Με αφορμή το γεγονός του ιερέα και της 12χρονης …

Η πεποίθηση της εκκλησιαστικής παραδόσεως είναι ότι εκείνος που αμαρτάνει νοσεί και ότι επομένως πρέπει να τύχει ιδιαίτερης φροντίδας και στοργής. Ο Χριστός μας λέει: «“Ελάτε προς εμέ όλοι όσοι είσαστε κουρασμένοι και φορτωμένοι και εγώ θα σας αναπαύσω” (Ματθ. 11,28). Όχι ο τάδε και ο τάδε, αλλά όλοι όσοι κατέχεσθε από φροντίδες, λύπες και αμαρτίες ελάτε, όχι για να σας ζητήσω ευθύνες αλλά για να σας συγχωρήσω τις αμαρτίες σας … Γιατί λέει: “Εγώ θα σας αναπαύσω”. Δεν είπε θα σας σώσω μόνον, αλλά και εκείνο που είναι ανώτερο, ότι θα σας προσφέρω απόλυτη ασφάλεια» Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομιλ. ΛΗ΄, Εις Ματθαίον 2, ΕΠΕ, τόμ. 10, σ. 611.

Η Εκκλησία όχι μόνο δεν κατακρίνει τον αμαρτωλό, όχι μόνο τον φροντίζει στοργικά, αλλά και τον αναπαύει.

«Επισκέφθηκαν μερικοί από τους γέροντες τον αββά Ποιμένα και του είπαν:

– Νομίζεις σωστό, εάν ιδούμε τους αδελφούς να νυστάξουν στη σύναξη, να τους κεντήσωμε, ώστε να γρηγορούν στην αγρυπνία;

Αυτός δε τους λέγει:

– Εγώ πάντως εάν ιδώ τον αδελφό να νυστάζη, τοποθετώ την κεφαλή του στα γόνατά μου και τον αναπαύω».

*

«Ερώτησε κάποτε ο αββάς Αγάθων τον αββά Αλώνιο λέγοντας:

 – Πως θα ημπορούσα να συγκρατήσω τη γλώσσα μου, να μη λαλή ψεύδη;

Και του λέγει ο αββάς Αλώνιος:

– Εάν δεν ψεύδεσαι, πολλές αμαρτίες πρόκειται να κάνης.

Αυτός δε είπε:

– Πως;

Και του λέγει ο γέρων:

– Για παράδειγμα φέρω τούτο. Δύο άνθρωποι έκαναν ενώπιόν σου φόνο, και ο ένας κατέφυγε στο κελλί σου. Και ιδού ο άρχων τον αναζητεί και σε ερωτά· “έγινε ενώπιόν σου φόνος;” Εάν δεν ψευσθής, παραδίδεις τον άνθρωπο σε θάνατο. Μάλλον άφησέ τον ενώπιον του Θεού χωρίς δεσμά· διότι αυτός γνωρίζει τα πάντα». Αποφθέγματα Γερόντων, σ. 566.

Για πολλούς «Χριστιανούς» και μάλιστα κληρικούς, που πιστεύουν ότι η χριστιανική ηθική τους ευαισθησία απαιτεί να κατακεραυνώνουν τους αμαρτωλούς και να επιζητούν την παραδειγματική τους τιμωρία για να εξασφαλίσουν την καθαρότητα της Εκκλησίας, όλα όσα ανεφέρθησαν παραπάνω είναι εξωφρενικά και απαράδεκτα. Όμως, εφόσον αυτή είναι η παράδοση της Εκκλησίας, οι δικές τους απόψεις θα πρέπη να προέρχωνται από κάποια άλλη παράδοση. Εν τούτοις αυτές οι απόψεις επικρατούν στη σημερινή πράξη και τα εκκλησιαστικά δικαστήρια συνεδριάζουν διαρκώς και διαρκώς αποκεφαλίζουν νέους ως επί το πλείστον κληρικούς. Υπάρχουν κάποιοι επίσκοποι στων οποίων το σπαθί της ηθικής ευαισθησίας δεν μπορεί να καθήση ούτε μύγα ανηθικότητος και παραδίδουν χωρίς δισταγμό στην εκκλησιαστική δικαιοσύνη τον κληρικό εναντίον του οποίου διατυπώνεται κάποια κατηγορία. Βέβαια κάποιοι απ’ αυτούς, όταν ήταν πρεσβύτεροι και ο προϊστάμενός τους επίσκοπος κατηγορήθηκε για τα ίδια ακριβώς παραπτώματα, για τα οποία χωρίς δεύτερη κουβέντα παραπέμπουν σε δίκη τους υφισταμένους τους, τους υπερασπίσθηκαν ανεπιφύλακτα. Τους κατήγορους των προϊσταμένων τους τούς θεωρούσαν αναξιόπιστους και συκοφάντες, ενώ δέχονται χωρίς δισταγμό τις κατηγορίες εναντίον των υφισταμένων τους. Αλλά όταν υπεράσπιζαν τους προϊσταμένους τους εξασφάλιζαν την υποστήριξή τους για την προαγωγή τους, ενώ όταν καταδικάζουν τους υφισταμένους τους δίνουν δείγματα ηθικής ευαισθησίας εξασφαλίζοντας έτσι την έξωθεν καλή μαρτυρία για τους εαυτούς τους ανέξοδα και ταυτόχρονα απαλλάσσονται από τη σκοτούρα του προβλήματος. Με ανάλογα … «χριστιανικά» κίνητρα αποφασίζουν και οι επίσκοποι δικαστές που συναγωνίζονται αλλήλους στην … ηθική ακεραιότητα, γι’ αυτό και συνήθως αποφασίζουν ομοφώνως να παραδώσουν στο πυρ το εξώτερον τους βδελυρούς αμαρτωλούς χωρίς οίκτο, χωρίς να νοιάζωνται για το πώς θα επιζήσουν αυτοί οι άνθρωποι, επιδεικνύοντας έτσι μια σκληρότητα και απανθρωπία που δεν την συναντά κανείς ούτε στον κόσμο, αλλά μόνο στον υπόκοσμο. Εκεί μόνο ισχύει τόσο ξεδιάντροπα το «ο θάνατός σου η ζωή μου». Τελικά κανένας ναρκισσισμός δεν είναι τόσο αποκρουστικός και αποτρόπαιος όσο ο «χριστιανικός» ναρκισσισμός που βλασφημεί χυδαία, καλύπτοντας την ειδεχθή μορφή του με προσωπείο χριστιανικής ευσεβείας.

Βέβαια δεν περνάει από το νου των επισκόπων δικαστών να αποδώσουν οποιαδήποτε ευθύνη στον επίσκοπο που χειροτόνησε τον κατηγορούμενο κληρικό. Αλλά αυτός δεν είναι ο πνευματικός πατέρας του υπό κατηγορία κληρικού; Όλοι οι υπεύθυνοι και σοβαροί άνθρωποι γνωρίζουν και αποδέχονται ότι όταν το παιδί παρεκτρέπεται οι γονείς, λιγώτερο ή περισσότερο, είναι υπεύθυνοι, γι’ αυτό και οι επίσκοποι συνήθως ευθύνονται σε πολύ μεγάλο βαθμό για τις παρεκτροπές των κληρικών τους που τους χειροτονούν με κριτήριο κυρίως το δικό τους συμφέρον. Όταν πρέπη να καλύψουν κάποια κενά για να μην τους ενοχλούν τα εκκλησιαστικά συμβούλια των χωρίς εφημερίους ενοριών, κάνουν τα στραβά μάτια, όχι μόνο στην κραυγαλέα ακαταλληλότητα των υποψηφίων αλλά και στην προφανή ψυχοπαθολογία τους και φυσικά στη συνέχεια καθόλου δεν τους απασχολεί το πώς ζουν και πορεύονται κληρικοί που, ενώ οι ίδιοι έχουν ανάγκη κάποιας ειδικής φροντίδος, καλούνται να επωμισθούν όχι μόνο την ευθύνη μιας φυσικής οικογένειας, για την οποία επίσης είναι εντελώς ακατάλληλοι, αλλά και τις ευθύνες μιας ολόκληρης εκκλησιαστικής κοινότητος. Οι γάμοι των κληρικών αποτελούν ένα τεράστιο κουτί της Πανδώρας, το οποίο μόνο μια γνήσια Εκκλησία που επιζητεί την πραγματική αλήθεια με οποιοδήποτε κόστος και που θεωρεί ως βασικό της έργο το «ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδίαν» και όχι απλώς «το θεαθήναι τοις ανθρώποις» με αποκλειστική επιδίωξη η γυναίκα του Καίσαρα απλώς να φαίνεται τίμια, θα τολμούσε να το ανοίξη. Πολύ συχνά οδηγούνται άτομα σε ένα γάμο για τον οποίο είναι εντελώς ακατάλληλα, με άτομα επίσης προβληματικά και με διαδικασίες μεσαιωνικής βαρβαρότητος και εξόχως συνοπτικές, για να μη γίνη εμφανής ο εγκληματικός χαρακτήρας του όλου εγχειρήματος, προκειμένου να γίνη δυνατή η χειροτονία τους και η όπως – όπως κάλυψη του κενού. Στη συνέχεια βέβαια ακολουθούν τραγωδίες και σκάνδαλα, για τα οποία ο ίδιος επίσκοπος που ευθύνεται για όλη αυτή την ανωμαλία οδηγεί τον παρεκτρεπόμενο στην εκκλησιαστική «δικαιοσύνη», ζητώντας «την κεφαλή του επί πίνακι», έτσι ώστε και να απαλλαγή από τον πονοκέφαλο και να πείση τους πάντας για την αδιαμφισβήτητη ηθική του ακεραιότητα. Αλλά η εγκληματική ευθύνη των επισκόπων για την κατάσταση των κληρικών τους αποκορυφώνεται, όταν χειροτονούν άγαμους κληρικούς εικοσάχρονα αγόρια, εντελώς ανυποψίαστα και επηρεασμένα από εξωτερικές εντυπώσεις, που ταλαιπωρημένα από τις οικογενειακές τους συνθήκες ζητούν καταφύγιο και κάλυψη των δικών τους βασανιστικών αναγκών, μόνο και μόνο για να έχουν διακόνους να τους μεταφέρουν τις βαλίτσες με τα βαρύτιμα άμφια και τις μίτρες και να τους κρατούν την ουρά του μανδύα και τα δικεροτρίκερα, αδιαφορώντας εντελώς για το πώς είναι στη συνέχεια η ζωή αυτών των δυστυχισμένων πλασμάτων και το πόσο βασανιστική είναι η αποστέρηση που βιώνουν και πόσο απέραντη είναι η ερημιά τους. Όταν δε, ζώντας όλη αυτή τη φρίκη, χάσουν τον έλεγχό τους και μη έχοντας αποκτήσει την πείρα των μεγαλύτερων να δείχνουν πως η γυναίκα του Καίσαρα είναι τίμια, εκτεθούν, τότε οι επίσκοποι της Εκκλησίας στο όνομα του Ιησού Χριστού και της ηθικής εξαπολύουν εναντίον τους ένα ανελέητο διωγμό, και όταν επιτύχουν την καθαίρεσή τους, επιδεικνύοντας μια σκληρότητα που θα σκανδάλιζε και τους αδίστακτους κύκλους του υποκόσμου, αδιαφορούν ακόμη και αν αυτό το ταλαίπωρο εικοσιπεντάχρονο παιδόπουλο θα έχη την δυνατότητα να εξασφαλίση τον επιούσιον άρτον. Μερικοί δε επίσκοποι δεν διστάζουν να παίξουν με τη δυστυχία αυτών των ταλαίπωρων παιδιών, προτείνοντάς τους να καταφύγουν στη μονή της μετανοίας τους, όταν γνωρίζουν καλά ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις  η μοναχική κουρά είναι μια βλάσφημη φάρσα στην οποία, με την αποκλειστική πρόθεση να συγκινήσουν τα πλήθη που συνήθως λιγώνονται με φθηνό μελόδραμα, υποβάλλουν τους υποψηφίους που δεν έχουν καμιά πρόθεση να ζήσουν ως μοναχοί, και δεν θα ζήσουν ποτέ ως μοναχοί αλλά θα φορούν το επανωκαλύμμαυχο για να καμαρώνουν, θα έχουν προβάδισμα έναντι συχνά αξιοσέβαστων έμπειρων γερόντων εγγάμων κληρικών και θα μπορούν να γίνουν επίσκοποι. Είναι δε θλιβερό ότι κανείς από τους σοβαρούς μοναχούς και ηγουμένους δεν έχει καταγγείλει αυτή τη βλάσφημη διακωμώδηση μιας τόσο ιερής διαδικασίας όπως η μοναχική κουρά, και όχι σπάνια συμμετέχουν σ’ αυτή, ενώ με πολύ πάθος καταγγέλλουν πρακτικές του κόσμου που μπορεί να είναι, αλλά που πιο συχνά της κάνει η παράνοιά τους ύποπτη.

Οι τακτικές αυτές που εφαρμόζει η εκκλησιαστική διοίκηση με την «εκκλησιαστική» δικαιοσύνη δεν έχουν καμιά σχέση με τη διδασκαλία του Χριστού και την πραγματική εκκλησιαστική παράδοση, αλλά αποτελούν τακτικές που ούτε ο κόσμος, αλλά μόνο ο υπόκοσμος εφαρμόζει.

Ο Ιωάννης της Κλίμακος, εκφράζοντας τη γνήσια εκκλησιαστική παράδοση, αναγνωρίζει και περιγράφει με τρόπο σαφέστατο την τεράστια ευθύνη που έχει ο ηγούμενος για εκείνους που οδηγεί στις τάξεις του κλήρου.

«Περισσότερο από όλα, ώ σεπτέ φίλε μου, μας χρειάζεται δύναμη πνευματική. Ώστε αυτούς που επιχειρήσαμε να τους εισαγάγουμε στα Άγια των Αγίων, και απεφασίσαμε να τους δείξουμε το Χριστό αναπαυόμενον επάνω στη μυστική και κρυφή τράπεζα, όταν τους ιδούμε να πιέζωνται και να στεναχωρούνται, και μάλιστα εις αυτά τα πρόθυρα της εισόδου, από τον όχλο (των πειρασμών) που θέλουν να τους εμποδίσουν, τότε ας τους πιάσουμε από το χέρι σαν τα νήπια και ας τους ελευθερώσουμε από τον όχλο των λογισμών αυτών.

Και εάν μερικοί από αυτούς είναι πολύ νήπιοι ή αδύνατοι, τότε είναι ανάγκη να τους σηκώσουμε και να τους κρατήσουμε στους ώμους μας, μέχρις ότου περάσουν από τη θύρα της πραγματικά στενής εισόδου. Διότι σ’ αυτό το σημείο συναντάται συνήθως όλη η αποπνικτική πίεση και θλίψη. Γι’ αυτό και κάποιος έλεγε γι’ αυτήν: “Τούτο κόπος εστίν ενώπιόν μου, έως ού εισέλθω εις το αγιαστήριον του Θεού”». Ιωάννου Σιναΐτου, Κλίμαξ, έκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 1978, σσ. 194 – 5

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΦΑΡΟΥ «Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΚΑΙ ΩΣ ΣΩΤΗΡΙΑ» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΜΟΣ 2002, σσ. 237 – 245

Ανακοίνωση του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου για το συμβάν

Ιερώνυμος: Δεν μπορώ να σιωπήσω. Συγκλονισμένος από την αποκάλυψη της κακοποίησης του κοριτσιού, ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ανέφερε σε γραπτή του δήλωση: «Δεν υπάρχουν λέξεις που να μπορούν να αποτυπώσουν τον βαθύτατο πόνο μου ως κληρικού, αλλά και την οργή μου ως ανθρώπου για το τερατώδες και φρικαλέο γεγονός της σεξουαλικής κακοποίησης του 12χρονου αγγελουδιού στην Ανατολική Μάνη. Δεν χωρά στο νου και στην ψυχή μου ότι ένας άνθρωπος ταγμένος στην διακονία του Θεού προσβάλλει και προδίδει τον Θεό, βιαιοπραγώντας σε βάρος των δημιουργημάτων Του. Θα ευχόμουν όλα αυτά να μην ισχύουν. Η Δικαιοσύνη όμως θα κρίνει. Το ταχύτερο που αυτή η φρικτή υπόθεση διαλευκανθεί, το καλύτερο. Όμως τώρα, προσωπικά, δεν μπορώ να σιωπήσω. Ουδείς μπορεί. Ζητώ ταπεινά συγγνώμη από τον Θεό και προσεύχομαι για το αθώο αγγελούδι»

Ανακοίνωση του Μητροπολίτη Μάνης για το συμβάν

Από την πλευρά του ο Μητροπολίτης Μάνης, Χρυσόστομος, σε δήλωσή του τόνισε πως έχουν ληφθεί τα απαραίτητα διοικητικά μέτρα, θέτοντας σε αργία τον κατηγορούμενο για βιασμό ανηλίκου ιερέα σημειώνοντας, ενώ σε βάρος του έχει ασκηθεί εκκλησιαστική ποινική δίωξη σύμφωνα με τις σχετικές διατάξεις.

Πηγή: Protagon.gr

Σχόλιο «Αντιαιρετικού»

Προς άρση παρεξηγήσεων τονίζουμε, πως η προσέγγιση του συμβάντος μεταξύ του Ιερέα και του 12χρονου κοριτσιού γίνεται στο παρόν άρθρο μας αποκλειστικά και μόνο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ. Παραθέτουμε δε εκτός από το άρθρο του πατέρα Φιλόθεου Φάρου και τις δηλώσεις του κ. Ιερώνυμου και του κ. Χρυσόστομου, για διαφανεί ποιος τελικά προσεγγίζει το γεγονός αυτό εκκλησιαστικά ή όχι. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Όσον αφορά την κοσμική διάσταση του συμβάντος, θα αφήσουμε τα εντεταλμένα όργανα της Πολιτείας να κάνουν την δουλειά τους όπως αυτά ξέρουν, και να αποδώσουν τις ευθύνες αν διαπιστωθούν σε όποιον ή όποιους πρέπει.

Υ.Γ. Στο άρθρο του πατέρα Φιλόθεου Φάρου κρατήθηκε η σύνταξη και η ορθογραφία του πρωτότυπου κειμένου.

 

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.