ΤΑ ΑΝΩΝΥΜΑ, ΥΒΡΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΣΧΕΤΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΣΧΟΛΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ

Τελευταία Νέα του "Αντιαιρετικός"

Ευχαριστούμε όλες και όλους εσάς που επισκέπτεστε το ιστολόγιο μας ... Διαβάστε την καινούργια σελίδα μας "Απάνθισμα Πατερικών Κειμένων" ...ΤΑ ΑΝΩΝΥΜΑ, ΥΒΡΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΣΧΕΤΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΣΧΟΛΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ

19 Ιουλ 2015

Απολογητικοί – θεολογικοί διάλογοι στο Διαδίκτυο: Περιπτώσεις συνομιλητών

Της Tatiani Melidoni


Παίρνοντας θάρρος από παρόμοιες αφηγήσεις, θα προσπαθήσω να καταθέσω την εμπειρία μου από μια μακρά σειρά θεολογικών διαλόγων σε Ορθόδοξα και μη blogs. Είναι μια απασχόληση που πάντα μου άρεσε, καθώς σου δίνει τη δυνατότητα να ανακαλύψεις πράγματα για την πίστη σου που δεν γνώριζες, όπως επίσης και να βοηθήσεις πλανεμένους αδελφούς να πλησιάσουν την Αλήθεια. Αυτό, βέβαια, υπό την προϋπόθεση ότι ο διάλογος γίνεται με έντιμους όρους...

Δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Υπάρχουν φορές που το άτομο με το οποίο διαλέγεσαι αποφασίζει να μη σεβαστεί τους κανόνες του σωστού διαλόγου. Συνήθως το κάνει για να κερδίσει τις εντυπώσεις, «νικώντας» σε με κάθε κόστος. Φυσικά κανείς δεν με υποχρεώνει να συνεχίσω έναν τέτοιο διάλογο. Υπάρχει, όμως, πάντα ο κίνδυνος να παραπλανηθούν άτομα που, κατά τη διάρκεια των δικών τους πνευματικών αναζητήσεων, έτυχε να διαβάσουν τους συγκεκριμένους διαλόγους. Αυτός είναι και ο λόγος που θέλω να υπάρχει πάντα ξεκάθαρη η θέση της Εκκλησίας, όσο και αν κάποιοι την πολεμούν.

Θέλω, λοιπόν, να περιγράψω ορισμένες περιπτώσεις τέτοιων συνομιλητών, ώστε να είναι πιο εύκολο να τις διακρίνει όποιος είναι καλοπροαίρετος. Δεν πρόκειται να αναφερθώ σε περιπτώσεις όπου οι συνομιλητές δηλώνουν ξεκάθαρα ότι δεν δέχονται την Εκκλησία αλλά συζητούν καλοπροαίρετα και με τεκμηριωμένα επιχειρήματα, καθώς σε αυτή την περίπτωση μπορεί να γίνει ένας εποικοδομητικός διάλογος . Θα αναφερθώ καθαρά σε περιπτώσεις στης οποίες οι συνομιλητές δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια όταν αυτή τους γίνεται εμπόδιο.

(Είναι πιθανό ορισμένοι αρθρογράφοι και σχολιαστές να νιώσουν ότι οι κατηγορίες που παρουσιάζω τους «φωτογραφίζουν», και να δυσαρεστηθούν. Θέλω, λοιπόν, να τους προλάβω και να πω τα εξής: οι κατηγορίες που αναφέρω είναι ιδιαίτερα συνηθισμένες σε θεολογικά και μη blogs. Η πρόθεσή μου δεν είναι να θίξω κανέναν, αλλά να παρουσιάσω μια πραγματικότητα που δυστυχώς κάνει μεγάλη ζημιά στις προσπάθειες διαλόγου).

1)   Ο φανατικός

Η περίπτωση αυτή περιλαμβάνει εκείνους οι οποίοι θα υπερασπιστούν τη γνώμη τους με κάθε κόστος. Γι’ αυτούς το μόνο που έχει σημασία είναι, το να αποστομώσουν τον συνομιλητή τους, άσχετα αν αυτό θα το πετύχουν με επιχειρήματα ή με προσωπική επίθεση εναντίον του. Συνήθως προσπαθούν να παρουσιάσουν την εικόνα του παντογνώστη, και ορισμένες φορές θα προσπαθήσουν να δώσουν και πηγές για τα όσα ισχυρίζονται.

Βέβαια, αν κανείς μελετήσει τις πηγές που δίνουν θα παρατηρήσει ότι ανατρέπονται πολύ εύκολα, αρκεί, βέβαια, να γνωρίζει καλά την πίστη του. Το θέμα είναι ότι η συγκεκριμένη κατηγορία ποντάρει ακριβώς στο γεγονός ότι έχει να κάνει με άτομα που δεν είναι σε θέση να κάνουν κάτι τέτοιο, οπότε και συχνά σοκάρεται όταν διαπιστώσει  ότι έχει απέναντί του άτομα που μπορούν να αποδείξουν τα σφάλματά που κάνει.

Σε αυτή την περίπτωση η συνηθισμένη άμυνά τους είναι να αγνοήσουν τις αποδείξεις εναντίον τους, και να συνεχίσουν να επιμένουν στις θέσεις τους σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.

Οι περιπτώσεις αυτές έχουν συχνά μίσος κατά της Εκκλησίας (πιθανώς από πιέσεις που δέχτηκαν σαν παιδιά από τις οικογένειές τους) και έτσι επιλέγουν να υποστηρίξουν οτιδήποτε, αρκεί αυτό να είναι αντίθετο με τη διδασκαλία της Εκκλησίας. Συχνά δηλώνουν αριστεροί, «σκεπτόμενοι» ή και άθεοι, αν και δεν έχουν πρόβλημα να δεχτούν θρησκευτικά «πιστεύω» αντιεκκλησιαστικών χώρων. Βέβαια είναι εύκολο να παρατηρήσει κανείς την εμπάθεια που τους διακατέχει, απόδειξη της αβεβαιότητας σχετικά με το ποιοι ακριβώς είναι, και την προσπάθεια επιβεβαίωσής τους μέσω επιθέσεων κατά της Εκκλησίας (ένα πραγματικά θρησκευτικά αδιάφορο άτομο δεν έχει κάποιο λόγο να ασχοληθεί με το να καταρρίψει τα πιστεύω κάποιου, καθώς κάτι τέτοιο δεν τον απασχολεί).

2)   Ο «πράκτορας»

Στην περίπτωση αυτή ανήκουν άτομα που αποκρύπτουν σκόπιμα το πραγματικό τους πρόσωπο με σκοπό να πείσουν πιο εύκολα τους ανυποψίαστους Ορθοδόξους. Ενώ ανήκουν σε παραχριστιανικές ή και αποκρυφιστικές ομάδες, αποφεύγουν σκόπιμα να δηλώσουν την ιδιότητά τους αυτή, ή, ακόμα χειρότερα, δηλώνουν Ορθόδοξοι.

Βέβαια τα λόγια τους είναι αρκετά για να καταλάβει κανείς ότι δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για τη διδασκαλία της Εκκλησίας, πέρα από όσα η οργάνωση στην οποία ανήκουν τους έχει πει. Το πρόβλημα είναι ότι τέτοια άτομα έχουν την τάση να διαχωρίζουν την Εκκλησία από την Αγία Γραφή ή/και την Ιερά Παράδοση, παρουσιάζοντας μόνο σκάνδαλα που κάνουν οι «κακοί παπάδες». Αν κάποιος διαβάσει τα κείμενά τους και δεν υποψιαστεί ότι κάτι δεν πάει καλά, το πιθανότερο είναι ότι θα συμφωνήσει μαζί τους και χωρίς να το καταλάβει θα παρασυρθεί μακριά από την Εκκλησία, μη γνωρίζοντας ότι τα όσα διάβασε δεν είναι η αλήθεια αλλά οι κακοδοξίες  μιας σέκτας.

Η επιχειρηματολογία τους βασίζεται στο μεγαλύτερο ποσοστό σε επιθέσεις κατά του Ορθοδόξου κλήρου, καθώς ακολουθούν την τακτική της Οργάνωσης: δεν μιλάνε για την πίστη τους, αλλά κατηγορούν όλους τους άλλους, ώστε το υποψήφιο θύμα να οδηγηθεί σιγά – σιγά  στο «συμπέρασμα» ότι η μόνη σωστή πίστη είναι αυτή της Οργάνωσης. Εάν αναγκαστούν να επιχειρηματολογήσουν σοβαρά (ύστερα από απανωτές πιέσεις) θα χρησιμοποιήσουν τυποποιημένα επιχειρήματα, ετοιμασμένα γι’ αυτούς από την Οργάνωση, που εύκολα αποδεικνύουν το που ανήκουν σε όποιον έχει ασχοληθεί με τους χώρους αυτούς.

Εάν καταφέρει κανείς να διαπιστώσει την προέλευση των ατόμων αυτών, τότε είναι πολύ εύκολο να τους αντιμετωπίσει, καθώς θα αρνηθούν κάθετα να απαντήσουν σε ερωτήματα σχετικά με την προέλευση της Οργάνωσής τους και της «αλήθειας» που αυτή διδάσκει, γεγονός που επιβεβαιώνει την ταυτότητά τους. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι αυτό δεν θα τους εμποδίσει να επιμένουν να κατηγορούν την Εκκλησία, και πιθανώς θα εντείνει την επιθετικότητά τους. Εκεί χρειάζεται υπομονή και προσευχή, καθώς η πιο συνηθισμένη τακτική τους είναι η ακατάσχετη λασπολογία εναντίον όλων όσων ξεσκεπάζουν τα σχέδιά τους.

3)   Ο Ορθόδοξος της ταυτότητας

Ίσως η πιο δύσκολη περίπτωση που μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς είναι ο λεγόμενος «Ορθόδοξος της ταυτότητας». Πρόκειται για άτομα που, αν και βαφτίστηκαν δεν έχουν την παραμικρή συμμετοχή στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Το αποτέλεσμα είναι να παρασύρονται εύκολα από οτιδήποτε θεωρείται κοσμικά αποδεκτό, χωρίς να εξετάζουν αν είναι σύμφωνο με τη διδασκαλία της Εκκλησίας.

Το πρόβλημα ξεκινάει από τη στιγμή που κάτι θα διαταράξει τον τρόπο ζωής τους και θα τους αναγκάσει να επιλέξουν αν θέλουν να είναι Ορθόδοξοι ή να συνεχίσουν τον τρόπο ζωής που είχαν μέχρι τώρα. Καθώς δεν θέλουν ούτε το ένα ούτε το άλλο, θα προσπαθήσουν να πείσουν τους άλλους ότι αυτό που κάνουν δεν είναι λάθος, και καθώς αυτό δεν μπορεί να γίνει θα καταλήξουν να απομακρυνθούν ακόμα περισσότερο από την Εκκλησία.

Συνήθεις δικαιολογίες για τη στάση τους αυτή είναι είτε σκάνδαλα που τυχόν ανακάλυψαν στην Εκκλησία, άρα δικαιολογούνται να μην ακούνε, είτε η δικαιολογία ότι «ο Χριστός δεν καταπιέζει κανέναν», κάτι που κατ’ αυτούς σημαίνει ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν αρκεί να δηλώνουν Ορθόδοξοι. Βέβαια ξεχνούν ότι η πίστη χρειάζεται και έργα και όχι μόνο λόγια.

Κάποιες πιο «ειλικρινείς» περιπτώσεις μπορεί να στηρίζουν τις απόψεις τους αυτές σε λανθασμένες θέσεις θεολόγων ή ακόμα και κληρικών. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι σε αυτή την περίπτωση δεν έχουν ευθύνη, αλλά εύκολα αποδεικνύεται ότι δεν ακολουθούν τις συμβουλές αυτές λόγω πίστης αλλά λόγο βολέματος, μιας και δεν δέχονται καμία αντίθετη γνώμη, ακόμη και όταν αυτή τεκμηριώνεται με επιχειρήματα.

Επίλογος

Είναι σημαντικό να μπορεί ο καθένας να εκφράζει ελεύθερα την άποψή του, χωρίς να φοβάται τη λογοκρισία επειδή η γνώμη του δεν συμφωνεί με τη γνώμη των άλλων. Πρέπει, όμως, και αυτός να είναι ειλικρινής, και όχι να προσπαθεί να παραπλανήσει τους άλλους προσποιούμενος ότι ανήκει στον ίδιο χώρο με αυτούς.
 
 
 
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.

18 σχόλια:

Styliani Almp είπε...

Με την ανάγνωση του πράγματι ενδιαφέροντος αυτού άρθρου, μου προέκυψε και η πρώτη επισήμανση:

Ότι ένα ακόμα σύστημα, που χρησιμοποιούν κάποιοι από τους συμμετέχοντες στις συζητήσεις είναι και το εξής: εκμεταλλεύονται την ανοχή που δείχνουν ορισμένα blogs και αντί να συζητήσουν σοβαρά ανεβάζουν απλά μια πρόχειρη απάντηση, συχνά και άσχετη με το υπό συζήτηση θέμα.

Στην συνέχεια, και μέχρις ότου κάποιος δώσει απάντηση, "κοκορεύονται" στους ομοϊδεάτες τους, ότι δήθεν "αποστόμωσαν" τους αντίθετα σκεπτόμενους.

Όσο και αν δεν είναι ωραίο το να υπάρχει έλεγχος στα σχόλια, χρειάζεται προσοχή να μην ανεβαίνει ο,τιδήποτε, ιδίως όταν αυτό δεν αποτελεί σοβαρή απάντηση ή έστω κάποιας μορφής συνέχεια αλλά μονάχα μια αθέμιτη προσπάθεια κάποιων να "θολώσουν τα νερά" και να δημιουργήσουν έτσι στους αναγνώστες ψευδείς εντυπώσεις.

Styliani Almp είπε...

Μια δεύτερη επισήμανση είναι ότι τα επιχειρήματα των προσώπων που αντιτίθενται συνήθως σε μια ορθόδοξη τοποθέτηση κρύβουν μέσα στο πνεύμα τους μεγάλου βαθμού φανατισμό, θρησκευτική μισαλλοδοξία, επιθετικότητα, ως και διάθεση υποβιβασμού, εμπαιγμού των ιερών και οσίων, που ο άλλος ασπάζεται και πρεσβεύει ως προσωπική του επιλογή ή και πολύ συχνά υποβιβασμού και εμπαιγμού του ίδιου του προσώπου που τυγχάνει αυτών των επιλογών. Παρουσιάζονται επιχειρήματα που δεν έχουν βάθος, σφαιρικότητα, καθολική γνώση, ευγένεια και σεβασμό, αλλά συνήθως προχειρότητα, επιθετικότητα, πνεύμα αντιλογίας με θεμιτούς ή αθέμιτους τρόπους - ως επί το πλείστον το δεύτερο - απλά και μόνο για την δημιουργία εντυπώσεων. Χρησιμοποιούνται επίσης επιχειρήματα που δεν έχουν ορθή επιστημονική τεκμηρίωση, αλλά, για λόγους εντυπωσιασμού του ανίδεου αναγνώστη, ένα "επιστημονικό" προκάλυμμα, το οποίο όμως και μπορεί αμέσως να καταρριφθεί από κάποιον ειδήμονα.

Tatiani Melidoni είπε...

Από όσα έχω μέχρι στιγμής παρατηρήσει στον "Αντιαιρετικό", έχω καταλάβει ότι γίνεται προσπάθεια να δίνονται σε όλους ίσες ευκαιρίες να λένε τη γνώμη τους...
Όμως αυτό δε σημαίνει ότι ο καθένας μπορεί να γράφει και να διαδίδει ότι θέλει, ειδικά διαστρεβλώνοντας τη διδασκαλία της Εκκλησίας ή ισχυριζόμενος πλαγίως, ότι η Εκκλησία κάποτε έπεσε σε αποστασία...
Έχω δει άρθρα στα οποία συγκεκριμένοι δεν είναι ειλικρινείς, επιμένοντας ότι δεν τους δίνονται απαντήσεις στα όσα λένε, ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Απλά επιλέγουν να αγνοήσουν ό,τι δεν τους συμφέρει...
Η ίδια τακτική ακολουθείται σε διάφορα blog από μέλη προχριστιανικών και παραθρησκευτικών οργανώσεων, ποντάροντας στην ανοχή των υπευθύνων...
Επειδή τέτοιοι διάλογοι πάντα καταλήγουν να τραβάνε σε μάκρος χωρίς να φαίνεται ότι βγαίνει αποτέλεσμα, και πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος της παραπληροφόρησης γύρω από το τι είναι Ορθόδοξο και τι όχι, μήπως θα πρέπει να μελετηθούν τρόποι να περιορίζονται αυτές οι περιπτώσεις...?
Προβληματίζομαι, τελικά, πόσο βοηθούν τέτοια σχόλια στην ποιμαντική της Εκκλησίας και στον εντοπισμό της αίρεσης και της κακοδοξίας...?
Και πόσο θα πρέπει να δικαιώνονται οι συγγραφείς τέτοιων κακόδοξων κειμένων, όταν ισχυρίζονται ότι παρεμποδίζεται η ελευθερία έκφρασής τους... και μάλιστα με άκομψο τρόπο...?
Εάν κάποιοι δεν είναι σε θέση να διαδεχθούν πολιτισμένα και καταφεύγουν σε μεθόδους εξαπάτησης, μήπως αυτοί δεν θα πρέπει να έχουν θέση σε σοβαρούς διαλόγους...?

Styliani Almp είπε...

Νομίζω ότι όλοι έχουν θέση, πονηροί και αγαθοί. Όταν υπάρχει όμως πονηρία και διάθεση εξαπάτησης, τότε πρέπει αυτό να αποκαλύπτεται με την βοήθεια του Αγίου Θεού. Διότι όλοι οι άνθρωποι, ακόμη κι εκείνοι που έχουν σκοτιστεί παντελώς από την αμαρτία, έχουν την ίδια θεϊκή κλήση και τον ίδιο θεϊκό προορισμό. Κι επειδή, κανείς δεν γνωρίζει πώς ο Θεός εργάζεται με την κάθε ψυχή, αφού, όπως όλοι γνωρίζουμε δεν είναι λίγοι εκείνοι οι μεγάλοι αμαρτωλοί - και μάλιστα εσχάτου βαθμού - που ο ίδιος ο Θεός τους εκάλεσε και έγιναν τελικώς από τους μεγαλύτερους Αγίους της Εκκλησίας μας. Άρα, λοιπόν, τίποτα και κανέναν δεν πρέπει να απορρίπτουμε και τίποτα και κανέναν να κρίνουμε, διότι αυτή η επιθετική που ασκεί κάποιος στην Εκκλησία, μπορεί να οφείλεται σε κάτι που τον άνθρωπο αυτό τον σκανδάλισε, σε κάτι που τον πίκρανε, σε κάτι που τον πλήγωσε από κάποιον άλλο φαινομενικά ορθόδοξο άνθρωπο. Πολλές φορές έχω αισθανθεί αυτή την επιθετική μανία κάποιων αντι-εκκλησιαστικών ανθρώπων σαν μια απεγνωσμένη προσπάθεια εκζήτησης της θεϊκής αγάπης και του θείου ελέους. Κάποιες φορές (όχι πάντα εννοείται) η επιθετική δεινότητα ενός αυτοαποκαλούμενου "αθέου" έχει ερωτικό για τον Θεό χαρακτήρα.

Styliani Almp είπε...

Είναι κάτι ψυχές πολύ όμορφες, που από ανοησίες άλλων έχουν περιέλθει σε αυτή την άσχημη κατάσταση δεινής πολεμικής κατά του Θεού και της Εκκλησίας (λ.χ. από μια σούπερ "ορθόδοξη" καταπιεστική στα εκκλησιαστικά θέματα μάνα ή έναν αυταρχικό πατέρα). Αυτές οι ψυχές, αν κάποια στιγμή ο Θεός συγκαταβεί στην αδικία που έγινε εις βάρος τους και τις αγγίξει το χέρι της Αγάπης του Θεού, "τρελαίνονται", γίνονται ηφαίστεια θεϊκής αγάπης και τελικώς, αν αγωνιστούν, μπορεί και πολύ μεγάλοι άγιοι. Γι' αυτό και μόνο τον λόγο αξίζει όλοι να υπομένουμε την δεινότητα της πολεμικής που ασκείται από τα πρόσωπα αυτά, ευχόμενοι ολόκαρδα και με πολλή αγάπη για εκείνους. Είναι ωραίο να τους δίδεται η ευκαιρία να πουν αυτά που έχουν μέσα τους, έστω κι αν είναι χολή κατά του Αγίου Θεού. Να το βγάλουν. Να εκτονωθεί. Να ελευθερωθεί η ιερή ψυχή τους.

Styliani Almp είπε...

Άλλωστε την πολεμική στις ορθόδοξες τοποθετήσεις δεν την ασκούν οι αδελφοί μας, αλλά ο ίδιος ο διάβολος, που χρησιμοποιεί κάποια αδυναμία των αδελφών για να "εργασθεί" αυτά που θέλει, μέσω αυτών.

Ανώνυμος είπε...

Το πρόβλημα δεν είναι τόσο το ότι κάποια πρόσωπα λένε ψέματα, καθώς ο αναγνώστης είναι σε θέση να διακρίνει το ποιός είναι ειλικρινής σε μια συζήτηση και ποιός όχι.

Το πρόβλημα είναι ότι, επειδή ακριβώς είναι τόσο απλό να αποκαλυφθούν, τα πρόσωπα αυτά έχουν αναπτύξει μεθόδους ώστε να εμποδίζουν τον αναγνώστη να μελετήσει το διάλογο σε βάθος.

Η μέθοδός τους είναι απλή: καταπνίγουν τις σωστές απαντήσεις με απανωτές σειρές από σχόλια-σεντόνια, στα οποία είτε επαναφέρουν ήδη απαντημένα θέματα, είτε ανοίγουν νέα θέματα από το πουθενά, είτε απλά γράφουν ότι θέλουν άσχετα με το αν αυτό έχει να κάνει με τη συζήτηση. Όλα αυτά συμπληρώνονται από μια μεγάλη σειρά προσβλητικών χαρακτηρισμών τόσο προς την πίστη των συνομιλητών τους όσο και προς τους ίδιους τους συνομιλητές.

Έχω βρει στον "Αντιαιρετικό" αρκετές περιπτώσεις εκτεταμένων διαλόγων, στους οποίους στην αρχή φαίνεται καθαρά η προσπάθεια σωστού διαλόγου με τέτοια άτομα. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να τους διαβάσω μέχρι το τέλος, ακριβώς επειδή από ένα σημείο και μετά τα σωστά σχόλια θάφτηκαν κάτω από κατηγορίες του στυλ "δεν μου απαντάτε" και επαναλήψεις ήδη απαντημένων θεμάτων, μαζί με μια σειρά κατηγοριών προς όλους όσους απαντούσαν με επιχειρήματα.

Είναι κρίμα, γιατί πραγματικά γίνεται σοβαρή προσπάθεια πολιτισμένου διαλόγου, και μάλιστα σε θέματα που θα άξιζε να μελετηθούν σε βάθος, και τελικά πηγαίνει χαμένη εξαιτίας ατόμων που δεν σέβονται κανέναν και εκμεταλλεύονται την αγάπη που οι Ορθόδοξοι τους δείχνουν για να εξαπατήσουν όποιον μπορέσουν.

Φιλικά,
Αγωνιστής.

ΧΡΗΣΤΟΣ είπε...

Κύριε Ανώνυμε, δεν πέρασε το σχόλιό σας όχι γιατί είχε κάτι το μεμπτό, αλλά όπως γράφω και πάνω - πάνω στον Αντιαιρετικό, αλλά και στο τρέιλερ, δεν αναρτώ ανώνυμα σχόλια. Βάλτε ένα οποιοδήποτε όνομα ή ψευδώνυμο και ευχαρίστως να σας το αναρτήσω. Αυτό το κάνω προς χάριν οικονομίας του οποιουδήποτε διαλόγου, γιατί δημιουργείται πρόβλημα αν διαλέγονται πολλοί ανώνυμοι. Σας ευχαριστώ.

Χρήστος - αντιαιρετικός

Tatiani Melidoni είπε...

Σε ένα blog με τόση δραστηριότητα, πέραν από τη σοβαρότητα που πρέπει να έχει η θεματολογία, καθώς προσανατολίζεται σε θέματα υπαρξιακά που στοχεύουν στη σωτηρία του ανθρώπου, με τον τρόπο που η Εκκλησία μάς προτείνει, θα πρέπει να υπάρχει και μία σοβαρότητα ως προς τις προσωπικότητες όσων συμμετέχουν στο διάλογο...
Είναι σημαντικό να γνωρίζεις τον άλλο όταν συζητάς μαζί του το πιο σοβαρό θέμα που αφορά στον άνθρωπο, τη σωτηρία...
Δεν αρνούμαι να συζητήσω μ' ένα Βουδιστή, έναν Νεοπαγανιστή, έναν "άθεο"... αρκεί να ξέρω ότι είναι ειλικρινής και ξεκάθαρος σ' αυτό που πιστεύει...
Για μένα η ειλικρίνεια της ταυτότητας είναι πολλή σημαντική... μπορώ να ακούσω τον Βουδιστή να μου αναπτύσσει την πίστη της θρησκείας του... αλλά θέλω να ξέρω ότι απέναντί μου έχω έναν ειλικρινή άνθρωπο, τον οποίο σέβομαι σαν άνθρωπο -εικόνα Θεού, κατά τη δική μου πίστη- αλλά, διατηρώ το δικαίωμα να μην αποδεχθώ την πίστη του εφ' όσον είναι ασυμβίβαστη με την δική μου, Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, την πίστη δηλαδή της Εκκλησίας.
Και εφ' όσον ο "Αντιαιρετικός" είναι ένα Ορθόδοξο Χριστιανικό blog, που σαν σπονδυλική στήλη έχει την αλήθεια της Εκκλησίας, αυτό το γεγονός εγώ το αποδέχομαι σαν το "μέτρο μέτρησης", των διαφόρων θρησκευτικών ή υπαρξιακών τοποθετήσεων... έτσι, μπορώ την κάθε στιγμή να ανιχνεύσω αν τα όσα διαβάζω από τα γραφόμενα του "συνομιλητή" μου είναι Ορθόδοξα, δηλαδή αν είναι διδασκαλίες της Εκκλησίας ή όχι.
Μέσα απ' αυτόν μου τον προβληματισμό ζήτησα από τον κ. Γιάννη να μου υποδείξει πρόσωπα, απ' όσους συμμετέχουν στις εργασίες αυτού μας του ιστοτόπου...
Μου υπέδειξε έναν αριθμό ονομάτων...
Από τον κατάλογο αυτό, παρουσιάζω μετά τυχαία επιλογή το όνομα του κ. Λάμπρου Σκόντζου, για τον οποίο μου υπογράμμισε ότι τυγχάνει Θεολόγος Ορθοδοξότατος, βαθύς μελετητής του Νεοπαγανισμού και άλλων σύγχρονων παραθρησκευτικών ρευμάτων και στενός φίλος του και συνεργάτης στον αντιαιρετικό αγώνα της Εκκλησίας.
Με την ευκαιρία αυτή θα προσπαθήσω να επικοινωνήσω με τον κ. Σκόντζο με την παράκληση να μας στηρίξει στην προσπάθειά μας αυτή...
Και βέβαια, με πρώτη ευκαιρία θα επικοινωνήσω και με άλλα πρόσωπα...

Styliani Almp είπε...

Αγωνιστή και Τατιανή, συμφωνώ.
Θεωρώ ότι είναι σημαντικό σε έναν διάλογο τέτοιας φύσεως, να μην υπάρχει πονηρία και διάθεση εξαπάτησης, αλλά μονάχα διάθεση ενημέρωσης και κατατόπισης των άλλων πάνω σε κάποιο ζήτημα με ευγενείς και ορθούς τρόπους. Εκείνος που από άγνοια τυγχάνει μιας επιθετικής πολιτικής, για να ωφεληθεί, θα πρέπει να είναι καλοπροαίρετος. Αν εξ αρχής είναι κακοπροαίρετος και παγιωμένος σε έναν τρόπο και μια συμπεριφορά, που δεν ακούει τίποτα και κανέναν, όσα επιχειρήματα κι αν του προσκομίζουν, αλλά αντίθετα προσπαθεί με εμπαθείς κινήσεις, πονηρίες και διάφορες μεθόδους να προσβάλλει και να υποβιβάσει τους συνομιλητές του και όσα εκείνοι πιστεύουν και παράλληλα να εξαπατήσει τους αναγνώστες, δημιουργώντας σε εκείνους με τους αθέμιτους τρόπους του λανθασμένες ή ψευδείς εντυπώσεις υπέρ των δικών του επικίνδυνων πνευματικά θέσεων, τότε, ίσως θα πρέπει να εξεταστεί κάποιος άλλος τρόπος αντιμετώπισης. Δεν είναι σωστό, με πρόσχημα την ελευθερία λόγου, να βγαίνω και να αναμεταδίδω κάθε λογής πλάνη, που εγώ επιπόλαια αποδέχθηκα και ακολούθησα, επιχειρηματολογώντας δαιμονικώ τω τρόπω υπέρ αυτής, με αποτέλεσμα να συμπαρασύρω στην πλάνη μου κι άλλες αδύναμες ψυχές. Αν εγώ δεν είμαι σε θέση να καταλαβαίνω τις συνέπειες των επιλογών μου και των τρόπων μου, τουλάχιστον θα πρέπει να σκεφθώ την τεράστια ευθύνη που έχω για τις άλλες ψυχές, που εγώ με τον τρόπο μου αυτό παρασύρω.
Και μάλιστα, αν μου κάποιος κάτι γι' αυτό που κάνω, να τον πετροβολήσω ότι δήθεν είναι χριστιανός και δεν εφαρμόζει στην πράξη την αγάπη προς τον αδελφό και τέτοια συναφή. Αυτά μόνο από τα πνεύματα της πονηρίας θα μπορούσαν να εμπνέονται. Οι Πατέρες της Εκκλησίας, που ήταν Άγιοι με όλη την σημασία της λέξεως, στα θέματα των αιρέσεων ήταν πολύ αυστηροί. Η αίρεση είναι η μεγαλύτερη μορφή πλάνης και ο αιρετικός έχει πολύ μεγάλη ευθύνη διότι δεν αρκείται στο να βρίσκεται ο ίδιος σε αυτήν την πλάνη, αλλά αγωνίζεται με δαιμονικούς τρόπους να παρασύρει στην πλάνη του αυτή και όσους περισσότερους μπορέσει.
Και Πατερικά έχει αποσαφηνιστεί με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο τι είναι πλάνη και τι δεν είναι. Γι' αυτό έγιναν οι Οικουμενικές Σύνοδοι, γι' αυτό και οι Πατέρες της Εκκλησίας με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος αποσαφήνισαν όλες τις δογματικές θέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας, έτσι ώστε ο καθένας που ξεφεύγει αυτής της δογματικής γραμμής, να είναι σε θέση αμέσως να καταλάβει ότι έπεσε πλέον στα δίχτυα της πλάνης. Κι αν θόλωσε την κρίση του η πλάνη του αυτή, γι' αυτό υπάρχουν οι άλλοι αδελφοί του. Αν είναι καλοπροαίρετος θα ακούσει τους αδελφούς του που τού επισημαίνουν το λάθος αυτό και θα κοιτάξει να διορθωθεί. Θα έχει στο μυαλό του το ενδεχόμενο ότι μπορεί να κάνει και λάθος, εφόσον απομακρύνεται από τις δογματικές θέσεις των Πατέρων. Αν όμως είναι κακοπροαίρετος, θα μείνει στην πλάνη του αυτή, αρνούμενος καν να εξετάσει το ενδεχόμενο του λάθους και θα προσπαθεί με κάθε τρόπο να παρασύρει και όποιον άλλο στην πλάνη του αυτή. Στις τελευταίες αυτές περιπτώσεις των αιρετικών ανθρώπων, δεν ξέρω ποια αντιμετώπιση είναι η σωστή, όταν αυτή τοποθετούνται με δόλια επιχειρήματα σε θεολογικές συζητήσεις, προσπαθώντας να κερδίσουν εντυπώσεις υπέρ της πλάνης τους...

Tatiani Melidoni είπε...

Σε σχέση με τα όσα γράψατε κι εσείς κι εγώ..., ποιος νομίζεται ότι είναι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος για την αποκατάσταση μιας και δια παντός της ειλικρίνειας της ταυτότητας όσων συμμετέχουν στις συζητήσεις?
Θα μπορούσαμε ίσως να ζητήσουμε από τους σχολιαστές να δηλώνουν με ειλικρίνεια την υπαρξιακή τους ταυτότητα όταν ερωτώνται σχετικά...?
Υπάρχουν σήμερα κάποιοι που δηλώνουν Ορθόδοξοι ή έστω "τυπικά" Ορθόδοξοι (όρος που για πρώτη φορά εγώ συναντώ), που όμως δείχνουν να γνωρίζουν αρκετά από τη διδασκαλία της Εκκλησίας... ακόμη κι από κείμενα των Πατέρων, που όμως η θέση τους είναι η μόνιμη αμφισβήτηση της αυθεντίας της Εκκλησίας...
Άλλοι πάλι, δηλώνουν Χριστιανοί και μέλη της Εκκλησίας, αλλά αναλώνονται στο να προσπαθούν να αποδείξουν, με όλων των ειδών τις παραδοξολογίες, ότι η Εκκλησία, δήθεν, δε ταυτίζεται με τον εαυτό Της -ουαί της σχιζοφρένειας-, ότι δεν ακολουθεί τη ζωή των πρωτοχριστιανικών χρόνων, ότι άλλαξε, δήθεν, τη διδασκαλία της εν καιρώ... ότι έπεσε, δήθεν, τελικά σε αποστασία...
Το ότι η διδασκαλία της Εκκλησίας δεν άλλαξε, αλλά επιβεβαιώνεται συνέχεια μέσα από τη ζωή των Πατέρων και των Αγίων της (Ιερά Παράδοση), αυτό δε φαίνεται να αγγίζει κάποιους εδώ... Ότι κάποιες παλαιότερες συνήθειες -που δεν αποτελούν δόγματα- άλλαξαν προσαρμοζόμενες στις εκάστοτε ανάγκες του Σώματος (των πιστών), όπως π. χ. η Θεία Μετάληψη (παλαιά, εκ του ποτηρίου... σήμερα, δια της λαβίδος), αυτό δεν φαίνεται να συγκινεί κάποιους...
Το ότι η Εκκλησία δεν μπορεί να εκπέσει, αφού είναι σώμα Χριστού... αφού έχει κεφαλή τον Χριστό... κι αφού "Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός, και εις τους αιώνας"... αυτό δε φαίνεται να τους αγγίζει...
Κάποιοι δηλώνουν "άθεοι", αλλά δείχνουν να έχουν γνώση και άποψη επί θεολογικών θεμάτων... συχνά προερχόμενη από προτεσταντικές πηγές και στόχος τους είναι κι εδώ η αμφισβήτηση της αυθεντίας της Εκκλησίας... Δημιουργεί απορία το πώς τέτοιοι "άθεοι" δεν περιορίζονται να διαδεχθούνε σε αθεϊστικά brogs και fora, αλλά επιμένουν να "θεολογούν" στον "Αντιαιρετικό" και να συνάπτουν "συμμαχίες" με αδήλωτους Προτεστάντες και "τυπικά" Ορθοδόξους...
Εγώ προσωπικά πρώτη φορά συναντώ άθεους με τόσο πολύ ενδιαφέρον για τη θεολογία...
Τέλος, θα πρέπει οι "τυπικά" Ορθόδοξοι... να αποφασίσουν ειλικρινά που αναπαύονται... να μας το δηλώσουν με ειλικρίνεια και να πάψουν να μας ζαλίζουν με την προσωπική "ιστορία της ζωής" τους, που μόνο στόχο έχει να δημιουργήσει προσβάσεις για περαιτέρω προβολή των κακοδοξιών συγκεκριμένων προτεσταντικών ομολογιών...
Από σήμερα, κύριοι, διαφάνεια σε ό,τι αφορά την προσωπική σας τοποθέτηση... ο ειλικρινής, δεν φοβάται να δηλώσει την υπαρξιακή του ταυτότητα... και να καπηλεύεται την υπαρξιακή ταυτότητα άλλων χωρίς να έχει τις προϋποθέσεις... ουδείς οικέτης δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν...

Tatiani Melidoni είπε...

Παράκληση...
Οι τελευταίες αράδες του προηγούμενου σχόλιού μου να διαβαστούν:
αντί του:
"και να καπηλεύεται την υπαρξιακή ταυτότητα άλλων χωρίς να έχει τις προϋποθέσεις..."
το:
"και δεν καπηλεύεται την υπαρξιακή ταυτότητα άλλων χωρίς να έχει τις προϋποθέσεις..."

Tatiani Melidoni είπε...

Είναι μεγάλο, αλλά νομίζω ότι μας καλύπτει σε όλους τους τομείς αυτού του topic...

ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΛΥΚΟΙ (Η τραγικότητα των αιρετικών)

Του πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου ∆. Μεταλληνού

Στις αιρέσεις και τους αιρετικούς στρέφει την προσοχή µας το αποστολικό ανάγνωσµα της προσεχούς Κυριακής (Τιτ. 3, 8-15). Πολλές ερµηνείες έχει λάβει ο Όρος «αιρετικός» από τους ερµηνευτές, και μάλιστα τους νεωτέρους, στο χώρο της Κ. ∆ιαθήκης.
Υπάρχει όµως και η συγκεκριµένη σηµασία, που έλαβε ο Όρος στη γλώσσα των Αγίων Πατέρων, στη γλώσσα της Ορθοδοξίας. Για τους αγίους Πατέρας µας «αιρετικός» σηµαίνει: διαστρεβλωτής της πίστεως, της αποκεκαλυµµένης Αληθείας, του θεόθεν δεδοµένου τρόπου σωτηρίας. Αίρεση δε, είναι αλλοτριωµένη εκδοχή του Προσώπου του Σωτήρος Χριστού, που δεν µπορεί να οδηγήσει στη σωτηρία, στη θέωση, τον άνθρωπο και να λυτρώσει από το κακό τον κόσµο. Οι άγιοι Πατέρες της εν Χαλκηδόνι ∆´ Οικουµενικής Συνόδου (451), που τιµά την προσεχή Κυριακή η Ορθόδοξος Εκκλησία σ᾽ όλο τον κόσµο, αυτή τη σηµασία του όρου επιβάλλουν να κρατήσουµε και µείς στις παρακάτω σκέψεις.

Οι άγιοι Πατέρες, γνήσιοι θεολόγοι
Για να κατανοήσουµε την τραγικότητα, µέσα στην οποία ζουν και κινούνται οι αιρετικοί, πρέπει να δούµε το διαµετρικά αντίθετό τους µέγεθος, δηλαδή τους αγίους Πατέρες, στο κύριο έργο τους, την θεολογία. Βέβαια ο εγκλωβισµένος στα κοινωνιολογικά σχήµατα των καιρών µας θα σπεύσει εδώ να διαµαρτυρηθεί, µή µπορώντας να εννοήσει, ότι όλο το έργο των Πατέρων, σε κάθε εποχή, είναι θεολογία. Γιατί ενωµένοι µέ το Θεό αντιµετωπίζουν οι Πατέρες όχι µόνο τα προβλήµατα της πίστεως, αλλά και όλης της ζωής. Θεό - Αλήθεια προσφέρουν, αντιµετωπίζοντας κρίσεις δογµατικές, αλλά Θεό - Αλήθεια προσφέρουν ποιµαίνοντας τα πνευµατικά τους τέκνα και οδηγώντας τα στο πλαίσιο της εν Χριστώ ζωής, που είναι η αγιοπνευµατική κοινωνία.
Οι Άγιοι Πατέρες θεολογούν πάντα µέ τον φωτισµό του Αγίου Πνεύµατος. Γίνονται πρώτα δοχεία και Ναοί του Πνεύµατος, µέ την χάρη του Θεού και τον πνευµατικό τους αγώνα, και καταξιώνονται να γίνουν Πνευµατοκίνητοι, Θεοκίνητα στόµατα του Λόγου και χείρες του Πνεύµατος. Η θεολογία τους είναι, έτσι, έκφραση των µυστικών εµπειριών τους. Εκφράζουν αυτό, που το Πνεύµα αποκαλύπτει µέσα τους, σκορπίζουν γύρω το φως Του. Λέγουν αυτό, που βλέπουν, στη φωτισµένη και θεοφόρο καρδιά τους. ∆εν είναι, λοιπόν, οι στοχαστές και φιλόσοφοι του κόσµου, οι διανοητές - όπως λέµε. Ο στοχασµός µας δεν µπορεί ποτέ να γίνει Θεολογία. Μένει φιλοσοφία, µεταφυσική, αναζήτηση ανθρώπινη.
Η Θεολογία των Πατέρων είναι το αποτέλεσµα της παρουσίας του Αγίου Πνεύµατος µέσα τους. Αυτό οµολογεί ένας από τους λίγους, που δίκαια πήραν το όνοµα του Θεολόγου της Εκκλησίας, ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «∆εν είναι του καθενός, να φιλοσοφεί γύρω από το Θεό. ∆εν είναι του καθενός. Αυτό το πράγµα δεν είναι τόσο φθηνό και ταπεινό... ∆εν είναι του καθενός, παρά µόνο των δοκιµασµένων και όσων έχουν προχωρήσει στη θεωρία (δηλαδή στη θέα του Θεού) και που προηγουµένως έχουν καθαρισθεί και στην ψυχή και το σώµα, η τουλάχιστον καθαρίζονται τώρα». Οι άγιοι Πατέρες έχουν κάθε δικαίωµα να λέγουν: «έδοξε τω Πνεύµατι τω Αγίω και ηµίν» χωρίς τον παραµικρό κίνδυνο να κατηγορηθούν για έπαρση.
Όπως εντελώς φυσικά και απροσποίητα διεκήρυξαν οι Αγιορείτες Ησυχαστές στον Τόµο του 1341: «Ταύτα υπό των Γραφών εδιδάχθηµεν, ταύτα παρά των ηµετέρων Πατέρων παρελάβοµεν, ταύτα δια της µικράς εγνώκαµεν πείρας...». Η ταπεινοφροσύνη τους φαίνεται στο «µικράς»• είναι όµως αναγκασµένοι να µιλήσουν και για την δική τους θεοπτική εµπειρία.
(η συνέχεια στο επόμενο σχόλιο).

Tatiani Melidoni είπε...

(συνέχεια από το προηγούμενο σχόλιο).
Οι Αιρετικοί, οι αθεράπευτοι «θεραπευτές»
Η αίρεση δεν είναι απλά λογικό λάθος, ούτε οι αιρετικοί απλώς αστοχούν στην εύρεση της αλήθειας. Στην περίπτωσή τους συµβαίνει κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Κατά το γράµµα γνωρίζουν την Γραφή, κατά τρόπο -πολλές φορές- εκπληκτικό. Τους λείπει όµως κάτι ουσιαστικό, και η έλλειψή του τους διαφοροποιεί ριζικά από τους Πατέρες. Τους λείπει η αγιοπνευµατική εµπειρία των Πατέρων. Ο εσωτερικός φωτισµός του Πνεύµατος. Γιατί δεν έχουν περάσει την θεραπεία της Εκκλησίας. Μπορεί ηθικά να είναι (εξωτερικά) ανεπίληπτοι. ∆εν έχουν όµως µέσα τους το Πνεύµα. ∆εν βλέπουν, λοιπόν, όσα βλέπουν εν Πνεύµατι οι Πατέρες. Μπορεί διανοητικά να είναι εκπληκτικά ανεπτυγµένοι. Είναι πράγµατι γεγονός, ότι όλοι οι µεγάλοι αιρετικοί εντυπωσιάζουν µέ την πολυγνωσία και «σοφία» τους! Ακόµη και σήµερα... ∆εν έχουν όµως καθαρή την καρδιά, ούτε έχουν µεταβληθεί σε ναούς του Αγίου Πνεύµατος. Η αίρεση προϋποθέτει κακή ή ανύπαρκτη θεραπεία. Γι’ αυτό για τους αιρετικούς η Θεολογία είναι διανοητική - επιστηµονική υπόθεση, λογικό και συλλογιστικό παιχνίδι. Η εµπειρία της θεώσεως, που καταξιώνει τους Πατέρες, είναι αυτό, που τους λείπει. Γι’ αυτό ο αιρετικός δεν µπορεί να διακρίνει στο κρίσιµο σηµείο την αλήθεια από την πλάνη. Γιατί δεν βλέπει µέσα του την αλήθεια, δεν την γνωρίζει στην καρδιά του. ∆εν έχει το όχηµα της «νοεράς προσευχής» και γι’ αυτό δεν µπορεί να φτάσει στον «δοξασµό», που είναι η αποκάλυψη της «πάσης αληθείας» από το Άγιον Πνεύµα.
Εδώ ακριβώς αποκαλύπτεται και η τραγικότητα όλων των αιρετικών, και προ πάντων των αιρεσιαρχών. Αφώτιστοι οι ίδιοι, ζητούν να φωτίσουν. Αθεράπευτοι οι ίδιοι, ζητούν να θεραπεύσουν. Άθεοι οι ίδιοι (δηλαδή χωρίς τον αληθινό Θεό), ζητούν να θεολογήσουν. Θα µπορούσαµε να παροµοιάσουµε τους αιρετικούς µέ ψευτογιατρούς και τσαρλατάνους, που απατούν. Αλλ’ είναι κάτι χειρότερο: είναι γιατροί, που προσφέρουν δολοφονική θεραπεία, που σκοτώνει τον άνθρωπο αιώνια. Είναι φαρµακοποιοί, που κυκλοφορούν φάρµακα δηλητηριασµένα - αλλοιωµένα, που είναι επικίνδυνα για την δηµόσια υγεία, και όχι την σωµατική, αλλά την πνευµατική και αιώνια.

Η διαφορά στα πράγµατα
Ακολουθώντας την πατερική θεώρηση της αιρέσεως, µπορούµε να συνειδητοποιήσουµε την φθοροποιό δύναµή της στην ιερή υπόθεση της σωτηρίας µας. Μέσα στην άµβλυνση των πνευµατικών µας αισθητηρίων, πολύ συχνά τοποθετούµε τη διαφορά Ορθοδοξίας και αιρέσεων σε επίπεδο λεκτικών ή τυπικών παραλλαγών. Αυτό οδηγεί στην ελαχιστοποίηση της διαφοράς και στην εντύπωση, ότι η διαφωνία είναι για ασήµαντα πράγµατα, που µπορούν εύκολα µέ κάποια καλή διάθεση και φραστική βελτίωση να θεραπευθούν. Αυτό γίνεται στον οικουµενι(στι)κο διάλογο. Και τούτο συµβαίνει, γιατί συνήθως νοούµε τους εαυτούς µας ως Ορθοδόξους και παραβάλλουµε τους ετεροδόξους προς τους εαυτούς µας. ∆εν είναι περίεργο, λοιπόν, ότι διακρίνουµε περισσότερες οµοιότητες από διαφορές! Αν δούµε όµως τις αιρέσεις από πλευράς πραγµατικότητος πατερικής και αντιπαραθέσουµε στην ετεροδοξία της εποχής µας τους Αγίους µας Πατέρες, τότε θα διαπιστώσουµε, ότι πρόκειται για διαφορά πραγµάτων και όχι λέξεων. Πρόκειται για διαφορά πρωταρχικά θεραπευτικής µεθόδου. Η πνευµατικότητα της Ορθοδοξίας γεννά Αγίους Πατέρες, ενώ η «πνευµατικότητα» των αιρέσεων σπείρει τον όλεθρο. Γι’ αυτό οι Άγιοι Πατέρες θα µένουν πάντα τα «πάγχρυσα στόµατα του Λόγου», που θα καλούν όχι µόνο τους αιρετικούς και ετεροδόξους, αλλά και µάς τους κατ’ όνοµα µόνο ορθοδόξους, στην γνήσια εν Χριστώ θεραπεία, που οδηγεί στον δοξασµό και την αληθινή Θεολογία.

Ορθόδοξος Τύπος, 17/7/2015
πηγή: http://impantokratoros.gr/05E9BDCE.el.aspx

Ανώνυμος είπε...

Πιστεύω ότι ο τρόπος με τον οποίο διαλέγονται οι αιρετικοί ταιριάζει απόλυτα στο διάλογο που είχε ο διάβολος με τον Κύριο στην έρημο (Ματθ. Δ' 1-11):

Σε πρώτη φάση θέτουν επιχειρήματα με βάση την απλή λογική (κάνε τις πέτρες ψωμιά για να φας, αφου πεινάς). Η προσέγγιση γίνεται με "αγάπη" προς τον άλλο, μόνο που αυτή η "αγάπη" είναι προϊόν εκπαίδευσης που έχουν υποστεί, όχι γνήσιο ενδιαφέρον. Αυτό μπορεί κανείς να το διαπιστώσει εάν έχει ζήσει κοντά σε άτομα που βιώνουν την εν Χριστώ αγάπη, καθώς η "αγάπη" του αιρετικού είναι ψυχρή και κενή περιεχομένου, ενώ η αγάπη του Χριστού σε γεμίζει.

Εάν αυτό δεν είναι αρκετο και ο συνομιλητής τους είναι άτομο με πνευματικές ανάγκες και όχι μόνο υλικές, θα προχωρήσουν στο δεύτερο μέρος: προσπάθεια τεκμηρίωσης των λεγομένων τους μέσα από την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση (Θα σε σώσει ο Θεός αφού έτσι είναι γραμμένο). Εδώ θα χρησιμοποιήσουν συγκεκριμένα κομμάτια από την Αγία Γραφή και τους Πατέρες (συχνά παραποιημένα) προκειμένου να δείξουν ότι γνωρίζουν καλά την πίστη του συνομιλητή τους και άρα τα όσα λένε είναι προϊόν έρευνας. Βέβαια, αν ο συνομιλητής τους γνωρίζει καλά την πίστη του μπορεί εύκολα να τους αντικρούσει.

Όταν ούτε αυτό δεν πιάσει, βγάζουν πλέον τη μάσκα και προσπαθούν πια ξεκάθαρα να πείσουν ότι είναι καλύτεροι, άσχετα αν λένε ψέματα (κοίτα πόσα μπορώ να σου δώσω αν με προσκυνήσεις). Εδώ αρχίζει η απαίτησή τους να παραδεχτούν οι άλλοι ότι όσα λένε είναι αλήθεια, και άρα έχουν δίκιο. Σε πιο προσωπικούς διαλόγους αυτή η προσπάθεια μπορεί να συνοδεύεται και από "προσφορές". Κλασσικό παράδειγμα: "κοίτα την Εκκλησία, που είναι γεμάτη κακούς ανθρώπους. Δεν θέλεις να ανήκεις εκεί, έτσι δεν είναι; Ενώ εμείς είμαστε πολύ καλύτεροι από τους άλλους ανθρώπους, και μπορείς και εσύ να είσαι έτσι".

Αν ο συνομιλητής τους δεν παρασυρθεί σε αυτό το σημείο, θα είναι σε θέση να διακρίνει ότι παρά τα "προτερήματα" που του παρουσιάζουν υστερούν σε κάτι βασικό: την ταπεινοφροσύνη. Καθώς η αίρεση δεν μπορεί να προσφέρει λύσεις επί της ουσίας θα αρκεστεί στο να προβάλλει μια καθαρή βιτρίνα, και μάλιστα θα υπεριφανεύεται γι' αυτήν, ξεχνώντας ότι η υπέρηφάνεια ήταν αυτή που έριξε τον Εωσφώρο. Χρειάζεται μεγάλη προσοχη να μην παρασυρθεί κανεις από την εξωτερική εμφάνιση, και να θυμάται ότι σημασία δεν έχει η εμφάνιση αλλά η διδασκαλία που βρίσκεται από πίσω.

Φιλικά,
Αγωνιστής.

χριστακης χαραλαμπους είπε...

Υπάρχει ακόμα μία κατηγορία. Οι σκληροπυρηνικοί ορθόδοξοι.Οι ΤΑΛΙΜΠΑΝ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΟΙ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΙ ΤΗΣ ΔΟΓΜΑΤΟΣ που απεχθάνονται την πρόοδο.Αποκαλούν τους διαφωνούντες Χριστομάχους,ανθέλληνες,σατανόπληκτους κλπ γελοία.Υβρίζουν χυδαία σαν φασίστες ενώ θεωρούν τους εαυτούς άξιος θεολόγους.ιερωμένους η άξια παιδιά των κατηχητικών σχο
λείων της ορθοδοξίας.Αρνούνται πολλές φορές να συζητήσουν αλλαγή της στάσης που έχει η εκκλησία απέναντι σους γκέυ,στα απόκρυφα ευαγγέλια,στους αλλόθρησκους και σε διάφορα άλλα θέματα όπως η έκτρωση,το προγαμιαίο σεξ,και τόσα άλλα.

Tatiani Melidoni είπε...

Φίλε Χριστάκη,
Ξεκίνησα να σου απαντήσω -με κάπως έντονο τρόπο, πρέπει να ομολογήσω- πριν με ενημερώσει καλός φίλος για την και στο παρελθόν παρουσία σου στον "Αντιαιρετικό" και συγκεκριμένα στη δ/ση: http://antiairetikos.blogspot.gr/2010/09/blog-post_15.html
Βέβαια, ο τρόπος που παραθέτεις τους προβληματισμούς σου αφήνει αρκετά περιθώρια παρεξήγησης, καθώς τα ανακατώνεις όλα στο ίδιο τσουβάλι κι απ' ό,τι εγώ τουλάχιστον κατάλαβα κατηγορείς για όλα αυτά... την Εκκλησία...?
Τι...? ότι δεν φροντίζει για τα όσα θα έπρεπε κατά τη γνώμη του καθενός να φροντίσει...?
Τέσπα, πιστεύω ότι υπάρχουν άλλοι πιο κατάλληλοι από μένα να σου εξηγήσουν με λεπτομέρειες όσα αναρωτιέσαι...
Ίσως... ο Αγωνιστής..., που διαθέτει και διεισδυτική και αναλυτική σκέψη και συνήθως μπαίνει στην ουσία των πραγμάτων...?

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Χριστάκη,

Όντως ο φανατισμός ορισμένων μελών της Εκκλησίας είναι άσχημο φαινόμενο, και δυστυχώς δημιουργεί την εικόνα ότι η Εκκλησία δεν μπορεί να υπερασπιστεί τη θέση της χωρίς ακρότητες.

Πάντως, για τα θέματα που αναφέρεις, δεν καταλαβαίνω τι εννοείς όταν μιλάς για πρόοδο και αλλαγή της στάσης της Εκκλησίας. Η Εκκλησία δεν αλλάζει τη διδασκαλία της. Αγαπάει τον κάθε άνθρωπο ως εικόνα Θεού (έστω και αμαυρωμένη), αλλά δεν καθαγιάζει τις αμαρτίες. Αν κάποιος έχει πάθη η Εκκλησία μπορεί να τον βοηθήσει να τα καταπολεμήσει, όχι να τα δεχτεί ως φυσιολογική κατάσταση.

Βέβαια, μπορεί να παρεξήγησα το νόημα των όσων λες. Αν θες, θα μπορούσες να εξηγήσεις ποιά είναι η κατά τη γνώμη σου ενδεδειγμένη στάση που θα έπρεπε να έχει η Εκκλησία;

Φιλικά,
Αγωνιστής.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...