Η ελληνική κοινωνία είναι άραγε χριστιανική κοινωνία;

Το κύριο χαρακτηριστικό της κυρίαρχης ιδεολογίας στις μέρες μας είναι η απόλυτη προτεραιότητα που δίνεται στο δικαίωμα αυτοκαθορισμού του ατόμου. Συνέπεια του γεγονότος αυτού είναι η αμφισβήτηση έως και άρνηση της ύπαρξης γενικότερα παραδεκτών αρχών και αξιών από την κοινωνία και την πολιτεία, ιδιαίτερα σε ζητήματα οικογένειας, ελευθερίας έκφρασης, θρησκείας, εκπαίδευσης, πολιτισμού, έναρξης και τέλους της ανθρώπινης ζωής, ενώ στην νομική θεωρία έχουν αρχίσει να αμφισβητούνται οι έννοιες των χρηστών ηθών και της δημόσιας τάξης...

Η αντιμετώπιση δηλαδή των ζητημάτων αυτών επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια του κάθε ατόμου, ανάλογα με τη στάση ζωής που έχει επιλέξει και φυσικά όλες οι πιθανές στάσεις ζωής πρέπει να είναι εξίσου ανεκτές από την κοινωνία. Ειδικότερη περίπτωση της αντίληψης αυτής αποτελεί η ολοένα και προωθούμενη άποψη ότι η άσκηση του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας συνιστά ιδιωτική υπόθεση.

Οι διαπιστώσεις που μόλις προηγήθηκαν οδηγούν στη διατύπωση ενός καταλυτικού για την αποστολή της Εκκλησίας συμπεράσματος. Η θρησκεία ολοένα και περισσότερο τείνει να θεωρείται ιδιωτική υπόθεση και σαν τέτοια να αντιμετωπίζεται, με συνέπεια να επιδιώκεται κάθε θρησκευτική κοινότητα, ακόμη και εκείνη της επικρατούσας στην Ελλάδα θρησκείας, να αντιμετωπίζεται ως ένας ιδιωτικός φορέας μεταξύ πολλών αντιστοίχων.

Είναι βέβαια γνωστό ότι η αντίληψη αυτή δε γίνεται αποδεκτή από την Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία θεωρεί ότι η ελληνική κοινωνία είναι μια χριστιανική κοινωνία, η πλειοψηφία των μελών της οποίας είναι μέλη της και επομένως δικαιούται να ομιλεί εξ ονόματός τους και να διεκδικεί μερίδιο στην άσκηση δημόσιας εξουσίας σε ζητήματα που θεωρεί ότι την αφορούν.

Στην πραγματικότητα εντούτοις η ελληνική κοινωνία είναι μια πλήρως εκκοσμικευμένη κοινωνία, τα μέλη της οποίας θα μπορούσαν να διακριθούν σε τρεις βασικές κατηγορίες, ανάλογα με τη στάση τους απέναντι στην Εκκλησία και τη χριστιανική διδασκαλία.

1. Μία μικρή μειοψηφία είναι δεδηλωμένοι άθεοι ή πιστοί άλλων θρησκειών και δεν έχουν καμία σχέση με την Εκκλησία.

2. Μία άλλη μειοψηφία συγκροτείται από πιστούς, οι οποίοι έχουν επιλέξει και αγωνίζονται να ζήσουν σύμφωνα με τους κανόνες της πνευματικής ζωής, ανεξαρτήτως σε ποιο βαθμό το πετυχαίνουν.

3. Τέλος η μεγάλη πλειοψηφία δηλώνει ότι πιστεύει συχνά σε κάποιο Θεό  και μία διδασκαλία που συγκροτείται από επιλεγμένα στοιχεία της χριστιανικής διδασκαλίας ενδεχομένως δε και αναμεμιγμένα με άλλες δοξασίες, μετέχει περιοδικά στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, αλλά έχει επιλέξει μία στάση ζωής που καθορίζεται κατά βάση από τις κοσμικές αξίες.

Εάν τα δεδομένα αυτά είναι αληθινά, δύσκολα θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι ζούμε σε μια χριστιανική κοινωνία.

Το ερώτημα επομένως που ανακύπτει είναι πως θα εκπληρώσει η Εκκλησία την αποστολή της διακονώντας μια κοινωνία εκκοσμικευμένη, που προωθεί την ιδιωτικοποίηση της θρησκείας, το δε συνειδητό πλήρωμά της συνιστά μία μειοψηφία του ελληνικού λαού.

Απόσπασμα από το άρθρο του κ. Πάνου Νικολόπουλου «Η Ορθόδοξη Εκκλησία στην εποχή της ιδιωτικοποίησης της θρησκείας», περιοδικό «Σύναξη», τεύχος 92

Ο κ. Πάνος Νικολόπουλος είναι Δρ. Νομικής, δικηγόρος (Αθήνα)

 

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσοχή! Χωρίς όνομα ή κάποιο ψευδώνυμο δεν γίνεται δημοσίευση σχολίου. Επίσης δεν πρέπει να είναι υβριστικό και άσχετο με το θέμα του άρθρου.