«ΕΚΚΛΗΣΙΑ» ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Του Γεωργίου Διαμαντίδη

                            

Η κίνηση αυτή οφείλει την ύπαρξη της στη Μαρία Μπαίηκερ Έντυ (1821 – 1910) που παρουσιάζεται (κατάγεται) από την Μπόου Νέου Χαμψάΐρ της Αμερικής. Η Μπαίηκερ Έντυ ίδρυσε την (λεγομένη) «Μητέρα Εκκλησία» το 1879 και έκτισε «την πρώτη Εκκλησία του Χριστού Επιστήμονος» επίσημα το 1892, (βλ. ΣΩΤΟΥ ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΟΥ, Αι εν Ελλάδι Αιρέσεις, Αθήναι 1977, σελ. 81 – 91)...

Η Ζωή της Έντυ ήταν περιπετειώδης. Θεραπεύτηκε όμως η ίδια όπως ισχυρίζεται το 1875 στο βιβλίο της «Επιστήμη και υγεία με κλειδί των Γραφών», με την αλήθεια «της χριστιανικής επιστήμης». Η θεραπεία του παραλυτικού στην Καπερναούμ (Ματθ. 9:1–8) και μάλιστα η φράση του Κυρίου «εγερθείς άρον σου την κλίνην και ύπαγε εις τον οίκον σου» ενέπνευσε την κίνηση. Μετά τη θεραπεία της και το «φωτισμό της»  το 1866, παρουσιάζεται ερμηνεύτρια όλων των σωματικών και πνευματικών ασθενειών. Ίδρυσε σχολεία με την ονομασία «μεταφυσικών κολλέγιον». Στέφτηκαν αρκετοί διδάσκαλοι της «χριστιανικής επιστήμης». Οι διδάσκαλοι αυτοί ίδρυσαν «τάξεις» προς καταρτισμό «πρακτικιστών»  της «εκκλησίας» της.

Οι «πρακτικιστές» αυτοί γίνονται θεραπευτές «πνευματικοί» ιατροί της «χριστιανικής επιστήμης». Ισχυρίζονται ότι μπορούν να θεραπεύσουν κάθε αρρώστια, σωματική και πνευματική. Οι ιάσεις που ισχυρίζονται πώς επιτυγχάνουν οι πρακτικιστές της «χριστιανικής επιστήμης» είναι ψυχομαγνητικής μορφής και ενεργούνται επί ψυχοσωματικών οι οποίοι χρησιμοποιούν την «πνευματική θεραπεία του υπνωτισμού Φινεές Κουΐμπυ».

Τα θαύματα όμως του Χριστού και όσα ενεργούνται στην Εκκλησία έχουν άλλο περιεχόμενο και διαφέρουν της «χριστιανικής επιστήμης». Τα πρώτα γίνονται με ένα λόγο, τα δεύτερα «θαύματα» με μεταβιβάσεις του πνεύματος του πρακτικισμού και έχει αντικείμενο μόνο το σώμα του ανθρώπου. Τα θαύματα του Χριστού βρίσκονται σε συνάφεια με τη διδασκαλία, και τη  σταυρική Του θυσία. Αποτελούν  προσκλητήριο για τη βασιλεία του Θεού. Εκφράζουν την απαρχή ενός νέου αιώνα, στον οποίο καταργείται ο διάβολος, η αμαρτία, η φθορά, ο θάνατος. Ο άνθρωπος μέσα στην Εκκλησία του Αγίου Πνεύματος γίνεται ισχυρός για την υπέρβαση των προβλημάτων, αναμένοντας την οριστική συντριβή του κακού κατά την Παρουσία του Χριστού.

Ο καθηγητής της ιατρικής του Πανεπιστημίου της Λωζάνης, Μπερτολέ, παρατηρεί ότι οι θεραπείες που πετυχαίνει η «χριστιανική επιστήμη» είναι μίγμα υποβολών και μαγνητικών επαφών και δεν έχουν σχέση με τα θαύματα του Χριστού και των Αποστόλων.

Η θεραπεία με αυθυποβολή δεν είναι νέα. Οι γιατροί κατανόησαν ότι η προδιάθεση της σκέψεως του ασθενούς ευνοϊκά προς τη θεραπεία βοηθάει ιδιαίτερα στην αποκατάσταση της υγείας. Οι οπαδοί της «χριστιανικής επιστήμης» μπορεί να ενεργούν τέτοιου είδους θεραπείες, χωρίς όμως να αναφέρονται στο Χριστιανισμό.

Οι κυριότερες αρχές της «Εκκλησίας της χριστιανικής επιστήμης» είναι οι εξής: Δεν παραδέχονται το Θεό ως προσωπικό και πνευματικό  όν, αλλά σαν αρχή, στην αναζήτηση της οποίας μπορούν να φθάσουν οι άνθρωποι. Η αρχή αυτή υπάρχει σ’ όλα τα πνευματικά δημιουργήματα. Για το Θεό λέγουν ότι είναι «θείος Νους, Πνεύμα, Ψυχή, Ζωή, Αλήθεια, Αγάπη» (…). Ο Θεός δεν είναι μια άχρονη έννοια αλλά πρόσωπο. 

Αρνούνται τη Θεότητα του Κυρίου. Γι’ αυτούς ο Χριστός υπήρχε ως αιώνιο πνευματικό εγώ, ή ως ιδέα του Θεού και ότι στον κόσμο ήλθε με ανθρώπινη σάρκα ο Γαλιλαίος προφήτης. Η σύλληψη του από τη Μαρία ήταν πνευματική, όχι όμως με την έννοια που δίνει η Γραφή, δια Πνεύματος Αγίου. Η σταύρωση του Χριστού είχε σκοπό να δείξει την ανυπαρξία του θανάτου. Δεν αναλήφθηκε στους ουρανούς, αλλά ανυψώθηκε πάνω από τη φυσική γνώση των μαθητών Του και των υλικών τους αισθήσεων. Ακόμα δεν πρόκειται να έλθει για δεύτερη φορά στον κόσμο με σκοπό να κρίνει τους ανθρώπους, επειδή σαν πνευματική ιδέα, στάλθηκε από το Θεό  προς φωτισμό της ιδρύτριας, οποία και ίδρυσε τη «χριστιανική επιστήμη».

Αρνούνται τη Θεότητα και την ύπαρξη Του Αγίου Πνεύματος, κηρύσσοντας ότι ο Παράκλητος (Ιω. 15:26) είναι η χριστιανική επιστήμη (ο άγιος παρήγορος ή Θεός Παράκλητος), που έστειλε ο Θεός προς την αρχηγό της κίνησης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Αντώνιος Μ. Παπαδόπουλος:

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ «ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ» ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ Π. ΠΟΥΡΝΑΡΑ Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 275-277

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.