ΤΑ ΑΝΩΝΥΜΑ, ΥΒΡΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΣΧΕΤΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΣΧΟΛΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ

Τελευταία Νέα του "Αντιαιρετικός"

Ευχαριστούμε όλες και όλους εσάς που επισκέπτεστε το ιστολόγιο μας ... Διαβάστε την καινούργια σελίδα μας "Απάνθισμα Πατερικών Κειμένων" ...ΤΑ ΑΝΩΝΥΜΑ, ΥΒΡΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΣΧΕΤΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΣΧΟΛΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ

29 Ιαν 2017

Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟ




Οι αόρατες δυνάμεις (άγγελοι), βρίσκονται σε ισόρροπη κατάσταση όσον αφορά την αρετή και την κακία, αφού η αγιότητα – που ανήκει αποκλειστικά και μόνο στον Τριαδικό Θεό – είναι εκτός της ουσίας τους, η δε τελείωσή τους επιτυγχάνεται, μόνο διά της επικοινωνίας με το Άγιο Πνεύμα και της ελεύθερης επιλογής και επιμονής τους (αυτεξούσιο) να παραμένουν στο καλό. Την αγιαστική αυτή προς τελείωση βοήθεια τού Αγίου Πνεύματος, αποποιήθηκε ο εκλεκτός αρχάγγελος του Θεού Εωσφόρος (= αυτός που φέρνει την αυγή, ο Αυγερινός), γεμίζοντας από υπέρμετρη υπερηφάνεια και φοβερό μίσος κατά του Θεού. Συνεπώς η ουσία τής πτώσης του συνίσταται στον αφανισμό τής αγάπης του προς τον Θεό δια της κακής χρήσης τού αυτεξούσιου, χάρισμα το οποίο είχε δοθεί από τον Θεό – λόγω αγάπης – σε όλα τα λογικά όντα. Ο διάβολος “εμίσησε πρώτον, ετραχηλίασε κατά Θεού παντοκράτορος, κατεφρόνησε Δεσπότου, ηλλοτριώθη του Θεού”. Την πτώση τού Εωσφόρου ακολούθησαν και τα πνεύματα που ήταν μαζί του...
Ο Μέγας Βασίλειος ερμηνεύοντας την πτώση τού Εωσφόρου ως συνέπεια τού αφανισμού τής αγάπης του προς τον Θεό, δίνει πλέον δημιουργική λύση και διέξοδο στο εν λόγω θέμα, που είχε προκύψει από τις θεωρίες του Ωριγένη, απορρίπτοντας την άποψη κατά την οποία η πτώση των λογικών όντων εκλαμβάνεται ως αποτέλεσμα του κορεσμού αυτών από τη θέαση του Θεού. Η περί κορεσμού αντίληψη η οποία είναι Πλατωνικής προέλευσης και αφορά τον υπερβατικό “Κόσμο των Ιδεών”, είναι πέρα για πέρα λανθασμένη, διότι αρνείται κάτι πάρα πολύ βασικό, το οποίο είναι η ακαταληψία και απειρία τού Θεού, καθώς επίσης και τις εκπηγάζουσες από αυτήν θεωρίες, περί περιοδικών πτώσεων και αναστάσεων των “λογικών” όντων.
Παρόλα αυτά όμως ο Μέγας Βασίλειος διατήρησε την άποψη που εισήγαγε πρώτος ο Ωριγένης, πως η πτώση του διαβόλου δεν οφείλεται στην φιληδονία αυτού, κάτι που πιστεύονταν μέχρι τότε, αλλά στην υπερηφάνεια του. Αυτό κατέστη δυνατό, όταν ο Ωριγένης, ταύτισε τον Εωσφόρο που αναφέρεται στο βιβλίο του προφήτη Ησαΐα και τον άρχοντα της Φοινικικής πόλης της Τύρου που αναφέρεται στο βιβλίο του προφήτη Ιεζεκιήλ, με τον διάβολο. Έκτοτε η άποψη αυτή επικράτησε στη χριστιανική θεολογία. Αναφέρουμε τα εν λόγω χωρία για να γίνει φανερή η ταύτιση αυτή:
“Πως έπεσες από τον ουρανό, Εωσφόρε, τέκνο της αυγής! [1] Πάνω στη γη συντρίφτηκες εσύ, που υπέταξες λαούς. Έλεγες μέσα σου: «στον ουρανό θ’ ανέβω, το θρόνο μου θα υψώσω πάνω από τ’ άστρα του Θεού. Θα πάρω θέση πάνω στο βουνό, στο μακρινό βορρά που οι θεοί συνάζονται. Θ’ ανέβω πάνω από τα σύννεφα και με τον Ύψιστο θα είμαι ίσος». Μα έπεσες μέσα στον άδη, στης αβύσσου τον βυθό” Ησαΐας 14:12 – 15
και

Μου είπε πάλι ο Κύριος: “«Εσύ άνθρωπε, τόνισε για το βασιλιά τής Τύρου θρηνητικό τραγούδι και πες του: «Άκου τι έχει να σου πει ο Κύριος ο Θεός: Εσύ ήσουν υπόδειγμα τελειότητας, με τη μεγάλη σου σοφία και την ασύγκριτη ομορφιά σου. Ζούσες στην Εδέμ, στον κήπο τού Θεού κι ήσουν ντυμένος πλήθος λίθους πολύτιμους: ρουμπίνια, τοπάζια, διαμάντια, όνυχα, βήρυλλο και ίασπι, ζαφείρια, γρανάτες και σμαράγδια˙ και το χρυσάφι ήταν κεντημένο πάνω στο στήθος σου. Τη μέρα που δημιουργήθηκες όλα αυτά είχαν κιόλας ετοιμαστεί. Σε είχα βάλει φύλακα χερούβ στο άγιο μου όρος και περπατούσες ανάμεσα σε λαμπερά πετράδια. Ήσουν τέλειος στη συμπεριφορά σου από την ημέρα που πλάστηκες, ωσότου αμάρτησες. Με το δραστήριο εμπόριό σου οδηγήθηκες στη βία και στην αδικία. Γι’ αυτό κι εγώ σε πέταξα σαν μολυσμένο πράγμα από το όρος μου, φύλακα χερούβ, σε έσπρωξα μέσα από τα πολύτιμα πετράδια σου στην καταστροφή. Επειδή ήσουν όμορφος περηφανεύτηκες˙ επειδή ήσουν δοξασμένος η σοφία σου διαφθάρηκε. Γι’ αυτό σε πέταξα στη γη και σε παρέδωσα στην κοινή θέα τών άλλων βασιλιάδων. Με πολλές παρανομίες που έκανες στο εμπόριό σου, μόλυνες τους τόπους της λατρείας σου. Γι’ αυτό έβαλα φωτιά στην πόλη σου για να καταστραφείς και να γίνεις στάχτη πάνω στη γη, μπροστά στην κοινή θέα. Όλοι όσοι σε γνώριζαν ανάμεσα στα έθνη τρόμαξαν με το κατάντημά σου˙ έφτασες σε τέλος φοβερό κι εκεί θα μείνεις για πάντα»” Ιεζεκιήλ 28:11 – 19
Εφόσον λοιπόν η πτώση τού μη φύσει κακού διαβόλου εκλαμβάνεται ως ελεύθερη διακοπή τής κοινωνίας τής αγάπης μετά του Θεού, τονίζεται από τον Μέγα Βασίλειο, ότι τουλάχιστον στην αρχή υπήρχε η κάποια δυνατότητα μετάνοιας για τον εκπεσόντα άγγελο, καθώς επίσης και για τους αγγέλους που τον είχαν ακολουθήσει στην πτώση. Θα μπορούσε ενδεχομένως ο Εωσφόρος διά του εξιλασμού και της μετάνοιας να θεραπεύσει τον εαυτό του και έτσι να αποκατασταθεί “εις το εξ αρχής” δηλαδή στην αρχική του κατάσταση πριν να εκπέσει. Μετά όμως την δημιουργία τού ορατού κόσμου και την πλάση τού ανθρώπου, η αποξένωση και η απομάκρυνση του από το Θεό κατέστη οριστική, γιατί ο διάβολος κινούμενος από φθόνο ο οποίος τον κυρίευσε “εφόνευσε” διά της αμαρτίας τον “τετιμημένον” άνθρωπο και επέφερε τον θάνατο. Η πράξη αυτή τού διαβόλου ήταν ουσιαστικά πράξη αυτοκαταστροφής και ανοησίας, γιατί “καθ’ εαυτού τεχνάσας έλαβεν ο κατά του ανθρώπου μεμηχανάται, ουδέν τοσούτον εκείνον ζημιώσας, ον ήλπισεν απαλλοτριώσειν Θεού και ζωής αιωνίου, όσον εαυτόν προδούς, αποστάτης του Θεού γεγονώς, και θανάτω καταδικασθείς αιωνίω”.
Κριτική στις θέσεις για την πτώση των αγγέλων και του Εωσφόρου τού Μεγάλου Βασιλείου και των άλλων Καππαδοκών Πατέρων (Γρηγορίου Θεολόγου και Γρηγορίου Νύσσης), ασκεί τους νεότερους χρόνους ο Otis. Ξεκινώντας από τις προσωπικές του φιλοσοφικές προϋποθέσεις και από την μη πλήρη κατανόηση τών Πατερικών κειμένων καταλήγει σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Συγκεκριμένα αναλύοντας τα χωρία τού Μεγάλου Βασιλείου που αναφέρονται στην πτώση τών αγγέλων, συμπεραίνει πως οι Καππαδόκες ταυτίζοντας την αμαρτία με την άγνοια κατά το πλατωνικό πρότυπο, αδυνατούν να ερμηνεύσουν την υπό του Εωσφόρου διαπραχθείσα αμαρτία, εφόσον η αμαρτία γενικά συνδέεται με την σαρκική συσκότιση τής διάνοιας τών πνευμάτων, ο δε Εωσφόρος ως πνεύμα δεν δεσμεύεται ούτε υπόκειται στην υλική φύση. Συνεπώς – σύμφωνα με τον Otis – επειδή οι Καππαδόκες δεν δέχονται ότι είναι δυνατόν μια πνευματική άϋλη ύπαρξη να διαπράξει με πλήρη επίγνωση τής πράξης κάποια αμαρτία, και επιπλέον επειδή απέρριψαν την περί κορεσμού διδασκαλία τού Ωριγένη, αδυνατούν να δώσουν ικανοποιητική λύση στο πρόβλημα τής πτώσης τού διαβόλου.
Οι απόψεις όμως του Otis πάσχουν σε πολλά σημεία. Πρώτον και κύριον παραγνωρίζει εντελώς την σημασία τού αυτεξούσιου τών αοράτων δυνάμεων, αλλά και του σχετικού τής τελειότητας αυτών, όπως έχουμε προαναφέρει. Επιπλέον συγχέει και δεν διαχωρίζει την κατάσταση τών άϋλων όντων, πριν και μετά την πτώση τού Εωσφόρου και έτσι δεν λαμβάνει υπόψη του την περαιτέρω πρόοδο αυτών προς το καλό ή το κακό. Γι’ αυτό και παρουσιάζει τον Μεγάλο Βασίλειο ως ευρισκόμενο σε πλήρη λογική ανακολουθία και σύγχυση και ως υποπίπτοντα σε συνεχείς αντιφάσεις φρονώντας πως οι άγγελοι
1. δεν επιδέχονται αλλοίωση και χαρακτηρίζονται για το “μόνιμο εις αρετήν”
2. δημιουργήθηκαν τέλειοι από την αρχή
3. η αγιότητα έγινε συστατικό τής ουσίας τους
Ενώ λοιπόν – πάντα κατά τον Otis – ο Μεγάλος Βασίλειος υποστηρίζει τα ανωτέρω εκτεθέντα, ταυτόχρονα ερχόμενος σε αντίφαση υποστηρίζει ότι
α. είναι δυνατόν η τροπή των αγγέλων από την ισόρροπη θέση μεταξύ τού καλού και του κακού
β. αναφέρεται στο μίσος τού Εωσφόρου κατά του Θεού
γ. τονίζει το αυτεξούσιο τών λογικών όντων              
Ο Otis φτάνει στα παραπάνω συμπεράσματα για τις “αντινομίες” τού Μεγάλου Βασιλείου, παρανοήσας βασικά χωρία της διδασκαλίας του, όπως λόγου χάρη το αναφερόμενο “Εις 44 Ψαλμόν 1” (PG 29, 388C), στο οποίο αναφέρεται πως οι άγγελοι δεν υφίστανται αλλοίωση. Ο Otis παρανοώντάς το, το ερμηνεύει το χωρίο αυτό, ως αφορών την ηθική κατάσταση των αγγέλων, ενώ η πραγματική του ερμηνεία έχει να κάνει με την φυσική κατάσταση τών αγγέλων, η οποία δεν υπόκειται στη φθοροποιό ροή του χρόνου. Πρέπει επίσης στο σημείο αυτό να σημειωθεί και η Ορθόδοξος Παράδοση η οποία δέχεται πως όλα τα όντα ελεύθερα κινούνται προς τον Θεό ή απομακρύνονται από αυτόν. Έτσι και οι άγγελοι σαν σχετικά τέλεια όντα επιθυμούν την τελείωση, η οποία προοδευτικά πραγματοποιούμενη έφθασε, ιδίως δε, μετά την πτώση τού Εωσφόρου, σε τέτοιο σημείο, ώστε να θεωρείται αδύνατο το ενδεχόμενο τής μελλοντικής πτώσης τους.
Η ηθική πρόοδος αυτών αποδεικνύεται κατά πρώτον όταν “εστερεώθησαν” κατά την δημιουργία τους, με αποτέλεσμα να είναι δυσκίνητοι από το αγαθό, στη συνέχεια δε, κατά την δοκιμασία τους, όταν εξέπεσε ο Εωσφόρος και τα συν αυτώ πνεύματα, δεδομένου πως όλοι οι άγγελοι είχαν την δυνατότητα και την ευκαιρία να αποστατήσουν, αλλά “διεσώσατο αυτούς της αγάπης του Θεού το ακόρεστον”, ενώ “απόβλητον έδειξεν (τον διάβολον) η εκ Θεού αναχώρησις”. Γι’ αυτό κατά τον Μέγα Βασίλειο η σταδιακή βύθιση τού Εωσφόρου στο κακό είναι κατά κάποιο τρόπο ανάλογη με την προοδευτική επιτυγχανόμενη τελειότητα των αγγέλων.
Θεμελιώδης γνώρισμα τής Ορθόδοξης διδασκαλίας για τις σχέσεις τών λογικών όντων με το Θεό είναι η δυναμική φορά που αναπτύσσεται μεταξύ αυτών. Έτσι και η ηθική κατάσταση τών αγγέλων ουδέποτε θεωρήθηκε ως κάτι το στατικό και αμετάβλητο, αλλά αποτέλεσε κοινή πεποίθηση, ότι επειδή αυτοί “παρέμειναν πιστοί στον Θεό διατήρησαν την φυσική τους αγιότητα και με την βοήθεια της θείας χάρης τελειώθησαν, φθάνοντας στη μέγιστη ηθική τελειότητα, γινόμενοι όλοι ακίνητοι προς την αμαρτία”.
Κάθε φορά λοιπόν που οι Πατέρες έχουν υπόψη την κατάσταση των αγγέλων πριν την πτώση του διαβόλου, αποκαλούν αυτούς “δυσμεταπτώτους” ή “δυσκινήτους” από το αγαθό. Κάθε φορά όμως που αναφέρονται στην κατάστασή τους μετά την δοκιμασία που πέρασαν και την αποστασία τού διαβόλου, όταν λόγω της αυτεξούσιας επιμονής τους στο αγαθό στερεώθηκαν ακόμη περισσότερο από το Άγιο Πνεύμα, τους χαρακτηρίζουν “ακίνητους” ή “αμετακίνητους” στο αγαθό. Έτσι μπορεί να ερμηνευτεί και η κατά τον Otis “ασυνέπεια” της σκέψης των Καππαδοκών όσον αφορά την όλη διδασκαλία αυτών για τους αγγέλους. Ενισχυτικό τούτου είναι και η άριστα διατυπωμένη Ορθόδοξη θέση για τους αγγέλους από τον Ιωάννη Δαμασκηνό “δυσκίνητοι προς το κακόν, αλλ’ ουκ ακίνητοι … νυν δε ακίνητοι”.

Σημειώσεις
1. Ο Εωσφόρος και η Αυγή θεωρούνταν στην φοινικική θρησκεία θεϊκά όντα

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Δημητρίου Γ. Τσάμη: Θέματα Πατερικής Θεολογίας, Εκδόσεις Π. Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη 1976     
2. Αγία Γραφή της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας
 
 
 
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.

9 σχόλια:

ΕΛ?ΗΝΑΣ ΤΗΣ ΟΛΛΑΝΔΙΑΣ είπε...

Διαβάζοντας το άρθρο βρήκα ένα σημείο το οποίο με εξέπληξε και μου γεννήθηκαν κάποια εύλογα ερωτήματα.

Εγώ γνωρίζω οπως αφηγείται η Αγία Γραφή στην Γένεση ,οτι ο διάβολος εξέπεσε μαζί με τους πρωτόπλαστους μέσα στον παράδεισο.

Εδώ όμως βλέπουμε μιαν άλλη εκδοχή του Μ.Βασιλειου ,ότι ο διάβολος είχε εκπέσει πριν την δημιουργία των πρωτοπλάστων και ειχε την δυνατότητα να αποκαταστησει την πτώση του κάτι όμως που δεν έκανε.

Η οριστική του απομάκρυνση από τον Θεό επήλθε μετά την δημιουργία του ορατού κόσμου και του ανθρώπου, που σημαίνει ότι αυτή ή αφήγηση στηρίζεται στην παράδοση των Εβραίων που υποστηρίζει ότι ο Αδάμ είχε πριν την Εύα ως σύζυγο την Λίλιθ ,ίδιας ισότιμης δημιουργίας με αυτόν και με τα ίδια δικαιώματα ,ή οποία τον εγκατέλειψε και συνήψε σχέσεις με τον διάβολο.

Ο Θεός κατόπιν παρακλήσεως του Αδάμ του έδωσε την ,Εύα την οποία δημιούργησε από το πλευρό του για να είναι κάτω από την εξουσία του.

Έχουμε λοιπόν πτώση του διαβόλου από την πρώτη δημιουργία και τα ερωτήματα είναι :

Γιατί ο Θεός να βάλει τον διάβολο δίπλα τους εφόσον αυτός είχε εκπέσει ?

Ή μήπως πρέπει να σκεφτούμε, ότι τους ενόχλησε με τον ίδιο τρόπο όπως έκανε και με τον Ιώβ?

Ήταν γνωστό στον Θεό ότι ο διάβολος θα τους πειράξει και γι'αυτό τους έβαλε τον όρο του απαγορευμένου δέντρου?

Εάν δεχτούμε τις θέσεις του Μ Βασιλείου τότε ανατρέπονται όλα τα δεδομένα.

Αλέξανδρος είπε...

Η Αγία Γραφή, ειδικά στην Γένεση, δεν αναφέρεται πουθενά πτώση ανθρώπου και διαβόλου μαζί. Η πτώση του σατανά φαίνεται στο βιβλίο το Ιωβ, στην η αλληγορία στου Ησαϊα, όπως σωστά μάλλον έχει πει ο Ωριγένης και στην Καινή Διαθήκη. Οι άγγελοι δημιουργήθηκαν κατά τω "εγένετο φως", ως πνευματικά φωτοφόρα όντα που είναι. Ο σατανάς και οι άγγελοι του έπεσαν προτού τη δημιουργία του ανθρώπου.

Οι άγγελοι και ο σατανάς ως εκπεσών άγγελος, είναι πνέυματα, δεν έχουν υλικό σώμα, δεν έχουν ανάγκη ύπνου, φαγητού, ούτε έχουν γεννητικά όργανα. έλεος! αυτά περι Λίλιθ είναι χαζομάρεσ από απόκρυφα και έχουν ως πηγή άλλες θρησκείες. ϊσως καμια παραφυάδα εβραίων μπορεί να τα έχει, αν και δεν νομίζω.
Το πλευρό αντιθέτως δηλώνει την ισοτιμία, πλαί πλαί που λέμε, πλευρό με πλευρό. Αν την έφταχνε από τα πόδια θα ήταν κατώτερη, αν την έφταχνε από το κεφάλι θα ήταν ανώτερη.

Ο Θεός δεν εξαφάνισε την ύπαρξη του διαβόλου, και ως πνεύμα δεν περιορίζεται να βρίσκεται όπου θέλει (προσοχη δεν εννοώ ότι είναι πανταχού παρών). Οπότε και μέσα στον παράδεισο μπορεί να ήταν, που πέρα από την υλική τοποθεσία ήταν και μιά πνευματική κατάσταση. Αυτή η πνευματική κατάσταση που βρισκόταν οι πρωτόπλαστοι ήταν ανάμεσα σε μια κατάσταση φωτισμού και θεώσεως, καθώς είχαν συνεχή κοινωνία με τον Θεό (σε παροτρύνω να διαβάσεις κείμενα το π. Ιωάννου Ρωμανίδη για περισσότερα). Οι πρωτόπλαστοι, αν και αγαθότατα πλάσματα, είχαν λάβει εντολή να φυλάνε τον παράδεισό (από ποιόν?) και να μην φάνε εκ του καρπού του δένδρου της γνώσεως. Η τήρηση της εντολής σημαίνει ότι υπήρχε και πνευματική πρόοδος. Ο παράδεισος που έπρεπε να φυλάν ήταν περισσότερο ο πνευματικός που κατείχαν μέσα τους. Αν αρνιόντουσαν την προτροπή του διαβόλου θα έβγαιναν νικητές, ανεβαίνοντας επίπεδο. Οι πρωτόπλαστοι πλήρεις χαρισμάτων βρισκόταν ήδη σε άμεση κοινωνία με τον Θεό, ενώ τον Ιώβ "φαινομενικά" τον εγκατέλειψε ο Θεός κατα την διάρκεια των πειρασμών του. Αλλα ναι, και οι δύο περιπτώσεις πειρασμών περιλαμβάνουν την δοκιμασία για λόγους πνευματικής προόδου.Αυτό ισχυεί και για μας σήμερα. Στο Θέο όλα γνωστά είναι ασφαλώς αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός είναι υπαίτιος για την πτώση του ανθρώπου ή του διαβόλου. Ο Θεός και τους δύο τους έκανε ελέυθερους και αυτεξούσιους, ο Αδάμ και η Εύα γνώριζαν από πρώτο χέρι ότι είναι δημιουργός τους, γνώριζαν την εντολή και τον κίνδυνό αλλά παράκουσαν. Αν έπρεπε ο Θεός να τους αποτρέωψει δεν θα τους δημιουργόυσε τέλειους και αυτεξούσιους, κατ εικόνα και καθ ομοίωση όπως ξέρουμε, αλλά θα τους έκανε "ρομποτάκια". Και για τον σατανά το ίδιο.

Ανώνυμος είπε...

@ Την αγιαστική αυτή προς τελείωση βοήθεια τού Αγίου Πνεύματος, αποποιήθηκε ο εκλεκτός αρχάγγελος του Θεού Εωσφόρος (= αυτός που φέρνει την αυγή, ο Αυγερινός), γεμίζοντας από υπέρμετρη υπερηφάνεια και φοβερό μίσος κατά του Θεού. Συνεπώς η ουσία τής πτώσης του συνίσταται στον αφανισμό τής αγάπης του προς τον Θεό δια της κακής χρήσης τού αυτεξούσιου @

Άραγε τι συνέβη στους Ουρανούς και ξαφνικά πήρε ανάποδες ο Εωσφόρος; Τι έγινε και “στράβωσε”; Πώς ξαφνικά φούσκωσε από υπερηφάνεια και μίσος κατά του Θεού; Μπήκε κάποιος δαίμονας μέσα του; Ουπς! Αυτό δεν μπορεί να συνέβη αφού ο Εωσφόρος ήταν ο πρώτος δαίμονας-διάβολος-σατανάς. Πώς στα καλά καθούμενα του σάλεψε και μίσησε τον πατέρα του, τον δημιουργό του; Πώς γεννήθηκαν η αλαζονεία και ο φθόνος στη σκέψη του; Και πώς μπορεί να διανοήθηκε ότι το να πάει κόντρα στο θέλημα το παντοδύναμου και παντογνώστη Θεού μπορεί να είναι κάτι άλλο εκτός από αυτοκαταστροφικό; Πώς ένα πνευματικό ον μπορεί να συμπεριφέρεται τόσο ανώριμα, παρορμητικά και ανόητα;

H πτώση του Εωσφόρου και των αγγέλων πάσχει ποικιλοτρόπως. Κυρίως γιατί προϋποθέτει τα πνευματικά αυτά όντα, να είναι περιορισμένης νοημοσύνης και στερούμενα υποτυπώδους ενστίκτου αυτοσυντήρησης, δηλαδή εντελώς ανόητα όντα, αφού φαντάστηκαν ότι είναι ποτέ δυνατόν, να εναντιωθούν στο θέλημα του παντοδύναμου δημιουργού τους και να έχουν το παραμικρό όφελος από αυτήν την “επανάσταση”.

Η πτώση του Σατανά και των αγγέλων, παρουσιάζεται ως απόρροια της ελευθερίας τους. Τα όντα αυτά δεν θα ήταν απόλυτα ελεύθερα αν δεν είχαν τη δυνατότητα να κάνουν αυτήν την επιλογή, να επιλέξουν δηλαδή την αυτοκαταστροφή τους. Όσοι πρεσβεύουν κάτι τέτοιο θεωρούν ότι ο Θεός διαθέτει την ίδια περιορισμένη αντίληψη περί ελευθερίας με τον φτωχό ανθρώπινο νου (αν δεν έχεις την ελευθερία να σπάσεις το κεφάλι σου, δεν είσαι πραγματικά ελεύθερος).
Η αποστασία και η πτώση των αγγέλων, αφήνει να εννοηθεί ότι ο Θεός δεν κατόρθωσε ή δεν θέλησε να δημιουργήσει ελεύθερα αυτεξούσια όντα και ταυτόχρονα χωρίς ροπή στο κακό, όντα δυσκίνητα -αν όχι ακίνητα- προς το κακό. Δημιούργησε όντα ανίκανα να αντιληφθούν και να αντισταθούν στις ολέθριες συνέπειες του εγωϊσμού και της υπερηφάνειας, ανίκανα να αποφύγουν την αυτοκαταστροφή τους, ανίκανα να επιλέγουν το σωστό, το αληθές, το ασφαλές. Ή, ίσως, ο Θεός απλώς δημιούργησε και μερικούς αγγέλους ελαττωματικούς, με μαζοχιστικές, αυτοκτονικές τάσεις, οι οποίοι ενώ αντιλαμβάνονταν ότι γινόμενοι εχθροί του παντοδύναμου Θεού είναι καταδικασμένοι, εντούτοις επέλεξαν να στραφούν εναντίον του.

Filos.

Ανώνυμος είπε...

Τα παραπάνω ισχύουν και για την πτώση των πρωτόπλαστων.
Η Γένεση δεν αφήνει πουθενά να εννοηθεί ότι οι πρωτόπλαστοι είχαν ενημερωθεί για την ύπαρξη ενός κακόβουλου όντος που θα προσπαθούσε να τους εξαπατήσει. Αντιθέτως δέχτηκαν μία πληροφορία από τον όφι, γνώριμό τους ως «φρονιμώτατος πάντων των θηρίων», που αποδείχθηκε αληθινή. Γιατί όμως πίστεψαν τον όφι και όχι τον Θεό; Για τον ίδιο λόγο που και τα παιδιά θεωρούν ότι ο μπαμπάς μπορεί να υπερβάλλει μερικές φορές λόγω υπερπροστασίας (θα πεθάνετε αν φάτε, θα σας φάει ο μπαμπούλας, ο κακός ο λύκος κ.ο.κ.) και ακούν τελικά την αγαπημένη τους θεία ή τη γιαγιά. Επιπλέον, η πτώση τους ήταν το επακόλουθο μιας δοκιμασίας που ο Θεός προγνώριζε το αποτέλεσμα. Δηλαδή, ένας πατέρας, ενώ προγνωρίζει ότι τα παιδιά του θα αστοχήσουν στη δοκιμασία και θα μείνουν π.χ. ανάπηρα, τα αφήνει να δοκιμαστούν με όλες τις συνέπειες. Αυτόν τον πατέρα, όχι μόνο δεν θα τον αποκαλούσαν “Αγάπη” αλλά θα του στερούσαν την επιμέλεια των παιδιών και θα τον έκλειναν στη φυλακή ή στο ψυχιατρείο.

Στην περίπτωση που ο Θεός δημιουργούσε τους αγγέλους και τον άνθρωπο χωρίς τη δυνατότητα να επιλέξουν το κακό (στην πραγματικότητα με ιδιαίτερα ανεπτυγμένη τη γνώση του καλού και του κακού και την ορθή κρίση ώστε να επιλέγουν σωστά), οι άγγελοι και οι άνθρωποι θα ήταν “ρομποτάκια” όσο “ρομποτάκια” είναι μεταπτωτικά όλοι οι άγγελοι καθόσον σύμφωνα με τους εκκλησιαστικούς πατέρες, δεν έχουν πλέον δυνατότητα τροπής - μεταστροφής, οι καλοί προς το κακό και οι κακοί προς το καλό. Και το ερώτημα είναι, γιατί αυτή η παγίωση δεν συνέβη εξαρχής ώστε να μην υπάρξει το κακό;

«Εκ του στόματος του Υψίστου δεν εξέρχονται τα κακά και τα αγαθά;»
[Θρήνοι 3:38],
«τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή;»
[Ιώβ 2:10]
Μετά την απόρριψη της άποψης ότι ο Θεός είναι και δημιουργός του κακού, όπως αρχικά πίστευαν, έπρεπε να δωθεί εξήγηση για την ύπαρξη και την εκδήλωση του κακού. Η ύπαρξη ενός ηλίθιου πνευματικού όντος ως “εισηγητή” του κακού (της αμαρτίας), που ξαφνικά πίστεψε ότι μπορεί να γίνει χαλίφης στη θέση του παντοδύναμου χαλίφη, ήταν αρκετά βολική και απενοχοποιούσε τον Θεό. Παράλληλα, ο πάνσοφος και αγαθός Θεός δεν θα μπορούσε να είχε δημιουργήσει τον άνθρωπο όπως τον ξέρουμε. Η ανθρώπινη φύση δεν είναι ιδανική, η ανθρώπινη ζωή είναι σύντομη, επίπονη, το ανθρώπινο σώμα ευαίσθητο, ευάλωτο. Ο άνθρωπος θέλει να πιστεύει ότι δημιουργήθηκε ημίθεος με δυνατότητα αιώνιας ύπαρξης και θέωσης αλλά εξαιτίας κάποιου γεγονότος στερήθηκε την αφθαρσία και την αθανασία, τα οποία φυσικά θα ξανακερδίσει. Έτσι επινοήθηκε η “πτώση”. Βέβαια, δύσκολα ο άνθρωπος θα αναλάμβανε πλήρως την ευθύνη. Κάποιος τον αποπλάνησε, ο Σατανάς. Και φυσικά, για μια πατριαρχική κοινωνία η γυναίκα θα ήταν η επιρρεπής στην αποπλάνηση, το πρόθυμο και εύκολο θύμα, η οποία παρέσυρε και τον άντρα:
«από γυναικός αρχή αμαρτίας, και δι’ αυτήν αποθνήσκομεν πάντες.» [Σ.Σειράχ 25:24].

Filos.

ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΗΣ ΟΛΛΑΝΔΙΑΣ είπε...

Υπάρχουν πολλά ερωτηματικά που χρίζουν συζήτησης αλλά θα θέσω ένα που μου έχει κάνει εντύπωση .
Ο σατανάς ειχε το όνομα ,ο Άγγελος του Φωτός , της Αυγής ,ο Εωσφόρος.
Εάν ήταν ο Εωσφόρος πριν την δημιουργία του ανθρώπου, τι δουλειά ειχε στην γη ούτως ώστε να μεριμνα για την αυγή .
Για ποια αυγή ήταν υπεύθυνος εάν δεν υπήρχαν άνθρωποι με σταθερό τόπο κατοικίας ώστε να περιμένουν την άφιξη της?
Εάν έπεσε πριν την δημιουργία γενικώς για ποια αυγή μιλάμε?

Ανώνυμος είπε...

Ο Εωσφόρος δεν ήταν υπεύθυνος για την αυγή. Ο Εωσφόρος ήταν η αυγή. Ήταν ο Αυγερινός, το μοναδικό αστέρι που εξακολουθεί να είναι ορατό κατά την ανατολή του ήλιου, στην πραγματικότητα ο πλανήτης Αφροδίτη:

«και ήλθεν επ’ αυτούς Δαυίδ και επάταξεν αυτούς από εωσφόρου έως δείλης, και τη επαύριον, και ουκ εσώθη εξ αυτών ανήρ ότι αλλ’ η τετρακόσια παιδάρια, α ην επιβεβηκότα επί τας καμήλους και έφυγον.» [Α’ Βασιλειών 30:17]

«σκοτωθείη τα άστρα της νυκτός εκείνης, υπομείναι και εις φωτισμόν μη έλθοι και μη ίδοι εωσφόρον ανατέλλοντα» [Ιώβ 3:9]

«οι δε οφθαλμοί αυτού είδος Εωσφόρου» [Ιώβ 41:10]

«η δε ευχή σου ώσπερ εωσφόρος, εκ δε μεσημβρίας ανατελεί σοι ζωή» [Ιώβ 11:13]

Ο Εωσφόρος είχε “αναλάβει καθήκοντα” και βρισκόταν σ’ αυτή τη θέση από τη στιγμή της δημιουργίας των αστέρων:

«και εποίησεν ο Θεός τους δύο φωστήρας τους μεγάλους, τον φωστήρα τον μέγαν εις αρχάς της ημέρας και τον φωστήρα τον ελάσσω εις αρχάς της νυκτός, και τους αστέρας. Και έθετο αυτούς ο Θεός εν τω στερεώματι του ουρανού, ώστε φαίνειν επί της γης» [Γεν. 1:16-17].

Το ερώτημα είναι, στην περίπτωση που ο Σατανάς ταυτίζεται με τον εωσφόρο του Ησαΐα «Πώς εξέπεσεν εκ του ουρανού ο εωσφόρος ο πρωΐ ανατέλλων; συνετρίβη εις την γην ο αποστέλλων προς πάντα τα έθνη», ποιος πήγε στη θέση του Εωσφόρου, αφού ο αστήρ ο πρωϊνός δεν έπαψε να ανατέλλει.

Υπόψιν ότι σύμφωνα με την Αποκάλυψη, ο αστήρ, ο πρωΐ ανατέλλων, ο αστήρ ο λαμπρός ο πρωϊνός, είναι άλλος και όχι ο Εωσφόρος (Σατανάς):

«Εγώ Ιησούς έπεμψα τον άγγελον μου μαρτυρήσαι υμίν ταύτα επί ταις εκκλησίαις. Εγώ είμι η ρίζα και το γένος Δαυΐδ, ο αστήρ ο λαμπρός ο πρωϊνός». [Απ. 22:16]

«Και ο νικών και ο τηρών άχρι τέλους τα έργα μου, δώσω αυτώ εξουσίαν επί των εθνών, και ποιμανεί αυτούς εν ράβδω σιδηρά, ως τα σκεύη τα κεραμικά συντριβήσεται, ως καγώ είληφα παρά του πατρός μου, και δώσω αυτώ τον αστέρα τον πρωϊνόν.» [Απ. 2:26-28]

Στην Κ.Δ. δεν υπάρχει ούτε μία φορά η λέξη “Εωσφόρος” και ο αστέρας ο λαμπρός ο πρωϊνός που αναφέρεται στην Αποκάλυψη δεν μπορεί να είναι ο Σατανάς.
Η ταύτιση του Σατανά με τον Εωσφόρο λόγω του ποιητικού αποσπάσματος του Ησαΐα πάσχει και αυτή.

Filos.

ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΗΣ ΟΛΛΑΝΔΙΑΣ είπε...


Δεν είμαι άπιστος ως προς λογικά ανεξήγητα δεδομένα ,όμως και τον σανό αμάσητο , δεν τον μπορώ.
Αλήθεια δεν ξέρω γιατι αυτό είναι αποδεκτό ως θεολογία αλλά το ερευνατε τις γραφές είναι τελικά επιλήψιμο.
Χείμαρρος μεταξύ της αλήθειας η του παραμυθιού της Χιονάτης και των 7 κακών νάνων.

Ανώνυμος είπε...

Δεν πρόκειται βέβαια για δογματικό ζήτημα αλλά είναι περίεργο γιατί ο Βασίλειος και άλλοι πατέρες υιοθέτησαν την άποψη του Ωριγένη και ταύτισαν τον Σατανά με τον Εωσφόρο.

Ο Ωριγένης στο έργο του “Περί Αρχών” είχε γράψει:

«και τα περί του Ναβουχοδονόσορ πολλαχού λεγόμενα και μάλιστα εν τω Ησαΐα ουχ οιόν τε εκλαβείν περί του ανθρώπου εκείνου. Ούτε γαρ εξέπεσεν εκ του ουρανού, ούτε εωσφόρος ην, ουδέ πρωΐ ανέτελλεν επί την γην ο Ναβουχοδονόσορ ο άνθρωπος».

Ο Ησαΐας όμως στη συνέχεια αναφέρει:

«οι ιδόντες σε, θαυμάσονται επί σοί και ερούσιν, ούτος ο άνθρωπος ο παροξύνων την γην, ο σείων βασιλείς;» [Ησ. 14:16]

Ο Ησαΐας δεν έκανε τίποτα άλλο από το να παρομοιάσει τις ημέρες δόξας του βασιλιά της Βαβυλώνας με την λαμπρότητα του Εωσφόρου και την πτώση του σαν να έπεφτε ο Εωσφόρος στη γη. Αυτό άλλωστε λέει και ο Χρυσόστομος στην Η’ Ομιλία του:

«Άκουσον τι φησί ο προφήτης Ησαΐας, “πώς εξέπεσεν εξ ουρανού ο εωσφόρος ο πρωΐ ανατέλλων”, ου περί εωσφόρου λέγων, ουδέ εξέπεσε ποτέ ο εωσφόρος αλλ’ εμπέπηγε θεμελιωθείς άπαξ εν τω ουρανώ και τον οικείον δρόμον διατηρεί. Τι ουν εστιν ο φησίν ο προφήτης “πώς εξέπεσεν εξ ουρανού ο εωσφόρος ο πρωΐ ανατέλλων”; Περί βαρβάρου τινός λέγει βασιλέως, εωσφόρον δε αυτόν καλεί διά την περιφάνειαν, διά το διάδημα, διά την πορφυρίδα, διά την λαμπρότητα των δορυφόρων, διά την αίγλην των όπλων, διά τον λάμποντα χρυσόν [...] ου περί εωσφόρου φησίν, αλλά μεταφορικώς κέχρηται το ονόματι [...] περί βασιλέως λέγει βλασφήμου τινός και αλαζόνος».

Τώρα γιατί προτίμησαν τον Ωριγένη από τον Χρυσόστομο θα σε γελάσω. Ίσως παρασύρθηκαν από το ακόλουθο εδάφιο του κατά Λουκά:

«Είπε δε αυτοίς, εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα.¨[Λκ. 10:18]

¨Αλλο όμως να πέφτει ο Σατανάς σαν αστραπή και άλλο να πέφτει ο Εωσφόρος.

Πόσο μάλλον όταν κάτι περί αστραπής αναφέρεται και για τον Χριστό:

«ώσπερ γαρ η αστραπή εξέρχεται από ανατολών και φαίνεται έως δυσμών, ούτως έσται και η παρουσία του υιού του ανθρώπου» [Μτ.24:27].

Είναι όχι απλώς περίεργο αλλά παράλογο να ταυτίζεται ο Σατανάς με τον Εωσφόρο, όταν ο Εωσφόρος σαφέστατα ήταν ένα άστρο και τίποτα περισσότερο:

«Ο γαρ εωσφόρος τη τετάρτη ημέρα εγένετο, ο δε Αδάμ τη έκτη ημέρα επλάσθη [...] μετά γαρ δύο ημέρας του εωσφόρου και των αστέρων επλάσθη». Αναστάσιος Σιναΐτης “Κατά Εβραίων”.


Επί της ουσίας, για μένα η πτώση του Σατανά, όποτε κι αν συνέβη, φαντάζει απλοϊκή. Ο Σατανάς ως άγγελος, ως πνευματικό ον, αποκλείεται να ήταν “χαμηλής νοημοσύνης”. Είχε γνώση της φύσης του Θεού και της παντοδυναμίας του. Πώς είναι δυνατόν να στράφηκε εναντίον Του; Η χαζομάρα, η αλαζονεία, η αχαριστία, ο φθόνος, το θράσος, η πώρωση σε βαθμό τύφλωσης, καθώς και οι αυτοκαταστροφικές τάσεις, είναι ανθρώπινες ψυχικές διαταραχές και όχι διαταραχές ανώτερων πνευματικών όντων, δημιουργημένων από το υπέρτατο Αγαθό.

Filos.

ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΗΣ ΟΛΛΑΝΔΙΑΣ είπε...

Την πατρολογια δεν την εχω μελετήσει σε βάθος αλλά τον Μ. Βασίλειο περισσότερο.
Εχω λοιπόν την εντύπωση ,ότι ο Μ. Βασίλειος πρέπει να μελέτησε κείμενα τα οποία τώρα δεν υπάρχουν και από εκεί άντλησε πληροφορίες που τις ανέλυσε σε προχωρημένες για την εποχή του σκέψεις.

Άλλωστε και ο Μωυσής ειχε μελετήσει όλη την γνώση της βιβλιοθήκης της Αιγύπτου ,που όμως παρ´ολα αυτά ,στο πρώτο κεφ. της γενεσης εάν είναι αυτός ο συγγραφέας, δεν διατηρείται εύλογη σειρά των γεγονότων .

Το ερώτημα τώρα είναι, γιατι τα θεόπνευστα κείμενα γράφτηκαν με κάποιες αντιφάσεις που δημιουργούν αδικαιολόγητα αναταράξεις ?
Ακόμα και την διατύπωση σε κάποιες από τις δέκα εντολές οι πιστοί τις ερμηνεύουν κατα το δοκουν.
Μήπως δεν ζητάμε το δημιουργώντας το < διαιρειν>.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...