ΤΟ ΑΠΟΚΡΥΦΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ «ΙΩΒΗΛΑΙΩΝ» ή Η ΕΜΜΟΝΗ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ

«Έλαβε τότε τον λόγο ο αρχισυνάγωγος, αγανακτισμένος διότι ο Ιησούς εθεράπευσε κατά το Σάββατο, και είπε εις εκείνους που παρευρίσκονταν εκεί “Υπάρχουν έξη ημέρες που επιτρέπεται η εργασία. Τότε να έρχεστε και να θεραπεύεσθε και όχι την ημέρα του Σαββάτου”» Κατά Λουκά Ευαγγέλιο 13:14 – 15.

Διαβάζοντας κάποιος το παραπάνω απόσπασμα του Ευαγγελίου που αφορά την θεραπεία από τον Ιησού μιας γυναίκας, που επί δέκα οχτώ ολόκληρα ήταν σκυμμένη, μένει άφωνος και έκπληκτος από την στάση του αρχισυνάγωγου. Και αναρωτιέται. Είναι δυνατόν να είναι τόσο ανάλγητος και απάνθρωπος ώστε αντί να δοξάζει τον Θεό για την θεραπεία ενός συνανθρώπου του, όπως έκαναν όλοι οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι, αυτός να επιτίθεται με πρωτοφανή σφοδρότητα και στον Ιησού αλλά και στους υπόλοιπους επειδή το γεγονός επιτελέσθη την ημέρα του Σαββάτου; Τι ήταν άραγε αυτό που προκάλεσε την ιερή αγανάκτηση του αρχισυνάγωγου; Η απάντηση βρίσκεται στο απόκρυφο βιβλίο των «Ιωβηλαίων». Πριν όμως πούμε οτιδήποτε, καλό είναι να δούμε τι είναι τα «Απόκρυφα».

Η λέξη «Απόκρυφα» στην αρχή τουλάχιστον σήμαινε διάφορα κείμενα – θρησκευτικού χαρακτήρα βέβαια – τα οποία περιέχουν εσωτερική διδασκαλία, η οποία όμως προορίζεται αποκλειστικά και μόνο για συγκεκριμένο αριθμό ατόμων τους «εκλεκτούς». Αργότερα ο όρος αυτός σήμαινε τα κείμενα αυτά, τα οποία υποτίθεται κρύβουν μυστήρια για το μέλλον του λαού του Θεού, τα οποία όμως αυτά μυστήρια αποκαλύπτονται στους ευλαβείς αναγνώστες, γι’ αυτό και πολλές φορές καλούνται και «Αποκαλύψεις» ή «Αποκαλυπτικά βιβλία».

Όταν τώρα κάνουμε λόγο για τα «Απόκρυφα» της Παλαιάς Διαθήκης, εννοούμε τα ιουδαϊκής προέλευσης θρησκευτικά κείμενα που γράφτηκαν το χρονικό διάστημα μεταξύ 200 π.Χ. και 100 μ.Χ. Τα κείμενα αυτά είτε γράφτηκαν εντός της Παλαιστίνης ή εκτός αυτής από ευσεβείς Εβραίους της Διασποράς. Η γλώσσα της γραφής τους είναι είτε εβραϊκή είτε αραμαϊκή και βέβαια κάποια από αυτά στην διεθνή γλώσσα της εποχής εκείνης την Ελληνική.

Τα κείμενα αυτά οι Ιουδαίοι τα είχαν θέσει εκτός του δικού τους κανόνος, δηλαδή εκτός του καταλόγου που περιείχε τα γνήσια βιβλία των Γραφών σε μία σύνοδο που συνήλθε στην πόλη της Ιάμνειας της Παλαιστίνης το 91 μ.Χ., όχι μόνο για να καθορίσει ποια είναι τα αποδεκτά βιβλία του Ιουδαϊσμού, αλλά και να προφυλάξει τους πιστούς της, από τα εκδοθέντα βιβλία του ταχέως αναπτυσσομένου εκείνη την εποχή Χριστιανισμού.

Συνεπώς, την εποχή που δρούσε ο Χριστός, τα πράγματα ήταν ακόμη νεφελώδη, αφού στην περιρέουσα θρησκευτική ατμόσφαιρα της τότε Ιουδαϊκής κοινωνίας η διδασκαλία των «Απόκρυφων» συμπλέκονταν με τη διδασκαλία των γνήσιων κειμένων των Γραφών με αποτέλεσμα να επηρεάζεται η σκέψη και η πίστη των τότε ευλαβών Ιουδαίων. Έτσι δεν είναι τυχαίο που και ο πρωτομάρτυρας Στέφανος (Πράξεις των Αποστόλων 7:53) αλλά και ο Απόστολος Παύλος (Επιστολή προς Γαλάτας 3:19) παραπέμπουν σε διδασκαλία που δεν υπάρχει στα γνήσια κείμενα των Γραφών αλλά στα κείμενα του απόκρυφου βιβλίου των «Ιωβηλαίων».      

Το απόκρυφο βιβλίο των «Ιωβηλαίων» περιγράφει τα γεγονότα που βρίσκονται στην κανονική Βίβλο από το κεφάλαιο 1 της «Γένεσης» μέχρι το κεφάλαιο 12 της Εξόδου παραλείποντας κάποια στοιχεία ή προσθέτοντας άλλα σύμφωνα με τις θεολογικές απόψεις του συγγραφέα του.

Εκτός της γνωστής ονομασίας του ως  «Ιωβηλαία» ανευρίσκεται και με πολλαπλούς άλλους τίτλους όπως  «Λεπτογένεσις», «Μικρά Γένεσις», «Αποκάλυψις του Μωϋσέως», «Διαθήκη του Μωϋσέως», «Βιβλίον των Θυγατέρων Αδάμ», «Βίος Αδάμ» και τέλος «Βιβλίον της Διαιρέσεων των Ημερών».

Το τίτλο του ως  «Ιωβηλαία» τον έλαβε επειδή τα γεγονότα από την Δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου μέχρι την Έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο εξετάζονται κατά Ιωβηλαία δηλαδή ανά σαράντα εννιά (49)χρόνια, κάθε δε Ιωβηλαίο διαιρείται σε επτά εβδομάδες. Η ιστορία από την Δημιουργίας μέχρι της Εξόδου δίνεται σύμφωνα με το αποκαλυπτικό στυλ που συνηθίζονταν την εποχή που γράφτηκε, υπό μορφή αποκάλυψης από το Θεό στον Μωϋσή στο όρος Σινά από «άγγελον ιστάμενον προ του προσώπου» ο οποίος άλλοτε μιλά σε πληθυντικό αριθμό και άλλοτε σε ενικό, αναφέρει δε συχνά ως πηγή σε «γεγραμμένα επί των ουρανίων πλακών». 
Το έργο γράφτηκε αρχικά στην Εβραϊκή, διασώζεται όμως σήμερα ολόκληρο στην αιθιοπική σε τέσσερα μάλιστα αιθιοπικά χειρόγραφα, από τα οποία το πρώτο (15^ος αιώνας) και το δεύτερο (16^ος αιώνας) είναι τα πιο αξιόπιστα. Η αιθιοπική μετάφρασις στηρίζεται σε ελληνική μετάφραση του εβραϊκού, από την οποία όμως διασώζονται ελάχιστα αποσπάσματα ή παραπομπές από τους Πατέρες και τους Βυζαντινούς συγγραφείς. Κατά το ένα τέταρτο διασώζεται και στην λατινική σε χειρόγραφο του 6^ου αιώνα, η οποία όμως έχει κακοπάθει στα χέρια πολλών διορθωτών.

Για τον συγγραφέα των «Ιωβηλαίων» στους επιστημονικούς κύκλους επικρατούν δύο απόψεις. Η μία υποστηρίζει πως προέρχεται από τους Φαρισαίους και η άλλη από την κοινότητα των Εσσαίων της Νεκράς Θάλασσας. Εκείνο όμως που θεωρείται σίγουρο πλέον είναι πως ο συγγραφέας πρέπει να ήταν ιερέας ή λευΐτης διότι επαινεί τους διαδόχους του Λευΐ και την Μακκαβαϊκή αρχιερωσύνη και να προέρχεται από τον κύκλο των Ασιδαίων οι οποίοι ηγήθησαν πνευματικά της Μακκαβαϊκής επανάστασης εναντίον των Ελλήνων.    

Ως χρόνο συγγραφής των «Ιωβηλαίων» οι περισσότεροι ερευνητές δέχονται τα μέσα του 2^ου αιώνα π.Χ., λόγω των επαίνων του συγγραφέως προς τους Μακκαβαίους.

Κύριες θεολογικές ιδέες που ανευρίσκονται εις το έργο είναι οι εξής:

1. Ο Νόμος είναι αρχαιότερος του Μωϋσή. Υπήρχε στον ουρανό, γραμμένος σε ουράνιες πλάκες, πριν δοθεί σ’ αυτόν στο όρος Σινά σαν αποκάλυψη από άγγελο. Η μεσολάβηση των αγγέλων για την παράδοση των εντολών στον Μωϋσή, σύμφωνα με τους συγγραφείς της Κ.Δ., εκλαμβάνεται ως γεγονός που υπογραμμίζει την θεία προέλευση τους Πράξεις 7:53 «εσείς που πήρατε τον νόμο εις εντολές, που δόθηκαν δι’ αγγέλων», αλλά και την προσωρινότητα του νόμου Γαλάτες  3:19 «διετάχθει δε ο νόμος δι’ αγγέλων», που ξεπερνιέται με το θυσιαστικό – λυτρωτικό έργο του Χριστού.    

2. Η επιμονή του συγγραφέα στην λεπτομερή τήρηση του Νόμου. Διακρίνει κανείς σ’ αυτή εκείνο που χαρακτήρισε ο Παύλος ως «δουλεία του Νόμου». Γιατί ο Νόμος δεν είναι μόνο το διακριτικό του Ιουδαίου, αλλά και πως είναι δυνατόν τηρώντας το θέλημα του Θεού που εκφράζεται μέσω του Νόμου, ιδιαίτερα την τήρηση του Σαββάτου μπορεί κάποιος να ευαρεστήσει τον Θεό. 

3. Το πρωτείο του Ισραήλ έναντι των άλλων εθνών εδράζεται επί των ουρανίων πλακών ήδη προ της δημιουργίας του κόσμου.

4. Η μεσσιανική προσδοκία του συγγραφέα την οποία θεωρεί πως έχει αρχίσει ήδη με τους Μακκαβαίους και ιδιαίτερα στο πρόσωπο του Ιωάννη Υρκανού ο οποίος συγκέντρωνε στο πρόσωπό του το τριπλό αξίωμα του προφήτη, του ιερέα και του βασιλέα. Αναμένει όμως και τον δεύτερο Μεσσία που θα προέλθει από τη φυλή του Ιούδα.

Ας δούμε τώρα κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο των «Ιωβηλαίων». Εύκολα θα διακρίνει ο αναγνώστης στα αποσπάσματα αυτά, για ποιο λόγο υπήρχε η εμμονή των Ιουδαίων για την τήρηση της αργίας της ημέρας του Σαββάτου και πιθανόν να «δικαιολογήσει» και την στάση του αρχισυνάγωγου στην θεραπεία της συγκύπτουσας. Έτσι τα αποσπάσματα αυτά μιλούν, πως θα τιμωρηθούν οι Ισραηλίτες που δεν τηρούν την ημέρα του Σαββάτου, πως η αργία της ημέρας του Σαββάτου είναι τόσο σπουδαία αφού τηρείται και από τους αγγέλους στον ουρανό, πως από όλους τους λαούς ο Θεός ξεχώρισε τον λαό του Ισραήλ για να τηρεί την ημέρα του Σαββάτου:

«Και εκάλεσε τον Μωϋσή την έβδομη ημέρα εις το μέσον της νεφέλης και το είδος της δόξας του Κυρίου ήταν ως πυρ φλεγόμενο επί της κορυφής του όρους.» Ιωβηλαία 1:3

«Και πολλοί θα χαθούν και θα μεταφερθούν σε αιχμαλωσία, και θα πέσουν στα χέρια του εχθρού, διότι εγκατέλειψαν τις εντολές μου και τα προστάγματά μου και τις εορτές της διαθήκης μου, και τα σάββατα μου και τον ιερό τόπο μου, τον οποίο αγίασα δι’ εμέ εν μέσω αυτών, και την σκηνή μου, και το ιερό μου, το οποίο αγίασα δι’ εμέ εν μέσω της γης, δια να κατοικήσει το όνομά μου εν αυτώ.» Ιωβηλαία 1:10

«Και ο άγγελος του προσώπου ελάλησε προς τον Μωϋσή κατά τον λόγον του Κυρίου λέγων: Γράψε όλη την ιστορία της δημιουργίας, πως σε έξι ημέρες Κύριος ο Θεός συνετέλεσε όλα τα έργα του και κάθε τι που δημιούργησε, και ετήρησε το Σάββατο την έβδομη ημέρα και αγίασε αυτό δι’ όλους τους αιώνες και όρισε αυτό ως σημείο δι’ όλα τα έργα του» Ιωβηλαία 2:1

«Και ήσαν όλα εν συνόλω είκοσι δύο είδη. Και συνετέλεσε παν έργο αυτού την έκτη ημέρα – όσα είναι στον ουρανό και στη γη, και στις θάλασσες και στις αβύσσους, και στο φως και στο σκοτάδι και παντού. Και έδωσε σε μας σημείο μέγα, την ημέρα του Σαββάτου, ώστε να εργαζώμεθα έξι ημέρες, αλλά να τηρούμε το Σάββατο την έβδομη ημέρα από κάθε εργασία. Και όλους τους αγγέλους του προσώπου, και όλους τους αγγέλους της δόξας, αυτές τις δύο μεγάλες τάξεις – αυτός μας διέταξε να τηρούμε το Σάββατο μαζί του και στον ουρανό και στη γη. Και μας είπε: «Να, θα ξεχωρίσω για μένα ένα λαό ανάμεσα από όλους τους λαούς, και αυτοί θα φυλάσσουν την ημέρα του Σαββάτου, και θα αγιάσω αυτούς ως δικό μου λαό και θα τους ευλογήσω. Καθώς αγίασα το Σάββατο και αγιάζω αυτό για μένα, θα τους ευλογήσω, και θα είναι λαός μου και εγώ θα είμαι ο Θεός τους.» Ιωβηλαία 2:15 – 19 .       

«Είκοσι δύο ήσαν οι κεφαλές της ανθρωπότητας από του Αδάμ μέχρι του Ιακώβ, και είκοσι δύο είδη έργων έγιναν μέχρι την έβδομη ημέρα. Αυτή είναι ευλογημένη και αγία. Και εκείνος (ο Ιακώβ) είναι ευλογημένος και άγιος, αυτό δε (το Σάββατο) μαζί με εκείνον είναι για αγιασμό και ευλογία». Ιωβηλαία 2:23.  

«Γι’ αυτό διέταξε τα τέκνα του Ισραήλ να προσέχουν την ημέρα αυτή, για να την διατηρούν αγία και κανένα έργο να μην κάνουν,  και να μην την μολύνουν, αφού είναι η πιο άγια από όλες τις ημέρες. Και καθένας που θα την βεβηλώνει βεβαίως θα πεθαίνει και ο καθένας που θα κάνει οποιαδήποτε εργασία την ημέρα αυτή θα πεθάνει αιώνια, ώστε τα τέκνα του Ισραήλ να τηρούν την ημέρα αυτή από γενιά σε γενιά για να μην εξαφανιστούν από την γη. Διότι είναι ημέρα αγία και ευλογημένη. Και ο καθένας που θα τηρεί αυτή και θα φυλάσσει το Σάββατο απέχοντας από κάθε εργασία, θα είναι άγιος και ευλογημένος για όλη του τη ζωή, όπως εμείς». Ιωβηλαία 2:26 – 28 .  

«Και δεν θα βάζουν ούτε θα βγάζουν τίποτα από σπίτι σε σπίτι. Διότι ημέρα αυτή είναι πλέον αγία και ευλογημένη παρά οποιαδήποτε άλλη ιωβηλαία ημέρα των ιωβηλαίων. Κατά την ημέρα αυτή φυλάξαμε εμείς το Σάββατο στους ουρανούς, πριν να γίνει γνωστό το Σάββατο σε οποιονδήποτε άνθρωπο να το φυλάσσει επί της γης. Και ο δημιουργός των πάντων ευλόγησε αυτή, αλλά δεν ξεχώρισε όλους τους λαούς και τα έθνη να φυλάσσουν το Σάββατο, αλλά τον Ισραήλ μόνο». Ιωβηλαία 2:30 – 31 .

   
Άξιον προσοχής είναι και η αριθμολογία ή ας μας επιτραπεί η έκφραση η αριθμολαγνεία που επικρατεί μέσα σ’ αυτό κάτι βέβαια που έχει την εξήγησή του. Διότι δια της αριθμολογίας δηλώνεται η απόλυτη κυριαρχία του Θεού επί της ιστορίας κάτι που αποτελεί γενικό χαρακτηριστικό της τότε αποκαλυπτικής γραμματείας. Τα ιστορικά δηλαδή γεγονότα δεν είναι κάτι τυχαίο και χαοτικό αλλά κυβερνώνται από νόμους, όπως η φύσις και κατατείνουν σε ένα σκοπό. Μπορούμε να πούμε πως τα πάντα είναι ρυθμισμένα σαν ρολόι και τίποτα τυχαίο δεν δύναται να συμβεί. Η αριθμολογία βέβαια είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό του Ιουδαϊκού μυστικισμού αρχής γενομένης τον 1^ο μ.Χ. αιώνα με την είσοδο πολλών στοιχείων του Ελληνικού φιλοσοφικού μυστικισμού που καλλιέργησε ο Φίλων ο Αλεξανδρεύς 15/10 π.Χ. – 50 μ.Χ. και η οποία βρήκε την πιο τέλεια έκφρασής της στο μυστικιστικό Ιουδαϊκό ρεύμα της Καββάλα ή Καμπάλα (qabbala) στην Ισπανία τον 13^ο μ.Χ. αιώνα. Η Καμπάλα εκτός των άλλων πρεσβεύει, πως αν μάθεις και προφέρεις τον άρρητο αριθμό της δημιουργίας, τότε θα επέλθει η καταστροφή αυτής. Τώρα όσον αφορά τον συγγραφέα των «Ιωβηλαίων» οι ερευνητές σημειώνουν πως είναι επηρεασμένος από τους Νεοπυθαγόρειους, σύμφωνα με τους οποίους ο αριθμός αποτελεί την αρχή κάθε πραγματικότητας:

«Και αφού ο Αδάμ συμπλήρωσε σαράντα μέρες στη γη, στην οποία είχε δημιουργηθεί, τον φέραμε μέσα στον κήπο της Εδέμ για να τον καλλιεργεί και να τον φυλάσσει, αλλά την σύζυγό του την έφεραν την ογδοηκοστή μέρα, και μετά από αυτό, αυτή εισήλθε μέσα στον κήπο της Εδέμ.» Ιωβηλαία 3:9.

«Και μετά την συμπλήρωση των επτά ετών, τα οποία συμπλήρωσε εκεί (ο Αδάμ), επτά έτη ακριβώς, και κατά τον δεύτερο μήνα, την έβδομη ημέρα (του μηνός), το φίδι ήλθε και πλησίασε την γυναίκα, και το φίδι είπε στην γυναίκα» Ιωβηλαία 3:17.
 

Κατ’ όμοιο τρόπο με τον συγγραφέα των 1 Παραλειπομένων 21:1 και τα «Ιωβηλαία» αποδίδουν στον Σατανά ορισμένες πράξεις, οι οποίες – κατά τον συγγραφέα – δεν μπορούν να αποδοθούν στο Θεό. Όπως η ιδέα της θυσίας του Ισαάκ 17:16 ή ο φόνος των πρωτότοκων στην Αίγυπτο 49:2 ή τα σημεία και τα τέρατα των μάγων της Αιγύπτου 48:9. Όλα αυτά αποδίδονται στον Μαστεμά τον αρχηγό των πονηρών πνευμάτων:

«Και ο άρχων Μαστεμά ήλθε και είπε ενώπιον του Θεού: “Ιδού ο Αβραάμ αγαπά τον Ισαάκ τον υιό του και τον χαίρετε πιο πολύ από οτιδήποτε. Διέταξέ τον να προσφέρει αυτόν ολοκαύτωμα επί του θυσιαστηρίου και θα δεις αν θα εκτελέσει την εντολή αυτή και θα γνωρίσεις αν είναι πιστός σε οτιδήποτε τον δοκιμάζεις … και ο άρχων Μαστεμά ντροπιάστηκε» Ιωβηλαία 17:16 και 18:12.

Η εξοχότητα του Ισραήλ ως περιούσιου λαού δεν εδράζεται μόνο στον διαχωρισμό του από τα άλλα έθνη από τον ίδιο το Θεό αλλά και πως η γλώσσα της δημιουργίας ήταν τα Εβραϊκά:

«Διότι αυτή εξέλιπε από το στόμα όλων των ανθρώπων από την ημέρα της πτώσεως της Βαβέλ. Και άνοιξα το στόμα του και τα χείλη του και άρχισε να μιλάει μαζί του εβραϊκά την γλώσσα της δημιουργίας» Ιωβηλαία 12:25 – 26.

Ένα άλλο σημείο άξιο προσοχής στο βιβλίο των «Ιωβηλαίων» είναι η περιγραφή της πτώσης των αγγέλων λόγου του πόθου που τους γεννήθηκε βλέποντας τις γυναίκες των ανθρώπων, περιγραφή που συναντάμε και στο απόκρυφο βιβλίο του «Ενώχ». Περιγραφή που  οι συγγραφείς τους, την έχουν δανειστεί από την αντίστοιχη διήγηση της «Γένεσης» κεφάλαιο 6, στίχοι 1 – 2, η οποία, δέον να τονιστεί, σε αντίθεση με την διήγηση αμφοτέρων των «Αποκρύφων», είναι συντομότατη . Στην διήγηση λοιπόν των «Ιωβηλαίων» η οποία είναι εκτενέστατη, ο Θεός τιμωρεί τους αγγέλους αυτούς με το να τους δέσει στα βάθη της γης μέχρι την ημέρα της κρίσης όπου θα καταδικαστούν τελειωτικά, διήγηση που ανευρίσκουμε και στην 2 Καθολική Επιστολή του Αποστόλου Πέτρου «Ο Θεός δεν λυπήθηκε τους αγγέλους, οι οποίοι αμάρτησαν, αλλά τους έριξε στα ζοφερά τάρταρα και τους παρέδωσε να φυλάσσωνται έως ότου δικαστούν» 2 Πέτρου 2:4. Τα κακοποιά αυτά πνεύματα παροδηγούν και βάζουν σε πειρασμό και τους υιούς του Νώε, γι’ αυτό και ο Νώε προσεύχεται στο Θεό να τους προστατέψει τιμωρώντας τα, αλλά επεμβαίνει ο άρχοντας των δαιμόνων ο Μαστεμά και ζητά από τον Θεό να του αφήσει μερικά για να εξαπατά τους ανθρώπους, αίτημα που γίνεται δεκτό από το Θεό. Για την προστασία όμως των ανθρώπων από τους δαίμονες ο Θεός στέλνει τους αγγέλους οι οποίοι αποκαλύπτουν τον τρόπο προφύλαξης από τους δαίμονες με τα βότανα της γης:
   

«Και εναντίον των αγγέλων, τους οποίους είχε αποστείλει στη γη, οργίσθηκε πάρα πολύ, και έδωσε εντολή να αφαιρέσουν από αυτούς κάθε εξουσία και έδωσε εντολή σε μας να τους δέσουμε στα βάθη της γης, και να τώρα είναι εκεί δεμένοι και μόνοι. Και εναντίον των υιών τους βγήκε λόγος από το πρόσωπό του (ενν. του Θεού), πως αυτός θέλει να τους διαπεράσει με την ρομφαία και πως θα τους εκδιώξει από τον ουρανό. Και είπε “το πνεύμα μου δεν θα μείνει στον άνθρωπο εις τον αιώνα επειδή είναι αυτοί σάρκες, θα ζουν δε, μέχρι εκατό είκοσι χρόνια”. Και απέστειλε την ρομφαία του ανάμεσά τους, ούτως ώστε ο ένας να σκοτώνει τον πλησίον του, και άρχισαν να σκοτώνει ο ένας τον άλλο, μέχρις ότου, όλοι έπεσαν από την ρομφαία και εξωλοθρεύτηκαν από τη γη. Και οι πατέρες τους υπήρξαν μάρτυρες της εξωλόθρευσής τους, και μετά από αυτό δέθηκαν στα βάθη της γης για πάντα μέχρι την ημέρα της μεγάλης καταδίκης, όταν η κρίση θα διεξαχθεί εναντίον όλων αυτών που διέφθειραν τις οδούς και τα έργα του Κυρίου». Ιωβηλαία 5:6 - 10. 

«Αλλά ευλόγησε και εμένα και τους υιούς μου, ώστε να αυξηθούμε και να πολλαπλασιαστούμε και να γεμίσουμε τη γη. Και συ γνωρίζεις, πως οι εγρήγοροί σου, οι πατέρες αυτών των πνευμάτων, τι έκαναν στις μέρες μου. Και όσον αφορά αυτά τα πνεύματα τα ζωντανά, φυλάκισέ τα και κράτησέ τα καλά στον τόπο της καταδίκης τους και μην τα αφήσεις να φέρουν αφανισμό στους υιούς των δούλων σου, Θεέ μου. Διότι κακοποιά είναι αυτά και δημιουργημένα να καταστρέφουν. Και μην τα αφήσεις αυτά να κυριεύουν τα πνεύματα των ζωντανών, γιατί μόνο εσύ μπορείς να τα εξουσιάζεις. Και μην τα αφήσεις αυτά να εξουσιάζουν τους υιούς των δικαίων από τώρα και για πάντα. Και ο Κύριος ο Θεός μας, μας διέταξε να τα δέσουμε για πάντα. Και ο αρχηγός των πνευμάτων, ο Μαστεμά, ήλθε και είπε: “Κύριε δημιουργέ, άφησε μερικά από αυτά να παραμείνουν μαζί μου και άφησε τα να ακούνε την φωνή μου και να κάνουν ότι λέω εγώ σ’ αυτά. Διότι αν κάποια από αυτά δεν μείνουν μαζί μου, δεν θα μπορώ να ασκώ τη δύναμη της θέλησής μου πάνω στους υιούς των ανθρώπων. Διότι αυτά είναι για τον αφανισμό και την εξαπάτηση σύμφωνα με την κρίση μου, γιατί είναι μεγάλη η κακοήθεια των ανθρώπων. ” Και αυτός είπε “Ας μείνει το ένα δέκατο μαζί σου, και τα εννέα δέκατα ας κατεβούν στον τόπο της καταδίκης τους”. Και ένας από εμάς διέταξε: “Θα διδάξουμε στο Νώε όλα τα τεχνάσματά τους”. Διότι γνώριζε πως δεν θα φέρονταν ούτε με ευθύτητα ούτε με δικαιοσύνη. Και πράξαμε σύμφωνα με όλους τους λόγους του. Όλα τα κακοποιά πνεύματα δέσαμε στον τόπο της καταδίκης τους, και το ένα δέκατο το αφήσαμε, ώστε να μπορούν να είναι υπήκοοι του Σατανά στη γη. Και εξηγήσαμε στο Νώε όλα τα φάρμακα των ασθενειών του, μαζί με την τέχνη τους να αποπλανούν τους ανθρώπους και πως μπορεί να τα θεραπεύει όλα αυτά με τα βότανα της γης. Και ο Νώε τα κατέγραψε όλα αυτά, αφού τον διδάξαμε για κάθε είδους φαρμάκου. Έτσι τα κακά πνεύματα αποκλείστηκαν από το να βλάπτουν τους υιούς του Νώε». Ιωβηλαία 10:4 - 13. 

    
Και τελειώνουμε την περιήγησή μας στο ενδιαφέρον – όπως θέλουμε να πιστεύουμε – βιβλίο των «Ιωβηλαίων» με αποσπάσματα από διάφορα επεισόδια από το βιβλίο της «Γενέσεως» τα οποία βέβαια κάθε άλλο παρά αναφέρονται στο αυθεντικό κείμενο της Αγίας Γραφής, όχι μόνο για να γνωρίζουμε τι κυκλοφορούσε στο θρησκευτικό περιβάλλον του Ισραήλ την εποχή του Χριστού, αλλά και επειδή πολλά από αυτά έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα μέσα από πολλά εκλαϊκευμένα θρησκευτικά βιβλία τα οποία ο πιστός λαός διαβάζοντάς τα, πιστεύει πως είναι γνήσια. Η παράθεσή μας των διηγήσεων αυτών από το «απόκρυφο» βιβλίο των «Ιωβηλαίων» αφορά τον Αδάμ και την Εύα, τον Κάιν, τον πύργο της Βαβέλ και τον Αβραάμ:

«Και κατά εκείνη την ημέρα κλείστηκε το στόμα όλων των ζώων και των κτηνών και των πτηνών και κάθε τι που περπατάει και κάθε τι που κινείται, ώστε να μην μπορούν πλέον να μιλήσουν: διότι όλα μιλούσαν μεταξύ τους με ένα χείλος και με μία γλώσσα». Ιωβηλαία 3:28. 

«Ως εκ τούτου ορίζεται επί των ουρανίων πλακών για όλους που γνωρίζουν την κρίση του νόμου, πως οφείλουν να καλύπτουν την αισχύνη τους και να μην αφήνουν τους εαυτούς τους ακάλυπτους, όπως οι Εθνικοί έχουν τους εαυτούς τους ακάλυπτους. Και κατά τη νέα σελήνη του τέταρτου μήνα, ο Αδάμ και η σύζυγός του βγήκαν από τον κήπο της Εδέμ και κατοίκησαν στη γη Ελδά, στη γη της δημιουργίας τους». Ιωβηλαία 3:31.

«Και στο τέλος του δέκατου ένατου Ιωβηλαίου, κατά τον έκτο χρόνο της έβδομης εβδομάδας, ο Αδάμ πέθανε, και όλοι οι γιοι του τον έθαψαν στη γη της δημιουργίας του και ήταν ο πρώτος που τάφηκε στη γη. Και έλειπαν από αυτόν εβδομήντα χρόνια μέχρι να συμπληρώσει τα χίλια. Διότι χίλια χρόνια είναι σαν μια μέρα στη μαρτυρία των ουρανών και γι’ αυτό ήταν γραμμένο για το δέντρο της γνώσης: “Την ημέρα που θα φάτε από αυτό θα πεθάνετε.” Γι’ αυτό το λόγο δεν συμπλήρωσε τα χρόνια αυτής της μέρας, γιατί πέθανε στην διάρκεια αυτής. Στο τέλος του ίδιου Ιωβηλαίου ο Κάιν εφονεύθη το ίδιο έτος με αυτόν. Έπεσε το σπίτι του και τον καταπλάκωσε και πέθανε στη μέση αυτού από τις πέτρες που έπεσαν. Γιατί με πέτρα είχε σκοτώσει τον Άβελ και με πέτρα σκοτώθηκε και αποδόθηκε δίκαια κρίση. Για το λόγο αυτό διατάσσεται από τις ουράνιες πλάκες: “Με το όργανο με το οποίο ένας άνθρωπος σκοτώνει τον πλησίον του με το ίδιο θα σκοτωθεί”. Με τον ίδιο τρόπο που πλήγωσε αυτόν, με τον ίδιο τρόπο θα κάνουν το ίδιο και σ’ αυτόν». Ιωβηλαία 4:29 - 32.

«Και έχτισαν αυτόν: σαράντα τρία έτη τον έχτιζαν. Το πλάτος του ήταν 203 πλίνθοι και το ύψος – μιας πλίνθου – ήταν το ένα τρίτο αυτής. Το ύψος του ανέρχονταν σε 5433 πήχες και 2 παλάμες και – η έκτασις ενός τοίχου – δεκατρία στάδια και του άλλου τριάντα στάδια … Και ο Κύριος απέστειλε σφοδρό άνεμο κατά του πύργου και ανέτρεψε αυτόν επί της γης, και να αυτός ήταν μεταξύ Ασσούρ και Βαβυλώνας στη γη Σεννεάρ, και κάλεσε το όνομά του ‘Πτώσις’». Ιωβηλαία 10:21 και 26. 

«Και ο χρόνος της σποράς ήλθε και για να σπείρουν τον σπόρο στη γη, και βγήκαν όλοι μαζί για να προστατεύσουν το σπόρο τους από τα κοράκια, και πήγε μαζί τους και ο Άβραμ και το παιδί ήταν έφηβος δεκατεσσάρων ετών. Και ένα σύννεφο από κοράκια ήλθε για να καταφάγει τον σπόρο και ο Άβραμ έτρεξε να τους συναντήσει πριν κατεβούν στο έδαφος, και τους φώναξε πριν κατεβούν στο έδαφος να καταφάνε τον σπόρο και είπε: “Μην κατεβαίνετε και γυρίστε στο τόπο από τον οποίο ήρθατε” και αυτά άρχισαν να επιστρέφουν. Και κατάφερε το σύννεφο με τα κοράκια να επιστρέψει την ημέρα εκείνη εβδομήντα φορές και από όλα τα κοράκια της γης, όπου ήταν ο Άβραμ, ούτε ένας δεν κατέβηκε». Ιωβηλαία 11:18 – 19. 

«Και όταν ήταν 60 χρονών ο Άβραμ την τέταρτη βδομάδα του τέταρτου μήνα κατά το τέταρτο έτος αυτής, σηκώθηκε την νύκτα ο Άβραμ και έκαψε τον ναό των ειδώλων και όλα όσα ήταν μέσα σ’ αυτόν και κανείς από τους ανθρώπους δεν το έμαθε αυτό. Και σηκώθηκαν την νύχτα και προσπαθούσαν να σώσουν τους θεούς τους μέσα από τη φωτιά. Και ο Αρράν έσπευσε να τους σώσει, αλλά η φωτιά τον πρόλαβε και κάηκε μέσα στη φωτιά, και πέθανε στην Ουρ των Χαλδαίων μπροστά στον Θάρα τον πατέρα του και τον έθαψαν στην Ουρ των Χαλδαίων». Ιωβηλαία 12:12 – 14.  

        

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Σάββα Χρ. Αγουρίδη, «Τα απόκρυφα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης», Τόμος Α΄, Εκδόσεις Έννοια.

Αναστασίου Γιαννουλάτου αρχιεπισκόπου Αλβανίας, «Ίχνη από την αναζήτηση του υπερβατικού», Εκδόσεις Έννοια.

 

 

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.