ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΔΩΔΕΚΑΘΕΪΣΤΗ, ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Ο Πατριάρχης Φώτιος που αγάπησε με πάθος τα Ελληνικά Γράμματα και τον Ελληνικό Πολιτισμό

Στην νηφάλια επιστολή μας, που είχαμε απευθύνει στο οπαδό του Δωδεκαθεϊσμού και που μπορεί να διαβάσει ο αναγνώστης στο «Διάλογος με Δωδεκαθεϊστή», απαντά ο εν λόγω οπαδός του Δωδεκαθεϊσμού, με μία ανεξήγητη επιθετικότητα και με μία προσπάθεια μείωσης της προσωπικότητά μας και του επιστημονικού μας κύρους.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΪΣΤΗ

Προ ημερών ο κ. Χ. Π. δημοσίευσε στην ανά χείρας εφημερίδα μια κάπως άκομψη «απάντησή» του προς εμένα, με αφορμή προηγούμενη δημοσίευσή μου για την πραγματική προέλευση του εορτασμού του τέλους του χειμερινού ηλιοστασίου που σήμερα παρουσιάζεται σαν «Χριστούγεννα».

Λόγω του άκομψου εκείνης της «απάντησης», δεν θ’ απαντούσα στον κ. Χ. Π. εάν δεν έκρινα ότι κάτι τέτοιο οφείλει να γίνει λόγω του ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι καθηγητής σε Γυμνάσιο της πόλης μας και εκ των πραγμάτων διαμορφώνει συνειδήσεις των αυριανών συμπολιτών μας. Είναι η ευχέρεια του αυτή που τον κάνει στόχο αυστηρότατης κριτικής, όταν μάλιστα ασκεί δημόσια μια ανιστόρητη, διαστρεβλωτική, παραπλανητική και υβριστική ρητορική, προσπαθώντας να υποβιβάσει τον πολιτισμό των προγόνων μας προς χάρη της εξ Ιουδαίας θρησκείας που αυτός ακολουθεί.

Το όλο πνεύμα του θεολόγου κ. Χ. Π. είναι φανερά εχθρικό προς τον προχριστιανικό μας πολιτισμό (τον π.α.χ.χ., δηλαδή τον πριν την απαρχή της χριστιανικής χρονολόγησης που αλαζονικά έκοψε στα δύο την ανθρώπινη Ιστορία) και ενισχύει πανηγυρικά το επιχείρημα πολλών ότι τα λεγόμενα «θρησκευτικά» θα πρέπει να αφαιρεθούν από τη δημόσια εκπαίδευση για να δοθεί επιτέλους στους μαθητές η δυνατότητα να αποκτήσουν παιδεία και γνώση και όχι κατήχηση και παραπληροφόρηση.

Μέσα στη χαμηλού επιπέδου επιχειρηματολογία που προσπαθεί ν’ αναπτύξει ο κ. Χ. Π., εμφανώς στοχεύοντας να πείσει δια του εντυπωσιασμού τους αδαείς και τους ανιστόρητους, χρησιμοποιεί ξανά και ξανά τον καθαρά υβριστικό όρο «ειδωλολατρία» όποτε αναφέρεται στην Ελληνική Εθνική Θρησκεία, κατά τα άλλα έρχεται να διακηρύξει ότι τάχα η θρησκεία του αποτελεί πρότυπο αποδοχής της διαφορετικότητας. Μιας και είναι θεολόγος λοιπόν, θα έπρεπε προηγουμένως να μας δώσει τον ορισμό αυτής της λέξης, το πώς ορίζει δηλαδή επισήμως η Χριστιανική Εκκλησία την «ειδωλολατρία». Ως λατρεία ανύπαρκτων θεοτήτων, όπως αφήνει τον πολύ κόσμο να πιστεύει ή ως λατρεία υπαρκτών δαιμόνων, όπως στην πραγματικότητα εννοεί; Ώστε να μάθει τότε επιτέλους όλος ο Ελληνικός λαός κ. Χ. Π. ότι καθυβρίζετε ως δαιμονολάτρες όλους τους ένδοξους προγόνους μας, σύμφωνα με τις απόψεις των λεγόμενων «πατερικών» κειμένων σας και σύμφωνα με το γνωστό αφορισμό σας ότι «όλοι οι Θεοί των Εθνών είναι δαίμονες». Ωραία ανεκτικότητα και ωραίο σεβασμό προς το διαφορετικό, επιδεικνύει η τάχα «αγαπητική» Θρησκεία σας! Τα εκατομμύρια των Ιερών, των βιβλιοθηκών, των συμβόλων και των ανθρώπων που έχετε κάψει σε όλον τον πλανήτη όλους αυτούς τους αιώνες, αποδεικνύουν περίτρανα αυτή σας την «Αγάπη».

Αν και τιτλοφορούμενος ως «θεολόγος» ο κ. Χ. Π. φαίνεται ότι έχει πλήρη άγνοια για τη Θρησκεία των Ελλήνων, την Ελληνική Εθνική Θρησκεία, όταν με ρωτάει σε ποια ιστορική ή λατρευτική φέτα της αναφέρομαι, λες και μπορεί να κοπεί σε φέτες κάτι το οποίο αναπτύσσεται πολύπλευρα, φυσικά και σε απόλυτη οργανική ενότητα με τις κοινωνίες που το αναπτύσσουν. Αν η σχολή που αποφοίτησε ο επιστολογράφος ήταν όντως Θεολογική (είχε δηλαδή ως αντικείμενό της τις πάμπολλες ανά τους αιώνες προσεγγίσεις του Θείου) και όχι την χριστιανοπροπαγανδιστική, όφειλε να ήξερε μερικά στοιχειώδη πράγματα για την Ελληνική Εθνική Θρησκεία, πόσο μάλλον όταν έχει και την αλαζονεία να τη βρίζει σαν τάχα «ειδωλολατρική». Τι κρίμα γι’ αυτόν και τι κρίμα για τη χώρα μας γενικότερα, που τα παιδιά της παραπληροφορούνται τόσο συστηματικά από έναν μηχανισμό που παριστάνει ότι τάχα χορηγεί …. «παιδεία».Για να μαθαίνει πάντως αυτά που έπρεπε ήδη να ξέρει ως «θεολόγος» και κυρίως να ξέρει τι ακριβώς βρίζει, παραθέτω εδώ ένα μικρό απόσπασμα από το περιοδικό «Διιπετές» : « Με τον όρο Ελληνική Εθνική Θρησκεία εννοούμε το σύνολο των νομιζομένων των Εθνικών (δηλαδή μη χριστιανών) Ελλήνων του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, για τον Κόσμο, για τους Θεούς, για την εκδηλωμένη φύση, για τα ζώα και τους ανθρώπους. Η Ελληνική Εθνική Θρησκεία, είναι μια Θρησκεία πολυθεϊστική, εθνική, οργανική, και κυρίως φυσική, δεν έχει δηλαδή ιδρυθεί από έναν ή περισσότερους ανθρώπους, προφήτες η θεανθρώπους αλλά αποτελεί μία δίχως αρχή και τέλος πνευματική συνεξέλιξη με τη βιολογική, κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική οντότητα του έθνους που λέγεται Ελληνικό».

Την άλλη προσπάθεια ωστόσο του κ. Χ. Π., εκείνη με την οποία επιχειρεί να συσχετίσει τη δουλεία με την Ελληνική Εθνική Θρησκεία, λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να την αποδώσω επίσης σε άγνοια. Εδώ έχουμε ξεκάθαρη και στυγνή κακοήθεια, στην οποία όμως δεν πρωτοτυπεί ο επιστολογράφος, αφού σε ίδιας ποιότητας επιχειρηματολογία καταφεύγουν όλοι οι ομόθρησκοί του προπαγανδιστές. Πρόκειται για μια χονδροειδέστατη προπαγάνδα, που έχει ανάγκη την απόλυτη άγνοια για να εκληφθεί ως στοιχειωδώς σοβαρή. Εμείς που ξέρουμε Ιστορία, γνωρίζουμε ότι η δουλεία είναι κατάσταση σύμφυτη όλων των ανθρώπινων κοινωνιών που διέπονται από ταξικότητα. Ξέρουμε επίσης ότι η παραδοσιακή μορφή δουλείας, πριν δηλαδή την εφεύρεση της λεγόμενης μισθωτής εργασίας, δεν καταργήθηκε με την έλευση του Χριστιανισμού, αλλά αντίθετα γιγαντώθηκε και μάλιστα απέκτησε και …. Θεολογικό (!) υπόβαθρο, όπου οι μη χριστιανοί ή οι μη λευκοί δικαιωματικά τάχα γίνονταν δούλοι των χριστιανών επειδή ήταν, λέει, «σπορά του Κάιν» ! Η (μερική) κατάργηση μάλιστα της παραδοσιακής μορφής δουλείας ανά τον πλανήτη, που έγινε τους τελευταίους 2 αιώνες, δεν έγινε από τον Χριστιανισμό, αλλά από κοινωνικά επαναστατικά κινήματα που κατά κανόνα ήταν όχι μόνο ξένα αλλά και εχθρικά προς τον Χριστιανισμό.

Τέλος, ατυχέστατη επίσης υπήρξε η αδέξια προσπάθεια του κ. Χ. Π. να γραπωθεί από την από πλευράς μου έμμεση επίκληση της Αρχαίας Σπάρτης, προφανώς με σκοπό να παραπλανήσει τους ανιστόρητους και αδιάβαστους αναγνώστες. Γιατί μόνον τέτοιου επιπέδου άνθρωποι μπορούν να καταπίνουν ανυποψίαστοι την γνωστή προπαγάνδα των εχθρών του πραγματικού Ελληνισμού, που τσουβαλιάζει και απαξιώνει την ένδοξη Ιστορία των Σπαρτιατών, περιγράφοντας εκείνη τη θρυλική πόλη σαν τάχα τίποτε περισσότερο από μία χυδαία στρατοκρατική και απάνθρωπη φωλιά τεράτων. Πέραν της οφειλόμενης αποσαφήνισης ότι εγώ ποτέ δεν πρότεινα μιμητική αναβίωση του προχριστιανικού Ελληνισμού, συστήνω λοιπόν στον κ. Χ. Π. και σε όλους τους ομοίους του να διαβάσουν καλύτερα την Ιστορία των Λακεδαιμονίων προτού ξαναβγούν και εκτεθούν τόσο άγαρμπα, υποστηρίζοντας ανοησίες. Διότι εάν διαβάσουν λίγο καλύτερα, πέραν των σεσημασμένων ανθελληνικών παραϊστοριών, θα μάθουν επιτέλους ότι η Σπάρτη υπήρξε η πρώτη καταστατική Δημοκρατία, η πρώτη τροφός των ελλαδικών πλαστικών τεχνών, καθώς και η πόλη με την πιο ενδιαφέρουσα πολιτειακή Ιστορία, η οποία κάλυψε όλες τις μορφές των πολιτευμάτων από τη Βασιλεία στη Δημοκρατία και από την Ολιγαρχία στην κοινωνική επανάσταση (στα τέλη του 3ου π.α.χ.χ. αιώνα).

Αυτά τα ολίγα για να μην καταχρώμαι και του χώρου της εφημερίδας. Παραμένω διαθέσιμος πάντως, εάν από πλευράς του ο κ. Χ. Π. επιμένει σε συνέχιση του διαλόγου.

Γράφει ο Ευάγγελος Απολλώνιος Γκόγκος

Μέλος της Λακωνικής Αγωγή

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΟ - ΑΠΟΛΛΩΝΙΟ ΓΚΟΓΚΟ

Αγαπητέ Ευάγγελε – Απολλώνιε, αντιπαρέρχομαι τους μειωτικούς χαρακτηρισμούς που χρησιμοποίησες για το πρόσωπό μου και την επιστημονική μου κατάρτιση στην επιστολή σου την Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2006 και για λόγους οικονομίας του χώρου αλλά και γιατί πιστεύω ότι ο καθένας κρίνεται από τα λόγια του και τις πράξεις του.

Πριν απαντήσω στα θέματα που θίγεις στην επιστολή σου θα ήθελα κατ’ αρχάς να σου επισημάνω δύο λάθη που παρατήρησα σ’ αυτή, το ένα μάλιστα οφθαλμοφανές. Με αποκαλείς τιτλοφορούμενο θεολόγο με ή χωρίς εισαγωγικά, ενώ αν διάβαζες νηφάλια το άρθρο μου (δημοσιεύτηκε σε Λ.Τ. στις 4/2/2006), θα διαπίστωνες, ότι στο τέλος του αποκαλούμαι καθηγητής Θρησκευτικών και όχι Θεολόγος. Και αυτό το έκανα εν γνώσει μου γιατί η Εκκλησία μας, παρόλο που πέρασαν μεγάλες Θεολογικές μορφές μόνο σε τρεις από αυτές έδωσε τον τίτλο του Θεολόγου. Με χρονολογική σειρά αυτές είναι: Ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός και ο Συμεών ο Νέος. Πως είναι δυνατόν λοιπόν εγώ να συγκριθώ μ’ αυτές τις τεράστιες μορφές;

Το άλλο λάθος σου είναι στο σημείο εκείνο που αναφέρεσαι στη γιγάντωση της δουλείας από τους Χριστιανούς. Αποκαλείς αυτούς που έγιναν δούλοι των Χριστιανών ως «σπορά του Κάιν». Το σωστό είναι «σπορά του Χαμ». Η έκφραση αυτή αναφέρεται στο επεισόδιο που περιγράφεται στο βιβλίο της Αγίας Γραφής «Γένεσις» κεφάλαιο 9, στίχοι 20 – 27, όταν ο Νώε καταράστηκε το γιο του Χαμ (εβραϊκά μελαψός), να υπηρετεί τα αδέλφια του Σημ και Ιάφεθ, επειδή ο Χαμ τον είχε δει γυμνό και μεθυσμένο.

Ερχόμενος τώρα να απαντήσω στα σημεία της επιστολής σου στα οποία με εγκαλείς, θα ήθελα αρχικά να σε ρωτήσω σε ποιο ακριβώς σημείο του άρθρου μου «προσπαθώ να υποβιβάσω τον πολιτισμό των προγόνων μας προς χάρη της εξ Ιουδαίας θρησκείας που ακολουθώ», όπως αναφέρεις χαρακτηριστικά. Εγώ αντίθετα έγραψα ότι «ο Χριστιανισμός σεβάστηκε τα ήθη και έθιμα των ανθρώπων, αλλά και κάθε τι ανθρώπινο από την στιγμή που δεν αλλοιώνεται ο χαρακτήρας και η βαθύτερη ουσία του.» Έπειτα πως θα μπορούσα να υποστηρίξω κάτι διαφορετικό, όταν γνωρίζω ότι ολόκληρη η Καινή Διαθήκη έχει γραφτεί με τον κύριο τρόπο εκφοράς του πολιτισμού αυτού, δηλαδή την ελληνική γλώσσα; Μήπως μπορώ άλλωστε να αγνοήσω ότι τα χειρόγραφα των μεγάλων μορφών της Αρχαίας διανόησης, φιλοσοφίας, ποίησης κ.λ.π. (Πλάτωνα, Αριστοτέλη κ.λ.π.) διασώθηκαν από το κόπο και το μόχθο των Χριστιανών μοναχών; Αλλά γιατί να μακρηγορώ, για το σεβασμό του Ελληνισμού από τον Χριστιανισμό όταν και ένας δηλωμένος εχθρός του Χριστιανισμού υποστηρίζει ακριβώς τα ίδια με μένα. Εννοώ βέβαια τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Ιουλιανό (361 – 363 μ.Χ.) – τον κατ’ εμάς Παραβάτη – ο οποίος απευθυνόμενος προς τους Χριστιανούς γράφει: «Αν σας είναι αρκετή η ανάγνωση των δικών σας γραφών, για ποιο λόγο τρώτε κι από τη διδασκαλία των Ελλήνων;» (Ιουλιανός, Κατά Γαλιλαίων, κεφάλαιο 33(229C), εκδόσεις θύραθεν ΕΠΙΛΟΓΗ, σελ. 211).

Επίσης που βρίσκεις το κακό επειδή ακολουθώ μια θρησκεία εξ Ιουδαίας; Αν λέει σωστά πράγματα γιατί να μην την ακολουθήσω; Διακρίνω μήπως ένα ψιλο – ρατσισμό στην σκέψη σου; Δεν πιστεύεις δηλαδή στην ισότητα όλων των ανθρώπων; Οδηγούμαστε δηλ. σε πρακτικές ανώτερων και κατώτερων φυλών και ανθρώπων (βλ. Άρια φυλή σε Γερμανία), που οδήγησαν την ανθρωπότητα στη φρίκη των δύο Παγκόσμιων Πολέμων;

Πιο κάτω λες ότι «παραπληροφορώ τα παιδιά του Γυμνασίου μέσα από το μάθημα των Θρησκευτικών και επιθυμείς την κατάργησή τους». Εδώ πράγματι δεν μπορώ, παρά να συμφωνήσω μαζί σου. Γιατί αληθινά, σκοταδισμός και παραπληροφόρηση είναι όταν τα καλώ να μιμηθούν τον Χριστιανικό Θεό. Ένα Θεό αγάπης και συγνώμης που τόσο αγάπησε το πλάσμα του ώστε να θυσιαστεί γι’ αυτό. Παραπληροφόρηση επίσης είναι, όταν τα καλώ να κάνουν το καλό και να αποφεύγουν το κακό και ότι στο πρόσωπο του άλλου δεν εικονίζεται ο εχθρός τους αλλά ο ίδιος τους ο εαυτός του.

Αντίθετα πιστεύω ότι σωστή πληροφόρηση θα ήταν να τους μιλήσω για τους θεούς της Αρχαίας Ειδωλολατρικής Θρησκείας. Να καλέσω π.χ. τα αγόρια να μιμηθούν τον θεό Δία, έναν σεξουαλικά αχόρταγο θεό που δεν του έφταναν μόνο οι γυναίκες (Λητώ, Αλκμήνη, Ευρώπη κ.λ.π.) αλλά κυνηγούσε και τα όμορφα αγόρια (Γανυμήδης). Άρα αφού έκανε αυτά ο θεός των θεών και των ανθρώπων πώς να μην είναι μετά κοινωνικά αποδεκτή η ομοφυλοφιλία και η παιδεραστία; Η τελευταία είχε τόση μεγάλη επιτυχία που την εξάγαμε και στους Πέρσες όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο Ηρόδοτος.(Ηροδότου Ιστορίαι, Βιβλίο Α, 135). Στην δε Κρήτη, σύμφωνα με τον Έφορο, ο ερών «έκλεβε» τον ερωμένο και οι Κρήτες θεωρούσαν ντροπή για ένα αγόρι από καλή οικογένεια να μην έχει βρει έναν εραστή. Αντίθετα εκείνος που είχε «απαχθεί» απολάμβανε αργότερα μεγάλες τιμές.(Ρομπέρ Φλασελιέρ, ο Έρωτας στην Αρχαία Ελλάδα, σελ. 71). Στη Βοιωτία, μας λέει ο Ξενοφώντας στην «Λακεδαιμονίων Πολιτεία» (11 – 12), άντρας και παιδί ενώνονταν με αληθινό γάμο.

Τα δε κορίτσια να τα «διαφωτίσω» και αυτά για το έθιμο των Βαβυλωνίων, Κυπρίων και Επιζεφυρίων Λοκρών (Έλληνες κάτοικοι της Κάτω Ιταλίας) προς τιμή της θεάς Αφροδίτης. Το ότι κάθε ντόπια γυναίκα – παντρεμένη και ανύπαντρη – ήταν υποχρεωμένη μια φορά στη ζωή της να πάει και να «στηθεί» για εκπόρνευση στο ναό της Αφροδίτης και να συνευρεθεί με έναν ξένο. ( Ηροδότου Ιστορίαι, Βιβλίο Α, 199 και Κλέαρχος Σολεύς απόσπασμα 6,F.H.G. 2.305). Έτσι που λες αγαπητέ Ευάγγελε – Απολλώνιε, αυτή είναι πραγματική παιδεία και όχι αυτή η σκοταδιστική που προσφέρομαι εμείς μιλώντας για τον Χριστιανικό Θεό της αγάπης.

Τα παρακάτω που γράφεις ότι βρίζω την Αρχαία Ελληνική Θρησκεία, επειδή την ονομάζω «ειδωλολατρία», νομίζω ότι δεν αξίζουν σχολιασμό. Οποιοδήποτε Λεξικό ν’ ανοίξεις θα βρεις την ετυμολογία της λέξης. Επειδή όμως ζητάς επίσημο Χριστιανικό κείμενο σε παραπέμπω στη Χριστιανική Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, στο λήμμα ειδωλολατρία. Γράφει λοιπόν τα εξής: «Εντός του πλαισίου των Χριστιανικών αντιλήψεων ο όρος ειδωλολατρία έλαβε σταθεράν σημασίαν, δηλούσαν την απόδοσιν θρησκευτικής λατρείας εις ψευδείς θεούς.» Όσο για την παραπομπή που κάνεις στο νεοειδωλολατρικό περιοδικό «Διιπετές», για την σωστή έννοια της ειδωλολατρίας νόημα δεν βγάζω έτσι ασύντακτο που είναι. Τι εννοεί δηλ. όταν γράφει: «Με τον όρο Ελληνική Εθνική Θρησκεία εννοούμε το σύνολο των νομιζομένων των Εθνικών (δηλαδή μη χριστιανών) Ελλήνων του παρελθόντος κ.λ.π.» Ποιοι είναι αυτοί οι νομιζόμενοι;

Σε άλλο σημείο της επιστολής σου παρασυρόμενος από το αντιχριστιανικό σου μένος καταφεύγεις σε υπερβολές. Γράφεις: «Εκατομμύρια! Ιερά, βιβλιοθήκες, σύμβολα και ανθρώπους έχετε κάψει στον πλανήτη», χωρίς όμως από αυτά τα εκατομμύρια να αναφέρεις κανένα. Βέβαια αυτό με τα εκατομμύρια ειδικά για τις βιβλιοθήκες το έχω ακούσει και από άλλους ομοϊδεάτες σου, αλλά όταν τους ρώτησα να μου πούνε μερικές, από τα εκατομμύρια αυτά καταλήξανε στην εξής μία. Εννοώ βέβαια το γνωστό «παραμύθι» με την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, που είχε καεί επί εποχής Ιουλίου Καίσαρα, πριν δηλ. κάνει την εμφάνισή του ο Χριστιανισμός. Περισσότερα γι’ αυτό το θέμα δες στον Λουΐτζι Κάμφορα « Η χαμένη Βιβλιοθήκη της Αλεξάντρειας».Υπερβολή διέκρινα επίσης και στο ζήτημα της δουλείας. Πριν όμως ασχοληθώ και με το ζήτημα αυτό θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι πρώτα. Σε ποιο σημείο του άρθρου μου επιχειρώ να συσχετίσω τη δουλεία με την Ελληνική Εθνική Θρησκεία; Είσαι βέβαιος ότι διάβασες το άρθρο μου; Αφού αντιπαρέλθω για μία ακόμα φορά τις ύβρεις σου, θα ήθελα να σου επισημάνω ότι υπό το πνεύμα του Χριστιανισμού η δουλεία υποχώρησε δραστικά και όχι γιγαντώθηκε όπως υποστηρίζεις εσύ. Άλλωστε μια ματιά να έριχνες στα κείμενα της Καινής Διαθήκης θα πειθόσουν για του λόγου το αληθές. «Δεν υπάρχει Ιουδαίος ούτε Έλλην, δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος, δεν υπάρχει άρρεν και θήλυ, διότι όλοι είστε ένας άνθρωπος εν Χριστώ Ιησού», διακηρύττει ο Παύλος στην προς Γαλάτας επιστολή του, κεφάλαιο 3, στίχος 28.Η δε επιστολή προς Φιλήμονα – του Παύλου πάλι – βάζει δυναμίτιδα στα θεμέλια της δουλείας. Γιατί άκουσε πως προτρέπει ο Παύλος τον Φιλήμονα να δεχθεί πίσω τον Ονήσιμο, τον δούλο του, που το είχε σκάσει: «Ίσως δια τούτο αποχωρίστηκε προσωρινώς από σένα (εννοεί τον Ονήσιμο), για να τον έχεις παντοτινά, όχι πλέον σαν δούλον αλλά περισσότερο από δούλον, σαν αδελφόν αγαπητόν» Προς Φιλήμονα, στίχοι 15 – 16.

Όπως βλέπεις η ουσία του Χριστιανισμού είναι εναντίον της δουλείας και κάθε μορφής εκμετάλλευσης. Κατακριτέος θα ήταν ο Χριστιανισμός αν προέτρεπε τους ανθρώπους σ’ αυτές τις απάνθρωπες πρακτικές. Τώρα αν κάποιοι «κατ’ όνομα Χριστιανοί» χρησιμοποιούν απάνθρωπες μεθόδους, νομίζω ότι γι’ αυτό δεν ευθύνεται ο Χριστιανισμός. Άλλωστε ο Χριστός προβλέποντας όλα αυτά, λέει στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 7, στίχο 21: « Δεν θα μπει στη βασιλεία των Ουρανών καθένας που μου λέγει Κύριε, Κύριε (εννοεί τους κατ’ όνομα Χριστιανούς), αλλά εκείνος που κάνει το θέλημα του Πατέρα μου του επουράνιου.»Το άλλο θέμα που θίγεις ότι η "Ελληνική Εθνική Θρησκεία έχει συνέχεια και δεν κόβεται σε φέτες " (σ.σ. καρπούζι είναι;), και μεγάλο είναι και σπουδαίο που χρειάζεται αυτοτελές άρθρο κάτι που επιφυλάσσομαι να κάνω στο μέλλον. Ενδεικτικά μόνο να αναφέρω και να σε ρωτήσω, που βλέπεις εσύ αυτή τη συνέχεια, όταν φιλόσοφοι, σοφιστές και άλλοι σπουδαίοι άντρες της αρχαιότητας κατήργησαν στα έργα τους το πολυθεϊσμό και το δωδεκάθεο του Ολύμπου άλλοι συγκαλυμμένα και άλλοι απροκάλυπτα;

Φτάνοντας στο τελευταίο θέμα που θίγεις για την αρχαία Σπάρτη θα ήθελα να σου επισημάνω ότι πέρα των ύβρεων και των μειωτικών εκφράσεων, το κείμενό σου δεν προσθέτει τίποτε στην έρευνα και τον διάλογο έτσι που είναι γραμμένο γενικόλογο, αναπόδεικτο και υπερβολικό σε ορισμένα σημεία του. Γράφεις: «Συστήνω λοιπόν στον κ. Χ.Π. και τους ομοίους του να διαβάσουν καλύτερα την Ιστορία των Λακεδαιμονίων προτού ξαναβγούν και εκτεθούν τόσο άγαρμπα, υποστηρίζοντας ανοησίες. Διότι εάν διαβάσουν λίγο καλύτερα, πέρα των σεσημασμένων ανθελληνικών παραϊστοριών …»Και σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να σε ρωτήσω το εξής. Σεσημασμένοι ανθέλληνες παραϊστορικοί είναι ο Πλούταρχος (50 -120 μ.Χ., ιστορικός, βιογράφος και φιλόσοφος από τη Χαιρώνεια της Βοιωτίας) και ο Θουκυδίδης (460 -396 π.Χ., Αθηναίος ιστορικός που θεωρείται ο σημαντικότερος της αρχαιότητας); Αν αυτοί γράφουν ανοησίες τότε και εγώ γράφω ανοησίες.

Επειδή όμως εμένα δεν μου αρέσουν τα γενικόλογα και αναπόδεικτα θα σου παραθέσω ένα – ένα τα σημεία από τα γραπτά τους, τα οποία είχα επικαλεστεί στο άρθρο μου της 4/2/2006, και είχαν σχέση με την Λακωνική Αγωγή. Πιο συγκεκριμένα η πηγή πληροφόρησης μου είναι από το βιβλίο «Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι, «Λυκούργος – Νουμάς», Βιβλιοθήκη των Ελλήνων, Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός». Ας αρχίσουμε λοιπόν:

1. Έλλειψη Δημοκρατίας: «Διορισμός του σώματος της Γερουσίας (28 μέλη), από Λυκούργο, με σκοπό να στέκεται ανάμεσα στην επιβολή της Δημοκρατίας και τυραννικού καθεστώτος. Η συνέλευση του λαού δεν μπορεί να εκφράσει γνώμη, εγκρίνει μόνο ή απορρίπτει απόφαση Γερουσίας.» (Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι, «Λυκούργος – Νουμάς», κεφ. 5,6).Που λοιπόν βρήκες την πρώτη καταστατική Δημοκρατία όπως υποστηρίζεις στην επιστολή σου; Γνωρίζεις την ετυμολογία της λέξης Δημοκρατία; Άκουσε λοιπόν τι γράφει το Μείζον Ελληνικό Λεξικό, Τεγόπουλου – Φυτράκη για τη λέξη αυτή. «Πολίτευμα λαϊκής κυριαρχίας όπου ο λαός κυβερνά με αιρετούς αντιπροσώπους του». Άλλωστε είναι γνωστό στους πάντες ότι η Αθήνα υπήρξε η κοιτίδα της Δημοκρατίας και όχι η Σπάρτη.

2. Εκδίωξη τεχνών. «Μετά ταύτα ο Λυκούργος επέτυχε την εκδίωξιν των αχρήστων και ανωφελών τεχνών».(ο.π. 9)

Αφού μιλάμε για τέχνες που είναι γραμμένο «ότι η Σπάρτη υπήρξε η πρώτη τροφός των ελλαδικών πλαστικών τεχνών». Για ανέφερε μερικές από αυτές τις πλαστικές τέχνες;

3. Γελοιοποίηση αγάμων. «Με διαταγή των αρχόντων διέτασσον τους αγάμους να περιέρχονται γυμνοί το χειμώνα κυκλικώς στην αγορά.» (ο.π. 15)

4. Γάμος: Άρπαζαν τις γυναίκες, η προξενήτρα τις κούρευε μέχρι δέρματος, τις ξάπλωνε σε αχυρένιο στρώμα σε δωμάτιο σκοτεινό, έρχονταν ο άντρας κρυφά και αφού γίνονταν η γεννετήσια επαφή, ξαναγύριζε στο στρατόπεδο. Υπήρχε περίπτωση να γεννήσουν παιδιά χωρίς να έχουν ιδωθεί ποτέ! (ο.π. 15).

Στο ίδιο κεφάλαιο μιλά και για κάποιο Σπαρτιάτη που υπερηφανεύεται γιατί δεν υπήρχε μοιχεία στη Σπάρτη, επειδή αν σου άρεσε μια παντρεμένη έπαιρνες άδεια από τον άντρα της να συνευρεθείς μαζί της και να κάνεις μάλιστα και παιδιά με αυτήν! «Προχωρημένα» πράγματα δεν βρίσκεις Ευάγγελε – Απολλώνιε;

5. Ρίψη και θανάτωση αναπήρων παιδιών σε τόπο ονομαζόμενο Αποθέται (ο.π. 16).

6. Μόρφωση: «Οι Σπαρτιάται εμάνθανον μόνον ολίγα γράμματα» (ο.π. 16).

7. Έλλειψη ελευθερίας: «Διότι πράγματι ουδείς ήτο εκεί ελεύθερος να διάγη την ζωήν του κατά τον τρόπον που αυτός ήθελε, αλλά όπως εις ένα στρατόπεδον.» (ο.π. 24).

8. Όχι ταξίδια από Σπαρτιάτες, απαγόρευση παραμονής ξένων σε Σπάρτη και εκδίωξη αυτών, γνωστή και ως «ξενηλασία». (ο.π. 27 και Θουκυδίδης «Επιτάφιος»).

9. Σκληρότητα προς είλωτες: « Οι Σπαρτιάται εφέροντο με αγριότητα και σκληρότητα προς τους είλωτας.» (ο.π. 28).

Ο Λυκούργος είχε θεσπίσει το θεσμό της «κρυπτείας», με τον οποίο νεαροί Σπαρτιάτες, έστηναν ενέδρα το βράδυ σε ανυποψίαστους είλωτες και τους σκότωναν χωρίς λόγο (ο.π. 28). Ο Θουκυδίδης γράφει στην Ιστορία του ότι το 423 π.Χ., οι Σπαρτιάτες εφόνευσαν κρυφά δύο χιλιάδες είλωτες. (ο.π. σημείωση 67, σελ. 113). Ελπίζω αγαπητέ Ευάγγελε – Απολλώνιε πως δεν θα ήθελες να είσαι στη θέση κάποιου είλωτα.

Τελειώνοντας θα ήθελα να επισημάνω πως δεν καταλαβαίνω την λογική σου να συμπαθείς ένα τέτοιο τρόπο ζωής. Το ότι ο τρόπος ζωής της Σπάρτης είχε και τα θετικά του δεν το αμφισβητώ. Αλλά το να περνάει κάποιος τα πάνδεινα για να επιδείξει ανδρεία, γενναιότητα και σωφροσύνη αυτό δεν το καταλαβαίνω. Άλλωστε και άλλες πόλεις – κράτη της Ελλάδας είχαν τις αντίστοιχες αρετές χωρίς αυτόν το βάναυσο τρόπο ζωής (Αθήνα, Θήβα κ.λ.π). Ο Μέγας Αλέξανδρος με τους Μακεδόνες του κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος του γνωστού τότε κόσμου χωρίς να έχουν μιμηθεί το σκληρό τρόπο ζωής της Σπάρτης.

Αν κατάλαβα καλά στο τέλος αναφέρεσαι στους αξιόλογους βασιλείς και κοινωνικούς μεταρρυθμιστές της Σπάρτης Άγη Δ΄(245 – 241 π.Χ.) και Κλεομένη Γ΄ (260 – 219 π.Χ.). Δυστυχώς είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Και λέω δυστυχώς επειδή το κίνημά τους απέτυχε.

Ελπίζω η καινούργια σου απάντηση να είναι πιο νηφάλια και χωρίς ύβρεις και μειωτικές εκφράσεις, που δείχνουν έλλειψη επιχειρημάτων. Θα σου ήμουν ευγνώμων επίσης αν σε κάθε τι που υποστήριζες, παρέθετες και τα αντίστοιχα στοιχεία.

Ελπίζω επίσης να ξεκαθαρίσεις και τι εννοείς όταν λες ότι δεν προτείνεις μιμητική αναβίωση του προχριστιανικού Ελληνισμού. Τι προτείνεις λοιπόν; Πες μας επιτέλους αυτή την πρότασή σου.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.