Μα γιατί δεν πιστεύεις τα θαύματα?

Της Tatiani Melidoni

«Ει Μωϋσέως και των προφητών ουκ ακούουσιν, ουδ' εάν τις εκ νεκρών αναστή πεισθήσονται» (Λουκάς ΙΣΤ’ 31).

Η απάντηση του Αβραάμ στον πλούσιο της παραβολής αποτελεί επίσης απάντηση στο ερώτημα που πολλοί Ορθόδοξοι διατυπώνουν για τους μη Ορθοδόξους: «Μα αφού έχουμε τόσα θαύματα και τα βλέπουν, γιατί δεν πιστεύουν?».

Το συγκεκριμένο ερώτημα, αν και εύλογο για τον πιστό, σηκώνει πολλή συζήτηση. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για το γιατί δεν πιστεύουν, συμπεριλαμβανομένης και της λανθασμένης στάσης των πιστών (π.χ. ψεύτικα θαύματα, φανατισμός). Εμείς πάντως θα μελετήσουμε μια πιο συγκεκριμένη περίπτωση: αυτή, του ανθρώπου που ισχυρίζεται ότι μπορεί να αποδείξει ότι τα θαύματα είναι ψεύτικα, γι’ αυτό και δεν τα δέχεται...

Ας πάρουμε μια απλή περίπτωση: τον Αγιασμό. Πριν από καιρό είχε γίνει θέμα όταν ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς είχε «προκαλέσει» τους παπικούς να συγκρίνουν τον αγιασμό τους με τον δικό μας για να αποδειχθεί ποιος έχει τις ιδιότητες που θα έπρεπε να έχει. Και βέβαια όλα τα «σκεπτόμενα» ΜΜΕ και blogs έσπευσαν να γελοιοποιήσουν με κάθε τρόπο το γεγονός, άσχετα με το αν ανήκε στη «δικαιοδοσία» τους ή όχι. Ξαναβγήκαν στην επιφάνεια απόψεις στερούμενες κάθε σοβαρότητας όπως «ο βασιλικός και το ασήμι είναι που κάνουν τον Αγιασμό να μην χαλάει», άποψη που παραβλέπει το γεγονός ότι πολλές φορές ο Αγιασμός τελείται χωρίς βασιλικό ή ασημένιο σκεύος, αλλά έχει και πάλι τις ίδιες ιδιότητες.

Ήταν όμως τελικά λανθασμένη η ιδέα της σύγκρισης? Ίσως, αλλά όχι για τους λόγους που αναφέραμε. Το μόνο λάθος, που μπορεί να βρει κανείς είναι το ότι κάτι τέτοιο θα υποχρέωνε την άλλη πλευρά να αποδεχτεί την αλήθεια της Ορθοδοξίας, κάνοντας έτσι την άρνησή τους να μεταστραφούν, ακόμα πιο βαριά αμαρτία.

Άλλωστε, ο καθένας που θα ήθελε να διαπιστώσει την αλήθεια θα μπορούσε να το κάνει πολύ εύκολα: να τελέσει Αγιασμό ο ίδιος –χωρίς βασιλικό ή ασημένια σκεύη-, να τον πάει και στο χημείο του κράτους -ώστε να είναι σίγουρος ότι περιέχει μόνο νερό- και να τον φυλάξει ώστε να δει αν χαλάει ή όχι. Γιατί λοιπόν δεν το κάνουν, αλλά ψάχνουν να βρουν δικαιολογίες?

Ας δούμε μια ακόμα πιο χαρακτηριστική περίπτωση: το Άγιο Φως. Πόσα και πόσα δεν έχουμε ακούσει κάθε Μεγάλη Εβδομάδα από «επιστήμονες» του άθεου χώρου που προσπαθούν –μάταια- να αποδείξουν ότι είναι ψέμα. Και βέβαια όλοι αυτοί οι «επιστήμονες» ξεχνούν ότι η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει πράγματα που δεν άπτονται της επιστήμης, αλλά της πίστης.

Τι και αν το Άγιο Φως βγαίνει μόνο για τον Ορθόδοξο Πατριάρχη, παρά τις διαμαρτυρίες των άλλων δογμάτων? Τι και αν ερευνάται τόσο ο Πανάγιος Τάφος όσο και ο Πατριάρχης πριν εισέλθει? Τι και αν το γεγονός γίνεται με τρόπο τόσο εντυπωσιακό που κανένας δεν θα μπορούσε να το σκηνοθετήσει, χωρίς να τον καταλάβουν? Τι και αν έχουμε επιπλέον θαύματα που μαρτυρούν το γεγονός -όπως το 1549 μ.Χ. όπου το Άγιο Φως βγήκε από την κολόνα, έξω του Τάφου, ύστερα από την άρνηση των Αρμενίων να επιτρέψουν στον Πατριάρχη να εισέλθει-, θαύματα που ακόμα και οι άπιστοι τα αποδέχονται?

Όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα για όσους δεν θέλουν να πιστέψουν. Αντίθετα αναλώνονται σε παιδαριώδεις θεωρίες, όπως το «με ποια χημικά αλείφει ο Πατριάρχης τις λαμπάδες του για να ανάψουν μόνες τους», λες και τα άλλα δόγματα, που τόσο καιρό ψάχνουν μανιωδώς να βρουν κάτι τέτοιο, αποτελούνται από βλάκες, που δεν μπορούν να σκεφτούν. Πάλι καλά που έχουμε τους άθεους να μας το εξηγούν! Και βέβαια κανείς τους δεν έκανε το πιο απλό: να πάει μέχρι εκεί και να διαπιστώσει μόνος του αν είναι αλήθεια ή όχι.

Άλλη παρόμοια περίπτωση είναι τα άγια λείψανα. Εκεί και αν ευδοκιμεί η φαντασιοπληξία! Έχω ακούσει ιστορίες για το πώς τα σκηνώματα ορισμένων αγίων διατηρούνται άφθαρτα, μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέση κατέχει η άποψη ότι «φυλάσσονται σε αεροστεγείς λάρνακες για να μη διαλυθούν», παρά το γεγονός ότι συχνά εκτίθενται με ανοιχτή τη λάρνακα για να προσκυνήσουν οι πιστοί. Άλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι χρησιμοποιείται φορμόλη, παρά το γεγονός ότι ένας οποιοσδήποτε ειδικός θα μπορούσε να τους εξηγήσει ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.

Γιατί λοιπόν, ενώ είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχουν πράγματα που ξεπερνούν το φυσικό κόσμο, οι άπιστοι αρνούνται να πιστέψουν? Η απάντηση δυστυχώς είναι απλή: δεν θέλουν να πιστέψουν. Αν δεχτούν ότι η Εκκλησία έχει δίκιο, αυτό θα σημαίνει παραδοχή των λαθών, που έκαναν μέχρι εκείνη τη στιγμή και αλλαγή του τρόπου ζωής τους. Κάτι τέτοιο όμως είναι πολύ άβολο γι’ αυτούς, οπότε και επιλέγουν να κλείσουν τα μάτια τους και να αρνούνται να δουν μια πραγματικότητα που τους ξεπερνά.

Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν έχει νόημα να επιχειρηματολογεί κανείς προσπαθώντας να αποδείξει το σφάλμα τους. Το πιθανότερο είναι ότι η άρνησή τους να δεχτούν κάτι το οφθαλμοφανές, σε συνδυασμό με τα απλοϊκότατα επιχειρήματα που θα επικαλούνται ξανά και ξανά, θα εκνευρίσουν τελικά και τον πιο καλοπροαίρετο Ορθόδοξο. Η καλύτερη λύση είναι αυτή που ο απόστολος Παύλος προτείνει: «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Τίτον Γ’ 10).

 

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.