Του συνεργάτη μας Ιγνατίου Ε. Γ.
Ήδη από τα τέλη του 1ου αι. π.Χ., παρατηρείται μία επέκταση του φαινομένου του θρησκευτικού συγκρητισμού, που ουσιαστικά επέτρεψε τη συνάντηση και σταδιακή συγχώνευση της επίσημης ρωμαϊκής θρησκείας με την ελληνική και τις άλλες ελληνιστικές λατρείες της Ανατολής. Με τη μορφή αυτή διαδόθηκε και επικράτησε σ' ολόκληρη την αυτοκρατορία. Ωστόσο σε κάθε πόλη και ασφαλώς και στην ίδια τη Ρώμη διατηρούνταν στο ακέραιο οι ιδιαίτερες τοπικές θρησκευτικές παραδόσεις.
Όμως, το πάγιο αίτημα για ομοιογένεια, ενότητα και ισχυρή κεντρική εξουσία στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας, οδήγησε τον Οκταβιανό Αύγουστο το 27 π.Χ. στο να ζητήσει και να λάβει τον τίτλο του «Augustus-Αυγούστου (Σεβαστού)» και «Princeps». Ο τίτλος του Αύγουστου είχε περισσότερο θρησκευτικό χαρακτήρα παρά πολιτικό και ο Οκταβιανός τον προέκρινε από το επίθετο «Romulus» που είχε μέχρι τότε, θέλοντας να εμφανιστεί ως εκείνος που αναδιοργάνωσε το Ρωμαϊκό κράτος. Ο τίτλος Princeps, δήλωνε τον πρώτο στην ιεραρχία.
Ζήτησε επίσης να αναγνωρισθεί ο Ιούλιος Καίσαρας ως θεός («divus») και να συγκροτηθεί προς τιμήν του ιδιαίτερο Ιερατείο. Ο ίδιος έλαβε τον τίτλο «Jmperator Caesar divi filius». Αυτή η κίνηση, να καθιερωθεί η μετά θάνατον λατρεία του Ρωμαίου αυτοκράτορα, ουσιαστικά εξυπηρετούσε πολιτικούς λόγους, αφού κύριο μέλημα ήταν η ανάγκη να ενισχυθεί η εικόνα του ηγεμόνα στους Ρωμαίους πολίτες, γι' αυτό και πολύ γρήγορα προσέλαβε οικουμενικό χαρακτήρα. Ο λαός υιοθέτησε την απονομή ιδιαίτερων τιμών και λατρείας στον αυτοκράτορα....
