παράδεισο. Ή έχουμε να κάνουμε με έναν θεό που δεν είναι αγάπη ή θα βρει τελικά τον τρόπο να τους σώσει, χωρίς να καταλύσει την ελευθερία τους.

Κάποιος είχε πει ότι ο Θεός αποκλείεται να υπάρχει επειδή η θλίψη του για τη μοίρα των όσων δημιούργησε, θα ήταν αδιανόητα αβάσταχτη. Ανυπόφορη ακόμη και για τον ίδιο.

Filos.

Ιωάννης Σ. είπε...

«Ρηχότητα στη σκέψη διακρίνει αυτόν που πιστεύει πως ο παντοδύναμος θεός δεν μπορούσε να αποτρέψει τη ροπή στο κακό χωρίς να περιορίσει την ελευθερία των δημιουργημάτων του».
Μπράβο, δηλαδή και πάλι εσύ είσαι ο ρηχός. Διότι αυτό που ισχυρίζεσαι, ο Θεός το έχει κάνει ήδη, δείχνοντάς σου το δρόμο προς τη σωτηρία δηλαδή τον Ιησού Χριστό ενσαρκωμένο. Μετά την ενσάρκωση ζούμε σε νέα πραγματικότητα. Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να αντισταθεί ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ στην αμαρτία και το κακό. Παρέμβαση στην ελευθερία λέγεται αυτό. Αλλά και πάλι ξαναλέω, πως η σωτηρία δεν επιβάλλεται με τη βία στον άνθρωπο. Πρέπει να είναι καρπός της ελεύθερης βουλητικής του συνεργίας προς το Θεό.

«Ο θεός δημιούργησε τον Σατανά προγνωρίζοντας το καταστροφικό αλλά και αυτοκαταστροφικό του έργο. Δεν τίθεται θέμα ελευθερίας, ο Σατανάς ήταν ανύπαρκτος όταν ο θεός ήδη έβλεπε την πορεία του».
Ω ναι. Τίθεται καίριο θέμα αντιμετώπισης της ελευθερίας. Είτε θα επιλέξεις την κακή αλλοίωση και το δρόμο που επέλεξε ο τόσο πολύ αγαπητός σου Σατανάς, την αμεθεξία του Θεού, είτε την καλή αλλοίωση και την κατεύθυνση της τελείωσης, της εγγύτητας και της κοινωνίας με το Θεό.

«Ο θεός φρόντισε η μεταπτωτική ζωή του ανθρώπου να είναι επίπονη, βασανιστική και συχνά ανυπόφορη αν και προγνώριζε την επιλογή που θα έκαναν οι πρωτόπλαστοι».
Το γνώριζε αλλά δεν το προόρισε αυτός. Εσύ ως άνθρωπος (όχι εσύ προσωπικά, αλλά ο Αδάμ, το ανθρώπινο γένος) φρόντισες για αυτό και το όρισες με τη στάση σου και την ανυπακοή προς αυτό που σου είπε ο Θεός να μην πράξεις, αλλά το έπραξες.

«Κάθε συνετός άνθρωπος που καταστρώνει ένα σχέδιο, όταν διαπιστώνει ότι η εκτέλεση του σχεδίου του θα έχει ολέθριο αποτέλεσμα, το αναθεωρεί, το διορθώνει, το βελτιώνει. Δεν προχωρά στην υλοποίηση ενός σχεδίου που θα φέρει πόνο, δυστυχία, καταστροφή, αποτυχία».
Ποιος σου είπε ότι θα έχει ολέθριο αποτέλεσμα το σχέδιο του Θεού; Στο είπα ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΟΝΙΣΑ ΠΟΛΛΑΚΙΣ εξ αρχής, ότι θες δε θες, ασχέτως αν εσύ πιστεύεις ή όχι, η κτίση κατευθύνεται προς μία τελειωτική φορά, λόγω του ότι συνέχεται από τις θείες ενέργειες. Εσύ από τη μεριά σου, σύμφωνα με τη χρήση του αυτεξουσίου σου, επιλέγεις αν θα σταθείς εμπόδιο στο Θεό και συνάμα στον ίδιο σου τον εαυτό, κολάζοντάς τον αποκλειστικά μόνος σου, ή αν θα γίνεις συνεργός του θελήματος του Θεού ως προς την ανακαίνιση της κτίσης. Make your choice Filos.

«Ο θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, αν και προγνώριζε ότι η μοίρα της ανθρωπότητας, σχεδόν στο σύνολό της, θα ήταν η κόλαση και η αιώνια δυστυχία. Το σχέδιο του θεού δεν μπορεί να ήταν η δημιουργία δεκάδων δισεκατομμυρίων ανθρώπων εκ των οποίων ελάχιστοι θα βρεθούν τελικά στον παράδεισο. Ή έχουμε να κάνουμε με έναν θεό που δεν είναι αγάπη ή θα βρει τελικά τον τρόπο να τους σώσει, χωρίς να καταλύσει την ελευθερία τους».

Γεμάτο αοριστολογίες και πάλι. Ο Θεός προγνώριζε ακριβώς τη μοίρα της ανθρωπότητας. Και για να μην αφανιστεί από την ολέθρια επιλογή της, για να μπορεί να νικάει το θάνατο, της εξασφάλισε το προνόμιο της αναπαραγωγής του γένους μέσω της συνουσίας, η οποία δεν υπήρχε πριν στην προπτωτική κατάσταση.

Ο Θεός θα σε σώσει, αν εσύ το θέλεις. Αν δε το θέλεις γιατί να σε σώσει; Δε καταλαβαίνεις ευλογημένε ότι σου έχει δωρίσει την ελευθερία και το αυτεξούσιο; Αναλόγως με τη δεκτικότητα που θα αποκτήσεις από την εδώ ζωή, ανάλογη θα είναι και η κατάστασή σου μετά θάνατον. Ή θα νιώθεις και θα αισθάνεσαι τη θεία δόξα με δέος και θα κοινωνείς με το Θεό ευχαριστιακά, ή θα νιώθεις τη θεία δόξα να σε καίει και θα νιώθεις εχθρική την παρουσία του Θεού.

Αυτό σε εσένα συμβαίνει ήδη από τώρα. Νιώθεις δηλαδή το Θεό ως τιμωρό σου ή τιμωρό όργανο ή καταστροφέα της ανθρωπότητας. Τον αισθάνεσαι αρνητικά ως ύπαρξη. Για αυτό και σε προειδοποιεί, αυτή τη στιγμή που μιλάμε ο Θεός, για το τι θα ακολουθήσει αν δε τα «βρεις μαζί του», μέσω της θείας οικονομίας του και του διαλόγου που διεξάγουμε.

Ιωάννης Σ. είπε...

«Κάποιος είχε πει ότι ο Θεός αποκλείεται να υπάρχει επειδή η θλίψη του για τη μοίρα των όσων δημιούργησε, θα ήταν αδιανόητα αβάσταχτη. Ανυπόφορη ακόμη και για τον ίδιο».
Σου είπα σκέφτεσαι πολύ γήινα όπως έτσι σκέφτονται αυτοί που πιστεύεις και διαβάζεις και σε παρασύρουν. Άλλο η θεολογία, άλλο η φιλοσοφία. Δε σώζεσαι με φιλοσοφικούς συλλογισμούς και σοφίσματα.
Και για να καταλάβεις τι γίνεται, αν μπορέσεις βέβαια, διότι αυτά είναι υψηλά νοήματα και απαιτούν πρώτα άσκηση για να κατανοηθούν. Ο Θεός ως άκτιστος και άναρχος δημιουργός της κτίσης, ως άχρονος, εκτός χρόνου και εκτός τόπου και χώρου, γνωρίζει όλες τις δυνατές αποφάσεις, εξελίξεις και κατευθύνσεις που μπορεί να πάρει ένα κτιστό ον ανά πάσα στιγμή. Αν εσύ για παράδειγμα, θέλεις να πάρεις μία απόφαση στη ζωή σου και έχεις μπροστά σου πέντε επιλογές. Και θα διαλέξεις λογικά μία από αυτές. Ο Θεός γνωρίζει όμως και τις πέντε αυτές επιλογές και τις συνέπειές τους και όλες τις εξελίξεις και τις αλληλουχίες των γεγονότων που θα ακολουθήσουν. Πρόσεξε όμως, ότι αυτός δε προκαθορίζει κάτι. Εσύ προκαθορίζεις τι θα ακολουθήσει βάσει της επιλογής σου. Αυτό συλλογίσου το να συμβαίνει σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής κοινωνικές, πολιτικής, οικονομικής, αθλητικής κλπ. ζωής.

Για αυτό σου λέει ο απόστολος Παύλος:
«Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα οἰκοδομεῖ. μηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλὰ τὸ τοῦ ἑτέρου ἕκαστος.».

Δηλαδή σύμφωνα με την ελευθερία του ο άνθρωπος, μπορεί να πράξει ό,τι θέλει. Είσαι ελεύθερος, κάνε ό,τι νομίζεις. Αλλά δεν σε συμφέρουν, ούτε σε οικοδομούν όλα από όσα μπορεί να πράξεις ελεύθερα. Έχε αυτό στο νου σου.

Αυτό που συμφέρει τον άνθρωπο είναι να κάνει πράγματα που οδηγούν στο σκοπό της τελείωσής του, καθώς και του κόσμου. Αυτό το πετυχαίνει με την ταπείνωση, την πίστη και τη συνεργία στο θέλημα του Θεού.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...