Πράγματα που γίνονταν στην αρχαία Εκκλησία, τα οποία θα σκανδάλιζαν τους σημερινούς Χριστιανούς

Ασφαλώς πολλοί παράγοντες και καταστάσεις έχουν συμβάλλει στη σεξουαλικοποίηση του σώματος, αλλά το ευσεβιστικό στοιχείο στη ζωή της Εκκλησίας την έχει αναμφισβήτητα στηρίξει και ενισχύσει και έτσι έχει γίνει πρόξενο μιας εντελώς ανόητης ταλαιπωρίας σε αμέτρητα εκατομμύρια ανθρώπων ανά τους αιώνες, γιατί βρώμισε και έτσι ματαίωσε την ικανοποίηση της πιο ανθρώπινης ανάγκης που είναι η ανάγκη για πραγματική ψυχοσωματική επικοινωνία …

Η σεξουαλικοποίηση του σώματος έκανε λαγνεία την ανάγκη του ανθρώπου να αγγίζει τον συνάνθρωπό του και να αγγίζεται από αυτόν, ανάγκη που αισθάνθηκε και εξέφρασε ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού που ανέπεσε επί το στήθος του διδασκάλου κατά τη διάρκεια του μυστικού δείπνου. Η σεξουαλικοποίηση του σώματος διέστρεψε αυτή την υπέροχη ανθρώπινη ανάγκη και έκφραση που είναι αναπόσπαστο στοιχείο της πραγματικής αγάπης και την έκανε αισθησιασμό, λαγνεία και τελικά ανηθικότητα και κτηνωδία, που όχι μόνο ματαιώνουν την ικανοποίηση της κρίσιμης αυτής ανάγκης του ανθρώπου αλλά και τον κατακλύζουν με ενοχές, νευρώσεις, με ψυχικές και σωματικές αρρώστειες· για να τον οδηγήσουν τελικά σε ένα άδοξο θάνατο μέσα στην ντροπή, την απόρριψη, την αυτοπεριφρόνηση και τη μοναξιά …

Θα πρέπει να τονισθή με έμφαση ότι αυτές οι αντιλήψεις δεν έχουν καμιά σχέση με τη γνήσια χριστιανική παράδοση, στην οποία το σώμα έχει την κανονική του συμμετοχή στην ανθρώπινη επικοινωνία. Θα έφθανε για να αποδείξη κανείς του λόγου το ασφαλές μια εντυπωσιακή μαρτυρία από το βίο της Μαρίας της Αιγυπτίας, που συνέγραψε ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Σωφρόνιος και στον οποίο αναφέρεται ότι όταν συνάντησε για δεύτερη φορά η Μαρία η Αιγυπτία τον αββά Ζωσιμά, «κατά το σύνηθες δέδωκεν την αγάπη τω γέροντι εις το στόμα» δηλαδή κατά την επικρατούσα συνήθεια τον εφίλησε στο στόμα. Στην Καινή Διαθήκη είναι άφθονες και πολύ συγκινητικές οι περιγραφές σωματικών εκδηλώσεων τρυφερότητας. Μια τέτοια πολύ συγκινητική στιγμή περιγράφει ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής όταν αναφέρη ότι «ανέπεσε εν τω δείπνω επί το στήθος αυτού» (Ιωάν. 21,20) δηλαδή του Ιησού Χριστού. Επίσης συγκινητικότατη είναι η περιγραφή της τρυφερότητας που εκφράζει στον Χριστό η αμαρτωλή γυναίκα, η οποία «κομίσασα αλάβαστρον μύρου και στάσα οπίσω παρά τους πόδας αυτούς κλαίουσα, ήρξατο βρέχειν τους πόδας αυτού δάκρυσι και ταις θριξί της κεφαλής αυτής εξέμασε, και κατεφίλει τους πόδας αυτού και ήλειφε τω μύρω» (Λουκ. 7,38).

Αν η σκηνή αυτή επανελαμβάνετο στις μέρες μας σε κάποια ανάλογη περίπτωση θα αποτελούσε ένα τεράστιο σκάνδαλο.

Είναι δε ιδιαίτερα ενδιαφέρον το γεγονός ότι, όταν ο Χριστός εκατάλαβε ότι ο οικοδεσπότης Φαρισαίος Σίμων είχε κατασκανδαλισθή που εκείνος επέτρεπε σε αυτήν την αμαρτωλή γυναίκα να τον αγγίζη τόσο τρυφερά, του είπε: «Εισήλθον σου εις την οικίαν» και «φίλημά μοι ουκ έδωκας» (Λουκ. 7,44 – 45) θεωρώντας προφανώς το φίλημα απαραίτητο για μια φιλόξενη υποδοχή.

Όταν οι Εφέσιοι αποχαιρετούσαν τον Παύλο στη Μίλητο «επιπεσόντες επί τον τράχηλον (αυτού) κατεφίλουν αυτόν» (Πραξ. 20,37 – 38). Οι πλείστες επιστολές της Καινής Διαθήκης τελειώνουν με ασπασμούς που ο Παύλος ιδιαίτερα, γράφει και ιδιοχείρως, ενώ ο Πέτρος παραγγέλλει στους παραλήπτες της επιστολής του «ασπάσασθε αλλήλους εν φιλήματι αγάπης».

Ο Αμβρόσιος Μεδιολάνων στον επικήδειό του για τον αδελφό του Σάτυρο, λέει τα εξής συγκλονιστικά απευθυνόμενος σ’ αυτόν: «Πόσο γλυκές ήταν οι υποσχέσεις των τελευταίων μας φιλημάτων! Πόσο θλιμμένα τα αγκαλιάσματά μας, ανάμεσα στα οποία το ετοιμοθάνατο κορμί σου έγινε δύσκαμπτο και έφυγε η τελευταία σου ανάσα. Έσφιξα τότε τα χέρια μου γύρω σου, αλλά καθώς έπαιρνα την τελευταία σου ανάσα από το στόμα σου, μήπως έτσι μπορούσα να συμμετάσχω στο θάνατό σου, ενώ σε κρατούσα, σε είχα ήδη χάσει» Ambrose, On his brother Satyrus II § 19, 20. The Fathers of the Church, The Catholic University of America Press, Washington D.C. 1953 Vol. 22 σελ. 170.

Όταν ο διάκονος στην αρχαία Εκκλησία έλεγε στη θεία λειτουργία «αλλήλους απολάβετε και αλλήλους ασπαζόμεθα» έδιναν οι πιστοί ο ένας στον άλλο στο στόμα το φίλημα της αγάπης, Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατήχησις Μυσταγωγική Ε΄ΒΕΠΕΣ Τόμ. 39, σελ. 258,13.  «Πάντες οι παρόντες περιπλέκονται, ασπάζονται, καταφιλούσι, συνήδονται» λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Ιωάννου Χρυσοστόμου, Κατηχήσεις Λογ. Β. 28 Ηλία Α. Βουλγαράκη, Αι Κατηχήσεις Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Ιεραποστολική Θεώρησις, σελ. 521. Ο ασπασμός αυτός ίσως κατηργήθη και περιωρίσθη μεταξύ κληρικών όταν η σεξουαλικοποίηση του σώματος, που είναι η αποκρουστική ανηθικότητα που καθιέρωσε η «ηθική» του πουριτανισμού, εισέβαλε στο χώρο της Εκκλησίας. Ότι το αρχαίο ήθος της Εκκλησίας δεν εγνώριζε τη σεξουαλικοποίηση του σώματος, φαίνεται ξεκάθαρα από τον τρόπο με τον οποίο ο Κύριλλος Ιεροσολύμων τον 4^ο μ.Χ. αιώνα σχολιάζει το γεγονός ότι ενήλικοι άνδρες και γυναίκες εβαπτίζοντο ομαδικά γυμνοί. «Ω θαυμασίου πράγματος· γυμνοί ήτε εν όψεσι πάντων, και ουκ ησχύνεσθε. Αληθώς γάρ μίμημα εφέρετε του πρωτόπλαστου Αδάμ, ος εν τω παραδείσω γυμνός ην και ουκ ησχύνετο»,  Κυρίλλου Ιεροσολύμων ό.π. σελ. 251,3. Αξίζει επίσης να σημειωθή ότι οι κληρικοί που τελούσαν το μυστήριο άλειφαν τους γυμνούς βαπτιζομένους «απ’ άκρων κορυφής έως των κατωτάτων» με ευλογημένο λάδι, Κυρίλλου Ιεροσολύμων ό.π.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΦΑΡΟΥ «ΕΡΩΤΟΣ ΦΥΣΙΣ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΜΟΣ

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Η ορθογραφία και η σύνταξη του άρθρου είναι του πρωτότυπου κειμένου

 

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.