του Θεόδωρου Ρηγινιώτη
Το παρόν άρθρο, του κ. Θεόδωρου Ρηγινιώτη, που παρουσιάζουμε σήμερα για τη χιλιετή βασιλεία και την πρώτη ανάσταση, αποτελεί μέρος επιστολής που έστειλε σε αδογματικό προτεστάντη και περιλαμβάνει πληροφορίες και τεκμήρια όσον αφορά τις βιβλικές και αποστολικές ρίζες της Ορθόδοξης Εκκλησίας για ορισμένα ζητήματα αυτής, τα οποία πιστεύουμε πως ενδιαφέρουν κάθε Ορθόδοξο πιστό. Έχουμε ήδη δημοσιεύσει μέρος της επιστολής αυτής με τίτλο «Περί ειδικού ιερατείου στην πρώτη(αποστολική) Εκκλησία» που αφορά την ειδική ιεροσύνη. Θα ακολουθήσουν και άλλα τμήματα της τόσο ενδιαφέρουσας και αξιόλογης επιστολής αυτής.
Ακολουθεί η παράθεση του άρθρου:
Αν ο Κύριος θέλει να αναστήσει τους αγίους Του (ή τους «μεγαλύτερους» απ’ αυτούς) και να τους δώσει να βασιλεύσουν χίλια χρόνια [1] πριν την κοινή ανάσταση και την τελική κρίση, γενηθήτω το θέλημά Του το άγιο. Σε τίποτα δε βλέπω να θίγεται η ορθόδοξη πνευματική και αποστολική κληρονομιά από μια τέτοια υπόθεση – απόδειξη το ότι την πίστεψαν και αρχαίοι Πατέρες της Εκκλησίας, όπως ο Ειρηναίος της Λυών, χωρίς γι’ αυτό το λόγο να παύουν να είναι Πατέρες της Εκκλησίας...
Όμως δεν το βλέπω, διότι:
α) Μια τέτοια βασιλεία δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Δεν αποτελεί ούτε «δεύτερη ευκαιρία» προς τα έθνη για σωτηρία, πράγμα που θα ίσχυε αν όλοι οι άνθρωποι ανασταίνονταν και είχαν μια δεύτερη ζωή (ευκαιρία για μετάνοια και σωτηρία). Το να βασιλεύσουν οι άγιοι πάνω στους ανθρώπους που θα γεννηθούν κατά τα χίλια αυτά χρόνια, δεν προσθέτει κάτι καινούργιο στην πορεία της ανθρωπότητας προς τη σωτηρία. Μόνον οι τελευταίες γενιές θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν ως «υπήκοοι» των αγίων.
β) Στα κεφ. Ματθ. 24 και 25 δεν υπάρχει χώρος για μεσοδιάστημα χιλιετούς βασιλείας. Ευθύς μετά το βδέλυγμα της ερημώσεως μεταβάλλεται ο κόσμος, έρχεται ο υιός του ανθρώπου και φέρνει τη βασιλεία των ουρανών, ήτοι την τελική κατάσταση, και γίνεται η τελική κρίση. Ούτε και στο Β΄ Πέτρου, 3, αλλά ούτε και στο A΄ Θεσσ. 4, 13-18, όπου μιλάει για την ανάσταση των νεκρών «εν Χριστώ» (η ανάσταση των νεκρών θα γίνει εν Χριστώ και όχι η ανάσταση των εν Χριστώ νεκρών) και την αλλαγή των σωμάτων των ζώντων, που θα ενωθούν με τους αναστάντες.
Το Αποκ. 20, 11 εξ. είναι εμφανώς η κρίση των εθνών που περιγράφεται στο Ματθ. κεφ. 25 και στο Δανιήλ.
γ) Αν υπάρχει μεσοδιάστημα χιλιετούς βασιλείας, η ημέρα του Κυρίου δε θα έρθει αιφνιδίως, ως κλέπτης εν νυκτί. Η ημέρα αυτή είναι η μέρα της τελικής κρίσης, της ανακαίνισης του κόσμου και της αιωνιότητας (η βασιλεία των ουρανών) και όχι η αρχή ενός μεσοδιαστήματος, πριν τη βασιλεία των ουρανών. Γι’ αυτό και το Ματθ. 25, 1 λέει «τότε ομοιωθήσεται η βασιλεία των ουρανών». Σημ. ότι αν η ημέρα του Κυρίου δεν είναι η τελική κρίση, τότε θα πρέπει να μιλήσουμε και για τρίτη παρουσία, κατά το Ματθ. 25 κ.ά. (δεδομένου ότι δε μπορεί να είναι διαρκώς παρών ο Χριστός και όμως να βασιλεύουν οι άγιοι, με τη γήινη έννοια της βασιλείας, αφού «αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω»).
δ) Στο Δανιήλ, κεφ. 7, οι άγιοι λαμβάνουν την εξουσία πριν το τέταρτο θηρίο, που εμφανώς ταυτίζεται με το πρώτο θηρίο της Αποκάλυψης, κεφ. 13 (ήτοι πριν την υποτιθέμενη χιλιετή βασιλεία), και μάλιστα η βασιλεία τους είναι αιώνια, ενώ η χιλιετής βασιλεία δεν είναι αιώνια. Είναι αιώνια βασιλεία, γιατί είναι η μετοχή των αγίων στο βασιλικό αξίωμα του Χριστού, πράγμα που αρχίζει από εδώ και τώρα και όχι μόνο μετά θάνατον.
ε) Οι 40 γενιές που θα ζήσουν, ως θνητοί υπήκοοι αθάνατων βασιλέων (πράγμα πολύ γήινο και αταίριαστο για χριστιανούς, και μάλιστα αναστάντες αγίους), δε θα δώσουν αγίους; Και, αν δώσουν, θα προστεθούν κι εκείνοι οι έσχατοι άγιοι στους βασιλείς; Πώς θα γίνει αυτό; Θα πεθάνουν και θα αναστηθούν ξανά για να μετέχουν στην «πρώτη ανάσταση» κ.τ.λ.; Η διαδικασία αυτή περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα πράγματα και εξακολουθεί να είναι άνευ νοήματος, αφού πραγματική σημασία έχει ο αιώνιος παράδεισος και όχι μια βασιλεία γήινου τύπου.
ς) Μετά τη χιλιετή βασιλεία των αγίων, πώς θα βρεθούν στον κόσμο τόσες αντίθεες δυνάμεις, και μάλιστα με βασιλείς και άρχοντες, για να πραγματοποιήσουν τον πόλεμο του Γωγ;
ζ) Η προφητεία του Ησαΐα, κεφ. 11 (και 12), αρχίζει να εκπληρώνεται αμέσως με την αρχή του χριστιανισμού και εκπληρώνεται ακόμη και τώρα. Οι άγιοι ήδη βασιλεύουν επί των θηρίων, όπως ξέρουμε από τις βιογραφίες τους (ιδίως των ασκητών). Όμως πρέπει να δεχτούμε ότι η προφητεία αναφέρεται όχι κυριολεκτικά σε θηρία, αλλά σε ανθρώπους, θηριώδεις κατά την ψυχή, που εξημερώνονται, «συμβόσκονται» με τους ήμερους ανθρώπους (πρβ. Ιω. 10, 9, «και νομήν ευρήσει») και ο λέων τρώει άχυρα. Κατά την υποτιθέμενη χιλιετή βασιλεία δεν μπορούμε να περιμένουμε μεταβολή των διατροφικών συνηθειών των λεόντων, ενώ στον παράδεισο είναι αμφίβολο (για να μην πω ότι αποκλείεται) να υπάρχουν ζώα. Αυτή λοιπόν η μετατροπή των θηριωδών ανθρώπων σε ήμερους –η εκπλήρωση της προφητείας– πραγματοποιείται σε όλη την ιστορία του χριστιανισμού και το αγιολόγιο είναι γεμάτο από πρώην βίαιους και άδικους (ακόμη και φονείς και βασανιστές αγίων) που μετανόησαν και αγίασαν, με πρώτο, θα έλεγα, τον Παύλο!
Σημειωτέον ότι το γεγονός που περιγράφει ο Ησαΐας στα κεφ. 11 και 12 με τόσο θριαμβευτικές εικόνες δε φαίνεται να είναι η δευτέρα παρουσία, αλλά η σταύρωση και ανάσταση του Χριστού, γι’ αυτό και «εν τη ημέρα εκείνη» θα πρέπει να διασαλπιστεί σε όλη τη γη (12, 4-5), πράγμα που δε θα χρειαστεί φυσικά στη δευτέρα παρουσία. Όλη η θριαμβολογία του προφήτη οφείλεται στο ότι «υψώθη ο άγιος του Ισραήλ» εν μέσω της Σιών. Η ύψωσις = η σταύρωσις, Ιω. 3, 14-21 (συγκρίνατε στίχ. 18-19 με Ησ. 11, 4), και Ιω. 12, 31-34.
Κεφ. 11, στίχ. 10: «Και έσται εν τη ημέρα εκείνη η ρίζα του Ιεσσαί και ο ανιστάμενος άρχειν εθνών, επ’ αυτώ έθνη ελπιούσι, και έσται η ανάπαυσις αυτού τιμή» = η ανάσταση του Χριστού.
Στίχ. 11: «και έσται τη ημέρα εκείνη προσθήσει Κύριος του δείξαι την χείρα αυτού του ζηλώσαι το καταλειφθέν υπόλοιπον του λαού, ό αν καταλειφθή από των Ασσυρίων και από Αιγύπτου και Βαβυλωνίας και Αιθιοπίας και από Ελαμιτών και από ηλίου ανατολών και εξ Αραβίας. 12 και αρεί σημείον εις τα έθνη και συνάξει τους απολομένους Ισραήλ και τους διεσπαρμένους του Ιούδα συνάξει εκ των τεσσάρων πτερύγων της γης» = η πεντηκοστή και η εξάπλωση του ευαγγελίου στην οικουμένη.
Στίχ. 8-9 (πρωθύστερον, γιατί αντιμετωπίζει όλη την ιστορία της Εκκλησίας ως ένα γεγονός, μία «ημέρα»): «και παιδίον νήπιον επί τρώγλην ασπίδων και επί κοίτην εκγόνων ασπίδων την χείρα επιβαλεί. και ου μη κακοποιήσουσιν, ουδέ μη δύνωνται απολέσαι ουδένα επί το όρος το άγιόν μου, ότι ενεπλήσθη η σύμπασα του γνώναι τον Κύριον ως ύδωρ πολύ κατακαλύψαι θαλάσσας» = οι διωγμοί, κατά τους οποίους παιδιά (παιδομάρτυρες, που είναι πολλοί μέχρι και τον 20ό αιώνα, ενώ πλήθος και οι έφηβοι μάρτυρες) θα αντισταθούν στους διώκτες (ασπίδες και έγκονα ασπίδων), ενώ ότι και αν κάνουν οι διώκτες δε θα μπορέσουν να κακοποιήσουν στ’ αλήθεια τα «παιδία», ούτε να απολέσουν κανένα χριστιανό μάρτυρα (πρβ. Ματθ. 10, 27-28: «ό λέγω υμίν εν τη σκοτία, είπατε εν τω φωτί, και ό εις το ους ακούετε, κηρύξατε επί των δωμάτων. και μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα απολέσαι εν γεέννη», και: Λουκ. 21, 12-18, που εμφανώς αναφέρεται στους ανά την ιστορία διωγμούς και όχι μόνο στα έσχατα).
Συμπεραίνω από όλα αυτά ότι το κεφάλαιο 20 της Αποκάλυψης δεν ακολουθεί χρονική σειρά, αλλά συνοψίζει ολόκληρη την πορεία της Εκκλησίας και κατ’ επέκτασιν της ανθρωπότητας. Οι ψυχές των πεπελεκισμένων για το Χριστό ήδη βασιλεύουν με αυτόν: «ότι εσφάγης και ηγόρασας τω Θεώ ημάς εν τω αίματί σου εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και έθνους, και εποίησας αυτούς τω Θεώ ημών βασιλείς και ιερείς, και βασιλεύουσιν επί της γης» (Αποκ. 5, 9-10).
Υπόψιν ότι στην αρχή της Αποκάλυψης ήδη ο Χριστός ονομάζεται «άρχων των βασιλέων της γης» και οι πιστοί ονομάζονται «βασιλεία» («εποίησεν ημάς βασιλείαν», Αποκ. 1, 6), ο δε Ιωάννης «συγκοινωνός εν τη θλίψει και βασιλεία και υπομονή εν Ιησού Χριστώ» (στ. 9). Δες και Αποκ. 11, 15.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή
κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι
υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου