Υπάρχει μια θαυμάσια παράγραφος στα κείμενα τού πατρός Ιωάννου τής Κρονστάνδης, ενός Ρώσου ιερέα που έζησε στο τέλος τού δέκατου ένατου αιώνα, όπου λέει ότι ο Θεός δε μας αποκαλύπτει την ασκήμια τής ψυχής μας παρά μόνο όταν μπορέσει να διακρίνει μέσα μας αρκετή πίστη και αρκετή ελπίδα ώστε να μην τσακιστούμε από τη θέα των αμαρτιών μας...
Θεά τής γονιμότητας, πήλινο ειδώλιο
Η διάγνωση τής θρησκείας τού λαού που κατοικούσε στις ελληνικές χώρες, κατά την Προϊστορική περίοδο, είναι έργο τής Αρχαιολογίας. Διότι μέσω των ευρημάτων μάς βοηθά να καταλάβουμε τι λατρεύονταν, αλλά και το είδος αυτής, αν ήταν δηλαδή πολυθεϊστική ή μονοθεϊστική, αν ήταν ανθρωπόμορφη κ.λ.π.
Βάσει λοιπόν των ευρημάτων αποφαίνεται πως κατά το τέλος τής Παλαιολιθικής εποχής, περί το 12.000 π.Χ., και καθ’ όλη τη Νεολιθική, μέχρι το 3.000 π.Χ., παριστάνονταν με αγαλματίδια πήλινα και κάποιες φορές και λίθινα:
Translated from the original by Costas Balomenos
If anyone bears in his mind the narratives of the gospels which describing the triumphal entry of Christ into Jerusalem and almost his delirious reception from the enthusiastic crowd, and the subsequent derisory and humiliating course to the painful death of the Cross, it is reasonable to put the big question: The negative attitude of the Jewish ruling class and especially of his omnipotent priesthood was also the attitude of whole the people? In simple words, all compatriots of Jesus knew his divine mission, the new message of love that brought to the enemy, by proclaiming himself as the Messiah, in short, they was able to distinguish what it was that who made him a controversial point?
Αλήθεια, ποιο είναι το τέλος του Ευαγγελίου του Μάρκου; Γιατί αν ανοίξει κάποιος μια Καινή Διαθήκη και οδηγηθεί στους τελευταίους στίχους στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, θα διαπιστώσει ότι οι στίχοι που ακολουθούν τον στίχο 8 του κεφαλαίου 16 του εν λόγω Ευαγγελίου που λέει «και βγήκαν και έφυγαν από το μνημείο διότι τις κατείχε τρόμος και έκπληξη. Και σε κανέναν δεν είπαν τίποτα, γιατί εφοβούντο», να είναι κλεισμένες σε παρένθεση ή σε αγκύλες ή με οποιοδήποτε άλλο διακριτικό σημάδι όπως στην εικόνα που δημοσιεύουμε ευθύς αμέσως:
«Θα σε ελευθερώσω από τον λαό αυτό και από τους Εθνικούς, στους οποίους εγώ σε στέλνω για να ανοίξεις τα μάτια τους ώστε να επιστρέψουν από το σκοτάδι στο φως και από την εξουσία του Σατανά στο Θεό, για να λάβουν διά της πίστεως σε μένα άφεση αμαρτιών και μερίδα μεταξύ εκείνων που ο Θεός έκανε δικούς του». Τα λόγια αυτά του Χριστού που είναι από το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων κεφάλαιο 26, στίχοι 17 – 18, σηματοδοτούν την ανάθεση στον Παύλο του ιεραποστολικού έργου του, δηλαδή να φέρει κοντά στο Χριστό εκτός των Ιουδαίων και τους Εθνικούς (=ειδωλολάτρες) του τότε Ελληνορωμαϊκού κόσμου...
Translated from the original by Costas Balomenos
The word "Christ" is a translation of the Aramaic word MESHICHA, which also is derived from the Hebrew word MASHIACH, which in the Hellenistic years hellenized in Messiah. In the New Testament, the Greek word Μεσσίας (Messiah) is encountered twice and even is accompanied with the translation “Christ”: «First, he finds his brother Simon and tells him, “We have found the Messiah, which translated means Christ”» John 1:41 and «He saith to him the woman “I know that will come the Messiah, the so-called Christ”» John 4:25.
Η Πρώτη Οικουμενική Σύνοδος τής Νίκαιας
Την Ορθόδοξη Πίστη που είχε θριαμβεύσει στην 1η Οικουμενική Σύνοδο και τη διατύπωση τής διδασκαλίας για την Αγία Τριάδα, όσον αφορά τη θέση που κατέχει σ’ Αυτή το δεύτερο πρόσωπο (Χριστός) Αυτής, η οποία εκπροσωπήθηκε θεολογικά, σύμφωνα με την αποστολική παράδοση και την γενικότερη εκκλησιαστική συνείδηση από τον Μέγα Αθανάσιο, προσπάθησε να αλλοιώσει η συνεχισθείσα αντίδραση από τους αντιπάλους τής διδασκαλίας αυτής...
