Η ΘΕΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ ΣΤΗ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Οι συνάξεις των πιστών δηλαδή οι «εκκλησίες» γίνονταν κάθε ημέρα: «Και κάθε μέρα προσήρχοντο όλοι με μια ψυχή στο ναό, έκοβαν τον άρτο στα σπίτια τους και έτρωγαν με αγαλλίαση και απλότητα καρδιάς δοξολογούντες τον Θεό και αγαπώμενοι από όλο το λαό» Πράξεις 2:46. Πολύ νωρίς όμως άρχιζαν να ξεχωρίζουν μία ημέρα της εβδομάδας ως ημέρα σύναξης, κατ’ όμοιο τρόπο που ξεχώριζαν οι  Ιουδαίοι το Σάββατο, η «μία των Σαββάτων», την οποία ονόμασαν Κυριακή αφού ήταν αφιερωμένη στον Κύριο, ως ημέρα της ανάστασης και παρουσίας του Κυρίου, ανάμεσα στον λαό του: «Κατά την Κυριακή ημέρα …» Αποκάλυψη 1:10. Ημέρα η οποία έμελλε αργότερα να καθιερωθεί ως αργία, μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού από τον Μέγα Κωνσταντίνο...

ΤΙ ΕΙΠΕ Η ΕΤΑΙΡΙΑ ΣΚΟΠΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΡΩΣΣΕΛ, ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ – ΚΑΙ ΛΙΓΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΡΩΣΣΕΛ

Του  Γεωργίου   Διαμαντίδη

Είπε  ποτέ  η  Σκοπιά  για  το  Ρώσσελ,  όποιος τον   εγκατέλειπε και τον αρνιόταν, εγκατέλειπε και αρνιόταν τον Κύριο και Διδάσκαλο;                                                                                                                              

Πριν μπούμε στο  θέμα  του  άρθρου, θα  ήθελα  να πω το εξής:

Αυτό  το  άρθρο  που θα διαβαστεί,   σε  κάποια θέματα  θα  φανεί  για  κάποιους   άγνωστα ή   γνωστά.  Απευθυνόμαστε  με  πολύ  αγάπη  προς  τους «Μάρτυρες  του Ιεχωβά»,  να  δώσουν  προσοχή  αυτά  που  θα  διαβάσουνε.  Τα ντοκουμέντα που θα παρουσιάσουμε  είναι  όλα  πέρα για  πέρα  αληθινά.

Έχει  πει, η «Σκοπιά» για τον Ρώσσελ:

«Οι αφιερωμένοι εκείνοι Χριστιανοί οίτινες ανέγνωσαν και τελείως εξετίμησαν την  Αλήθειαν,  ως αύτη εμπεριέχεται εις τους προηγούμενους εξ Τόμους  των  Γραφικών Μελετών, ευκολότερο κατανοούσι  και συμφωνούσιν ότι ο Κάρολος Τάζε  Ρώσσελ, ήτο ο αγγελιαφόρος  της Εκκλησίας της Λαοδικίας»...

Η ΘΕΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ ΣΤΗ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Όπως είναι γνωστό από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης που αναφέρονται στο Χριστό και τους 12 μαθητές και Αποστόλους, κανείς από αυτούς δεν ήταν αρχιερέας ή ιερέας ή έστω και απόγονος της ιερατικής φυλής του Λευί. Ανήκαν μεν στον παλαιό λαό του Θεού, τον Ισραήλ και έπαιρναν μέρος στις διάφορες θρησκευτικές τελετές που επισυνέβαιναν στον ναό των Ιεροσολύμων, αλλά ουδέποτε όμως ιεράτευσαν σ’ αυτόν.

Στα Ευαγγέλια και στις Πράξεις των Αποστόλων είναι φανερή η συμμετοχή τους αυτή, όπως λόγου χάρη τους βλέπουμε να προσεύχονται στο ναό και να λατρεύουν με τους υπόλοιπους Ισραηλίτες τον Θεό, να ανεβαίνουν κατά την περίοδο των εορτών και ιδιαίτερα του Πάσχα στα Ιεροσόλυμα και να προσφέρουν θυσίες και προσφορές σύμφωνα με τις τελετουργικές διατάξεις του Μωσαϊκού νόμου: «Τότε ο Παύλος πήρε τους άνδρες και την επόμενη ημέρα έκανε το τυπικό του καθαρισμού μαζί τους και μπήκε στο ναό, για να δηλώσει πότε θα έχουν συμπληρωθεί οι ημέρες του καθαρισμού και να προσφερθεί θυσία για τον καθένα από αυτούς» Πράξεις 21:26...

ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ - ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Του  Γεωργίου  Διαμαντίδη

Μάρτυρες του Ιεχωβά ασκούν το έργο του προσηλυτισμού. Πληρώνονται άραγε γι’ αυτό;

Πολλές  φορές, οι «Μάρτυρες  του  Ιεχωβά», κατηγορούν  τους    ιερείς  σε   Χριστιανούς,  ότι   πληρώνονται.  Ενώ, αυτοί  λένε  ότι  δεν πληρώνονται. Λένε «δωρεάν λάβατε,  δωρεάν δώτε».

Είναι  λοιπόν  αλήθεια ότι  κανένας  «Μάρτυρας  του  Ιεχωβά»  δεν πληρώνεται;

Να παρουσιάσουμε μερικά ντοκουμέντα,  ώστε να  πληροφορηθούν οι Χριστιανοί μας, αν οι «Μάρτυρες  του  Ιεχωβά» πληρώνονται ή όχι.

1) Σ’ ένα  βιβλίο  τους  που λέγετε, «ΟΔΗΓΙΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΣ ΔΙΑ  ΤΟΥΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΝ», Εκδοθείσαι  υπό  της  ΒΙΒΛΙΚΗΣ ΦΥΛΛΑΔΙΚΗΣ  ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΣΚΟΠΙΑ ΜΠΡΟΥΚΛΙΝ Ν.Υ., ισχύει από  της 1  Οκτωβρίου 1945,    στην  σελίδα   21  και  παράγραφος 41, γράφουν: 

«Εκτός  του  ελαχίστου ορίου των 175 ωρών απαιτείτε  παρά  ειδικού  σκαπανέως ευαγγελιζομένου  να  κάμη τουλάχιστον 50 επανειλημμένας   επισκέψεις  κάθε  μήνα. Αυτός  θα  λαμβάνη τομέα παρά  του Συλλόγου  είτε  εις  πόλιν είτε εις  περιοχήν  η  οποία  δεν ωρίσθη δια  καμμίαν  ομάδα ή μέρος τομέως ομάδος. Δια  να  δυνηθή να σταθή ο  ευαγγελιζόμενος  αυτός  εις  το  ειδικόν αυτό έργον ο Σύλλογος τον  βοηθεί οικονομικώς…»!...

ΠΡΩΤΗ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ: ΕΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΩΙΜΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ

Του Ευθύμιου Αχείλα

Ο Ιουστίνος ο μάρτυρας και απολογητής υπήρξε από τους πρώτους φιλοσόφους που προσχώρησε στην αληθινή φιλοσοφία – όπως ο ίδιος έλεγε – τον Χριστιανισμό. Και ήταν εκείνος, ο οποίος έδωσε σ’ αυτόν τα περισσότερα όπλα να επεκταθεί την εποχή εκείνη στις τάξεις των διανοουμένων.

Γεννήθηκε στην Φλαβία Νεάπολη της Παλαιστίνης το 110 μ.Χ. και μαρτύρησε στην Ρώμη πιθανόν το 165 μ.Χ. επί αυτοκράτορος Μάρκου Αυρηλίου.

Ήταν από τους πρώτους Χριστιανούς που ανέλαβε να υπερασπίσει τους ομοπίστους του οι οποίοι εδιώκοντο από το Ρωμαϊκό Κράτος. Και το έκανε αυτό γράφοντας Απολογίες, στις οποίες εξέθετε την πίστη των Χριστιανών και αναιρούσε όλα τα μυθεύματα και τις συκοφαντίες των ειδωλολατρών, που ήταν αιτία να διώκονται οι Χριστιανοί...

ΕΚΤΡΟΠΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ

Ο μοναχισμός γεννήθηκε από την ανάγκη κάποιων Χριστιανών να απομακρυνθούν από την κοινωνική – κοσμική ζωή, για να αφοσιωθούν ολοκληρωτικά στο Θεό. Ειδικά αυτή η ανάγκη έγινε πιο έντονη, όταν άρχισε πλέον και μέσα στις Χριστιανικές κοινότητες να παρατηρείται η υποκρισία του κόσμου. Τον 4^ο αιώνα μ.Χ. στις μεγάλες πόλεις της αυτοκρατορίας υπήρχε μια έκπτωση της πνευματικότητας, επειδή πολλοί ασπάζονταν τον Χριστιανισμό χωρίς να γνωρίζουν καλά τη διδασκαλία του. Από την άλλη πλευρά, αρκετοί Χριστιανοί συμμάχησαν με την κρατική εξουσία και απομακρύνθηκαν από το Χριστιανικό πνεύμα της ανιδιοτέλειας και της προσφοράς στον συνάνθρωπο. Έτσι άρχισαν πολλοί Χριστιανοί να απομακρύνονται από τις πόλεις και τα χωριά για να ζήσουν σε έρημους τόπους και αργότερα στα μοναστήρια όπου εκεί επιδίδονταν στην άσκηση, την μετάνοια και την προσευχή.

Δυστυχώς όπως συμβαίνει πάντα στη ζωή, η ορθή στάση απέναντι στο μοναχικό βίο, δεν τηρήθηκε από όλα τα μοναστικά «ρεύματα» και ιδιαίτερα από εκείνα όπου κυριαρχούσε το ενθουσιαστικό στοιχείο, με αποτέλεσμα να παρατηρηθούν εκτροπές από το γνήσιο μοναχικό βίο...

ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΟΙ «ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ;»

Ο Ιωσήφ Ρόδερφορντ, ο δεύτερος πρόεδρος της Οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Διακρίνεται με τους σωματοφύλακές του, που κρατούν ραβδιά στα χέρια τους. Ραβδιά κρατούν και άλλοι Μάρτυρες του Ιεχωβά (Εφημερίδα «The Saturday Evening Post»)

Εύστοχα έχει ειπωθεί από πολλούς και ιδιαίτερα από πρώην Μάρτυρες του Ιεχωβά, πως το Ίντερνετ θα είναι ο «τάφος» της Οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Σκοπιά». Γιατί πλέον μέσω αυτού ο κόσμος πληροφορείται όχι μόνο για την διδασκαλία της που είναι γεμάτη από ψέματα, λάθη και αντιφάσεις αλλά και για την απομυθοποίηση των συμπεριφορών και πρακτικών των ίδιων των Μαρτύρων του Ιεχωβά, κάτι που παλιά καλύπτονταν από το πέπλο του μυστηρίου και του μύθου.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα στα αναπτυγμένα κράτη που υπάρχει ευρεία διάδοση του Ίντερνετ να εγκαταλείπουν κάθε χρόνο χιλιάδες Μάρτυρες του Ιεχωβά την Οργάνωση τους, γι’ αυτό άλλωστε και η «λυσσαλέα» επίθεση της Οργάνωσης εναντίον του, με σκοπό να αποτρέψει την περιήγηση σ’ αυτό από τα μέλη της...

«ΝΕΝΙΚΗΝΤΑΙ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΟΙ ΟΡΟΙ»

ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – καθηγητού

(ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ)

Μέσα στην σωματική και πνευματική νωχέλεια του καλοκαιριού η Εκκλησία μας προβάλει, ως μια δροσερή νοητή όαση και πνευματική ανάταση, τη μεγάλη εορτή της Παναγίας μας. Το δεκαπενταύγουστο, ή όπως το ονομάζουν πολλοί «το Πάσχα του καλοκαιριού», αποτελεί έναν σπουδαίο εορτολογικό σταθμό του εκκλησιαστικού ενιαυτού. Η κορυφαία αυτή εορτή είναι  για ολόκληρη την Ορθοδοξία και ιδιαίτερα για μας του Έλληνες, που ευλαβούμαστε τη Θεοτόκο κατά τρόπο ξεχωριστό, μια ευκαιρία να εκφράσουμε ολόθυμα την τιμή μας προς το ιερό Της πρόσωπο, κι αυτό διότι η προσωπική και εθνική μας ζωή είναι συνυφασμένη με την υψηλή σκέπη και προστασία της Μεγάλης Μάνας, του κόσμου. Μεγάλα προσκυνηματικά κέντρα της χάρης Της (Τήνος, Πάρος, Βέρμιο, κ.α.) θα γίνουν και φέτος πόλοι έλξης χιλιάδων πιστών. Ακόμα πλήθος άλλων ναών αφιερωμένοι στην σεπτή Της Κοίμηση θα πανηγυρίσουν λαμπρά και θα τιμήσουν όπως πρέπει την έξοδό Της από τον κόσμο και την είσοδό Της στην ατέρμονη αιωνιότητα και την περίλαμπρη δόξα...

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ θεολόγου – Καθηγητού

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, το «απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού, φέρων τε τα πάντα τω ρήματι της δυνάμεως αυτού» (Εβρ.1,3). Ο αιώνιος και άναρχος Θεός, ο «ήν εν αρχή προς τον Θεόν» και «Πάντα δι’ αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν» (Ιωάν.1,2-3).

Αυτός χάριν της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους «σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν» (Ιωάν.1,14). Έγινε, συνάμα με τη θεία Του φύση, αληθινός και τέλειος άνθρωπος, δηλαδή Θεάνθρωπος, για να είναι σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, η σωτηρία μας πραγματική και βεβαία. Ταπείνωσε τόσο πολύ το θεανδρικό Του πρόσωπο, ώστε ήρθε στον κόσμο ως ένας άσημος άνθρωπος. Το ίδιο άσημος έζησε σε ολόκληρη την επί γης ζωή Του. Καταδέχτηκε και βίωσε την ανθρώπινη κακοδαιμονία στο έπακρο...

ΟΙ ΑΡΧΑΙΕΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

Η Καινή Διαθήκη περιέχει κείμενα της συμφωνίας που έκανε ο Χριστός με όλους τους ανθρώπους για την απαλλαγή τους από το κακό και τον θάνατο. Η συλλογή αυτή των κειμένων απετέλεσαν με την πάροδο του χρόνου ένα κλειστό κατάλογο από 27 βιβλία που στην θεολογική γλώσσα αποκαλείται «κανόνας». Και τα 27 αυτά βιβλία της Καινής Διαθήκης γράφτηκαν στην «διεθνή» γλώσσα εκείνης της εποχής, που δεν ήταν άλλη από την αρχαία Ελληνική. Μόνο μια συλλογή λόγων του Χριστού που είναι γνωστή ως «Λόγια» και αποτέλεσαν τον αρχικό πυρήνα του κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο, γράφτηκαν αρχικά στα αραμαϊκά – μια διάλεκτο της συριακής γλώσσας – όπως πληροφορούμαστε από την παράδοση της Εκκλησίας μας και συγκεκριμένα από τον επίσκοπο Ιεραπόλεως, Παπία. Αλλά και αυτά μεταφράστηκαν στη συνέχεια στα ελληνικά και ενσωματώθηκαν στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου: «Περί δε του Ματθαίου λέγει αυτά: ο μεν λοιπόν Ματθαίος συνέταξε τα λόγια στην εβραϊκή διάλεκτο, ερμήνευσε δε αυτά ο καθένας όπως μπορούσε» Ευσέβιος, Εκκλησιαστική Ιστορία Γ΄ 39, 16. Πράγματι νοιώθει συγκλονισμένος ο σημερινός Έλληνας όταν σκέφτεται πως ο  Θεός διάλεξε ως «σκεύος» εκφοράς του λόγου του, την Ελληνική γλώσσα, μετεξέλιξη της οποίας είναι η Νεοελληνική που ομιλεί σήμερα. Όμως αυτό οφείλει να μην το βλέπει ρατσιστικά και ελιτίστικα, για τον απλούστατο λόγο πως θα μπορούσε αντί να είχε γεννηθεί στην Ελλάδα να είχε γεννηθεί σε μια άλλη χώρα...