Πως πρέπει να είναι ο αληθινός επίσκοπος

 

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ένας αληθινός επίσκοπος

Ο επίσκοπος δεν κάνει προγραμματικές δηλώσεις και δεν κάνει εξαγγελίες έργων. Οι προγραμματικές δηλώσεις και η εξαγγελία έργων είναι καθαρά κοσμική και πιο συγκεκριμένα πολιτικάντικη τακτική, με την οποία οι εξουσιαστές αποκτούν δημοτικότητα, αποκοιμίζουν τον όχλο και στερεώνουν έτσι την εξουσία τους…

Η πολιτικάντικη αυτή τακτική χρησιμοποιήθηκε τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια με τα αμέτρητα «θα» και τις επανειλημμένες εξαγγελίες των μεγάλων έργων, που η υιοθέτησή τους από επισκόπους δεν είναι μόνο ένα θλιβερό σύμπτωμα εκκοσμικεύσεως αλλά και μίμηση αυτού που στον κόσμο είναι ήδη προ πολλού χρεωκοπημένο και κατάπτυστο.

Τα έργα της Εκκλησίας δεν είναι έργα ανθρώπου. Για τον επίσκοπο θα πρέπει να ισχύει αυτό που λέει ο Λάο Τσε:

Ο ηγέτης είναι άριστος

όταν οι άνθρωποι μόλις που

ξέρουν πως υπάρχει.

Όχι τόσο καλός όταν οι άνθρωποι

υποτάσσονται σ’ αυτόν

και τον ζητωκραυγάζουν.

Κάκιστος όταν τον περιφρονούν.

Αλλά όταν έχει συντελεσθεί το έργο

ενός καλού ηγέτη

που μιλά λίγο

και ο στόχος έχει επιτευχθεί

θα πουν όλοι “εμείς το κάναμε αυτό”

Ο προεστώς της Εκκλησίας προσπαθεί να είναι αθέατος για να είναι θεατός ο Χριστός.

Οι ηγέτες ειδωλοποιούνται από λαούς απαίδευτους και βαρβάρους και εκείνοι που επιτρέπουν, και ακόμη περισσότερο ενθαρρύνουν, την ειδωλοποίησή τους δεν είναι πραγματικοί ηγέτες αλλά δημοκόποι και λαοκάπηλοι. Τα «εκκλησιαστικά» έντυπα που παρουσιάζουν διαρκώς τη φωτογραφία του επισκόπου και που αναφέρουν διαρκώς το όνομα του επισκόπου, ενώ είναι ζήτημα αν αναφέρεται σ’ αυτά έστω και άπαξ το όνομα και αν παρουσιάζεται η φωτογραφία ενός στις είκοσι χιλιάδες από τα μέλη της τοπικής Εκκλησίας της οποίας ο επίσκοπος αυτός προΐσταται, δεν είναι έντυπο εκκλησιαστικό στην πραγματικότητα, αλλά είναι έντυπο καθαρά ειδωλολατρικό και φασιστικό.

Όποιος θέλει να αλλάξει την κοινωνία ή να σώσει τους ανθρώπους αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να βάλει τον εαυτό του πάνω από αυτούς και να επισημαίνει τις αδυναμίες των άλλων μάλλον παρά τις δικές του. Ο αναμορφωτής που είναι πεπεισμένος ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν, επιχειρεί να μεταστρέψει τον κόσμο, αλλά πέφτει στον πειρασμό την ίδια στιγμή να πιστεύει ότι αυτός ο ίδιος δεν χρειάζεται μεταστροφή. Αντί να βλέπει τον εαυτό του ως πλήρες μέλος της κοινωνίας που χρειάζεται αναμόρφωση, μπορεί να την προσεγγίσει με την εντύπωση ενός λυτρωτού που ο ίδιος είναι ανέγγιχτος και που είναι πάντοτε αλάνθαστος και τέλειος. 

 

Το παρόν άρθρο είναι από το βιβλίο του π. Φιλόθεου Φάρου «Η Εκκλησία ως σκάνδαλο και ως σωτηρία», Εκδόσεις Αρμός

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου