Υπάρχει μια θαυμάσια παράγραφος στα κείμενα τού πατρός Ιωάννου τής Κρονστάνδης, ενός Ρώσου ιερέα που έζησε στο τέλος τού δέκατου ένατου αιώνα, όπου λέει ότι ο Θεός δε μας αποκαλύπτει την ασκήμια τής ψυχής μας παρά μόνο όταν μπορέσει να διακρίνει μέσα μας αρκετή πίστη και αρκετή ελπίδα ώστε να μην τσακιστούμε από τη θέα των αμαρτιών μας...
Με άλλα λόγια, όσες φορές βλέπουμε τη σκοτεινή πλευρά τού εαυτού μας και όσο αυτή η επίγνωση αυξάνει διότι αισθανόμαστε τον εαυτό μας περισσότερο κάτω από το φως τού Θεού (δηλαδή κάτω από το φως τής θείας Κρίσης), τότε πρέπει να συμπεράνουμε δύο πράγματα: ότι με οδύνη ανακαλύπτουμε την εσωτερική μας ασκήμια και ότι, παρά την οδύνη αυτή, μπορούμε συγχρόνως να χαιρόμαστε γιατί ο Θεός μάς χάρισε την εμπιστοσύνη Του. Αυτός ο ίδιος μάς εμπιστεύτηκε μια νέα γνώση τού εαυτού μας, όπως είναι, όπως Αυτός πάντοτε μας έβλεπε και όπως, μερικές φορές, μας εμπόδισε να δούμε γιατί δεν θ’ αντέχαμε στην αλήθεια. Και εδώ πάλι η κρίση γίνεται χαρά γιατί, παρ’ όλο ότι ανακαλύπτουμε τι είναι κακό, αυτή η ανακάλυψη μετριάζεται απ’ την αίσθηση ότι ο Θεός έχει δει αρκετή πίστη, ελπίδα και κουράγιο μέσα μας ώστε να μας επιτρέψει να δούμε· γιατί ξέρει ότι τώρα πια μπορούμε και να δράσουμε.
Όλα αυτά έχουν σημασία αν θέλουμε να καταλάβουμε ότι η χαρά και η πνευματική δράση συμβαδίζουν. Διαφορετικά η επίμονη και συνεχής προσπάθεια τής Εκκλησίας και του Λόγου τού Θεού να μας κάνουν να συναιστανθούμε τι δεν πάει καλά μέσα μας, θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν σε απόγνωση και σκοτείνιασμα τού νου και της ψυχής.
Όταν απελπιστούμε και καταρρεύσουμε, είμαστε ανίκανοι ν’ αποδεχτούμε με χαρά την Ανάσταση τού Χριστού, επειδή ακριβώς τότε νιώθουμε ή νομίζουμε πως νιώθουμε ότι η Ανάσταση δεν έχει καμιά σχέση με μας. Εμείς τότε βρισκόμαστε στο σκοτάδι. Εκείνος είναι το φως. Μας απασχολεί έντονα η κρίση και η καταδίκη μας, τη στιγμή που θα ’πρεπε να κάνουμε προσπάθεια ν’ αποβάλλουμε το σκοτάδι για να βρεθούμε μέσα στη σωτηριώδη ενέργεια τού Θεού, που είναι βέβαια η κρίση μας αλλά και η σωτηρία μας.
Έτσι λοιπόν, το πρώτο βήμα είναι να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Η αμαρτία προξενεί διάσπαση και στον εαυτό μας και στις σχέσεις μας με τους άλλους. Ανάμεσα δε σ’ αυτούς τους άλλους δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως υπάρχει πάντα ο αόρατος Πλησίον, ο Θεός. Επομένως το πρώτο βήμα στην αποτίμηση τού εαυτού μας θα είναι να καταμετρήσουμε αυτή την κατάσταση τής διάσπασης. Πόσο η καρδιά μου βρίσκεται σε διάσταση με τον μυαλό μου; Η θέλησή μου κατευθύνεται σ’ ένα μοναδικό σκοπό ή ταλαντεύεται αδιάκοπα; Πόσο οι πράξεις μου κατευθύνονται από τη δική μου σταθερή πίστη και πόσο επηρεάζονται από ανυπότακτες παρορμήσεις; Πόση ολοκλήρωση υπάρχει μέσα μου; Ή, από την άλλη μεριά, πόσο απόμακρα βρίσκομαι από το Θεό και τον πλησίον μου;
Το παρόν άρθρο είναι από το βιβλίο του μακαριστού π. Anthony Bloom Μητροπολίτη τού Σουρόζ «Πορεία και Συνάντηση» Εκδόσεις Ακρίτας. Δημοσιεύτηκε με τίτλο «Κρίση και Ελπίδα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου