Από πολύ νωρίς η Εκκλησία του Χριστού αντιμετώπιζε τις προκλήσεις που νόθευαν την πίστη της με άμεσο και δημοκρατικό τρόπο, συγκαλώντας συνόδους για την περιχαράκωση της Ορθής Πίστης.
ΠΡΟΤΥΠΟ Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ
Πρότυπό της είχε την Αποστολική Σύνοδο η οποία συγκλήθηκε το 48 ή 49 μ.Χ. για να διευθετήσει το ζήτημα των Ιουδαϊζόντων Χριστιανών. Οι συγκεκριμένοι Χριστιανοί υποστήριζαν πως δεν σώζεται κάποιος αν δεν κάνει την περιτομή (μια χειρουργική μικροεπέμβαση στο δέρμα του αντρικού γεννητικού μορίου) ή δεν τηρεί τον Μωσαϊκό νόμο.
Αν τα δέχονταν αυτά η Εκκλησία κινδύνευε να χάσει τον πανανθρώπινο χαρακτήρα της και να μείνει μια Ιουδαϊκή αίρεση.
Επειδή δημιουργούνταν συνεχώς προστριβές από τους Ιουδαΐζοντες Χριστιανούς, οι Απόστολοι συνεκάλεσαν στην Ιερουσαλήμ σύνοδο, αποφασίζοντας πως δεν είναι αναγκαίο για την εισδοχή κάποιου στον Χριστιανισμό, η περιτομή και η τήρηση του Μωσαϊκού νόμου.
ΤΟΠΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ
Έτσι λοιπόν και στους επόμενους αιώνες όταν γίνονταν κάτι ανάλογο, εμφανίζονταν δηλ. Χριστιανοί που αμφισβητούσαν την Ορθή Πίστη, η Εκκλησία συγκαλούσε συνόδους και επίλυε το πρόβλημα οριοθετώντας την Ορθή Πίστη από την νοθευμένη (αιρετική).
Στην αρχή συγκαλούνταν τοπικές Σύνοδοι για να επιληφθούν και να επιλύσουν το Χ ζήτημα που αναφαίνονταν στην Εκκλησία, αργότερα όμως και όσο ο Χριστιανισμός γνώριζε Παγκόσμια εξάπλωση υπήρξε η ανάγκη να συγκληθούν Οικουμενικές Σύνοδοι για την επίλυση των αιρετικών διδασκαλιών.
Για να χαρακτηριστεί μια Σύνοδος Οικουμενική και έτσι να γίνουν αποδεκτές οι αποφάσεις της από το σύνολο των πιστών, δεν αρκούσε να έχει τα τυπικά προσόντα δηλ. να συμμετέχουν επίσκοποι από όλο το γνωστό τότε κόσμο ή να προεδρεύει κάποιος Πατριάρχης από τα πέντε αρχαία Πατριαρχεία (Ρώμης, Κων/λης, Αλεξάνδρειας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων), αλλά τελικός κριτής ήταν το Εκκλησιαστικό σώμα που αποδέχονταν τις αποφάσεις της.
Έτσι έχουμε το εξής παράδοξο. Ενώ η Δεύτερη Οικουμενική Σύνοδος που έγινε στη Κων/λη ήταν Τοπική, επειδή οι αποφάσεις της αφορούσαν όλους τους Χριστιανούς, αναγνωρίστηκε ως Οικουμενική.
Και αντίθετα. Μία Σύνοδος που έγινε στην Έφεσο (449 μ.Χ.), ενώ είχε όλα τα τυπικά προσόντα για να χαρακτηριστεί Οικουμενική, επειδή οι αποφάσεις της δεν έγιναν αποδεκτές από το Εκκλησιαστικό σώμα, όχι μόνο δεν αναγνωρίστηκε ως Οικουμενική, αλλά χαρακτηρίστηκε και παράνομη και έμεινε γνωστή στην Εκκλησιαστική Ιστορία ως «Ληστρική». Το ίδιο ακριβώς συνέβει και με την Σύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας (1438 μ.Χ.), που ενώ συνεκλήθη ως Οικουμενική, οι αποφάσεις της που αφορούσαν την Ένωση των Εκκλησιών, δεν έγιναν ποτέ αποδεκτές από το πλήρωμα της Εκκλησίας.
Οι αποφάσεις των Συνόδων ήταν δύο μορφών. Όσες αφορούσαν ζητήματα πίστης, ονομάστηκαν όροι ή δόγματα και όσες αφορούσαν ζητήματα τάξεως, Λατρείας και Χριστιανικής ζωής ονομάστηκαν Κανόνες. Τα δόγματα δεν άλλαζαν ποτέ. Οι Κανόνες μπορούσαν να αλλάξουν, όμως από μία άλλη Οικουμενική Σύνοδο.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΟΓΜΑ
Τα δόγματα που όπως είδαμε ονομάζονται και όροι, ονομάστηκαν έτσι γιατί έβαζαν ένα όριο (σύνορο) μεταξύ αληθινής και ψεύτικης πίστης. Η λέξη «δόγμα» που τελικά επικράτησε αντί της λέξης «όρου», συνδέθηκε στη συνείδηση πολλών με την ανελευθερία και την έλλειψη επιστημονικής απόδειξης. Λησμονούν όλοι αυτοί όμως πως μιλάμε για ζητήματα πίστης και όχι επιστήμης.
Γράφει πολύ ωραία ο Χρήστος Γιανναράς:
«Το Δόγμα έχει συνδεθεί στις συνειδήσεις με μια εκούσια ανελευθερία, ένα πειθαναγκασμό της σκέψης σε δεδομένες αυθεντίες. Ωστόσο, στην Ορθόδοξη Θεολογία το δόγμα δεν αναφέρεται στη λογική και στη σκέψη, γι’ αυτό και δεν συνεπάγεται ανελεύθερες δεσμεύσεις. Το δόγμα είναι συμβολική διατύπωση μιας εμπειρικής πραγματικότητας, που μόνο «δια της καρδίας» μπορεί να την προσεγγίσει ο άνθρωπος. Μόνη της η γνώση δεν αρκεί, έστω και αν έχει πετύχει έξοχες επιστημονικές διατυπώσεις. Το περιβάλλον του δόγματος δεν είναι το επιστημονικό εργαστήριο, αλλά η φωτισμένη από τη Χάρη του Θεού καρδιά του ανθρώπου».
ΠΙΝΑΚΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ
Η Ορθόδοξη Εκκλησία για την αντιμετώπιση των διαφόρων αιρέσεων, καθώς και άλλων ζητημάτων που αφορούσαν την διδασκαλία και την πράξη της, συνεκάλεσε συνολικά επτά Οικουμενικές Συνόδους. Η τελευταία ασχολήθηκε με το ζήτημα των εικόνων. Οι άλλες έξι ασχολήθηκαν με Τριαδολογικές ή Χριστολογικές αιρέσεις.
Τριαδολογικές ονομάζονται αυτές που έβαλαν κατά της Αγίας Τριάδας και Χριστολογικές αυτές που έβαλαν κατά του προσώπου του Χριστού, δεχόμενες μόνο την θεία ή την ανθρώπινη φύση του.
Πιο κάτω δημοσιεύουμε αναλυτικό πίνακα με τις Οικουμενικές Συνόδους, πιστεύοντας πως θα φανεί χρήσιμος στον αναγνώστη.
ΤΑ ΔΥΟ ΑΡΧΑΙΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ
Βέβαια η εργασία μας θα ήταν ημιτελής αν δεν περιλάμβανε και τα δύο αρχαία σύμβολα της Ορθόδοξης Πίστης. Αυτά είναι:
1. Το Σύμβολο της Νίκαιας
2. Το Σύμβολο της Νίκαιας – Κων/λεως
Το Σύμβολο της Νίκαιας (325 μ.Χ.): «Πιστεύομεν εις ένα Θεόν Πατέρα παντοκράτορα, πάντων ορατών τε και αοράτων ποιητήν.
Πιστεύομεν εις ένα κύριον Ιησούν Χριστόν, τον υιόν του θεού, γεννηθέντα εκ του πατρός μονογενή, τουτέστιν εκ της ουσίας του πατρός, θεόν εκ θεού αληθινού, γεννηθέντα, ου ποιηθέντα, ομοούσιον τω πατρί, δι' ου τα πάντα εγένετο, τα τε εν τω ουρανώ και τα επί της γης, τον δι' ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα και σαρκωθέντα και ενανθρωπήσαντα, παθόντα, και αναστάντα τη τρίτη ημέρα, και ανελθόντα εις τους ουρανούς, και ερχόμενον κρίναι ζώντας και νεκρούς.
Και εις το Άγιον Πνεύμα.
Τους δε λέγοντας, ότι ην ποτέ ότε ουκ ην, και πριν γεννηθήναι ουκ ην, και ότι εξ ετέρας υποστάσεως η ουσίας φάσκοντας είναι, [η κτιστόν,] τρεπτόν η αλλοιωτόν τον υιόν του θεού, [τούτους] αναθεματίζει η καθολική [και αποστολική] εκκλησία.»
Το Σύμβολο της Νίκαιας – Κων/λεως (381 μ.Χ.): «Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων.
Και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν του Θεού τον μονογενή, τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων. Φως εκ φωτός, Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού γεννηθέντα, ου ποιηθέντα, ομοούσιον τω Πατρί, δι' ου τα πάντα εγένετο.
Τον δι' ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών, και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου, και Μαρίας της Παρθένου, και ενανθρωπήσαντα.
Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου, και παθόντα, και ταφέντα.
Και αναστάντα τη τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς.
Και ανελθόντα εις τους ουρανούς, και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός.
Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς, ου της Βασιλείας ουκ έσται τέλος.
Και εις το Πνεύμα το Αγιον, το Κύριον, το Ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλήσαν διά των Προφητών.
Εις Μίαν, Αγία, Καθολικήν, και Αποστολικήν Εκκλησίαν.
Ομολογώ έν Βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών.
Προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών, και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Αμήν.»
ΠΡΟΤΥΠΟ Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ
Πρότυπό της είχε την Αποστολική Σύνοδο η οποία συγκλήθηκε το 48 ή 49 μ.Χ. για να διευθετήσει το ζήτημα των Ιουδαϊζόντων Χριστιανών. Οι συγκεκριμένοι Χριστιανοί υποστήριζαν πως δεν σώζεται κάποιος αν δεν κάνει την περιτομή (μια χειρουργική μικροεπέμβαση στο δέρμα του αντρικού γεννητικού μορίου) ή δεν τηρεί τον Μωσαϊκό νόμο.
Αν τα δέχονταν αυτά η Εκκλησία κινδύνευε να χάσει τον πανανθρώπινο χαρακτήρα της και να μείνει μια Ιουδαϊκή αίρεση.
Επειδή δημιουργούνταν συνεχώς προστριβές από τους Ιουδαΐζοντες Χριστιανούς, οι Απόστολοι συνεκάλεσαν στην Ιερουσαλήμ σύνοδο, αποφασίζοντας πως δεν είναι αναγκαίο για την εισδοχή κάποιου στον Χριστιανισμό, η περιτομή και η τήρηση του Μωσαϊκού νόμου.
ΤΟΠΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ
Έτσι λοιπόν και στους επόμενους αιώνες όταν γίνονταν κάτι ανάλογο, εμφανίζονταν δηλ. Χριστιανοί που αμφισβητούσαν την Ορθή Πίστη, η Εκκλησία συγκαλούσε συνόδους και επίλυε το πρόβλημα οριοθετώντας την Ορθή Πίστη από την νοθευμένη (αιρετική).
Στην αρχή συγκαλούνταν τοπικές Σύνοδοι για να επιληφθούν και να επιλύσουν το Χ ζήτημα που αναφαίνονταν στην Εκκλησία, αργότερα όμως και όσο ο Χριστιανισμός γνώριζε Παγκόσμια εξάπλωση υπήρξε η ανάγκη να συγκληθούν Οικουμενικές Σύνοδοι για την επίλυση των αιρετικών διδασκαλιών.
Για να χαρακτηριστεί μια Σύνοδος Οικουμενική και έτσι να γίνουν αποδεκτές οι αποφάσεις της από το σύνολο των πιστών, δεν αρκούσε να έχει τα τυπικά προσόντα δηλ. να συμμετέχουν επίσκοποι από όλο το γνωστό τότε κόσμο ή να προεδρεύει κάποιος Πατριάρχης από τα πέντε αρχαία Πατριαρχεία (Ρώμης, Κων/λης, Αλεξάνδρειας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων), αλλά τελικός κριτής ήταν το Εκκλησιαστικό σώμα που αποδέχονταν τις αποφάσεις της.
Έτσι έχουμε το εξής παράδοξο. Ενώ η Δεύτερη Οικουμενική Σύνοδος που έγινε στη Κων/λη ήταν Τοπική, επειδή οι αποφάσεις της αφορούσαν όλους τους Χριστιανούς, αναγνωρίστηκε ως Οικουμενική.
Και αντίθετα. Μία Σύνοδος που έγινε στην Έφεσο (449 μ.Χ.), ενώ είχε όλα τα τυπικά προσόντα για να χαρακτηριστεί Οικουμενική, επειδή οι αποφάσεις της δεν έγιναν αποδεκτές από το Εκκλησιαστικό σώμα, όχι μόνο δεν αναγνωρίστηκε ως Οικουμενική, αλλά χαρακτηρίστηκε και παράνομη και έμεινε γνωστή στην Εκκλησιαστική Ιστορία ως «Ληστρική». Το ίδιο ακριβώς συνέβει και με την Σύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας (1438 μ.Χ.), που ενώ συνεκλήθη ως Οικουμενική, οι αποφάσεις της που αφορούσαν την Ένωση των Εκκλησιών, δεν έγιναν ποτέ αποδεκτές από το πλήρωμα της Εκκλησίας.
Οι αποφάσεις των Συνόδων ήταν δύο μορφών. Όσες αφορούσαν ζητήματα πίστης, ονομάστηκαν όροι ή δόγματα και όσες αφορούσαν ζητήματα τάξεως, Λατρείας και Χριστιανικής ζωής ονομάστηκαν Κανόνες. Τα δόγματα δεν άλλαζαν ποτέ. Οι Κανόνες μπορούσαν να αλλάξουν, όμως από μία άλλη Οικουμενική Σύνοδο.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΟΓΜΑ
Τα δόγματα που όπως είδαμε ονομάζονται και όροι, ονομάστηκαν έτσι γιατί έβαζαν ένα όριο (σύνορο) μεταξύ αληθινής και ψεύτικης πίστης. Η λέξη «δόγμα» που τελικά επικράτησε αντί της λέξης «όρου», συνδέθηκε στη συνείδηση πολλών με την ανελευθερία και την έλλειψη επιστημονικής απόδειξης. Λησμονούν όλοι αυτοί όμως πως μιλάμε για ζητήματα πίστης και όχι επιστήμης.
Γράφει πολύ ωραία ο Χρήστος Γιανναράς:
«Το Δόγμα έχει συνδεθεί στις συνειδήσεις με μια εκούσια ανελευθερία, ένα πειθαναγκασμό της σκέψης σε δεδομένες αυθεντίες. Ωστόσο, στην Ορθόδοξη Θεολογία το δόγμα δεν αναφέρεται στη λογική και στη σκέψη, γι’ αυτό και δεν συνεπάγεται ανελεύθερες δεσμεύσεις. Το δόγμα είναι συμβολική διατύπωση μιας εμπειρικής πραγματικότητας, που μόνο «δια της καρδίας» μπορεί να την προσεγγίσει ο άνθρωπος. Μόνη της η γνώση δεν αρκεί, έστω και αν έχει πετύχει έξοχες επιστημονικές διατυπώσεις. Το περιβάλλον του δόγματος δεν είναι το επιστημονικό εργαστήριο, αλλά η φωτισμένη από τη Χάρη του Θεού καρδιά του ανθρώπου».
ΠΙΝΑΚΑΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ
Η Ορθόδοξη Εκκλησία για την αντιμετώπιση των διαφόρων αιρέσεων, καθώς και άλλων ζητημάτων που αφορούσαν την διδασκαλία και την πράξη της, συνεκάλεσε συνολικά επτά Οικουμενικές Συνόδους. Η τελευταία ασχολήθηκε με το ζήτημα των εικόνων. Οι άλλες έξι ασχολήθηκαν με Τριαδολογικές ή Χριστολογικές αιρέσεις.
Τριαδολογικές ονομάζονται αυτές που έβαλαν κατά της Αγίας Τριάδας και Χριστολογικές αυτές που έβαλαν κατά του προσώπου του Χριστού, δεχόμενες μόνο την θεία ή την ανθρώπινη φύση του.
Πιο κάτω δημοσιεύουμε αναλυτικό πίνακα με τις Οικουμενικές Συνόδους, πιστεύοντας πως θα φανεί χρήσιμος στον αναγνώστη.
ΤΑ ΔΥΟ ΑΡΧΑΙΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ
Βέβαια η εργασία μας θα ήταν ημιτελής αν δεν περιλάμβανε και τα δύο αρχαία σύμβολα της Ορθόδοξης Πίστης. Αυτά είναι:
1. Το Σύμβολο της Νίκαιας
2. Το Σύμβολο της Νίκαιας – Κων/λεως
Το Σύμβολο της Νίκαιας (325 μ.Χ.): «Πιστεύομεν εις ένα Θεόν Πατέρα παντοκράτορα, πάντων ορατών τε και αοράτων ποιητήν.
Πιστεύομεν εις ένα κύριον Ιησούν Χριστόν, τον υιόν του θεού, γεννηθέντα εκ του πατρός μονογενή, τουτέστιν εκ της ουσίας του πατρός, θεόν εκ θεού αληθινού, γεννηθέντα, ου ποιηθέντα, ομοούσιον τω πατρί, δι' ου τα πάντα εγένετο, τα τε εν τω ουρανώ και τα επί της γης, τον δι' ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα και σαρκωθέντα και ενανθρωπήσαντα, παθόντα, και αναστάντα τη τρίτη ημέρα, και ανελθόντα εις τους ουρανούς, και ερχόμενον κρίναι ζώντας και νεκρούς.
Και εις το Άγιον Πνεύμα.
Τους δε λέγοντας, ότι ην ποτέ ότε ουκ ην, και πριν γεννηθήναι ουκ ην, και ότι εξ ετέρας υποστάσεως η ουσίας φάσκοντας είναι, [η κτιστόν,] τρεπτόν η αλλοιωτόν τον υιόν του θεού, [τούτους] αναθεματίζει η καθολική [και αποστολική] εκκλησία.»
Το Σύμβολο της Νίκαιας – Κων/λεως (381 μ.Χ.): «Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων.
Και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν του Θεού τον μονογενή, τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων. Φως εκ φωτός, Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού γεννηθέντα, ου ποιηθέντα, ομοούσιον τω Πατρί, δι' ου τα πάντα εγένετο.
Τον δι' ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών, και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου, και Μαρίας της Παρθένου, και ενανθρωπήσαντα.
Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου, και παθόντα, και ταφέντα.
Και αναστάντα τη τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς.
Και ανελθόντα εις τους ουρανούς, και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός.
Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς, ου της Βασιλείας ουκ έσται τέλος.
Και εις το Πνεύμα το Αγιον, το Κύριον, το Ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλήσαν διά των Προφητών.
Εις Μίαν, Αγία, Καθολικήν, και Αποστολικήν Εκκλησίαν.
Ομολογώ έν Βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών.
Προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών, και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Αμήν.»
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή
κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι
υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.
10 σχόλια:
Συγχαρητήρια, κ. Χρήστο, για το άρθρο σας! Παρατηρούμε ότι 2000 χρόνια η Ορθοδοξία παραμένει σταθερή στα δόγματά της. Ενώ κάτι αιρέσεις όπως η Σκοπιά έχουν προλάβει να αλλάξουν τα δικά τους μέσα στα λίγα χρόνια που υπάρχουν δεκάδες φορές.
Η μεγάλη προσφορά των Οικουμενικών Συνόδων βρίσκεται στο ότι οι όροι (δόγματα) συγκροτούν την σχηματοποίηση της κοινής εμπειρίας της Εκκλησίας. Είναι η διατύπωση της κοινής πράξης, η οποία ξεκινά από τον Χριστό και τους αποστόλους συνεχίζεται στους πατέρες και διαμορφώνει την εκκλησία έως σήμερα.
Έχουν δε, εντελώς διαφορετική έννοια από την νομολογία και κανονολογία της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και των προτεσταντικών ομολογιών, οι οποίες έκαναν άλμα προς το παρελθόν υιοθετώντας τον Νόμο της Π.Διαθήκης υπό άλλο ένδυμα.
Στην ορθόδοξη πατερική θεολογία, οι όροι των συνόδων προβάλουν τη βασιλεία του Θεού στο τώρα, στο σήμερα.
Ευχαριστούμε κ.Χρήστο για το θαυμάσιο άρθρο σας.
Παλλάδιος
Χρήστο, τα θερμά μου συγχαρητήρια για το αγγλόφωνο μπλογκ. Ο Θεός να σε έχει γερό και να βοηθήσεις πολλά αδέλφια μας να απεγκλωβιστούν από τα τυραννία της Σκοπιάς.
Προσευχόμαστε να βρουν διέξοδο και να έρθουν στην εν Χριστώ ελευθερία της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Οι Οικουμενικές Σύνοδοι είναι η επιβεβαίωση των λόγων του Ιησού ( Ματθ, 16:18 ) και η απόδειξη της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος ( Ιωαν, 16:13 ). Ζει Κύριος ο Θεος ο Παντοκράτωρ, το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, αρχή και τέλος !
Κι από εμένα τα θερμά μου συγχαρητήρια.
Κρίμα που δεν υπάρχουν αυτοκράτορες τώρα να συγκαλέσουν Οικουμενικές Συνόδους για να επιλύσουν "θεολογούμενα" θέματα όπως περί του αν υπήρχαν γίγαντες ή όχι στην προ-Νώε εποχή, αν ήταν ο κατακλυσμός παγκόσμιος ή όχι, αν ο Αδάμ ήταν πιθηκάνθρωπος ή όχι, αν η Κόλαση έχει καζάνια ή όχι, και κάποιος επιτέλους πρέπει να επιληφθεί επί του θέματος του καρναβαλιού Τιρνάβου. Ενδιαφέρουσες φωτογραφίες έχει η Καθημερινή: http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_taxextra_100330_05/02/2004_85128
Διότι λένε ότι η Εκκλησία έδωσε νέο περιεχόμενο στις παγανιστικές εορτές και διερρωτώμην ποίο το περιεχόμενο της εν λόγω εκδηλώσεως...
Επίσης να επικροτήσω την ευχή περί του απεγκλωβισμού από την τυραννία της Σκοπιάς. Ευτυχώς υπάρχει η ελευθερία της Ορθοδοξίας η οποία στον καιρό του Βυζαντίου γινόταν κρατικός νόμος και η ποινή ήταν εξορία, δήμευση και θάνατος (κατά τον Ιουστινιάνειο Κώδικα), κατά τους χρόνους της δεξιάς και της χούντας μακρόχρονες φυλακίσεις και ξυλοδαρμοί και βασανιστήρια (φυσικά δεν έδερνε ο παπάς, ο παπάς απλώς παρίστατο και προσπαθούσε με ποιμαντική ευθύνη να ενθαρύνει τον αμαρτωλό χιλιαστή να φύγει από την σκοταδιστική πλάνη).
Είθε το έργο σας να φωτίσει κι άλλες ψυχές.
Αμήν
Κύριε Φούφουτε, σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια, δηλ. τις αερολογίες σας και τις συκοφαντίες σας. Άλλωστε η μαμά Σκοπιά από το Μπρούκλυν της Αμερικής γι’ αυτό σας εκπαιδεύει πεντάκις της εβδομάδος. Να είστε πρώτοι στον χαφιεδισμό και στη συκοφαντία. Επ’ αυτού ουδεμία αντίρρηση εκ μέρους μας.
Μετά τιμής Χρήστος – αντιαιρετικός
κ. Νικόλαε et al,
αφού έμεινε απαράλλαχτη η "ορθόδοξη" πίστη κατά δήλωσίν σας, πού ήταν στις συνόδους εκείνες ο "Οικουμενικός Πατριάρχης";
Ακούμε για 318 +/- Πατέρες αλλά για κανέναν Οικουμενικό Πατριάρχη.
Μήπως αργότερα αναπτύχθηκε ο χρυσοποίκιλτος αυτός θώκος-θρόνος;
Ούτε ένας "μητροπολίτης [επίσκοπος]" δεν ήταν παρών εκεί; Κανείς "σύγκελος" ή "πρωτοσύγκελος", έστω ένας κάποιος οφικιάλιος; Κάποιος "Αρχιεπίσκοπος πάσης" πχ Αλεξανδρείας;
Αν υπήρχε "σταθερότητα" στο "ορθόδοξο" δόγμα -ω, τι ιστορική εξαίρεσις ήθελε είναι αύτη!- γιατί η μία σύνοδος αρχικά καταδίκασε τον όρο ομοούσιος ενώ μια μεταγενέστερη τον αποδέχτηκε; Φυσικά σήμερα γνωρίζουν οι ειδικοί της Εκκλησιαστικής Ιστορίας το λόγο: ο όρος ομοούσιος προερχόταν από τον Γνωστικισμό.
Αλλά και η περιλάλητη εκκλησιαστική αιρεσιομαχία χωλαίνει κατά πως φαίνεται. Αν χρειάστηκε "Οικουμενική Σύνοδος" για να κατα-πολεμήσει τον Αρειανισμό τι θα χρειαζόταν άραγε για τους επίμονους Μάρτυρες του Ιεχωβά/Ιεχωβιστές που οι Ανατολικοελληνορθόδοξοι επαΐοντες τούς έχουν χαρακτηρίσει ότι είναι
"οι χειρότεροι και οι περισσότερον πλανεμένοι αιρετικοί μεταξύ όλων όσους αναφέρει η ιστορία από της εμφανίσεως του Χριστιανισμού και εντεύθεν";
(Ι. Κολιτσάρας, Οι μάρτυρες του Γιεχωβά, σ. 11)
Ούτε μια τόσο δα οικουμενική συνοδούλα για αυτούς τους τόσο αιρετικούς, αυτούς που έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενη αίρεση στη διάρκεια όλων των αιώνων;
Φευ!, η δοκός υμών καραδοκεί, μα την θεραπεύουσα Άρμετ!
Συγγνώμη που άργησα να απαντήσω, αλλά τώρα έτυχε να δω το μήνυμά σας.
Αν συγκαλούνταν Οικουμενική Σύνοδος για τη Σκοπιά, τότε για σας που μας έχετε αραδιάσει δεκάδες ονόματα θεοτήτων(;) πόσες Οικουμενικές Σύνοδοι θα έπρεπε να συγκληθούν;
Μην ανησυχείτε πάντως για τη Σκοπιά. Όσες Οικουμενικές Σύνοδοι και να γίνουν πάντα θα ξεφυτρώνουν αιρέσεις για να αμφισβητούν πρώτα και κύρια το πρόσωπο του Χριστού.
Το ενδιαφέρον σας πάντως για τη Σκοπιά είναι παροιμιώδες. Εγώ θα σας πρότεινα να ασχοληθείτε με τη δικιά σας σωτηρία και μετά με τη Σκοπιά. Ρώταγε ο Πέτρος τον Χριστό «τι θα απογίνει ο Ιούδας»:
λέγει αυτώ ο Ιησούς· Εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τί προς σέ; σύ ακολούθει μοι. (Ιωάν. κα' 23)
Διόρθωση: Ο Πέτρος ρώτησε τον Χριστό για τον Ιωάννη και όχι για τον Ιούδα που έγραψα, αλλά το νόημα παραμένει το ίδιο.
ORE TA ORTHODOKSA OIKOUMENIKA TSAROUXIA
Εγραψα
ΩςΑνωνυμος_
"ΕΞΟΔ.17,2 ΚΑΙ ΕΛΟΙΔΟΡΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΛΕΓΟΝΤΕΣ ΔΟΣ ΕΙΣ ΗΜΑΣ ΥΔΩΡ ΔΙΑ ΝΑ ΠΙΩΜΕΝ ΚΑΙ ΕΙΠΕ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΥΣ Ο ΜΩΥΣΗΣ ΔΙΑ ΤΙ ΛΟΙΔΟΡΕΙΤΕ ΚΑΤ ΕΜΟΥ ΔΙΑ ΤΙ ΠΕΙΡΑΖΕΤΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ.Ομοιως στην Κ.Δ Α΄Κορινθ 10,9 μηδε εκπειράζωμεν τον Χριστόν, καθώς τινες αυτων επείρασαν, και υπο των οφεων απώλλυντο.Εδω βλεπουμε καθαρα οτι ο Γιαχβε της Π.Δ ηταν ο Χριστος.
Ανοιγοντας στο ιδιο χωριο του Αποστ.Παυλου στην Α.Γραφη της Σκοπιας διαβαζουμε << Ουτε να υποβαλλουμε σε δοκιμη τον Ιεχωβα,οπως (τον) υπεβαλαν σε δοκιμη μερικοι απ' αυτους,απλως και μονο για να αφανιστουν απο τα φιδια (Α΄ Κορ.10.9)>>.Γιατι σβησατε την λεξη Χριστος και βαλατε τη λεξη Ιεχωβα?.
Απαντηση που ελαβα από ανωνυμο ν2 ΜΤΙ.
[Το ερώτημα το θέτετε, κ. Ανώνυμε, είναι λογικό. Υπάρχουν λιγοστά εδάφια που φαίνεται να δείχνουν ότι ο Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης είναι ο Χριστός της Καινής.]
ο κ Γιωργος απαντησε
Η ΜΝΚ ΣΩΣΤΟΤΑΤΑ το μεταφράζει το εδάφιο Α Κορινθίους 10,9 με βάση το
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ Westcott & Hort
Αυτόν που ονομάζει το κείμενο "κύριον" είναι ο ίδιος με τον "ολοθρευτή" (εξολοθρευτή), που λέει παρακάτω, δηλαδή τον Ιεχωβά/Γιαχβέ. Τον Ιεχωβά/Γιαχβέ πείραξαν, ο Ιεχωβά/Γιαχβέ έστειλε τα φίδια και χάθηκαν,
ο Ιεχωβά όταν γόγγυξαν τους κατέστρεψε.
Ο ανωνυμος ΑΠΑΝΤΑ .
Τοσα χρονια που χρησιμοποιουσατε την Κ.Δ του Βαμβα πριν φτιαξετε την δικη σας εσφαλμενα κυρρησατε Χριστον ως ΙΕΧΩΒΑ? Όταν γυρνουσατε από πορτα σε πορτα με την Κ.Δ του Βαμβα που γραφει Χριστον αντι Ιεχωβα ΠΟΤΕ ΛΕΓΑΤΕ ΨΕΜΜΑΤΑ ΤΟΤΕ Η ΤΩΡΑ.
Κ.Δ βαμβα,9 ΜΗΔΕ ΑΣ ΠΕΙΡΑΖΩΜΕΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΙΝΕΣ ΑΥΤΩΝ ΕΠΕΙΡΑΣΑΝ ΚΑΙ ΑΠΩΛΕΣΘΗΣΑΝ ΥΠΟ ΤΩΝ ΟΦΕΩΝ .
Αρχαιο Κειμενο 9 μηδε εκπειράζωμεν τον Χριστόν, καθώς τινες αυτων επείρασαν, και υπο των οφεων απώλλυντο
Μην μου αραδιαζεις λοιπον εμενα μπουρδες διοτι εσεις χρησημοποιουσατε τον Βαμβα που λεει Χριστον τοτε ενώ τωρα το αλλαξατε κατά το κειμενο Westcott Hort που λεει Κυριον για να μην φαινεται ότι ο Γιαχβε της Παλαιας είναι ο Ιησους της Κ.Δ
Οσο γιαυτα που γραφεις παρακατω κ Γιωργο
-Αυτόν που ονομάζει το κείμενο "κύριον" είναι ο ίδιος με τον "ολοθρευτή" (εξολοθρευτή), που λέει παρακάτω, δηλαδή τον Ιεχωβά/Γιαχβέ.
Τον Ιεχωβά/Γιαχβέ πείραξαν, ο Ιεχωβά/Γιαχβέ έστειλε τα φίδια και χάθηκαν,
ο Ιεχωβά όταν γόγγυξαν τους κατέστρεψε.-δικαιολογεις μονος σου πληρως την αποψη ότι ο Χριστος στην προς Κορινθιους είναι ο Γιαχβε της Παλαιας στην περιπτωση της Κ.Δ του Βαμβα που χρηιμοποιουσατε.
Υ.Γ. Μην απαντατε με κατεβατα της Σκοπιας απλως για να απαντατε διοτι τα σχολια καταγραφονται και ΜΕΝΟΥΝ εις τον αιωνα.
Αποφασιστε ποτε κηρυσσατε λανθασμενα ,πριν με τον Βαμβα που λεγατε τον Χριστο Γιαχβε η τωρα που λετε μονον τον Πατερα Γιαχβε.
Μην νομιζετε ότι θα σας απαντησω ότι κι αν πειτε διοτι ετσι μειωνω τον εαυτο μου και τον κανω βλακωτερο των βλακων. ΔΕΝ ΧΑΝΩ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΜΟΥ ΜΕ ΑΣΤΕΙΟΥΣ ΣΥΝΟΜΗΛΙΤΕΣ
Θα εισασταν σωστοι αν δεν χρηιμοποιουσατε καθολου την Κ.Δ του Βαμβα.
Χαιρετισματα στη Σκοπια που αλλαζει τους Ιεχωβα με την ΩΡΑ και σε οσους την Πιστευουν Σκεφτειτε λιγο τον Αινσταιν που ειπε ότι δυο πραγματα δεν εχουν ορια,το συμπαν και η βλακεια.Επιτρεψτε μου να προσθεσω κι ένα ακομα,Η ΑΜΑΘΕΙΑ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ.
Καληνυχτα και Ονειρα Προφητικα κ Γιωργο με πολύ νέο ΦΩΣ
Δημοσίευση σχολίου