ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΧΑΤΖΗ ΧΑΛΙΛ ΕΦΕΝΤΗ

Όσο υπάρχουν ψυχές σαν τον Χατζή Χαλίλ εφέντη το «παιχνίδι» για την ανθρωπότητα δεν έχει χαθεί και η φλόγα «της αγάπης προς τον εχθρό» θα παραμένει άσβεστη.

«Δεν θα μπει στην βασιλεία των ουρανών καθένας που μου λέει “Κύριε, Κύριε ” αλλά εκείνος που κάνει το θέλημα του Πατέρα μου του επουρανίου. Πολλοί θα μου πουν εκείνη την ημέρα “Κύριε, Κύριε δεν προφητεύσαμε στο όνομά σου και στο όνομά σου δεν βγάλαμε δαιμόνια και στο όνομά σου δεν κάναμε πολλά θαύματα; ” Και τότε θα τους ομολογήσω, “Ποτέ δεν σας γνώρισα, φύγετε από εμένα εσείς οι εργάτες της ανομίας ”.» Κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 7, στίχοι 21 – 23.

Τα επαναστατικά αυτά λόγια του Χριστού με τα οποία καταδικάζει κάθε απόπειρα αποκλειστικότητας της Χριστιανικής πίστης, γεγονός που δυστυχώς παρατηρείται σε πολλούς πιστούς ανά τους αιώνες, μας ήρθαν στο νου καθώς πλησιάζει η ημέρα της 25ης Μαρτίου, ημέρα που είθισται να εορτάζεται η Παλιγγενεσία του Έθνους μας.

Σκεφτήκαμε λοιπόν το σημερινό μας άρθρο – που πιθανόν σε πολλούς θα φανεί προκλητικό - να το αφιερώσουμε σε ένα άγνωστο πρόσωπο της εποχής εκείνης, στο οποίο όμως χρωστάμε κατά πολύ την ύπαρξή μας. Ένα πρόσωπο που κάθε άλλο παρά Χριστιανός ήταν – με την στενή έννοια του όρου – αποδείχτηκε όμως με την ηρωϊκή πράξη του και το μαρτυρικό του θάνατο πιο Χριστιανός από πολλούς από εμάς σήμερα οι οποίοι αυτάρεσκα δηλώνουμε Χριστιανοί.

Το άρθρο μας αυτό ας αποτελέσει ένα είδος μνημοσύνου προς αυτόν και μεγίστης τιμής προς το πρόσωπό του, κάτι που δεν αξιώθηκε να κάνει ποτέ το Ελληνικό κράτος. Για τον απλό λόγο πως δεν συμφέρει την καθεστηκυία νοοτροπία και τον φανατισμό της πλέμπας κάθε χώρας – και όχι μόνο της Ελλάδας – να τιμάται ένα πρόσωπο που ανήκει στους προαιώνιους εχθρούς.

Γιατί ο «προδότης» για τους Τούρκους σεϊχουλισλάμης Χατζή Χαλίλ εφέντης με την ηρωϊκή πράξη του απέδειξε πως πέρα από Θρησκείες και έθνη, η ανθρώπινη ζωή είναι υπεράνω όλων. Και είμαστε σχεδόν βέβαιοι πως για την πράξη του αυτή έχει τιμηθεί ανάλογα από τον Κύριό μας ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΕΡΑΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ κάτι που δυστυχώς μας βολεύει να λησμονούμε συχνά .

Ας δούμε τώρα την μέγιστη ηρωϊκή πράξη του Τούρκου σεϊχουλισλάμη Χατζή Χαλίλ εφέντη.Όταν ξέσπασε η Επανάσταση του Υψηλάντη ο τότε Σουλτάνος Μαχμούτ ο Β΄ και οι σύμβουλοί του, πήραν την φοβερή απόφαση ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΣΦΑΓΗ όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και όλων των Ορθοδόξων που κατοικούσαν στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Για όσους δεν κατάλαβαν αυτό σημαίνει πως θα σφαγιάζονταν οι Ορθόδοξοι πληθυσμοί των σημερινών χωρών Ρουμανίας, Βουλγαρίας, πρώην Γιουγκοσλαβίας, Αλβανίας, Μικράς Ασίας, Μολδαβίας και φυσικά της Ελλάδας.

Και την απόφαση αυτή την πήραν επειδή είχαν ξεσηκωθεί οι Τούρκοι φανατικοί μουσουλμάνοι από ειδήσεις για σφαγή Τούρκων εμπόρων στο Γαλάτσι της Ρουμανίας.

Επειδή όμως η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν Θεοκρατική, κάθε νόμος δηλαδή του κράτους έπρεπε να είναι σύμφωνος με το Ισλάμ όπως αυτό είχε καταγραφεί στο ιερό Κοράνι, ο Σουλτάνος ζήτησε από τον ανώτατο θρησκευτικό αρχηγό των Οθωμανών, τον σεϊχουλισλάμη, την έγκριση της γενικής σφαγής με την έκδοση «φετφά». Φετφάς – αραβικής προέλευσης λέξη – ονομάζεται στο Ισλάμ η απόφαση ή το διάταγμα που εκδίδει μια θρησκευτική αρχή.

Σεϊχουλισλάμης την εποχή εκείνη έτυχε να είναι μια ευγενική και δίκαιη μορφή ο Χατζή Χαλίλ εφέντης της οικογένειας των Αλφερανιδών, η οποία είχε την φήμη πως ήταν πιστοί τηρητές του Ιερού Νόμου. Ακριβώς λόγω αυτών των προσόντων του ο Χατζή Χαλίλ εφέντης αρνήθηκε να εκδώσει ΑΜΕΣΑ τον «φετφά» που θα έπνιγε στο αίμα εκατομμύρια αθώους ανθρώπους, οι οποίοι θα έπρεπε να πληρώσουν για πράξεις ενόχων συγγενών τους και ζήτησε από τον Σουλτάνο προθεσμία να σκεφτεί το θέμα, στην ουσία να κερδίσει χρόνο.

Κάλεσε αμέσως τον γιατρό του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄ και αρχιμανδρίτη των πατριαρχείων Διονύσιο Πύρρο τον Θεσσαλό και τον ρώτησε αν ο Πατριάρχης ήταν φίλος του Υψηλάντη και αν γνώριζε τίποτα για το κίνημα. Αυτός διαμαρτυρήθηκε για τις υπόνοιες που διατυπώθηκαν για το πρόσωπο του Πατριάρχη και βεβαίωσε τον σεϊχουλισλάμη πως ο Γρηγόριος ο Ε΄ είχε άγνοια των πάντων.

Ενημέρωσε πάντως τον Πατριάρχη τι είχε διαμειφθεί μεταξύ αυτού και του

Χατζή Χαλίλ εφέντη και όπως σημειώνει στη αυτοβιογραφία του, τον παρότρυνε να φύγει, πλην όμως ο Γρηγόριος αρνήθηκε για το καλό των Χριστιανών.

Ο Πατριάρχης τότε σπεύδει με συνοδεία τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Προκόπιο και τρεις πολιτικούς αξιωματούχους τον ηγεμόνα της Βλαχίας Σκαρλάτο Καλλιμάχη, το μεγάλο δραγουμάνο Κωνσταντίνο Μουρούζη, τον αδερφό του Νικόλα, δραγουμάνο του στόλου, να επισκεφτεί τον σεϊχουλισλάμη για να τον παρακαλέσει να αποτρέψει την γενική σφαγή και να προστατεύσει το Γένος.

Ας αφήσουμε στο σημείο αυτό την γραφίδα του ιστορικού και συγγραφέα Σπύρου Μελά να μας περιγράψει ΤΑ ΓΕΜΑΤΑ ΛΕΒΕΝΤΙΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ Χατζή Χαλίλ εφέντη:

«- Ακούστε, τους λέει ο άγιος άνθρωπος, η φαμίλια μου κρατάει από τους Αλφερανίδες είμαστε πιστοί στα λόγια του προφήτη μας. Το κοράνι δεν επιτρέπει να τιμωρούνται αθώοι για τις πράξεις ενόχων συγγενών τους. Φέρετε μου μια και μόνη απόδειξη πώς ή επανάσταση δεν έχει γενικό χαρακτήρα· πείστε με ότι σεις δεν ξέρατε τίποτα· αποδείξτε μου ότι όλο το γένος σας δεν είναι ένοχο και τ' αλλά είναι δική μου δουλειά:

Ούτε τη θέση μου θα λογαριάσω, ούτε τη ζωή μου. Θα υπερασπίσω μ' όλες μου τις δυνάμεις έθνος αθώο που κιντυνεύει να χαθεί.»

Και πράγματι ο άγιος αυτός άνθρωπος, όταν με θλίψη μεγάλη και πόνο ψυχής ο Πατριάρχης του προσκόμισε – τον πολυσυζητημένο και παραμένοντα μέχρι σήμερα ακόμα αίνιγμα – αφορισμό των επαναστατών, αρνήθηκε να εκδώσει τον φετφά, με νομική κατοχύρωση από το Κοράνι, που δεν επέτρεπε την τιμωρία αθώων για πράξεις ενόχων συγγενών τους.

Έτσι αποτράπηκε μία από τις μεγαλύτερες σφαγές των Ορθοδόξων πληθυσμών στην Οθωμανική αυτοκρατορία.

Ο σεϊχουλισλάμης όμως, όπως είχε λεβέντικα δηλώσει στον Πατριάρχη και την συνοδεία του, πως δεν τον νοιάζει η θέση του και η ζωή του, πλήρωσε το μίσος και την οργή του Σουλτάνου και των συμπατριωτών του Τούρκων. Παύθηκε από τη θέση του και εξορίστηκε στην Λήμνο. Δεν έφτασε ποτέ σ’ αυτή.

Στη διάρκεια του ταξιδιού του, μετά από φρικτά βασανιστήρια παρέδωσε το πνεύμα του.Το επίσημο Ελληνικό κράτος όπως προείπαμε, δεν τίμησε ποτέ την ηρωϊκή αυτή πράξη του Χατζή Χαλίλ εφέντη. Και οι λόγοι προφανείς. Ήταν αλλόθρησκος και αλλοεθνής, ανήκε άλλωστε στους προαιώνιους εχθρούς.

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ο οποίος μας δίδαξε την αγάπη στους εχθρούς μας, είμαστε βέβαιοι πως τον έχει κατατάξει «σε τόπο χλοερό, σε τόπο αναψύξεως, όπου λείπει κάθε πόνος και στεναγμός και όπου οι δίκαιοι αναπαύονται».Αιωνία σου η μνήμη αείμνηστε αδελφέ Χατζή Χαλίλ εφέντη που διέσωσες όχι μόνο το Γένος μας, μα πάνω από όλα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και έγινες ο κόλαφος για τους απανταχού Φαρισαίους Χριστιανούς και Πατριδοκάπηλους.

Βιβλιογραφία

Φ. Φάρος: Η Εκκλησία ως σκάνδαλο και ως σωτηρία

Σπ. Μελάς: Τα ματωμένα ράσα

Ιστορία Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών, τόμος ΙΒ΄

 

 

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.